Leuker dan oranje tv

De quarantaine zit er op. Niet dat we daar al te strikt in waren maar wel voorzichtig.

Onze eerste vaccinatie zit in het lijf. 

Klaar dus om los te gaan.

Zo werkte ik donderdagochtend in de Japanse tuin van de hortus en stond ik er zaterdagmiddag toegangskaarten te verkopen, koffie rond te delen. Daarnaast probeerde ik de bezoekers nog te verleiden tot de aanschaf van een leuke plant.

He he, eindelijk weer wat te doen.

De vaccinatie verliep zeer georganiseerd ook al had ik wel wat stress van te voren.

Wat bleek: bij de uitnodigingsbrief, die ik natuurlijk pas de avond van te voren in keek, zat een klein vragenlijstje. 

Heeft u Hemofilie? Zo ja, neem dan contact op met uw arts.

Lummel! Denk ik dan als eerste, waarom kijk je niet wat eerder in zo’n brief. Als tweede word ik bozig. Wat is dat nu weer voor gezeik? Ik kan toch gewoon een prikkie in mijn arm krijgen? Ik ben niet gemaakt van poppenstront (dat laatste zei mijn moeder altijd als we kleinzerig waren).

Je weigert nog steeds aan te nemen dat je een serieuze aandoening hebt, zei Rick. Bel gewoon en luister wat ze te zeggen hebben. Het staat er niet voor niks,

Dus belde  ik op zaterdagochtend naar het UMC met de vraag waarom ik contact met een Hematoloog moest maken voor de vaccinatie.

Het had te maken met de kans op een spierbloeding na de prik en niet met het vaccin zelf. Gelukkig is het zo dat de mate waarin ik de ziekte heb, de kans op zo’n bloeding nihil is en dat ik me zonder voorbehandeling gerust kan laten vaccineren.

Dat liep dus met een sisser af en noch van de prik als van de vaccinatie heb ik enige hinder ondervonden.

En vanmorgen dan eindelijk weer naar mijn meest favoriete tijdsbesteding in het hoge noorden: werken in het hospice.

Heerlijk om weer wat te betekenen voor een ander en ook leuk: ik was gemist. Altijd fijn om te horen.

Gisteravond wachtte ik op de regen.

Het zag er vreselijk uit maar het viel mee. Slechts een minuut of tien flinke regen en daarna nog wat druppelen..

Dat was goed nieuws voor de meeuwen op het dak tegenover ons appartement.

Pa zit rechts op het dak en moe zit op het nest. Haar witte kopje is te zien in de cirkel. Vanmiddag zagen we voor het eerst kuikentjes lopen. 

Net TV maar dan leuker ook al is oranje uitgeschakeld.

Met groeten Ton

Pang

Zondag legden we wat bezoekjes af. Dat is wel een voordeel als je over een auto beschikt, want dan kun je wat makkelijker combineren.

Eerst haalden we een boek af dat we besteld hadden bij de vrouw die ons in 2017 Japanse les gaf. Zij schreef een boek over de moeder van haar Japanse vriend. Deze vrouw werd afgestaan en geadopteerd door een Geisha in de tijd van de Japanse bezetting in China.

Een uur is dan natuurlijk te kort om bij te kletsen. Trouwens vier uur ook.

Maar om drie uur reden we naar Egmond Binnen waar we de zestigste verjaardag van een vriendin bijwoonden.

Op de weg tussen Heiloo en Egmond stond het water tot op het fietspad

en ook grote stukken weiland stonden onder water na de stortbuien van de dagen ervoor.

Dat dit fietspad blank stond kan ik me maar van een keer eerder herinneren en dat is minstens 25 jaar geleden.

Voor de jarige bracht ik planten mee uit Spanje en natuurlijk kreeg ik weer een stek mee voor de Zuid- Europese tuin.

Het voordeel van de beperkingen van het aantal bezoekers is dat we even rustig konden bijpraten.

Leo doet het geweldig hier en lijkt zich steeds minder druk te maken om al de omgevingsgeluiden en de hoeveelheid aan honden, katten auto’s, mensen en wat al niet meer. Toch gaat Rick onverdroten door met de training.

Het hondje blijft maar trekken aan de lijn tijdens het uitlaten, gelukkig al lang niet meer zo hevig als in het beging maar toch.

