vrijdag 26 december 2014

Ultiem

Geen gesteggel met de vraag wat we gaan eten. Geen supermarkt gevecht over het laatste onmisbare ingrediënt waar zonder de Kerst een volledig mislukking zou zijn. Geen af te leggen visites, kerkbezoeken of uitnodigingen.

Hoe heerlijk kan kerst zijn. Het vieren van de terugkeer van het licht. Kunstboom met twinkelende lampjes, haard die om 8 uur 'smorgens brandt, geur van hyacinten, een ontbijt van havermoutpap met rozijnen, kaneel en appel ( hoe zonnig kan een ontbijtje zijn?) daarna kopjes koffie met opgeklopte melk en plakjes zuurdesem speltmeel rozijnen brood. 

We doen heerlijk niets. Nou, niets anders dan tevreden zijn. Samen lezen op de bank. Een beetje in de vlammen staren. 

Jullie betekenen dan niets voor de maatschappij, zou mijn vader zeggen. Maar doen we dan echt helemaal niets?

Jawel. Voor het ultieme kerstgevoel zingen we met Nootzaak twee dagen tijdens het buffet in Hotel Den Helder. Zingen zo zacht dat we het geroezemoes van stemmen en geklater van bestek niet overstemmen. Krijgen in de pauzes complimenten terwijl we de heerlijkste gerechten op onze borden mogen laden. Obers vullen onze glazen bij. Zelfs over de vuile vaat hoeven we ons niet te bekommeren. 

Is er dan echt niet één klein zorgje? Wie er op Egbert zou willen passen? Nee zelfs dat niet. We kregen een verzoek of er op onze smurf gepast mocht worden.

Doe voor ons nog maar een paar van die dagen.


Met groeten Ton

zondag 21 december 2014

Elk jaar het zelfde liedje?

Gisteravond was het voor de vierde maal dat ik in Nootzaak een kerstconcert zong. 

Een beetje een rare zin maar ik kan niet zeggen dat ik 'samen' met Nootzaak zong. Ik zing 'in' Nootzaak
Heerlijk om te zingen voor een kerk die vol zat met familie, vrienden, kennissen, collega's en buren.
We hadden een gevarieerd programma. Niet alleen kerst liederen maar ook wat 'gewoon' repertoire dat dan wel, laten we zeggen in ruime zin, een relatie had met kerst.

Meteen na het zomer reces beginnen we al met het instuderen van de kerstliederen. Altijd een beetje vreemd om Stille nacht te zingen als de merels in de bomen fluiten en de zon om 9 uur 's avonds nog schijnt. Doordat we de meeste liederen inmiddels goed kunnen zingen lijkt het onzin om al zo vroeg te starten. Maarrrrrrrr...... ook nu, laat ik voor mezelf spreken, heb ik opnieuw fouten herkend die ik vorig jaar heb gemist. Heb ik meer techniek tot mijn beschikking om langere zinnen te zingen zonder te moeten ademen en meer ervaring om om te gaan met het zingen voor publiek. Door al deze zaken kan ik meer diepte en gevoel leggen in het te vertolken lied. Zeker als het close harmonie is.

Dit zorgt voor meer persoonlijk zangplezier en daardoor voor meer luisterplezier voor het publiek.

Waar ik mijn eigen groei het duidelijkst herken is dat ik fouten mag maken zonder dat ik mezelf daarvoor op mijn kop geef. 
Ik herinner mij het eerste concert waar ik even helemaal mijn tekst kwijt was. Het kostte me daarna ongeveer vijf minuten om weer tot rust te komen. Vijf minuten waarin ik dacht dat ik het wel nooit zou leren, dat iedereen mijn fouten had gehoord en naar mij zat te kijken. Onzin natuurlijk want zo belangrijk ben ik natuurlijk ook weer niet.

Gisteravond zong ik een tiental maten de verkeerde toon voordat ik de goede melodie te pakken had. Ik hoorde mezelf denken: rustig doorzingen, niemand die het hoort en de andere liederen gingen gewoon goed. En ik kón daarna relaxed verder zingen.

Dan is twee maal 40 minuten zingen zo om. Nog 52 weken en dan hebben we er weer een.



Met groeten Ton

vrijdag 19 december 2014

Beloning?

Wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen.
Dus bakte ik vanavond pas twee kruidkoeken voor het concert van Nootzaak morgen avond.

Uh met mij, klonk het door de telefoon, zou jij ook morgen kunnen werken?
Ja, uh.... Er schieten duizend en één gedachten door mijn hoofd. Waarom stel je ook alles altijd uit tot het te laat is? Ik moet nog kruidkoek bakken en wil een beetje uitgerust zijn voor het concert, waar ik ook nog voor moet oefenen. Ik ben net drie ochtenden in touw geweest voor de VPTZ en nog wat van die zaken.

Ja hoor roep ik. Geen probleem.
O wat ben ik daar blij mee, zegt de belster. Mijn vriend heeft een hartaanval gehad dus ik wil morgen vrij zijn en dan is dat in iedergeval geregeld. Dan ga ik nu mijn vriendin bellen of ze mij direct naar Nieuwe Tonge wil brengen want jij hebt morgen mijn auto nodig.
Het klonk nogal gejaagd.

Rick zit inmiddels druk te gebaren. Wat is er? 
Ik leg hem in het kort uit wat er is. Nou dan brengen wij haar toch weg.
Dus stapten we gisteravond om kwart over negen in de auto om rond de klok van enen weer thuis te zijn.

En vandaag loop ik als een zonnetje. Lekker gewerkt, een boeking voor ons Nederlandse huis, bijna € 500 euro terug van de Nuon, een zonnige middag en ook nog die twee heerlijke kruidkoeken.



Deze foto is gemaakt in Juli. Het graspolletje wordt als enige beschenen door de zon die net door de bomen piept. 

Met groeten Ton

Met de vriend gaat het naar omstandigheden goed.

maandag 15 december 2014

Ik drijf graag mijn eigen zin door

Op mijn best ben ik zeer kleurgevoelig. Op mijn slechtst kan het me geen donder schelen.

