dinsdag 31 mei 2022

Doorgeven

Het leven kabbelt voort en ineens zijn er zes dagen voorbij. 

Dat voorbij kabbelen ging trouwens nogal samen met somberen over het leven in het algemeen en de wereld in bijzonder.
Twee dagen somberen vond het universum blijkbaar genoeg want er zijn natuurlijk voldoende dingen om dankbaar voor te zijn ook al zie ik dat niet altijd.
Zo zat ik al piekerend binnen vanwege de wind en staarde ik door het keukenraam naar buiten. 



En ineens zag ik, alsof dit compleet nieuw was, groen van palm en boom en werd overvallen door de schoonheid ervan. Weg somberheid. Wat niet wil zeggen dat er geen problemen meer zijn maar wel dat ik er weer even mee kan omgaan.

Wat er zijn natuurlijk genoeg leuke dingen.

Zo kreeg het koor uit een erfenis een digitale piano.



En dat is echt iets anders dan een keyboard. Zo is de toetsenaanslag hetzelfde als die van een piano of vleugel. Daarnaast is de geluidskwaliteit een stuk beter. Het is wel wat meer slepen, het apparaat staat bij ons en we nemen het dus elke week mee naar de repetitieruimte, want hij is twee keer zo zwaar als het oude keyboard. 

Nadat ik vorige week dit gele aardewerk meenam uit de container,



kreeg ik de vraag waar ik al deze spullen liet.

Nou, van planten gaan er best veel dood. Ze liggen tenslotte niet voor niets in de container. Andere spullen gebruik ik een tijdje en gaan dan soms weer terug naar waar ik ze vandaan haalde. Ook geef ik dingen, die op zich waardevol zijn maar niet mijn smaak, aan een vriendin die met een kraam op een rommelmarkt staat.
En…



het gele aardewerk gaat inclusief plantjes naar de vrijmarkt van de tuinclub. Want ook daar is altijd extra geld nodig. Nu ben ik dan dit spul wel kwijt het is natuurlijk wel de bedoeling dat ík er ook weer iets anders koop.

Dat kan want ik bespaarde ongeveer 100 euro.

Van onze leuke blauwe ronde brabantia vuilnisbak wilde het deksel niet meer sluiten.



Alleen als er een stukje van een plastic zak tussen deksel en rand stak bleef het deksel klemmen maar ja, als ik dan wat in de bak wilde gooien moest ik eerst aan het stukje plastic trekken. Groarrr…niks voor mij. 



Ik word altijd een beetje wanhopig: aan die vuilnisbak mankeert niks als alleen een stukkie afgebroken plastic. Waarom wordt het enige mechanische aan zo’n bak van plastic gemaakt? Je weet toch gewoon als fabrikant dat dit al na een jaar of vijf stuk gaat. 

Goed. Malle Piet moest er aan te pas komen want Tonnie was echt niet van plan om een nieuwe afvalbak te kopen.



Een stukje plexiglas op maat zagen en dit inclusief het afgebroken stukje aan de kap plakken. 
Werkt geweldig.
Weet alleen niet hoe lang het blijft zitten ook al voelt het zeer stevig aan.

De lezer van dit blog ontkomt niet aan de composthoop.
De tuinclub mensen die vorige week het wonder van composteren kwamen bewonderen waren toch onder de indruk van het resultaat. Daarnaast hadden we een zeer plezante en aangename middag.

Nu kan je met de warme composteringsmethode steeds nieuw materiaal toevoegen als je de hoop gaat omzetten. En dat doe ik nu omdat de hoop uit best veel grof materiaal bestaat dat langer de tijd nodig heeft om volledig te verteren. Dus zolang ik materiaal blijf toevoegen gaat het proces door. En dat gebeurt ook. De temperatuur ligt nog steeds hoog en vanmorgen zag ik stoom uit de hoop komen en dat terwijl de buitentemperatuur vanmorgen om acht uur al 25 graden was.

