Alles hoger dan een pannenkoek.....

Van Lahnstein naar Sankt Goarshausen, 30 kilometer.  39206 Stappen.

Liggen we voor een pauze heerlijk op de oever van de Rijn. 

De groene bergen rijzen op aan de overkant. Een blauwe lucht met grote witte wolken. Het water stroomt kabbelend op de keien snel voorbij. De vracht- en cruiseschepen die voorbij puffen. Treinen die om de paar minuten aan beide zijden door het dal denderen, net als het verkeer maar dat gaat in een droom door. 

Het leven draait hier om de rivier en het benauwt me, ook al ziet het er prachtig uit. Het is me te klein, te druk, te lawaaiig en te zoet. Te zoet als in Railaway van de EO.

Vannacht onrustig geslapen vanwege de treinen, later vandaag zag ik verschillende pamfletten die pleitten voor nachtruhe van 22.00 tot 6.00 uur, en daar kan ik me wat bij voorstellen.

We sliepen in Maddinsstubb onder de Altturm.

Het was vandaag kiezen: de vijf kilometer langere route langs de Rijn of de Rheinsteig. De laatste zorgt voor driehonderd meter klimmen en dalen en als poldermannen is alles hoger dan een pannenkoek klimmen en daar houden we niet zo van. Dus het ging de langere route worden.

En daar was niets mis mee.

Daar word je zeker hebberig van he, zei Rick, bij mijn blik op deze stapel hout.

Ja, dan was ik in Spanje voor de komende tien jaar klaar.

Sommige dorpjes hebben leuke huizen en plekjes.

Niet overal loopt een pad langs de oever. Hier lopen we op het fietspad langs de weg wel met zicht op het water en de natuursteen muur is mooi begroeid. Ik geniet.

Aan zo’n ton hebben we meer dan genoeg om te overnachten.

Hier zouden we kunnen slapen in de tuin bij het klooster in de Antoniustuin. Maar een dagetappe van 20 km is wel heel kort.

De lunch kwam uit de LIDL en aten we aan het water. Het smaakte er nog lekkerder door.

Zag er gewoon leuk uit en daar hou ik wel van.

Inmiddels op de camping in Sankt Goarshausen.

De camping bazin deed wat kortaf. Overal moet extra voor worden betaald. 

Mijn gedachten gaan alweer met me aan de loop en ik besluit koud te gaan douchen. Komt er geen water uit de kraan. Ik begin boos te worden want dat je voor warm water moet betalen vind ik al gek maar dat er überhaupt geen water uit de kraan komt zonder muntje.........

Ik loop naar de receptie waar Rick nog staat te betalen, hij regelt en doet van alles, en roep dat er geen water uit komt als er geen......

Krijgen we twee muntjes omdat we pelgrims zijn.

Voor straf bijt ik letterlijk even op mijn tong.

Internet is slecht te bereiken dus zo direct maar bij een bar proberen.

Met groeten Ton

We reizen met zijn vieren

Van Andernach naar Lahnstein, 26 kilometer. 39507 Stappen.

Of er zoiets is als een officiele route naar Rome?

Er is een beschreven route vanuit Canterbury. Bisschop Siegeric ging in 990 naar Rome en heeft die route opgetekend. Vanuit Engeland, het Kanaal over, via Frankrijk naar Reims en de Bernhardpas over naar Italië. De via Francigena of de weg der Franken.

Maar het spreekwoord zegt dat er vele wegen naar Rome leiden. Door Europa lopen een oostelijke-, een midden- en een westelijke route. Wij lopen een deel van de oostelijke route maar de aansluiting daarop bedenk jezelf. En er lopen honderden beschreven routes en wandelpaden door Europa waar ook wij soms stukjes van meepikken omdat die mooi zijn of hoge bergen vermijden of gewoon omdat het makkelijk is om een boekje bij de hand te hebben.

In grote lijnen volgen we de Rijn, daarna nemen we in Oostenrijk de Reschenpas en wandelen via de Povlakte naar Padua vervolgens naar Assisi en einddoel Rome.

Dit is ook de reden dat we tot nu toe ook geen andere pelgrims tegenkomen. Waarschijnlijk pas in Oostenrijk of Italië als de verschillende aanloop routes wat meer bij elkaar komen.