Omdat we ook dit jaar met de kerst twee dagen zingen in Hotel Den Helder hoef ik van de kerst versiering niet al teveel werk te maken. Zeker nu we zo'n super eenvoudig op te zetten namaak kerstboom hebben waar zowel lichtjes als ballen inzitten. Een paar zelfgemaakte doeken en klaar is Kees



Uh, ga je verder nog wat aan de versiering doen, vroeg Rick.
Was ik niet van plan. Of vind je het niet voldoende?
Er mag wat mij betreft wel wat meer kleur in.

Dan weet ik het al. Of ik nog wat hyacinten ga kopen.

"Koop dan een leuke schaal met hyacinten of zoiets"

Maar dat vind ik echt zonde van mijn geld. Ik duik de garage in om te zoeken naar een passende schaal maar sinds de grote opruimwoede van afgelopen jaren staat er niets meer.

Ik heb geen schaal, zeg ik inmiddels ontstemd.
Nou je hebt toch twee van die mooie witte schalen?
Ja maar wit is geen kerstkleur. Rood en groen vind ik mooi.

Mijn zuinigheid drijft me naar DEKAtuin voor een paar potten hyacinten en onderweg zie ik in mijn gedachten de ovenschaal voor me die donkerrood is. Helemaal blij kom ik thuis en vul de schaal met bollen.

Rick is al een dag of vier helemaal tevreden.


Vanmorgen.
Zeg, waar ga jij de koek voor het kerstconcert eigenlijk in bakken?
In die rooie ovenscha.....shit daar staan die bollen in.


Na twintig jaar heb ik het nog steeds niet door: luister nou meteen naar die man.


Met groeten Ton

zondag 14 december 2014

Wat zit je nou te kloten?

Mijn gedrag roept best wel eens wat irritatie op.

Ik heb geen geduld roep ik altijd van mezelf. Nee, zegt Rick je hebt een berg geduld alleen niet als het niet lukt.

Al weken leef ik toe naar het behalen van 100000 hits. Maar omdat ik de laatste maanden zeer onregelmatig blog duurde het wel een beetje lang. Maar vandaag was het zover. 
99987 Hits stonden er op de teller toen ik uit bed kwam. Na 10 minuten was er maar één bijgekomen. Een haf uur later: 99993.
Tja wat te doen? De kans dat ik 100001 hits zou hebben als ik de eerst volgende keer zou kijken was wel heel groot. Dus elke vier seconden drukte ik op refresh. Wel is duidelijk dat Dekselsedingen zondagochtend niet heel veel wordt bekeken want na een half uur vroeg Rick, wat zit je nou te kloten op dat ding? Pas na driekwartier zeer geduldig wachten en refreshen was daar eindelijk 999999 en de volgende refresh...........


Nou ja, eigenlijk ziet dit getal er prachtig symetrisch uit.

Maandenlang zit ie er al. Zelfs al voordat we naar Spanje gingen om te wandelen. Hij is zelfs aan de schoonmaak woede van onze werkster ontsnapt. Het kleine spinnetje dat leeft onder de deurstijl van het toilet.
Hij of zij komt alleen 's avonds uit zijn schuilplaats maar zo gauw ik het licht aan doe schiet ie direct terug. Heel soms blijft ie evenzitten. Kom, denk ik dan, snel mijn foto toestel pakken. Maar als ik dan terug ben is ie meestal weg of schiet ie zijn holletje in als ik op grond ga liggen voor een foto. Toch is ook hier mijn geduld beloont.
Meet my pet spider 


Geduld dat niet werd beloont: het fotograferen van de ezel familie in het dierenparkje. Nu is dat niet helemaal waar. Het is eenvoudig om die te fotograferen maar ik wil dat ze alle drie in mijn richting kijken.

Vandaag lukte dat maar...... het ezelsveulen is weggehaald en ik denk dat pa en ma ezel last hadden van een leeg nest syndroom en hebben de bok geadopteerd. Ze keken wel allemaal mijn kant uit.



Wat doe je, vroeg Rick vanmorgen om 5 uur toen ik het dakraam opendeed om het te lappen.
Ik wil vallende sterren zien.
Natuurlijk.

Dus lag ik anderhalf uur onder het raam en na vier vallende sterren had ik het wel weer gezien en kroop tevreden onder het dekbed.

Eigenlijk ben ik heel geduldig als het lukt.

Met groeten Ton


vrijdag 12 december 2014

Nee, niet als een kip zonder kop

Ik ben op mijn best als ik dingen doe zonder er van tevoren teveel over na te denken.

Nu weet ik dat ik dit ook kan.


Het mooist aan het werk binnen de Vrijwillige paliatieve zorg is dat ja daar alleen maar (mooi) hoef te zijn.
Waar verpleegkundigen en verzorging het steeds drukker krijgen is de meest gehoorde klacht dat er geen tijd is voor sociaal contact met de cliënt. Wij als vrijwilligers hebben daar juist alle tijd voor en het is ook precies waar ik goed in ben. 

Zou jij naar Mw, X willen, vraagt de coördinatrice, eigenlijk wil ze geen man maar ik heb gezegd dat er op het ogenblik geen keus is omdat er zoveel cliënten in zorg zijn.
Natuurlijk wil ik dat.

Dus stond ik om 9 uur 's morgens naast het bed van een 94 jarige oude dame. 
Ze keek me zeer helder aan en en nadat ik me had voorgesteld vroeg ze: in welke hoedanigheid bent u hier?
Ik kon een glimlach niet onderdrukken en zei dat ik voor de VPTZ bij haar in huis zou komen zodat in geval van nood ik zou kunnen helpen.
O, goed.

Nadat de de verpleegster weg was vroeg ze om een beetje water. Ik gaf haar dat aan en ze antwoordde: thank you.
Your wish is mij command, antwooordde ik.
Ze begon te lachen en vertelde dat haar man dat ook altijd zei. Het ijs was daarmee gebroken en ik vroeg haar of ze een leuke man had gehad.
Ja, met mij had hij meer problemen hoor en ze toverde een brede grijns op haar gezicht.

