zaterdag 31 maart 2012

Roofhond

De gasten hadden het goed naar de zin gisteren en bijna al het eten was op. Maar van de macaroni bleef nog behoorlijk wat over. Dus pan naar buiten om af te koelen, deksel op een kiertje.
Toen mijn zus naar huis ging deed ze de deur niet goed in het slot met als gevolg dat onze roofhond als snel met zijn snuit in de pan zat.
Ik werd gealarmeerd door een gil "Hond in de pot". Daarmee werd het restje gereduceerd tot kippenvoer voor de kippen van mijn schoonzus.
"Maar je kan het toch nog wel opeten. Hij heeft er nauwelijks van gegeten. Het is toch je eigen hond, daar ben je toch niet vies van?"

je kan toch niet boos zijn op een hond als ie dr zo bij ligt
Nu houd ik heel veel van mijn hond maar ik eet geen voedsel waar Egbert van heeft gesnoept en dankzij deze actie komen er met de Paas een paar eitjes deze kant op.

Met groeten Ton

vrijdag 30 maart 2012

Fictieve cadeaus

In ons gefortuneerde bestaan kopen we dingen omdat ze nodig zijn of gewoon omdat we ze willen hebben. Wensen voor verjaardagen of onze trouwdag hebben we dan ook eigenlijk nooit. Maar zonder is toch ook wel een beetje kaal daarom doen we het zo: we maken een leuke kaart die eigenlijk een tegoedbon voor een cadeau is. Alleen worden die bonnen bijna nooit ingewisseld.
Zo heb ik nog recht op een schilderscursus naar keuze, een boormachine en Rick op een avondje musical.
Ook heb ik eens een pluchen hondje gehad om "te wennen aan de dagelijkse verzorging die zo'n beest nodig heeft".
Dat  we de bonnen niet inwisselen is ook een beetje het gevolg van het feit dat we beiden zuinig zijn en het liever aan Los Zuecos besteden.

Deze keer had ik iets voor Rick gezien wat nodig is. Hij loopt het liefst in een Jonnybroek, een trainingsbroek. En als ik nu aan één ding een bloedhekel heb is het aan trainingsbroeken die niet gedragen worden tijdens het sporten. Maar hij is er niet uit te slaan en omdat hij zijn huidige broek al een jaar of zes heeft, beginnen er gaten in te vallen.  Dus tijd voor iets nieuws.

 Toen we om kwart over elf in bed lagen was het nog te vroeg voor felicitaties en een cadeau. Maar drie kwartier later werd ik zachtjes wakker geschud "Het is twaalf uur. Ik ben jarig hoor"

Met groeten Ton

donderdag 29 maart 2012

Mond houden

De houten tuinset is schoongeboend met soda water ( het zou mooi weer zijn). De boodschappen zijn in huis, de slingers opgehangen en de voorbereidingen voor het etentje met 22 personen zijn afgerond. Extra borden en bestek, tafels en stoelen geregeld. Allemaal schijnbaar moeiteloos.
Wat me wel veel moeite kostte is het niet verklappen van het cadeau wat Rick morgen voor zijn 52 ste verjaardag krijgt.
Maar het is me gelukt. Wat het extra uitdagend maakte is dat ik het 3 weken geleden al heb gekocht en dat het ook al in huis is. Meestal ben ik dan zelf zo enthousiast dat ik het al na een paar dagen opgeef en het cadeau overhandig.
Vanavond zingen bij Blair. Meestal zijn we dan om een uur of half twaalf thuis.
Zou ik dat laatste half uurtje nog kunnen afwachten?

Met groeten Ton

woensdag 28 maart 2012

Woordverificatie

Op mijn blog 'Hakselaar of walshakselaar' kreeg ik twee reacties. Beiden gingen, onder andere over woordverificatie.
Ik heb me suf gepiekerd: wat bedoelen ze toch? Was mijn stukje dan zo onduidelijk? Hebben  ze het over het woordgebruik op de dozen van die hakselaar?
Het enige wat ik kon bedenken was dat de spellingscontrole heel veel moeite had met 'hakselaar', die wilde er namelijk steeds 'hakkelaar' van maken. Ik heb de spellingscontrole uitgeschakeld en mijn blog opnieuw nagekeken of er misschien iets zou zijn veranderd. Niets.
Heeft het dan misschien iets met de Ipad te maken? Apple spullen werken toch wel anders.

Het heeft me de hele dag bezig beziggehouden. Dus toen Rick thuiskwam heb ik de de blog en reacties aan hem voorgelezen. "Heeft het misschien iets te maken hoe mensen op je blog kunnen komen of zo?"

Bingo.

De woordverificatie staat uit.

Met groeten Ton

dinsdag 27 maart 2012

Hakselen of walshakselen, that's the question

Elektrische hakselaars voor € 139

Dat lijkt me wel wat. Ik vorige week naar de ALDI om zo'n ding te kopen.
Vandaag kreeg ik een tip: Hakselaars voor €89 bij de LIDL. " Als ie nog in de doos zit kan je die van de ALDI misschien terugbrengen".

