zondag 31 juli 2016

Nee, niet doen. Blijf thuis.

Zo zag het er in februari 2015 uit. Er werd nog hard gewerkt maar zichtbaar is wel dat de helmplantjes geplant zijn.



Nadat we vanmorgen een ziekenbezoek hadden afgelegd in Alkmaar leek het mij een leuk idee om weer eens langs de ingepakte Hondsbosche Zeewering te gaan.
Prachtig weer, een beetje beslagen.

Aan de linkerkant zijn de stenen te zien die het bovenste deel van de dijk afsluiten. Het pad is aangelegd voor paarden en ligt net boven het asfalt van de dijk.


Het was er gezellig druk en uit meerdere monden kon je horen dat mensen onder de indruk zijn van de schaal van het werk en hoe mooi het is geworden.

Rick sprak met een Duitse vrouw die blij was met deze kustversterking want daar voelde ze zich zekerder bij ook al zou de zee niet zo snel aan haar stoep staan.


In de verte zijn de Hoogovens te zien en zelfs Zandvoort. Het meertje is de plek waaraan op de eerste foto werd gewerkt.


Wel duidelijk is het lijnvormige karakter van het gebied. Maar dat is ook niet zo gek op een voormalige  6 kilometer lang dijk.



We zijn verschillende keren over de dijk gewandeld tijdens de Strandzesdaagse of voor trainingen voor de Nijmeegse. Tussen de stenen groeide niet of nauwelijks planten maar nu met een barmhartiger klimaat is een prachtig mozaïek ontstaan.



Ondanks de gezellige drukte is het er nog heel rustig. Zeker op het strand, daar waren nauwelijks mensen. Eigenlijk zouden we iedereen aanraden om hier eens te komen kijken maar dat zou dan wel weer ten koste gaan van de rust.

Niet doen dus. Alleen als je heel graag wilt.

Met groeten Ton

zaterdag 30 juli 2016

O, die eeuwige twijfel

Heb je er zin in, vroeg Rick vanmorgen voordat ik naar het Hospice vertrok.
Nou uh, ik zie er ook altijd een beetje tegenop.

Maar wat is dat dan, vroeg ik mezelf af. Ik vind het echt leuk om te doen, daar zit volgens mij dan ook niet het probleem.
Het is meer de twijfel of ik wel kan. Doe ik het wel goed? Doe ik wel wat men van me verwacht? Doe ik niet te vrij of te vrolijk en zeg ik geen rare dingen.
Al dit soort gedachten zorgt ervoor dat ik altijd met gemengde gevoelens op pad ga. Zeker als ik een week of twee niet ben geweest of als er nieuwe gasten zijn.

Dus was ik vanmorgen eigenlijk ook gewoon nerveus en liep ik een uur van te voren al een beetje door het huis te drentelen.
Ga nog even zitten, zei Rick nadat ie het zat was.

Twintig minuten voordat mijn dienst begint ben ik maar in de auto gestapt om mezelf tjdens de rit maar ff toe te spreken.
Hebben de gasten iets aan je als je zo twijfelt? Of als je jezelf op de achtergrond houdt? Of voelen je collega's zich gesteund of veilig bij je als je je zo opstelt?

Ooit zei iemand tegen me: het maakt niet uit wat je zegt. Vertrouw op je humor.

O ja. Dan herinner ik me een voorval in het verpleeghuis waar ik werkte. Ik sprak met een van de religieuze bewoonsters, er woonden dertig nonnen. In het gesprek gebruikte ik wat grappige woorden of zei iets over de paus of iets wat ik nog wist van mijn eigen religieuze opvoeding. 
De non stond bekend om haar gereserveerde wat zure houding maar ik kon altijd heel goed met haar overweg. Terwijl we dat gesprek hadden kwam de directrice langs en ik kreeg een, weliswaar milde, reprimande om mezelf wat te matigen "want vergeet niet dat de bewoners al oud zijn'. Waarop ik er uitflapte dat de bewoners wel oud zijn maar nog wel leven'.
Waarop de non in schaterlachen uitbarste.

