Feest

Wat wil je eten met je verjaardag?

Ik zou wel iets chinees indisch willen.

Tja en dat vraagt wel wat anders dan een pan soep en een schaal lasagne. Dus stond ik gisteren rendang te maken, sajoer boontjes, ajam smoor en babiketjap. 

Buuf zette een monchoutaart in elkaar want naast Tompoezen is monchou wel het andere favoriete toetje van Rick. Van mij trouwens ook en buuf houdt er blijkbaar ook wel van want die schudde er zonder moeite een uit haar mouw.

Ondertussen maakte Rick het terras schoon en hing de slingers op.

Aan het eind van de dag vonden we dat we alvast een voorschot op het feest van morgen mochten nemen.

Meestal wordt ik ‘s nachts zo rond een uur of vier wakker. Ook afgelopen nacht en waar ik anders luister naar Ricks ademhaling hoorde ik nu: maar ik ben jarig.

Ja, ja, ga maar slapen. Het is nog te vroeg voor je kadootjes. Kom niet aan mijn nachtrust

Maar om zeven uur hield ie het niet langer en pakte ik de kaart die ik in december al in Nederland kocht. 

Het is nogal lastig om voor Rick iets verborgen te houden. Op een bepaalde manier komt hij er altijd toevallig achter of ik iets heb gekocht of vindt hij bij toeval het pakje wat ik heb gekocht. Zo had hij de kaart al ontdekt die ik in mijn nachtkastje onder een boek had gelegd.

Ja, ik ging de nachtkastjes eens lekker uitmesten en toen kwam ik die kaart tegen.

Maar de tuinlampjes die ik aan buuf in bewaring had gegeven had hij niet ontdekt en werden verrast uitgepakt.

Deze foto is speciaal voor zus. Zij gaf laatst een beschilderde steen aan Rick maar wel met de eis dat hij hem pas op zijn verjaardag zou uitpakken.

Kado tafeltje

En de kado plantentafel.

Met acht gasten werd het heel gezellig, werd er gezongen en bleef er van de rijsttafel slechts wat rijst over. De taart ging, jammer genoeg, helemaal op.

Na de maaltijd en het vertrek van drie gasten kwam ik er achter dat we nog wel een foto moesten maken.

Dat deed de jarige.

Tegen zevenen was iedereen vertrokken. En dan is het wel heel fijn om een gast in huis te hebben want met zijn drieën was de rommel zo opgeruimd.

Nu lekker uitzakken en nagenieten.

Met groeten Ton

Loom

We zijn goed aangekomen gisteravond.

Warm was het. In huis was het 20 graden dus hoefde de kachel niet aan. Das dan jammer want ik had me op het stoken wel enigszins verheugd na het donkere en koude weer.

Nou ja, een luxe probleem.

Buuf is helemaal verrast van huis, tuin en uitzicht. Om van het klimaat maar niet eens te spreken. 

Vanmorgen een rondje tuin. Ondanks de droogte stond alles er goed bij. Wel begint het onkruid al af te sterven en dat is heel vroeg. Meestal is dat pas eind mei het geval.

We bivakkeerden hoofdzakelijk onder de acacia die vol in bloei staat. Er werden zelfs ligbedjes in haar schaduw gezet waar al snel werd getukt. Dat had voor een groot deel te maken met de temperatuur want het werd 29 graden. Loom werden we er van.

De Picudos rojos, de palmkevers, zijn dan juist weer heel actief met warm weer. Ik zag en hoorde er verschillende overvliegen met hun kenmerkende  trage vlucht en lage zoemgeluid. Ik ging meteen de picudoval even controleren en er bleken ongeveer 30 kevers in de val te drijven. En dat is dan de opbrengst van slechts 17 dagen. 

Met groeten Ton

Koffie, koffie, lekker bakkie koffie

Natuurlijk hadden we ook zonnige dagen hier toch blijft het ‘nat’ in het geheugen hangen. En van dat nat waren we wel wat zat. Toch zou ik juichen als we de komende weken dezelfde hoeveelheid nat over Los Zuecos zouden krijgen. 

Anyway.

