vrijdag 27 april 2018

Blaren festival

Vandaag was het tijd om serieus met de voorbereidingen van de Nijmeegse te beginnen.

Zullen we naar De Koog lopen, stelde Rick gisteren voor.

Natuurlijk is het een goed plan maar ik zie er altijd weer tegenop. Met 32 geplande kilometers is er toch vaak gedoe met blaren, ontstoken scheenbenen en een opspelend klein teentje.
Maar goed, klagen heeft geen zin en de Nijmeegse is leuk dus ‘gaan met die banaan’. Om de blessures te bestrijden had ik de ‘tenen’ wandelsokken aan.

Zo gauw we de deur uitstapten begon het te miezeren
Oeps, was dit voorspeld?
Na honderd meter wandelen stapte Rick midden in een dikke hoop honden sch..t. Dat is tot nu toe het enige minpuntje van Den Helder: er liggen bergen honden stront.
Nou ja, na wat spoelen in een plasje regenwater, elk nadeel heb zijn voordeel tenslotte, was de schoen weer schoon en stapten we om tien uur op de boot naar Texel.


We wandelen ons vaste rondje en komen dan langs mijn favoriete boom. Veel mensen vinden Eiken de mooiste bomen. Ik vind de Els ondergewaardeerd. En van dit exemplaar vind ik de krommingen in de stam zo mooi.

Als het bewolkt is komen kleuren het best tot hun recht.


Uitrollend donker groen.


Geveerd zacht groen.


Lichtgevend groen.


Bronsgroen.


Nieuw op oudgroen.


Omgevallen groen.


Sappig groen.


Tunnelgroen.


Divi divi groen.

Op het strand was het droog maar wel met een frisse wind, heerlijk wandelweer en ik vond weer stenen met gaatjes. Gelukkig voldoende afleiding want de tenensokken lijken het te laten afweten want het voelt behoorlijk branderig in het tenen gebied.



De strandhuisjes staan er klaar voor.



Er begon zelfs een zonnetje te schijnen.


Ook al duurde dat niet zo lang.

Terug het binnenland in zagen we een stapel brandhout voor de Meierblis. De kinderen zijn er al helemaal vol van en waren druk bezig met het maken van hutten.


Met bootje vijf voeren we terug naar Den Helder.

Thuis gekomen eerst de schade opnemen: één blaar. 
Jammer, ik had er goede hoop op. Uiteraard ga ik de tenensokken de komende tijd vaker dragen want misschien moeten we gewoon nog wat aan elkaar wennen. Ze gaan dus gewoon in de herkansing.

Met groeten Ton


































woensdag 25 april 2018

Kauwplezier

Vliegende kraaien hebben altijd wat.

Waar ik in Spanje het sociale netwerk mis, mis ik hier de tuin.
Dus haal ik hier mijn hart op en begeef me zoveel mogelijk onder de mensen.

Maandagmiddag had ik mijn eerste echte dienst in het Hospice. 
Natuurlijk was ik toch een beetje nerveus. Wat als...... schoot er steeds door mijn hoofd. Maar die gedachten waren eigenlijk meteen weg zodra ik het huis binnen stapte. Je staat er tenslotte ook nooit alleen voor. 
En wat is het prachtig werk. Niet alleen het zorgen voor maar ook het praten met de gasten geeft grote voldoening en levert meer dan genoeg zaken op om te overdenken. Want ik kan veel leren van mensen die terugkijken op hun leven. Die vertellen over dingen waar ze spijt van hebben of waar ze met voldoening aan terug denken.

Gisteren waren we opnieuw op tournee. Eerst hadden we een Zinco repetitie in Heiloo. We vonden onszelf al goed genoeg om samen met onze pianiste te gaan oefenen. En dat geeft een extra boost aan het zangplezier. Niet alleen omdat het meteen een stuk mooier klinkt maar ook vanwege het enthousiasme van de pianiste en de goede adviezen die ze geeft.
Na het oefenen nog een uurtje bijkletsen en vervolgens bracht de sopraan ons naar Egmond Binnen. 
Daar brachten we een bezoek aan de vrienden die vorig jaar met ons in De Klompen verbleven. Daar praatten we gezellig verder dronken een glas wijn en aten er heerlijke lasagne. Wat later bekeken we de te verbouwen woning van zoon en bracht vriend ons naar het station van Heiloo en om 22.00 waren we weer in Den Helder waar het stevig regende.

Helemaal dagen naar mijn hart afgezien van die regen dan.

Zo lang als we in ons appartement wonen heb ik zicht op deze boom waar de buurman steeds nieuwe vetbollen inhangt. Altijd zie ik dat er mezen aan de netjes hangen. Vanmorgen zag ik kauwtjes. Het duurde even voor ik doorhad wat ik zag.

