Kauwen

Het is al een paar dagen wat bewolkt.

Slechts een kleine opening in het wolkendek zorgde vanmorgen voor een zonnig plekje op zee.

Goed; een mooie dag om naar het lekkerste taart restaurant te wandelen. Maar dat deden we pas nadat we besloten hadden om er geen taart te eten.

Maar mag ik dan het laatste stuk Liebeskuche opeten, vroeg Rick.

Tuurlijk.

Vorige week vertelde iemand, die hier pas twee jaar geleden is komen wonen, dat er ondanks de droogte nog steeds heel veel water in de rio Patalamara stroomt.

Maar wat is veel? We wilden het graag zélf zien want ook wij blijven verbaasd dat er nog steeds water in de rivier staat. Het is de rivier die we  moeten oversteken om bij het taartrestaurant te komen.

Wij komen hier al ruim twintig jaar en weten nog wel ongeveer hoeveel water er toen in de rivier stond. Zoveel dat het voor gewone auto’s hachelijk zo niet onmogelijk was om door het water aan de overkant te komen. Natuurlijk hing een en ander af van het seizoen.

Februari 2014. Voor wandelaars werd er wel eens een soort van provisorische brug gemaakt die dan na een paar regenachtige dagen werd weggespoeld.

Anyway; zo zag het er vanmorgen uit. Een laagje water van vijf a tien centimeter.

Wij schatten in dat er misschien nog maar 10% doorheen stroomt vergeleken met 2014.

Dat het echt droog is is goed te zien aan de bruine berghellingen. Normaal zijn het alleen de grassen en eenjarigen die verdroogd zijn. Nu hadden veel struiken bruine blaadjes.

De dennen, ook de jonge exemplaren stonden er nog groen bij.

Dit is op de terugweg en hier loopt de weg parallel aan de rivier waardoor het lekker vochtig is en dat is goed te zien aan de sappige vegetatie.

Het lekkerste taart restaurant is begroeid met Wilde Wingerd en die kleurde prachtig rood.

We bestelden een koffie en een cola.

No tarta, vroeg de ober.

Uh nee. 

Wat een sterk karakter he, zei ik tegen Rick nadat de ober wegliep. 

Hij knikte slechts en toen zag ik pas dat hij zat te kauwen.

Wat zit je stiekem te kauwen.

Nou uh, ik heb de Liebeskuche in de rugzak meegenomen om onderweg op te eten maar dacht er nu pas weer aan.

Met groeten Ton

Will you still need me

Will you still feed me. When I’m sixty four.

Nee, ik ben geen fan van de Beatles. Wel ben ik enkele nummers van ze gaan waarderen nadat ik ben gaan zingen in een koor.

Er is een uitzondering: When I’m Sixty-Four. Dat nummer heb ik altijd leuk gevonden.

En dat is precies wat ik vandaag werd. 

Rick versierde de kamer en dat doen we sinds het overlijden van mijn broer in 1997. Eigenlijk is elke dag een dag om te vieren maar in het ‘gewone’ leven is dat soms wat veel gevraagd. Maar vandaag gaat het vanzelf.

Vanmorgen kreeg ik om zes uur al de eerste felicitatie en een kaart met rijm en tegoedbon voor een nieuwe Ipad-hoes.

De oranje bloembakken kreeg ik afgelopen week al en zijn helemaal mijn kleur.

Vanmiddag hadden we een lunch met vrienden

Gisteren maakte ik al een cake en een quiche. Vanmorgen bereidde ik soep, lasagne, ovengroente en een salade voor.

Zo rond tweeën kon het eten op tafel.

Uitserveren en smullen.

En dat kon nog net op het terras. Dat was omdat de hemel wat beslagen was. Was het helder zonnig geweest dan was het er té heet geweest. De temperatuur liep op tot 29 graden. Het klimaat en de droogte en dan vooral de bijbehorende waterperikelen waren dan ook hét onderwerp van gesprek.

Rond 18.00 uur ging ieder weer zijns weegs en maakte ik een foto van de kadootjes.

Een Carissa Macrocarpa, een palm, een doos chocolade en de kaart van Rick. 

Helemaal goed.

Op naar de 65.