Nu schijnt er een lekker zonnetje naar binnen en staan de planten zo veel mogelijk op de plaats van hun lichtbehoefte. Ze zijn lekker nat gegooid omdat buurvrouw komende week niet voor ze kan zorgen. 

Maar goed. De laatste dagen zaten nog lekker vol regeldingen met tandarts, dokter, hospice, hortus en VVE. Tussendoor nog een dinner en een afspraak met borrel. Eigenlijk genoeg om hier een maand te zijn. Ons verblijf vloog voorbij.

Inmiddels zitten we op het vliegveld waar het heerlijk rustig is en we binnen een minuut door de douane zouden hebben kunnen gaan, ware het niet dat ik vreemde waar in de rugzak had.

Vanwege Rick’s aanstaande verjaardag heb ik allemaal Chinesekruiden mee want hij wil graag een chineesbuffet voor zijn gasten en die spullen zijn niet allemaal verkrijgbaar in de Nederlandse winkel. 

Maar goed: alles moest uit de tas en werd getest op drugs en wat al niet.

Uiteindelijk mocht alles gewoon mee.

Zicht op de in verwachting van koffie zijnde klanten.

Even klagen. Wat een vreselijke tent is die Starbucks toch. Twintig man personeel achter de toonbank en toch tien minuten wachten voordat je bekertje, wel heel lekkere, koffie te pakken hebt.

We zijn er klaar voor de overtocht en met een mazzeltje, we starten niet vanaf de Polderbaan, ontbijten we morgen in de Andalusische zon.

Met groeten Ton

Zo zie ik ze graag

Dagen die lekker gevuld zijn. Waar je lekker op slaapt en ontspannen dromen hebt.

Het begon vrijdag avond al met het vieren van de 65ste verjaardag van de vriend. Een vast clubje met mijn jongste zus, de vriend en zijn vrouw waarmee al meer dan vijftig jaar vriendschap bestaat en Rick.

De vriend wilde naar een Grieks restaurant en dat was voor mij wel twintig jaar geleden. En wat hebben we heerlijk gegeten. Lekkere gerechten om te delen terwijl we in ongeveer vijf uur een heel jaar bijkletsten.

De volgende morgen hadden Rick en ik samen zangles terwijl we in de dagen daarvoor al ieder apart een les hadden.

Tijdens de dag van het lied in juni in Spanje, willen we namelijk het duet uit de Parelvissers zingen en dan zijn aanwijzingen van een zangjuf onontbeerlijk.

Nu maakt zingen sowieso blij maar als na op- en aanmerkingen het uitvoeren van het lied met sprongen verbeterd gaat het bij mij van binnen bruisen.

Gisteravond waren Sopraan, haar partner en wij uitgenodigd om bij de pianiste te dineren. Zij zijn in juni, tijdens de dag van het lied, onze gasten in Los Zuecos en zingen dan meteen een paar liederen mee, begeleid door de pianiste.

Maar eerst eten. Trouwens, de maaltijd is hier al bijna voorbij. Ik deel het nagerecht uit 

waarbij natuurlijk ook precies een foto werd gemaakt wanneer ik een afgevallen stukje in mijn mond stop.

Daarna.

Luisteren naar het intro 

en dan los. 

Met groeten Ton

Je ziet er niets van

Maar dit is het. 

Al een paar keer ging ik naar het tuincentrum om te zien wat er zoal te koop was en vandaag was het zover. Buurman reed met de auto om de spullen op te halen. Zes zakken tuinaarde en vijf klimplanten. Nou uh, klimplantjes want het zijn heel kleine plantjes.

Een watje ben ik inmiddels geworden want met het verwijderen van de stenen, de laag met stopzand en het weggraven van de laag met bouwpuin uit het plantgat had ik al een vette blaar in mijn handpalm. Dat graven deed ik de afgelopen dagen ook nog eens in sessies van een half uurtje.

Vanmiddag eerst het gat gevuld met aarde en daarna kon ik de stenen terugleggen boven de fundering. Ik wil een zo’n klein mogelijk perkje hebben om zo tegen te gaan dat het een gore stinkende kattenbak wordt.

