donderdag 31 december 2015

Annus horribilis

Twee grote dieptepunten dit jaar: het overlijden van mijn zus Jannie in april en in juli Egbert onze hond. Niet echt met elkaar te vergelijken maar beiden verdrietig.

De dood van mijn zus graaft dieper dan alleen maar het verlies van een zus. Het lijkt of haar dood opgeteld wordt bij mijn twee overleden broers. Alle drie overleden tussen de 46 en 62 jaar. Het geeft twijfel over mijn eigen lifespan. Ik roep al jaren dat ik 95 wil worden, met mijn eigen tanden maar dat lijkt wel heel veel gevraagd als ik naar de leeftijden van broers en zus kijk. 
Het geeft stof tot nadenken over hoe en waarmee we ons verdere leven willen invullen. Je hoort het regelmatig in je omgeving. Zeker na het overlijden van iemand 'we willen nu alleen nog maar genieten'. Maar de waan van de dag zal deze voornemens weer snel doen vergeten en daarom laten we het niet alleen bij woorden maar zijn wij bezig met het maken van concrete plannen.

Gelukkig waren er ook hoogtepunten: een werkweekje in Italië en onze tijdelijke verhuizing naar Texel. Ontelbare keren ben ik inmiddels met de boot van en naar het eiland gevaren maar ook heb ik vaak een 'onnodig' heen en weertje gedaan en altijd is het een feestje. Gewoon omdat het zo'n vrij en rijk gevoel geeft. Het struinen langs het strand op zoek naar stenen, fossielen en wat al niet meer en dan 'gewoon' een kilootje coke vinden. 
Blij word ik ook van de succesvolle verhuur van Huis nummer 1 waarmee we de huur van Huis nummer 3 kunnen compenseren. En dan natuurlijk de 'gewone' vakanties, ook al was La Gomera beslist bijzonder te noemen met zijn overweldigende ravijnen. Ook het opnieuw uitlopen van de Nijmeegse4daagse, voor het eerst zonder blaren, vind ik met mijn slechte artrose knie een geschenk van het universum.

Dit alles samen met de zaken, die ik te vaak als vanzelfsprekend aanneem, zoals de liefdevolle relatie met Rick, financiële voorspoed en het hebben van familie en vrienden maken mij tot een een bevoorrecht en gelukkig mens.


Nee eigenlijk was 2015 een annus mirabilis.

Met groeten Ton

maandag 28 december 2015

Nostalgisch

Het boek over de Texelse jutters houdt me lekker bezig.

Wonderlijk toch hoe je als mens dingen vergeet. Of vergeet je de emotie en daarmee de herinnering? De emotie haalde ik terug uit het boek. De hebzucht van het gratis verkrijgen van spullen. En dan is de grens tussen jutten en jatten een dunne.

Het is echt tijdens het lezen van de verhalen over gestrande schepen op Texel en de daarbij horende jutters en jatters verhalen dat ik weer helemaal terug was bij de Wan Chung. Het schip dat in 1972 strandde bij Castricum. 


Natuurlijk gingen we met de hele familie direct kijken en omdat het schip er uiteindelijk meer dan een jaar zou liggen werd het voor mij een wekelijks uitje. Ik was gek op het strand en alles wat er bijhoorde.

Eerst zijn er verschillende pogingen gedaan om het schip vlot te trekken maar uiteindelijk kapseisde het en is het gesloopt. Maar niet voordat het volledig is geplunderd en vernield. (in ieder geval in mijn herinnering)
Ik ken verhalen van mensen die 's nachts aan boord gingen om er al dan niet waardevolle spullen van af te halen.
Ik vond dat reuze spannend en zou dat ook graag willen en weet dat ik 'hebberig' werd van de sterke verhalen. 
Omdat ik elke week ging kijken had ik wel een idee van wat ik zou willen hebben. Een patrijspoort, het stuurwiel, koperen bordjes met b.v kapitein en keuken. Niets daarvan natuurlijk. Uiteindelijk heb ik alleen een stuk van een kapotgeslagen raam gevonden wat ik jaren heb bewaard.

Dus moest ik gisteren, om in stijl te blijven, naar het strand van Egmond. En wat een lekkere wind stond er. Het zand werd in de mooiste vormen geblazen




En waar droomde ik vannacht van? 
Ik loop over de Hors. Opeens zie ik een stuk hout boven het water uitsteken. Het is een kist die vol zit met gouden munten. Oei wat te doen? Aangeven bij de strandvonder of gewoon meenemen? Ik weet het. Eerst begraaf ik wat munten in het duin voor mezelf en daarna bel ik de strandvonder zodat ik 10% vindersloon kan opstrijken. 