Voor vijftig euro wil ik wel een ritje naar Alkmaar doen. Eerst eens kijken wat de LIDL aanbiedt. De specificaties zijn ongeveer dezelfde als die van de ALDI maar het apparaat weegt ongeveer de helft. Ik kies ervoor om die van de ALDI te houden.

Eenmaal weer thuis meteen begonnen om de hakselaar te installeren. Met 10 minuten klaar.
Toen pas het boekje gelezen en wat staat daarin? "Deze hakselaar is een walshakselaar welke takken walst en insnijdt. Hij hakt de takken dus niet in stukjes ".

Enigszins bozig, de doos spreekt toch echt over' hakselaar' begon ik toch maar wat takken in te voeren en ja hoor, de takken zijn voor ongeveer de helft doorgesneden en geplet. Soms zijn er losse stukjes te zien. Het volume is aardig verminderd en ik denk dat de compostering veel sneller zal gaan dan met hele takken.
Wel een groot voordeel aan dit apparaat is dat de motor weinig lawaai maakt omdat het toerental laag ligt.

Ik weet nog niet of ik nu heel erg blij ben met het ding of dat ik me bekocht moet vinden.
Van dat laatste wordt ik soswieso niet vrolijk dus besluit ik dat niet te zijn.
Maar ga morgen wel naar de ALDI om te reclameren.

Met groeten Ton

maandag 26 maart 2012

De geur van versgemaaid gras

T is niet omdat ik zo lekker had geslapen vannacht. Ook niet omdat er geen file was bij Malaga, of omdat ik voor 3 euro een heerlijk vers belegde bocadillo met Seranoham had gescoord i.p.v. een  stervensdure op het vliegveld. Ook niet omdat ik een leuk gesprek had met een Tunesiër in het vliegtuig.
Niet omdat de zon scheen in Nederland of dat ik nog net een sneltrein naar mijn woonplaats haalde waar ook nog een Algemeendagblad van vandaag lag.
Nee. Het was de geur van versgemaaid gras, op zijn minst net zo lekker als de geur van sinaasappel bloesem maar met oneindig veel meer herinnering waar ik gelukkig van werd.
Herinneringen aan badmintonnen op het gras, naar huis fietsen als de boeren aan het maaien waren, dat ik voor het eerst zelf met de motormaaier het gras mocht maaien. Of dat we al spelend op het gras, groene knieën kregen.
Herinneringen aan de grassprieten die aan mijn gezicht kleefden als ik in het gras had gelegen of die keer dat o jee, waar heb ik de huissleutels.
Ineens stond ik al voor mijn voordeur.

Met groeten Ton

zondag 25 maart 2012

Heerlijk als je ook Nederlands spreekt

Toen ik vrijdagmiddag aankwam op Málaga stond de dame van het auto verhuur bedrijf keurig klaar om mij naar de courtesybus te verwijzen. Maar omdat ik al drie uur had stil gezeten zei ik haar dat ik wilde lopen. Het verhuurbedrijf is slechts vijf minuten lopen van de aankomsthal.
Toen ik in het kantoortje kwam, waren er twee mederwerksters. Een hielp een klant, de ander was aan het schoonmaken.
Na een paar minuten kwam de courtesybus aan met een echtpaar dat Nederlands bleek te zijn. Want al na een halve minuut begon het geklaag." Weer typisch Spaans om te gaan schoonmaken als er klanten zijn".
Nadat de man voor mij, zijn papieren kreeg en naar zijn auto liep ging de telefoon. Het meisje hielp in sneltreintempo de beller aan een huurauto voor morgen. Intussen had de Nederlandse dame het volgende commentaar: "Waarom helpt ze die andere man niet eerst? Die staat toch niet voor niets te wachten".
Toen kon ik me niet langer inhouden en zei" Volgens mij doet ze gewoon haar werk."

Daarna nog weinig Nederlands gehoord.

Met groeten Ton

zaterdag 24 maart 2012

Voor het weer had je niet weg hoeven gaan

Het gebeurt nog wel eens dat als we terugkomen uit Spanje er tegen ons wordt gezegd "Maar hier was het ook mooi weer hoor" of "Nou, voor het weer had je niet naar Spanje hoeven gaan". Ik raak daar altijd geïriteerd van maar deze keer hebben ze gelijk. Het was koud en regenachtig vandaag, en waarschijnlijk morgen ook, maar goed weer om de rommel op te ruimen die was ontstaan na het plaatsen van het hek.

Het oude hek heb ik weggehaald en de grond daaronder geëgaliseerd zodat een mooie overgang is ontstaan. Ook heb ik onkruid, met penwortels verwijderd. Dat was nu eenvoudig te doen omdat het aan het begin van de week heeft geregend zodat de grond lekker zacht is.
Anderhalf kuub metselzand heb ik van het oprijpad geschept en over de wandelpaden verspreid. Vervolgens lekker met water de terrassen, de ligbedjes en het oprijpad schoongespoten.
Het ziet er allemaal weer keurig uit voor de gasten.