Na een half uurtje.
Zou jij mijn blauwe ochtendjas willen geven?
Daar schrok ik een beetje van omdat gezegd werd dat mevrouw niet meer uit bed kon komen. Maar wie ben ik dus reik ik haar de jas aan. 
Ik moet naar het toilet.
Kunt u dat nog? 
Nee ik wil op de postoel.
Help denk ik. Maar eh, uh, dat doe ik niet hoor ik ben hovenier. Ik kan wel de zorg bellen.
Dat doe ik maar het zou even duren voordat die zouden komen.
Maar ik moet nu kwam er na een paar minuten uit.

Ik haal de postoel, help mevrouw uit bed en wil haar op de po zetten. Maar.......... dan moet wel haar pyamabroek naar beneden. Schaamrood schiet me naar de wangen, zeker omdat ik weet dat ze eigenlijk geen man aan haar bed wil.
Zonder na te denken zeg ik: sla uw armen maar om mijn nek waarna ik doe wat er nodig is.
Na vijf minuten inclusief de door mij gehanteerde washand met warm water ligt ze weer in bed.
Dat is goed gedaan, zei ze.

Mevrouw viel in slaap en ik zat nog een half uurtje te hyperventileren.

Toen ik om twaalf uur werd afgeslost nam ik afscheid.
Ik vind u een bijzondere vrouw.
Ze wuifde mijn woorden weg en zei dat ze niet bijzonder was.
Het is ook geen deugd om bijzonder te zijn. Maar het is wel bijzonder dat een 94 jarige dame op haar sterfbed nog helder van geest is, grapjes maakt en na een slaapje van een uur mijn naam roept terwijl zij me slechts een keer heeft gezien.

Ik kreeg een vette glimlach.

En...u bent nog niet van mij af. Ik ben net Heintje Davids en kom overmorgen terug.

Met groeten Ton


woensdag 10 december 2014

Het houdt wat

Als die kippen geen eieren meer leggen kunnen ze wat mij betreft de soep in hoor, riep Rick gefrustreerd na weer een dag zonder vers eitje. Het zijn gewoon uitvreters.

Vorig jaar waren de dames ook een tijdje van de leg zo rond de de donkere dagen voor de kerst maar kwam er toch af en toe een eitje voorbij. Dit jaar ligt de productie volledig stil. Nou ja, stil? Ze kakelen wat af.

Gisterochtend loop ik naar de ren en zie ik maar een hen, die anderen zitten zeker in het nachthok, dacht ik. 
Hok open; niets.
Onder het nachthok.... ook niets.
Er is toch niemand die twee kippen uit het hok heeft gehaald?
Ik geloof mijn eigen ogen niet en stap de ren in om echt alle hoeken en gaatjes te bekijken. Til de slierten van de klimop omhoog, niets. Achter het schot dat tegen het gaas staat? Nee dat is te smal, daar kunnen ze niet achter. Ik kijk achter de rietmat, niets. Tussen de stengels van de bamboe ook niets.

Toch achter dat schot dan? Ik trek het schot van de kant af en ja hoor: twee dikke kippen zitten gezamenlijk op 11 eieren.


Waarom ze nou deze krappe plek zonder stro nemen in plaats van een lekker legnest in het nachthok is mij een raadsel.

Voor het zekere heb ik de eieren maar weggedaan omdat ik niet wist hoe lang ze daar hebben gelegen en mijn ervaring met oude eieren is voldoende om daar heel voorzichtig mee te zijn.

Jaren geleden maakten we een autorit door de Pyreneeën. We stopten ergens bij een rivier en aten een broodje in een bergweide waar we Julie Andrews bijna konden horen zingen. Omdat ik niet zo heel veel rust in me heb liep ik na een minuut of tien een rondje. 
Kijk wat ik hier vind, riep ik naar Rick.
Laten liggen Malle Pietje.
Maar het gebod van Rick kwam te laat en ik houd het ei al in mijn hand.
Je weet niet hoe oud het is en misschien ploft het wel omdat ie bedorven is.
Tja, daar zit wat in en ik slinger het ei met kracht weg. Niet voldoende ver en het spat uit elkaar op een meter afstand van mij waarbij de spetters bedorven ei me vol raken. 
Het beetje wind dat er staat, blaast de geur direct naar Rick die kokhalzend overeind springt. Ik had eigenijk nog niets door maar wat was ik blij dat ik me kon wassen in de rivier en dat we al onze spullen in de auto hadden zodat ik ook schone kleren kon aandoen.

Any way, de dames mogen blijven.


Met groeten Ton

dinsdag 9 december 2014

Ik ben het zat

riep ik vorige week tegen Rick.

Toen onze hond nog een hondje was, was hij aardig om te zien maar er zat wel steeds een beetje viezigheid aan zijn piemeltje. 
Rick stuurde een bericht naar Martin Gaus met de vraag: Martin, onze hond heeft een druiper. Kan daar iets aan gedaan worden? Nooit antwoord op gekregen.

Gelukkig hadden we een buurman die dierenarts is en die vertelde dat het een ontstoken voorhuid is. Daarvoor kan je hem laten castreren maar het is niet altijd gezegd dat dat dé oplossing is. Je kan zijn piemel wel insmeren met een antibioticum maar het nadeel is wel dat het steeds terug komt.

Niets voor mij. Je wilt tenslotte toch niet betrapt worden door binnenlopende visite als je net met het pietje van je hond zit te voezelen.

De afgelopen vakantie mocht Egbert bij een van de zangeressen van Nootzaak logeren. "Wat een leuke hond en zo enthousiast." Toch hoorden we een grote maar aankomen. "Maar hij is wel lek."

Toen onze leksmurf dan ook vorige week thuis een spoor van druppels op de vloer achterliet was ik het zat. Die ballen gaan d'r af.