In een vorig blog heb ik een halve waarheid verteld: ik schreef dat ik geen versnipperaar heb. Die heb ik namelijk wel maar hij versnippert geen takken dus: wat heb ik daar dan aan? Niks.

Nou uh, niks. 

Misschien, kreeg ik ineens als ingeving, kan ik er wel bladeren en ander kleiner groenafval, dat ik in zakken uit de containers vis, doorheen jagen.



En ja, dat werkt. En dit mooie fijne spul voegde ik de afgelopen dagen aan mijn composthoop toe.


Met groeten Ton

dinsdag 24 mei 2022

Teer en wit

Het maken van compost in het droge hete Andalusië is niet eenvoudig. 

In Nederland gooi je tuinafval op een hoop en dan na verloop van tijd is het wel gecomposteerd. Hier hoef je dat niet te proberen en tuiniers geven het gewoon op omdat de boel eerder verdroogt dan vercomposteert.
Tuinafval wordt wel gebruikt als mulchlaag en die laag blijft dan jarenlang liggen om de eenvoudige reden dat het materiaal kurkdroog is. Alleen tijdens het voorjaar na regen zie ik dat er wat vertering plaatsvindt.

Maar compost is het goud in de tuin.
Vorige week had ik voldoende groenafval verzameld om een composthoop op te zetten. En dat doe ik dan op de Berkeleymethode, geïnteresseerd: zoek op internet, en die methode werkt ook in een droog klimaat.
Ik zette de hoop op 17 mei op en inmiddels werkt het verteringsproces op volle kracht. De kern is zo heet dat ik de ijzeren staaf die ik er heb ingedrukt bijna niet kan vasthouden. Een teken dat de micro-organismen zich snel vermenigvuldigen en de boel omzetten waarbij veel warmte vrijkomt.
Nu is in een ideale situatie het tuinafval mooi fijn van structuur. Dat kan door een shredder te gebruiken of door met een grasmaaier over het te composteren materiaal te rijden. Nu heb ik geen van beiden dus is het spul wat grof en toch werkt de composthoop en is er na negen dagen al een goed resultaat en er zijn nog negen dagen te gaan voordat het proces klaar is.



Schimmel is overal aanwezig.

Bij de tuinclub gaat de conversatie geregeld over compost en als ik dan vertel van de Berkeley methode is er wat scepsis. Omdat de huidige composthoop zo goed gaat heb ik een geïnteresseerde medetuinier uitgenodigd en die komt vrijdag het wonder aanschouwen. En dat vind ik dan weer helemaal leuk zodat we hem en zijn vrouw ook maar meteen een maaltijd aanbieden.



Het jutten van groenafval gaat trouwens gewoon door. Ik zou nog graag en tweede hoop opzetten voordat we terug naar Nederland gaan.

Goed: dat jutten leverde me vandaag ook nog wat geel aardewerk op. 


De afgelopen dagen was het warm en verpoosden we veelal in de schaduw van de acacia. Nu duurt voor mij ‘verpozen’ meestal niet langer dan tien aaneengesloten minuten.
Dus als ik net zit denk ik: O, hoe zou het met de roos gaan die over de pergola loopt?



Nou, die bloeit. Voor het eerst. Met een mooi tere en witte bloem. En dat was ik helemaal vergeten want ik kocht de plant al minstens drie jaar geleden.


Met groeten Ton

vrijdag 20 mei 2022

Voortijdig beëindigen

Een beladen onderwerp. Of het nu gaat over opleidingen, huwelijken, zwangerschappen of afgevallen vruchten.

Gelukkig gaat het bij mij slechts over afgevallen sinaasappeltjes ook al ben ik daar best wat teleurgesteld over. Eindelijk na jaren voor het eerst een overdadige bloei met aansluitend een berg vruchtjes. Meer dan 100 telde ik er. Nu zorgt zo’n boom zelf voor een gezond aantal vruchten passend bij de omstandigheden maar er vielen er inmiddels al zoveel af dat er nog maar zes aanzitten.