Klus geklaard. Op een Blauwe regen na dan want die was niet niet te koop. Het is eigenlijk nog té vroeg voor het grote assortiment maar wij reizen volgende week week al weer af naar het zuiden en ik wilde het zelf regelen.

De losse stenen die tussen de plantjes liggen zijn er om het Felix moeilijk te maken en de aarde die naast en voor het tuintje ligt wordt door een buurman afgevoerd.

Ik koop altijd wat kleine planten omdat die beter aanslaan en ook nog eens voordelig in aanschaf zijn. Maar er is dus van planten niet veel te zien vanuit ons appartement.

Met groeten Ton

Waar zouden we zijn zonder de trein?

Gister was de bloggers dag in Utrecht. 

Dus met de trein van negen uur via Alkmaar en Amsterdam naar Utrecht. 

Uh, nee. Kapotte bovenleiding tussen Alkmaar en Uitgeest. Alternatieve route via Hoorn.

Kostte slechts een half uurtje extra en in de wetenschap dat de stremming in de middag verholpen zou zijn.

Het humeur bleef goed want kreeg van Groen-Links een folder en een appel in Den Helder.

Om half twaalf in Bar Beton waar de andere bloggers al lekker aan de koffie zaten.

Hoe genoeglijk kan het zijn als je elkaar eigenlijk alleen kent van de blogverhalen en we elkaar maar eens per jaar spreken en dan de laatste twee jaar vanwege Corona ook nog eens niet.

Nou heel genoeglijk en dan zijn vier uur zo om.

Traditie is dat we elkaar kleine kadootjes geven.

Als plantenliefhebber nam ik Albuca mee uit Spanje net als de kleine bloempotjes en maakte er in Den Helder kleine zakjes bij.

Of ik nu Nederland ben of in Spanje: ik doe dezelfde dingen. Zo nam ik naast de kadootjes natuurlijk ook gewoon de suikerzakjes mee voor pannenkoeken.

Bij het doosje met Lu koekjes kreeg ik wel de opmerking ‘die eet je in de trein al op natuurlijk’ en ja dat was ook zo.

De terugreis duurde dan ook drie uur omdat de stremming nog steeds niet was opgelost en de trein naar Hoorn ook nog eens niet reed vanwege materieelgebrek. Ik had trouwens niet genoeg aan de koekjes want in de twintig minuten die ik in Alkmaar moest wachten kocht ik als troost ook nog een saucijzenbroodje en een beker koffie. Lekker bij de Hema.

Om half zeven thuis waar ik helemaal voldaan op de bank nog heerlijk nagenoot van de leuke dag.

Met groeten Ton

Verschillen

Er zit wel een behoorlijk verschil tussen Zuid-Spanje en Nederland.

Maar minstens net zo’n verschil tussen gisteren en vandaag.

Gisteren reisden we per trein naar Beverwijk. En……ondanks de sneeuw reed die trein keurig op tijd. Hulde aan de NS.

We bezochten vrienden waar we zeer genoeglijk vijf uur bijpraatten, heerlijk aten en naar huis gingen met een fles onbespoten olijfolie geperst uit olijven van eigen Italiaanse grond.

Hoe leuk kan het zijn?

Vanmorgen was de lucht strakblauw en scheen de zon al om negen uur het appartement in. De kachel hoefde niet aan want binnen no time was het 21 graden.

Rick, Rihick, riep ik vanuit de badkamer. Geen antwoord.

Bleek ie gewoon op het balkon te zitten.

Ja, ik heb het terras officieel geopend maar zou jij een paar plantjes willen kopen zodat we er de komende weken van kunnen genieten? Het ziet er nu wel wat grauw uit.

Een paar violen doen wonderen. 

Vanmiddag deden we een rondje dijk. Best wel fris met de wind in het gezicht maar op de terugweg moesten de jassen open vanwege ‘te warm’.

Met groeten Ton

‘s Nachts sliepen we wat onrustig

Niet omdat we onrustig van de reis waren maar omdat de reis onrustig was. Zo kregen we om vier uur bericht dat de vlucht een half uur vertraagd was. 