Met groeten Ton

zaterdag 26 december 2015

Klassiekertje

Donderdagavond wandelden we 's avonds laat nog een Dollyroute en zagen we niet gewoon de volle kerstmaan maar zelfs een vollekerstmaanmethalo.


Wel even wennen maar na vier jaar zingen en mee-eten in Hotel den Helder organiseerden we dit jaar zelf weer een ouderwets kerstdinner met stoofperen en ossenstaartsoep.
Vier dames hadden we daarvoor uitgenodigd.
Zullen we ze bij wijze van begroeten een kerstlied toezingen? Stelde Rick voor.
Lijkt me een goed idee.

Het werd zeer gewaardeerd.

Het was een zeer geanimeerde maaltijd maar tijdens het opdienen van het eten dacht ik: ik mis iets.
Pas toen ik in bed lag wist ik het: de stoofperen staan nog in de kelder. Dus hebben we vandaag ook nog een beetje feest.

Gisterochtend lag een pakje onder de kerstboom. Het voelde aan als een boek. 
Raad eens wat je denkt wat voor boek het is, vroeg Rick.
Een Japans kookboek, riep ik uit. Dat was een beetje plagerig omdat ik weet dat Rick niet gecharmeerd is van het Japanse eten dat we inmiddels hebben gegeten.
Nee.
Een boek over fossielen dan?
Daar heeft het wel mee te maken.


Een van de gasten had als kado ook een boek meegebracht.


Met groeten Ton

dinsdag 22 december 2015

Zat


Vorige week zaterdag was het prachtig zonnig weer en maakte ik deze foto van bloeiend speenkruid. Thuis zag ik pas dat er ook nog een insectje op zat.




Toen Rick en ik de eerste camino naar Santiago planden wilde ik het hele stuk wandelen.
Ja maar ik wil niet door dat saaie troosteloze Noord Frankrijk wandelen met al die oorlogskerkhoven, zei Rick.
Als drammer ging ik daar flink tegen in tot een vriendin zei. "Ja, jij hebt een beul in je die wil lijden. Goedkoop slapen, geen luxe, droog brood eten, en nog liever vijf kilometer doorloopt om een goedkoper hotelletje te vinden. Die het geen probleem vindt veertig km op een dag te lopen om zo snel mogelijk door het saaie stuk te komen. Het kan dan zomaar zijn dat Rick het opgeeft in Frankrijk en jij met een kwaaie kop alleen doorgaat. Einde relatie."
Tja, dat leek me toch ook niets. Dus gingen we op de fiets van Heiloo naar de Pyreneeën en wandelden we vandaar naar Santiago. 

Gister fietste ik naar Den Burg voor de dagelijkse boodschappen. 
Wat ga ik lekker snel zo voor de wind, dacht ik. Maar op de terugweg moest ik daarvoor wel boeten. Wat een storm. Halverwege was ik het ineens meer dan zat op dit winderig eiland en stapte van de fiets af. 
Ik. 
Ik die niet kan herinneren ooit afgestapt te zijn vanwege de wind.
Oei dacht ik nadat ik een paar minuten: de beul lijkt wel verdwenen. Uiteindelijk deed ik 40 minuten over die paar kilometertjes en kwam gesloopt thuis.

Vanmorgen. De wind loeit om het huis, om 11 uur laag water, dus om 10 op de fiets naar de Hors. 

Kijk en als ik op de Hors ben, ben ik helemaal blij. Dan kan het me niet hard genoeg waaien. De wind giert om mijn hoofd, gezicht nat van de motregen, de geur van de zee in mijn neus en mijn oren koud. Mijn bril deed ik maar af want daardoor zag ik toch niets meer. Toch vond ik nog een fossiel bot en wat alikruikachtige schelpen en zag ik de verscheidenheid  aan structuur in het dunne laagje water dat op het zand stond.






Morgen terug naar de wal om in huis nummer 1 voorbereidingen te maken voor de kerst.

Met groeten Ton


dinsdag 15 december 2015

Raadselachtige stenen

Na drie weken weer lekker op Texel.

Op de Dokter Wagemaker werd ik al weer geraakt door het Wadse blauw. Het ietwat fletse zonlicht maakte toch een mooie reflectie in de ramen van het salondek. 


En op de meeuwenhangplek was het weer druk.