We, Rick want die doet het kaart-, plan- en uitstippelwerk, gebruiken Googlemaps en vragen ook regelmatig aan de plaatselijke bevolking naar leuke weggetjes.

Gisteravond na het maken van het blog kreeg ik de geheugenkaart van het fototoestel niet meer in de camera. Oei, das niet fijn want hoe maak ik dan foto’s? Met de Ipad dan maar. Dat is nogal ongemakkelijk omdat ik die dan steeds uit de rugzak moet halen. Gelukkig zouden we door Koblenz komen en daar is vast een fotowinkel.

Anyway.

Het was heerlijk koel vanmorgen en gingen er als een speer vandoor nadat we wederom een ontbijt op het parkeerterrein van de LIDL hadden gescoord.

Na twee uur een stop en een foto van de Weisturm in Weisturm.

We liepen later ook nog een stukje verkeerd. Dat heeft altijd voordelen en nadelen. Voordeel was dat we door een kersenboomhaard liepen met hele lekkere kersen. 

Het nadeel was dat we moesten klimmen en dat een gesp van mijn nieuwe sandaal afbrak.

Ik wil schizofrenie beslist niet belachelijk maken want het is een serieuze aandoening maar ook ik ben nooit alleen.

Naast Rick is er ook nog Dominee Gremdaat en Malle Pietje die met me meegaan.

En dat biedt voordelen, zeker Malle P komt vaak goed van pas.  

Wat is er vroeg Rick toen ik de Schepper hartgrondig aanriep omdat mijn sandaal uitvloog.

Er is een gesp stuk.

Jee dat is nou ook wat. Hoe nu verder? En dat met nieuwe je nieuwe schoenen.

En terwijl ik mijn rugzak afzwaaide zei ik alleen: Malle Piet is gelukkig ook mee.

Tijdens de Nijmeegse vond Piet een paar Tyraps en nam die mee en die kwamen nu goed van pas.

Dus rommelde ik wat in de rugzak en diepte een Tyrap op en maakte daarmee een gesp.

Omdat we nog steeds maar een km of 25 per dag doen is er tijd genoeg om te rusten. Dat bekent wel dat we er toch bijna een hele dag over doen om het einddoel te bereiken.

Dus zaten we een tijdje aan de Moezel voordat we Koblenz in liepen.

En we op zoek gingen naar een fotowinkel.

Dat dat niet helemaal vlekkeloos zou gaan kan je aan de naam van de winkel aflezen.

De man achter de toonbank luisterde naar wat we te zeggen hadden over het toestel.

Hij pakt het van mij aan., drukte de kaart er in en zei: die camera is dood.

Maar is dat niet snel voor vier jaar?

Hij ziet er anders veel ouder uit trouwens. Ik heb een nieuwe voor u vanaf € 150.

Die verkoopt ie maar aan een ander maar niet aan mij!

Dus liepen we naar een Expert winkel en kochten daar een nieuw toestel want ook de expert medewerker dacht dat een eventuele reparatie duurder zou zijn dan een nieuwe (maar was beslist meer in service!).

De eerste foto maakte ik op een terras in Lahnstein van een huisje op de andere oever.

Inmiddels zijn we welkom geheten en volledig geïnstalleerd in een gebouwtje  van de kerk. Hebben we dönnerkebab op en buiken we uit.

Met groeten Ton

Nog meer O-settai dan in Japan.

Van Remagen naar Andernach, 23 kilometer. 31897 Stappen.

We dronken gisteravond niet alleen een kopje koffie met Henk en Alma. We dronken zelfs nog een paar glazen sap, geen alcohol voor deze pelgrim, en hadden een goed gesprek. We lagen pas rond half twaalf in bed.

Het leverde vanmorgen een variatie op van onze favoriete uitspraak: het leukste van wandelen is kletsen i.p.v het leukste van wandelen is zitten.

Toch waren we vroeg wakker. Gelukkig bleef het de hele nacht droog en konden we tent nagenoeg droog inpakken. Het laatste restje drogen we wel tijdens de middagpauze was het idee.