Nou ja, dan ga ik er maar van uit dat er volgend jaar écht volwassen vruchten aankomen. Die afgevallen dingetjes ruiken trouwens heerlijk en ik vond ze mooi genoeg om ze wat meer eer te geven en er een mooie foto van te maken.

Iets anders: Rick heeft besloten om te stoppen met de opleiding tot koordirigent. Niet dat hij stopt om zichzelf tot dirigent te bekwamen maar hij gaat dat niet doen via zijn huidige opleider. 

Nadat hij dinsdag de beslissing had genomen om te stoppen viel er een last van zijn schouders en huppelde hij woensdag bijna naar Torre del Mar. Ik trouwens ook want er is niets vervelender dan het hebben van een partner die ergens last van heeft. In ieder geval had ik totaal geen klachten van de 28 km wandelen en dat gelukkig in tegenstelling tot de wandeling van veertien dagen geleden.

De buurman appte of ik zijn tuin water wilde geven in verband met de droogte en de hitte die er heersen. Tuurlijk wil ik dat maar er kwam daar geen druppel water uit de kraan. We zijn hier aangesloten op een watersysteem voor landbouwwater en dat is nogal storingsgevoelig. Het werkt met pompen en depots en de hoogteverschillen maken het er niet eenvoudiger op. Ik checkte drie punten: of de aanvoerpijp niet was dichtgedraaid, of het depot vol was en of de veiligheidsschakelaar van de pomp niet was uitgeslagen. Niets van dat alles maar toch geen water.
Dus sproeide ik met ‘ons’ water. Anyway. De tuin is nat en er wordt gespecialiseerde hulp ingeroepen.

Er is wel iets wat mij betreft voortijdig afgebroken mag worden: er komt een nieuwe grote wolk met saharastof aan samen met zeer hoge temperaturen.
Nu was het vandaag al dertig graden en dat is best warm als je klusjes doet.

Maar het voordeel van de hoge temperaturen is dat het goed droogt en het stof komt pas morgen dus waste ik de schapenvacht.



Weer helemaal fris en zacht.


Met groeten Ton 

dinsdag 17 mei 2022

Sunscreen

Zoals de Acacia door de droogte bijna vier maanden later bloeit is ook het groenafval wat later. Tenminste dat is mijn idee.
Ik wilde natuurlijk ook dit jaar weer compost maken maar er lag nauwelijks haagsnoeisel of  afgemaaid gras. Wel gedroogde bladeren. Nou is dat laatste goed bruikbaar maar er moeten voor een goede compostering gelijke delen groen en bruin zijn. Dus kwam ik maar steeds niet aan het composteerproject toe.

Tot vanmorgen. De laatste weken vond Malle Pietje toch wat zakken met lekker sappig vers groen in de containers en omdat er vandaag geen uitjes op het programma hadden, zette ik de compost hoop op.


Het ziet er niet erg indrukwekkend uit maar de hoop is een vierkante meter in oppervlakte en ongeveer 1,5 meter hoog. Het was wel zweten want wat is het ineens heet hier. Volgens de metereologische dienst worden er komende dagen allerlei records gebroken.
Anyway: ik ben heel tevreden en hoop op mooie compost.

Met het zoeken naar groenafval was er wel bijvangst want MP is niet voor een gat te vangen. Nou uh, hij wil gewoon altijd iets meenemen.
Dus schoof hij die rol met metaalachtig doek, zonder te bedenken of ie er iets aan had, de auto in.
Die rol stond al drie weken in het houthok en kwam er pas uit nadat ik dat hok afgelopen week opruimde en schoonspoot. O, meteen maar eens kijken wat voor spul dat nou eigenlijk is.
Het is een sunscreen. Dat is doek dat aan de buitenkant vlak voor een raam als rolgordijn naar beneden kan zakken.