Daarmee was mijn dag behoorlijk gevuld zeker ook omdat we regelmatig aan het Facetimen waren want Rick wilde op de hoogte blijven. Leuk speeltje al moet ik wel zeggen dat ik jaloers was om steeds te zien dat hij lekker buiten in het zonnetje zat.

Met groeten Ton

donderdag 22 maart 2012

Rondleiding

We gaan bijna altijd samen naar Spanje. Soms blijf ik wat langer dan Rick om werkzaamheden in de tuin te verrichten. En heel soms ga ik alleen, zoals begin maart omdat Rick een nieuwe opdracht kreeg en daarvoor zijn vakantie liet schieten.  Maar ik vind dat eigenlijk niet echt heel leuk en Rick ook niet daarom bellen we ons arm. Morgen ga ik weer alleen maar we hebben nu Facetime. Met een beetje hulp heb ik dat vanmiddag geregeld.

Ik ga alleen omdat het hek niet klaar was toen ik begin maart naar huis ging en daarmee bleef het oprijpad een grote bende. Het is huis heb ik wel schoongemaakt maar niet volledig opgepoetst zoals ik dat doe als we gasten krijgen. Ook heb ik onze persoonlijkespullen achtergelaten. Kortom, genoeg redenen om nog maar eens naar Los Zuecos te gaan.

Maar dan moet je me wel een rondleiding geven via de Ipad. Dan kan ik het nieuwe hek zien.

Met groeten Ton

woensdag 21 maart 2012

In plaats van piepers

De groentetuin werpt zijn schaduw reeds vooruit.

"En ga je dan ook aardappelen telen?" word mij regelmatig gevraagd.
Nee. We houden meer van chinees eten en eigenlijk is 100 vierkante meter groentetuin net voldoende voor twee personen. Wil je aardappelen telen heb je 50 meter extra nodig en je moet dan ook nog wisselteelt  toepassen  i.v.m. aardappelmoeheid. Niets voor mij dus.

"Ik heb wel aardperen voor je" zei de buurvrouw, na mijn relaas over aardappelen aangehoord te hebben. "Het is de knol van de Helianthus tuberosus en ze smaken een beetje nootachtig. Je kan ze in de grond laten zitten totdat je ze wilt eten maar als je ze eenmaal in je tuin hebt kan je je hele leven aardperen eten want ze woekeren nogal. Ik kweek ze in een grote speciekuip. Om te proberen breng ik wel een maaltje"

Dus vandaag voor het eerst in mijn leven Topinamboer gegeten. Gewassen, geschild en vervolgens gebakken in de olijfolie.
Lekker.

Met groeten Ton

dinsdag 20 maart 2012

Paradijs

Kan je niets aan die mieren doen?

Het zijn er inderdaad wel veel en ze zijn ook wel vroeg dit jaar. Al een paar dagen
zuig ik mieren op met de stofzuiger en kijk ik meteen of ik kan zien waar ze vandaag komen.
Een echt spoor kon ik niet ontdekken, maar het doel is de vuilnisbak waar ze zich tegoed te doen aan schillen en klokhuizen van het fruit.
Vanmorgen eerst maar eens uitgebreid op onderzoek uit en wat bleek? Onder het krat waarin de olijfstekken staan zat een volledig mierennest inclusief eitjes. Het moet wel een paradijs zijn: vloerverwarming, vochtige atmosfeer en voedsel in overvloed binnen mierbereik.

Al ben ik niet meteen van uitmoorden, als iets het op mijn stekken heeft gemunt gaat het hard tegen hard.
Dus heb ik een deel aarde verwijderd en vervangen en een mierenlokdoos gekocht.
Dat zal ze leren.

Met groeten Ton

maandag 19 maart 2012

De ontdekking van de woordenschat

Dat is de titel van een stuk in Ode, een bijlage van het NRC maar het onderschrift dekt, mijn inziens, de lading beter. 'Hoe de woorden die u kiest uw gemoedstoestand kunnen veranderen.' geschreven door Inge Schilperoort naar aanleiding van een interview met James Pennebaker.

"Steeds kwam er in de onderzoeksresultaten één relatie naar voren: een relatie tussen ziekte en het geheimhouden van emotioneel ingrijpende ervaringen".

"Mensen hebben het nodig om hun ervaringen te delen. Om emoties te uiten en grip te krijgen op wat er gebeurt. Dit reduceert stress en brengt het lichaam terug tot zijn oorspronkelijke, ontspannen staat.
Maar zou het met jezelf delen van ervaringen, in de vorm van schrijven, misschien net zo goed kunnen werken als erover praten?"

