Kermis in de hel

Van San Cristoforo naar Borgo Valsugana, 26 kilometer. 40861 Stappen.

Oei, denk ik dan als we om 21.00 uur in ons tentje liggen: dit wordt een onrustige nacht. Veel en luid gepraat, kinderen die nog druk spelen, een nogal aanwezig restaurant- afzuigsysteem, een karaoke in het kader van ‘animatie’ en verder weg in het dal harde muziek.

Maar toen om 23 uur de afzuiging werd afgezet werd het doodstil. Zelfs het gedreun van het feest verder weg, stopte. We sliepen als marmotten.

Om zeven uur aan de wandel. Eerst langs de oever van het meer waar een serene sfeer hangt.

Even terugkijken.

Na drie uur was het tijd voor een stop bij de BICI-grill. Heerlijke koffie trouwens in Italië en de hangstoelen deden ons beiden doen inslapen. We hadden het blijkbaar nodig en na een uur weer op pad.

Het was heerlijk zonnig met van die mooie witte opbolwolken en de route was het oog welgevallig.

Een van die opbolwolken werd wel heel donker en ja, de poncho’s moesten aan. Toch bleef de zon schijnen. Kermis in de hel, zei mijn moeder dan.

Die ene opbolwolk bleef steeds boven ons hangen als ware dat hij met ons meeliep. Wij waren dan ook uiteindelijk drijfnat terwijl de fietsers die op ons afkwamen droog waren en de fietsers die van achter kwamen slechts een beetje nat waren. 

Wat wil het universum ons duidelijk maken?

Hier werden we door een echtpaar op de fiets aangesproken. Ze hadden ons gisteren gezien toen zij naar Trento fietsten en ook op de terugweg.

“We dachten nog: wat een pittige wandeling voor die mannen.”

We hadden een leuk gesprek dat abrupt werd afgebroken vanwege een nieuwe lading nattigheid.

Wij kozen ervoor om onder dit afdak te wachten tot de ergste regen weer voorbij was.

Het bleef uitzonderlijk zonnig aaan de andere kant van de vallei en voor ons.

Maar uiteindelijk was het in de hele vallei bewolkt en nat.

Als je eenmaal doorweekt bent en je hebt overgegeven aan de omstandigheden valt het allemaal wel mee. Zeker ook omdat het niet koud was en de route mooi.

We wisten dat er in Borgo geen camping was en dat we iets alternatiefs zouden moeten vinden. Dat viel niet mee.

Alle accommodatie zat vol vanwege een fiets evenement.

Rick belde de een na de andere B&B, hostel en hotel; allemaal vol.

Een eigenaresse van een hotel besteedde wel een half uur samen met Rick aan het vinden van een kamer. Maar alles zat vol en de dame kwam als laatste met de mogelijkheid om naar de camping in San Cristoforo te gaan. 

Maar daar stonden we afgelopen nacht. Nee dat vonden we niet inspirerend.

We zaten op dat moment in een bar en bij het afrekenen vroeg Rick aan de bardame of zij wellicht nog iets wist. En dan bemoeit iedere gast in de bar zich er mee en de bardame belde een Room & Breakfast waar nog een laatse kamer vrij was voor, laat ik nou niet over geld zeuren: twee keer ons dagbudget.

Ietsjes boven het dorp met mooi uitzicht.

En dan ook nog maar een terugblik waar aan het einde van het dal de lucht opklaart.

We hebben een heerlijke knusse zolderkamer en dit zou ook Spaans kunnen zijn: de stekker van de waterkoker past alleen in een stopcontact op de gang.

Wel lekkere thee.

Ik laat geen foto van de kamer zie; want dan zou je schrikken. Overal spullen, een waslijn dwars door de kamer, schoenen die met oude kranten op de vloer staan om te drogen, natte poncho’s over de radiator en de boodschappen uit de supermarkt voor ons avondeten en de lunch van morgen. Kortom: een bende.