Natuurlijk fijn dat we wisten dat we daarmee ook een half uur langer in ons bed konden blijven liggen. Maar voor mij betekent dat ook dat ik op dat moment dan gewoon klaar wakker ben.

Na een uurtje een nieuw bericht: het wordt een samengestelde vlucht met Corendon en de vertrektijd is 12.15 uur waarmee de vertrektijd ruim een uur later is en de ‘sta op tijd’ zo rond acht uur ligt. Gewoon lekker uitslapen dus.

Zo zaten we tegen tienen op dit wonderlijke zit/hangplekje op het vliegveld van Málaga nog heerlijk in het zonnetje te genieten van koffie, thee en een grote koek.

We verwachtten een afgeladen vliegtuig maar zowel naast Rick als naast  mezelf bleven twee stoelen onbezet en konden we beiden aan het raam zitten.

Wel jammer dat de bewolking van de kust van Spanje tot ver boven Nederland zeer dicht was. Net zo dicht als het luchtruim van Frankrijk waar de luchtverkeersleiders staakten waardoor we via het Engelse luchtruim vlogen en waar  de White cliffs of Dover aan het zicht onttrokken waren.

De treinreis werd zeer plezierig door een gesprek met twee jonge meiden die naar de feministische boekhandel waren geweest in Utrecht.

Nu begon het gesprek doordat de dames elkaar vertelden over kamerplanten en het debacle van een cactus in het bijzonder.

Tijd voor Rick om te vertellen van zijn cactus die opeens verrot omviel in de vensterbank: te veel water.

Houden jullie ook zo van planten?

Ja, we hebben zelfs vetplanten in de tas zitten, meegenomen uit Spanje.

Helemaal leuk en dan zijn een paar stekjes zo afgebroken.

En vandaag weer helemaal geacclimatiseerd. Wel wat frisje en donker maar de erwtensoep smaakte als vanouds. Net als het patatje met satehsaus en de nassischijf gistermiddag.

Vanmiddag kwam buuf op visite.

Dat is altijd leuk want ze heeft humor. Ze zit graag in de paarse stoel maar dat is met het huidige stookregime en de lage buitentemperaturen nu niet de meest comfortabele plek.

Maar met een dekentje over de benen zat ze ‘als een vorstin’. 

Ze deed me een beetje aan Whilhelmina denken of aan iemand in een sanatorium.

Er werd nog even gesproken over de VVE vergadering van volgende week en dat een ingezonden onderwerp gaat  over de klacht van een bewoner over een vuile voordeur en ongelapte ramen.

Nu heb ik ons slaapkamerraam ook nog nooit gelapt. Ten eerste omdat het in een atrium zit en er geen regen bijkomt en omdat je er slecht bij kan komen. Zeker voor mij als hoogtevrezer.

Ja, zei Rick ik heb me wel eens afgevraagd hoe dat raam zo schoon blijft. Je zou denken dat het toch stoffig wordt.

En wat blijkt: buuf doet dus meer dan alleen de plantjes water geven als we in Spanje zijn. 

We zijn heel blij met buuf en ze komt in maart naar Los Zuecos.

Op mijn blogrol staat een nieuwe link. Die is van Yvonne in Japan.

Van haar kregen we Japanse les en volgen haar nu ze daar veel tijd doorbrengt met haar Japanse vriend.

 Met groeten Ton

De meeste dingen ontstaan toevallig

En toen viel er gisteravond ineens 13 mm. Moest me haasten om de waterwerken te installeren want had net het meeste opgeruimd vanwege ons vertrek naar het noorden.

De regen: een opsteker en lekker alvast om te wennen aan het Nederlandse weer. Nou uh wat regen betreft dan want het werd vandaag, na een koude week, 21 graden en dat is wel heel lekker en er worden zelfs temperaturen tot 30 graden voorspeld voor  komend weekend en die horen niet bij de tijd van het jaar. Meer bij mei en juni. 

Er werd ons dan ook regelmatig gevraagd waarom we naar Nederland gaan. 