"Mensen die al schrijvend steeds meer causale en inzichtswoorden gebruiken profiteren het meeste van het schrijven. Dit komt doordat causaal woordgebruik erop duidt dat iemand van zijn emotionele ervaring een 'verhaal' maakt. Als je relaties gaat leggen tussen gebeurtenissen, en er zo betekenis aangeeft, krijg je meer grip op je emoties. Dat geeft houvast. Hetzelfde geldt voor inzichtswoorden. Als iemand zinnen gaat schrijven als 'terugkijkend realiseer ik me dat....' of 'ik begrijp nu dat... ' betekent dit dat de ervaringen bevattelijker zijn geworden. Dit leidt tot meer emotionele afstand".

Interessant materiaal. Mijn conclusie: het is goed om te bloggen, zeker als je iets hebt opgestoken van je emoties dan kan vervolgens een ander er ook nog wat van opsteken. Er zijn wel een paar voorwaarden om dit goed te doen 15 a 20 minuten per keer schrijven, doe dit op een rustige plek waar je niet gestoord wordt en schrijf regelmatig.

Met groeten Ton

zondag 18 maart 2012

Ipadden

Diepe groeven, wallen onder mijn ogen en slappewangen. Zo ziet de de Ipad mij, wat betekend dat ik de camera ook al weet te gebruiken. Ik hoop overigens dat de gebruiksduur de komende weken wel weer normaliseert anders ben ik bang dat mijn gezicht echt gaat uithangen en ik op een pad ga lijken.

Vanacht druk gedroomd van computers en inbraken.
En vanmorgen wilde ik eigenlijk niet eens naar de spinning omdat ik mijn agenda over wilde zetten op de Ipad.
Voor een digibeet, waar ik mezelf nog steeds onder reken, gaat het allemaal bijzonder voorspoedig.
Het ding is echt gebruiksvriendelijk en ik heb na 8 uur Ipadden nog geen vloek over mijn lippen laten komen. Was ook geen reden toe.
Het nieuwe apparaat laat me wel nadenken want ik kan niet echt terugvallen op de weetjes van de normale computer.

Het is bijzonder dat in zo'n klein apparaat zoveel kennis zit en dan hebben we nog geen appie gekocht. Wel zitten we te bedenken wat we er allemaal nog mee willen gaan doen: film kijken in het vliegtuig ( ik vlieg vrijdag alweer) en bladmuziek inscannen van de muziekpartituren zodat je geen dikke multomappen meer hoeft mee te slepen.
Ik neem aan dat er gaande voort zich nog wel het een en ander zal aandienen.

Met groeten Ton

zaterdag 17 maart 2012

Ze zijn er

Het begon eigenlijk al eergisteren. Ik belde met KPN om een kastje voor draadlooosinternet.
Ik kon de Experiabox gratis krijgen en die zou vrijdagavond thuis bezorgd kunnen worden. Dat leek wel heel voorspoedig te gaan. Maar inderdaad werd het apparaat keurig op tijd bezorgd en het kostte me niets.
Vanmiddag kwam de buurman (niet die van 77) de aansluiting in orde maken. Na een uurtje was dit geregeld en konden we op pad voor de pads.

Om drie uur in de I shop en binnen 20 minuten stonden we weer buiten met twee pads en beschermhoezen.
Natuurlijk hadden we ook weer hulp nodig met het aanmelden maar dat was snel voor elkaar.
De borrel die we de buurman en zijn vrouw daarna aanboden nam meer tijd in beslag maar was wel heel gezellig. Ook al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet kon wachtten om met het nieuwe speeltje aan de slag te kunnen gaan.
Dit is het eerste schrijfsel op het nieuwe apparaat ( wel even nabewerkt op de oude computer ivm het het niet kunnen vinden van een spellingscontrole)
Ik kan niet anders zeggen dat het zeer eenvoudig in het gebruik is want zelfs ik kan er meteen mee aan de slag.

Met groeten Ton

vrijdag 16 maart 2012

Vers omgewoelde aarde

Ik blijf een tobber.
Gisteren met het dat prachtige weer wilde ik eigenlijk in de tuin werken maar vond toch dat het daarvoor té mooi was. Allerlei andere werkzaamheden leken beter te passen bij dat weertype.(o.a. de laatste kranten lezen van mijn Spanje weekje) Vandaag, met zware bewolking had ik geen zin om in de tuin te werken want "dat is het lekkerst met een zonnetje". Nou ja.

Vanmorgen eerst maar wat 'uitgestelde' zaken gedaan ( o.a.draadloos internet geregeld voor, jawel, de Ipad) om alsog 's middags in de tuin aan de slag te gaan.
Zo gauw ik de spade in de grond stak was al het geroezemoes in het hoofd verstomd.

Als ik met plezier werk  heb ik eigenlijk een vast schema. Ik werk 10 minuten stevig door om daarna even te gaan zitten. Al rustend reflecteer ik dan de werkzaamheden en geniet ik van de belofte die de werkzaamheden in zich hebben. Ook ben ik gek van vers omgewoelde aarde en ben daar niet de enige in want een roodborstje en een merel kwamen steeds dichterbij om insecten en wormen op te pikken. Als ik aan het werk was bleven ze een beetje op afstand maar zo gauw ik ging zitten kwamen ze tot op 30 centimeter van mijn laarzen. Ze hielden me wel scherp in de gaten maar voedsel heeft een sterke aantrekkingskracht.
Dat zijn momenten van puur geluk en voordat ik er erg in had waren er zomaar 4 uren om.