Anyway.
We hebben eens goed gekeken naar het verloop van de tocht. Nog drie dagen wandelen naar Padua (Padova in het Italiaans) waar we waarschijnlijk een dag rust houden. Daarna nog ongeveer 550 kilometer naar Rome. Dat zou nog een dag of 23 zijn wat betekent dat het er eind september echt al opzit. Help, wat gaat het weer snel terwijl we gedacht hadden om pas half oktober in Rome aan te zullen komen.

We bespreken samen regelmatig hoe deze pelgrimsreis voor ons is. Wat maakt het nou zo leuk om drie maanden met een zware rugzak dwars door Europa te wandelen? Want het is lang niet altijd ‘leuk’ of ontspannend. Het is geen vakantie en het vinden van slaapplaatsen bij kerkelijke instellingen valt ons tegen en elke dag ‘je weg’ te vinden zonder routine vraagt energie. Ook vinden we het jammer dat we geen andere pelgrims tegenkomen. 

Maar wat het leuk maakt is de vrijheid die je hebt. Het voorrecht om uit vrije wil die rugzak door Europa te slepen en er is dan ook geen dag geweest dat we er aan gedacht hebben om daar mee te stoppen. De ontmoetingen, het thema van deze reis, maakt dat alle ‘ontberingen’ of tegenslagjes als sneeuw voor de zon verdwijnen. Nee, we genieten er nog steeds van.

Met groeten Ton

Niet nog een keer

Van Trento naar San Cristoforo, 20 kilometer. 42113 Stappen.

Na uitvoerig beraad hakte ik de knoop door: niet naar Verona. Ook al zou ik graag naar de opera zijn gegaan. Het past eigenlijk niet in deze reis. We passen eigenlijk ook niet in de toeristische drukte van de omgeving. Dat klinkt wat overdreven, maar we zijn meer naar binnen gericht.

Zo waren we vanmiddag in een supermarkt in een winkelcentrum en we voelden ons daar gewoon buitenstaanders.

Anyway.

Als een blok viel ik in slaap in ons stille huis voor een nacht.

Een beetje wonderlijk vonden we het. We werden gisteravond keurig rondgeleid door een man en daarna hebben we niemand meer gezien of gehoord. Het ontbijt stond gisteren al gedeeltelijk op de tafels en deels in de koelkast.

Dus ook vanmorgen niemand gezien op een andere gaste na dan.

Ook wel weer relaxed en heerlijk ontbeten.

We deden wat boodschappen bij de LIDL omdat we een route door de bergen hadden gekozen waar we niet veel eetbaars zouden tegenkomen. Nou op wat appels na dan.

De route had een flinke klim in zich en die begon ook meteen al in de stad want Trento ligt duidelijk in een dalletje.

Na een half uur heb je dan al een mooi zicht op de bergen.

En wat is dat toch met mensen dat ze altijd op een klif willen wonen?

Prachtig zonnig weer, wel warm.

We passeerden een diepe kloof.

An apple a day keeps the doctor away. En ja wie door appelgaarden loopt eet appels en met de klim die we deden lieten we ze ons goed smaken.

Maar appels en Italië zijn vanaf nu synoniem.

We hadden ook nog een leuke ontmoeting met een oude dame die in de moestuin werkte. Ze groette ons zeer uitbundig en we spraken wat pseudo Italiaans: lees Spaans met een Italiaanse uitspraak. We kwamen toch een heel eind en de dame vond het onvoorstelbaar om helemaal vanuit Nederland naar hier te zijn gelopen. Ze vond dan ook dat we de toegang tot El Paradiso wel hadden verdiend.

Er was een reactie hoeveel talen we wel niet spreken. Nederlands, Engels en redelijk Spaans. Rick ook nog Duits en wat Frans. Met het Spaans komen we toch best ver hier zeker als de de wil er is om elkaar te verstaan.

Eindelijk na anderhalf uur op het hoogste punt. Nu lekker afdalen. Toch?

Nee dus. Na vijf minuten kwamen we bij zo’n puinrivier/kloof. Waarschijnlijk recent door veel regen onbegaanbaar geworden. Er hingen nog een paar kabels om je aan te zekeren en een paar stalen beugels voor je voeten.