Dat doek kreeg vanmiddag een nieuwe bestemming om de loungebank uit de avondzon te houden. 
En het werkt geweldig. 
Dank aan MP.

Met groeten Ton

vrijdag 13 mei 2022

Wel een verschilletje

Rick is weer een paar dagen in het hoge noorden.

Nu is het best ook best eens lekker om even alleen te zijn, wel in de wetenschap dat ie weer terug komt, maar het vraagt wel dat ik me wat actiever bezig moet houden want een paar dagen is eigenlijk lang voor me. 
Een lange flinke wandeling zat er trouwens niet in vandaag ook al houdt die me wel lekker zes uur bezig maar het was me te warm. Eigenlijk meer benauwd want het is nogal vochtig.

Goed, ik doe dus wat uitgestelde klussen.

Zo hing ik het schaduwdoek op boven de auto. 



Ook al lijkt het weinig verschil te maken is het er toch echt een paar graden koeler. 

De klimplanten die over de pergola moeten gaan klimmen laten het behoorlijk afweten. De klimroos gaat wel een paar bloemetjes geven maar nog geen schaduw. De Pyrostegia venusta liet het helemaal afweten en verloor al zijn blaadjes. Groarrr denk ik dan. Trek het kreng er maar uit. Maar tja, als ik in de container zo’n zielig geval zou zien liggen zou ik hem liefdevol proberen aan de praat te krijgen. Ik schraapte eerst wat aan de schors en daar zat nog groen onder onder. Een teken van leven. Dus kreeg hij extra water en mest en na een week of drie.



Is dit het resultaat. 

Sommige planten doen vanwege de droogte rare dingen.

Ook deze Acacia. Ze staat nu in bloem en dan ook nog eens spaarzaam 


terwijl januari de normale bloeitijd is. 



In volle glorie op 13 januari 2019. Wel een verschilletje.


Anyway. Terug naar de klussen. Ik mestte ook meteen de houthokken uit. Als die gedurende het stookseizoen leger en leger worden stapel ik ze voller en voller met tuingereedschap, gevonden schatten, kratjes met nat hout, zakken cement, potaarde en nog wat van die dingen. Alles onder het afdak zetten is makkelijker dan de spullen opbergen waar ze horen.

Goed, orde in de chaos en meteen de hogedrukreiniger er doorheen gehaald.

De laatste dagen is het warm. Nu weer warm voor de tijd van het jaar na een te koude april en volgens de mannen van het weerbericht wordt het een jaar van extremen. 

We zijn dan ook zeer tevreden met het nieuwe afdak. Zo lag ik vanmiddag tijdens de siesta heerlijk in de schaduw op de loungebank. Maar als de zon zo tegen zessen zakt schijnt ze onder het dak door



en is het er niet uit te houden. Zo pas tegen een uur of acht wordt het weer dragelijk. 
Daar zal ik nog een oplossing voor moeten vinden want voordat de coniferen groot genoeg zijn om een gesloten haag te vormen duurt waarschijnlijk wel een jaar of vier.

De avondhitte op het terras wordt wel gewaardeerd door deze vlinder. Die zat gisteravond zo lekker dat ik in alle rust een paar foto’s kon maken.





Met groeten Ton

woensdag 11 mei 2022

Humanure

Het is weer zo ver: de afvoerpijp naar de septictank is voor de derde keer in een jaar verstopt. Tijd voor een grote ingreep. Dat wil zeggen dat de weg moet worden opengebroken en de pijp vervangen want ergens daar zit het probleem.

Nou ja, ik legde dus de drain, die als bypass werkt, weer aan zodat we de boel wel kunnen blijven gebruiken.

Nu zitten er ook voordelen aan een verstopte riolering. De drain die ik dan maak loopt uit in de border die naast de poort ligt. Zodoende komen er voedingstoffen en water bij de planten terecht en die doen het er goed op.