Toen we hem gistermiddag weer konden ophalen hoorden we hoog gepiep uit de kennel komen. Verschrikt vroegen we of dat Egbert was die zo zat te piepen. 
Nee, zei de secretaresse, dat is een puppie. Een hele opluchting. En wat was ie blij en levendig toen hij op ons afrende maar in de auto sufde hij eigenlijk al meteen weer weg. Ook thuis keek hij nog wat sloom uit zijn oogjes.


Gelukkig kreeg hij nog wel een steun van de buurhond.


Ik weet niet of hij zich al minder reu voelt maar ik denk dat hij ook in de toekomst gewoon ongegeneerd op zijn rug zijn halve klokkenspel laat zien. 


Met groeten Ton.

Ps. Het druppelen kan nog wel een maand aanhouden.

vrijdag 7 november 2014

Niets is meer wat het was

Toen we twaalf jaar geleden voor de eerste keer naar Santiago wandelden liepen we een paar dagen met een Canadese vrouw. We hebben elkaar vermaakt met van die typische dwaze dingen van onze landen. Zij vertelde dat de dingen niet meer bij hun gewone naam genoemd mochten worden om maar niet te kwetsen of politiek correct te zijn. Dus mannen die kaal waren werden niet langer kaal genoemd maar Follicly challenged.

Het dagelijks ritueel als Rick na het werk thuiskomt is de vraag wat we eten terwijl hij de deksels van de pannen tilt.
Als ik dan sptskool antwoord zie ik altijd een teleurgstelde blik verschijnen want dat hoort niet tot zijn favorieten.

De afgelopen drie weken doen we de 30 dagen Sugarfree challenge van Carola van Bemmelen. 30 Dagen geen suiker en het valt niet eens tegen. Het niet snoepen kost me totaal geen moeite. Voor de warme maaltijd kan ik wel wat inspiratie gebruiken dus hebben we het receptenboek aangeschaft.

Kun je al een tip van sluier oplichten voor het eten vanmiddag? (We eten nog steeds de warme maaltijd om een uur of een sinds we terug zijn van pelgrimeren.)
Ik dacht aan witlof, antwoord ik.
Bah nee.
Zoek dan maar een recept uit het sugarboek.

Na een minuut of tien: dat recept met mango, kip en kokos lijkt me wel wat.
Ik pak het boek aan en lees het recept. Geroerbakte spitskool met mango, kip en kokos.

Het puntje van mijn tong moest ik er bijna vanaf bijten maar het lukte me om niets over de spitskool te zeggen. Vervolgens doe ik inkopen, maak het gerecht en het is heerlijk. We hebben het al een keer of drie gegeten.
Spitskool heet vanaf nu dus kip met mango.

Vanmorgen zaten we bij onze advocaat in Spanje om te spreken over de legalisering van onze Spaanse Klompen. Over die legalisering gaan de meest wilde verhalen en soms slaat ons de angst om het hart. Bijvoorbeeld: boetes tot wel 50 duizend euro, je kan je huis nooit verkopen, je kan er nooit een hypotheek op verkrijgen, elektriciteit kan nooit op je naam gezet worden.
Nadat we alles hadden verteld en de hele stapel documenten hadden overlegd stelde de man ons gerust.
Jullie komen gewoon in aanmerking voor legalisering en kunnen gebruik maken van de nieuwe wet die in Andalusie in januari in werking treedt: certificado de asimilado a fuera de ordenacion. Vrij vertaald. Het huis is dan niet langer illegaal maar staat buiten de wet. Maximale boete van 3,5 procent, u gaat niet langs af en kunt elektriciteit op uw naam krijgen.


Met groeten Ton



zondag 26 oktober 2014

't Is ook nooit goed

De herten burlen alsof hun leven er vanaf hangt op onze plaatselijke hoge Veluwe. (Lees het dierenparkje in Heiloo.) De prachtigste paddestoelen groeien naast het favoriete piespaaltje van Egbert.


Ik kreeg de foto met geen mogellijkheid gedraaid dus dan maar zo.

En dat gedoe met de klok zorgde er vanmorgen voor dat ik natuurlijk al een uur eerder op was dan normaal of eigenlijk was het de gewone tijd van de afgelopen zes maanden. Het zorgt ervoor dat ik een uur langer jarig ben maar ook dat ik om zes uur vanavond de kachel al wil aansteken omdat het al zo donker is. Jammer genoeg is de temepratuur in huis vanmiddag opgelopen tot 22 graden door de visite, de hoge buiten temperatuur en de goede isolatie van het huis.

Kortom: het wil nog niet echt herfsten. Maar ik heb een heerlijke dag gehad.

Met groetenTon


woensdag 15 oktober 2014

Mindfull


Ga maar eens aardig doen tegen jezelf en doe de dingen met meer aandacht. 

Het klinkt wat kort door de bocht maar dit zijn de opdrachten van de gestudeerde heer waar ik twee wekelijks  gesprekken mee voer.

Een ding waar ik inmiddels zelf ben achter gekomen is dat ik beter iets kan doen. Maakt niet uit wat. Desnoods krabben aan mijn gat. (vrij naar Annie M G) Dus ging ik vanmiddag een wandeling maken. Egbert nam ik weliswaar mee maar ik zou in iedergeval bewust wandelen, genieten van het mooie weer en de herfst die er toch echt aankomt ook al voorspellen ze voor aankomend weekend 25 graden. Fototoestel in mijn broekzak en gaan met die banaan.


Verkleurende bomen in de straat.



De kabouters waren niet thuis.


De kerst zit er aan te komen


De katjes van de hazelaar zitten al aan de struik maar voordat die bloeien is het januari.


En die prachtige luchten. Jacob van Ruysdael zou ze misschien nóg wat meer hebben aangezet.

Als ik thuis ben en nog even nagenietend mijn foto's bekijk, zie ik iets wat mij tijdens het maken van de foto niet is opgevallen. Staan die koeien vooraan nou in de sloot?


Met groeten Ton

zaterdag 27 september 2014

Regen? Welke regen?


Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat die jongelui de hele dag met die I-Phones in hun hand zitten, zelfs als ze in een groep in het restaurant zitten. Belachelijk gewoon. Je zou bijna denken dat ze de wereld ervaren via die dingen. 

We hebben als oudjes onze oordelen al klaar. Maar kijk eens wat er gebeurt nu zelfs mijn oudere zus een tablet heeft?  Zit ik met de dames op het terras van Los Zuecos, waarover ze slechts een half uur eerder hadden geroepen dat het "het mooiste uitzicht van de wereld heeft". Alle drie gefixeerd op het scherm.


Ja maar we waren aan het Word-Feuten.

Met drie vrouwen in the house heb ik mezelf naar de zolder verbannen. De eerste keer dat ik daar sliep maar net als op de zolder in Nederland was het er heerlijk. En wakker worden met dit zicht op zee is een kado. Welliswaar met mijn eigen voeten op de voorgromd maar dat accentueerde de diepte nog eens extra.


Volgens mij heb ik vanaf begin april tot en met vandaag zomers weer gehad. Eerst heerlijk bijna drie maanden in Spanje en daarna een goede Nederlandse zomer. Net gisteren terug van tien dagen met een stralende zon rond casa Los Zuecos en er komt maar geen eind aan want ook dit weekend is het nog prachtig weer in Heiloo. Volgens het KNMI wel zo ongeveer het laatste van deze zomer maar daar zal ik, voorlopig althans, niet over klagen.

Alsof het zo moet zijn, zijn ook in de Axarquia de eerste regenbuien gevallen. Gelukkig niet zo verwoestend als die in Valencia en Murcia waren. 
"Het ruikt zo lekker buiten" schreef zus en ze zal de komende dagen het eerste groen van de kleine lente uit de grond kunnen zien schieten.

Hier ruim ik het eerste oude groen op uit de groententuin. De pompoenen zitten vol met meeldauw en de vruchten zijn mooi rijp. De sperziebonenplanten die rond de staken van de zonnebloemen klimmen maken geen peulen meer dus dat spul ligt op de composthoop.




Met groeten Ton








dinsdag 23 september 2014

Yourrs not big enough

Nadat tijdens de vakantie in april de nieuwe smartcard was geactiveerd konden we zo ongeveer alle zenders van de wereld ontvangen.  Maar na terugkomst uit Santiago de Compostela waren die allemaal  verdwenen op Nederland 1, 2 en 3 na. 
Natuurlijk waren er nog wel een stuk of driehonderd religieuze Duitse zenders maar daar kan ik persoonlijk geen minuut naar kijken. En...... tot onze grote verbazing bleken we nog een keiharde pornozender te ontvangen. 
Gelukkig was het weer goed want met regen zou je uit pure verveling de tv kunnen aanzetten om vervolgens urenlang te worden geconfronteerd met opengesperde, onthaarde dozen (Onnodig te zeggen dat die niet mijn piece of cake zijn) en ongeïnteresseerd kijkende acteurs die in gedachten eerder aan de dagelijkse boodschappen denken dan aan het spel dat ze spelen.

Maar goed. Schotseschotelspecialist Garry kwam al snel tot de conclusie dat 'The prroblem is in the size. Yourr disc is to smal. You need a biggerr one.' 

Gelukkig hebben de mannen van La Perla de Frigiliana voor ons een goede, grote disc op de kop weten te tikken en Garry heeft die vandaag geïnstalleerd.



En voor de nieuwsgierigen: hij is nog steeds te ontvangen.

Met groeten Ton

zaterdag 20 september 2014

Dan slaat de angst toch wel even om het hart

Als ik mijn ogen open doe zijn de eerste woorden die Ik Rick hoor zeggen: we moeten praten.
Natuurlijk ben ik meteen wakker en mijn hersenen gaan als een gek te keer. 
Aan onze relatie heb ik nog nooit een moment getwijfeld maar op het moment ben ik niet echt een bron van liefde en inspiratie. 
Mijn eerste gedachte is dus toch ' heeft ie genoeg van me?' Maar voordat mijn hart overslaat zegt ie 'ik wil nie mee naar Spanje'
Omdat? vraag ik iets opgelucht. Raar eigenlijk want ik wist niet wat er nog zou komen.
De bussiness gaat goed maar als we alle twee weggaan ligt het wel helemaal stil en dat wil ik niet.
Dat is goed antwoordde ik.

Bleef wel dat ik nu tien dagen met mijn zus in Los Zuecos moest doorbrengen. 
Goed om opnieuw te bonden met haar en dat is wat we nu doen.

We winkelen, eten broodjes met kaas en avocado, drinken tinto de verano en liggen in het zwembad. Ook halen we een tweedehands satelietschotel op die niet ín de auto paste maar op het dak gebonden moest worden. 
Ik kreeg wel wat opdrachten van zus: koop eens een aardappel mesje, dat is toch geen doen met die botte messen hier en zorg dan meteen dat de mengkraan wordt gemaakt want als andere zus komt kan die niet onder dat veel te hete water staan. Ja, jaaa.

Maar tussendoor heb ik me bezig gehouden met de oogst. Niet dat dat nu een hele dag vergde. De druiven, die ik in Juli te drogen heb gehangen en zijn gemetamorfoseerd tot rozijnen, heb ik van steeltjes ontdaan en gesorteerd.


Ze zijn heerlijk.

Vanmiddag is de enige kweepeer van de boom gevallen. Wat een lelijk oud mannetje, zeker met die twee gaatjes die door insecten zijn gemaakt.


Volgens de info op internet moeten ze heerlijk ruiken. Dat heb ik niet kunnen ontdekken.

Al met al is het hier heerlijk en met de genoegens van de moderne techniek (FaceTime) hoeft Rick niet veel te missen. 

Nou ja, de ondergaande zon moet ie via dit blog zien.


Met groeten Ton

zondag 7 september 2014

ALS

Waarom lees ik de columns van deze man zo graag? Omdat ik het het meestal met hem eens ben maar vandaag volledig. 

