Ouwe snoeperds

Van Oeffingen naar Geislingen an der Steige. 60 Kilometer.

Ja, er is altijd lawaai hier, zei de hospita nadat ze had gevraagd of ik lekker had geslapen en ik ja had gezegd ‘maar wel met oordopjes in’.

Om half acht de weg op. Eerst de negen km terug fietsen die we gisteren ook al hadden gefietst. Het voelt wel erg bekend aan hier, zei Rick toen bleek dat we bijna elk grasspolletje in de scheuren van het asfalt herkenden.

Pas tegen acht uur reden we op nieuw terrein langs de Rems. Heerlijke zondagsrust, nog bijna niemand op pad.

Weinstadt; daar moesten we de buitenwijken door om vervolgens met een steile klim het dal uit te gaan. Ik kan niet anders zeggen dat het klimmen beter wordt maar op een gegeven moment gaven mijn Noord-Hollandsche beentjes er de brui aan en moest ik toch steeds stukjes lopen. Tweehonderd meter is dus nog te veel. Maar we trainen gewoon door en hopen dat we tegen de tijd dat we de Fernpas gaan bedwingen ik daar helemaal klaar voor ben. Over drie dagen is dat dus hè.

Hier dacht ik al dat we er waren.

Maar het kon nog hoger en vanaf het hoogste punt konden we de diepte niet meer zien.

De uitzichten zijn prachtig.

Aan de andere kant een prachtige langzame afdaling. Daar is altijd het dilemma: ga ik snel dalen om de verloren tijd van de langzame klim in te halen of ga ik langzaam om langer te kunnen genieten van het genot van het dalen? Hier was het een beetje van beiden want het was gelukkig geen al te steile afdaling waardoor die ook nog eens lang aanhield. Kijk, dan houd ik wel van een bergje.

En over bergen gesproken: morgen moet we die rug in de verte over.

In Göpingen hadden we wel wat verdiend. Op zondag zijn alle supermarkten en veel restaurants en bars gesloten. Dus helemaal goed om op het plein in de stad Cafe Bozen open te zien. Het was er zeer gemütlich. Net een huiskamer met zacht geroezemoes.

Anyway: we hadden gewoon zin in taart en dat als ontbijt.

Daarna werd het als snel weer behoorlijk warm en moesten we een stuk door open velden. Maar het laatste stuk ging weer door lommerrijk gebied langs een rivier.

We staan weer op de camping. Een beetje een alternatieve en we stonden hier in 2019 ook. Mazzeltje: met tafel en stoelen en elektriciteit van de buren.

We aten curryworst met patat. Heerlijk. Morgen weer salade.

Met groeten Ton

En weg is de pinpas

Van Oberderdingen naar Oeffingen. 60 Kilometer + 10 extra.

Er zijn wel wat verschillen tussen een fietstocht en een wandeltocht.

We sliepen heerlijk met de ramen open waardoor het lekker fris werd in de kamer. Toch was ik al om vijf wakker en toen was er even tijd om na te denken.

In 2019 merkte ik op dat als we ons ontbijt verorberden op een parkeerterrein bij de supermarkt er mensen waren die ons met een grote boog voorbij liepen. Waarschijnlijk werden we toen als zwervers bekeken.

Nu groeten mensen ons als we een bakje yoghurt zitten weg te werken naast een vuilnisbak waar twee fietsen staan met tassen achterop en een Iphone op het stuur.

Wandelen maakt meer indruk dan fietsen en de bereidheid tot hulp is dan ook groter bij wandelaars dan bij fietsers. Bij wandelaars begrijp je natuurlijk ook wel dat de aanwijzing dat 10 km verderop een camping is misschien wat veel is als er al 30 in de benen zitten. Wel wordt er door mensen die we spreken nog opgemerkt dat we niet op een Ebike rijden. Dat maakt nog de meeste indruk. Op een gewone fiets. Naar Rome!

Het uitzicht uit onze kamer vonden we best bijzonder. Alsof we in te  midden van de velden zaten.

Maar niks daarvan. Gewoon aan de rand van een nieuw industrieterrein.

We begonnen met een mooi stukje route. 

Daarna was de omgeving nog steeds mooi maar werd de weg wel wat drukker. 

Als we de route niet mooi vinden slaan we sinds een paar dagen gewoon een zijweg in. Maps gaat dan heftig sputteren maar na een tijdje geeft ze haar verzet op en maakt een nieuwe route. Meestal mooier maar wel wil ze ons steeds naar de kortste route, lees doorgaande weg, leiden.

