Vruchtbaar

Het is heerlijk, citroenmarmelade. Maar....... ook best veel werk. Wat dat aangaat heb ik liever vijgenjam, in een vloek en een zucht heb ik dan tien potten. 

Gisteravond begon ik alvast met het afschillen van de oliehoudende gele schil. En wat ruikt dat heerlijk, het hele huis was er vol van en zelfs in bed roken mijn handen nog naar citroen.

Vanmorgen verwijderde ik de dikke witte laag en haalde vervolgens de pitten uit het vruchtvlees. Intussen kookte ik de potten uit.

Toen moest ik even nadenken. De vorige keer was de marmelade troebel geworden en volgens een Engelse dame van het koor zou dat komen vanwege het meekoken van de vliesjes van het vruchtvlees. Maar ja, die vliesjes zijn natuurlijk wel voedingsvezels en die zijn dan weer nodig voor een goede darmwerking.

Dus besloot ik de vliesje gewoon mee te koken en tijdens het kookproces met een staafmixer fijn te maken. Deze keer gebruikte ik keurig witte suiker en daarmee ziet het er wel ‘citroeniger’ uit. 

Rechts vooraan een potje gemaakt met bruine suiker.

Na de halve ochtend in de keuken te hebben gestaan was het tijd voor buiten. Niet dat ik er iets deed behalve dan luisteren naar de vogels, waar de Hop opvallend afwezig was, koffie drinken en kijken naar de planten. Want kijken is volgens Peter Wohlleben belangrijk.

Ik ben het boek Het verborgen leven van bomen aan het herlezen en kom natuurlijk gewoon weer nieuwe dingen tegen.

Zo las ik over jaren waarin er nagenoeg slechts lege beukennootjes zijn te vinden. En dat herinner ik me van vroeger als ik met mijn oudere zussen beukennootjes ging zoeken. Bergen lagen er dan in het Heilooerbos maar allemaal leeg. Maar ook over de overweldigende hoeveelheid stuifmeel.

En over stuifmeel gesproken: wat een overvloed in de natuur. Het hele terras, de vloer binnen trouwens ook, is volledig bedekt met een laag geelstuifmeel. 

Hier tikte ik even zacht tegen een takje aan.

Hij schrijft in zijn boek ook over een bedekte aarde. De aarde bedekt met bos maar de bosgrond ook nog eens bedekt met verterende planten resten en wat er dan allemaal gebeurt in dat bos door schimmels, bacteriën en insecten. Eigenlijk gewoon dit boek eens lezen zou ik zeggen.

Anyway. Kijken. Sinds ik in 2017 de aarde hier begon te af te dekken met mulch gebeurt er ook van alles. Maar vandaag zag ik ineens, eigenlijk had ik dit natuurlijk al veel eerder hebben kunnen opmerken, dat de minipalm die al meer dan tien jaar op zijn plekje staat te kwarren en nauwelijks is gegroeid, grotere nieuwe bladeren maakt. Joepie. Het werkt dus.

En wat las ik vandaag ergens. Een flinke bijdrage aan het terugdringen van CO2 is het planten van bomen. Er is voldoende land daar voor beschikbaar, kost aanzienlijk minder dan de voorgestelde maatregelen en herstelt ook nog eens de waterhuishouding in de betreffende gebieden. Ik zou zeggen: het hele binnenland van Spanje is leeg net als de helft van onze Noordelijke provincies.

Nou ja, ik had een heerlijke dag. Zelfs in de wetenschap dat het in Zuid-Limburg warmer was dan hier in zonnig Andalusië waar de Levante de temperaturen tempert.

Met groeten Ton

Verwaande kwast

Natuurlijk streelt het mijn ego als ik op straat wordt herkend naar aanleiding van het blog dat ik bijhoud. Het gebeurt niet zo heel erg vaak, tot nu maar twee keer, dus het maakt me nog net niet een verwaande kwast. Er zijn tenslotte nog altijd ongeveer 7,5 miljard mensen die me niet herkennen.

Gisteren hadden we een afspraak met de lezer van dekselsedingen die me twee weken geleden herkende op het plein van Cómpeta.

Een prettige bijkomstigheid is dat de lezers van Dekselsedingen kunnen weten dat ik echte snoeper ben en extra leuk is het dan ook dat er een echte Motrilse lekkernij werd meegenomen. Een Torta Real. Gemaakt van amandelmeel, suiker en ei, een soort amandelspijs dus en gebakken in een mooie aardewerk schaal met een dekseltje van merengue.

