Nee, niet die roze beesten

Flamenco

Elke maand is er een Flamencoshow in Cómpeta.

Nooit gehoord. Zowel dat er zoiets was in het dorp, als dat we nog nooit naar zo’n show zijn geweest.

Met Rick als officieel inwoner van het dorp is er meer relatie met het dorp aan het ontstaan. Zo was hij vorige week naar een bijeenkomst voor de gemeentelijke verkiezingen. 

Waarschijnlijk zijn die over de hele wereld ongeveer hetzelfde, net zoals de geur van treinen en havens over de hele aarde hetzelfde zijn. Er wordt veel geleuterd en als er concrete vragen worden gesteld komt er een ontwijkend of ontkennend antwoord. Is dat er niet dan heeft de andere partij het verkeerd gedaan en daar zijn wij niet verantwoordelijk voor.

Dat laatste was het antwoord op Rick’s vraag of er wat gedaan wordt om de semi-illegale woningen, die gebouwd zijn met de bouwvergunning afgegeven door het gemeentehuis, te legaliseren.

Anyway. In het kader van de integratie namen we een uitnodiging aan om zaterdagavond naar een flamenco-show te gaan.

Nu was het zaterdag gewoon heet met 31 graden. Dat is als semi Spanjaarden trouwens goed te doen maar de windkracht vier maakte het ondraaglijk. Maar ‘s avonds ging de wind gelukkig liggen en was het zeer aangenaam en zwoel in het dorp.

De show begon om 22.00 uur. Nou, uh, op een Spaans kwartiertje na.

Zaaltje zat vol en vanwege de warmte stonden alle ramen en deuren op. Dat maakte wel meteen duidelijk dat het Competense nachtleven druk is. Muziek van terrassen, een discotheek, veel gepraat op straat, brommertjes en wat al niet meer. 

Toch hoorden we daar bijzonder weinig van want flamenco is nou ook niet direct een ingetogen bezigheid. Ik denk dat van het geluid ons muziek gezelschap buiten meer te horen was.

Links de dansers, dan de gitarist en rechts de zangeres.

Als onze  zangjuf zegt dat we met meer intentie moeten zingen denk ik dat ze ongeveer de flamencospirit bedoeld. Maar dat gaan we ben ik bang, nooit halen. Wat een overdonderende passie.

Ik ben lastig met muziek. Vind het al gauw lelijk en ben snel verveeld, zeker als het niet mijn stijl is. Met flamenco heb ik dat ook. Na tien minuten vind ik het wel genoeg.

Maar…….zo tijdens een live concert, met een drankje en wat geroezemoes in de zaal, er mag gewoon gepraat en aangemoedigd worden en een danser die aangenaam voor het oog was heb ik me de meer dan twee uur die het duurde aangenaam vermaakt.

Vandaag een heerlijke dag. 25 Graden, een zacht briesje en de geur van water die op de aarde valt. Nee: geen regen maar ik sproeide weer een flink deel van de tuin lekker nat.

Met groeten Ton 

Is it a plane? Is it a bird? Is it a palm?

No, it’s Rick.

Er wordt elke week een rondje El Morche, Torre del Mar, El Morche gewandeld. 20 Kilometer. Niet genoeg voor serieuze training voor de Nijmeegse vierdaagse.

Maar er waren wat klachten aan een knie van Rick en met schoenen en pijnlijke tenen voor mij.

Nu zijn blaren een vast onderdeel van mijn wandelleven en wat voor schoenen ik ook draag: het blijft huilen met de lamp uit. Toch maken schoenen wel een verschil. Een half jaar geleden kocht ik bij de LIDL een paar schoenen voor € 9,95. Ze zitten als pantoffels maar steun geven ze niet echt en na een wandeling van 20 km is het onderstel uitgewoond.

In maart kocht ik in Nederland daarom maar een nieuw paar schoenen. Winkelen ben ik niet meer gewend anders dan in de tweedehands winkel en zo zag ik allemaal schoenmerken waar ik nog nooit van had gehoord.

Sowieso zag ik vegan schoenen waarbij ik dan meteen denk: wat is dat nou voor een gezeur. De tweede gedachte is natuurlijk: dat is voor veganisten van belang om te weten.

Na wat zoeken en passen kocht ik dus vegan schoenen. Sketchers. Nooit van gehoord maar ze zitten heerlijk en zijn zo zacht dat ik dacht dat een blaarloze Nijmeegse tot de mogelijkheden zou kunnen horen.

De eerste trainingsronde was het al meteen raak. Een vette blaar. Nou dat beloofd wat. Maar de volgende twee rondjes gingen helemaal lekker. Inclusief die van vandaag.

In Torre del Maar doen we altijd een lekkere pauze met een croissant ham en kaas. Na een half uur, hup en weer terug.