Dus startte Rick opnieuw met snoepjes om Leo te laten ‘volgen’. Ook de ‘blijf’ oefening wordt gedaan en dat was dan weer vermakelijk.

Rick heeft Leo geleerd om als Rick PANG zegt, te gaan liggen alsof hij is neergeschoten. Dat doet hij zo goed dat hij bij het begin van de training, als Rick snoepjes pakt, al meteen voor dood gaat liggen.

Daarmee schiet het nieuwe commando nog niet echt op.

Met groeten Ton

Broodtrommel

Na de regen knapte het gisteravond op en soms scheen er zelfs wat zonlicht en dat verlichtte het onweerscomplex wat verder het binnenland in.

Nadat we afgelopen week het balkon verfraaiden met extra planten kreeg ik het idee om ook een bak aan de balustrade te hangen.

Maar daarvoor snuffel ik wel bij Rataplan, zei ik tegen Rick.

En ook nu werkte het universum want er lagen vier steunen met maar één bak. Dat dan weer wel.

Even verder door de winkel struinen en daar vond ik iets wat ook precies in de beugels paste…

Een Tupperware broodtrommel. 

Voor de drie maanden dat we hier zijn, een mooie, goedkope oplossing. De broodtrommelplant gaat in september mee naar Spanje en de ander wordt te zijner tijd ter adoptie aangeboden.

We willen de buren niet opnieuw maanden opzadelen met de zorg voor onze planten.

Nou uh misschien wel voor een paar.

Met groeten Ton

Op de uitkijk

We zijn weer thuis.

En zoals dat altijd gaat.

Heb jij al aan Spanje gedacht?

Uh, nee. Eigenlijk niet.

En dat is maar goed ook. We zijn nu hier en that is it.

Kregen gisteren trouwens wel bericht uit Spanje dat er een flinke onweersbui was met behoorlijk wat neerslag.

Altijd fijn.

Na drie dagen is het wel duidelijk wie de buurt in de gaten houdt. 

Dus legden we zijn favoriete kussen er maar neer en verklaarden dit als zijn overdaghangplek.

Wij haalden de contacten met de buren aan en belden met familie en kennissen. Ik bracht een buitenbezoek aan het hospice om met de coördinatrice te overleggen. Dat zou natuurlijk gewoon via de telefoon kunnen maar dit was toch echt leuker.

De eerste dienst staat voor 28 juni in de agenda.

Vanmiddag maakten we een wandeling over het strand van Huisduinen.

Leo helemaal in zijn element. Keihard rennen en spelen met andere honden, maar ook paardenpoep, kwalletjes, stukjes zeewier en schuim dat in de branding werd gevormd, verorberen. Ik bleef nee roepen om het een beetje binnen de perken te houden.

Een deel van het strand was flink opgehoogd afgelopen winter.

In het duin zag ik deze bloemen.

Rond zessen begon het goed te betrekken en inmiddels onweert en regent het behoorlijk.

De buurvrouw uit Heiloo belde net en vertelde dat het daar nogal te keer ging. ‘Het regent een kwartier en de regenmeter loopt over’.

Wij zitten nu naast Leo om van het schouwspel te genieten.

Met groeten Ton

Schijnhuwelijk

Ben je na lange tijd weer eens in een ander land vallen er altijd dingen op.

Komen we gistermiddag aan bij ons huis. Ik zet de motor van de auto uit, we reiken beiden in het dashboard kastje naar onze maskers, zetten die op en stappen de auto uit. 

Jee, zeg ik tegen Rick, je kunt wel weer zien dat we in tegendraads Nederland zijn. Niemand draagt mondkapjes.

De buurvrouw stapt op dat moment net haar balkon op en begroet ons.

Goh, wat ons opvalt is dat niemand mondkapjes draagt, zeg ik.

Maar dat hoeft hier ook niet. Alleen in afgesloten ruimtes.

Vanmorgen gingen we met de auto naar Rataplan om een vierkant salontafeltje te kopen dat ik gistermiddag had zien staan.

Beiden vonden het weliswaar heerlijk, maar ook onwennig om geen mondmasker te hoeven dragen op straat.

We kochten het tafeltje. En dan is een auto wel weer heel makkelijk.

Net als met het kopen van planten voor het balkon. 

Zelf zou ik als zuinigerd kleine plantjes kopen, maar Rick wil graag substantiële exemplaren.

En die kocht ik. Twee grote Eleagnusstruiken met een mazzeltje: 50% korting. Ze creëren meteen een gevoel van privacy.