Met groeten Ton

Liz Disas-Truss

Ze staan inmiddels al een week in bloei en worden bezocht door honderden bijen. Die bijen komen op de hemelse geur af en die geur is sterk en bijna door de hele tuin te ruiken. Zelfs in huis ruikt het zoet. Dat komt omdat de ramen nog steeds open staan vanwege het warme weer waardoor de geur naar binnen komt.

Trouwens net als het dronende geluid dat de ontelbare zoemende bijen maken.

Eleagnus heet deze struik. Bestand tegen droogte en wind. Zelfs zeewind. 

De witte bloemetjes zijn klein, slechts een mm of drie, maar doordat er duizenden aan de struik zitten ziet die er toch echt uit als ‘een bloeiende struik’.

Goed: er moet wel elke dag geveegd worden en dat houdt wel een week of zes aan. Beslist een gifvrije topper dus voor de fouragerende bij.

Waar de Eleagnus hemels ruikt stinkt de Johannesbroodboom. Een vieze weeïge geur. Ongeveer als de bloemetjes van de Klimop of de Liguster.

Nu is de Johannesbroodboom tweehuizig dat wil zeggen dat er mannetjes en vrouwtjes bomen zijn en laat het nou de mannetjes zijn die stinken.

Toch hebben de bijen er geen last van want ook deze boom trekt ze in honderden tegelijk aan. 

Vandaag hadden we geen last van de stinkende boom want we zaten veel binnen.

Mistig was het. Geen uitzicht. Geen  zon. Geen regen.

Ik volgde de soap rond Liz Disas-Truss en kreeg een klein beetje hoop dat er toch grenzen zijn aan de fratsen van politici.

Met groeten Ton

Valfruit

Nee, regenen wil het nog steeds niet.

Toch ben ik me aan het voorbereiden op betere tijden.

Mulchen doe ik al jaren maar in het droge klimaat verteert die mulchlaag zeer langzaam. Mocht het dan regenen en dan ook nog in de geringe hoeveelheden die het steeds doet, blijft het beetje water dat valt in die laag hangen. Het komt dus niet in de aarde terecht. 

De mulch beschermt de aarde tegen de hitte en uitdroging van de zon en is dus zeker in de zomer van groot belang. Nu het allemaal wat milder wordt kan ik de inmiddels te dikke mulchlaag weghalen zodat de regen meteen op de aarde valt en de grond kan intrekken. Maar eerst strooi ik er een laagje compost op die ik in het voorjaar maakte. De voedingsstoffen uit de compost lossen op in de regen en trekken dan de grond in om de planten te voeden. Daar overheen een dunne laag mulch terug aanbrengen om het vocht langer vast te houden. 

Dat is waar ik me nu mee bezighoud.

Met mulch.

Zonder mulch met links nog net een stukje verse compost.

En hier is de compost bedekt met het nieuwe laagje mulch.

Aan het einde van het voorjaar strooi ik er dan een dikkere laag mulch over om het geheel tegen de extreme hitte te beschermen.

Vroegûh teelde men hier hoofdzakelijk druiven, amandelen en olijven. Gewassen die geen extra water nodig hadden. Met de huidige droogte die al jaren toeneemt worden deze gewassen trouwens wel geïrrigeerd voor een grotere oogst.

Tegenwoordig wordt er veel tropisch fruit geteeld zoals avocado’s en mango’s omdat die meer winst opleveren en ook hier zijn de boeren niet gek. Zeker omdat er ook al jaren een Europese subsidie op zit om deze gewassen aan te planten.

Anyway. Alle fruitbomen hebben last van vruchten die afvallen voordat ze volledig rijp zijn. Het zogenaamde valfruit.

Nu wordt Malle Pietje altijd blij van valfruit. Zeker omdat het gratis is maar voor afgevallen amandelen of olijven is er geen warmte genoeg.

De mango’s zijn bijna rijp en wat zag MP vorige week langs de weg liggen? 

Een stuk of tien mango’s. Hij twijfelde nog wel even: ga ik nu echt fruit dat langs de weg ligt meenemen?

Nee, was de eerste gedachte. Dat is te gek.

Maar de tweede gedachte was: maar je kunt ook gewoon bedenken dat het valfruit is. En wat is daar nou eigenlijk mis mee?

