Het gedoe met de buren is een probleem dat ongeveer 15 jaar geleden is begonnen tussen buurman en de projektontwikkelaar en lijkt vandaag te eindigen.
Ja, zei de schoonzoon waarmee we vandaag het contact hadden, mijn schoonvader heeft echt met iedereen ruzie.
Het machientje ratelde er intussen vrolijk op los en maakte een mooi weggetje.
De nieuwe plantenbak werd zonder probleem gevuld met aarde waarna ik cement kon maken om de muurtjes te metselen.
Leuk werk, alleen zijn de steentjes in de aarde wat lastig werken als je wilt metselen. Gelukkig maakt het niet zoveel uit, het moet toch de indruk geven van een 'droog gestapelde' muur.
Ik ben heel tevreden en ga morgen verder want er moeten nog twee laagjes op.
Nu de rechtszaak is afgehandeld/ uitgevoerd wordt het pas duidelijk hoe heerlijk het is dat dat van de schouders af is.
Ja, zegt Rick, nu we het toch over gemoedsrust hebben: Ik wil de strijd met de Picudos niet aangaan. Ik denk niet dat ik er blij van word om te moeten strijden tegen een kever. Een strijd die jaren gaat duren omdat die beesten niet meer wegggaan. Willen we de palmen behouden zullen dus altijd gif moeten gebruiken en op onze hoede moeten zijn of we kevers zien. Stel dat het nog tien jaar duurt en we een uiteindelijk prachtige boom hebben in de tuin en hij gaat alsnog dood?
We leggen het lot van de palmen dus in de handen van moeder natuur.
Nadat ook het werk op het perceel van buurman klaar was gingen we in overleg bepalen waar het hek komt. De grenzen worden hier aangegeven met witte stenen maar die zijn niet altijd meer aanwezig. Dus: waar is de grens?
Wij zijn er met elkaar uitgekomen, "maar ik moet dit wel eerst met mijn vrouw overleggen want die is net als haar vader."
Met groeten Ton