En schreef ik over de Nijmeegse ook niet dat ik helemaal in mijn element was op de boot met de andere wandelaars?

Wees maar gewoon jezelf, zei ik tegen mezelf toen ik de auto uitstapte.

En ik had een meer dan leuke dienst.




Bij thuiskomst lag deze vlinder op de stoep heel mooi maar ook heel dood te wezen.

En vanavond hebben we de tegoedbon besteed die we kregen van zus vanwege het logeren in ons Texelse verblijf en aten een sateh in de veerhaven.


Opeens liep de ober met een Aalscholver voorbij die hij in een handdoek had gewikkeld.
Ja die zit hier al de hele tijd en ik laat hem los in de Mokbaai. Maar voordat de ober terug kwam zat het beest alweer op de auto.


Kortom: een heerlijke dag.


Met groeten Ton

vrijdag 29 juli 2016

Always look at the bright side

Prachtige luchten op de boot naar het vaste land. Het is toch een voorrecht om dit te zien.


En gelukkig zag ik het want zo zag het er "met de zon mee" uit. Eigenlijk gewoon een sombere bewolkte ochtend.


Helemaal mijn dag. Twee huizen schoongemaakt en het contract geregeld met de mensen die tot juni in huis nummer 1 gaan wonen. Voor ons geeft dat wat mee rust maar we zoeken nog wel een plek om een week of drie te bivakeren als we terug uit Japan komen.

Tussen het heen en weer rijden naar de huizen, dekbedhoezen aan en van de lijn halen ivm regen en de vergeten spullen van een gast op de post gedaan, toch nog wat tijd genomen om pruimen te plukken. En wat zijn ze dan lekker. Rustig gerijpt aan de boom dus zacht, zoet en smaakvol. Een stuk of tien mee naar Texel en de rest in de vriezer voor de jamcampagne.


Met groeten Ton




donderdag 28 juli 2016

Ik kan het niet laten

Voeten zijn weer helemaal goed, natuurlijk vallen de nagels er pas over een paar maanden af maar ze zijn weer pijnloos.

Tijd voor een wandeling naar Onrust, het strand op de punt van Texel. Nee niet jutten want dat  is klaar ook al werd ik wel geprikkeld omdat er een stuk mammoetbot is gevonden vorige week.

Als ik iets wil oprapen van het strand of waar dan ook roept Rick altijd: gelukkig is er unicura.
Toch zijn er ook dingen die ik niet opraap of waar ik geen goesting heb om aan te zitten.
Zoals dit washandje. Toen ik er langsliep was het een beetje opgerold in de branding en kon ik niets zien van een afbeelding. Maar twee uur later op de terugweg lag het ineens keurig plat met het kikkertje naar boven.
Qua kleur zou het prima in ons Texels verblijf passen.


Het is nogal rustig op de punt. Alleen de eerste twee kilometer van strandpaal 9 zie je wandelaars maar verderweg is het uitgestorven.


Het weer speelde niet erg mee ook al bleef het droog.




De zeeraket bloeide prachtig. Net als de heide.


Ook al jut ik niet echt meer een paar stenen en een stukkie touw kon ik niet laten liggen.



Met groeten Ton

dinsdag 26 juli 2016

Amygdala op hol

Het zonnetje scheen heerlijk toen we opstonden maar dit scherp afgebakende wolkendek kwam al over terwijl ik Rick uitzwaaide .
Oei, dat gaat niet lang duren voordat de zon verdwenen is.


Maar dat viel gelukkig nogal mee en tegen een uur of twaalf ging ik naar het ministrandje in de Mokbaai. En wat overviel me? Een gevoel van gemis want de laatse keer dat ik hier lag was nog met Egbert.



Op mijn buik liggend was dit wat ik onder mijn arm doorkijkend zag.

Of het nu komt door de de onrust in de wereld maar ik was nogal op mijn hoede. Steeds ging ik even zitten om te kijken of alles in orde was.
Allert als ik was hoorde ik het geluid van de piepkleine golfjes veranderen. Net alsof het water dikker werd. Ongeveer als dunne vla.
Het duurde even voordat ik het had uitgedokterd. Met het inkomende tij kwam het water hoger en mende zich met de rand algen op het strand die de branding vertraagde.