Dus trapte hij op de rem en stapte de auto uit, liep terug en raapte een stuk of tien mango’s op. Natuurlijk waren sommigen wat beschadigd en nog net niet helemaal rijp.

Een paar dagen op het aanrecht en ze zijn eetbaar.

Drie dagen later lagen er op een andere plek meer vruchten en die waren veel rijper. Dat werd duidelijk omdat de boer aan het oogsten was en er tijdens het plukken vruchten langs de heuvel naar beneden rolden tot in de goot langs de weg.

Tja en die waren dus voor mij.

Gisteravond maakte ik ze schoon, schilde ze en sneed het vruchtvlees in stukjes. Kookte het geheel met verschillende kruiden tot mango chutney.

Heerlijk is het geworden.

Nog even een reactie op blog van afgelopen zondag. De paar spetters die zondagnacht nog vielen zorgde er voor dat de auto maandagochtend een schoonmaakbeurt nodig had.

Met groeten Ton

Als de rook om je hoofd is verdwenen

Vanmorgen was er opnieuw de fietstocht van Torrox naar onze berg.

Het was bijzonder warm maar bewolkt met kans op enkele spetters en omdat in Spanje eigenlijk alles wordt afgelast als het regent had ik persoonlijk twijfel of het wel zou doorgaan.

Ik stond met de Deense buurman bij de finish en ondertussen hield Rick de doorgaande weg vanonder de acacia in de gaten om mij te melden of er überhaupt fietsers omhoog kwamen.

  

En ja,  zo rond 11.15 kwam de eerste binnen. 

We bleven vervolgens nog een kwartiertje staan maar toen had ik er wel genoeg van.

Het werd steeds donkerder ook al scheen er nog steeds een zonnetje tussen de bewolking door maar als het echt zou gaan regenen wil ik natuurlijk thuis zijn voor de waterwerken.

Teruglopende zag ik de wondermooie cirkels op zee. Het is werkelijk waar dat de zee er echt altijd anders uitziet. 

Anyway. Thuis gekomen bleek het inmiddels 30 graden te zijn en zaten we wat amechtig te zweten op het terras. Ik ga naar binnen want daar is het koeler, zei ik tegen Rick en dat klopte: het was er slechts 24 graden.

Tis koeler in huis dan aan zee, zong Boudewijn ooit.

Goed. Net bij het uploaden van de foto’s op de IPad kwam ik deze oranje maan tegen.

Een maand geleden was er een grote brand richting Granada en de volle maan scheen door de rook heen die op zee hing. Ik wilde er een foto van maken maar het toestel gaf aan dat de batterijen leeg waren maar heeft dus toch een foto gemaakt. En die is nog gelukt ook.

Met groeten Ton

Ingestort

Gistermiddag waren we uitgenodigd voor een lunch bij vrienden aan de andere kant van de berg.

Als presentje namen we een regenmeter mee.

Omdat de vrienden ook van hergebruik zijn, pakte ik het kado in, in bladmuziek. Het is van de bladmuziek die we een paar weken geleden kregen en we konden uitzoeken om te zien of er bruikbare liederen tussen zaten voor het koor.

Niet alles vond de dirigent geschikt dus bleef er nog wel wat over. 

Omdat sommige van die bladmuziek mooi was gedrukt en ook al wat ouder was, vijftiger jaren vorige eeuw, vond ik dat zonde om weg te doen en bewaarde een klein stapeltje om te gebruiken als pakpapier.

Het werd gewaardeerd.

We aten heerlijk en het was zeer genoeglijk.

Na de maaltijd hielp Rick met het afruimen van de tafel en bracht de saladeschaal die hoog op een voet stond naar de keuken. Met het neerzetten tikte hij net met de voet de aanrechtrand aan en plop, daar viel de voet op de grond. En dan voel je je toch wat lullig want dat gebeurt natuurlijk nooit met een ‘Blokkertje’. 

Op het gezicht van gastvrouw was dan ook wel even een schaduwtje te zien. Maar, zei ze wat later bij het ronddelen van de limoncello. Natuurlijk vind ik het jammer maar de vriendschap gaat boven de schaal.

Hoe mooi is dat?

Om 18.00 uur werd het haardhout geleverd.