Hier zijn we na behoorlijk wat klimmen door een stadje eindelijk in het open veld en toen overviel me het gevoel van grote vrijheid. 

Meteen het moment om twee intenties uit te spreken.

Voor een zoon dat de klachten afnemen en weer volledig gezond wordt.

Dat een woning voorspoedig verkocht wordt.

Wat later kochten we wat boodschappen in Freiberg am Neckar en hielden er een lange pauze.

Daarna reden we een stuk langs de rivier de Neckar. Heerlijk koel op een mooi fietspad.

De rivier loopt langs de hoge rotswand waar veel druiven op staan.

Later rijden we langs de Rems. Het grote voordeel van langs een rivier rijden is dat er geen onoverkomelijke hoogteverschillen zijn. We hadden dan ook een geweldige dag.

Tot……we in Beinsheim niet bij de kerk konden slapen. Tijdens het overleg daarover werd ook de laatste kamer in een nabijgelegen hotel geboekt. Gelukkig zijn we op de fiets want voor het enige betaalbare hotel moesten we vervolgens acht kilometer terug fietsen.

Eenmaal in het hotel miste ik mijn bankpasje. Het enige wat ik kon bedenken was dat ik het in Freiberg am Neckar in de supermarkt in het pinapparaat heb laten zitten.

Oohhh. Dus eerst nog naar de winkel gebeld, maar er was niets gevonden. Toen de pas maar geblokkeerd.

Driehonderd meter van het hotel is een supermarkt waar we onze dagelijkse salade kunnen scoren. Maar wat blijkt als we voor de deur staan: hij wordt vanaf maandag verbouwd.

Er staan nog een paar mensen voor de winkel en Rick vraag of er nog een supermarkt in de buurt is. 

Ja, zegt een man, twee kilometer verder maar de weg is lastig uit te leggen vanaf hier. Wacht maar, ik haal even wat broodjes en dan rijd ik met de auto voor jullie uit.

En dat deed hij. We voelden ons net twee ganzen die achter vader aan zwemmen. Maar het werkte zeer goed ook al waren er wel een paar ongedurige automobilisten die niet konden inhalen.

Dank aardige meneer voor de geboden hulp.

Ook al zat het aan het einde wat tegen, het humeur bleef zeer goed op peil.

Inmiddels dus weer in een hotel waar genieten van de geboden luxe van bedden en zachte handdoeken.

Met groeten Ton 

Panorama wasdag

Van Speyer naar Oberderdingen. 60 Kilometer.

We lagen in coma vannacht en stonden pas om half zeven op. Zo: die nachtrust is binnen. 

Ik wilde vandaag een wat kortere dagtocht want begin wel wat vermoeid te geraken.

Anyway. Pas tegen half acht de weg op.

Een half uurtje later gaan we voor de laatste keer deze trip de Rijn over.

Het is opvallend hoe je soms dingen herkent waarvan je niet eens wist dat je ze wist. Rijden we vanmorgen over een stuk weg waarvan we beiden zeiden dat we hier niet hadden gereden. Roepen we ineens gelijktijdig: maar deze beddenzaak herken ik. Ook nog eens een beddenzaak die niet erg opvallend was en we beiden niet echt interesse hebben voor bedden.

Het eerste uur hadden we een heerlijke route. Nog lekker vlak, op een brug na, door de landerijen, over beboste paden en een prachtige golfbaan. 

Dat we eenmaal op de golfbaan reden, waarvan we het bestaan nog wel wisten, wisten we ook dat we langs Beatriz zouden komen. Drie jaar geleden sliepen we bij haar in het tuinhuis en we wilden haar graag bedanken.

En dat lukte. Zij en haar man waren thuis en nadat we op de bel hadden gedrukt en er werd open gedaan werden we direct herkend.

Maar ik heb het gisteren nog over jullie gehad want een vriendin gaat naar Venetië fietsen.

Kortom: het was opnieuw zeer aangenaam en dan is een uur zo om.

Nog snel een mooie route gekregen door het dal zodat er niet te veel gedaald en geklommen hoefde te worden gingen we weer op pad. En dan rijden we met licht gemoed.

Hoe heerlijk kan het zijn.

De ogen van Malle Pietje zijn ook mee en wat zouden die hier graag even in struinen.