Normaal gesproken draag ik mijn trouwring aan mijn linkerhand maar al bijna drie jaar krijg ik die ring niet meer om mijn vinger. Dat heeft te maken met de knobbels die kunnen ontstaan die horen bij het Contractuur van Dupuytren. En er zit dus een dikke knobbel die niet meer weggaat.

Eigenlijk vind ik het niet leuk dat je geen trouwring meer draagt, zei Rick vorig jaar. Zou je die ring niet kunnen laten vergroten?

Dus ging ik informeren bij een plaatselijke juwelier.

Geen probleem met een week of twee is hij klaar.

Maar we gaan volgende week naar Spanje voor langere tijd.

Ik ga mijn best doen.

Het kwam er op neer dat wij in Spanje zaten en de vriendin die in ons appartement verbleef de ring kon ophalen.

Vanmorgen bij het opruimen van wat spullen zag Rick de ring liggen en kwam er mee de kamer in.

Zou je met me willen trouwen en hield de ring voor me.

Natuurlijk, antwoordde ik waarna hij de ring om mijn vinger schoof.

 

Wat eigenlijk al grapje begon werd eigenlijk gewoon een serieuze handeling.

Vanmiddag liepen we een klein rondje door de stad en konden de verleiding niet weerstaan om even op een terras te gaan zitten bij het nieuwe gebouw Halte Bellevue. Mooi gebouw met verschillende etablissementen. Leuke plek om te zitten.

Zo vieren we eigenlijk meteen onze trouwdag.

Met groeten Ton

Je maakt wat mee

We zijn inmiddels gezond en wel aan gekomen in het hoge noorden. Dank voor alle goede reiswensen. Ze hebben geholpen.

Vrijdag en zaterdag reden we door Spanje en ook al zijn niet alle delen van het grote land even interessant, er zijn grote stukken die werkelijk prachtig en indrukwekkend zijn. Grote delen die aan de gemiddelde toerist compleet voorbij gaan.

Na een wat onrustige nacht in Zuera waar Leo bij veel geluiden begon te grommen reden we ‘s morgens door Aragon.

Prachtig is het daar en zittend in de auto waar het landschap razendsnel en met weinig inspanning aan me voorbijtrok overviel de gedachte mij dat ik de afstand liever zou hebben gelopen. Nu was ik geen deel van de schoonheid en om er echt van te genieten zou ik het moeten en willen ervaren.  

Maar de ogen genoten en soms waande ik me even in Italië langs de rivier de Adige.

Onze negatieve PCR test wilden we eigenlijk graag gecontroleerd hebben door een paar mooie mannen van de gendarmerie maar hélas, niets daarvan. Net als trouwens bij het binnen gaan van ons vaderland.

Ook de rit door de Pyreneeën maakte indruk, zeker ook vanwege de sneeuw. Dat laatste is dan meer voor Rick.

Zo rond 13.00 uur waren bij de Zuid-Franse vrienden. 

Gaan we eerst eten? 

Nee, eerst het huis en de tuin bekijken. 

Tja, als bomen liefhebber kon ik niet om ‘De Eik’ heen. Zeshonderd jaar oud wordt hij geschat. En wat een prachtig exemplaar. Alleen daarom al zou ik direct onze Zuecos zonder twijfel kunnen verruilen. 

Het riviertje dat over het landgoed, want dat is het, loopt, zou een goede tweede reden zijn

Leo zou het met me eens zijn want die vond het samen met zijn vriend labrador Paco een feest.

Oh en dan die orchideeën.

Daarnaast werden we zeer gastvrij ontvangen en bespraken we de wereld, het Spaanse en Franse leven, aten we, vooral ik, iets teveel en sliepen we heerlijk in de camper waar zelfs Leo geen grommetje liet horen. Het is stil op het Franse platteland.

De volgende morgen zagen we Pyreneeën in volle glorie. De foto geeft trouwens slechts een slappe weergave van het schouwspel.

Zondag doorkruisten we Frankrijk, wat heel voorspoedig ging, op langzaam rijden en stilstaan door Parijs na dan.

Het hondvriendelijke hotel in Arras had trouwens wel heel compacte kamertjes, maar had alles wat we nodig hadden. Inclusief stilte waardoor Leo nauwelijks hoefde te grommen. We sliepen dus ook hier heerlijk.