Helemaal goed.

De chocolabrador had er ook wel zin in.

Maar eerst lunch.

Rondje door de tuin. 

En toch voelt het ook wel een beetje vreemd: ondanks dat je iemand nog nooit hebt gezien die persoon toch allerlei dingen van je weet. 

Zouden jullie een stukje van dat Japanse tempel gebed kunnen zingen?

Natuurlijk.

Ja en dan zijn zes uur met praten zeer genoeglijk en snel voorbij gegaan. Gelukkig bleef er nog wat taart over maar overbodig te vermelden is dat het inmiddels volledig soldaat is gemaakt.

Ik zocht op het internet naar een recept van de torta en dat lijkt niet al te moeilijk zelf te maken: suiker, amandelen en ei. 

Vanmiddag was het gewoon weer tijd voor het koor en dat is dan weer zo leuk van wonen in de campo: er zijn koorleden die een overvloed aan sinaasappels, citroenen, amandelen en weet ik wat niet allemaal, hebben en aanbieden. En laat ik nu een zak met amandelen hebben mogen meenemen dus die taart ga ik proberen.

En die citroenen gaan weer in de marmelade.

Met groeten Ton

De heb

Valkuilen.

Laatst las ik een blog over consuminderen. De dame in kwestie kocht haar spullen bij de kringloopwinkel maar betrapte zich er na een aantal maanden op dat ze, omdat het zo goedkoop was en het tenslotte kringloopspul was, eigenlijk meer kocht dan vóór dat ze ging consuminderen.

Bij mij doet zich ongeveer hetzelfde voor. Alles waarvan ik maar enigszins denk dat ik het kan gebruiken neem ik uit de containers mee naar huis. Maar inmiddels heb ik zoveel plantpotten, bakken, stukken zeildoek, zaaibakjes dat ik er in omkom. Dus een niet veelvoorkomende actie: ik bracht overtollig spul naar de containers. Nog wel wat aarzelend. Mijn nieuwe vriend Driss maakte ik blij met oud ijzer en, ook gevonden, gereedschap.

Zeg Rick?

Ja.

Ik ruim wat troep op. Wil jij nog wat met dat zonnescherm doen?

Vorig jaar vroeg Rick me uit te kijken naar zo’n sunscreen voor in de auto zodat de stoelen niet zo heet zouden worden in de zon.

En na een week: een goed sunscreen. Helemaal blij maar......waarschijnlijk was het meer ‘de heb’. We hebben hem maar een keer gebruikt en stond sindsdien werkloos in de kast.

Ook hier was Driss blij mee.

Tja, waar ga ik de zaailingen zetten nu er een nieuw ‘net’ stukje tuin bijkomt? Was best nog lastig want waar is voldoende schaduw en luwte op een plaats waar ik er ook nog redelijk makkelijk bij kan, er aansluiting op het watersysteem mogelijk is en ruim genoeg voor 40 potten?

Zoek, dit is te klein, kijk, dit is teveel in de zon. Nog een rondje door de tuin. Dit misschien? Te klein, teveel wind en in het zicht.

Zoek, kijk, niks. Misschien dan toch maar op de oude plek ook al is die opgeknapt.

De oplossing vond ik pas nadat ik er aan dacht het ook mogelijk was om TWEE plekken te maken die elk de helft van de potten zou kunnen bevatten.

Helemaal tevreden en dan is het werk binnen een half uurtje klaar.

Dan verder met het grind.

En dat was ook zo gedaan. Tevreden met het resultaat.

Ronde lijnen in de tuin zijn het meest natuurlijk maar als je ze als mens zelf maakt is er eigenlijk maar een probleem: daar waar twee ronde lijnen elkaar tegenkomen ontstaat er een lelijke punt. Op de foto hier boven is dat de punt rechts bij de overgang.



De meest gebruikte oplossing is om zo’n punt wat te camoufleren met planten maar dat wordt pas volgend jaar.

De rest van de dag ruimde ik de tuin zoveel mogelijk op.

Morgen krijgen we mensen op visite die mij kennen van Dekselsedingen. Twee weken geleden liepen we in Cómpeta en daar werden we herkend. Vervolgens kreeg ik een reactie op het blog en dat resulteerde in een lunchafspraak in De Klompen.

Als besluit van de dag een mooie zonsondergang.

