Het is het nog niet

maar het líj́kt erop: terug naar normaal.

Hoe vreselijk ook: oorlog is eerder regel dan uitzondering ook al leek het er even op dat we dat de afgelopen 70 jaar in Europa hadden doorbroken. Nou uh afgezien van de Balkan oorlog dan. 

Terug naar normaal? 

We zijn weer ingeschreven voor de Nijmeegse4daagse. Dat is normaal en of het dan ook daadwerkelijk doorgaat gaan we zien. Als het gaat zoals we het gepland hebben wordt die Nijmeegse weer opgenomen in de fietstocht naar Rome. We vertrekken dan donderdag 15 juli om in een rustig tempo de ruwweg 210 km naar Nijmegen te fietsen, wandelen daar dan minder rustig 160 km en gaan dan verder naar Rome.

Rome als eindpunt? Nee. Rome wordt slechts aangetikt en fietsen dan meteen door, of eigenlijk een stuk terug, naar vrienden die een huis in De Marken hebben gekocht. 

Voor het fietsen gaan we niet trainen maar de komende maanden word er wel weer gewandeld.

Terug naar normaal?

Na de 11 mm regen van vorige week viel er daarna nog 7 mm, 2 mm en vanmorgen 1mm. Zo sprokkelen we toch wat bij elkaar. Het lijkt zowaar ook hier weer op een normale winter/voorjaar. Zelfs de haard brandde de afgelopen dagen weer de hele dag.

Het onkruid groeit op de onbespoten velden de rest is gewoon kaal. 

Ook vandaag zitten we lekker bij de warme kachel en zit ik nog te hopen op wat extra nattigheid.

Terug naar normaal?

Ik hoop het.

Vorige week spoot ik de cipres af met water om die van een eventuele aantasting met kevers te ontdoen. En het lijkt erop dat het heeft geholpen. Ik zie geen zoet sap meer langs de stam en ook de wespen blijven, nagenoeg, weg.

 Met groeten Ton

Veroverd

Het heeft even geduurd maar gisteren eindelijk met mijn verjaardagscadeau gewerkt.

Ik kocht de drilboor van een van de leden van de gardenclub omdat die terug verhuisde naar Groot Brittannië. Het leek me handig om die te gebruiken in plaats van met een pikhouweel plantgaten of nieuwe borders uit te hakken. Niet alleen handig maar ook prettiger voor het ouder wordende lijf. Ook al bleef het alsnog best een intensieve klus.

Gisteren begonnen en na een uur of twee jekkeren was het gat diep genoeg. Daarna vulde ik het op de wijze van Hugelkultuur. Dat is met takken, boomstronken, compost en aarde. Die aarde zeefde ik omdat er mij te veel harde stenen in zaten. Harde stenen, klinkt als een pleonasme, maar veel van de berg bestaat uit laagjes gesteente, waar verbazingwekkend veel vocht in zat, maar er zitten ook harde stukken tussen. Dit verklaart wellicht de grote verschillen die er bestaan tussen het groeien van de olijfbomen. Ook als staan ze vlak naast elkaar is de een soms tweemaal zo groot als de buurboom.

Intensief werk dus en ik sliep dan ook als een marmot.

Vanmorgen, met spierpijn, meteen door met het leukste van een nieuw stuk border: het planten. Natuurlijk bedacht ik dit nieuwe stukje border met de Aloë in gedachte. 

Als ik dan eenmaal weer uit mijn lethargie ben kan ik niet stoppen en wil ik meteen door maar er stond een lunch met vrienden op het programma. Dus border uitbreiding twee was pas na een gezellige lunch en na een siesta.

Heerlijk om weer wat te maken en……om er weer twee vierkante meter tuin bij te hebben.

Met groeten Ton

Het kind sprong van vreugde op in mijn schoot.

Een uitspraak die ik nooit zal kunnen maken maar wel een die ik altijd een bijzondere heb gevonden. 

