Lineaal rectaal

Zo lastig als het is om regen te voorspellen zo accuraat zijn ze hier met de temperaturen.

Het is koud. Precies zoals ze hadden voorspeld. Gelukkig is het wel zonnig en dat maakt het net te doen. Uit de wind dan. Dat dan weer wel.

Ik kom even terug op het voorgaande blog.

De strekking was daarin dat ik mezelf herpakte en de negatieve gedachten die ik heb en mijn plezier vergallen kon stopzetten. Een van die gedachten betreft het schrijven van het blog zonder te denken aan de negatieve reacties die ik er soms/regelmatig op krijg.

Nu wil ik de schrijvers van de positieve reacties hartelijk danken want het is altijd leuk om gesteund te worden. Toch is het noemen van de reacties onderdeel van een rijtje voorbeelden. Het is niet belangrijker dan de andere.

Waar gaan die reacties dan over? Dat ik te vaak schrijf over waar we eten, dat ik een achterlijke blogger ben en dat bloggen uit de tijd is, over de terugplaatsing van Leo, het gebrek aan verstand omdat ik me liet vaccineren, dat ik mezelf wel heel geweldig vind met het werk in hortus en hospice. Goed: allemaal anoniem dus ze gaan “lineaal rectaal” de prullenbak in.

Een paar maanden geleden heb ik besloten om voortaan anonieme reacties niet meer te beantwoorden. Zijn het normale reacties plaats ik ze wel. De rest gaat weg. 

Ondanks dat het heel goed gaat bij het koor zijn er twee tenoren gestopt en kreeg ik van de dirigent het verzoek om wederom van de bassen, waar er zes van waren, over te gaan naar de tenoren. Daarmee zijn er dan weer vier tenoren. 

Best even schakelen. Ik kan noten lezen dus ik kan de melodie die ik moet zingen goed inschatten. 

Toch zit er een addertje onder het gras: de baspartij en de tenorpartij worden op verschillende hoogtes weergegeven op de notenbalk. Nu ik weer als tenor zing interpreteer ik de hoogte van de tonen verkeerd omdat ik die van de baspartij nog ik mijn systeem heb.

Voordeeltje: ik zat naast de tenor die niet alleen goed maar ook krachtig zingt. Een flinke steun in de rug en wat generaliserend gesproken is de melodie van de tenoren net wat uitdagender dan die van de bassen.

Vandaag is het Dia de Andalusia. De dag dat Andalusië werd uitgeroepen tot autonome deelstaat. Een feestdag ook al zijn de meeste winkels gewoon open.

Ook feest voor de merel.

Zet dan ook wat planten in die bakken, zei Rick enigszins geïrriteerd terwijl hij de troep opveegde.

Dus reed ik naar het tuincentrum waar het het aanbod van zomerbloeiers nog wat mager was.

Roze anjers en een crassula soort met een ietwat purperen gloed op het blad.

Wij zijn tevreden. Hoe de merel er over denkt?

Bij tuincentrum twee stond een grote collectie cactussen en vetplanten.

Er wordt duidelijk ingespeeld op de heersende droogte en ik ga er graag in mee.

Met groeten Ton

O ja, ik was het weer even kwijt

De eerste narcis. 

Rick had vanmorgen een bijeenkomst met de pastoor van Cómpeta. De man komt uit Roemenië en is nogal conservatief. Zelfs te conservatief voor de gemiddelde dorpsbewoner. Het vraagt dus nogal wat om een paar liederen te mogen zingen tijdens een trouwerij.

Anyway: ik was een paar uurtjes alleen en ook al kunnen we goed samen zijn is het ook wel eens lekker om huis en haard voor mezelf te hebben. Zo kon ik ff lekker oefenen op mijn deel uit het Duet van Parelvissers van Bizet. We gaan dat namelijk zingen op de Middag van het Lied op 19 juni.

Daarna de tuin in om zaailingen van de conifeer uit het grind te halen en ze te verplanten in aarde. Ik ontwaarde die zaailingen nadat ik gisteren besloot om te beginnen met het verwijderen van de onkruiden in het grind.

Aan mijn ogen mankeert dus niet zoveel ondanks een brilletje. Ienimienie zijn ze en steken nauwelijks boven het grind uit.

Heel zen zat ik op mijn achterste op het grind met een plantschepje de plantjes op te wippen. Zen? Ja zen. 

De afgelopen weken merkte ik minder blijheid en dan is het tijd om weer eens wat onderhoud aan mijn brein te plegen. Dus pakte ik een boek van Eckhart Tolle uit de kast en begon te herlezen. Nou, niks voor mij om een boek tweemaal onderhanden te nemen. Ik kwam er niet door. 