Met groeten Ton

Daar ga ik weer

Regelmatig roep ik van mezelf dat ik ongeduldig ben en ergens aan begin zonder er goed over na te denken. En soms is dat zo. Maar soms ook niet.

En nee, ik kan het niet laten.

Zeven jaar terug kochten we het aangrenzende perceel dat aan de oostkant van ons huis ligt. Ik begon daar uiteraard meteen op te tuinieren maar zoals vaker het geval is wordt zo’n nieuw perceel eigenlijk nooit een geheel met de oorspronkelijke tuin.

Ook rond De Klompen is dat zo.

Het nieuwe deel is ruimer van opzet en ligt lager, het grind heeft een andere kleur,

en de beplanting die aan de rand van de eerste tuin is geplant is nogal zichtbaar als rechte lijn.

Tijd om dat te doorbreken. Als eerste wil ik het grijze grind de nieuwe tuin in laten steken. Maar dan heb ik zand nodig om de ondergrond op te hogen.

Daarvoor wil ik aarde gebruiken die bij forse regenbuien van de rotswand naar beneden spoelt en de doorstroming van het regenwater bij het afvoerpunt belemmert. Zo sla ik twee vliegen in een klap.

De ruimte tussen het lage muurtje en de rotswand is de afgelopen jaren dichtgeslibd en nu loopt het zand dus op de weg. Dus ben ik begonnen om dat weg te scheppen.

Net als het zand dat altijd bij het afvoerpunt blijft liggen.



Eerst maar eens wat lijn uitzetten om de aanpassingen zichtbaar te maken. (Zijn de richels in het grind) Hier vind ik de rondingen niet mooi.

Hier wil ik het grijze grind ongeveer anderhalve meter de nieuwe tuin in laten steken en de Oleanders die links van de cipres staan wil ik in het grind zetten voor een ruimtelijker effect. 

Natuurlijk ben ik niet klaar maar grijs grind steekt de nieuwe tuin in.

En de rondingen zijn aangepast.

 Maar voor ik de Oleanders in het grind kan zetten moet ik eerst mijn zaailingen waterbak weghalen en later weer terug zetten.

 Leuk klusje voor morgen.

Met groeten Ton

Dat kan beter

Nee, gisteravond was er geen maan te bekennen. Tenminste niets anders dan een wat flauw verlichte vlek in het wolkendek.

Ik probeer het morgenochtend wel als ze ondergaat.

Dus stond ik vanmorgen om half acht buiten. Mooi was ze maar ik kreeg de foto niet echt scherp.

Een andere voorkeuze geprobeerd. Wel beter maar toch ook niet om over naar huis te schrijven.

Nog een keer. Beter maar niet scherp. Snel naar binnen om de gebruiksaanwijzing te raadplegen. Daar werd ik niet direct veel wijzer van.

Toch maar weer naar het terras om ....... slechts wolken te zien. En dan nog wazig op de foto ook.

De verdere ochtend stond in het teken van de gasten die naar huis moesten en inmiddels is het heel stil in De Klompen.

Nadat we gister terug reden naar huis wilde ook de gaste graag mee op ‘rooftocht’ langs de containers. Nu kijk ik zelf nooit in de dichte containers. Ik denk altijd dat mensen daar hun huishoudelijk afval in gooien en daar heb ik geen interesse in. Gaste daarentegen opende zal allemaal en kwam triomfantelijk met een ovenschaal aan. 

Is dit wat voor je?

Tuurlijk, zei ik en als ik het morgen toch niks vind geef ik het aan Driss.

Driss is de Marokaanse man die bijna de hele dag bij de containers staat om alles wat maar ook enigszins bruikbaar en verkoopbaar is in zijn autobusje te laden. Ik heb vorige week een gesprekje met hem aangeknoopt en mezelf aan hem voorgesteld. Aardige man en nee, het valt niet mee voor hem om in Spanje het hoofd boven water te houden.

Omdat het zo stil is nu de gasten weer weg zijn zocht ik naar een nieuw klusje. Het nieuwe trekt altijd meer dan onderhoud of iets dat op ‘werk’ lijkt.

Laat ik eens kijken of ik vogels naar een waterdrinkbad kan lokken die vlak voor het nieuwe grote raam staat.

Tja en wat gebruik ik daar dan voor? Toch maar de ovenschaal.

Eerst maar eens kijken of het werkt.