Ik kan niet anders zeggen dan dat mijn hart een flinke sprong maakte toen het zaterdagavond echt ging regenen. 10 Millimeter zat er zondagochtend in de meter. Het rook heerlijk fris en de vogels zongen volgens mij van puur plezier. Zondagavond zo tegen zes uur begon het opnieuw te regenen ook al zette dat niet echt door maar vanmorgen zat er in totaal 11 mm in. 

Kijk dat is toch lekker en……de zon scheen. Dat is ook lekker want dan komen de druppels goed tot hun recht.

Wat een  rijkdom.

In de grote druppel is in dat witte vierkantje de nok van het huis te herkennen.

Nu maakt die 11 mm slechts de bovenste vijf centimeter van de aarde nat maar dat is een leuk begin en daarom sproeide ik sommige borders nog een half uur extra nat. 

Met groeten Ton.

Getransformeerd tot platsnuitje

De droogte heeft op alles invloed.

Mijn mooie cipres. Ruim zeven meter hoog heeft het zwaar. 

Ook al zie je er zo niets aan.

Een paar dagen geleden vulde ik een gieter met water uit de kraan die links van de boom zichtbaar is. Toen ik wegliep merkte ik dat mijn schoenen aan de tegels plakten. Das raar. Er was inderdaad iets plakkerigs te zien waarvan ik dacht dat het hars was. De volgende dag lag op een tegel of vier van dat plakspul. 

Nu ben ik meestal goed in negeren van dingen die me niet welgevallig zijn maar nu dacht ik gisteren: kom, kijk nou eens goed naar die boom. Ik duwde wat takken uiteen en zag dat er plakkerig sap langs de stam liep. Oei, dat is niet goed. Ik proefde er aan en het was zoet. Ach en toen zag ik ook de wespen. Trouwens zag ik die wespen al niet vorige week?

Vervolgens liep ik naar het boventerras toe en bekeek vandaar af of er wat aan de stam te zien was. Dat kon ik niet zien maar wel zag ik druppels aan de dunste tak-eindjes hangen met daaraan zoet slurpende wespen.

Vanmorgen spoot ik de boom schoon want op internet las ik het zou kunnen komen van een of ander snuitkever. Als bomen stres hebben, zoals nu met de droogte, kunnen ze zich minder goed bewapenen tegen vraat. Dus dacht ik dat ik de boosdoeners wel van de boom te kunnen spuiten. 

Ik zag inderdaad een paar bruinige kevers met een lang snuitje op de grond liggen maar toen ik bedacht om er een foto van te nemen had ik ze al met mijn schoen getransformeerd tot platsnuitjes en zodoende waren ze ook niet meer te identificeren via de app.

De wespen waren trouwens met een uur al weer terug. Zie de zwarte stippen naast de boom.

Het was al weer een tijdje geleden maar ik vond vanmiddag weer eens een echte plantschat.

Tja, hoe blij kan je zijn met een afgezaagde aloë met zwaar gehavende bladen?

Nou , heel blij.

Want zo zag ik ze vorige week in Velez Malaga aan de boulevard in bloei staan. 

Natuurlijk heeft mijn stomp wel een jaar of twee liefde en aandacht nodig om er zo mooi uit te gaan zien. Maar dat doet mijn bloedend plantenhart met liefde.

Het lijkt erop dat het universum ook met wat liefde, in de vorm van regen, aankomt. Het spettert en….het terras is helemaal nat. Ik moest me haasten maar de waterwerken heb nog ff snel geïnstalleerd.

Met groeten Ton

Spektakel

Het is hier bijna niet voor te stellen dat het in Nederland zo te keer gaat.

Hier is het vandaag windstil, 21 graden en strakblauw. De zon gaat dan ook zonder wolkje aan de lucht onder en daarmee zonder het spektakel van eergisteren.