Bij Beatriz kwamen de droogte en hoge temperaturen ter sprake. Mijn schoonvader, 93, zei altijd al dat het zuiden van Duitsland de Duitse Sahel zou worden.Wellicht een wat boude uitspraak en waarvan ik hoop dat het niet bewaarheid word maar we zien dat b.v. mais kleine bladeren en kleine kolven hebben. Ook zien we dat de bomen veelvuldig slecht in blad staan of al blad beginnen te verliezen.

Vanmorgen haalde Rick wat boodschappen bij de EDEKA en wilde hij betalen met mijn bankpasje. Deed die het niet. Dus snel naar buiten om geld te halen om contant te betalen.

Inmiddels zitten we ja, ja, in een heus hotel. Heerlijk en met de EDEKA op een kilometer afstand maar wel met een bult ertussen zodat we voor het avondmaal nog een salade kunnen halen.

En  dat deden we nadat we waren opgefrist en een kleine siesta hadden gedaan. Staan we bij de kassa en ja hoor: pasje doet het ook hier niet. Rick reed terug naar het hotel om zijn pas en wat cash op te halen. Eenmaal weer terug in de winkel blijkt ook zijn pas het niet te doen.

Als het alleen een probleem is met de EDEKA is het geen ramp want dan gaan we naar de PENNY, LIDL of ALDI.

We verblijven in een OBDhotel. Mooi, modern en ……zonder personeel. Alles via internet geregeld inclusief toegangscode en weet ik wat al niet meer. O ja, ook een coronacertificaat.. Klokke drie uur konden we via de code naar binnen.

Prachtige grote ramen met een weids uitzicht. Net of we op de fiets zitten

Maar de pelgrimswas moet ook gedaan worden en ik hoefde niet lang na te denken waar die was te drogen.

Een heel nieuw panorama.

Met groeten Ton

Moeizaam

Van  Alzey naar Speyer. 75 Kilometer maar die aanvoelden als 110.

Heerlijk geslapen op de rustige camping en pas ergens midden in de nacht kroop ik in de slaapzak.

Vanmorgen om half zeven op pad met een fleece aan. Zouden de nachten al kouder gaan worden? Voor volgende week verwachten ze in ieder geval hoge temperaturen.

Waar het aan ligt? Geen idee maar we kwamen niet echt in/op een leuke route. Veel langs doorgaande wegen en zelfs het mooie stuk onder de bomen liep tussen twee drukke wegen met het bijbehorende lawaai. Rick heeft dan nergens last van maar met mijn gedachten verpest ik mijn eigen plezier.

Geen intenties uitgesproken want zonder goed gevoel over dankbaarheid of schoonheid lukt dat niet.

Ergens halverwege deed ik tijdens een stop een tukkie van drie kwartier op een bankje in de schaduw van een Robinia pseudoacacia. En een pseudoacacia lijkt verdacht veel op een Acacia en daarmee lag ik even in gedachten in Spanje.

Wellicht tijd voor een wat kortere fietsdag want de benen en ik beginnen wat vermoeid te worden.

Inmiddels zitten we op de camping en staat de tent naast een bankje met dak dat we hebben ingericht als onze huiskamer voor een avond. Wat kan een mens blij zijn met een zitplaats.

Over huiskamertjes gesproken. 

Zegt Rick gisteren: eigenlijk voelt de fiets aan als een eigen plekje in de wereld. Een soort kantoor van waaruit ik de reis bestuur. Eigenlijk zoals Henk Wijngaard ooit zong.

De boodschappen zijn binnen en we hebben onze salade en yoghurt soldaat gemaakt.

Nu alleen nog ff een liter of twee vocht aanvullen.

Met groeten Ton

Tussen tsunami en vloedgolf

Van Kamp Bornhofen naar Alzey. 80 kilometer.

Het was natuurlijk heel aardig om in de binnentuin te mogen staan maar we hadden wel onze bedenkingen over het geluid van de treinen. Zouden die vijftig meter het verschil gaan maken tussen een tsunami van geluid of een vloedgolf van geluid?

Ik las gisteren een artikel over kamperen en het daarmee samenhangende missen van gemak. Vooral kinderen zouden van kamperen iets kunnen leren over ongemak. Zeker in deze tijd geen overbodige levenslessen.