Wat nu? Op YouTube zoeken naar lezingen en ja: daar zijn er genoeg van. 

Leer ik daar nu veel nieuws van? Nee eigenlijk niet maar het is als met de act met de draaiende bordjes uit het circus. Elke keer als er een nieuw bordje wordt toegevoegd dondert er ergens anders een van zijn stokje af. 

Bij mij werkt het net zo: de meeste aandacht wordt op het bordje van de toestand van de wereld gericht en hup, er valt een ander bordje op de grond. En voor mij is dat vaak het bordje van bewust zijn. Van het leven in het nu.

Dus zit ik al een paar dagen rustig te genieten van snoeiwerk in plaats van te bedenken dat het allemaal geen zin heeft, dus laat maar zitten. Of stekken te maken in plaats van te denken dat ze van de zomer met de droogte zullen doodgaan. En vandaag lekker eindeloos te tutten met een paar zaailingen die ik uit het grind trek waarvan ik er vanuit gaan dat ze dat overleven.

Ook schreef ik gisteren en vandaag rustig en tevreden mijn log zonder te denken aan de negatieve reakties die regelmatig mijn inbox ontsieren. Ik maak nog wel eens wat los.

Elke keer als ik wat grond omwroet om een onkruidje met wortel en tak uit te trekken is nog steeds duidelijk het bruine Saharastof van vorig jaar maart te zien.

Gelukkig is er weer regen voorspeld en hoop ik dat die bruine vlekjes weer wat schoonspoelen

Koud wordt het ook. Dat heeft wel weer als voordeel dat de haard weer gestookt kan worden. Dat miste ik de afgelopen dagen wel een beetje.

De mand met hout is gevuld.

De stam van de pijnboom die ik laatst weghaalde is eindelijk ook omgezaagd. Dat had behoorlijk wat voeten in de aarde.

Mijn zaag was heel erg bot dus kocht ik een nieuwe. 

Zaag, zaag. Lekker scherp, zei ik nog tegen Rick en met dat zat het zaagblad vast.

Oei. Een beetje wrikken en hij was weer los.

Opnieuw zagen en bij het duwen boog het blad dubbel. 

Oei.

Geen succes dus.

Of Rick tegen de stam wilde duwen zodat het er meer ruimte zou zijn in de zaagsnede.

Dat werd iets beter maar……

er waren waarschijnlijk toch teveel krachten op het handvat gekomen en dat brak.

Ook een klus voor vandaag. Met de hakbijl hakte ik hout weg bij de zaagsnede zodat ik met het gebroken zaagje nog net wat verder kon zagen waarna ik de stam kon afbreken.

He, he.

Meteen een drinkbak op de stomp gezet en die is vanuit huis te zien.

En als kers op de taart een bloeiende Iris. Geen idee welke soort maar ach wat maakt het uit. Hij is prachtig.

Met groeten Ton

Glimworm persiflage

Nou maar weer ff normaal.

We hangen van etentjes en gasten aan elkaar. Dus vandaag op eigen erf en kookplaat. Klusjes in de tuin en Aspergesoep en Spinazie voor lunch.

Allemaal leuk en heel aangenaam en het laatste is ook het weer. 20 Graden en windstil, vandaar ook die tuinklussen. Ik maakte stekken van oranje Spaanse Margrietjes. En gisteren plukte ik in Nerja nog acht zaden van een Cycaspalm en die zitten al lekker in potten die in een minikasje staan. Ze willen warmte, 26 graden, en vocht. En ik wil dan graag wat extra geduld want de ontkieming kan wel drie maanden op zich laten wachten.

Door de hogere temperaturen zag ik vanmorgen ook het eerste bloemetje in de amandelboom. Vanmiddag kon ik al van bloesem spreken.

Onderstaand beest zag ik hier al vaker.

Tja, maar wat is dat voor beest. Schadelijk of gunstig? Nu ben ik wel steeds voorzichtiger met het toekennen van het predikaat schadelijk maar een Rode palmkever vind ik schadelijk en die krijgen dan ook een genadeklap als ik ze zie. Maar dit ding?

Snel de Ipad gepakt en via de app ontdekt dat dit het imago is van de grote glimworm. Nooit geweten dat die hier zitten. Nu ik dit weet, verwacht ik deze zomer ook van die glimwormlichtjes te zien. 

Je ziet ze pas als je weet dat ze er zitten. Persiflage op een uitspraak van J Cruijff

Met groeten Ton

Ik liet deze schaal aan mij voorbijgaan

Of we mee wilden met een tapas tour in Velez Malaga.

Yep, dat wilden we wel.