Het blijft hier maar droog en de kans op bosbranden neem toe. En dan te bedenken dat het winter is. De natte tijd.

In de bergen vlak boven Cómpeta was wederom een brandje.

Ondanks die droogte wordt het snoeiafval door de boeren nog steeds verbrand en dan zou je kunnen denken…. Toch was deze brand in het natuurpark werd me later gemeld.

De bonen zette ik woensdag in de volle grond. Daar was ik wat onzeker over. Vorig jaar werden alle peulenplantjes in één nacht volledig kaalgevreten, waarschijnlijk door orenkruipers. Ze herstelden zich niet. Die plantjes. Ik ook niet. Dus waren er geen peultjes te oogsten.

Nu stoten ezels zich geen tweem……ja ja.

Daarom liet ik de bonen nadat ze waren ontkiemt een paar dagen buiten op een tafel staan om ze wat steviger te laten worden. Toch was ik er niet gerust op en herinnerde ik me ineens dat slakken een hekel aan as hebben. Kom, dacht ik, als ik wat as op de bonen strooi willen die orenkruipers ze wellicht ook links laten liggen. En ja, het heeft gewerkt. Of misschien zijn er dit jaar wel weinig orenkruipers.

De zwarte olijven die ik een week of vijf geleden droog in het zout legde zijn helemaal verschrompeld. Tijd om te proeven en ik vond dat ze voldoende ontbitterd waren.

Wat nu te doen? Ik houd eigenlijk niet zo van zwarte olijven. Of eigenlijk niet uit het vuistje. In een gerecht kan ik ze wel aan.

Dus staat nu een deel op olie en kruiden.

Met groeten Ton

Het kan ook te gek

Na twee zwaarbewolkte dagen scheen vanmiddag weer de zon.

Misschien duurde het opengaan van de eerste narcissen daarom wat langer want eigenlijk verwachtte ik dat gisteren al. En eigenlijk komt ie morgen pas echt helemaal tot volle bloei.

Ik moet de afgelopen dagen regelmatig aan mijn vader denken als ik in de tuin bezig ben. En hoe vaak ik hem dan uitspraken en opmerkingen hoor zeggen. Maar ook kritiek.

Wat staat er een vuil in je tuin. Moet je dat niet wieden? 

En hop: weg met die brandnetel. Het moet er tenslotte netjes uitzien. 

Maar als lezend en filmpjes kijkend op het www leert me dat, zeker in droge gebieden, juist de onkruiden helpen met het bedekken van de aarde. En het zijn juist die onkruiden die goed zijn aangepast om als eerste open plekken te koloniseren en de weg te bereiden voor meerjarige kruiden en later de struiken (successie). De aarde houdt namelijk niet van kale plekken. Dat is ongeveer als voor ons als het hebben van een wond. Bedekken dus. 

Nu doe ik dat de laatste jaren al zo veel mogelijk met allerlei organisch afval dat ik uit de containers trek en dan langzaam kan composteren in de borders. Dat organisch materiaal verteert wel maar heel langzaam vanwege de droogte. Daarmee zorgt het er wel voor dat eventuele regen de aarde niet dichtslaat en ook langer vochtig blijft en koeler. Genoeg voordelen dus. 

Toch zou het beter zijn als die mulch sneller zou verteren en dat kan gebeuren als er planten in groeien. 

Nu staan er al een berg planten in de  tuin maar het is nog lang niet zo dat er een soort ononderbroken vegetatie is die zijn eigen microklimaat veroorzaakt.

Onkruiden kunnen daarbij helpen. Zij zorgen voor extra schaduw en minder wind tussen de planten waardoor er minder verdamping is.

Daarnaast zijn de onkruiden ook planten die hier van nature thuishoren en hun plaats hebben in het grote geheel van bloemetjes, bijtjes en voedingsstoffen in de bodem. 

Dus laat ik de laatste jaren best al best wat vaker onkruiden staan, wel de mooi bloeiende, maar in onbewaakte ogenblikken wordt mijn hand dan toch weer door mijn vader geleid.