Thuis las ik een artikel in het NRC dat veel jongeren geen kranten meer lezen of het nieuws kijken omdat ze er van streek van raken. Juist de mate en manier van berichtgeving over het terrorisme is verontrustend. Terrorisme is een reële angst en prikkelt de amygdala dat het meest primitieve deel van onze hersenen is. En angst is oeroud.

Zou ik daarom wat onrustig zijn?

Zit ik lekker op de bank en luister naar de Vier letzte lieder van Richard Strauss. Komt er langzaam aan wat achtergrond geluid doorheen. Dat werd steeds luider tot ik het herkende als ruzie. Staan er een paar buren in een appartement op elkaar te schelden. Nadat ik onder andere gehoord had dat er een een achterlijke mongool is en de ander een gore klootzak heb ik maar even geroepen of ze daarmee wilden stoppen.
Het leek wel minder te worden.

Ging er gewoon van zweten.

Misschien toch geen Teckel maar een pitbull aanschaffen.

Met groeten Ton


maandag 25 juli 2016

Gat

Het wordt steeds duidelijker dat ik niet gemaakt ben om alleen te zijn. Ik wil mensen om me heen, kletsen, dingen doen, tutten aan planten en nog meer van dat soort dingen.

Eigenlijk heb ik een haat liefde relatie met de Nijmeegse. De liefde is dat het heel erg leuk is en dat het goed is om een sportieve prestatie neer te zetten. Maar na vier dagen wandelen met de immer aanwezige blaren, is het ook weer ff meer dan genoeg, je bent gewoon vermoeid, en dus riep ik de laatste jaren met zere voeten dat dit toch echt de laatste keer was.
Maar toen Rick afgelopen vrijdag vroeg wat ik volgend jaar ging doen zei ik zonder twijfel dat ik volgend jaar gewoon weer meewandel. De zere voeten die ik dan beslist weer ga hebben, wegen niet op tegen al het leuke dat er tegenover staat.

Zaterdag zat de dag nogal vol met bezoekjes, een overleg en een flinke reis. Zondag de wandeling 
om de Wogmeer en vandaag? Vandaag was er niets. Saai? Ja, maar ook heerlijk om een dag niets anders te doen dan even halt te houden en te kijken naar de afgelopen dagen.

Wat zei Rick ook alweer vorige week nadat we in onze hut waren? "Volgens mij ben je helemaal in je element met al die mensen om je heen. Je lacht voluit, hebt op zijn tijd het hoogste woord, hebt even later een intiem gesprek, ruimt vuile glazen op of haalt een kopje koffie voor iemand."

Ja, ik denk dat ie dat helemaal goed heeft gezien. Ik geniet daar echt van net als al die gesprekken die ik heb tijdens het wandelen.
Oooo, zei een dame waarmee ik een tijdje samenliep, dit heb ik nog nooit aan iemand verteld. 
Kijk dan kan mijn dag niet meer stuk.

Des te groter is het contrast om weer hier op Texel te zijn in ons mini appartementje zonder tuintje en waar alle buren overdag afwezig zijn. Waar ik stiekum de dagen ben beginnen af te tellen tot 10 oktober.

Dus na een dag rusten en reflecteren ga ik morgen de beheerder van het complex helpen en draai ik de komende dagen twee diensten in het Hospice.

Met groeten Ton




zondag 24 juli 2016

Geit met underbite

Gistermiddag hadden we nog een verjaardagsvisite af te leggen.
Nou, jullie zien er anders nog heel fit uit hoor. Of vallen jullie thuis voor dood op de bank?
Nee hoor.....

Minder dan tien minuten na thuiskomst lag Rick in coma op de bank en ben ik op bed gaan liggen waar ik, na een diepe slaap, anderhalf uur later pas weer vanaf kwam.

Vanmorgen met de boot van 8 uur naar de overkant om met de auto naar Obdam te rijden en van daaruit een rondje om de Wogmeer te lopen.
We deden dat met de Jacobus vereniging in het kader van de naamdag van de heilige op 25 juli.