Dus zaten we gisteravond om 20.00 uur in de eerste bar.

Kregen keuze uit vier soorten witte wijn en aten een viskroketje. Errug lekker allemaal.

Bij de tweede stop zaten we buiten en kregen we coquilles op twee wijzen bereid.

Nou uh op twee wijzen bereid? Deze bereidingswijze bestond slechts uit het openen van de schelp en het besprenkelen met citroensap. In geen honderd jaar dat ik dat eet. Dus liet ik deze schaal aan mij voorbijgaan.

De andere soort was lekker gebakken met een pittige saus en daar waagde ik me als niet zo’n viseter wel aan.

Op naar het volgende restaurant.

Daar kregen we een asperge met ham in bladerdeeg. Now are we talking. Heerlijk was ie. De wijn ook trouwens.

In de laatste bar werd een stoofpotje met bloedworst geserveerd. Helemaal lekker, zeker ook met de bij geserveerde wijn.

Hik, oeps. Uh, Rick wil jij terug naar huis rijden?

Tuurlijk.

Daarna nog een afzakkertje in een of andere obscure kroeg waar de muziek wel wat te luid stond voor mij.

We hadden een zeer gezellige en onderhoudende avond. 

Vanmorgen wel wat hangerig. Ben het laat naar bed gaan en wijn drinken niet meer zo gewend.

Vanmiddag klaarde het niet alleen in het hoofd op. 

Tijd voor een klusje.

De cipressen vond ik na een jaar of vier alweer best hoog geworden. Dus tijd voor een snoei beurt.

Na een uurtje zag het er zo uit. Drie cipressen hebben nog steeds een mooie vorm maar die bij de rode pijl kreeg ik niet netjes ingekort en ziet er verminkt uit. Hoop maar die zich hersteld.

De langste tak was bijna vijf meter lang. Morgen de boel maar wegslepen.

En het huisnummerbordje hangt. Dat deed ik trouwens gisteren al maar de nummers moesten vastgekit worden en ik had geen kit meer dus dat deed ik vandaag. Als je goed kijkt kan je de plakbandjes nog zien zitten om ze op de juiste plek te houden.

Helemaal tevreden.

Vanmorgen liet Rick de muziek kopiëren die we gaan zingen in de kerk tijdens een mis. 1400 Kopietjes en daar moeten ook gaatjes in.

Kortom: lekker bezig.

En er is ook nog een mazzeltje: de aangekondigde saharastofstorm gaat zuidelijker langs zodat we er geen last van hebben. En dat is heel fijn.

Met groeten Ton

Het stond duidelijk in de mail

Dinsdag was de maandelijkse bijeenkomst van de gardenclub. Een rondleiding over een Aloe-kewekerij met 5000 planten.

Ik zag mezelf al met verschillende bijzondere soorten thuiskomen en het leek me ook leuk om een foto te laten zien van mijn eigen opgekweekte zaailingen. 

Afgelopen zondag maakte ik in Torre del Mar dan ook een paar foto’s van de planten waar ik vorig jaar de zaden van had afgenomen zodat de kweker mij precies kon vertellen welke soort het betrof.

Nou, niets van dat alles.

De kwekerij had maar twee soorten Aloës: Aloë vera en Aloë arborescens. En die werden alleen maar gekweekt voor de medicinale eigenschappen.

Goed. Dat maakte de excursie er niet minder leuk en interessant door. Wel goedkoper want ik kocht geen enkele plant want beiden staan in de tuin rond Los Zuecos.

Ik lees best veel over eetbare en medicinale planten maar om er nu ook echt van te eten? Daar heb ik dan moeite mee. 

Maar na een duidelijke uitleg hoe te plukken, schoonmaken en bereiden van de bladeren durf ik het met mijn eigen planten wel aan. Maarrrrrr het maken van een smoothie van de gel is een nogal slijmerig werkje en het drinken…..ach dat is ook niet echt minder slijmerig.

Ik zou het nu dus wel durven eten maar ik denk nog niet dat ik het wíl.

Een paar weken geleden schreef Rick zich in bij de Gemeente Cómpeta. Na twee weken kon hij zijn padron ophalen om daarmee naar de Policia Nacional te gaan om het residentschap te krijgen. Dat deden we vanmorgen. Of eigenlijk alleen Rick want ik bleef wachten in de auto. 

Met een uurtje kwam hij weer terug met het groene kaartje. Een beetje een dun papiertje waar hij vijf jaar mee moet doen voordat hij zijn permanente verblijfsvergunning krijgt.

Een bijkomend voordeel van ingeschreven worden in de gemeente is dat we na 18 jaar een adres hebben. En een adres met huisnummer vraagt om een huisnummer.