Natuurlijk eerst naar de Hors die nog maar net aan het droogvallen was. 

Mijn oog viel op sleep sporen die bij verschillende voorwerpen te zien waren.
Direct moest ik aan de stenen in de Deathvally denken. Het mysterie van de bewegende stenen dat pas een paar jaar geleden is opgelost en blijkt te komen door ijs en wind.


Niet door ijs en wind in beweging gebracht maar wellicht door wind en een dun laagje wegstromend water.



Met groeten Ton


zondag 13 december 2015

Ongestoord

Iets verderop in de straat heeft een van de buren een vijver. Toen ik daar vanmorgen langsliep zag ik dat buurmaan een reiger wegjoeg die blijkbaar wel trek had in een visje.
Na een kort praatje ging ik verder. 

Half uutje later. Ik loop mijn terras op en zie dat de vissende vriend bij mij zijn slag ongestoord heeft kunnen slaan.

Natte plek op het terras, grote natte pootafdrukken op de vijverrand en op het water drijft wat van dat grijze poeder dat op de veren zit.




Nu heb ik geen goudvissen in de vijver maar goud-elritsen. Kleine oranje visjes die zich gelukkig als konijnen voortplanten.




Met groeten Ton

zaterdag 12 december 2015

Een veer......

Gisteravond hadden we de jaarafsluiting van de VPTZ Heiloo.

Met 22 vrijwilligers eerst aan de borrel en aansluitend een Indisch buffet. Om de kosten te drukken was dit bij een van de vrijwilligers thuis. De stichting heeft nu eenmaal een krap budget.
Leuk en verhelderend om eens ongedwongen met collega's te spreken.

Daarna naar het theater in Alkmaar voor een avondje onvervalste Palingsound. 50 Jaar muziek uit Volendam. Leuke band die een selectie liedjes zong van de Cats, BZN, George Baker, Piet Veerman en wat recentere sterren als Jan Smit, Nick en Simon en de drie J's.

Interessant voor mij waren ook de foto's van LP hoesen, filmpjes en ander beelmateriaal uit de jaren zestig en zeventig die op de achtergrond werden getoond. Jaren die muziektechnisch gezien volledig aan mij voorbij zijn gegaan kwamen zo tot leven. 

En als het over de jaren zestig gaat, bekruipt mij steeds het gevoel: wat braaf toch. 
In mijn herinnering dreunt de onrust van de zestiger jaren als negatief door. En ik gebruik met opzet het woord 'dreunt', want het zo heb ik het echt ervaren.
In mijn kinderogen was de wereld helemaal goed en b.v. de bezetting van het Maagdenhuis vond ik verontrustend. Ook door mijn ouders werd daar negatief over gesproken met typeringen als langharig werkschuwtuig, onruststokers en PROVO's.

In ieder geval heb ik een leuke avond gehad. Extra leuk: er mocht ook meegezongen worden.

Als blijk van waardering kregen we een veer.


Met groeten Ton

donderdag 10 december 2015

Swarovski

Eindelijk ben ik tevreden.

Alleen ik wilde de kerstboom hebben uit de nalatenschap van mijn zus. 

Nu was ik nooit zo'n liefhebber van een kunstboom maar sinds een we paar jaar geleden de kerstboom van Nootzaak kregen, zijn we helemaal om. Omdat we op Texel ook een kerstboom wilde opzetten, heb ik de boom gevraagd en gekregen.

Ook heb ik de Swarovski kroonluchter geërfd. Daar heb ik mooie herinneringen aan. De vele avonden dat ik met mijn zus en zwager zat te praten in hun appartement op de bovenste verdieping van een kantoorgebouw dat op de hoek van de Stadhouderskade en de Overtoom stond. 

Nu hoorde ik zus nog wel eens mopperen op de lamp omdat het zoveel werk was om hem schoon te houden. Vieze Swarovskikristallen glinsteren namelijk niet dus moest er geregeld gepoetst worden.
Ze heeft de kristallen voor het gemak zelfs een keer in de vaatwasser gedaan maar daar kan kristal niet tegen. Om minder werk te hebben heeft ze later een deel van de kristallen van de lamp gehaald. 
Daar werd hij trouwens niet mooier van.