Na een kilometer of twee passeren we een paar vuilnisbakken en tja, daar moet Malle Pietje altijd even aandacht aan geven. Maar eigenlijk had hij het al gezien: er stonden twee potplanten naast.

Tja, en dan ben je lopend, hebt geen tas mee en je hebt nog acht kilometer te gaan.

Maar als ik eerst naar de auto moet lopen en dan terug moet rijden zijn die planten natuurlijk al weg, zei ik tegen Rick.

Dus koos ik de mooiste uit en nam die onder mijn arm mee.

Denk je dat je daar dat hele stuk mee kan lopen zo?

Uh, nou het is het me wel waard en bij de eerste de beste winkel vraag ik een plastic tasje.

En dat deed ik. Plant in tas maar dan snijdt plastic toch wel in de vingers als er vijf kilo plant in zit. Dus bij de volgende container schudde ik een behoorlijk deel van de aarde uit de pot.

Dat was een hele verbetering en Rick bood aan om de plant ook te dragen.

Zou hij niet in de rugzak kunnen, stelde Rick voor. Das een stuk prettiger.

Dus haalde ik de plant uit de pot, schudde alle aarde eruit en toen past hij zonder probleem in het rugzakje.

En dan ben je zonder gedoe zo bij de auto. 

Na een liefdevolle douche- en snoeibeurt staat de Cycaspalm lekker in een pot met verse vochtige aarde.

Volgende week wordt het rondje uitgebreid naar 30 km. Dat begint er dan weer een beetje op te lijken.


Met groeten Ton 

Plukken, pletten, trekken

Als je al wat wilt gaan doen moet je vroeg zijn. Voordat het te heet wordt.

Dus stond ik kwart over zeven naast mijn bed. Net als vroeguh trouwens. De laatste maanden ben ik laat. Soms slaap ik wel tot half tien.

Als eerste spande ik de schaduwdoeken boven de parkeerplek van de auto. Daarna ontmantelde ik de grote container met de Olifantsoren. Die bak stond in het tuinhuisje maar de plant groeide te veel naar het licht toe en dat vind ik gewoon niet mooi. Ik haalde de plant eruit en scheurde hem in zes stekken. Plantte ze in twee twee containers met lekkere verse en rijke aarde. 

Eerst maar ff acclimatiseren in de halfschaduw voordat ze naar een vaste plek gaan.

We kregen uit Nederland een Whattsappie met een foto van tompoezen. ‘Die missen jullie vandaag.’

Gelukkig was er een alternatief in de veredelde Nederlandse snackbar in Torrox-Costa.

Patatje Sateh en….

Oranje roomsoezen. Ook niks mis mee en dan de temperaturen: die liggen bijna drie keer zo hoog als het aantal jaren dat WA op de troon zit.

Anyway.

Eenmaal thuis een minder koninklijk klusje.

Het wormen hotel doet het zeer goed en daarmee is het tijd om de schaal te vergroten.

Een berg wormen is er te zien en daarom zie ik er een beetje tegenop want zo gauw je in die berg gaat wroeten pluk, plet en trek je toch wel een een aantal van die beestjes dood.

Eerst maakte ik een nieuwe mix van compost, oude mest en keukenafval. Daar mengde ik voorzichtig met een tuinvork de inhoud van het wormenhotel door en vulde er twee grote zwarte plant containers mee. 

Deksels erop want wormen houden niet van licht.

En ze staan weer op een koele schaduwplek.

De wormen hebben nu weer een aantal weken/maanden genoeg te eten.

Met groeten Ton 

Stressreactie

En als je dan toch in ‘workmode’ bent, kan je beter maar meteen doorgaan.

Aan zondagsrust deed ik niet.

Omdat de hitte in aantocht is, uh eigenlijk al is gearriveerd, werd het tijd om de horren te installeren. Nu moet ik zeggen dat, wellicht vanwege de droogte, er eigenlijk nog helemaal geen stekende insecten zijn. Trouwens ook geen luizen gezien op roos of sinaasappelboom. 

Maar het is lekker om, als het ook binnen heet is ‘s avonds de ramen en deuren open te kunnen hebben zonder zoemend gespuis.

Goed. Voordat ik de horren installeerde maakte ik eerst de tralies en de rolluiken schoon. Daarna lapte ik ramen en plakte klittenband in de kozijnen. Knipte het gaasdoek op maat en drukte het op het klittenband.

Klaar.

Dan een snoeiklus. Omdat de lange ladder nog voor het houthok lag kon ik meteen de Eleagnus bovenop de pergola kortwieken. Die werd wat te hoog en vonden we wat ‘te zwaar’ worden.

Voor.

Na.