Nou, wij hadden vannacht in ieder geval onze fair share van ongemak. We deden geen oog dicht. Het was wellicht nog erger dan het martelen met geluid wat wel wordt gedaan met gevangenen. Pas na twee uur vannacht leek de intensiteit van voorbij denderende treinen wat af te nemen. En wat misschien nog wel het ergste was, is dat ik tijdens de stilte lag te wachten op de volgende lading herrie.

Misschien omdat we van te voren gezegd hadden dat we ons niet zouden gaan storen aan het geluid ofwel dat de voor vrede biddende paters een positieve invloed hadden op ons gemoed. Maar iets heeft geholpen want normaal gesproken word ik zeer kortaf bij het verstoren van mijn nachtrust.

De ogen voelden nog wel behoorlijk zanderig aan om half zes. 

Voordat we vertrokken spraken we twee intenties uit.

Voor een geslaagde oogoperatie en een volledig herstel van een nicht.

Dat een echtgenoot voordat hij het leven kan loslaten, overgave rust en vrede in zijn hart vindt.

Met het pontveer de rivier over. 

Geen foto van de Lorelei maar de overkant is wel een mooie oever en we herinnerden ons best veel. Waar we bramen plukten en dat we, na veel zoeken en vragen, boodschappen deden in een klein winkeltje in Oberwesel om vervolgens drie grote supermarkten tegen te komen. Nu reden we regelrecht naar de supermarkten, scoorden er heerlijke koffie, yoghurt en fruit bij de Lidl.

We aten dit wat later op een bankje in Bacharach.

Daarna op naar Bingen om de man bij het Ambstgericht te bedanken voor de hulp die hij bood bij het zoeken naar een slaapplaats.

Deze man. Hij heet Bernd weten we nu en werkte niet vandaag. Zijn collega’s, die ons eerst wat afwachtend te woord stonden, moesten hartelijk lachen toen we de foto van hem lieten zien. Ja, dat is Bernd en hij is altijd zo aardig.

We willen hem een aardigheidje geven als dank, zei Rick.

Nee, als ambtenaar mogen we geen giften aannemen.

Maar het heeft eigenlijk nauwelijks waarde. De klompjes aan een sleutelring moesten eerst goed bekeken worden maar we kregen goedkeuring en ze worden aan Bernd overhandigd.

Op naar de daklozenopvang. Walter die ons toen zo aardig hielp was er ook niet maar de kaart die we vanuit Rome stuurden hing nog keurig op het prikbord en werd er meteen bijgehaald.

Deze vrijwilliger wist van onze overnachting daar af en de klompjes die we gaven gaan ook op het prikbord.

En weer door.

In een dorpje zagen we bij het binnenkomen dit perk. Hier word ik blij van ook al staan er nog wel veel palen in het vak. Maar dat zijn ook palen van een ieniemienie wijngaardje.

Jahaaa, het wordt steeds meer klimmen. En dat doe ik nog steeds voor een deel lopend. Lopend gaat het bijna sneller dan fietsend op het lichtste verzet. Afdalen daarentegen gaat als een speer. Best of both worlds.

Net als met wandelen gaat het aan het einde van de dag altijd wat moeizamer en lijken de wegen langer en het landschap eentoniger. Maar goed. We zitten in Alzey op de camping zijn we weer fris en is de pelgrimswas gedaan.

En als altijd worden we geholpen. Van de Nederlandse buren mogen we de stoelen gebruiken want die zijn naar een wijnproeverij. En hoe fijn kan een stoel zijn?

De Duitse buren boden niet alleen de hamer aan om de haringen in de keiharde grond te slaan maar maakte ook een waslijn.

De geneugten van het camping leven.


Met groeten Ton

Vossenpisniveau

Van Remagen naar Kamp Bornhofe. 75 Kilometer.

Het was een rustige avond op de camping en zo rond negen uur lag ik al te tukken. Terwijl Rick in coma lag was ik enkele keren wakker van voorbij denderende goederen treinen. Ook was het tot een uur of vier best nog warm en dan is dat synthetische spul waar we op, in en tussen liggen nogal plakkerig.

Toch uitgeslapen de slaapzak uit.

Toen we naar Rome wandelden spraken we op een dag twee Nederlandse dames die hetzelfde reisdoel hadden. Ze mopperden wat over de route. We wilden langs de Rijn fietsen omdat iedereen dat zo mooi vindt maar vaak zie je die Rijn helemaal niet omdat het fietspad zo ver van de oevers afligt.

En ja, daar hebben de dames gelijk in. Toch is er veel moois te zien en daar komt bij dat we het als wandelaars al eens hebben gezien en dan kan zelfs ik een wat minder mooi stuk goed aan.