Vanmorgen deden we er trouwens nog wel vijf kwartier over om Lille te ronden, maar dat was ook de enige tegenvaller.

De Panda reed zoveel comfortabeler dan de Jimny, waar we trouwens met veel dankbaarheid  aan terugdenken, en ook nog eens veel zuiniger: 1 op 18. En daar waren we heel blij mee.

Leo heeft bijna vier dagen lang heerlijk op de achterbank liggen slapen. Soms kwam het kopje even omhoog voor een aaitje over de bol om daarna meteen weer te gaan liggen. Lekker met zijn rug tegen de koeltas aan.

In de Helderse residentie is het nog wel wat wennen. In de eerste plaats voor de hond. Veel andere geluiden waar op gereageerd dient te worden. Zoals de klokken in de toren van de kerk die ook wij nog nooit gehoord hebben en tijdens onze afwezigheid zijn gerestaureerd.

Je maakt wat mee als geadopteerde Spaanse hond. Half Europa door gereden en dan ineens op de dijk aan het Marsdiep

Met groeten Ton

Het is niet te doen

Zelfs na op één dag 40 km wandelen tijdens een pelgrimstocht ben ik minder uitgeput dan na 850 met de auto rijden.  Een blog met het reisverslag van de afgelopen dagen komt op zijn minst pas morgen.

Wel dank voor de goede reiswensen, ze hebben effect want we zitten inmiddels gezond en wel in een piepklein hotelkamertje in Arras.

  Met groeten Ton

Complex

Zuera is onze overnachtingsplek.

Om tien uur lieten we De Klompen achter om al om half elf in Nerja te zijn voor de PCRtest. Een half uur te vroeg maar we mochten toch naar binnen en werden direct geholpen.

Duurt het echt 36 uur voordat de uitslag bekend is of is die er ook wel eens eerder, wilde Rick weten.

Een PCR lab test duurt echt 36 uur maar als u 20 euro extra betaald kan de uitslag vandaag al bekend zijn.

Tja, we vinden 130 euro al flink aan de prijs en met het bedachte reisschema zouden we toch wel binnen 72 uur in Nederland aankomen.

Maar jullie zouden ook een PCR LAMP test kunnen doen. Die is met een uur bekend en is 10 euro goedkoper.

Het werd de laatste dus. We stonden met een half uur weer buiten, stapten de auto in en gingen direct op weg. Nog voor we bij Granada waren kregen we  al bericht: hierbij de uitslag, een goede reis.

De reis ging voorspoedig al werd het voorbij Jaen wel wat warm met 30 graden dus ging de airco aan. Bij Madrid was het 35 graden waarbij wel gigantische onweerscomplexen ontstonden.

Het werd dus regen en onweer en binnen tien minuten zakte de temperatuur 20,5 graden.

Bij Huesca ontplofte het tweede complex. Weliswaar met minder regen maar met een gigantische bliksem lichtshow die niet was te vangen met de camera.

Donker

met een vleugje groen

en een ware stofwolk aan de rand.

Inmiddels liggen we op onze bedjes in Hotel Las Galias waar Leo bij elk geluidje dat hij hoort gromt of blaft. 

Met groeten Ton.

We gaan

We zijn d’r klaar voor.

Huis schoon, alle kamerplanten staan buiten in een waterbak. Natuurlijk in de schaduw zodat het blad niet verbrandt in de zon. Het watersysteem de laatste dagen nog maar weer eens nagelopen en ik knipte de meeste planten flink terug.

Ook nieuwe Accacia stek nog even snel opgemeten. 76 Centimeter. Benieuwd wat hoe groot ie is als we in september weer terugkomen.

Het voordeel van reizen met de auto is dat we weer wat spullen kunnen verslepen. Er zijn toch wat dingen we in Nederland missen en hier dubbel hebben. Natuurlijk gaan er ook wat ‘beloofde’ planten mee.

Nog een uurtje en dan gaan we weg met als eerste stop onze PCR test in Nerja.

Met groeten Ton

Tandjes

Vorig jaar kocht ik op Texel verschillende soorten Hemerocallis. Daglelies waarvan de bloemen niet alleen eetbaar zijn maar ook nog eens mooi.

Drie soorten bloeiden al en ik begon te twijfelen of soort nummer vier was verdwenen in emigratie en aanpassing aan klimaat.