Het andere voorwerp dat gaste uit de container trok was de rechter waterspuit. Weet natuurlijk ik niet of ie werkt, zei ze snel toen ze mijn wel heel erg blije gezicht zag.

En hij werkt. Maar hij lekt als trein bij groene handeltje als ik dat indruk om te gaan sproeien.

De linker spuit is nog een erfenis van zus. Altijd handig voor in Spanje, dacht ik maar er zit een lek bij de aansluiting van de slang en het tankje. 

Nu heb ik dus twee sproeiers die niet werken. Wat een waardeloze kwaliteit heeft dat spul toch en ik moest meteen denken aan het programma van Menno Bentveld, Ik Plastic. 

In een aflevering was hij in Zimbabwe waar een handelaar in plastic voorwerpen zei dat plastic een zegen was. Arme mensen kunnen het originele product niet kopen maar wel een nagemaakt product van plastic.

Helemaal waar dacht ik maar wat zei mijn zus daarover nadat ze 12 jaar geleden een jaar in Zimbabwe had gewoond: Alles is er van goedkoop gefabriceerde plastic gebruiksvoorwerpen die na een half jaar kapot zijn waardoor het voor velen alsnog duur wordt. Om over de overweldigende berg afval niet eens te spreken.

Dat  zou toch beter kunnen?

Met groeten Ton

Barst

Natuurlijk probeerde ik het eerst zelf want het zou een fluitje van een cent zijn volgens de haardenwinkel. Maar het tweede schroefje dat ik wilde losdraaien zat muurvast.

Misschien heeft de gast wel een tip, zei Rick een paar dagen geleden.

En dan is het wel fijn als er een ervaren technische klusser in huis is. 

Wil je wel zeggen wat je precies gaat doen zodat ik er wat van kan opsteken, vroeg ik voordat er met de klus werd begonnen.

Een beetje rustiger aan de schroefjes draaien en langzaam meer druk geven, was het eerste advies. En dan weet ik het eigenlijk al: ik ben te ongeduldig. Wil een klusje af hebben het liefst vóórdat ik er aan begin. Ga er met grof geweld op af in plaats van met rust en beleid.

Toch gaf de schroef geen krimp.

Heb je kruipolie?

Tuurlijk want Malle Piet vond een halfvolle spuitbus in de vuilcontainer en werd mee naar huis gesleept onder het mom: komt altijd van pas.

Een paar spuitjes op verschillende schroefjes, even wachten........... en ja hoor. Zonder probleem kwamen ze allemaal los.

Weer een klus van de lijst af.

De drie skiërs reisden gisterochtend om half zeven af naar de Sierra Nevada. De wandelaars liepen naar Torre del Mar maar dat pas tegen twaalf.

En elke gast laat je je andere dingen zien. Ja natuurlijk wist ik van dit huis met al zijn potplanten maar altijd keek ik er naar en liep onderwijl gewoon verder. Nu werd er uitgebreid bij stilgestaan en foto’s gemaakt.

Net als van het kleurige doodlopende steegje. 

Ik ben niet een heel fervente visliefhebber. Inktvisringetjes of calamares gaan er wel in. Een stukje zwaardvis of iets gefileerds ook maar een heel portie sardines is aan mij niet besteed. Schaal en schelpspul waar kop en ingewanden nog geheel of gedeeltelijk aanwezig zijn laat ik volledig aan mij voorbijgaan.

Rick houdt er nog minder van dus met gasten wil ik dan wel eens een portie vis delen. Inktvis, dorade en boquerones uiteraard met patat, mayo en wijn.

Het loslopende nog wel heel jonge hondje van de restaurandhoudster was te leuk om niet even te knuffelen.

Onderwijl hadden de skiërs een geweldige dag. Prachtige sneeuw, zonnig en ‘s middags wat verse sneeuw.



Uitgehongerd moe maar voldaan kwam het spul thuis waar gaste en ik ons moesten haasten om de lasagne op tijd op tafel te krijgen.

Met groeten Ton

Iemand een idee?

Zondagochtend.

Er is van zondagsrust niet veel te merken in de campo. Het is in de weekenden soms drukker dan door de week want dan komen de parttime boeren hun landjes bewerken en dat is best gezellig. Op het ogenblik zijn ze druk bezig met het snoeien van de druiven. 

Ook wij zijn druk. Er gasten zijn in aantocht. Drie stuks en terwijl zij zich de aankomstdag in Malaga vermaken, kuisen wij het huis.