ALS is geen strijd, net zo min als kanker of alzheimer dat is – het gaat niet om winnen of verliezen. En een ziekte kan niet genadeloos zijn, zoals een virus geen moraal kent. 
                                                                                                           Pieter Steinz

Uit de column van zaterdag 6 in het NRC september. Hieronder de volledige tekst


De pen is machtiger dan de emmer

lezen met de spierziekte ALS
Pieter Steinz heeft de spierziekte ALS en verbindt het verloop van zijn ziekte met de boeken die hij (her)leest. Deze week: The World According to Garpvan John Irving.
Het is een van de indrukwekkendste scènes in The World According to Garp, John Irvings satirische tragedie over de uitwassen van de Seksuele Revolutie. De titelheld T.S. Garp heeft een weinig flatteus boek geschreven over de radicale Ellen Jamesians, een sekte van vrouwen die uit solidariteit met een elfjarig slachtoffer van een verkrachting allemaal hun tong hebben afgesneden omdat de verkrachters dat ook bij Ellen James hadden gedaan. Op de weg terug van een herdenkingsdienst voor zijn vermoorde moeder – ik bezuinig op de details waar Irving zo goed in is – wordt Garp aangeklampt door een vrouw die niet kan praten. Ze blijkt geen Ellen Jamesian, zoals Garp denkt; ze blijkt Ellen James zelf, die hem met behulp van pen en papier duidelijk maakt dat ze bepaald niet gelukkig is met de feministen die hun eigen tong afsnijden. ‘I hate the Ellen Jamesians’, schrijft ze. ‘I would never do this to myself.’
Het laatste jaar heb ik vaak aan Ellen James moeten denken. Als ALS-patiënt heb je weinig invloed op de manier waarop jouw ziekte in het nieuws komt, en al helemaal niet op de manier waarop er fondsen voor geworven worden – of door wie. Daar kun je je ongemakkelijk bij voelen. I know I do, en dat begon niet lang nadat ik gediagnosticeerd was. Een fietsende kennis vroeg of hij mijn naam mocht gebruiken bij het werven van sponsors voor zijn deelname aan de Tour du ALS, een zusterinitiatief van de Alpe d’Huzes (die later wegens hoge overhead in diskrediet zou raken). Het was goed bedoeld en ik heb er serieus over nagedacht, maar moest hem uiteindelijk teleurstellen. Ik schreef hem dat ik me bezwaard zou voelen als hij vrienden en kennissen uit mijn naam om een sponsorbijdrage voor zijn beklimming van de Mont Ventoux zou vragen. Het voelde als emotional blackmail: Hoe zouden ze kunnen weigeren, zelfs als ze helemaal niet van dit soort acties houden?
Een paar maanden later kwam een medewerkster van de ALS Stichting bij ons aan huis. Om kennis te maken („Wij zijn er om de patiënten achter de geraniums vandaan te halen”), maar ook om mij te polsen voor een nieuwe campagne. De Stichting, zo vertelde zij, had met de City Swim (bekend van prinses Máxima’s zwemtocht door de Amsterdamse grachten) en een confronterende postercampagne (‘Ik ben inmiddels overleden’) de naamsbekendheid van ALS weten te verdubbelen. Maar er moest doorgepakt worden. Het reclamebureau had een nieuwe slagzin bedacht en nu zochten ze patiënten die a) gefotografeerd wilden worden, b) een videotekst konden inspreken tegen de ‘genadeloze’ ziekte, c) geen bezwaar hadden om na hun dood in alle abri’s te hangen, boven de tekst ‘Ga door met mijn strijd’.
Hoewel ik ijdel genoeg ben om met mijn hoofd op ieder station te willen hangen en viraal te gaan op internet, heb ik toch nee gezegd. Niet alleen omdat ik het mijn familie niet wilde aandoen, telkens die schok als ze op het perron zouden staan of de stad kwamen binnenrijden, maar ook omdat ik me zou moeten conformeren aan de hapklare clichés en misplaatste metaforen van de marketeers. ALS is geen strijd, net zo min als kanker of alzheimer dat is – het gaat niet om winnen of verliezen. En een ziekte kan niet genadeloos zijn, zoals een virus geen moraal kent.
De Ellen James in mij stak definitief de kop op in de afgelopen weken, toen op het internet en in de media een tsunami van ijswater over onze hoofden heen werd uitgestort. Begonnen als ludieke actie – de Amerikaanse bedenker is inmiddels tragischerwijs verdronken – groeide de Ice Bucket Challenge al snel uit tot een Facebookfenomeen waaraan geen enkele do-gooder zich durfde te onttrekken. Het idee was dat je een emmer ijswater over je heengooide als je er voor koos om slechts een klein bedrag aan het ALS-onderzoek te doneren, maar politici, filmsterren en andere bekende wereldburgers lieten zich de kans niet ontzeggen om mediageniek met water te knoeien. Voordat iemand had kunnen roepen ‘Wat is er toch gebeurd met het bijbelse voorschrift dat de linkerhand niet mag weten wat de rechterhand geeft?’ was de ijsemmeruitdaging een rage en stroomde het geld binnen. Tot vreugde van de ALS-stichting, die liet weten dat een koude douche zo toepasselijk was omdat je dan voelde wat een ALS-patiënt doormaakte.
Begrijp me goed: het doel heiligt misschien de middelen en het is fantastisch dat er zoveel geld wordt opgehaald – mits het besteed wordt aan onderzoek en niet aan inmiddels overbodig geworden naamsbekendheidcampagnes. Maar mag het een beetje minder opzichtig? En mag ik mezelf nomineren om deze emmer aan mij voorbij te laten gaan?
In The World according to Garp schrijft Ellen James uiteindelijk een boek om de Ellen Jamesians weerwoord te bieden en eens en voor altijd duidelijk te maken hoe zij zich voelt. Een navolgenswaardig voorbeeld; persoonlijke getuigenissen zijn vaak de beste weg naar bewustwording, en ik draag daar graag aan bij. De pen is machtiger dan de emmer. Over mijn lijf geen ijswater, ik zou het waarschijnlijk niet overleven.
Lees eerdere columns van Pieter Steinz terug op www.nrc.nl/lezenmetALS

donderdag 4 september 2014

Echo

Heeft Egbert door onoplettendheid een zere bek? Dan de baas ook maar. (als straf?)