We waren zo snel met inpakken dat de REWE supermarkt nog gesloten was en gingen we maar op pad zonder ontbijt.

Er zit een ALDI twee kilometer verder, zei Rick en dat is wel te doen op een lege maag.

Zodoende aten we yoghurt met fruit, een broodje en koffie op het parkeerterrein.

En dan zit je daar, op de grond, met dit uitzicht, na een leuke avond en een goede nachtrust gewoon ineens heel gelukkig te zijn.

Meteen een goed moment om een intentie uit te spreken.

De wens van een dame om minder snel te oordelen en om meer verdraagzaamheid.

De route naar Andernach was niet helemaal duidelijk vanmorgen en resulteerde in een paar extra kilometers. Het bleek toch dat er een brug over de rivier de Ahr was maar leverde wel een mooie wandeling op. Het water van de Ahr is wat modderig wat betekent dat het flink heeft geregend gisteren.

Het zou bewolkt zijn maar de zon kwam al snel door de bewolking heen. Maar een windje over het water en nog wat koelte die uit het bos kwam maakte dat het heerlijk wandelen was.

En in een dorpje liepen we in de schaduw van een laan in Bad Breisig.

Tezamen met deze uitzichten wordt het een prachtige dag.

Wat zou dit zijn? Dat van die zachte heelmeesters en stinkende wonden ken ik maar om er nou een beul op los te laten.......

We zagen een mooi hek om de tent nog even na te drogen en hielden meteen pauze.

We zitten wat te keuvelen en te tutten komt er een man uit het huis. 

Willen jullie koffie?

Nou, graag.

Na een kwartier is de tent droog, de koffie op en pakken we de spullen weer in de tas.

Krijgen we van dezelfde man ook nog vier nectarines. “Fruit is goed voor de gezondheid.”

Ik vraag of ik een foto van hem mocht maken voor op het blog en dat was goed.

Tegelijkertijd komt er een buurvrouw aan met vier pakjes heerlijke koekjes.

Ik schiet vol.

We staan nog wat te praten als er een scooter stopt en een man afstapt.

Ik heb tien jaar gereisd, nou uh zonder vaste woonplaats en weet wat er dan nodig is en stopte Rick een twee euro munt in de hand.

Dan loop je op wolken.

Ook nog in de wetenschap dat de officiele wandeling, wat is officieel?, over de bergen rechts gaat in plaats van langs de rivier.

We zien een echtpaar op een bankje zitten en besluiten om hen een pakje van onze overvloed te geven. We hebben meteen een leuk gesprek en de man rommelt wat in zijn tas en komt met een paar euromunten om aan ons te geven.

We leggen hem uit van de O-settai in Japan en dat het niet de bedoeling is om iets weg te geven om er meteen iets voor terug te krijgen.

De volgende pauze hebben we op een bankje bij een sticker van de Jacobusroute. Stopt er een auto met werkmannen. Ze komen de vuilnisbak legen en de bladeren rond de bank wegharken. 

Wel veel witte wijnpakken he, zegt Rick. Er lagen wel een stuk of tien lege pakken in de bak.

Ja, die liggen er altijd als we de bakken komen legen.

Dan heeft die persoon wel een probleem

Ook nu heeft Rick een gesprek en de mannen begrijpen eigenlijk niet dat een mens überhaupt naar Rome zou willen. Laat staan lopen. En hoeveel geld we dan wel niet hebben. En of we dan niet hoeven te werken.

Ik loop naar mijn rugzak en pak een rol koekjes en geef het hen. Ze zijn er blij mee maar ook wat ongemakkelijk onder. Rick legt het nog een keer uit en begrijpen ze het.

Ze stappen in de auto en rommelen wat. Komt een van de mannen weer naar ons toe met een paar lege statiegeldflessen die ze waarschijnlijk uit de geleegde vuinisbakken hebben gehaald. Hier dan kunnen jullie ze inleveren.

Wat een dag.

In Andernach aangekomen gaan we naar het parochiebureau. We worden alleraardigst te woord gestaan en kunnen slapen in het krankenhaus Sint Nicolaus.

En dit is ons mini appartement met alles er op en eraan.