De bramen zijn aan het rijpen en soms zien we hele mooie grote die roepen: pluk ons. Ze zijn heerlijk in de yoghurt en ja: we plukken alleen boven vossenpisniveau en ze worden goed gewassen.

In Andernach haalden we boodschappen. Natuurlijk (vr)aten we meteen ons worstenbroodje op terwijl ik op een steen zat en Rick tegen een paal leunde.

Nadat ik drie happen op had bedacht ik me: is dit onze pauze? Snel opeten omdat we niet ff lekker kunnen zitten en dan weer door? Is dit een pauze waarin we even genieten van het eten en eventueel mooi uitzicht?

Nee, was het antwoord op mijn eigen retorische vraag.

Zeheg?

Jaha.

Als het broodje op is zullen we dan de rest opeten op een leuke plek zodat we ook mentaal een prettige pauze hebben?

Na wat fietsen door de stad zagen we dit park. Een pluktuin met groenten, kruiden, fruit en wat al niet meer. Helemaal mijn ding. Er waren enkele vrijwilligers bezig en maar we konden gewoon op een bankje gaan zitten.

Fijn. Fietsen neergezet, begon een van de mannen de druiven te bespuiten met het machien dat op de bank staat en ongezellig veel lawaai maakte. Dat werd dus niet rustig zitten.

We vonden een stille plek net aan de andere kant van de muur, met zicht op het kasteel en zaten er een heerlijk relaxed half uurtje.

Ton?

Jaha.

Dat was wel een goede van je. Dit is een stuk fijner.

Er gaan donkere wolken over zo nu en dan. Meestal vallen er slechts een paar spetters uit maar soms net ff meer en plakken de kleren aan het lijf.

In Koblenz scholen we voor iets meer dan spetters in een koffietent. Rick kon er meteen de Iphone opladen op de plaats waar we zaten. Maar omdat het daar te warm was gingen we verzitten. Wel letten we op of die telefoon daar bleef liggen.

Bij het oppakken van de spullen liep Rick naar de IPhone toe en de dames die daar zaten spraken hem aan.

Ik heb steeds op jullie gelet zodat jullie niet zouden vertrekken zonder de telefoon. 

Kijk, hoe meelevend kunnen mensen zijn.

Bij de REWE kochten we salades want ook vandaag eten we gezond. Nou, uh, zo gezond mogelijk want een worstenbroodje en een plak chocolade schuiven al wat op naar het schemergebied tussen voedsel en snoeperij in onder het motto: het mag ook leuk zijn.

Maar ook voor deze maaltijd zochten we een mooie plek op. Het was er druk van schepen die van en naar de Lorelei varen. Op de schepen zelf leek het niet zo druk. En het water staat heel laag.

We hebben nog iets anders besloten. Rick plande onze slaapplaatsen op plekken waar we eerder ook sliepen. En ook al is dit een reis om mensen te bedanken die ons de vorige keer hebben geholpen vind ik dat een camping of een B&B een commerciële overeenkomst is. Dus waarom zouden we dan in Sankt Goarshausen dezelfde camping nemen? Een uitzondering is wellicht een camping in Italië waar de dame achter de balie haar uiterste best deed om ons een tentplaats te geven waar niet alleen een tafel en stoelen stonden maar waar ook een stopcontact bij was.

Anyway.

De vorige keer stopten we in Kamp Bornhofen bij het bedevaartscentrum om een stempel te vragen. Er werd toen meteen ook een slaapplaats aangeboden in de Antoniustuin. Dat vonden we toen al heel aardig en de plaats ook aantrekkelijk maar vonden het te vroeg om al te stoppen met wandelen.

Rick stelde voor om een plaats te vragen in de Antoniustuin en dat deed hij.

Meteen leuk te woord gestaan maar de Pelgrimsbroeder was er nog niet dus daar moesten we op wachten. Doe alvast maar een siësta in de tuin werd er gezegd.

We konden onze waterkoker gebruiken omdat er een buiten stopcontact was. En dan zit je ff lekker met een kopje thee in de schaduw van een Lindeboom.

Wat heerlijk hé?

Ja.

We hadden he nog niet gezegd of KEDENGKEDENKKABOEMKABOEMHADE

De spoorlijn ligt nagenoeg aan de tuin vast.

Oei, dat gaat het niet worden. We doen geen oog dicht want die goederentreinen gaan de hele nacht door.