Maar nu heb ik duidelijk tegen mezelf gezegd dat het wilde spul mag blijven staan.

Ook in het grind.

En dan niet alleen de wilde lupine omdat die mooi paarsblauw bloeit.

Ik trek de onkruiden nu pas uit als ze groter/groot zijn en veel groen afval geven of voordat ze massaal in het zaad schieten want het kan natuurlijk ook te gek.

Met groeten Ton

Natte neus

Sinds gisteren zijn de mondkapjes buiten niet meer verplicht. 

We wilden uit eten met een dame van het koor en die wilde graag naar een restaurant waar ze nog niet was geweest. Ze wilde een nieuwe ervaring, zei ze. Dus somden we wat dingen op die wij ooit hebben gedaan hier. De keuze viel op een menu del dia. 

Nu kan je overal in Spanje van die dagmenu’s bestellen. Bijna elk restaurant, zelfs in het kleinste dorp, biedt ze aan. Maar aan de kust of in de wat toeristischer dorpen in het binnenland is het verworden tot een goedkope manier van uit eten gaan. Terwijl het, god betere het, Franco was die elk restaurant verplichtte een goedkope maaltijd aan te bieden aan werklui.

Die lunch werd dus een menu del dia maar dan in een restaurant met grote eetzaal waar dan hoofdzakelijk werklui en truckers zitten. Het tempo ligt nogal hoog. Zo gauw je op je stoel zit wordt de salade al op tafel gezet en vraagt de ober wat je wilt drinken. Eigenlijk nog voordat de salade op is komt de ober terug met een lijst van voor- en hoofdgerechten waar je uit kunt kiezen. Ook dat gaat in een razend tempo en voordat je er erg in hebt staan de voorgerechten voor je neus. De porties zijn gigantisch en zodoende geschikt voor bootwerkers. En voor ons die slechts een maaltijd per dag eten. Voor onze tafeldame veel te veel. Nu lijkt het of het er niet leuk of gezellig is maar dat is niet zo. Het is gemoedelijk, ongedwongen en luidruchtig want er wordt honderduit gekletst. Ook is het er meer dan druk. Terwijl wij aan tafel zaten en het restaurant volliep stond er buiten een heuse rij.

Onze gaste vond het in ieder geval voor herhaling vatbaar.

Tijdens onze pelgrimstochten door Spanje zijn we regelmatig dit soort grote restaurants tegengekomen en het eten is er eigenlijk altijd meer dan goed. 

Daarna slenterden we nog wat langs de boulevard in Torre del Mar. Heerlijk weer was het en daarmee was het beslist extra fijn om geen kapje meer op te hebben. Ook al was het wonderlijk onwennig. Vrij.

De afgelopen weken heb ik steeds een natte neus. Nu ben ik weliswaar geboren in het jaar van de hond, maar een natte neus is toch niet echt normaal voor mij. Het lijkt of ik hooikoorts heb en nies ook best veel. Nu las ik dat vanwege de extreme droogte pollen extra irriterend zijn en dat het dragen van ‘La Mascarilla’ een beschermend effect heeft. Tja, dan toch maar gewoon vaker de neus snuiten.

Ik ben nog steeds creatief met orchideeën.

Een paar maanden geleden kocht ik uitgebloeide en afgeprijsde orchideeën die ik thuis uit de pot haalde en in een mandje zette en op een stuk hout bond.

Dat staat een stuk natuurlijker, zeker ook omdat een groot deel van de soorten epifytisch zijn en helemaal niet in aarde groeien maar zichzelf aan bomen hechten en hun voedingsstoffen uit de lucht kunnen halen.

Maarrrrrrrrrrr. De planten zien er nogal wat schraal uit. Niet echt waarvan je zegt: goh, wat zien je orchideeën er prachtig uit.