De Wogmeer is vermoedelijk de oudste polder die in meerdere trappen werd drooggemalen. Hij viel in 1608 droog en het jaar daarna is hij verkaveld.
De route gaat over de dijk en bevat 72 overstapjes. Leuke wandeling, mooi kleinschalig poldertje, lekker tussen de koeien door en daardoor een beetje "langs het tuinhek van mijn vader".
Weinig foto's omdat ik samen wandelde met een blinde man waarmee ik altijd heerlijk kan kletsen.



De voetjes waren trouwens nog niet echt van de Nijmeegse bekomen maar ach, je doet eens wat en ik was nog nooit in de Wogmeer geweest.

Een heerlijke lunch in Spierdijk waar de geiten in het weidje naast het terras hun uiterste best deden om iets van onze borden te bemachtigen.


Duidelijk te zien dat de tweede geit een wat verfrommelt bovensnuitje en een underbite heeft. Niet moeders mooiste, zei de ober, maar ze is erg lief. En denk dat dat waar was want waar ze de kans kreeg gaf ze liefdevolle likjes weg. Dat dat niet door iedereen werd gewaardeerd bewijst de lege stoel.

Kortom: ik had weer een heerlijke dag


Met groeten Ton



vrijdag 22 juli 2016

Het is nog niet volbracht

Moeten we nog een regenjassie mee?
Nee hoor, volgens de voorspelling zou er kans zijn op een buitje.

Het werden er twee. Een van een half uur en....


een van drie uur. En het regende niet zo weinig ook. Trouwens het onweer mocht er ook wezen en dan is wandelen op de dijk langs, en op een brug over de Maas wel spectaculair te noemen.



Ook wordt het een beetje koud als na een half uur het water via de rug de bilnaad inzakt en doorloopt de schoenen in. 

Wat een verschillen deze 4daagse. 

Maar wat was het weer leuk. 

We waren benieuwd waar en hoelang Willem A er zou zijn. En ja hoor, we hebben hem gezien. Zelfs een foto gemaakt, let vooral op de meiskes op de de voorgrond.


Nog geen minuut nadat we gepasseerd waren werd er omgeroepen dat Zijne Majesteit vertrok.

En dan op naar de medailles en langs het scorebord.


Sommigen poseren trots bij de statistieken. Maar daar is dan ook speciaal een podiumpje voor gemaakt.


En kreeg ik vorig jaar nog zo'n nummerspeldje nu had ik weer een echte en kreeg Rick een zeventje. Niks mis met een zeven trouwens.
Maar dat zo'n stukkie metaal zoveel waarde kan krijgen. 

Wat doe je volgend jaar? Vroeg Rick vanmiddag, wetend dat ik altijd zeg dat dit de laatse keer is dat ik de vierdaagse doe.
Boek de Josefien maar voor 2017

Met groeten en zere voeten Ton

donderdag 21 juli 2016

En wat nu?

Eigenlijk willen we nooit een vroege start. We slapen liever een uurtje langer, tot vijf uur, dan een vroege start en om vier uur op te staan. Trouwens: tijd genoeg.
Maar gisteravond vroeg een van onze collega's wandelaars of we een vroege start wilden hebben. Ja, misschien is toch wel lekker met de warmte. Dus stonden we om vijf uur bij de start.
Oei zegt Rick, ik heb maar een startbewijs. Dus snel naar de centrale post om een nieuwe te halen. Maar, zei de dame achter het loket, ik kan u alleen maar een late start geven.
Dat schoot dus niet op.
Ik ga gewoon in de rij staan en als ik gescanned ben geef ik jou mijn kaart en dan kan jij inchecken.
In de rij raakte Rick in gesprek met een man die zei, o maar dan mag je mijn kaartje wel voor de vroege start want ik kreeg er per ongeluk twee gisteren. 
Dus konden we toch om kwart over vijf starten.

Eerst maar wat foto's maken want later heb ik alleen maar oog voor het waterpistool.