Het slimme beest heeft duidelijk door hoe hij bij het smakelijk hapje kan komen.


Met de snavel pakt hij of zij het touwtje en trekt de bol een stukje omhoog.


Dan gaat ze op het touw staan en trekt opnieuw aan het koord.


Met een keer of drie trekken ligt de bol op de tak en kan er gesmuld worden



Eerst dacht ik slechts één kauw deze techniek beheerste maar tenminste twee konden dit kunstje. Terwijl een zit te schranzen pikken een paar anderen de kruimels uit het perk. 
Niets gaat verloren.

Wij schrantzten ook. Samen met de voormalige buurvrouw uit Heiloo liepen we naar onze vaste koffie met Monchou plek in Huisduinen waar we ook nog een oud plaatsgenoot uit Egmond tegenkwamen en even bijpraatten.
Kortom: volmaakt gelukkig. 

Nou uh, alleen een klein tuintje misschien.


Met groeten Ton







zondag 22 april 2018

Den Helder kust de zee

Natuurlijk baadde de zonnigste gemeente de laatste week ook in het zonlicht. 
En het was heerlijk. 

Donderdag vond ik het tijd om de oostkant van Den Helder eens te bezoeken. Zo wilde ik langs het Balgzand kanaal struinen maar het lukte me niet er te komen.
Wel keek ik even door dit luik naar een stukje Balgzandpolder.


Ik fietste door de wijk Schooten weer naar huis en zag deze boom in volle bloei.


Eenmaal thuis op het balkon kreeg ik een aanval van hedonisme: veel wilde ik. Witte wijn en iets om te snoepen. En dan bedoel ik en iets zouts en iets zoets. Dat werd een zak met Dorito’s en een grote reep chocolade.
De avondmaaltijd konden we met een gevulde maag zonder probleem overslaan.



Duidelijk is dat mijn bakje links staat.

Vrijdag had ik een trainingsdag voor de vrijwilligers van Zorg aan Zee want zo heet Hospice Den Helder na de naamsverandering. Die naamsverandering is nodig omdat binnenkort gestart gaat worden met het verlenen van zorg aan mensen die dat nodig hebben na het krijgen van chemotherapie.
Uiteraard was het een informatieve en inspirerende dag.
En om de dag nog leuker te maken hadden we een repetitie met de dames van Zinco. Ze kwamen in Den Helder omdat we, na de aanschaf van het keyboard, ook hier kunnen oefenen. 
Na een aantal keren repeteren was het ook tijd om te beslissen welke liederen we op ons concert van 9 december in Schagerbrug gaan zingen. 


Zaterdag maakten we een avondwandeling en zaten een tijdje op een bankje op de dijk bij Huisduinen. Als je via Google earth naar de razende bol kijkt zie je allemaal vlekjes op het zand. Het zou beplanting kunnen zijn.


En met het licht achter de zandplaat kan je inderdaad begroeiing zien en het begin van duintjes.


Vanmorgen ging ik er met de fiets op uit.



Zat een tijdje tegen het hek om de runderen te bekijken en als je dan rustig zit, komen ze vlak bij.



Net als dit vogeltje.



Zag de bloeiende bollenvelden en rook de geur van Hyacinten. Tulpen ruiken ook trouwens maar minder sterk. Wel kwam er een zeer specifieke herinnering naar boven die te maken had met tulpengeur.
Als vroeger de bollen werden gekopt. Dat wil zeggen dat de bloemen van de stelen werden geknapt, werden de bloemen op hopen gegooid. Als kind gingen we dan in die hopen spelen. Maar na een paar dagen begonnen de onderste te rotten terwijl er nog steeds verse bloemen bovenop werden gegooid. 

Het wilde dus wel gebeuren dat je dacht op mooie verse schone lekker ruikende bloemen te gaan staan, je wegzakte in een stinkende pruttige laag van verrotte bloemenpuree.

Vanmiddag wilde Rick met de boot naar Texel voor een ijsje. Altijd een feestje om met de pont te gaan.
Op de boot zag ik een achtergelaten zak met brood. 
Als jij nu die broodjes aan de meeuwen geeft dan kan ik wat foto’s maken.


Bij het derde stuk brood werd Rick al in zijn hand gepikt en moest hij naar de EHBO voor een pleister.

Gelukkig was zijn leed niet voor niets want ik maakte een paar mooie foto’s.




En omdat het bijentel weekend was vereeuwigde ik dit exemplaar die waarschijnlijk wat zoetigs van de tafel likte.



Op de terugweg nog maar een paar meeuwen.





Met groeten Ton













woensdag 18 april 2018

Kreukbaar

Gisteravond was het al aangenaam weer en besloten we om een rondje dijk te doen.


