O wat een heerlijk daggie

Ja, dit ging een stuk beter.

Ik was niet de enige die ging voor de kortere afstand. Drie wandelaars waar ik de eerste twee dagen mee samenliep zaten nu in mijn nieuwe groep.

Rick zette me om 09.30 af bij het helicopterplaats. Een soort parkeerterrein waar we altijd starten als we naar het lekkerste taartrestaurant gaan. 

Na een minuut of vijf kwamen de andere wandelaars van mijn kortere wandelafstand aan met de bus en konden we vertrekken.

Het stuk tot het restaurant is me bekend dus maakte ik geen foto’s. Pas nadat we voorbij het restaurant de rivierbedding instapten begon voor mij nieuw gebied.

En helemaal mijn smaak. Bomen, struiken en heerlijke halfschaduw.

Lekker niet te steil en tijd genoeg om ook rustig een foto te maken.

Kijk, dan komen de geluksmomenten vanzelf.

Ik schat dat we ongeveer drie kwartier door de rivier liepen.

Maar hier zijn we bijna aan het einde.

En werd dit het uitzicht.

Maar daar kon ik slechts van genieten als we even stilstonden want het ravijn rechts was me wel wat te diep. Gelukkig groeien er wel struikjes.

Dit geitenpaadje bewandelden we ongeveer een uur. De tussenstukken liepen we over onderhoudswegen van het park en die zijn breed breed genoeg om naast elkaar te lopen waardoor je lekker met elkaar kon praten.

Zo tegen 14.30 kwamen we de bush uit en liepen we over de bekende weg terug naar het beginpunt waar Rick net was aangekomen om me op te pikken.

Morgen doe ik opnieuw de kortere afstand. 

Nu zijn alle afstanden morgen wat korter omdat er naderhand een gezamenlijke paella maaltijd is.

Met groeten Ton

Het deed me denken aan fietsen naar Rome

Dat vond ik ook te zwaar. 

Ik houd niet van lichamelijk ongemak. Vermoeid worden is ok maar als spieren door te zware belasting onprettig gaan aanvoelen wil ik opgeven. Dan wil ik liggen. Lekker tegen moeder aarde aan en kijken naar de wolken. En dat kan niet in een groep. Nou ja, dat kan wel maar dan moet je wel sterk in de schoenen staan.

Vandaag kon ik niet over naar een kortere wandeling. Morgen wel.

Anyway. Ik kon best redelijk meekomen maar had ik op de klimstukken nou direct een gevoel van uitdaging? Plezier? Nee, meer van zwoegen en overleven. De andere stukken waren gewoon heerlijk. Wel was het heel warm. Tegen de dertig graden. 

Het zomertje van San Miguel is echt losgebarsten.

De meteorologischedienst spreekt inmiddels van een Veroño. Een samentrekking van Verano en Otoño. Eigenlijk omdat het weersverschijnsel niet meer past binnen de kaders van een zomertje van San Miguel.

Na een uurtje wandelen zien we aan de overzijde van het dal het dorp liggen waar we naar toe lopen. Dat betekent dat we door een diep dal gaan.

Dat er dan weer een riviertje stroomt is gewoonweg heerlijk. Rustgevend zelfs.

De zwarte vlek in het midden is hondje Lisa dat nog wel wat energie had om met een dikke kiezel te spelen.

Er werd geregeld gewacht op de langzamere broeders een Ierse man waar ik zeer leuke en interessante gesprekken mee had.

Altijd in de schaduw. Ook hier vlak langs de rivier. 

Zo onder in een dal is een totaal andere atmosfeer dan boven op een berg. Het is er koeler, vochtiger en dus groener. Eigenlijk zou ik best in het dal willen wonen maar in de winter ligt het me veel te lang in de schaduw en dat vind ik een groot nadeel.

Lunchbreak op het zitje bij de drie bronnen. Wel heel droogstaande bronnen.

Half drie waren we weer bij het startpunt en dronken we gezamenlijk nog een heerlijk welverdiend biertje.

Daarna snel naar huis. Maar niet voordat ik een omweggetje maakte om nog wat mango’s te scoren.

Die verwerkte ik tot acht en een halve pot compote.

Daar had ik nog wel energie voor maar zit nu met spierpijn op de stoel mijn vochtbalans te herstellen.

Met groeten Ton

Het leven hoeft geen haast te hebben.

Ach, het zal wel meevallen.