Twee taarten met een dikke dot humor.


Om kwart voor zes scheen de zon over een veld met gladiolen.


En naast lopen, wordt er vooral ook veel gewhatsapped.

Waarschijnlijk door de opkomende vermoeidheid ben ik met elk dweilorkest of militare kapel geroerd. Dat mensen dat allemaal vrijwillig voor je doen, net als al die mensen die toiletten schoonmaken, bergen rommel van straat oprapen of het verkeer regelen, 's morgens de start scannen, of aan het einde je startbewijs voor de volgende dag geven. Te veel om op te noemen en daar word ik dan helemaal dankbaar en blij van. Niets van dat alles is vanzelfsprekend.

Vanaf elf uur waren er vooral veel watergevechten. Er wordt verschillend gereageerd, vooral leuk maar verbaasd en soms verontwaardigd. Vooral de reactie van kleine kindereren is die van: hoe kan dat nou, ze schieten terug.
En kinderen achtervolgen je om wraak te nemen. Volwassen lachen meestal en proberen me nog ff goed te raken. En dat mag met dit weer.

Kortom: weer een leuke dag en dat gezeur over die zeven molshopen is veel gezeur op niets af. Trouwens het zijn er maar drie. Net als het aantal blaren dat ik inmiddels heb. 
Maar waar ik eerdere jaren met angst en beven mijn zware stugge leren wandelschoenen weer aan trok na een pauze, zijn die lichte soepele sneakers gelijk pantoffels. Dus eigenlijk heb ik er niet echt heel veel last van. Wel ben ik wat teleurgesteld. Ik hoopte dat het klaar was met de blaren.

Met groeten Ton

woensdag 20 juli 2016

Ze zijn weer terug

Leuk om met lotgenoten na te praten over de wandeldag. Nadeel is dan weer wel dat iedereen na het eten eigenlijk volledig inzakt.


Vanwege de verwachte hitte werd er een half uur eerder gestart. En ja het was warm maar minder klam en met een lekkere wind. 

Het bewegingsapparaat doet het goed maar de blaren zijn terug. Wat de reden ook moge zijn:  twee dikke vette blaren onder een teen en een nagel. 

Toch heb ik heerlijk gelopen. Lekker kunnen knoeien met het waterpistool. Meestal probeer ik de de waterstralen waarmee ik word terugbetaald te ontwijken maar vandaag was een extra douche beurtje geen straf.

Om drie uur terug op de boot en meteen de haven ingedoken om af te koelen. Heerlijk maar ook een beetje vreemd om te zwemmen in zoet water.


Om een uur of vier begon het wat te bewolken.


En rond vijf uur behoorlijk onweer en een lekkere afkoelende stortbui.


Morgen zo rond de 25 graden. Goede temperatuur voor de zeven heuvelen.

 Met groeten Ton

dinsdag 19 juli 2016

Dat wordt wat morgen

Vanmorgen uitgerust vroeg op. 

Tja, wat kan ik zeggen van de drukte tjdens de Nijmeegse?


Niet anders dan dat het druk is. En dat iedereen inschikt, rustig en vriendelijk blijft en gezellig met elkaar kletst. Het is gewoon leuk om met zoveel mensen, die vrijwillig in hetzelfde schuitje zitten samen te zijn. Ongeveer zoals lotgevallen met een zelfde ziekte.


Goed, we hebben geweldig gelopen en waren om half drie binnen. Wat later op de boot zagen we de stroom wandelaars op de dijk nog steed voorbij gaan. 
Later op het nieuws bleek dat daar veel mensen onwel zijn geworden en er een file ontstond die wel een half uur duurde.


En wat gaat er nu allemaal mee? Nou dit. 

En het meeste plezier heb ik van mijn waterpistool.

Met groeten Ton

maandag 18 juli 2016

Als het maar geen teken is

Alsof de hemel gisteravond in brand stond.


Vanmorgen al om zes uur wakker. Altijd een soort van plankenkoorts voor de Nijmeegse.
Zullen we met bootje negen gaan? Was het voorstel van Rick gisteravond.
Is goed, antwoordde ik maar het werd de boot van acht uur.