Ik vind het onze leukste dekbedhoezen.

En nee, dat duurt geen dag dus was er tijd voldoende om nu toch echt eens uit te vinden waar hij nou steeds zit.



Nou, hier dus. Het is even zoeken. Hij prijst zichzelf de hele dag aan bij het vrouwvolk en dit is zijn favoriete plaats. De elektriciteitsmast staat een meter of tweehonderd bij ons vandaan en dan is een hop een speldenprikje. Ik merkte hem pas op toen hij ging verzitten. Ben eigenlijk best wel benieuwd wat ie nu over zichzelf zegt.

Maandagochtend.

Fruit met yoghurt of havermout? Havermout? Nou dat wil ik wel. Dus kookte ik voor vijf personen een pan vol, inclusief rozijnen, appel en kaneel.

Smullen en bijkletsen.

Daarna koffie en bijkletsen.

Vervolgens een rondje door de tuin van De Klompen waar vooral ik veel klets en waar een van de gasten dit bijzondere beest ontwaarde.

Iemand een idee wat het is?

Inmiddels weet ik wat het is: Empusa pennata, de bidsprinkhaan. Hier te zien in het onvolwassen stadium. Een beetje Duckduckgoën en dan kom je een foto tegen van Woneninspanje. Dank Edwin, jouw foto is zoals gewoonlijk prachtig.

‘s Middags werd het programma gesplitst. Gasten gingen op excursie naar Frigiliana en Nerja. 

Wij gingen naar het koor want Rick vervangt twee repetities de dirigent en vond het wel een geestelijke ondersteuning als ik daarbij aanwezig zou zijn.

Gisteravond sloten we de dag af met een heerlijke maaltijd in de Taj Mahal. Die in Torrox Costa dan he!

Vanmorgen vroeg op. Twee van de gasten vertrokken om half zeven met Rick naar de Sierra Nevada voor een dagje skiën. 

Met groeten Ton

Ontbloot mijn ziel

Laten we wat gaan doen.

Eigenlijk is het altijd hetzelfde als een gast weg is: we zijn dan gewoon wat uit ons doen. Vervelen ons een beetje en hebben eigenlijk ook nergens echt zin in. Dus gaven we onszelf een schop onder het achterste en liepen naar Acebuchal voor een taartje.

En wat voor een. De mannen in de bediening gingen helemaal los. Zo mooi opgediend hebben we ze nog niet gezien. Wel waren ze lekker als altijd.

Bij thuiskomst ging ik meteen door voor boodschappen aan de kust. Eigenlijk gaat het me nooit om de boodschappen maar om de containers. Ook al zijn die boodschappen wel van belang want er staan morgenavond drie logees op de stoep en daar haalde ik wat snoeperijen voor in huis. Dat moet zo kort mogelijk voor aankomst omdat anders de kans aanwezig is dat een groot deel van die lekkernijen op is voordat het bezoek arriveert.

Anyway.

Bij de container stond een soort bankje. Das best een leuk ding. Zou ik? Of niet? Omdat het best een zwaar meubeltje was besloot ik het mee te nemen en het op te knappen op de manier die ik zag bij Rejoez in Den Helder. Opnieuw schilderen, eventueel een stukje tekst er op en een fleurige nieuwe bekleding. Meteen schoot me de titel te binnen van een toneelvoorstelling die vorig jaar op posters stond en die we weken lang te pas en te onpas citeerden: Desnudame alma. Zoiets als, ontdek mijn ziel of leg mijn ziel bloot. Misschien kom ik de ziel van het bankje wel tegen dacht ik poëtisch. Waar het heeft gestaan of wie het heeft gebruikt. Vind ik ergens een jaartal of initialen maar als het niks is hak ik het in stukken en gaat het in de kachel.

Thuis eerst maar van alle kanten bekeken. Het lijkt wel teakhout.

En onder de bekleding zit volgens mij de originele nog.

Het bovenstuk zat weliswaar vastgespijkerd maar was zo los. He! Oorspronkelijk zaten er dus scharniertjes aan.



En het onderstel bevat een raar gevormd gat.

Rick, heb jij een idee wat dit voor soort stoel is?

Een postoel of een bidet.

O.

Zo. De ziel is dus ontbloot. Nu maar eens kijken wat ik er mee kan of wil gaan doen.

Met groeten Ton