Voor ons niet te doen en, o hemel, daar gingen de pelgrims terug.

Na anderhalf uur weer bij de kloof maar dat betekent ook dat we via het fietspad langs de snelweg moeten gaan. En dat was nou precies wat we wilden vermijden.

We moesten naar de andere kant van de rivier lopen en hadden daar wel mooi zicht op het diepe dal en de berg waar we twee uur eerder op waren vastgelopen.

Snelweg in de diepte.

Bij de pijl konden we niet verder en als je het zo ziet denk je: wat? Daar niet langs kunnen? Watjes.

Maar voor ons was het echt niet te doen.

Dus een wat saaie warme wandeling die we wel opleukten met gelati.

En dan nog een keer het rare puntige bergje waar we overheen zouden hebben gemoeten.

Schreef ik vorige week dat we naar de periode van Verlichting zijn gegaan volgens de Boeddhistische traditie. Maar ik heb op het ogenblik meer dat we op de proef worden gesteld. 

Het loopt niet echt lekker. Het slapen lukt eigenlijk hoofdzakelijk op campings ook al hebben we daar ook soms pelgrimskorting en leuke ontmoetingen. 

We missen soms supermarkten op het moment dat we ze nodig hebben en dan zijn er ineens een hele kluit waar we ze niet nodig hebben. Ook de dag menu’s lopen niet gelijk met ons wandelschema. Zijn we in een dorp met een restaurant met een dagmenu is het pas tien uur in de ochtend of we hebben net een slade bij de supermarkt gehaald en komen we een mooi dagmenu tegen.

Het is allemaal geen drama en het leert ons te aanvaarden hoe het op ons pad komt maar het mag wat mij betreft wel wat gestroomlijnder gaan.

We wilden eigenlijk naar een camping aan het meer van Levico maar door onze extra drie uur wandelen werd het San Cristoforo.

Hartelijk welkom geheten door de Nederlandse beheerder.

De was hangt aan de lijn en wij hingen bij het zwembad.

Met groeten Ton.

Treurwilgen

Van Auer naar Trento, 37 kilometer. 55416 Stappen.

Opnieuw heerlijk geslapen. De Italiaanse campingbuurman klaagde vanmorgen nog wel over de hitte van vannacht maar wij? Niets daarvan (met dank aan het luchtige tentje van de sopraan!).

Nog iets over de camping. Toen we er gisteren arriveerde en vroegen naar een kampeerplaats werd er druk overlegd. Nummer 26 of 23 nee toch maar 26. Het werd 37 en ze zei iets over elektriciteit dat inclusief was. 

Wij dachten dat het druk zou zijn en dat dat het zoeken was naar nog een vrije plek voor ons. Maar nee. Wij waren de enige met een tent en pas tegen 17.00 uur kwam er een Italiaanse buurman.

Wat bleek: nadat ik alle plekken was langsgelopen bleek dat alleen plaats 37 elektriciteit had. De camping dame heeft dus echt nagedacht om ons een goede plaats te geven. Waarvoor dank.

Om zeven uur begon de wandeling. Nogal bewolkt en het enige zonnetje dat we vandaag zagen scheen op de bergtoppen.

Opnieuw voor een groot deel over het fietspad langs de Adige.

De fietsroute is nog niet zo lang geleden geüpdatet gezien de nieuwe banken met bijbehorende treurwilgen

Er zijn ook al wat oudere bomen. Die geven wel meer schaduw.

De bergwanden vind ik geweldig zeker om te zien hoe de bomen zich er in hebben vastgezet.

Een oudere dame op de fiets haalde ons in en sprak ons aan.

Zijn jullie pelgrims?

Ja, naar Rome.

Dat dacht ik al. Mijn man pelgrimeert ook en ik herkende jullie aan de rugzakken.

Een leuk gesprek en dat doorbreekt dan meteen de monotonie van het wandelen.