Met groeten Ton

donderdag 15 maart 2012

Kraaienbuffet in wording

Loop ik vanmiddag met Egbert door het park zie ik twee duiven die aan het nestelen zijn. Het nest wordt gemaakt op een vorkje aan het einde van een lange tak. De eksters vliegen rond en ik zie in gedachten al dat zij een buffet verwachten van duiveneitjes of miniduivenborstjes.

Een paar jaar geleden werd er door duiven drie jaar achter elkaar genesteld in een boom in onze tuin. Nu maken duiven niet alleen erg slordige en eenvoudige nesten maar ze maken deze ook op goed zichtbare plekken. Het eerste jaar werd het nest met de eerste eitjes uit de boom geslingerd tijdens een voorjaarsstormpje.
Het tweede jaar  op precies dezelfde plaats wederom een nest. Dit werd geplunderd door kraaien of eksters waarbij enkele van de jonge duifjes halfopgevreten onder het nest lagen ( vreet ze dan helemaal op, dan is het niet voor niets geweest)
Het derde jaar, opnieuw werd er genesteld. Omdat ik niet eenzelfde drama wilde heb ik het nest in aanbouw tot 4 keer toe uit de boom geschud. Toen pas gaven zij de strijd op.

Nu moeten kraaien ook voor hun jongen zorgen maar ik loop de komende weken wel een andere route door het park.

Met groeten Ton

woensdag 14 maart 2012

Schrikkeldag

Vanmiddag een inzet voor VPTZ. Nadat ik mezelf had binnengelaten keek de cliënt me opgelucht aan.
"Wat fijn dat je er bent maar er komt vanmiddag wel een vriendin theedrinken. Is dat een probleem?"
Natuurlijk niet.

Toen ik later voor de vriendin de deur opendeed kwam haar gezicht me bekend voor maar ik kreeg  niet helder waar ik haar ontmoet zou kunnen hebben.
Nadat ik thee bij de dames had gebracht en ik haar stem nogmaals hoorde wist ik het weer.
Vorig jaar op 15 maart werd ons oude bankje opgehaald. En omdat we nergens meer op konden zitten maakten Rick en ik, samen met Egbert een grote ronde door het park. Het was prachtig weer en wilden op ons favoriete bankje gaan zitten maar twijfelden even omdat er al een dame opzat. (niet vanwege de dame maar omdat wij als Nederlanders dat niet licht doen in tegenstelling tot Spanjaarden)
Er ontstond een gesprek en na een paar minuten begon de vrouw te huilen omdat ze zo verdrietig was over een vriendin die kanker had. We hebben wel een uur met elkaar gesproken en het werd een bijzonder open gesprek.
Toen ik haar vroeg of zij deze dame was antwoordde ze dat dat zo was." Jullie zouden de volgende dag toch een nieuw rood bankje krijgen. Bevalt die goed? Ik was helemaal blij met dat gesprek en heb nog wekenlang opgelet of ik jullie zag wandelen om jullie te bedanken. Bijzonder om jou hier te ontmoeten nu er opnieuw een vriendin op sterven ligt."

Ik blijf dit soort 'toevalligheden' bijzonder vinden. Het is omdat het een schrikkeljaar is maar anders was het het op de dag af precies een jaar geleden.

Met groeten Ton

dinsdag 13 maart 2012

Saai?

'Heb jij nog een onderwerp om over te bloggen? Want wat mij betreft heb ik niets meegemaakt"
Nou dan schrijf je dat toch, is het nuchtere antwoord.

Het is altijd een beetje saai, zo net terug uit zonnig Andalusië. Zeker na het vuurgevecht van afgelopen weekend. In Spanje is er na al de jaren dat we er komen nog steeds geen routine in gekomen dus saai is het nooit.
Nou ja, als we eens een paar keer echt vakantie houden ontstaat die. Een ontbijtje op het boventerras in de zon daarna wat lezen in de zon nog wat later een bakkie thee met koek, ook in de zon om vervolgens, als we daar heel loom van zijn geworden op een bedje een tukkie te gaan doen. 's Avonds naar de chinees maakt het geheel af. Niets om je druk te maken

Vandaag: een fruithapje als ontbijt samen met Rick, de was, de boodschappen, de hond en de kranten van de afgelopen week lezen. s Middags de inzet van VPTZ, daarna thee drinken bij mijn moeder, chinees halen, de afwas doen en vanavond om het geheel af te maken de repetitie van Nootzaak met een borrel en hapje toe. Niets om je druk te maken.

Saai? Het zijn bijna allemaal dingen waar ik plezier aan beleef.