4 Kubieke meter en met de altijd verwachte, niet gekomen, regen stapelden we dat direct in de houthokken.

Na een half uurtje was een hok gevuld maar 

het helde wel wat naar voren doordat we tijdens het stapelen steeds breder gingen.

Dat houdt wel hoor stelde ik Rick gerust en we begonnen het tweede hok te vullen.

Tot…..

hok één met veel kabaal leeg kukelde.

Dat moest dus opnieuw gedaan worden.

Dat ging beter want vanmorgen stond het nog keurig in het hok.


Met groeten Ton

In je blootje

Vorig jaar kregen we een pakketje zaden per post. Van vrienden. Met een briefje dat we in Spanje meer ruimte hadden voor deze zaden dan zij.

Net nadat we terug waren in De Klompen zaaide ik een aantal soorten in een bak. Rucola, spitskool, boerenkool en palmkool. En veel kwam goed op. 

Gisteren plantte ik wat zaailingen uit in de bakken op het terras. En dan zien die jonge plantjes er altijd wat triest uit en komt steevast Rutger Kopland in mijn gedachten.

Vandaag staan ze er gelukkig al wat steviger bij.

En dan gaat het natuurlijk ook over regen in dit blog. 

Al weken staat er voor ‘komende week’ een flinke hoeveelheid in de verwachtingen waar dan uiteindelijk niets van over blijft.
Ook voor gisteren waar van de drie mm nog slechts 0,4 overbleef.

Maar al tuttend met die slaplantjes werd het steeds donkerder.

Zou het dan toch?

En jaaaaaa 1 mm. Niet dat de droogte nu voorbij is maar goed. 

We zagen wel dat het in Cómpeta zelf flink regende. 

Dat was toen we naar de koorrepetitie gingen duidelijk te zien aan het water dat nog langs de weg stroomde. En ook tijdens de repetitie kwam het water nog een minuut of vijf met bakken uit de lucht. Maar bij thuiskomst bleek het daar gewoon droog te zijn gebleven.

Het koor heeft inmiddels 44 leden en dat wil zeggen dat er sinds het begin van het seizoen 14 leden zijn bij gekomen. Gelukkig zitten daar behoorlijk wat zangers tussen die veel zangervaring hebben en dat is heerlijk.

Wel hebben we nu een probleem. De zaal waar we oefenen is weliswaar meer dan groot genoeg maar er staan twee vette pilaren in. En hoe we de stoelen nu ook maar neerzetten er is altijd een pilaar die het zicht belemmert op de dirigent.

Nieuwe leden vragen best veel aandacht in de vorm van een welkomst gesprek, mappen met muziek en een auditie. Daarbij kwam gisteren de nieuwe pianist. Die zou een half uur voor aanvang van de repetitie komen maar appte dat hij wat later zou zijn want had de verkeerde afslag genomen. Goed: die kwam een uur na het begin pas aan.

Kortom: er gebeurt altijd van alles.

Nu ben ik vaak rond 04.00 uur wakker en daar maak ik me niet druk om. Meestal ga ik dan wat lezen op de IPad en slaap dan na een uurtje wel weer in.

Net nadat ik wakker was geworden merkte ik dat Rick ook wakker was.

Waarom ben jij wakker, wilde ik weten.

Nou ik ben gewoon druk met het koor. Het is als totaal theater. 

Dus kletsen we de hele boel ff lekker door en was het ineens 06.00 uur maar toen was ik er klaar mee om wakker in dat nest te liggen. Ben dan uit gelegen. Ik stapte er uit en liep naar de keuken met het idee om dan alvast maar een paar eitjes te koken voor de eiersalade.

Ach dan kan ik meteen de afwas wel doen.

Met dat kwam Rick ook uit bed en begon de vaat te drogen. Ineens begonnen we te lachen want stonden beiden rond zes in de morgen in ons blootje de afwas te doen.

Nou ja, waarom ook niet?

Met groeten Ton

Een gluurder

Gisteravond een prachtige wolkenlucht nadat de zon was ondergegaan.

Wanneer ga je dat stukkie bij de poort beplanten?

Tja, soms is Rick nog ongeduldiger dan ik.

Nee, zegt hij zelf. “Ik wil het graag netjes hebben want ik ben trots op wat je allemaal hebt gedaan in de tuin en daar doet de entree nu afbreuk aan”.