Met een pakketje mueslibroodjes met komijnekaas aanvaardden we de reis en reden om 11 uur over de nieuwe Waalbrug Nijmegen in.

En dat scheelde wel een graad of tien met Texel. Het is warm en plakkerig hier.

Inmiddels zijn we ingecheked op schip Josefien.

Heerlijk koel zo op het water en lekker knus. Het lijkt wel een bedstede. 


Zelfs een patrijspoort. De Josefien is een omgebouwd vrachtschip. Wat ook heerlijk is dat er voor ons wordt gekookt en dat het ontbijt wordt verzorgd. Maar er wordt geen bakje koud water neergezet zoals we dat kregen in Arnhem. 


En Josefien ligt in de Waalhaven en dat is vlakbij het startpunt. Het scheelt ons ongeveer een uur reistijd met de afgelopen jaren toen we sliepen bij vrienden in Arnhem. Vanwege Griekse loges kon dat dit jaar niet. 


Nu zitten we op het het dek met de andere gasten, die ook allemaal wandelen, aan een glaasje wijn en zelfgebakken zoute koekjes.



Met groeten Ton


zondag 17 juli 2016

Inbreken in je eigen postbus

Het boek van Ap Dijksterhuis dient nog steeds tot inspiratie.

De weg naar geluk is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Je kan er zelf een hele boel aan doen.
Je wordt onder andere gelukkig van dingen dóen, gesprekken hebben met mensen, complimenten geven en nog wat van die dingen.

Vanmorgen zaten we weer in de hoek van het gebouw in het zonnetje. Onder de brievenbussen.

In onze postbus zit een pakketje. Dat weten we. En dat pakketje krijgen we er niet uit.


Want? Als we morgen naar Nijmegen vertrekken komt zus in ons appartement.
Hoe doen we dat met de sleutel? vroeg ze vorig weekend.
Wij zijn in Heiloo dus als je wilt kan je die komen halen.
Dat deed ze en kreeg de sleutel van Rick.

Hebben jullie al in de postbus gekeken? Stond er in het mailtje dat we kregen van de Zinco sopraan.
Geef je sleutelbos even dan kijk in de de bus.
Oei maar dat sleuteltje zit aan het bosje dat ik aan je zus heb gegeven.

Dus al bijna de hele week bedwing ik mijn nieuwsgierigheid. Maar vanmorgen, zittend in de nabijheid van die bus, zin ik op een oplossing.
Ik probeer het met een stukje hout met plakband. Nee.
Een stuk duckt tape en het ijzeren hengsel van een emmer. Ook niet.
Dan buig ik het hengsel en maak er met een tang een haakje aan en wurm dat door de gleuf. Ik krijg de zware enveloppe van de bodem af. Maar dan? Ik kan een hoekje vastknellen tussen duim en wijsvinger. En nu? Ik frommel met het ijzerdraad net zolang tot de enveloppe op hoogte van de gleuf  is zodat ik hem naar buiten kan trekken.

Joepie, snel maak ik het open. Zitten er twee zwarte mappen in met een verslag en foto's van het Zinco concert.
Dat is op zich al leuk maar helemaal blij werd ik van iets doen, dat dan ook nog leidt tot blijdschap bij Rick en we ook de maker van het boekje kunnen gaan bedanken.



Vervolgens komt de achter buurman zijn schapen voeren. Hij is ook de eigenaar van de koeien. 
Ik moet een drempel over maar stap op hem af en maak een praatje over koetjes en kalfjes.
Man is helemaal blij verrast. Vertelt honderduit over zijn Gasconne koeien, een ras dat uit de Pyreneen komt. Als ze kalfjes hebben zijn ze gevaarlijk hoor en als boeren zijn we verplicht om de kalfjes binnen een uur te oormerken. 

Vorig jaar maakte ik deze foto en daar is toch van gevaar niets te zien zou je zeggen


Deze is van 14 juni.


Ook niet verkeerd. Wel schijnt het vlees heel lekker te zijn.


Met groeten Ton