Het bleef gelukkig de hele dag bewolkt want het was best weer warm en benauwd. Soms viel er een verdwaalde spetter en als we terugkeken het dal in zagen we dat het daar waarschijnlijk echt regende.

Maar meestal zijn we nogal mazzel waar het het weer betreft.

En zo tegen een uur of twaalf durfde ik te zeggen dat de appelhegemonie definitief was gebroken. We zagen nog wel eens een paar appelgaarden maar hoofdzakelijk wijngaarden.

Het stond al een tijdje aangegeven: bicicletta bikebreak met BBQ. En er werd gebreaked. 

In San Michele all’Adige wilden we in het klooster proberen te slapen. Maar ook hier was het klooster een museum en de kerk niet bereikbaar.

Dus op naar het 17 kilometer verder gelegen Trento.

Wel liepen we van onder de snelweg meteen dit straatje in en dan ben je meteen in Italië.

Dat meer echte Italië zien we pas vandaag meer en meer. Sud Tirol is toch nog onmiskenbaar van Oostenrijkse afkomst maar steeds zuidelijker komend zien we het veranderen. O.a. de rijstijl die duidelijk meer op snelheid is gebaseerd dan op veiligheid. Als voetganger kan je echt niet zonder zeer goed te kijken een zebrapad oversteken.

Ook ziet het er allemaal rommeliger uit. Om maar niet te spreken over zwerfvuil.

De nadelen van een dal zijn voor mij dat er weinig ruimte is met als gevolg dat er aan twee kanten van de rivier snelwegen en een spoorlijn liggen met bijbehorend geluid. Ontsnappen is niet mogelijk want er zijn behalve het fietspad geen of nauwelijks andere wegen.

Wel zien we de bergen zo langzamerhand wat vriendelijker worden.

Omdat Trento en omgeving geen campings heeft hebben we een B&B geboekt.

Oei, zei Rick nadat de betaling was gedaan via Booking.com, we kunnen er pas tussen 20.00 en 22.00 in.

Daar zitten we niet op te wachten dus werd het wachten tot de tent openging. We vulden de tijd met een supermarktmaaltijd van salade met linzen, yoghurt en banaan.

Daarna op pad naar het logeeradres.

Zagen we dit leuke bewimperde autootje.

Natuurlijk waren we toch eerder dan acht uur bij de Bie en Bie maar we konden er gewoon in.

Aardige ontvangst, goede kamer en badkamer en hoe heerlijk......een balkon met een milde bries en uitzicht op waar we vandaan zijn komen wandelen.

En nu we rustig op het balkon de dag even doornemen spreken we ook de intentie uit voor de buurman uit Den Helder die gisteren zijn nier heeft afgestaan aan een collega. We vragen het universum voor beiden een snel herstel en voor de ontvanger opnieuw een gezond leven.

Met groeten Ton

Gehavend

Van Bolzano naar Auer, 20 kilometer. 32001 Stappen.

Wat fijn die hogere temperaturen. Want het droog inpakken van een tent behoort tot de geneugten van het kamperen. Net als de stilte die toch eigenlijk bijna altijd rond 22.00 uur over de tenten, caravans en campers neerdaalt.

We sliepen dan ook als rozen alhoewel het vanwege de warmte wel een minuut of tien duurde voordat Morpheus ons in zijn armen nam. Maar dan heb je ook wel wat.

Om zeven uur, we zijn gewoon geprogrammeerd inmidels, de weg op. Het was bewolkt, warm en benauwd. Gelukkig gaan we voor een korte dagtrip met een wasdag.

Ik las op het blog Heen en weer naar de Ardèche hoe in het voorjaar een hevige hagelbui een vroegtijdig einde maakte aan de moestuin gewassen (ook al zijn sommige planten gewoon weer hersteld. Taaie rakkers die het zijn). Gisteren spraken we een appelboer en vroegen hem hoe de oogst was dit jaar. Niet slecht als je van dat plastic gaas boven je bomen hebt want anders had je veel schade van de hagel. 