De geraniums hebben het prima naar de zin. De rechter bloeide vorig jaar ook maar niets vergeleken met nu terwijl de geraniums links daarvan en er al minstens vier jaar staan, geëxplodeerd zijn.



Ook de Bougainville maakt mooie lange nieuwe uitlopers. Vorige jaren kwamen er slechts vijfcentimeter lange takjes aan. Een duidelijk verschil dus.

In de Permacultuurbeweging wordt niet alleen gebruikt gemaakt van dierlijke mest, maar ook die van de mens, Humanure genaamd. Dat is niet nieuw want dat werd vroeger ook gedaan.

Ik ben opgegroeid in Egmond en toen ik nog heel jong was kwam er een boek uit over de geschiedenis van de drie Egmonden. Egmond- Binnen, Egmond aan de Hoef en Egmond aan Zee. 
Mijn vader vond dat we dat boek ook moesten lezen en dat deden we. En er stonden leuke anekdotes in die we als kind zeer vermakelijk vonden.
Zo was er het verhaal dat in Egmond aan Zee de poepemmers bij de mensen werden opgehaald om te gebruiken in de groententuintjes die in de duinen lagen. Maar de poepemmer uit het huis van een weduwe met drie dochters werd niet opgehaald omdat die ‘allienig uit pis en gien trolle’ bestond.

Er moest dus poep in zitten. Nou ja, het werkt dus nog steeds zo. Maar het gebruik van menselijke poep kan ziektes verspreiden als je het ongecomposteerd gebruikt in de groentetuin. Dus eerst composteren.

Met het gedoe van de verstopte rioolpijp roep ik steeds tegen Rick dat ik een composttoilet wil want dan zijn we ‘van dat gezeik af’. Maar Rick wil dat niet en ik woon hier niet alleen dus komt Eduardo binnenkort de boel repareren.

Niet alleen voedingsstoffen maar ook licht is van groot belang.

Twee jaar geleden haalde ik een pijnboom weg vanwege de schaduw die hij op het keukenterras wierp. Maar ook schaduw op de onderstaande struiken die daardoor nauwelijks nog bloeide.


Dit jaar worden we beloond met een zee van bloemen.


Met groeten Ton

dinsdag 10 mei 2022

Nee, geen ruzie

Ton van der Molen bezocht de Molino de Inca Jardin Botanico in Torremolinos. Hoeveel molens kan je bij elkaar krijgen.

Het gardenclub uitje ging naar bovengenoemde tuin. 

Heerlijk zonnig weer en een goede temperatuur om in de schaduw te wandelen van 150 verschillende soorten palmen. Nu was dat alleen al leuk maar wat een rijkdom om zoveel water te zien en horen.

In vroeger tijden stonden er veel molens die aangedreven werden door het water dat uit de bergen kwam. En dat is nog steeds te zien. Zo zagen we bij het aanrijden al behoorlijk wat grote populieren staan en dat zijn natnekken. Bij de entree was meteen een fontein met een rij palmen.




Het leek dan ook wel op een oerwoud. Natuurlijk is water van cruciaal belang maar door veel bomen te planten ontstaat er ook een microklimaat dat vochtiger is waardoor er meer tropische planten kunnen gedijen. 



Overal waar een beetje hoogteverschil was liep water. Verkoelend en verkwikkend.



Dit is een van de bronnen waaruit het water uit de berg stroomt. Niet zoveel meer als in vroeger tijden maar voldoende om een idee te krijgen hoe het ooit geweest zou kunnen zijn. 
Hier kijk je ongeveer vijf meter naar beneden en ik ben dan eigenlijk direct verliefd op de natuurstenenwand met de Venushaarvarens. 



Als ik dit zie wil eigenlijk direct naar Galicië verhuizen met al zijn regen en overweldigend groene natuur. En nee, we blijven lekker in het zonovergoten Al Andaluz.



Mooi en bevreemdend zijn de bloemen die direct op de stam of takken groeien. Geen naambordje.