Het dwong me om eens goed in de kweekbakken te kijken of er nog bruikbare planten waren. Bruikbaar in de zin dat ze goed tegen droogte kunnen, vrij donker staan maar wel aan de hete kant van de middagzon.

Het mooiste zou zijn als het al goed bewortelde planten zouden zijn.

Zou je die agave van het grote terras kunnen gebruiken?

Dat denk ik wel maar ik weet niet hoe die uit de pot gaat komen want die staat er al een jaar of drie in en dan is het niet eenvoudig om die zonder al te veel beschadigingen uit de pot te krijgen.

Met een minuut was hij er uit. Gewoon de pot op zijn kant en trekken. Goed, hij was dan ook kurk en kurkdroog waardoor de kluit waarschijnlijk wat was gekrompen.

Uit de voorraad haalde ik nog een andere Agave, een pot met Aspidistra en de plant met de kleine blaadjes is een Portulacaria. Die laatste komt uit Afrika en heeft eetbaar blad. 

Goed, toen zat ik met een lege plantenbak op het terras.

Mijn idee is om daar wat groenten in te zetten. Dus maakte ik een voedzaam mengsel van potgrond en zelfgemaakte compost. Haalde meteen twee andere bakken leeg en vulde ze met de aarde.

Zouden we ze niet meteen een ander kleurtje kunnen geven?

Tuurlijk.

Nadat we vanmorgen allerlei boodschappen en verf haalden, schilderde ik ze vanmiddag geel. De ronde bak blijft een blauw randje houden.

En…. we  schrokken we van een gluurder. 

Een slang had zich onhoog weten te werken in de sleuf waar het rolluik in schuift. Hij keek ons ook echt aan. Tenminste zo leek het wel.

Ook al zat er dubbelglas tussen was het toch een soort van eng. 

Anyway: de slang was banger van ons dan wij van hem want hij ging er als een haas vandoor. 

Met groeten Ton

Door een wesp gestoken

Zo aan het einde van de zomer ontstaat er meestal behoorlijk wat overlast van losgeslagen wespen.

Zeker van wespen die in kolonies leven zoals de limonade wesp in Nederland.

Liet ik wat eerder deze foto zien van het papierwespennest op een palmblad. Echt last hadden we niet van de beestjes.

Dat in tegenstelling tot gisteren. Tijdens de lunch werden we omringd door wel een stuk of tien wespen. Nog nooit eerder gebeurd. We waren wel oplettend om de wespen niet per ongeluk klem te zetten en dat was soms best wel ff oppassen geblazen. 

Pas tijdens de koffie werd ik echt belaagd en wilde een wesp steeds in mijn handpalm zitten en dat vond ik toch net even te veel van het goede en blies het beestje steeds weg. Niks aan de hand. Totdat ik, denk ik, iets te hard blies en de wesp tegen mijn onderarm aanblies. Pats, daar had ik een steek te pakken. Het brandde een beetje maar niets onoverkomelijks.

Maar waarom werden we nu ineens omringt door zoveel wespen?

Het nest is verlaten. De koninginnen zijn uitgekomen en bevrucht door de mannetjes en beginnen in het voorjaar met het maken van nieuwe nesten.

De overgebleven wespen die nu hun levensdoel kwijt zijn maakten het ons gisteren wat lastig. 

De steek op mijn arm doet geen pijn maar jeukt als een gek.

Vanmorgen hadden we met het kleine committee van het koor overleg met de plaatselijke pastoor. Die had na het Kerstconcert gevraag of we komend jaar tijdens een mis de vaste gezangen wilde zingen.

Natuurlijk wilden we dat wel maar toen kwam er een beetje als een duveltje uit een doosje nog achteraan: graag de Missa de Angeles.

Onvervalst Gregoriaans.

Tja.

Tijdens navraag in het koor bleek al snel dat daar niet echt animo voor was. Wel voor wat moderner getinte gezangen en die boden we de pastoor vanmorgen aan. 

Hij gaf zich niet zomaar gewonnen maar ging uiteindelijk wel akkoord. Wel wilde hij als we de liederen hebben ingestudeerd komen luisteren.

Bij het afscheid liet hij zich nog wel ontvallen;: maar de Missa de Angeles zou mooier zijn.

 Met groeten Ton