Met groeten Ton

maandag 12 maart 2012

Alweer de laatste dag

De palen staan in de grond. Nu een dag wachten en dan komen ze overmorgen het draad monteren, mar dat ga ik deze vakantie niet meemaken. Vanavond vlieg ik weer lekker naar mijn eigen man. Kan ik alvast uitzien om de volgende keer dat we in Los Zuecos zijn het tussenhek weg te halen.
Volgens de mannen heb ik geluk gehad dat de politie niet heeft gezien dat ik takken heb verbrand.
Er staat momenteel een grote boete op i.v.m. de droogte. Nou, dan hadden ze veel geld kunnen verdienen want ik heb wel een stuk of 10 fikkies gezien afgelopen weekend

Nadat ik vanmorgen de laatste gaten had gegraven, gehakt en gejekkert had ik nog wat tijd over om in de tuin te knoeien. En ja hoor het is echt lente want het krioelde van de beestjes.



Wat me ook is opgevallen is dat er steeds meer Spanjaarden hun jarenlang verwaarloosde veldjes weer gaan onderhouden. Sinds we 8 jaar geleden onze grond kochten zijn deze bomen nooit gesnoeid, tot deze week. Ik denk niet dat er heel veel liefde is in gaan zitten want de snoei is nogal bruut gedaan. Grote en rafelige wonden. Maar er zit wel een mooie parapluvorm in.


 De vakantie zit er weer op, gelukkig zijn de weersverwachtingen voor Nederland goed maar of ze net zo goed zijn als hier?


Met groeten Ton

zondag 11 maart 2012

Lekker daggie

Om acht uur was het windstil en ging ik met allerlei voorzorgsmaatregelen het snoeihout verbranden. De slangen uitgerold, een spade mee om een vuurkuil te maken en een snoeischaar om de takken klein te maken. Het duurde wel veel langer want ik wilde het vuurtje klein houden. Om 11 uur waren alle takken weg en heb ik op de smeulende kooltjes water gespoten en die vervolgens afgedekt met aarde.
Volgens de buurman zou er een brandverbod komen ivm. de droogte. Ik zou zeggen: heel goed.( ik ben toch klaar) De andere bomen ga ik in januari snoeien omdat dan het brandgevaar kleiner is.

Wat ik hoofdzakelijk vervelend vind dat de mannen niet kwamen werken gisteren is het feit dat het hek niet klaar is al ik wegga. En ik had mijn hele smoel gezet om het tussen hek weg te halen zodat er eindelijk één grote tuin zou ontstaan. Omdat ik daar toch iets mee wilde doen heb ik de planten alvast weggehaald waar het pad gaat komen.


Ook heb ik nog 9 olijfstekken gemaakt van een dikke tak. De potten staan, op verschillende plaatsen in de tuin aangesloten op het watersysteem. Ben benieuwd hoe dit werkt als ik er niet bij ben.
Met groeten Ton

zaterdag 10 maart 2012

Spaansbenauwd

Ik lees weblogs met namen als: Spaansverlangen, Spanjewensen, Spaansgeluk. Ik weet wat Spaanse griep is, Spaanse kraag en Spaanse tortilla. Ik heb gelezen over de Spaanse burgeroorlog en zelfs over de Spaanse waterhond. Maar Spaansbenauwd kreeg ik het vandaag.

Alle opslag en dode takken zijn verwijderd
De dag begon met Spaansgeluk. De zon scheen. Vervolgens kwamen de werkmannen niet opdagen en kon ik mijn Spaansverlangen vervullen: de olijven snoeien want werken in de tuin is toch echt wat ik het liefste doe. Maar wat doe je met al die takken? Verbranden en dat is ook iets wat ik heel graag doe.
Tegen een stapelmuurtje een kale plek gemaakt zodat ik veilig kon branden. Er was weinig wind dus dat ging helemaal goed. Na een uur waren alle takken weg. Zelfs vers olijfhout brandt goed.
Mooi compact stookplaatsje
's Middags dacht ik kom op: laat ik de takken van gisteren ook maar verbranden. Weer een muurtje opgezocht. De plaats schoongemaakt en toen een stapeltje gemaakt en aangestoken. Binnen twee minuten was ik de controle over het vuur volledig kwijt. Aan alle kanten breidde het zich uit. Ik kreeg het Spaansbenauwd en riep enkele keren de Schepper op hardgrondige wijze aan- niet dat het hielp maar ach dan doe je toch iets. Zo snel mogelijk brandgangetjes gemaakt en ja hoor na een minuut of 10 was de boel onder controle. Toch heb ik er nog een half uur naast gezeten om te kijken of het niet opnieuw oplaaide en toen dat niet het geval was, was mijn hartslag in iedergeval weer genormaliseerd.
Het smeult nog na
Ik ben van nature geen roekeloos persoon en heb over branden in het algemeen en in Spanje in het bijzonder, goed nagedacht maar toch. Ik heb me o.a verkeken op het feit dat de ondergrond niet vlak is. Het vuur gaat als een razende omhoog en smeulenden takjes rollen naar beneden om daar de boel in de hens te zetten. En niet te vergeten: alles is gortdroog. In Nederland is het soms in de zomer nog lastig om de fik ergens in te krijgen.
Het is in ieder geval goed afgelopen maar ga het morgen opnieuw proberen, want voor de zomer wil ik alles weg hebben. Ik ga de de tuinslang van de buren er bij lenen.. Samen met die van de werklui en die van mezelf kom ik tot een meter of 50 en dat is voldoende om de brandplaats te bereiken.

