Feestgedruis

Oef, dat was wel wat vroeg vanmorgen. Eigenlijk was het nog nacht.

Drie uur ging de wekker en om kwart voor vier stond de taxi voor de deur.

Gelukkig zat de routine van het inpakken van de rugzakken er nog goed in.

De vlucht naar Malaga vertrok op tijd en duurde maar twee uur en een kwartier en mazzel als altijd bleven de twee plaatsen naast mij onbezet en kon Rick gezellig naast me zitten.

Mooie wolkenpatronen boven de Middelandsezee.

Om kwart over negen stonden we op Spaanse bodem en voor mij was het wel een thuiskom gevoel ook al gingen we niet door naar De Klompen, maar naar Torremolinos. 

6 Juli, de dag dat we op reis gingen, was de dag dat we elkaar 25 jaar geleden ontmoetten en 20 jaar geleden zijn getrouwd.

Om die herdenking af te sluiten leek het Rick wel leuk om na Rome eerst naar Torremolinos te gaan. Het was daar dat we 25 jaar terug onze eerste vakantie samen vierden.

Dus stapten we in het treintje richting Fuengirola.

Eenmaal in Torre op zoek naar herkenningspunten.

We aten er elke dag ontbijt bij Orlando's dus gingen we op zoek of die er nog was. Nee dus maar hier was het ergens.

Toen op zoek naar het hotel. Daar waren we niet zeker van, maar we denken dat we het hebben gevonden.

Inmiddels is het dan wel tijd voor de lunch. We vinden het nogal druk overal en we horen ook af en toe zingen.

En het werd alleen maar drukker en drukker. Blijkt het Feria te zijn, de jaarlijkse kermis.

Eigenlijk is het ons te druk en te lawaaiig en besluiten we naar het strand te gaan waar we lekker een paar uur in de schaduw van de palmbomen zitten en we ook nog een deel van de verloren nacht inhalen.

Als we tegen vijven het dorp weer inkomen is het er echt stampvol.

Ondanks dat Torremolinos zo toeristisch is, is het dus nog steeds een echt Spaanse aangelegenheid. Veel dames in de traditionele jurken

en in ander folkloristische dracht. Deze dames maakten deel uit van een muziekgroep.

Overal kramen en tenten waar wat te eten of te drinken is.

Op veel plaatsen werd er gedanst en gezongen.

De Torre waar de plaatsnaam vandaan komt.

De pleinen zijn stampvol.

En zo gauw er wordt geklapt, wordt er gedanst, of andersom.

De jurken moeten wel een beetje strak zitten. 

Dit is bij de kerk waar de processie gevormd wordt en op het punt staat te beginnen. Nu kan dat in Spanje soms best wat lang duren voordat er daadwerkelijk gestart wordt dus gingen we toch maar naar ‘ons huisje voor een nacht’, waar we een uur later de processie voorbij hoorde komen.

De Spanjaarden een beetje kennende zal het feestgedruis nog wel een paar uur aanhouden. Ook nu zijn we mazzel want ons appartement is aan de achterkant van het gebouw en is het gedreun van de muziek nauwelijks te horen.

Trouwens, ik denk dat we sowieso wel in coma zullen vallen.

Met groeten Ton

Het zijn de kleine dingen

Moeten we nog wat, vroeg ik.

Wat mij betreft niet.

Laten we dan lekker naar het park gaan.

Om negen uur op pad naar park Villa Borghese. En waarschijnlijk omdat het zaterdag is was het nog rustig. Bijna vredig zelfs.

Eerst afscheid genomen van Rick’s wandelschoenen. 

Als pantoffels zaten ze, zei hij, en dat voor € 59 bij de Decathlon. Helemaal super.

Kom dacht ik, ik kan ook dingen fotograferen waar ik blij van word. En dat zijn dan toch dingen waar menselijke maat in zit, of wellicht iets organisch.