En….dankzij Gardening Australia was er ook herkenning. Grevillea.



Nog even wachten op de vrienden. 

Hoever kun je uit elkaar zitten, dacht ik bij het zien van de toegestuurde foto.
Nee, geen ruzie, het was de schaduw die we opzochten.

Nu is een tuinclub uitje ook een sociaal uitje en we genoten later dan ook nog van een heerlijke lunch.

Eenmaal thuis in ons eigen paradijs.



De Spaanse iris, Iris xiphium. Jaren geleden verzamelde ik zaden van deze iris en inmiddels bloeit hij al een jaar of vier.

En na de laatste regens zag ik gisterochtend ineens paddenstoelen op een nieuwe plaats.




Kortom: een heerlijke dag.


Met groeten Ton

zaterdag 7 mei 2022

Mondmaskers en keutels

Toen we vorige week bij de kapper waren vroeg ik aan hem waar zijn baard was gebleven.
Welke baard? Ik heb nooit een baard gehad.
O, maar heb je dan contactlenzen in plaats van een bril?
Ook niet.

Anyway, Rick ging als eerste in de stoel en toen zag ik het pas: Keith droeg geen mondmasker meer. 

Wonderlijk dat die mondkapjes eigenlijk gewoon bij een gezicht zijn gaan horen en dat is soms wel goed.

Gisteren kregen we een lunch aangeboden door de dame bij wie wij de terrassen schoonmaakten. We mochten zelf zeggen waar we naar toe wilden.
Dat is dan niet moeilijk want Restaurant El Pampano heeft heerlijke en goed verzorgde dagmenu’s. Bijkomend voordeel zijn de aardige obers van wie er een ook nog eens heel mooie grijsblauwe ogen heeft. Ongeveer als Victor van First Dates. Maar die ober hebben we alleen nog maar gezien met mondkapje.

Goed. We aten heerlijk en kletsten genoeglijk een uur of drie en de ober? Die heeft nog steeds heel mooie ogen.

Na de lunch haalden we bij de ijzerhandel een nieuwe ladder. Die hebben we nodig omdat we binnen gaan schilderen. 



Vandaag gebruikte ik hem eerst om de dakgoot van saharastof te ontdoen.

Dat was wel nodig.



Twee komma drie kilo uit zes meter goot. En dan ga ik er vanuit dat er inmiddels ook al veel stof is uitgespoeld.

Terwijl ik aan het werk was zag ik opeens een rattensnuitje vanuit de afvoerpijp de goot inkijken. Tja.
Er is veel leven op en rond een woning op het platteland.

Zo liggen er ook bijna elke ochtend keutels bij de voor en achterdeur.




Van welk dier? Er sluipt vaak een genetkat langs de ramen en ook zie ik als ik ‘s nachts wel eens wakker lig van die joekels van padden voorbij schuiven.

Goed, we zijn al lang blij dat het van dieren is en geen gerichte actie.


Met groeten Ton


vrijdag 6 mei 2022

Dat viel nog niet mee

De Nijmeegse komt er echt aan en dan wordt er wel wat gevraagd van lijf en leden.
 
Onderzoek heeft uitgewezen dat er voor verschillende dieren andere afstanden zijn die zij gemiddeld per dag zonder problemen kunnen afleggen. Lichaam en afstand zijn in een soort van evenwicht. Voor de Homo sapiens zou die afstand op 25 km liggen. Dat is ook wat wij ervaren.
Na 25 km begint het lijf het zat te worden. Jammer dan maar de Nijmeegse vraagt meer. 

Trainen dus. We beginnen eigenlijk elk jaar meteen met die 25. Dit jaar, na twee jaar van nauwelijks wandelen, besloten we om met 20 km te starten. 
Kan het lichaam langzaam wennen. We wandelden inmiddels vier keer van Torrox/el Morche naar Torre del Mar. No problemas. Niet moe, geen blaren, geen last van knie of enkel. Eigenlijk als een zondagmiddag wandelingetje in het bos.

