Nou uh, ik zie er ook altijd een beetje tegenop.
Maar wat is dat dan, vroeg ik mezelf af. Ik vind het echt leuk om te doen, daar zit volgens mij dan ook niet het probleem.
Het is meer de twijfel of ik wel kan. Doe ik het wel goed? Doe ik wel wat men van me verwacht? Doe ik niet te vrij of te vrolijk en zeg ik geen rare dingen.
Al dit soort gedachten zorgt ervoor dat ik altijd met gemengde gevoelens op pad ga. Zeker als ik een week of twee niet ben geweest of als er nieuwe gasten zijn.
Dus was ik vanmorgen eigenlijk ook gewoon nerveus en liep ik een uur van te voren al een beetje door het huis te drentelen.
Ga nog even zitten, zei Rick nadat ie het zat was.
Twintig minuten voordat mijn dienst begint ben ik maar in de auto gestapt om mezelf tjdens de rit maar ff toe te spreken.
Hebben de gasten iets aan je als je zo twijfelt? Of als je jezelf op de achtergrond houdt? Of voelen je collega's zich gesteund of veilig bij je als je je zo opstelt?
Ooit zei iemand tegen me: het maakt niet uit wat je zegt. Vertrouw op je humor.
O ja. Dan herinner ik me een voorval in het verpleeghuis waar ik werkte. Ik sprak met een van de religieuze bewoonsters, er woonden dertig nonnen. In het gesprek gebruikte ik wat grappige woorden of zei iets over de paus of iets wat ik nog wist van mijn eigen religieuze opvoeding.
De non stond bekend om haar gereserveerde wat zure houding maar ik kon altijd heel goed met haar overweg. Terwijl we dat gesprek hadden kwam de directrice langs en ik kreeg een, weliswaar milde, reprimande om mezelf wat te matigen "want vergeet niet dat de bewoners al oud zijn'. Waarop ik er uitflapte dat de bewoners wel oud zijn maar nog wel leven'.
Waarop de non in schaterlachen uitbarste.
En schreef ik over de Nijmeegse ook niet dat ik helemaal in mijn element was op de boot met de andere wandelaars?
Wees maar gewoon jezelf, zei ik tegen mezelf toen ik de auto uitstapte.
En ik had een meer dan leuke dienst.
Bij thuiskomst lag deze vlinder op de stoep heel mooi maar ook heel dood te wezen.
En vanavond hebben we de tegoedbon besteed die we kregen van zus vanwege het logeren in ons Texelse verblijf en aten een sateh in de veerhaven.
Opeens liep de ober met een Aalscholver voorbij die hij in een handdoek had gewikkeld.
Ja die zit hier al de hele tijd en ik laat hem los in de Mokbaai. Maar voordat de ober terug kwam zat het beest alweer op de auto.
Kortom: een heerlijke dag.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Vroeger was ik een eeuwige twijfelaar.
Tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van.
Een reactie posten