Rick ging terug naar het klooster om te zeggen dat we toch door zouden gaan vanwege het lawaai.

O maar jullie kunnen de tent ook niet in de Antoniustuin zetten hoor. Daar is teveel lawaai. Jullie gaan in de binnentuin staan dat is veel stiller.

En kijk ons hier nu eens zitten. Tent in de wiese en wij in het prieel waar tafel en stoelen staan, stopcontacten zijn en de was inmiddels hangt te drogen.

Komt net de Franziskaner tuinmonnik aan met een hand heerlijke zoete tomaten. We bewaren ze voor ons ontbijt, zeiden we maar de helft is gewoon alweer op.

Kortom: we hadden een heerlijke dag.

Met groeten Ton

Ik geef het nog op.

Van Duren naar Remagen. 75 Kilometer.

In de herinneringen luidden de klokken van de Annakerk in Duren ook ‘s nachts maar na 22.00 uur bleef het rustig. De klokken hebben trouwens een prachtig donker en sonoor geluid.

We zitten dus helemaal in Duitsland en hierbij bedanken we alle Nederlanders die ons hebben verwend. Voor mijn gevoel hebben we de afgelopen anderhalve week hoofdzakelijk geleefd op koffie en taart. Heerlijk maar vanaf vandaag gaat daar de rem op.

Vanmorgen om zeven uur de weg op. Maps.me doet het naar onze wens sinds we de dagroute in korte stukjes verdelen en we daardoor over rustige kleine weggetjes rijden. Als we meteen het einddoel intikken leid Maps ons via de snelste weg, lees langs de doorgaande wegen, en dan word ik niet blij.

Half acht tussen de velden met mais en tarwe zagen we ineens deze vrolijkerds. 

Het was een rustige dag met veel van hetzelfde landschap als gisteren maar de rode kolen waren nieuw. 

Fietsen. Hum. Ik weet het niet. Tuurlijk zitten er voordelen aan. Eentonige landschappen of lange wegen zijn veel sneller voorbij. Ook dalen is heerlijk maar dat klimmen. Het is niet dat ik buiten adem ben of de benen niet sterk genoeg zijn. Nee, dat is het niet maar dat eindeloze aanspannen van de bovenbeenspieren vind ik zeer onprettig. Dus geef ik het ongeveer halverwege op en ga ik lopen. Dit is dus een stiekem genomen foto door Rick

Het was warm vandaag ook al was het beslagen. Maar zo tegen 13.00 uur uur begon het te spetteren. Niet dat alles nat werd wel wat klam.

Drie jaar geleden zagen we deze witte bol ineens uit de mist opdoemen. Nu zagen we hem al vanaf ver.

We klimmem al een paar dagen geleidelijk omhoog en vanmiddag zakten we ineens een halve berg naar beneden. Heerlijk relaxed over negen kilometer door het Ahrdal om ineens aan de Rijn te staan.

De opwinding is nog op onze snuiten te zien. 

Inmiddels hebben we de tent opgezet en zitten nu aan de oever van de rivier met: ik een salade en Rick een broodje kartoffelsalat en zien de hoogte waar we vanmiddag afdaalden.

Ik maakte ook nog een foto van mijn fietszadel want daar was een vraag over.

Nu terug naar de camping om de geneugtes daarvan te ontdekken.

Met groeten Ton

Pap en wind

Van Swalmen naar Duren. 90 kilometer.

Schreef ik gisteren dat fietsen minder vermoeiend is dan wandelen.

Vandaag kreeg ik het tempo niet te pakken. Niet alleen vanwege tegenwind maar vooral vanwege pap in de benen.

Anyway.

We hadden gisteravond goede gesprekken met veel vlaai en koffie. Helemaal mijn ding. We gingen dan ook pas laat naar bed en vanmorgen toch om 8 uur op pad.

Dank Lilianne voor de gasvrijheid en Astrid voor de aanvullende gezelligheid.

Nog in Swalmen fietsend zag ik dit beeld staan. 

Een mooi beeld om die ene intentie uit te spreken.  Maar ik zoefde er voorbij en omdat Rick voor me reed liet ik het er bij zitten. Tot tweehonderd meter verder en ik naar Rick riep dat ik terug reed.

Bij het beeld aangekomen sprak ik de intentie uit dat een gezin veilig terugkomt van vakantie en dat huis en haard er nog staan zoals achter gelaten.