Nou nee, toch niet.

1400 Hoogtemeters zijn er echt 1400 en al mijn gezwoeg op onze eigen weg was wellicht niet genoeg.

Aan het einde van de wandeldag zat een laatste kuitenbijter die mijn tempo deed afdalen naar slakkengang.

Maar toch: het was een geweldige dag.

Bergen op en dalen in. Zo eerst nog regelmatig heerlijk in de schaduw.

En er stroomde door sommige beddingen ook nog wat water.

Altijd een verkwikkend gevoel.

En de grote steengroeve zag ik voor het eerst. Om de week rijden op alle weekdagen vrachtwagens met stenen onderlangs ons huis door.
Daar hebben we trouwens geen last van anders dat als je op weg rijdt soms wat extra moet uitwijken voor de grote jongens. Zeker als jezelf in een Pandaatje rijdt.

Af en toe een korte pauze.

En dan weer snel verder. 

Het tempo lag hoog. Maar goed: dat is dan zo. 

Mijn Ierse wandelvriendin maakte deze foto.

Niet zozeer direct de droogte die deze bomen in het natuurpark laat bezwijken. Ze hebben droogtestress en zijn daardoor gevoelig voor aantasting van een kever die gangetjes graaft onder de schors.

Na een uur of vier wandelen staan we dan op de flanken van de hoogste berg in de buurt: de Maroma. Hier kijken we terug naar de dorpen Canillas en Cómpeta.

En dan weer snel eendalletje in.

En daar stroomt dan weer lekker helder water. Daarna nog een laatste stevige klim het dal uit en

dan zie je terugkijkend waar we vandaan zijn gekomen. We liepen tot in het dal aan de achterkant van de brandgang die midden op de foto staat.

Goed: we startten om 09.00 uur en waren om 15.00 uur weer bij het startpunt waar ik eerst twee pullen met Clara dronk. Dat is bier met gaseosa en klokte ik binnen tien minuten naar binnen.

Ik deed de langste wandelafstand van 19 km. En vond het best zwaar, zeker ook met het hoge tempo.

Dat tempo werd eigenlijk pas duidelijk toen de andere groep van onze afstand pas anderhalf uur later pas arriveerde. 

Ik denk dat ik morgen vraag of ik met de langzamere groep kan meelopen.

Het leven hoeft geen haast te hebben.

Met groeten Ton 

Zeker een Ruttje uh zetje in de rug gehad

Zonder blikken of blozen je niet aan de regels en wetten houden. Is dat errug? Nee hoor, dan worden die na een paar jaar toch gewoon aangepast zodat je dan weer ‘binnen de regels valt’. Geldt dat voor jan en alleman? Tuurlijk niet. Dat geldt alleen voor Schiphol.

Goed voorbeeld minister. 

Zeker een Ruttje uh zetje in de rug gehad.

Ik gaf de natuur een zetje.

Als ik weer eens op het www zoek naar natuurherstellingsprojecten kom ik eigenlijk altijd wel iets tegen wat ik ook in eigen tuin kan doen. 

Een vijver maakt het grootste verschil. Zeker in een droog klimaat. Zelfs al is het maar een klein bakkie met water. Maar de muggen houden ons tegen.

Een takkenril heeft ook veel impact. Beslist geen nieuwtje voor me maar ik heb de laatste jaren eigenlijk altijd ingezet op composteren en mulchen dus bleef er niet veel over om op een hoop te gooien.

Anyway. 

In mei snoeide ik al wat struiken en gebruikte die takken om planten in de borders te beschermen tegen de zomerzon.

Dat werkt geweldig.

Maar nu de ergste hitte en droogte wat voorbij zijn kunnen die takken weggehaald worden. Dat deed ik trouwens al vlak na aankomst en die legde ik op een stapel om later fijn te knippen.

Dat fijn knippen gaat een stuk zwaarder als de takken verdroogd zijn dus bleven ze ‘even’ liggen.

Dus toen de beslissing van de takkenril viel, konden ze daar lekker ongeknipt hun eindbestemming vinden.

Wel kwam er een vochtige plek onder de takkenhoop vandaan. Zo zie je maar: bedek de aarde en het vocht wordt heel lang vastgehouden. De laatste regen is van 12 dagen geleden.

De afgelopen tijd heb ik best veel gesnoeid. Niet alleen in eigen tuin maar ook in die van de buren en dat ligt nu allemaal op een mooie ril. Ruim een meter hoog en een meter of vijf lang.