De mussen vallen nog bijna van het dak van de warmte.

Levertraan is uit de tijd.

Met Egbert gaat het weer helemaal goed. De wond in zijn bek geneest heel snel en hij ruikt weer gewoon naar hond.

Omdat nierkanker in mijn familie voorkomt dacht ik dat wel verstandig zou zijn om mijzelf daar eens op te laten controleren. Niertumoren kunnen er jarenlang zitten voordat klachten ontstaan. Dus vanmorgen een soort van echo gehad. En ja dames, wat is die gel koud op de buik. Elke keer als de verpleegster er weer een klodder opgooide kreeg ik een rilling. 
"Sorry meneer, maar weet u, we maken die gel al op temperatuur."
Ach zo'n kouwe klodder neem ik graag voor lief en gelukkig zag alles er goed uit.
Dus fluitend naar huis voor iets wat minder prettig zou zijn: een gevoelige kies.

Oe heeft een oensteking onder kies. Ik ga verdoven en gaatje maken voor wortelkanaal schoonmaken.
Onze Spaans tandarts is niet alleen geestig om naar te luisteren ze is ook nog eens heel leuk en verteld precies wat ze gaat doen.
Maar de gevoelige kies is aan het ontsteken dus zijn de zenuwen nog niet dood. Iets wat leeft, doodmaken valt niet mee. Er moest veel verdoofd worden en ik ben niet kinderachtig maar de tranen liepen me regelmatig over de wangen.
Maar zei de assistente ' U was er heel snel bij, dat betekent dat u thuis niet heel veel pijn hebt gehad maar aan de andere kant doet de behandeling nu wel meer pijn." Gelukkig zei ze dat pas achteraf.

Vanmorgen in de supermarkt zag ik de eerste pepernoten liggen. Kom dacht ik: niet zeuren dat ze er zo vroeg liggen. De Sint, als ie mag komen met zijn donker gekleurde hulpen, komt pas over drie maanden en buiten is het nog ongeveer 25 graden. Vroeger kreeg je levertRaan als de R in de maand zat nu dus pepeRnoten en ach is die levertraan nu nog echt wel nodig?

In ieder geval zitten we nu lekker aan de pepernoten en om echt in de stemmig te komen hebben we daar graag een bekertje chocomel bij.



Met groeten Ton

woensdag 3 september 2014

Als je me roept, ik zit even op een wolk

Ik heb heel veel verdriet, dat weet u. Maar als het maandagochtend is.....weet u,  het weekend is altijd zo stil, denk ik al.... tja hoe moet ik dat nu zeggen? Dan helpt het als ik denk dat u woensdag komt en dat we dan gezellig praten..... en dat dat ook over de dood mag zijn.
En als er iemand belt die woensdagmiddag wil langskomen dat zeg ik dat dat niet kan omdat u er dan bent.......Is het raar als ik zeg.......maar ik kijk er naar uit als u komt. Ik heb veel verdriet maar niet op woensdag middag. Door de gesprekken.



Een groter compliment kan je toch niet krijgen als vrijwilliger van de VPTZ.

Met groeten Ton



maandag 1 september 2014

Och arme

Na een dag of vier op vers vlees bleef Egbert ietwat onfris uit zijn snuitje ruiken. Het winden daarentegen was verdwenen dus wel een flinke verbetering.

Toch tijd voor een andere aanpak. 

Op internet zoeken naar brokjes op natuurlijke basis. Direct aangeschaft en Egbert vindt ze heerlijk, schrokt ze op maar houdt een onwelriekend bekkie.

Gisteravond, na de wandeling poets ik zijn bek schoon en geeft hij een piepje van pijn.  Da's raar want ik doe dat altijd heel voorzichtig. Zeker op zijn staart gestaan, dacht ik.

Vanmorgen gebeurde precies hetzelfde maar toen wist ik zeker dat ik niet op staart had gestaan, voorzichtig had geveegd en er geen zand aan zijn snuit had gezeten.

Eerst maar eens in zijn bek kijken. Ik roep hem en pak zijn snuit om die open te sperren. Hij begint te grommen. Dat is dus echt niets voor onze smurf.
Ik probeer het opnieuw maar nog voorzichtiger en hij doet zijn bek open. Zie ik een takje dat is vastgeklemd tussen zijn kiezen. Ook zie ik dat het een beetje bloedt.

Het zit zo dicht op het verhemelte dat ik het niet kan pakken en hij gromt inmiddels zo vervaarlijk dat ik besluit naar de dierenarts te gaan. Als die gebeten wordt krijgt ie er in ieder geval voor betaald.

Hond huppelt naar binnen want weet dat ie daar altijd iets te eten krijgt.

Eenmaal op de behandeltafel met een dierenarts die zijn bek probeert te openen is de lol er wel af. Gelukkig is het takje met een tangetje binnen 30 seconden verwijderd.

Wel is er een behoorlijke wond ontstaan waar het takje had gezeten.
"Ik denk dat dit er wel een week heeft gezeten. Let goed op of het gaat genezen. Als je binnen een paar dagen geen verbetering ziet terug komen."

Terugkijkend hebben we toch wat signalen gehad. Hij flapperde veelvuldig met zijn oren en krabbelde er aan. Daar hebben we een paar keer goed naar gekeken maar was natuurlijk niets aan te zien. 
Ook wilde hij niet op zijn bijtbot knagen en hebben we hem wat vaker zijn keel horen schrapen.

Na het doorstane ordeal hebben we hem vandaag veelvuldig geknuffeld en heeft ie extra brokjes gehad. 


Hier ziet hij er wat scheef en verfrommeld uit omdat hij lang met zijn snuit tegen de rand van de mand had gelegen.