Het was duidelijk inkomend tij en dan krijg je in het Marsdiep van die mooie effecten op het wateroppervlak.


Van die kleine golfjes die niet ontstaan door de wind maar alsof ze vanonder naar boven worden gedrukt. Van die springerige golfjes.


Op andere plaatsen ziet het oppervlak er glad uit. Niet gewoon glad als bij een spiegelgladde zee, nee glad in de betekenis van uitgetrokken.

Heerlijk om even bij stil te staan en te herinneren dat hetzelfde effect overal ter wereld is te zien. Zo zag ik dit ook vanaf Kaap Reinga, tussen de eilanden Komodo en Flores en tussen Honshu en Shikoku,


Anyway.

Toen ik de ophef over Dotan las werd ik ook enigzins verontwaardigd? Hoe durft ie..... wat een leugenaar.......zie je wel dat al nepaccounts op FB.....
O, wat zei Ben Tichelaar ook alweer? 
Bewaar tien procent van je verontwaardiging voor jezelf.

En als ik even naar mezelf kijk.
Vorige week zie ik in het journaal het item over Adrienne Cullen.
Eerst werd wat info gegeven: ze woont al jaren in Nederland, de diagnose die maar niet werd gemaakt etc. Vervolgens vertelt ze in het Engels over wat haar is overkomen.  En dat is niet niks.

Een paar dagen eerder zag ik iets over asielzoekers en het irriteerde me dat ze na jaren in Nederland nog slechts mondjesmaat Nederlands spraken.

Waarom wel irritatie naar asielzoekers en geen irritatie bij een Engelse?
Dat is gewoon dood ordinaire discriminatie en dat van mij. 
Ik, de onkreukbare. 
Nou niks onkreukbaar.
Of net zo onkreukbaar als Dotan.


Altijd goed om weer even met mijn neus op mezelf gedrukt te worden.


Vanmorgen had Rick een afspraak in Leiden en ik reisde met hem mee naar Heiloo om een vriendin in Limmen te bezoeken.
Even bij ex buurman een fiets lenen. Buurman niet thuis. Volgende buurman: niet thuis. Buurvrouw: ook niet thuis.
Wie kan ik nu nog proberen, dacht ik, maar besloot ineens om gewoon te gaan lopen.
Vlak voordat ik het dorp uitliep zag ik voor me een dame op ferme wandelschoenen.
Zal ik haar aanspreken om samen te wandelen?
Dat kostte me wel moeite maar deed het toch.
Ze keek me verbaasd en wat achterdochtig aan en ik zag haar twijfelen. Vervolgens keek ze me nog eens goed aan en zei ja. 
We hadden een leuk gesprek over kwetsbaar zijn, verwachtingen en het doorbreken van onze grenzen die meestal aan angst gekoppeld zijn. Al kletsend waren we zo bij Onze Lieve Vrouw ter Nood waar ze een kaars wilde opsteken voor een vriend die werd geopereerd.

Het is vaak zo dat als ik iets in mijn eigen gedrag heb herkend en erkend dat ik me de dagen daarna veel kwestbaarder kan opstellen en dat dat eigenlijk altijd wordt beantwoord door anderen.

Kortom: ik had een heerlijke dag.

Om half drie stapte ik in de trein waarmee Rick uit Leiden kwam. In Alkmaar stapten we uit om voor Rick een paar nieuwe wandelschoenen te kopen.
Dat duurde niet langer dan een kwartier, niet alleen omdat hij niet van winkelen houdt maar omdat hij al wist wat hij wilde kopen.


We besloten om nog wat van de zon te genieten in Alkmaar en dat deden we aan het stadsstrand aan het Noord Hollandskanaal.


Hoe heerlijk kan het worden?



En eindelijk zijn die lelijke witte plastic panelen van de oude Ringersfabriek gehaald. Het complex wordt omgebouwd tot appartementen.


Met groeten Ton














maandag 16 april 2018

Spookbeeld

Ook dat is leuk van Den Helder: Texel ligt om de hoek.

Rick had een werkklus in Hoorn en ik toog naar De Hors om na anderhalf jaar weer eens lekker te jutten.
Ik besloot om de fiets mee te nemen zodat ik een rondje veerhaven, Den Hoorn, paal 9, De Hors, Joost Dourleinkazerne, Mokbaai en veerhaven kon maken.

In de Bollenkamer contrasteerde het zachte groen van de Lissen prachtig met het blauw van water en lucht.



Nu ben ik echt wel van contact met mensen. Twee dagen alleen gaat nog wel maar daarna wordt het wat moeizaam met me. Dan moet ik iemand spreken of zien. Maar zo’n middag op De Hors met alleen maar zand, licht, water, wind en zon ben ik helemaal in mijn element en hoef ik niemand te zien. Een beetje dwalen, kijken, struinen en mijmeren. Wel in de wetenschap dat de mens vlakbij is natuurlijk.