Goed voor insecten, vogeltjes, en reptielen.

Maar vinden snuitkevers er ook een schuilplaats in? Ik hoop het niet.

Snuitkevers zijn een plaag op het moment. De vrouwtjes leggen hun eitjes in de stammen van Yucca’s, Beaucarnea’s, Agaves etc. Als die eitjes uitkomen en larven worden, vreten ze de hele stam van binnen op waarna de plant afsterft.

Hierboven is de stam te zien van een agave. Het onderste deel is helemaal bruin en uitgehold door de larven.

Dit is het bovenste deel en is onaangetast. Daar sneed ik de onderste bladeren af en ga ik morgen planten want opgeven doe ik niet ook al denk ik na zo’n Schiphol nieuwtje: waarom zou ik?

Met groeten Ton 

Het wordt zo

Dit was de proefopstelling. De schaal staat er los op en de onderkant van de schaal moest nog gevoegd worden.

Om die schaal er op te kunnen zetten moest ik wel eerst het gedeelte van de fitting en de lampenkap demonteren.

Door de hele standaard loopt een stuk ijzer met schroefdraad. Elk afzonderlijk onderdeel wordt op zijn plaats gehouden met een moer. Na het verwijderen van het bovenste deel stak er dus een stuk van dat ijzer bovenuit. Maar niet voldoende om de schaal vast te zetten.

Vanmorgen demonteerde ik het hele ding om bij het opnieuw monteren het ijzer meer te laten uitsteken. Vervolgens eerst een stukje vilt, dan de schaal en daar bovenop een ring en een moer.

Plantje erin en wij zijn helemaal blij. Nou uh, het moet eigenlijk een varen worden vindt Rick en daar ga ik in mee maar dat wordt pas dinsdag.

Wat later deden we de laatste schoonmaak en opruimdingen voor de verhuur bij de buren. De gasten kwamen keurig op tijd aan en waren helemaal blij met het huis. En nee, ze lopen niet de vierdaagse van Cómpeta.

Als ik eenmaal weer wat nieuws heb raak ik er ook een beetje mee behebt. 

Nu zijn dat de mango’s. 

Om de dag rijd ik even naar de de boomgaard om te kijken of er nog valfruit ligt. Elke keer liggen er vruchten. Soms wat meer, 12 stuks, en soms wat minder, vijf, maar altijd word ik er blij van.

Ik maakte inmiddels al 12 potten met compote en er komt meer aan.

Vanmiddag lagen er zes vruchten en de bovenste is wel heel rijp.

De inhoud van deze schaal gaat morgen in de pan. Ik schat de opbrengst op een potje of vijf.

Nadat de zon uit dit stukje van de tuin verdwenen was ging ik er aan de slag.

In het gele rondje zit de uitlaat van het depot en vandaar uit moet er een slang komen die naar het pomphuisje gaat.

Met een oud stuk slang probeerde ik de kromming uit die zo’n slang kan hebben zonder te knikken. Vervolgens groef ik een sleuf door de verhoogde border. Naast de deur van het pomphuisje hakte ik een gat door de muur waar de slang doorheen past.

Ook maakte ik het pomphuisje van binnen schoon. Weg spinnenwebben, stof, zand, steentjes en gruis van het hakken. 

Hiermee is het voorbereidende werk gedaan en hoeft Eduardo alleen maar de leidingen aan te sluiten. 

Want dat hebben we toch maar besloten.

Hoe heerlijk is dat?

Met groeten Ton

Terug in de tijd

In de kringloopwinkel in Den Helder zag ik een vierkante klassiek lampenkap. Die zou mooi passen op de schemerlampvoet die ik vorig jaar bij de vuilnis vond.

Maar ja, hoe krijg je dat ding in Spanje?

Dus staat die voet nog steeds met een glazen schaal op de kast. 

Ach en ik vind het dan al lang best maar Rick vroeg een paar weken geleden of er nog plannen waren voor die schemerlamp.

Kan ie anders niet buiten staan met een hangplantje of zo?

Uhhh.

Nu is het bij mij vaak, een plus een is twee.

Vorige week vond ik een vierkante glazen deksel van een hapjespan en die heb ik inmiddels beplakt met stukjes glas.

Als ik die……

Maar er is altijd een dilemma. Zo of

zo?