Van zo’n stalletje word je gewoon blij. Een kleine bar of cafe met een terras ernaast en je waant je in een botanische tuin. Volgens mij zou het een goede combinatie zijn.

Water, ook zo’n eerste behoefte.

En het kleine straaltje maakte net voldoende geluid om opgemerkt te worden.

Na twee kilometer wandelen zijn we er. We gaan op een bankje zitten en kijken over het meertje. Er was nog bijna niemand, maar zo tegen tienen werd het toch echt drukker. Het park voorziet duidelijk in een behoefte voor de inwoners van de stad. Het deed ons ook denken aan b.v. het Retiropark in Madrid.

We mochten nog een intentie voor onszelf uitspreken. Dat we gezondheid en liefde mogen ontvangen zodat we nog lang samen mogen genieten.

Dank Jose.

Er stonden prachtig oude bomen en op een zat dit hagedisje.

Mos vind ik altijd mooi, maar in een warm en droog klimaat heeft het iets extra’s, een beetje extravagant.

Wat zou het mooi zijn als de parasoldennen bij De Klompen net zo groot zouden zijn. Nou ja, zes generaties verder is het zo.

Het park ligt op een heuvel en biedt mooie panorama’s over de stad.

Inmiddels hebben we dan op verschillende plaatsen gezeten, is de krant gelezen en zijn er Sudoku’s gemaakt. Beiden deden we nauwelijks of niet tijdens het wandelden. Het nieuws kon gemist worden en van sudoku’s kregen we er niet een uit. Voor ons een teken dat ‘we daar met ons hoofd niet bijwaren’.

Terug in de stad tijd voor ijs in deze rustige straat.

Morgenochtend vroeg vliegen we naar Malaga en verlaten we Italië.

Tijd om de Italianen en Italiaanse Nederlanders te bedanken voor de mooie ontmoetingen, de gastvrije onthalen, de hulp die ons werd geboden, de vriendelijkheid, de aanmoedigingen, de gratis- en bijzondere plaatsen waar we konden overnachten. Ach en eigenlijk nog duizend en een dingen waar we dankbaar voor konden zijn en dat geldt uiteraard voor de hele wandeling en alle landen waar we doorheen kwamen.

Met groeten Ton

Goed gedaan jongens

Rome. 19917 Stappen.

Ik heb het gebruik van de Ipad uit handen moeten geven. Rick is gisteren begonnen met het teruglezen van de reis. Een manier om nog even aan de werkelijkheid te ontsnappen.

En wat hebben we veel meegemaakt. 

O ja, weet je nog dat..... of o, dat was ik ff helemaal kwijt. Klopt het wel zoals je dat heb opgeschreven?

Natuurlijk waren we vanmorgen gewoon om zes uur wakker. We rekten nog tot zeven uur maar toen hadden we er genoeg van en stapten uit bed.

Beetje rustig aan. Ik haalde boodschappen voor het ontbijt en om acht uur hadden we het idee dat er al een halve dag op zat. 

Om half tien de stad in.

Rick liep lekker, heel ouderwets en intens gelukkig met een plattegrond van Rome. Hier linksaf. Nu rechtsaf, uh nee, toch links.

Heb jij je telefoon mee?

Ja.

Geef maar, dan gaan we wel via Maps.

Die apps wennen snel.

Het was nog niet zo druk. 

Piazza de Popolo. Nou ja, het heet niet voor niets zo.

Dan naar de Spaanse trappen en er werd gecontroleerd: je mocht er niet op zitten. 

Wel bij de boot en daar zaten we dus een tijdje.

Via de Piazza Navona

naar de Trevifontein. Waar is ie?

Een foto maken. De man voor me was sneller.

Na wat voordringen konden we op het hek zitten en maakte ik een foto.

Het Pantheon passeerden we toevallig en ik herkende het omdat ik daar vier jaar gelden na een weekje tuinwerk in Caldese samen met Henk ook ben geweest.

De beroemde koepel. Ook hier zaten we een tijdje op een muurtje want eigenlijk is het leukst aan de stad: mensen kijken.