Toch komen er nieuwe groeipuntjes aan dus ik denk dat het wel gaat lukken maar dat het een jaartje of wat zal duren voordat ik er sier mee kan maken.

Vorige week was ik opnieuw in het tuincentrum en daar stonden nog steeds wat afgeprijsde planten en dus kocht ik er opnieuw een paar. Deze keer haalde ik de hele kluit uit de pot, maar omwikkelde die met ‘matjes’ die ik van de palmbomen haalde.

Daarmee combineerde ik mijn idee voor een zo natuurlijk mogelijke groeivorm met de Japanse Kokedama Stijl. Kokedama betekent ‘mosbal’. Die mosballen hebben we geregeld gezien tijdens onze wandeling over Shikoku.

Mijn mosbal ziet er zo uit. 

Nu staan die mosballen in Japan altijd op een houten of aardewerk schotel. En….zoals bijna alles in Japan: prachtig en eenvoudig van vorm. Maar waar haal ik zo een twee, drie zoiets moois vandaan?

De gasten die hier een aantal weken geleden waren struinden voor mij ook regelmatig in de containers en op een dag kwamen ze met een kandelaar.

Wellicht wat té druk om echt Japans te zijn maar For the moment vind ik het ok. Voordeel is dat de plant meer licht vangt. Toch heb ik de vraag voor een mooie passende schaal gesteld aan het universum.

Het mini orchideetje rolde ik in een patatzak vormige mosbal. 

Het ziet er zeer delicaat uit en het was het enige plantje met een bloem.

Doordat de mosbal methode minder ingrijpend is voor de planten ga ik er van uit dat ze sneller herstellen en eerder bloeien.

Met groeten Ton

Hoeraaaaaa

Er gebeuren nog wonderen.

Sinds een dag of vier verhaart Leo nagenoeg niet meer. Voor het eerst sinds hij hier is. Natuurlijk liggen er nog wel wat haren op de grond of plakken ze aan een stoel of broekspijp. Maar het is niet zo dat ik drie keer per dag de zwiffel pak om een bontjas van de vloer te vegen. 

Rick zat de afgelopen dagen weer in Nederland voor zijn dirigenten opleiding en dan is het na het vertrek van de gasten wel heel stil. 

Tja wat te doen? Het weer viel ook wat tegen.

Zwiffelen hoefde ook al niet. Dus dan maar wat andere huishoudelijk klussen die eigenlijk al wat eerder hadden gedaan kunnen worden.

De gordijnen gewassen en, o gruwel, gestreken. Die kunnen er weer ff tegen.

Eergisteren was het heerlijk windstil, wat beslagen en lekker warm. Uitgelezen dag om de nieuwe stalen balken van het afdak te schilderen en daarna het beschermfolie van de onderkant van de dakplaten te halen.

Of het was opgeknapt, wilde Rick weten vanuit het hoge noorden. 

Uh, nee, ik zie geen verschil want de balken waren al zwart en het beschermfolie zo dun dat je het sowieso niet zag.

Dus eigenlijk twee klussen gedaan zonder zichtbaar verschil.

Ook kocht ik nieuwe pompoenzaden en die staan al twee dagen in een pot op hondveilige hoogte.

De zaden zijn al behoorlijk gezwollen dus met een paar dagen verwacht ik kiemplantjes te zien.

De aarde die ik gebruikte om in te zaaien is mijn zelf gemaakte compost. Nadat ik daarvan wat in de kruiwagen had geschept zag ik een jonge bidsprinkhaan. Of die nu uit de compost vandaan kwam of daar al zat te zitten weet ik niet. Maar ik vind het leuke beestjes en ze eten een berg insecten. Dus hopelijk ook de luizen die eventueel op de sinaasappelboom komen.

Aan mijn ogen mankeert dus niet veel. Nou ja, zonder bril had ik hem niet opgemerkt. 