Met groeten Ton


zondag 31 augustus 2014

Nou ja, ik ben in iedergeval geen ezel

We waren gisteren uitgenodigd om met Nootzaak in het Scagontheater te zingen bij de opening van het theaterseizoen.

Wonderlijk hoe het brein werkt

Soms maken ezelsbruggetjes het moeilijker.

Het is niet alleen leuk om te zingen in een mooi theater maar is het ook goed voor de naams bekendheid, voor de ondersteuning van ons financiële buffertje en voor het welzijn van de inwendige mens want als lunch stond dit heerlijke buffet klaar.


We zingen drie blokjes van elk zes liederen en in het tweede blok heb ik een solo met een lied van Mezzo Macho, Niet meer naar beneden gaan. Is dat een moeilijk lied? Nou eigenlijk niet maar...... de tekst lijkt veel op elkaar waardoor ik het geheel wel eens door elkaar haal. 
En ik heb vorig jaar bij een vriendin die 50 werd dit lied gezongen en was met het tweede couplet de tekst volledig kwijt (voor blogje klik hier).Hilariteit natuurlijk maar ergens in mijn achterhoofd zit nog steeds een 'warning' voor dit lied.

Dus had ik me goed voorbereid, de teksten extra bestudeerd en met een aanvullend ezelsbruggetje als ruggensteuntje. Dit ruggensteuntje bevat slechts één woord, waarom. Voldoende om logisch over te gaan van couplet twee naar refrein twee.

Eerste couplet lekker gezongen, refrein kwam er losjes uit ook de tussen improvisatie gaf geen probleem. Dus relaxed deel twee in. Dan, halverwege het couplet, in slechts een fractie van een seconde schiet de gedachte aan het ezelsbruggetje door mijn hoofd: hoe was die ook alweer? En weg ben ik. Tekst? Welke tekst? Compleet kwijt. 

Gelukkig raak ik niet volledig in paniek en improviseer zelf maar een tekst. Daarmee kom ik een heel eind, ook omdat de andere Nootzakers de noodzakelijke begeleiding onverstoorbaar bleven door zingen. Maar het is de zaal dan inmiddels wel duidelijk dat er iets is.
Het slot haal ik nét niet maar het publiek reageerde heel leuk, kon er hartelijk om lachen en het applaus was er niet minder om.

Volgende keer maar met een spiekbriefje dan maar.


Met groeten Ton



dinsdag 26 augustus 2014

Broodje méééét jam

Doordat we van begin April tot half Juni in Sunny Spain waren is er van de groententuin niet veel terecht  gekomen. 

Als de zon niet schijnt moet ik zelf wat zonnigs bedenken.

Tuurlijk had ik tuinbonen geplant voordat ik vertrok waar ik nog goed van kon oogsten. Ook de rabarberplant was flink gegroeid en voor de langste dag heb ik daar nog een flinke portie van kunnen veiligstellen. De frambozen hebben goed vrucht gedragen net als de nog heel kleine bessenstruiken.
Ik heb die fruitoogst steeds ingevroren.


Nadat we waren thuisgekomen heb ik snel bonen, courgettes en pompeoen gezaaid. Inmiddels zijn die uitgegroeid tot mooie stevige planten en dragen inmiddels vruchten.



De snij - en sperziebonen bloeien wel maar maken tot nog toe maar weinig peulen. Ik denk dat dat komt door de veelvuldige regen. Het is voor insecten dan moeilijk om te vliegen zodat de bestuiving achterwege blijft. Natuurlijk zie ik af en toe wel een insect en vanmorgen toen het nog behoorlijk koel was kon is zelfs deze doto maken.


Hij doet in iedergeval zijn best. 

Anyway. Het was nogal sombertjes vanmorgen en ondanks dat er nieuwe vruchtjes zijn ontstaan aan de frambozen en aardbeien vond ik het tijd om iets zomerachtig te doen. Dus  van de ingevroren vruchten heb ik lekker jam gemaakt.


En zowaar als je niet klaagt wordt je beloont. 

Vanmiddag brak de zon door en zodirect een broodje met jam


zondag 24 augustus 2014

Zandkasteel

Vaak zijn we er overheen gewandeld en gefietst. Zes saaie kilometers met slechts aan een kant uitzicht: op zee. Maar als we volgend jaar van Hoek van Holland naar Den helder wandelen zal het er totaal anders uitzien.


Met de uitvoering van het plan Kust op Sterkte wordt de Hondsboschezeewering versterkt door een gigantische  zandsuppletie. Voor de dijk komen er ondiepe vooroevers en tegen de dijk aan worden duinen opgespoten. Ach niets lijkt de Hollanders te gek om dat lage stukje land bij de zee te beschermen.


Dit is het land direct achter de dijk.

Ik was al een eerder keer wezen kijken maar had toen geen fototoestel mee. Trouwens op de foto kan je niet inschatten wat de werkelijke omvang van de werkzaamheden is.

Gisteren met zus en Rick opnieuw een bezoek gebracht en wat een verschil. Waar je eerst het wrak van de Prince George zag liggen en de zee tot aan de dijk kwam ligt nu een soort van Maasvlakte. 
Een zandvlakte die bruist van activiteiten




Op zee zie je verschillende sleephopperzuigers die om de beurt hun lading rainbowen voor de aanleg van de vooroevers.


Dit is nog maar een stukje van één kilometer.


De werkzaamheden trekken behoorlijk wat toeschouwers zeker gezien het enigszins onvoorspelbare weer.


Het ziet er nu nog een beetje troosteloos uit maar onderstaande foto geeft een impressie van hoe het er in de toekomst uitgaat zien. Bovenop de duinen komt een wandelpad en tussen de duinen en de dijk een ruiterpad. Aan de zuidpunt van de dijk wordt het strand verbreed waardoor er ruimte onstaat voor een lagune.


Over een paar weken maar weer eens kijken. Al was het maar voor de heerlijke bittergarnituur en rode wijn in strandpaviljoen Struin.


Met groeten Ton