Eergisteren was het tijd voor het opzetten van de kerstboom. Een fluitje van een cent want de lichtjes zitten er al in. Ballen d'r in en ja, wat nog meer? Ineens denk ik aan de losse kristallen die in een blik in de garage  liggen.
Beetje poetsen en in de boom. Helemaal prachtig. Tot ik 's avonds de lampjes aan doe.
De lichtjes geven zo weinig licht dat er niet wordt geschitterd.
Gister de boom leeggehaald en een ander soort lampjes erin. Ook niet het gewenste resultaat. Dus nu zit snoer nummer drie erin en ben ik tevreden met het resultaat. En ik weet zeker dat zus dat ook zou zijn geweest.


Met groeten Ton


dinsdag 8 december 2015

Ben je vroeg, dan blijf je vroeg


Dat zei mijn moeder altijd.

De laatste keer dat we 'echt' vakantie hielden is tien jaar geleden.

Uiteraard ging de reis naar Spanje maar omdat de bouw van casa Los Zuecos toen al bijna een half jaar stil lag vanwege het failliet gaan van de bouwer had het eigenlijk geen zin om daar naar toe te gaan.
Laten we dan weer eens naar Barcelona gaan? stelde ik voor.
Dus vlogen we naar Barcelona en huurden een auto om een mooie rit in de omgeving te maken.

Al na tien minuten: Raar he om in Spanje te zijn en niet naar on huis te gaan?
Ja.
We keken elkaar aan en besloten zonder woorden om naar Andalusië af te zakken.

Nu is de casa verhuurd voor de hele winterperiode dus 'moesten' we een alternatief bedenken en dat werd La Gomera.
Ook dat was raar: in Spanje en dan niet thuis.

De terugreis dag. De veerboot geeft ff lekker gas om de haven uit te varen.


Het hele uur terug naar Tenerife kon je de afgelegde route zien door de bruin/ zwarte streep die het schip achterliet.
En ik maar denken dat ik niet zo vervuilend ben om dan over het vliegtuig nog maar te zwijgen.



Er ontstonden prachtige lenswolken boven de Teide.

Na een laatse nachtje Tenerife naar het vliegveld.


Unieke situatie: wij waren als eerste bij de balie.
We wilden met de bus van acht uur naar het vliegveld maar waren veel te vroeg bij de halte en konden met de eerste de beste bus en waren zodoende al om 8.10 op het vliegveld.

Na het inchecken hebben we nog wel lekker een uur buiten in de zon gezeten.

Met de trein in Nederland moeten we altijd overstappen in Sloterijk en hebben dan een wachttijd van 20 minuten. 
Als we de overstap maken kunnen we meteen in de vertraagde trein naar Alkmaar stappen. We staan wel als sardientjes in een blikje tussen de mopperende passagiers. Waar ik trouwens wel met mee mopperde.

Gelukkig scheen de zon vanmorgen om de overgang zo zacht mogelijk te maken maar vanmiddag was ik toch weer echt terug in nat Nederland.

Met groeten Ton

zaterdag 5 december 2015

Hebben wij dat?

Alweer de laatste wandeling gemaakt. Morgen terug naar Tenerife en maandag vliegen naar donker Nederland.

We hebben het heerlijk gehad hier maar gaan zoals gewoonlijk ook weer met plezier naar huis. 

In tegenstelling tot San Sebastian of Santiago, vertrekt de bus uit La Playa juist heel vroeg. Nou, uh, om acht uur 's morgens.
Voor Rick is een hoogtepunt van de vakantie ook altijd een echt hoogtepunt dus ontkwam ik niet aan de beklimming van de Garajonay. Vanaf dit punt kan je het hele eilandje zien, inclusief de buureilanden. Nou, bij helder weer dan. Dan zie je El Hiero, La Palma, Tenerife en Gran Canaria. Het bleef beperkt bij de grote buurman Tenerife met de hoogste berg van Spanje die eigenlijk altijd boven de mist uitkomt.


Vervolgens naar beneden naar La Degollada de Peraza. Maar een km of 7 waar we 2,5 uur voor nodig hebben. Maar opnieuw een prachtige tocht en voor mij heerlijk: nergens te steil.
Het natuurpark waar we doorheen lopen is voor 10 % verbrand in 2012. Dat kun je nog steeds goed zien. Horen ook trouwens want de dode stammen van de laurierbomen piepen en kraken enigzins sinister door de wind.


De meeste bomen lopen weer uit dus is de grond weer met groen bedekt.


De uitzichten waren, in mijn ogen in ieder geval, weer spectaculair. 

Het leukste van wandelen is rusten en dat konden we minstens drie uur doen omdat we zo lang op een bus moesten wachten. 
Toen we in een restaurant zaten te eten dat ik: wat komt de afbeelding me bekend voor.  