Dus kochten we bij de ceramica, aardewerk nummers.

En nog wat kleine potjes om stekjes in te zetten.

Alleen zit ik nog te dubben wat voor stekjes.

Met groeten Ton

Na regen komt

wind. 

Na regen waar ik heel gelukkig mee was en steeds buiten moest zijn om het water in goede banen te leiden, kregen we drie dagen storm.

En daar houd ik niet van. Ik word er onrustig van en zat derhalve binnen bij de haard. Nu is dat zitten bij de haard niet verkeerd maar daarmee raak ik mijn energie niet kwijt.

Daarnaast kreeg ik een zere stuit van het gehang op de stoel. Vervolgens ga ik min of meer uit verveling om 21.30 naar bed om, niet vermoeid geraakt, ook nog eens slecht te slapen.

Genoeg, dacht ik vannacht om vier uur: ik ga een wandeldag doen. 

Toen ik dat vanmorgen meldde zei Rick dat ie meeging.

Bijkomend voordeel: het was windstil. Tot een uur of een.

Omdat het zo hard heeft gewaaid was de branding nog steeds woestig. De golfbreker die in het water te zien is, zat vorig jaar nog helemaal ingebed in het strand. Veel erosie hier aan de kust.

Na een week van min of meer minder weer kwamen veel mensen uit hun holletje, het was druk. Zowel op de boulevard als in de restaurants.

Wel de winterkleren aan natuurlijk.

De 20 kilometer die we wandelden waren de eerste voor de training van de Nijmeegse-vierdaags waar we, hoe kan het ook anders, weer voor zijn ingeschreven.

Wel lekker dat we dit jaar gewoon weer eens alleen de Vierdaagse doen en niet als onderdeel van een grote tocht. 

We mogen ook weer bij Agnes in Nijmegen slapen en nemen onze fietsen mee om naar de start te rijden. Dat scheelt dan elke dag in totaal vijf kilometer lopen. En dat is best veel. We worden tenslotte wel wat ouder.

Denk nu niet dat het alleen maar kommer en kwel was tijdens de winderige dagen.

We lunchten met de dame van het koor en brachten Pilo terug naar zijn baasjes die ons als dank meenamen naar een restaurant. 

Ook was er nog een meeting. We willen volgend jaar voor de vierde keer naar Santiago de Compostela wandelen maar ……..hoe doet Rick dat dan met het koor?

Het is natuurlijk leuk om dirigent te zijn maar daarmee zet je jezelf ook best wel vast. Dus was er overleg met Isabel van de plaatselijke muziekschool en zij gaat de acht weken die we denken nodig te hebben het koor leiden.

Met groeten Ton

Vrijer

Pilo logeert inmiddels twee weken bij ons en hij wordt steeds vrijer in huis.

Het is al zo dat hij ‘s morgens de slaapkamer in komt om aan te geven dat we wat hem betreft wel uit bed mogen komen om hem te knuffelen. Nu is half negen ook best wel laat.

Zijn baasjes zijn ook wat vrijer want die vroegen of ze een paar dagen langer mochten wegblijven. En dat mocht want het is heerlijk om een leuke hond in huis te hebben.

In plaats van het grootste deel van de dag op zijn mand te bivakkeren ligt hij steeds vaker voor de kachel. 

Nu was het vandaag ook wel miezerig buiten al kwam er niet meer dan twee mm water in de regenmeter. Dat terwijl er in de buurt van Marbella al  minstens 40 mm is gevallen en het er nog steeds regent.

Een glimpje zon zagen we vanmiddag.

En sneeuw op de Maroma.

Vrijer willen we ook weer zicht op zee hebben.

De Pijnbomen heb ik tijdens de aanplant heel dicht bij elkaar gezet zodat ze steun aan elkaar zouden hebben tijdens het groeien. Dat heeft gewerkt. 

Wel draagt dat in zich dat er op termijn een paar bomen gerooid zouden moeten worden. Een boom is een aantal jaren geleden al weggehaald en nu was het de beurt aan nummer twee. 

Maar welke? Er moeten er in totaal drie weg de komende drie a vier jaar.

Deze is het geworden. Alleen de stam staat nog maar mijn zaagje is te bot geworden om die dikke stam door te zagen. Dat komt nog.

Voorlopig dus weer meer zicht op zee en weer voldoende licht op de Aloës en de Agapanthussen want die laten de bloei verstek gaan in het donker.

Moet het wel zonnig worden natuurlijk.