Onoplettend van mij want er is inderdaad een groot verschil in hoe de bomen en de vruchten er bij staan. En als ik goed had gekeken had ik ook moeten zien dat het blad vol met gaten zat en de appels allemaal met plekken.

Nou de foto getuigt ervan.

Wij hadden het niet op orde gisteren. We kwamen op weg terug uit de stad naar de camping geen supermarkt meer tegen. De campingwinkel had een nogal klein assortiment voedsel bestaand uit wijn en kaas, beetje kort door de bocht. Wellicht om de gasten een duwtje in de richting van het restaurant te geven waar wij dan ook een heerlijke pizza aten.

Maar vanmorgen was het toch wat karig wat er uit de rugzakken kwam: een restje tacochips, vier smeerkaasjes en als pièce de resistance een reep chocolade. Voorwaar een wonderlijk ontbijt en we gingen voor een supermarkt aan de andere kant van de stad. Een kilometer of  zes kunnen we wel overbruggen op onze spekvoorraad, ook al wordt die wel steeds kleiner en kan ik inmiddels mijn wandelbroek uittrekken zonder de knopen los te maken.

Anyway, de fietsroute die we wandelden gaf wel een oversteek naar de stad, maar pas zo laat dat we de daar liggende snelweg niet konden oversteken en we derhalve tig kilometer zouden moeten teruglopen. 

We redden het wel op de restjes dus bij een een racecircuit  namen we koffie en thee mét.

Eigenlijk best lekker, zeker de combi kaas en taco’s. Chocolade heeft genoeg van zichzelf.

We liepen er gesmeerd mee (misschien ook vanwege een paar gejatte appels) en zijn hier ongeveer tien kilometer verder. Ik hou van de steile wanden met zijn op aangeplakte bossen.

De wanden zijn gladgeslepen door de gletschers die vroeger door het dal gleden. Lang geleden en hun plaats is ingenomen door een ‘gletscher van appelgaarden’. 

Vanuit de auto zou je zeggen: wat leuk al die appelbomen en na een uur of twee heb je weer een ander uitzicht. Voor ons is dit inmiddels appeldag vijf.

En sinds gisteren kunnen we het gistende fruit van de hagelschade ruiken. 

Ook al vijf dagen lopen we langs de Adige. Vanmorgen schrokken we op van een andere naam op de bordjes: Isarco, maar de Adige won het toch want nadat de twee rivieren samen waren gekomen was het weer het vertrouwde Adige.

Volgens de kilometertelling lopen we er daar al 112 van langs de rivier.

Nog een klein stukje voordat we Auer ingaan passeerden we deze brug. En altijd maar die alom aanwezige pelgrim.

Een werkelijk alleraardigst welkom op de camping. Tijd voor een gesprekje. O wat leuk pelgrims, naar Roma is altijd goed. Wat vinden jullie van Italië? 

En natuurlijk doen we een pelgrimskorting. 

Betalen jullie cash?

Ja.

Dan is het € 20.

Heel hartelijk dank want dat scheelt €9.

Ik geloof trouwens niet we in de financiële boeken zijn opgenomen.

Wel staan we op de camping met de voor ons meest essentiële zaken: tafel, stoelen, een hekje in de zon om de waslijn aan vast te maken, een centrifuge, schaduw van een boom, relatief zachte aarde zodat de tentharingen de grond ingeslagen kunnen worden, WIFI die ook echt op de kampeerplek werkte, elektriciteit en........ een palmboom die als koelkast kan fungeren.

We plunderden eerst de supermarkt en aten een gevulde salade en yoghurt, dronken een fles iceTea en snoepten nog een zak chips.

Vanaf drie uur liggen de boys bij, en ik soms in, het zwembad een beetje te doezelen en soms zelfs te slapen. Dat alles in de schaduw want mijn hemel wat is het warm en plakkerig. Een echt perfecte relax dag.

De  arm gaat goed, ook al ziet het er bont en blauw  uit. De strepen zijn van het drukverband.

Met groeten Ton