Ik vind de stad te druk. Te veel mensen en het verkeer........ Natuurlijk vind ook ik de gebouwen bijzonder en vooral vaak indrukwekkend groot. Maar dan wel weer om het gewone volk zich klein te laten voelen.

Deze is speciaal voor Henk. Hier dronken we een biertje.

De Engelenburcht. 

Daarna was het tijd voor voedsel. En wat anders kon dat worden dan Kebab.

En de Sint Pieter. 

We zaten ook weer een uurtje op het plein om te zien of er pelgrims aankwamen. Maar niet een gezien of herkend.

Voor een oorkonde ter afsluiting van de pelgrimstocht moesten we naar de Friezenkerk. Deze was gisteren gesloten maar vandaag vanaf drie uur geopend.

Daar werden we heel vriendelijk te woord gestaan en kregen we de oorkondes.

Nu is het echt klaar.

De nacht die we in Duitsland doorbrachten in de daklozenopvang werden we zeer welkom geheten door de vrijwilliger Walter. De volgende ochtend bij het afscheid vroeg hij of we vanuit Rome een kaart wilden sturen.

Dus zochten we naar een passende kaart. Maar wat is nu passend? En toen zagen we een kaart waar paus Fransiscus zijn duim opsteekt.

Rick verstuurde hem met een Vaticaanse postzegel per Vaticaanse post.

Komt ie toch weer aanlopen met die kaart.

Is het niet gelukt?

Ja wel maar wil je er eerst een foto van maken?

Tuurlijk en thuis met het bekijken van de foto’s zag ik de paus zijn duim ook voor ons opsteken.

Ik steek mijn duim op voor alle leuke en lieve reacties op het blog. 

Met groeten Ton.

Jullie komen uit Den Helder zeker he

Van Rome naar Vaticaanstad, 13 kilometer. 25709 Stappen.

Heerlijk geslapen en pas om zeven uur wakker.

De huisbaas was al op en bood koffie aan.

Willen jullie ook wat eten?

Uh maar uw zoon zei dat dat €5 is.

Ja normaal is dat zo, maar jullie zijn zo aardig dat ik het voor de helft doe.

Dat deden we dus en was er ook meteen een gesprek. Man had het niet makkelijk en was financieel verplicht het huis te verhuren en we bleken dan wel de enige gasten te zijn, maar een van de kamers was permanent verhuurd.

We zaten op de bovenste verdieping. Broer, zus en moeder woonden in de appartementen lager.

Tja, we liepen samen met die van gisteren al uren door de stad en vonden het er, eufemistisch gezegd, nogal deplorabel uitzien. 

Regelmatig werd er getoeterd dat we op de stoep moesten lopen.

Welke stoep? 

Om vijf voor tien stappen we Rome in en houden bij de bomen links achter een heerlijke lange pauze. We hebben tenslotte geen afspraak met de paus.

De Tiber vond ik als eerste weer fotowaardig. Wel valt op dat er veel groen in de stad is. Dat maakt het wat vriendelijker. 

Een algemeen idee is bij ons ontstaan dat ‘de auto’ eigenlijk heel veel woon- en verblijfsplezier en schoonheid vergalt. Alles lijkt ondergeschikt gemaakt aan de heilige koe.

Met het naderen van het Vaticaan zijn de straten zo vol met mensen dat de Nijmeegse erbij verbleekt.

Maar kwart voor twaalf lopen we het plein op. 

We zijn er. Geen bliksemschichten die de lucht doorklieven. Het voorhang scheurt niet in tweeën en wij zijn zo nuchter als pasgeboren kalfjes. Geen brok in welke keel dan ook.

Das raar want ik kan al geraakt worden van een dooie mug.

Een Amerikaanse man maakt een foto en we hebben met hem en zijn vrouw een gesprek.

Dan gaan we maar even zitten en laten op ons inwerken dat we het einddoel bereikt hebben.

You made it, vroeg een man.