Het lijkt zo niet veel verschil te geven maar de hoeveelheid takken die er afkwam was groot.

De takken legde ik over de planten in de border ter bescherming van de felle zon in combinatie met de droogte. Ook al sproei ik iedere week de borders, naast het reguliere watersysteem, zie ik dat de planten stress hebben.

Ik weet niet zeker of het volgende ook een stress reactie is. Het zou ook met beurtjaren te maken kunnen hebben maar….

Nog nooit zag ik zoveel bloei in een Olijfboom.

Dat beloofd een grote oogst. Moet het nog wel wat gaan regenen.

Met groeten Ton 

En dan denk je dat het schoon is

Ik tenminste.

Schoon zijn de bloemen van de  Albuca ‘Frizzle Sizzle’.

Trouwens die paarse cactus bloempjes zijn ook leuk.

Maar dan de snijplank.

Sinds we de afwasmachine nauwelijks meer gebruiken, wassen we plastic snijplank met de hand af. Niks mis mee toch? Deden hele volksstammen vroeger.

Wel zet ik de plank tegenwoordig in de zon zodat ui- en knoflookgeur of de kleur van rode kool er afbranden. Wat dat branden doet de zon hier goed.

Ook vanmiddag ging de snijplank tegen de muur.

Na een minuut of tien moest ik even buiten wezen en dacht bij de aanblik van de plank: heb ik hem nou zo slecht afgewassen.

Bij nadere inspectie zag ik toch geen vlekken maar blijkbaar zat er in de kleine snijsporen voldoende voedsel voor de mieren.

Inmiddels vier uur later is nog niet alles op.

 Met groeten Ton 

En dan weer gewoon aan het werk

Het oficina de turismo in Tabernas was in westernstyle gebouwd en daar wilden we dan wel ff op de foto. Kostte niks en dat is altijd fijn voor de Hollander.

We wilden vervolgens naar de grotwoningen in Guadix. 

Guadix, ligt in een vallei waar het dan net weer iets natter en dus groener is dan het omringende land. Een grote kathedraal aan een plein met een prachtig zicht op de omgeving.

Rondje rond de kerk en toen stuitten we op dit mooie plaza waar we het menu del dia nuttigden. Wat een rust. 

Inmiddels was het gewoon heel warm geworden maar een siesta zat er niet in. Op naar de grotwoningen

Wel eerst langs het Moorse fort waar de huizen die er tegen aan liggen ook in de rosten zijn uitgehouwen. Duidelijk te herkennen aan de schoorstenen die uit de heuvel lijken te komen.

Het gesteente is zacht dus was het makkelijk om de huizen er in uit te hakken.

Het geheel zag er gezellig maar ook wat rommelig/organisch uit. 

We hadden een leuke dagtrip en waren aangenaam verrast in de stad. Rustig, schoon en met de atmosfeer van een hooggelegen plaats.

En dan is het vandaag weer gewoon aan het werk.

Kom dacht ik vanmiddag: als je nou gewoon stopt met dat gemekker over die hoogtevrees van je kan je met die stevige ladder gerust dat nokkie schilderen.

En het ging. Wel riep Rick dat ik me nogal vastklampte aan de ladder.

En bij het zien van de foto kan ik dat alleen maar beamen maar…..ik heb het wel gedaan.

Inmiddels is de grijze muur een keer gedaan. Morgen verder. Wel eerst verf halen.

Met groeten Ton

Het is allemaal relatief

Zouden jij en je man het leuk vinden om een gezamenlijke excursie te doen, vroeg Rick aan de Nederlandse alt die tijdelijk in het koor zingt.

Maar natuurlijk en zo togen we vandaag richting Almeria, Tabernas en Guadix.

We werden zeer comfortabel gereden met een ruime luxe auto. Nu zijn wij al heel tevreden met het comfort dat onze Panda geeft, zeker na het het wat stugge rijgenot van de ouwe trouwe Jimny maar een ‘echte’ auto is dan nog een stap verder.

Na ongeveer een uur reden we door wat in het Spaans het ‘mar del plastico’ heet. Wat een eindeloze zee van plastic kassen. Lijkt me geen fijne plaats om te wonen en te werken. 

Het wordt ook wel de groentenkwekerij van Europa genoemd. 

Wat later in Tabernas dat in een half woestijn ligt. 

In de omringende landschappen zijn veel western films opgenomen en series zoals The Crown.

Lekker interessant en zover als ik las heb ik niet een van films of series gezien. Wel kon je de film dorpjes bekijken.

Wij hielden het bij een wandeling naar het Moorse kasteel waarvandaan een mooi overzicht was over het landschap.

Met in de diepte een van de filmsets. Bij de gele pijl is een wit streepje zichtbaar. Er staat in grote letters Hollywood.