Met groeten Ton

vrijdag 9 maart 2012

Instructies

"Wij moeten de snoei nog doen ( is voor jullie ook aan te bevelen)"

Dat schrijft een mede blogger naar aanleiding van mijn stukje over stekken. Hij en zijn vrouw bezitten een huis in Italië en willen stekken maken als ze de olijven gaan snoeien.
"Het is inderdaad de beste tijd om te snoeien maar ik ben met het hek bezig dus stel ik de snoei een jaar uit" schrijf ik terug. Er kan nog wel een jaartje gewacht worden want ze zijn al 40 jaar niet onderhouden.
Maar na de aanbeveling ging het toch kriebelen: als je het nu niet doet ben je weer een jaar verder.
Het is ook leuk om te zien wat het resultaat is. Misschien kan ik dan volgend jaar al wat oogsten.
Ze zien er nu wel armetierig uit. De parapluvorm er inmiddels volledig uitgegroeid.

Nadat ik een stuk of 10 gaten heb gegraven voor het hek, pak ik de zaag en ga naar beneden. Ik pik de lelijkste boom eruit en ga die eens goed bekijken. De takken gaan recht omhoog terwijl die bij een goed onderhouden boom horizontaal groeien. Ik kan de oude snoeiplekken op sommige plaatsen nog zien. Vervolgens pak ik de zaag en begin met de ondergroei weg te zagen. Daarna is het dode hout aan de beurt. Ik neem wat afstand en zie waar ik ga zagen om de boom in model te krijgen. Met 10 minuten ben ik klaar, daarna ongeveer een uur bezig geweest om de takken klein te maken en het openhaardhout apart te houden.
Deze keer wel 'voor en na' foto's.


Op internet een artikel gelezen waarin stond dat de meest gemaakte fout is "dat er niet voldoende wordt weggesnoeid".
Mijn vader zei  tijdens het snoeien van de bessenstruiken "een vogel moet er met gemak doorheen kunnen vliegen"
Volgens mij heb ik me aan de instructies gehouden.

Met groeten Ton

woensdag 7 maart 2012

Stekken

Zaken gaan voor het meisje is een oud gezegde. Nou ja. Ben ik dan het meisje of is het meisje een Spanjereisje? Anyway. Rick is vandaag aan een nieuwe opdracht van 6 maanden begonnen. Om deze te verkrijgen moest het Spanjereisje opgeofferd worden. Dus zit ik hier wederom 6 dagen alleen op de berg, maar zal me deze keer niet eenzaam voelen want vanaf morgen komen er twee mannen 60 meter hek plaatsen en ik ga daarbij helpen. Goed voor mijn Spaans.

Eerder schreef ik over mijn olijfboomstekken. Hier in de tuin staan inmiddels 5 olijven die ik 4 jaar geleden heb gestekt. Zij groeien beter dan de bomen die ik 5 jaar geleden heb gekocht. Ze zijn nu allemaal ongeveer twee meter hoog.
Zelf gestekt
Gekocht exemplaar

Hier bij ook foto's van de yuccastekken. Heel makkelijk: je spit een gat van ongeveer 30 centimeter diep, afhankelijk van de hardheid van de grond en zet de stam erin. Water geven is niet perse nodig en het slagingspercentage is 99 %. Het duurt wel even maar wanhoop niet, er gaan uitlopers komen. Wel van belang is te weten wat de bovenkant van de stam is.
Na 5 jaar twee meter hoog en.... gratis
Net geplant ziet het er troosteloos uit.
Ook de Euphorbia is een dankbare soort. De eerste stekken heb ik meegenomen uit een parkje in  Nerja waar ze een deel opnieuw gingen inrichten en de uitgespitte planten in een container waren gegooid. Rick loopt dan een meter of 10 achter mij aan, terwijl ik me het leplazerus sleep en mij dan 'Malle Pietje" noemt. Het kan me op zo'n moment niets schelen want ik zie het resultaat al voor me.
In februari geplant
en 5 jaar geleden


Het zijn géén voor- na foto's want ik vergeet meestal de 'voor' foto's te maken maar het geeft aan wat er zoal kan groeien uit afval.

Met groeten Ton

maandag 5 maart 2012

Bas is basis

'...de bas is de basis van het lied. Zonder bas is het niets. Alles draait om de bas, die geeft aan waar de andere stemmen naar toe moeten, zij draaien dus om jou heen".