Yes, antwoordden we.

Jullie komen uit Den Helder zeker he? Dat zie ik aan jullie gezichten en ja, ineens ben ik geraakt.

Blijkt het het echtpaar te zijn dat de fietspelgrims die we gisteren spraken, hadden ontmoet. 

We zouden vandaag het Pieterplein bezoeken, zei hij en keken dus wel uit of we ‘de mannen uit Den Helder zouden zien’.

En wat kan je dan veel vertellen en vragen. Je staat zo een half uur te praten.

Ze maakten nog een foto van ons met de gele brillen die we van Barry en Monique hadden gekregen tijdens onze ontmoeting in Duitsland.

Belofte ingelost.

En dan op naar onze Roomse residence. 

Daar worden we verwelkomd door Bernadetta. Ze is nog wat onwennig, want we zijn de allereerste gasten.

Het is toch een beetje spannend om je mooie net verbouwde appartement uit te lenen aan onbekenden.

Alles ruikt nog nieuw en is ook nieuw.

En wij zijn natuurlijk helemaal blij met de brownies die op tafel staan. De spaghetti met saus van de moeder van Bernadetta en tratatatatataaaaa een fles wijn.

Officieel pelgrim af.

Nou is een rondleiding in een appartement van 45 vierkante meter natuurlijk zo gedaan, maar het was zo leuk dat we wel een half uur spraken over muziek, ze is celliste, en Sacrofano waar ze woonde en we gisteren door wandelden en over Florence waar ze vandaan kwam net als de oude deuren die ze had omgetoverd tot headboards voor het bed.

Nou, wij zijn wel thuis een paar dagen.

Rick met de brownies.

Met groeten Ton

Voorspel

 Van Calcata naar Rome, 31 kilometer. 46169 Stappen.

Nee echt we zijn er nog niet. 

We stellen het hoogtepunt nog even uit, zei Rick, dat komt morgen als we op het Sint Pieterplein staan.

We zijn dus nog in het voorspel.

Maar eerst nog even terug naar gisteren.

Als we in bed liggen en wat napraten van de dag komt er uit dat we beiden een beetje onrustig, wat opgewonden zijn. Eigenlijk al een paar dagen nu het eindpunt in zicht komt. Het is altijd hetzelfde: blij dat het einde in zicht komt maar even zo goed niet willen aankomen want: wat dan? Als je maanden naar een doel toewerkt val je in een gat als het is bereikt.

Maar hebben we er genoeg van genoten? Is het wat we er van hebben verwacht? Allerlei vragen en de antwoorden zijn pas over een tijdje antwoorden simpelweg omdat er nog zo veel indrukken zijn die er in verwerkt moeten worden.

We lagen om half negen in bed en werden pas om zeven uur wakker. Wat was het stil in het middeleeuwse dorp. We hoorden alleen een keer krolse katten schreeuwen en vanmorgen wat duiven koeren.

Na een ontbijt met toast en jam die over de datum waren en gewoon goed smaakten, koffie en thee stonden we om acht uur buiten.

Rick tikte de route in op Maps en zag dat we via een steil klimmend pad het dorp uitmoesten. Ik kijk ook even wat de fietsroute geeft: via de gewone weg.

Das makkelijker en minder steil klimmen. Pas dan wordt duidelijk hoe prachtig het dorp gelegen is.

Precies op een vooruitstekende punt op de rand van het ravijn. Het is dus maar aan een kant te bereiken en we beseften dat we door een grote poort binnen kwamen.

De zon kwam net boven de bergen uit.

Wat prachtig allemaal.

De velden staan hier in de omgeving vol met hazelnoten.

De landweggetjes zijn rustig.

Ineens hoorden we iemand achter ons zeggen: dat zijn pelgrims.

Worden we ingehaald door een Nederlands echtpaar op fietsreis naar Rome. Natuurlijk kletsen we vijf kwartier in tien minuten en dan gaan we door want zeker fietsspieren koelen snel af. Zij komen vandaag wel op het eindpunt aan.