Hoeveel goeds kan een mens aan op een dag?

We zeggen een intentie op voor een vrouw, om haar positiviteit te behouden tijdens een periode van bestralingen.

Als sluitstuk kregen we ook nog koffie met een stuk taart in Bäckerei Eifele Backstube. De bakkerij is van de echtgenoot van de dame van het Parochiebureau.

Dan gaan we nu maar gewoon op de kamer dankbaar zitten te zijn.

Met groeten Ton

Ps.Tussendoor wandelden we wat.

We zijn de charme van het kamperen nog aan het ontdekken

Van Rheinbach naar Remagen, 26 kilometer. 38558 Stappen.

Vanmorgen om half zeven gingen we ons heerlijke huisje voor twee dagen uit naar het station. Altijd een beetje gedoe om niet vanuit je slaapplaats te gaan wandelen maar het was het meer dan waard.

Het steeds verder trekken, gaat het maken van een routine tegen. Altijd opnieuw zoeken naar supermarkten, slaapplaatsen, wegen, etc. Dus als we twee dagen op dezelfde plaats overnachten en met het openbaar vervoer terugkomen voelt het als thuiskomen. We weten de weg terug naar de herberg, de supermarkt en de bäckerei waar ze die lekker broodjes hebben. 

Mazzel als altijd was het droog toen we vanmorgen vertrokken en koel, ook lekker en de sandalen zijn een weldaad.

Er zijn overblijfselen van Romeinse waterwerken en hier is een origineel stuk van een waterbuis te zien.

We zijn natuurlijk op zijn tijd ook wat flauw en kinderachtig bezig. Zeker als het landschap wat eentonig is.

O, zei Rick, zou het geld op zijn. Een hele pot was te duur?

Bij het passeren van dit huis stond de dame des huizes een deken uit te schudden op de bovenverdieping. Ik groette en zij groette terug. We liepen de bocht om waar de eerste spetters snel begonnen te vallen en we besloten om meteen de poncho’s aan te doen onder de boom. 

De vrouw zag ons via het raam aan deze kant van de woning staan en riep ons om te schuilen onder het afdak.

Maar het gaat landurig regenen hoor, zei Rick.

Dan maak ik ook koffie.

Dan kan je als mens niet weigeren en zaten we een zeer geanimeerd uurtje bij een alleraardigst echtpaar aan de koffie met koek en werd de te nemen route bekeken.

De ergste regen was over getrokken maar het miezerde nog wat na.

Ook al jubelde het lijf vanwege de lagere temperaturen, de sandalen en de aardige mensen: mijn hart was bedrukt.

Ik belde gisteravond mijn vriend in Nederland om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Hij vertelde dat zijn gezondheid snel achteruit gaat nu er geen behandeling van de tumor in zijn hoofd is.

Ook al weet ik dat het einde er aan zit te komen, is het daadwerkelijke horen dat het zo ver is, hard.

Maar laat je tocht er niet door vergallen he, zei hij. 

En dat doet mij denken aan mijn vader.

Toen mijn broer was overleden wilde mijn vader na een maand of twee weer gaan biljarten. Mijn moeder werd boos en zei, hoe kan je nu biljarten als je zoon dood is?

Mijn zoon is dood en dat vind ik heel erg maar ik hou nog steeds van biljarten.

Ik vond dat een mooie uitspraak want de twee zaken hebben ook niet echt iets met elkaar te maken. En ik weet zeker dat mijn vader met een bedrukt hart biljartte. Net als ik nu toch van de tocht kan genieten ook al is het hart bedrukt. 

Mijn vriend heet ook Ton en dan is een intentie uitspreken bij een Antonius kapel wel gepast. Ik wenste dat zijn overgang mooi mag zijn en dat past in de gesprekken die we daar over gehad hebben, de wangen werden er wel nat van.

Daarna zagen we deze bevreemdende bol door de mist heen opdoemen.

De lunch aten we in een bushokje. De poncho’s nog om vanwege de mistige wind.

Komt er een man aan die ons thee en koffie aanbood. Hoe mooi wil je het hebben?

Dat is het mooie van een bewolkte lucht: prachtige zachte kleuren.