Een echt feestbeest ben ik niet. Als ik veel drank drink en veel slap kan lu...n wil ik het wel leuk vinden maar anders? Ben ik liever thuis en heb een goede nachtrust.
Gisterochtend werden we gewekt door lawaai. Een paar mannen van de gemeente waren een podium aan het opbouwen. "Alvast voor het fiësta van morgen en het geld dat dat opbrengt is voor de restauratie van de ermita."
Oei, de Spaanse feesten kennende, duren die de hele nacht, zijn vrij luid en hebben meestal niet mijn muzikale voorkeur. Het podium staat minder dan honderd meter van ons balkonnetje.

Si, zei de dame van de fruitjuicebar, het duurt tot de madrugada. En betekent: tot de vroege ochtend.


Met groeten Ton




donderdag 3 december 2015

Ingetrapt

Een prachtige dag. Om acht uur met de bus naar Arure, op 850 meter, en vandaar naar de nevelbossen gewandeld.


Eigenlijk is het weer té mooi vandaag want om echt te ervaren wat een nevelwoud is heb je mistig weer nodig. Nou jammer dan. Het was een heerlijke, rustige, eenvoudige en koele wandeling. Het woud bestaat uit boomheide en laurierbomen. De laatsten zijn wel wat groter dan we gewend van de struikjes die we in Nederland wel hebben. 

Uiteraard heb ik een zooitje zaden van de laurier opgeraapt en meegenomen. Heb ik komend voorjaar weer wat te doen.

Nadat we deze excursie hadden gedaan was het eigenlijk nog te vroeg om naar het appartement te gaan. 
We zouden terug kunnen wandelen, zei Rick. Het is 7,5 km en volgens het boekje is ie eenvoudig.
Waarom trap ik er toch altijd in?


Voor mij is dit zweten. Rick als klipgeit heeft er niet de minste moeite mee en loopt dus steeds voorop.

Ach, rustig aan en steeds tegen mezelf zeggen dat hoogtevrees een irreële angst is.
Inmiddels zitten we wel op 1050 meter en moeten zakken naar ons appartement op zeeniveau, slecht zichtbaar in de verte.


Maar het is spectaculair mooi.



En eenmaal in het dorp met een biertje ben ik de hoogte vergeten en helemaal tevreden dat ik met mijn gammele knie en angst dit huzarenstukje toch maar weer heb geklaard.



Met groeten Ton


dinsdag 1 december 2015

83

We hoeven hier echt niet vroeg op te staan om een wandeling te maken want de eerste bus komt pas om 11 uur in het dorp.

Gisteren gingen we dus ook met die bus. 
Op het pleintje verzamelden de mensen zich en wat ons opviel is de leeftijd. Het gros is boven de zeventig en boven de tachtig zijn er duidelijk ook.
Op de losplaats, in het binnenland van het eiland, spreken we een Nederlandse man van 83.

"Ik heb die vreselijke ziekte maar wil niet lijdzaam afwachten. Ik was eerst bang dat ik de Kerst niet zou halen maar dat gaat nu wel lukken denk ik."
Hij  kwam gisteren poolshoogte nemen voor de wandeling die hij vandaag wilde gaan doen. (Het is de wandeling door de kloof die wij gisteren deden.)
Vanmorgen stond hij ook weer bij de bus. 
Ja, vandaag ga ik wandelen, zei hij.
Wij deden hem gisteren en vonden het een behoorlijk zware tocht, bracht Rick voorzichtig ter berde.
O, maar dat is geen probleem hoor. Als ik het zat ben, neem ik een taxi. 

Wij zijn er niet gerust op want pas na 10 km is het eerste dorp waar je een taxi kunt bellen en vandaag werd het weer om een uur of één nogal slecht met veel regen en dan zijn de paden behoorlijk glibberig.

Onze tocht ging tussen twee busstops. We wilden naar de Valle del Rey maar daar gaan geen rechtstreekse bussen naar toe. We besloten om zover mogelijk met de bus te gaan, dan een stuk te lopen tot we een andere busroute kruisten. 
Een uur of vijf wandelen waarvan het grootste deel over de weg. 
Ondanks de regen en de wind was het een prachtige tocht. Dat zo'n klein eiland zulke diepe, grote en indrukwekkende kloven heeft.
Foto's? Niet één. Gewoon omdat het een grijze massa was.

Toch hebben we de zon gezien. Al was het maar een minuut of tien.




Met groeten Ton