Maar ze niet zien is even heel prettig. Zo’n uitgestrekte zandvlakte helemaal voor mezelf. Niet anders te horen dan de branding, de wind en het geschreeuw van de meeuwen. 

Rick en ik kijken de serie Het Eiland gevoel gepresenteerd door Midas Dekkers. Sfeervol programma en na twee jaar op Texel gewoond te hebben ook nog herkenbaar. En ondanks de touristische drukte zijn er nog plekken waar geen hond komt.

De schrik sloeg dan ook om mijn hart toen ik op het journaal een item zag over het gebruik van personen drones. Dat wil je als mens niet. 
Vanuit de lucht kwam voor de Homo sapiens geen of weinig gevaar. Vliegtuigen zijn eigenlijk al een aantasting van het veiligheids gevoel ook al waren we daar min of meer aan gewend. Tot ze bommen begonnen te laten vallen en ze in gebouwen werden gevlogen. 
Maar drones die gebruikt gaan worden om het file leed in de toekomst te gaan verlichten........ Ik moet er niet aan denken. Zeker niet als het op een schaal gaat gebeuren die het fileleed oplost.


Ik geef  toch echt de voorkeur aan een lege lucht.



Dit is trouwens het uiterste puntje van Texel.



Maar toen had ik al een fossiel stuk bot, acht stenen met gaten, een leeg hoofd en de zon in mijn gezicht.

Met groeten Ton













vrijdag 13 april 2018

Zijn dat die Spanjaarden?

De gasten die in De Klompen verblijven treffen het niet met het Spaanse weer. Ze hebben al best wat bewolkte en regenachtige dagen gehad en
hun uitje van twee dagen in  Sevilla viel totaal in het water . Gisteren kregen we deze foto’s opgestuurd. 


Een flinke laag water in de schaal, ik schat dat er een mm of 20 is gevallen en dat is goed voor de landerijen en de planten.



En de Maroma heeft weer een witte hoed.

Dit alles terwijl wij, bij tijd en wijle, in heerlijk April weer vertoeven. Ook al is het de laatste dagen toch weer wat frisjes. 
Weinig last van trouwens.

Langzamerhand begint er een gevoel van community te ontstaan en dat is belangrijk. We bestaan tenslotte in relatie met een ander. 
Zo ontmoetten we niet alleen onze naaste buren maar ook die van enkele andere appartementen. En dondergavond was er een vergadering van de vereniging van eigenaren. 
Duidelijk werd dat we bekend zijn want zo links en rechts hoorde ik “zijn dat die Spanjaarden?” en “misschien kunnen we buurman en buurman wel vragen of ze in een commissie willen plaatsnemen”.
Na het noodzakelijke vergaderwerk was er tijd voor borrel, hapjes en elkaar leren kennen. We lagen pas om één uur in bed maar toen hadden we wel geholpen met opruimen en afwassen.

Vrijdag was ik op tournee in de oude woonplaats, sprak enkele voormalige buren, lunchte bij mijn zus in Alkmaar en ging met de trein van 15.00 terug naar Den Helder.



Daar zat ik naast een groepje studenten die de nadelen van monocultuurlandschap opnoemden. Ik was het volmondig met ze eens. 

Vorig jaar ontmoetten we een Nederlands echtpaar in het lekkerste taartrestaurant in Spanje. We hadden een geanimeerd gesprek en wandelden na de koffie, met taart uiteraard, gezamenlijk nog een stuk door het natuurpark. 
Afgelopen januari zagen we ze weer en maakten een afspraak om elkaar in Landsmeer te ontmoeten. Dat deden we gisteren.

Om negen uur met de trein naar de Hoofdstad. Wel een verschilletje met de stad Den Helder. Wat een drukte.
We gingen met de pont, als sardientjes in een blikje, het IJ over naar Noord. 



Op de boot begon mij maag te draaien, dat had niet zozeer met de woelige baren te maken maar van het zicht op de schommel bovenop het voormalige Shell gebouw.



Aan de overkant werden we opgewacht. Het werd een leuke dag. Er was genoeg gespreksstof voor een uur of vijf inclusief een heerlijke lunch en een wandeling door Het Twiske.



Wat wil je als mens nog meer?

Nou uh, nog een afspraak maar nu in Velzen. Ook daar was het meer dan aangenaam vertoeven, kletsten we zes uur vol en aten we soto ajam. Niet te versmaden.

Vanmorgen deden we niets anders dan wat lezen, lummelen en matig wezen. Later wandelden we een rondje dijk tijdens het enige uurtje zon van de dag waar we nogal loom van werden.


Met groeten Ton