Op de foto lijkt het niet bijzonder maar de boom met de puntvormige kroon is ongeveer twee keer zo hoog als de bomen eromheen. Zou een Metasequoia kunnen zijn.

Mooie muurschildering.

Dit soort wegen en omgeving doet ons sterk denken aan Japan. Zeker nu het overal kletsnat was en er op meerdere plekken water klaterde.

De weg daalde van het plateau af naar het rivierdal.

En ineens stonden we aan de oevers van de Rijn. Een hele mijlpaal.

Om half vijf waren we op de camping in Remagen. Dit is de plek.

En dit is dezelfde plek een kwartier later, gade geslagen door alle campingburen onder het mom “er gebeurt eindelijk weer eens wat”.  Volgens mij was er een conference van Jan Blazer die over meekijkende campingburen ging.

De tweede nacht echt camperen en de tweede dag dat het regent. Zou het toeval zijn of wil het universum ons iets duidelijk maken?

We zaten een beetje te mopperen over dat hele armoedige campinggedoe.

Misschien moeten we het anders gaan spreken, zei Rick, het klinkt zo negatief terwijl hele volksstammen het leuk vinden. Laten we voortaan zeggen dat we “de charme van het kamperen nog aan het ontdekken zijn.”

Loop ik net naar de Nederlandse buren of bij hen de powerbank opgeladen kan worden, worden we meteen uitgenodigd voor de koffie.

Dank universum.

Met groeten Ton

De dominee komt langs

Van Zülpich naar Rheinbach, 27 kilometer. 33627 Stappen.

Tijdens zo’n wandeling gebeuren er zoveel dingen op een dag dat we dingen vergeten. Niet omdat ze niet belangrijk waren of leuk of interresant maar omdat de aandacht al weer snel wordt opgeëist door iets anders.

Als ik het blog ga schrijven kijk ik daarom eerst naar de foto’s, let op de tijd dat ze zijn gemaakt en vraag Rick naar namen van plaatsen, afstanden en gebeurtenissen. Vervolgens ga ik schrijven en leest Rick het later nog na. En dan nog denk ik later: ik heb dit vergeten te melden of zegt Rick ”heb je dat bewust niet vermeld?”

Als ik rustig in mijn bedje lig en nog wat na mijmer komen er soms ook weer voorvallen, connecties of inzichten naar boven.

Zeheg?

Jaha.

Zou je dat van dat wachten niet beter uit kunnen leggen?

Welk wachten?

Nou van dat wachten op hulp op het bankje waar we ijs aten. Het klonk zo kort door de bocht. Misschien moet je dat uitleggen. 

Onze reis hebben we het thema ontmoeten mee gegeven. Pas als je iemand ontmoet kan er iets ontstaan. En dan niet ontmoeten zoals in: hoi en dag. Er kan pas iets ontstaan als ik een relatie aanleg door mezelf open te stellen voor de ander, als ik geinterreseerd ben in de ander, mezelf kwetsbaar opstel door dingen van mezelf te tonen. Pas dan kan de ander naar mij toe komen, me op menselijke wijze tegemoet komen en ontstaat er een relatie van begrip en vertrouwen.

Dat kan in een paar zinnen al gebeuren.

Nu klinkt dat erg makkelijk en berekenend, alsof het een kunstje is. Maar als ik aardig doe of me zelf openstel om een ander iets te laten doen of te geven werkt dat niet. Het werkt nooit als het een, om het in duidelijk Engels te zeggen, in order to is. Mensen hebben onoprechtheid direct in de smiezen.

Voor veel pelgrims is er het heikele punt van overnachtingsplaatsen. De meesten willen het liefst een of twee dagen van te voren weten waar ze kunnen slapen en gaan dan reserveren om er vervolgens achter te komen dat ze een bepaalde plaats niet kunnen halen vanwege welke reden dan ook.

Ook wij vonden dan lastig tijdens de eerste pelgrimstochten. Juist ook omdat de onzekerheid en angst langs de hele weg een onderwerp van gesprek is.

Maar dat reserveren staat een deel van het pelgrimeren in de weg: vrijheid. Maar dan komt er een nog groter punt naar boven: het hebben van vertrouwen. Voor de religieuze pelgrim is dat het vertrouwen in God die zorgt dat het goed komt.