Ik vergat weer te vragen om een foto te mogen maken dus dan maar toen ze wegreden.

Nog een mooi dal in de terugblik met dezelfde berg als die van gisteren.

We spraken ook nog met een Italiaanse man, die vertelde over Calcata dat het dateert van 1100 en dat bergen hier van tufsteen zijn. Bijzondere plek dus.

In Magliano Romano werden we aangemoedigd door drie dames nadat Rick had gevraagd waar ze hun meegedragen boodschappen hadden gekocht.

Bij de alimentari op volgende hoek bij het plein.

Op het plein aten we ons aanvullende ontbijt en de hond mocht de yoghurt bekertjes leeglikken. 

Een vriend voor het leven hebben we erbij.

Wat later moesten we langs een wat drukkere weg waar ook de locale bus over reed en wat ons opviel was dat een van de chauffeurs claxonneerde en zijn hand op stak.

Das aardig, zeiden we tegen elkaar.

Dat gebeurde later nog twee keer en toen herkenden we de chauffeur die was ons waarschijnlijk al vier keer gepasseerd op de weg.

Omdat we eigenlijk toch niet echt willen aankomen treuzelden we wat vandaag en namen het er van. Opnieuw een lange pauze met ijs. Ook hier weer zo’n diep dal met het stadje op de rand.

Maar dan zien we ook wel de eerste flats van wat we denken dat het Rome is. En dat is ook zo, beaamde een dame aan wie ik dat vroeg.

We kregen meteen een brok in de keel: we zijn er bijna.

Het is eigenlijk nooit dat we twijfelen of we het einddoel zullen halen, nu niet en ook eerdere reizen niet. Natuurlijk kan er van alles gebeuren waardoor je het niet haalt, maar dan zijn dat onvoorziene omstandigheden. We zeggen dat we iets gaan doen, nemen de stappen die daarvoor nodig zijn en vervolgens gaan we het ook doen. Het is dus niet de euforie van de fysieke prestatie, want we zijn bevoorrecht met een goed werkend lijf dat dat mogelijk maakt. Het is meer dat we het hebben gehaald door niet op te geven.

Anyway, het stadje ligt dus op de rand met zicht op Rome.

Niet elke stop is op een prachtige plek. Soms wil je zitten en is er alleen maar een bushokje naast de drukke weg waar de auto’s overheen jakkeren en steeds over een losliggend putdeksel rijden die dan een luide knal geeft. 

Hier hebben net overlegd wat we zullen doen: nog een stukje doorlopen en net Rome ingaan of op dit punt stoppen en een slaapplek zoeken. 

Soms is er niets te kiezen en wordt de keuze gemaakt: hier was geen slaapplek vrij. Dus werd het nog zeven kilometer wandelen en dan zijn we in Rome waar we een kamer hebben geboekt.

En dat doet Rick in het bushokje.

Ik maak o.a een stilleven van de grafity, een leeg pakje sigaretten en wat gaten die met een sigaret in het plasticpanneel zijn gebrand. Ach, je doet wat als je niks te doen hebt.

Om 17.00 uur staan we op het balkon van het huis waar onze kamer is.

Een wat wonderlijk welkom door de zoon des huizes die niet wist dat we kwamen en derhalve de kamer nog moest schoonmaken, wat hij in drie minuten deed waarna we zelf de bedden moesten opmaken en te horen kregen dat er geen ontbijt geserveerd werd.

We na tien minuten een tijdje op het balkon moesten wachten omdat er een paar dames de kamer kwamen bezichtigen voor langdurige verhuur.
Na een half uur kwam pa thuis, verontschuldigde zich, bood een drankje aan, maakte een praatje, vertelde dat we koffie en thee kunnen maken en dat hij morgen in ieder geval koffie serveert voor het ontbijt.

Inmiddels zitten we hier prinsheerlijk alleen in een groot huis want iedereen is weg. 

Met groeten Ton