Een woestijn is dan wel droog maar er groeit en bloeit van alles. Ik zou wel blij worden van zo’n paarse plant in de tuin.

Ook al is het wel wat schraal en kleurloos, de rotsformaties zijn indrukwekkend. Diep uitgesleten dalen met hoge bergen als achtergrond.

Het dorpje Tabernas zag er van boven dan weer lekker groen uit en de koffie en het broodje waren er heerlijk.

Dit is pas de helft van de excursie maar daarover later meer. Maar eenmaal terug op onze berg vond ik het wel heerlijk sappig groen.

Met groeten Ton

Ik houd niet zo van dat soort hoogtepunten

Van andere weer wel.

Toen we half januari terug waren op de berg kwam ik nog een vergeten aardappel tegen in het gootsteenkastje.

Verdroogd, rimpelig maar met een paar uitlopers. Weggooien dacht ik in eerste instantie maar weggooien doet mij altijd zeer.

Dus ging ie in een pot met aarde en zette ik hem aan het watersysteem om hem vervolgens te vergeten.

Tot Rick vorige week vroeg wat voor afstervende plant er in die pot stond. De pieperplant dus.

Pot leeggegooid en en tot mijn grote verrassing zaten er best veel aardappeltjes in. 427 Gram krieltjes om precies te zijn. De eerste aardappel opbrengst uit eigen tuin.

De amaryllissen staan in bloei. De bolgewassen hebben weinig last van de droogte.

De Deense buren zijn ook weer in het Spaanse. We lunchten er heerlijk en hadden een genoeglijke middag.

Het volgende hoogtepunt: de eerste zaadjes van de Aloë zijn gekiemd. 12 Dagen na het zaaien. Best snel. Nu moet er nog wel wat gebeuren voordat het flinke planten zijn die het barre Spaanse klimaat kunnen doorstaan.

Hoe vreselijk het ook aan mijn hart gaat maar ik heb een deel pot planten weggedaan die de heersende omstandigheden gewoon niet aankunnen. Zoals de orchideeën. Bladeren die verschrompelen in de hete droge lucht waardoor de planten er triest uitzien en ook niet in bloei komen. 

Beter is het om de bakens te verzetten en me te focussen op vetplanten en andere taaie rakkers. Ook ga ik me meer richten op wilde planten. 

Vandaag richtten we ons het schilderwerk. Alle witte muren zijn inmiddels voorzien van een nieuwe laag. Nu alleen het grijs nog wegwerken.

Het hoge werk doet Rick want ik houd niet zo van dat soort hoogtepunten.

 Met groeten Ton

Veel, heel veel jazz

De nieuwe buurman wat verderop in de straat ruimt zijn garage op en daar staan nog heel veel Nederlandse boeken en CD’s in. Hebben jullie interesse?

Tuurlijk. Zeker nu mijn favoriete containers zijn verplaatst en ik het struinen echt wel mis.

Goed, dit is wellicht het alternatief dat het universum biedt.

Dus haalden we een berg boeken en cd’s op.

Nieuwsgierig als ik ben begon ik meteen met het doorzoeken. 

Oeijoei. Veel, heel veel jazz en dat verfoei ik. De CD’s gaan maandag mee naar het koor.

 Van de boeken houden we deze 15 over als lezenswaardig.

De afgelopen twee weken heb ik drie boeken uitgelezen en het is jaren geleden dat ik zoveel las.

Ondanks de aanhoudende droogte en hitte bloeit de roos als nooit tevoren terwijl het onkruid nauwelijks tot wasdom kwam en inmiddels volledig verdroogd is. 

Wortelvormende planten houden nog wel kranig stand. En deze doet me altijd aan Vlasje denken. Een aantal jaren geleden ontdekte ik deze plant voor het eerst in de tuin en wist niet wat het was. Foto op het blog met de vraag of iemand me kon helpen. Vlasje reageerde: het is de Tragopogon porrifolius of te wel de Paarse morgenster.

De emmer met verf staat al minsten een heel jaar in de kast maar we konden maar niet beginnen. Uitstellers zijn we.

Als we nou beginnen met dat muurtje achter de piano, stelde Rick voor. Lekker overzichtelijk en misschien maar twee uurtjes werk.

Ik deed het laag bij de grondse-werk want het puntje rechts was me al te hoog dus dat deed Rick.

Het was inderdaad met krap twee uur klaar en was het tijd voor koffie. Ach en toen kwamen we tot de conclusie dat we beter ook meteen de zijmuur konden gaan doen.

Een welbestede dag dus en morgenochtend doen we nog een kant. Dat wordt trouwens meer Rick’s werk want die muur loopt op tot bijna vijf meter hoogte en dat trek ik echt niet meer.

Met groeten Ton