Het huis van de buren staat te koop en omdat de bezichtigingen nog niet zo storm lopen wordt het huis nu ook voor vakantieverhuur aangeboden.

Best slim toch?

Buurman had het allemaal netjes geregeld met een schoonmaker/sleuteloverdrager/gastenontvanger. Maar die heeft na drie gastenwissels het bijltje er bij neergegooid en buurman heeft in ieder geval nog een keer verhuurd.

Of wij eventueel bereid waren om huis en tuin te kuisen en de gasten op te vangen.

Dus stonden we vanmorgen als vanouds te schrobben, boenen, vegen, poetsen ontkalken en te wassen.

En poetsen voor vakantieverhuur is toch net even intensiever dan het schoonmaken van eigen huis en haard.

Morgen vegen we de terrassen nog even aan en halen de laatste blaadjes uit het zwembad. Dat heeft vandaag geen zin want het waait als een gek.

Tussen deze klussen en klusje door loop ik al een dag of drie, vier keer dag de berg op om te trainen. Dat is ongeveer 50 meter stijgen over driehonderd meter. 

Ik doe volgende week mee aan de vierdaagse van Cómpeta. Vier dagen van ongeveer acht uur lopen in de omgeving van het dorp onder leiding van een gids.

Heb er zin an.

De gasten die we morgen opvangen schijnen speciaal hier te komen om te wandelen. 

Het zou wel heel toevallig zijn als zij ook die vierdaagse gaan doen.

Met groeten Ton

Nu nog een paar miljoen jaar wachten

Vorig jaar zaagde ik een van de dennenbomen om. Op de stomp zette ik een waterbak voor de vogels. Die bak haalde ik vorige week achteloos weg om te gaan beplakken met stukjes strandglas.

Vanmorgen liep ik een beetje te spieden in de tuin. Spieden is dan tegenstellig aan ‘door de tuin lopen’ want dan zie ik soms niets. Of nou uh, niets bewust.

Boven op de boomstomp zag ik dat er een koek van hars zat en bij nadere beschouwing, dat doe ik dan bij spieden, dat er in de hars mieren en rupsen/maden vastgeplakt zaten.

Nu nog een paar miljoen jaar wachten met goede omstandigheden voor fossilisatie en dan heb ik barnsteen met insluitingen.


Met groeten Ton

Rollen, schuiven, kantelen en draaien

Hij staat op zijn plek.

Ik had er wel wat bedenkingen over: hoe krijg je zo’n onhandelbaar groot vat verplaatst? 

En dan ook nog een verhoogde border oversteken en door een tunnel van takken.

Nu is het niet dat ik dáár wakker van lag maar lig gewoon elke nacht een uurtje wakker en dan bedenk ik nog wel eens wat.

We hebben toch die lange ladder? Die is bijna vijf meter lang. Als ik die nu eens over de border en het pad leg? Die takken kan ik met een touw wel wat naar achter trekken.

Dan even rondvragen of er een paar sterke mannen zijn die ons willen helpen. 

En die waren er. Vanmorgen om tien uur stonden ze paraat.

Hier is het deposito al op de ladder gerold. Fluitje van een cent.

Van het rechtop zetten is geen foto maar dat ging wonderbaarlijk eenvoudig. Nu weegt het gevaarte ook maar 140 kilo en dat is met vier mannen goed te doen ook al is zo’n groot rond ding zonder handvatten eigenlijk onhandelbaar.

Ik denk dat het vat binnen tien minuten op zijn plekje stond.

En dan zit je, ik blij en opgelucht, zonder probleem lekker anderhalf uur te kletsen onder het genot van koffie en eigengemaakte kruidkoek.

Dank mannen.

Hij heeft een prachtige plek.

Vanonder de acacia is ie niet te zien.

En vanaf het grind is te zien dat ie lekker in de schaduw staat.

Nu nog wat afwerk klusjes zoals het aansluiten. Ik ga dat zelf doen. Lukt het niet is hulp er altijd in de vorm van onze loodgieter Eduardo.

De afgelopen dagen reed ik nog een keer langs de mango boomgaard om valfruit te rapen en dat verwerkte ik vanmiddag tot compote.

De vruchten op de schaal moeten nog wat narijpen. Zolang de oogsttijd van de mango’s duurt zal ik regelmatig de weg langs de boomgaard inspecteren want wat is mango lekker.

Met groeten Ton