Kauwplezier

Vliegende kraaien hebben altijd wat.

Waar ik in Spanje het sociale netwerk mis, mis ik hier de tuin.

Dus haal ik hier mijn hart op en begeef me zoveel mogelijk onder de mensen.

Maandagmiddag had ik mijn eerste echte dienst in het Hospice. 

Natuurlijk was ik toch een beetje nerveus. Wat als...... schoot er steeds door mijn hoofd. Maar die gedachten waren eigenlijk meteen weg zodra ik het huis binnen stapte. Je staat er tenslotte ook nooit alleen voor. 

En wat is het prachtig werk. Niet alleen het zorgen voor maar ook het praten met de gasten geeft grote voldoening en levert meer dan genoeg zaken op om te overdenken. Want ik kan veel leren van mensen die terugkijken op hun leven. Die vertellen over dingen waar ze spijt van hebben of waar ze met voldoening aan terug denken.

Gisteren waren we opnieuw op tournee. Eerst hadden we een Zinco repetitie in Heiloo. We vonden onszelf al goed genoeg om samen met onze pianiste te gaan oefenen. En dat geeft een extra boost aan het zangplezier. Niet alleen omdat het meteen een stuk mooier klinkt maar ook vanwege het enthousiasme van de pianiste en de goede adviezen die ze geeft.

Na het oefenen nog een uurtje bijkletsen en vervolgens bracht de sopraan ons naar Egmond Binnen. 

Daar brachten we een bezoek aan de vrienden die vorig jaar met ons in De Klompen verbleven. Daar praatten we gezellig verder dronken een glas wijn en aten er heerlijke lasagne. Wat later bekeken we de te verbouwen woning van zoon en bracht vriend ons naar het station van Heiloo en om 22.00 waren we weer in Den Helder waar het stevig regende.

Helemaal dagen naar mijn hart afgezien van die regen dan.

Zo lang als we in ons appartement wonen heb ik zicht op deze boom waar de buurman steeds nieuwe vetbollen inhangt. Altijd zie ik dat er mezen aan de netjes hangen. Vanmorgen zag ik kauwtjes. Het duurde even voor ik doorhad wat ik zag.

Het slimme beest heeft duidelijk door hoe hij bij het smakelijk hapje kan komen.

Met de snavel pakt hij of zij het touwtje en trekt de bol een stukje omhoog.

Dan gaat ze op het touw staan en trekt opnieuw aan het koord.

Met een keer of drie trekken ligt de bol op de tak en kan er gesmuld worden

Eerst dacht ik slechts één kauw deze techniek beheerste maar tenminste twee konden dit kunstje. Terwijl een zit te schranzen pikken een paar anderen de kruimels uit het perk. 

Niets gaat verloren.

Wij schrantzten ook. Samen met de voormalige buurvrouw uit Heiloo liepen we naar onze vaste koffie met Monchou plek in Huisduinen waar we ook nog een oud plaatsgenoot uit Egmond tegenkwamen en even bijpraatten.

Kortom: volmaakt gelukkig. 

Nou uh, alleen een klein tuintje misschien.

Met groeten Ton