De roodborsttapuit heeft een vaste plaats gevonden en elke dag zit hij verschillende keren op de hoogste takken.

De orchideeën waren een week of wat al boven de grond uitgekomen en vandaag maakte ik deze foto. Geen idee welke soort het is. Mijn handboek van de mediterrane wilde flora geeft geen duidelijkheid. Een bijenorchis. Verder kom ik niet. Maar ach wat maakt het uit. Het is een mooi kleinood in de tuin.

Tot slot: De vijg schiet uit de knoppen en de eerste vruchten zijn ook verschenen.

Zo, nu eerst Rick van het vliegveld halen.

Met groeten Ton

Eigen schuld

Vanmorgen hoorde ik voor de eerste keer dit jaar een Hop. Altijd een vrolijk makend geluid. Trouwens net als dat van balkende ezels ook al kondigen deze niet perse de lente aan.

Dit vogeltje, of althans waarvan hier de laatste veertjes, gaat de lente niet meer beleven.

Het is warm. Te warm voor de tijd van het jaar en samen met de aanhoudende droogte kan dat dit jaar nog wel een echt probleem worden. De water voorraad is ongeveer een kwart van de capaciteit. En voor het meer van Viñuela geldt dat als er geen regen valt het water aan het einde van het zomerseizoen op is.

Als tobber word ik daar niet vrolijk van zeker als ik dan ook nog lees dat er meer dan 1000 illegale waterputten zijn opgespoord maar dat dat slechts het topje van een ijsberg is. Maar ook dat van het natuurpark Coto de Doñana 1400 hectare wordt afgeknibbeld voor aardbeiteelt terwijl daar net boetes zijn uitgedeeld aan aardbeitelers die illegaal water uit het park aftapten. En dat van een internationaal belangrijk wetland.

Ach denk ik dan: waarom zou ik me druk maken? Waarom plant ik eigenlijk bomen op mijn perceel? Ik plant bomen en voor elk daarvan worden er minstens duizend gekapt voor een vliegveld of een weg, een distributiecentrum of een datacenter.

Nou ja.

Wel weer een voordeel van het warme weer is dat er niet veel gestookt hoeft te worden.

Het houthok is nog voor ongeveer tweederde gevuld. 

Struinend door de foto’s van vorig jaar zag ik dat ik het houthok eind maart heb opgeruimd wat overigens niet wil zeggen dat er daarna niet meer is gestookt. Vaak kan dat trouwens niet geweest zijn want er was toen nog maar een klein beetje hout over.

Goed. Het was dus heerlijk weer. 17 Graden, geen wind en de lucht was strak blauw zonder spoortje van Saharastof.

Tijd om te zaaien.

Twee soorten bonen en een soort pompoen. Van de laatste had ik nog drie zaden. Die stak ik maar half in de aarde. Dat was een tip die ik kreeg omdat pompoenzaden nogal makkelijk rotten als ze helemaal in de vochtige aarde gedrukt zijn.

Ze staken dus wat boven de grond uit. Zie de witte cirkels.

Wat valt op in bovenstaande foto? Er zijn geen zaadjes meer te zien.

Ik zat even te telefoneren en uit een ooghoek zag ik Leo op iets kauwen. Opgevreten zijn ze.

Ik trapte er dus weer in. Of eigenlijk: JE WEET NU TOCH DAT ER EEN HONDJE IN HUIS IS. Zet dan ook niets op de grond. Tja, betrapte ik mezelf, je was gewoon te gemakzuchtig om het stalen tafeltje van buiten te halen. Eigen schuld, dikke bult. 

Het nadeel van het helder weer is dat de UV index weer stijgt en dat ik daarom weer de hele dag met mijn pet op loop om mijn gevoelige oorrandjes te beschermen. Maar rond zes uur werd ik uitgenodigd voor een glaasje bubbels op het wittewijnterras om de feestelijke opening daarvan te vieren en moest de pet af voor de foto.

Met groeten Ton