Afwisseling

Van Adria naar Mesola, 31 kilometer.  46152 Stappen.

Week 10 is ingegaan. 

Het gevoel voor tijd is een wonderlijk fenomeen. Het lijkt wel eeuwen geleden dat we uit De Helder vertrokken en toch zijn het pas negen weken. Het lijkt voor ons zo lang omdat er zoveel gebeurt maar aan de andere kant: als er niets gebeurt en het saai is lijkt de tijd ook langzaam te gaan. 

We zijn nu helemaal tevreden met de volgepropte weken en.... we kijken ook uit naar ‘saai onder de Acacia in Spanje zitten’. Afwisseling is het leukst.

We werden vanmorgen pas om half zeven wakker, ook al sliep ik al een uurtje wat minder diep waarin ik steeds dezelfde droom droomde. Ineens dacht ik: nu is het toch wel eens klaar he? Het lijkt Groundhogday wel en toen werd ik wakker.

Het Italiaanse ontbijt is er een van snoeperijtjes en daarom aten we voor de verandering een restje van de bonensoep die ik gisteravond maakte en natuurlijk nog wat zoetigheid.

Half acht de weg op.

Na ongeveer een half uur bruggetje over en de stad uit. Zie ik links van me een scheepswerf. Das raar zo midden op de Povlakte, dacht ik maar de werf lag aan een breed kanaal en, zei Rick, de zee is nog maar een kilometer of vijftien verder.

Zonder Po geen vlakte.

De rivier over via een grote lange brug waar we rechts op de roostertjes moesten lopen.

Het was gelukkig niet zo druk.

De rivier is breed en stroomt zo snel als de Dommel na een lange droge zomer.

Na het indrukwekkende natuur geweld van de Alpen en de schoonheid van de vallei van de Brenta is de Po vlakte wat eentonig. Nu heeft vergelijken geen zin zin want het is allemaal maar net vanuit welk perspectief je kijkt. Na een drie weekse wandeltocht door oost Groningen zou de Po vlakte een wereld van afwisseling en kleur zijn.

Wel was vandaag de meest eentonige dag van de hele tocht. We liepen over kaarsrechte wegen langs water kanalen. De enige hoogtepunten waren als we links of rechtsaf konden slaan.

Dat deden we onder andere hieronder maar toen moesten we ook wel eerst rusten en wat eten.

Weken lang hebben we ze niet gezien of gehoord. Niet gemist ook trouwens en dan zou je denken dat het wel opvalt als je het gekrijs hoort van meeuwen. Nee hoor. Pas nadat we ons broodje hadden opgepeuzeld en even gingen liggen werden we ons er van bewust.

Er gebeurde niet veel dus zijn het de kleine dingen.

Zo zagen we bakstenen muren en die zien we niet vaak dus maakte ik een foto en zag toen dat de metalen schuifdeur in een baksteen patroon was geschilderd. 

Hier vroegen we hier in de buurt ook twee maal om water en kregen het niet. De eerste keer kwam er een vrouw naar de deur, riep iets en vervolgens ging de deur weer dicht. Bij het tweede huis zag Rick iemand achter het raam waarna de gordijnen werden gesloten.

Das raar, zei ik, zouden ze hier zo schuw of bang zijn?

Een paar minuten later komt er een auto van achter ons, gaat langzamer rijden en stopt naast ons. Het raampje gaat open en een man vraagt zeer vriendelijk waar we naar toegaan.

Bravi zegt hij als hij hoort waar we naar toe gaan. Hij wenst ons een goede reis verder.

De auto trekt op, rijdt honderd meter verderop een erf op, keert en rijdt terug in de richting waar hij vandaan kwam.

We keken elkaar aan en kwamen tot de conclusie dat er hier een controle op vreemdelingen was uitgevoerd.

Er is nog ruimte genoeg hier.

En nee, niet de hele Po vlakte is vlak. Dit is een heuvel afgezet door de rivier en er zijn fossielen volgens het info bord.

Dit zien we ook geregeld. Mooi opgeknapte huizen met een stuk dat daarbij schril afsteekt. Waarschijnlijk net als in Spanje is er onenigheid tussen nabestaanden en zijn niet alle erfgenamen het eens met verkoop van het geërfde. 

Wij wonen in piano, zegt Jantje tegen de juf op school.

Nee Jantje dat zeg je niet goed. Jullie wonen in een piano.

Nee hoor wij wonen in piano.

En wij liepen door Piano.

Ook een hoogte punt: een bocht in de weg.

Na 31 kilometer komen we aan bij ons hotel.

Uh nee, het hart gaat niet sneller kloppen maar het heeft alles wat we nodig hebben.

De was is een van die dagelijks dingen met altijd: hoe krijg ik het droog?

Meestal zijn we toch wat later op een slaapplaats en is de zon al achter een berg, hier achter een boom, of is het koud of regenachtig. De was hangt dus eigenlijk altijd in de kamer en met wat kunst en vliegwerk krijgen we het dan wel droog. Zo zetten we het raam open, soms richten we een ventilator op de was en soms gebruiken we ook een föhn als die er is.
Ook wringen we de kledingstukken in een droge handdoek uit maar dat kan alleen als we in een hotel of B&B zitten. Zijn er een wasmachine en droger gaat alles lekker in de machines en zijn we helemaal blij want de wasmachine krijgt het toch net even schoner en frisser dan de hand.

Met groeten Ton