Anyway. We waren helemaal blij met de regen en lagen gisteravond in bed nog wat wakker te blijven om te genieten van het ruisen van het water.

Vanmorgen stond er een warme wind en rook alles lekker fris. De amandelboom is op zijn hoogtepunt wat bloei betreft en ik zag de eerste ieniminie amandeltjes.

Nee, ik heb dit niet bedacht. Dit is ontstaan omdat ik meestal vergeet waar ik de voorjaarsbollen heb geplant om er dan later gewoon een Tradescantia pallida bovenop te zetten.

Eindelijk zijn de eerste bloemetjes van de sinaasappelboom open. De geur is hemels maar nog niet zo sterk dat de halve tuin ervan vervuld is. Ik ga er van uit dat we dat alsnog beleven als we weer terug zijn op de berg.

Het huis is weer gepoetst. Nu nog een avondje bij de haard en morgen vroeg op pad naar het vliegveld.

Met groeten Ton

Pluvius

Ook de verwachte regen van morgen is bijna volledig uit de voorspellingen verdwenen. 

Zoals bijna alle regen van de afgelopen maanden. 

Tijd dus om zelf maar voor Pluvius te spelen want dat dat nodig is laten de Aeoniums zien.

Zij onttrekken het vocht uit hun blaadjes waarmee die langzaam afsterven en afvallen. Iets dat normaal gesproken ergens in juni gebeurt.

Tja de droogte…. hoe zal dat gaan komende jaren? Gelukkig bestaat klimaatsverandering volgens een Ruttelend bewindsman niet en hoeven we er ons niet druk om te maken. Toch? Nou hij zegt wel dat hij zich er druk om maakt maar vergeet dat steeds bewust als het het om winstcijfers gaat.

Ik deed een project. Altijd uitdagend als het niet binnen een paar uur geklaard kan worden. Dit duurde vier dagen.

De rode pot met gat die ik jaren geleden uit een container viste wilde ik vullen met vetplanten.

Eerst sloeg ik de rand er verder af.

Maar plakte die stukken vervolgens elkaar. Dat deed ik met een trucje dat ik zag in The Repair Shop al gaf ik er wel mijn eigen wat gemakzuchtige draai aan waarbij ik de stukken in zand drukte om in de goede positie te drogen.

Dat werd herhaald om de vier stukken aaneen te lijmen.

En dan is dit de bedoeling.

En dit het resultaat.

Mwah, maar het hoeft maar een keer per maand water.

Met groeten Ton

Das een teken

Dank aan Jouke en Rifred van het technisch team van de VVE. Het nieuwe klimplantenrek is netjes tegen de muur geplaatst. Kan ik zo direct de grond in het plantvak gaan verbeteren en planten planten. 

Ben tevreden met hoe het hek de muur beslaat. Had het liever nog wat hoger gehad willen hebben maar ja……blaadjes, geritsel, vogels. 

Wel een voordeel: lager is eenvoudiger te onderhouden.

Ik hoopte dat hij de droogte van afgelopen zomer zou overleven, maar Rick meldde gisteren “Als ik langs die takken strijk vallen al die naaldjes er af. Ook die groene.”

Tja, das een teken en dan maar meteen vanmorgen met de zaag de boom te lijf.

Wel meteen een groot gat maar ook weer 10 graden wijder uitzicht. En dat is ook wat waard.

Al zagend en takken uittrekkend zag ik een zaailing van een dennenboom vlak naast de stam van de conifeer. 

O, het universum heeft het voor ons geregeld, dacht ik maar bij nadere inspectie was het een jonge wilde aspergeplant. Ook leuk met zijn eetbare jonge scheuten.

Nu is Rick geen voorstander van het laten staan van de stam want die vindt het armoedig. Ik zie de stam meer als bron voor insecten en vogels om er wellicht voedsel uit te halen of nestplaatsen in te maken. Omdat deze stam eigenlijk niet in de tuin staat mag hij blijven. De struiken die er naast staan en te lijden hadden van de overhangende conifeer zullen zichzelf hopelijk herstellen en de kale stam aan het oog gaan onttrekken.

Met groeten Ton