Wat is nou eigenlijk bewust leven? Voor mij betekent dat niet dat ik altijd nadenk voor dat ik wat doe. Ik zou gek worden. Voor mij is het meer dat ik luister naar het eindeloze uitbraken van gedachten door het brein en daar soms niet naar handel. Want in die brei zit normaal gesproken weinigs verheffends.

Het was dus wat afzien op de fiets maar ineens zag ik twee dames met grote rugzakken.

Zouwen ze naar Rome gaan, riep ik als grapje naar Rick.

Dat moet je ze vragen.

Maar ik zag dat ze wel heel langzaam liepen en wat riep dat brein luid en duidelijk? Nee, die lopen te langzaam voor pelgrims en ik fietste ze gewoon voorbij.

Wel hoorde ik dat Rick iets naar ze riep en dat er antwoord kwam.

Stoooop, schreeuwde  hij naar mij, het zijn pelgrims naar Rome. Ik keerde subiet om en we hadden een leuk gesprek. Ja, ze liepen wel langzaam maar de pelgrim was herstellend van long covid en een vriendin liep slechts twee dagen met haar op en had last van een blessure. Nu was het sowieso de bedoeling om de eerste dagen rustig op te bouwen en slechts 15 km per dag af te leggen.

Het brein deed zijn eigen ding: deze keer luisterde ik wel maar daarna woog ik de uitgebraakte gedachten even en besloot iets anders te doen dan wat de gedachten zeiden. De gedachten waren: met dit tempo komt ze nooit in Rome aan dus ik hoef haar ook niets te geven. 

We geven eigenlijk iedereen een paar Swarovski kristallen uit de kroonluchter van wijlen mijn zus. Om te bedanken voor een bijzondere ontmoeting of als dank voor hulp die geboden is of was gegeven tijdens de pelgrimage van 2019. En, was dit een bijzondere ontmoeting of niet? Ja dus.

Nu ik bewust was van de gedachten en er niet naar wilde handelen reeg ik een kristal aan een stukje nylondraad dat ik jaren geleden nog op Texel jutte en gaf het aan Hanneke de pelgrim. Het werd in dankbaarheid aangenomen en met de woorden dat ze het na het wandelen aan haar ketting zou doen maar nu even minutieus opborg in haar tas.

En ik mocht een foto op het blog zetten. Je kunt Hanneke.op.pelgrimage volgen op  https://www.pindat.com/ 

En ze wilde ook een foto van ons.

Daarna met licht gemoed verder. Tja, en in dit stuk van Limburg beginnen in de ogen van een Hollander De Bergen. Ze zijn nauwelijks hoger dan pannenkoeken en voor mij vandaag extra zwaar.

Wel reden we een mooie route die ons door Lilianne werd gegeven. 

We namen zelfs een pauze bij de basiliek van Sint Odiliënberg. 

40 Kilometer naar onze eerste stop in Duitsland bij blogvriendin Ingen en haar man. Met veel water en vlaai en koffie brachten we een zeer genoeglijke  anderhalf uur door met elkaar.

Maar we moeten ook weer door. 

En dan weer verder en het was heet met tegenwind.

Een mooi gebied dat voor mij de aandacht wat afleidde. Langs de Rode Beek. Heerlijk sappig groen en voldoende koelte door de schaduw van de bomen.

Dit soort uitzichten kennen we nog van de vorige pelgrimage: heet en eindeloos. Dat laatste is met de fiets trouwens wel een stuk beter.

Vandaag stonden er trouwens 90 km op de planning. En ik wilde er na 10 eigenlijk al de brui aan geven maar ook hier hoorde ik de gedachte, dacht er het mijne van en besloot toch door te fietsen. 

Inmiddels een soort van gesloopt in Duren aangekomen waar ik een selfie met de toren van de Annakerk maakte terwijl Rick de kerk binnenging om een pelgrims stempel te vragen en onderdak.

We kregen beiden en…ook nog een kaars. 

De paspoorten zijn bijgewerkt en wij weer schoon en redelijk afgekoeld.

Daarna de stad in maar eerst het kaarsje aansteken in de kerk en de volgende intentie uitspreken: liefde en verbondenheid voor iedereen.

Voor ons is het pelgrimeren begonnen. We zijn in de juiste mood, logeren in de het gemeenschapshuis waar ook een asielzoeker verblijft en…..aten onze eerste Döner Kebab.

Met groeten Ton