Met groeten Ton

In een behoefte voorzien

Het is een genot om veel vogeltjes in de tuin te hebben. Zeker nu het voorjaar zich aandient zijn zwartkopjes, mezen en merels nogal druk aanwezig.

Dat er veel vogels in de tuin zijn komt hopelijk door mijn manier van tuinieren. Er is een insectenhotel, een waterbak, er zijn takkenhopen er ligt een dikke laag mulch er staan inmiddels behoorlijke bomen en dichte struiken. Ik gebruik geen gif dus er krioelt van alles in en op de bodem.

En dat vinden vooral de merels errug fijn. Maar mijn hemel: wat een bende maken ze.

De halve inhoud van de plantenbak ligt op het terras. En dat ongeveer elke ochtend. Nou ja, als ze direct maar weer prachtig zingen en ik jonkies in de tuin ga zien.

Voordat we naar Spanje gingen zag ik in Den Helder al de eerste bloeiende narcissen. En hier?

Komen ze pas net boven de grond uit terwijl je zou denken dat ze hier vroeger dan in Nederland zouden zijn.

Gisteren waren we in Torre del Mar waar de boom Aloes in bloei stonden. Deze soort kan wel twee meter hoog worden en ik vind de bloeiwijze behoorlijk indrukwekkend. De aren zijn gauw 50 a 60 centimeter hoog.

 Foto van internet.

Vorig jaar plukte ik zaden van die Aloes en inmiddels zijn er al kleine plantjes uit zijn ontstaan.

Wel zit er veel verschil in grootte tussen de zaailingen in de verschillende bakjes. Goed, het zal wel een paar jaar duren voordat ze los in de tuin gezet kunnen worden want ze zijn niet groter dan twee centimeter.

Maar ik ben wel tevreden met het resultaat.

In de eerste jaren dat we het huis in Spanje hadden, haalde ik veel Yuccastekken bij de vuilcontainers vandaan. Yuccas stekken eenvoudig, hebben weinig verzorging nodig en groeien best snel. De ideale plant voor een vakantie woning waar de eigenaren maar een maand of twee per jaar langskomen.

Sinds een paar jaar zijn er problemen in het Yuccaparadijs. Er is een virus dat de planten aantast waardoor ze gaan bloeden en er een soort hars naar buitenkomt. Een vaccin is er niet dus gaan ze dood. Langzaam, dat wel. Ook is er een snuitkever die eitjes legt in de stam waarna de larven die van binnen uit opeten. Kortom: geen weelde.

Van de Yuccas die voor het raam staan heb ik er al een weggehaald omdat die was aangetast door de kevers. De overgebleven planten vind ik te groot geworden en zaagde daar, met goedkeuring van Rick de toppen uit.

Voor.

Na. 

Met groeten Ton

Mwah

Afgelopen jaar gaf ik drie van onze vrienden een regenmeter.

Ik wilde graag min of meer precies weten hoeveel regen er bij hen was gevallen.

En het werkt: ik krijg regelmatig appjes met de meterstanden.

Nadat het afgelopen zondag ineens ‘out of the blue’ begon the regenen was ik helemaal blij met de uiteindelijk in totaal 7 mm. 

Maandagochtend gaf de Maroma bijna licht met zijn wit bepoederde top.

Op de voorgrond de acacia die het na de zomerdroogte heel moeilijk heeft. Hij heeft geen nieuwe blaadjes om over bloesem maar niet te spreken. Dat terwijl enkele jaren geleden de boom geel zag van de donzige bloemen met de besneeuwde berg op de achtergrond. Hoe mooi kan het worden?

Anyway. Ik was heel blij met de 7 mm tot de resultaten van de vrienden binnen kwamen: 17, 19 en 29 mm. Ineens stelden die 7 niks meer voor en was ik teleurgesteld en verongelijkt. Gekker moet het toch niet worden. Totdat mij als goed ex katholiek het verhaal van de Arbeiders in de wijngaard te binnenschoot. En weg was het nare gevoel.

Vanmiddag lunchten we met een vriendin bij een Chinees restaurant. Heerlijk was dat. Een tijd geleden trouwens ook. De vriendin bood me papayas aan. 

‘Er zitten een berg vruchten aan de boom en ik vind ze niet lekker.’

Nou graag, zei ik. Ik maak er compote van. Altijd goed.

Fluitje van een cent. Grote vruchten, makkelijk schoon te maken en vanwege de kleur was de keuken ook niet zo’n kliederboel. Maar…….is het lekker?

Weeïg, vind ik het. Zelfs nadat er citroen, zout, gember en wat azijn aan was toegevoegd vond ik er weinig aan.

Goed, morgen eerst maar een schepje door de yoghurt roeren.

Met groeten Ton