Gisteren waren we klaar voor 28 km. Van de vuurtoren van Torrox naar de vuurtoren van Torre del Mar. Nou ja: dat dachten we.
Bij thuiskomt had ik behoorlijk last van heup en knie. Blaar onder een teen en gevoelige teennagels van de grote teen. Daar heb ik eerder blaren onder gehad en hoop dat niet meer mee te maken. Het is dus nog wel ff doorzetten.

Nu mogen we als zestigers de reglementaire wandelafstand van 30 km doen maar dat vinden we toch nog te vroeg. Zo lang het kan, willen we de 40 km lopen maar vanmorgen kropen er wel wat twijfels omhoog ook al kropen die in de middag weer omlaag.

Het werd dus gisteren een wandeldag waarvan het lekkerste van wandelen toch vooral ‘het zitten’ was. Ook hadden we een heerlijke en gezellige pauze met een vriendin in Torre del Mar. Later aten we nog een prima salade bij de haven van Caleta. 

De laatste dagen, vooral woensdag regendag, was ik actief met het maken van rode kussenhoezen voor de loungeset.



Van het kleinere kussentje hoefde ik alleen de hoes wat in te korten en dat was eenvoudig. Voor het langere kussen maakte ik de hele hoes met als uitdaging een hergebruikte rits. 
Tja en dan is volgorde best wel belangrijk. Eerst maakte ik de hoes om pas daarna wat aan die rits te doen. Das niet handig en het werd dus een beetje klungelen maar hij zit er in. Verdient niet de schoonheidsprijs en dat open stukje ga ik met de hand dicht maken. 

Nu heb ik stof voor nog een kussen maar ik heb geen her te gebruiken rits meer. Kom, dacht ik, doe iets met knopen of zo.

O ja, ik kan geen knoopsgaten maken. Uh, tenminste, dat heb ik nog nooit gedaan.
Het boekje met de gebruiksaanwijzingen zit netjes in de koffer van de naaimachine en dat heb ik er maar eens op nagelezen.

Geduld is niet mijn sterkste kant dus nadat ik een half uur had zitten pielen met knoppen, draadspanning en de uitleg ‘om de naald draaien’, werd het tijd om het werk even weg te leggen. Met mijn ongeduld kan ik dus blijkbaar soms wel goed omgaan.

Gisteravond pakte ik de koe opnieuw bij de horens en ja.


De contouren van een knoopsgat zijn zichtbaar.

Dit probeersel ga ik nog vier keer herhalen voordat ik aan de rode stof begin. En ik heb het universum gevraagd om grote rode knopen. Zwart mag ook. Ongeveer twee centimeter in doorsnede.


Met groeten Ton

dinsdag 3 mei 2022

Op naar september

De zonsondergang is bijna altijd indrukwekkend maar soms net iets meer. 
Voor mij is het een hoogtepunt als de zon tussen deze bergtoppen onder gaat. Twee keer per jaar is dat het geval. Begin mei en half september.

De Dag van de Arbeid dacht ik dat het de juiste dag zou zijn maar nee.



Een dag te vroeg. Maar ja met het onbestendige weer zou het morgen zomaar eens bewolkt kunnen zijn.


En dat was het maar mazzel als altijd, ontstond tegen 20.45 uur vlak boven de horizon een opklaring.




21.58. Precies goed maar ……..morgen kan het nog beter.



Want dan hangt de zon net even hoger tussen de toppen om dan op het puntje van de denkbeeldige driehoek te staan.


Tja, gisteren was het zeer bewolkt en zag het er rond 21.00 uur zo uit.

Vandaag dan? Er was regen voorspeld, toch bleef het de hele dag droog en redelijk zonnig tot een uur of zes.


En dan ziet het er zó uit. Ook mooi.



Op naar september dan maar.


Met groeten Ton