Nu ben ik niet religieus meer ook al wil dat niet zeggen dat ik geen vertrouwen heb. Ik heb een grenzeloos vertrouwen in de goedheid van de mens. En die goedheid kan pas gedijen door ‘in relatie te zijn’. 

En die relatie hoef ik eigenlijk helemaal niet te maken. Die relatie is er altijd, we zijn altijd verbonden met elkaar, maar dat is vaak ontrokken aan het zicht doorwat ik noem ‘de waan van de dag’.

Ik herinner me nog dat in Alkmaar een oudere dame een meter of twee voor me liep. Ik kon haar gewoon zien lopen en ineens.....struikelde ze over een plasticzak die op de grond lag. Ik kende haar niet, had geen gevoel naar toe maar zo gauw ik haar zag vallen voelde ik het in mijn maag. Alsof IK daar viel. En daarom roep ik nu al jaren keer op keer: we zijn allen gemaakt van het zelfde sterrenstof en dus zijn we allen een.

Doe ik een ander iets aan, doe ik ook mezelf iets aan. Doe ik goed aan een ander, doe ik ook goed aan mezelf.

Dus zaten we gistermiddag in vertrouwen op een bankje een ijsje te eten en binnen een paar minuten sprak een dame ons aan. Kom maar naar het kasteel dan kan ik jullie helpen.

Ze legde uit waar we naar toe moesten komen en vervolgens liep ze weg. Het eerste dat we dan zeggen is: Universum bedankt.

Juist dit maakt het pelgrimeren zo bijzonder.

Also hat dominee Gremdaat gesprochen.

Een ander leuk voorval dat ik vergat te melden is het volgende. 

Met de hitte van de afgelopen dagen belde Rick steeds aan bij willekeurige huizen om water te vragen. Soms hoort men de vraag niet eens echt maar zijn de lege flesjes die in zijn hand heeft voldoen de om “aber naturlich” te laten zeggen.

Zo ook gisteren. We zagen een auto die een oprit op kwam rijden en Rick liep daar naar toe om water te vragen.De dame had net boodschappen gedaan en opende de achterklep van de auto om er een fles koolzuurhoudend water uit te pakken.

Dan sta je eerst even ‘stil’ omdat je dit niet verwacht: O-settai.

O- settai zijn kleine giften die de Japanners aan pelgrims geven en we veelvuldig kregen tijdens de 88 Tempelroute.

Nog even over het welzijn van de tenen. Ik kan mijn wandelschoenen niet meer aan mijn rechtervoet velen en daarom liep ik gister op teenslippers. Dat is geen echte oplossing dus kochten we gisteravond sandalen: wat een verademing.

Samen met een ingestuurde intentie die ik vandaag mocht uitspreken voor het welzijn van de tenen van de pelgrim ga ik er van uit dat het leed de komende dagen zal verdwijnen.

Je preekt als een dominee en ziet er uit als Jesus, zei Rick bij de aanblik van mijn in wandelsokken en sandalen gestoken voeten.

Vanmorgen met de bus terug naar Zülpich. 

Heerlijk afgekoeld na de regen en het onweer van gisteravond. De lucht nog bewolkt maar droog.

We lopen langs de Zülpichersee maar die ligt rechts achter de bosjes.

Het was er heerlijk zaterdagochtend rustig.

Het licht dromerig vanwege het vocht in de lucht.

En dan zijn we alweer bijna in Euskirchen want we liepen zonder rugzak omdat we twee dagen in de herberg mogen blijven.

Na Euskirchen door naar Rheinbach. Jubelend bijna. 

Wel een lange rechte weg he?

Blijkt het een Romeinse weg te zijn.

Helemaal leuk.

Nooi eerder gezien: combinatie zonnebloemen / mais. Wel alleen aan de randen.

Om twee uur gingen we met het trein terug naa Euskirchen zonder een druppel op de kop te hebben gehad. Dat terwijl er veel regen voorspeld was.

En dat klopte uiteindelijk ook maar ...... toen waren we al weer in onze heerlijke herberg.

Met groeten Ton