Maar vanmorgen, eindelijk en ook nog eens het soort met de voor mij favoriete kleur oranje. En dan niet de kleur gekoppeld aan voetbal idioterie.

Tja wat deden we de afgelopen dagen? We zaten een paar dagen in mist en een in regen.

Het lijke Nederland wel. Gisteren viel er 4 mm en nu gaan de slangen echt voorgoed de opslag in. Nou uh, voor dit seizoen dan. De meeste zaken in de tuin zijn geregeld en de laatste twee kamerplanten staan in een waterbak in de schaduw. Op hoop van zegen.

Met het wonderlijke weer van de afgelopen tijd is me een ding opgevallen: er waren geen luizen. Niet in de rozen. Niet in de tuinbonen en niet in de sinaasappelboom. Dit wil overigens niet zeggen dat de groenten en fruitoogst volledig voor ons is.

Niet alleen de grote tomaat is opgevreten, ook in het kleine tomaatje, hoe gaaf het er ook uitziet, zat iets met tandjes. De bonen zij daarentegen heerlijk

We hadden woensdag nog een gast voor de lunch en ook vandaag kwamen twee vrienden eten.

Dus nu kan ook de keuken in de spaarstand. Er staan nog wat restjes in koelkast en vriezer. Daar redden we het mee.

Nou ja, misschien nog ergens een dagmenuutje dan.

Na allerlei stroomlijning met auto, belasting, verzekering, PCRtests en geldigheidsduur, reistijd en nog zo wat van die zaken ziet het er nu zo uit.

De auto invoer is uiteindelijk geregeld net als de wegenbelasting. Daar moet dan wel weer bewijs van meegenomen worden. Die zouden dan weer vanuit Nederland gestuurd moeten worden door de buren en dat laten we niet doen. We gaan dus alsnog de eerste dagen rijden met de vrijstelling.

Vrijdagochtend gaan we eerst in Nerja om 11.00 uur een PCR test doen en rijden dan door richting Huesca waar we een hotelletje nemen. De volgende dag wachten we op de test uitslag en rijden daarna Frankrijk in waar we bij vrienden overnachten. Zondag slapen we dan in Noord-Frankrijk in een hotel om maandagochtend voor elf uur de Nederlandse grens over te gaan en we zodoende binnen de 72 uur van de test blijven en toch een rustige reis hebben.

 Met groeten Ton

Zakjes

Sommige klussen blijven maanden liggen, andere worden op stel en sprong gedaan.

Het nadeel van het reizend circus wat we toch een beetje zijn, is dat niet alles de aandacht krijgt die het nodig heeft.

Zo ook de druiven. 

Druivenstruiken worden hier twee maal per jaar gezwaveld tegen meeldauw. Een keer in mei en in juli een tweede keer. Maar in juli ben ik in Nederland en de kans dat er dan eetbare druiven aan de wijstok zitten als we in september terugkomen is vrij klein. Dus zwavel ik de dag voor ons vertrek toch maar een tweede keer ook al is dat wat vroeg.

Een ander ding is dat insecten de rijpende vruchten leegzuigen. En dat begrijp ik want het sap is me dan ook lekker. Maar ik wil graag zelf ook wat hebben.

Op onze pelgrimstocht naar Rome verbleven we twee nachten in een B&B naast het huis Caldese van Adrie en Emie. Daar kreeg ik het verzoek om de druivenstruiken na te lopen en om de laatste rijpende trossen nog in een netje te doen. Nooit geweten dat dit werd gedaan, maar dat is om de trossen te beschermen tegen vraat.

Vorige week zag ik bij de LIDL herbruikbare netjes voor het afwegen van groenten en fruit. 

Zou dat wat zijn om over die druiventrossen te doen?

Ja maar ik vind het te duur om er daar 20 van te kopen.

Zelluf maken dus. Er ligt meer dan voldoende vitrage in de kast. 

Ik heb de zakjes wat ruim gemaakt omdat ik niet weet hoe lang de trossen worden. De bloei is net voorbij en er zitten minuscule druifjes aan. 

Het is nu trouwens nog: kilo zakje, grammetje druif. Maar wie weet is het in september: ons zakje, kilo druif.

De Hemerocallis, daglelie, planten die ik vorig jaar bij een Texelse kwekerij kocht doen het goed.

Deze bloem was vandaag de tijdelijke woning van een sprinkhaan. Vanmorgen om negen uur.

Vanavond om half acht.

Met groeten Ton