Na deze inleiding en vervolgens het door nemen van het lied Georgia, laten mij er anders tegen aankijken.
Want als ik thuis droog achter de piano zit om mijn partij te oefenen is er werkelijk geen ene .... aan. Hoe saai kan een zangpartij zijn. Maten lang een en dezelfde toon aanhouden en de andere stemmen zetten er dan ook nog eens een gewaagd akkoord tegen aan. Net niet leuk voor iemand die toch al wat bedenkingen had om de bas te gaan zingen.

"en.... uiteindelijk gaat het met dit nummer net als met de Kingssingers: je gaat het mooi vinden".

Dat is het nadeel als men je blog goed leest: want het geschrevene komt als boemerang bij je terug.


Met groeten Ton

zaterdag 3 maart 2012

The long day closes

Het begon al vroeg gisteren, "het licht doet het niet in de badkamer. Kan jij even kijken?" Ik ga naar beneden waar het licht in de gang wel aanging en keek in de meterkast. Niet één stop uitgeslagen.
Ik zag al een dag van  wachten op de elektricien en een grote rekening voor me. Toen ik bij de buren zag dat daar kaarsen brandden leek het meer op een stroomstoring.
Volgens een monteur die ik later sprak "d'r ligt een fase uit, dat duurt nog wel een paar uur hoor".
Dit opgeteld bij het feit dat deze week een paar jongens enkele kippen in de kinderboerderij hebben mishandeld en dat een auto ons hek heeft vernield en door de haag is gereden deden mij nogal uit mijn humeur geraken.

Het huis was koud, geen internet, geen radio etc. ik kon maar beter in de tuin gaan werken.
Het omtoveren van de siertuin naar een moestuin valt me zwaarder dan ik aanvankelijk had gedacht.
Niet zozeer het leeghalen van de tuin en het weggeven van de planten kostten me moeite maar naar de sloop van mijn 12 jaar geleden gebouwde prieel zag ik wel tegenop.
Maar waar ik tijdens de bouw met gemak het dak in elkaar zette, waarbij ik behendig over de spanten stapte, had ik gisteren de grootste moeite om het te demonteren.
Het evenwicht na mijn dwarslaesie is minder geworden en een probleemknie zorgt ook niet voor een probleemloze mobiliteit op hoogte.
Ik was dan ook best terneergeslagen toen ik dit verschil zo duidelijk merkte en was dan ook niet in de stemming om een opgewekt blog te schrijven.
Als ik tegen een blog opzie surf ik meestal eerst op internet. Al surfend kwam ik de Kingssingers tegen en na ze 10  keer gehoord te hebben was ik weer over mijn sombere mood heen. Dat is wat schoonheid doet en ik was blij dat: 'The book of toil was read' en ik naar mijn 'dreamless bed' kon gaan. The long day closed.

En vandaag heb ik een heerlijke dag. Rick heeft een nieuwe opdracht, ik heb vanmorgen bodypump gedaan ( nog steeds met spierpijn) en vanavond krijgen we een etentje aangeboden.
Wat maakt een lichamelijk ongemakje dan eigenlijk uit? Hoe vaak sloop ik nou een prieeltje?

Met groeten Ton

vrijdag 2 maart 2012

Het kan verkeren

Dat Rick en ik elkaar net hadden ontmoet had hij kaartjes gekregen voor de Kingssingers.
Omdat we beiden van de klassieke muziek zijn hadden we er echt zin in. Maar... wat een teleurstelling, we vonden de muziek troosteloos en eentonig en om nu te zeggen dat ze er een show van maakten.
Rick wilde in de pauze eigenlijk weggaan maar dat vond ik net iets te ver gaan. Nooit duurde een optreden zolang.

17 Jaar later en zingend in twee a capellakoren vinden we de Kingssingers ons ultieme voorbeeld.
Met groeten Ton

donderdag 1 maart 2012

Wat ben je toch streng

Als ik samen met Egbert bij mijn moeder ben heeft ze steevast commentaar: die hond mag ook niets van je. Geen koekie, geen chocolaatje en hij moet steeds op zijn kleedje blijven zitten en die bijtbotten, daar krijgt hij niets vanaf.
Ik breng daar tegen in dat we daarmee een keurig opgevoed hondje hebben die niet bedelt, niet kwijlt en geen vieze plekken op de vloerbedekking maakt als hij ligt te kluiven.
"Zo hebben jullie ons toch ook een beetje opgevoed. Wij mochten toch ook niet alles?
Daar heb je gelijk in.

De laatste tijd heb ik toch het idee dat we wel heel streng zijn voor Egbert. Als we in de serre zitten kijkt hij altijd echt naar buiten en volgt met zijn blik alles wat beweegt. Maar als ik achter de computer zit, zit hij altijd een beetje sip te kijken. Dus nu leg ik een kleedje op zijn bench en dan mag hij daarop zitten zodat hij over de straat kan kijken. En het is een nieuwsgierig Aagje die het verkeer helemaal nakijkt.




Als hij moe wordt van alle indrukken gaat hij erbij liggen zodat hij niets hoeft te missen.
Wel gezellig zo.

Met groeten Ton