Bron

Toen we vorige week de leden van de gardenclub in de tuin hadden, liet een van de mensen ons een filmpje zien van de bron van de rivier de Guaro.

Omdat we de ‘onnatuurlijke’ waterval zagen kwam dat filmpje gisteren ter sprake.

Zullen we daar gaan kijken als we naar huis rijden?

Tuurlijk, het is jouw verjaardag.

Jaren geleden bezochten we de bron van de rivier de Guaro. Deze rivier voorziet het stuwmeer van Viñuela van water. Maar, teleurstelling, de rivier stond droog. 

Dat heeft te maken met het steeds droger wordende klimaat. Het water dat hoog in de bergen valt, stroomt ondergronds naar het gehucht Guaro waar het onder aan de berg uitstroomt. Vanwege die droogte wordt het water inmiddels voordat het de berg verlaat ergens afgetapt waardoor het dorpje zijn bezienswaardigheid heeft verloren.

Toen wij er dan ook waren was het een triest gezicht. Ongeveer zo triest als een lege fontein of zwembad.

Vanwege de grote hoeveelheid regen die de afgelopen maand viel blijkt er dus genoeg water over om weer via de natuurlijke bedding weg te stromen.

Wij waren duidelijk niet de enigen. Wat een rijkdom al dat water.

Damian in actie.

Dit is de plaats waar het water uit de rotsen stroomt. Voor de veiligheid is er een hek en een deur voorgezet. Wat wij trouwens een beetje vreemd vinden.

Zouden we daar misschien complottheorie op los kunnen laten?

Met groeten Ton

Feest

Na de wandeling in de kloof reden we gistermiddag naar Ronda.

Onderweg zagen we deze waterval. Het zag er zeer onnatuurlijk uit. Alsof er een grote waterleiding was gesprongen. Maar nadat we op het www hadden gezocht bleek het dus echt een waterval te zijn. Het dorpje ligt op de hoogvlakte en het water van de vlakte stort zich dus hier naar beneden. Bijzonder.

In de stad Ronda kom je natuurlijk langs een kerk. En die kerk werd van binnen uitgebreid bekeken. Er was een expositie over de Heilige Theresa en er was zelfs een reliek van haar linkerhand. Zowaar: niet niks.

Ronda ligt op de rand van een hoogvlakte en hier kunnen we naar mijn gevoel 600 meter de diepte inkijken.

Nou ja, een meter of 100 is het wel. De rivier de Guadalevín die in de stad de hoogvlakte doorsnijdt, wordt overspannen door de ‘nieuwe’ brug van zo’n 300 jaar oud.

En wij staan daar.

Zo tegen 19.00 uur eindelijk tijd voor een alcoholische versnapering. Heerlijk in de schaduw van de parasol.

Daarna hadden we een feestmaal bij de Dönner Kebabzaak. Eigenlijk een voorschot voor Rick want die viert vandaag zijn 65ste verjaardag waarbij je vroeguh je pensioengerechtigde leeftijd bereikte.

Hij had dan ook een appartement geboekt in Ronda waar vanmorgen eerst kadootjes werden gegeven.

Geen foto van maar naast het appartement was een bakkerij en die was open op zondag dus zaten we al rond 09.00 uur aan de taart.

En doorrrrrr.

We wilden via een toeristische route terug naar Los Zuecos rijden en dat deden we. Met een tussenstop voor een koffie.

En later nog met een onverwachte tussenstop maar daarover morgen meer.


Met groeten Ton 

Caminito del Rey

Een goed gevulde dag was het. Wel een nadeel: helemaal vergeten om naar de gedeeltelijke zonsverduistering te kijken. Ik had nog speciaal het brilletje meegenomen maar al doende niet opgemerkt dat er iets minder zonlicht scheen. 

Jammer maar er was dan ook genoeg afleiding.

Vanmorgen om 06.00uur op om op tijd voor ons tijdslot bij de Caminito del Rey te zijn. 

Maar voordat we maar daar waren passeerden we een van de stuwmeren van Ardales.

En die lag er spiegelglad bij.

De Caminito del Rey is een wandeling over vlonders die hoog tegen de wanden van een ontzettend hoge kloof zijn geplakt. Zeer indrukwekkend wat moeder natuur daar heeft gemaakt.

In het begin van de tocht was het nog wat druk omdat dan alle mensen nog op een kluitje zitten. Maar na een minuut of tien verspreidde het volk zich.

Voor de twee hoogtevrezers was het soms toch wat zwalken met knikkende knieën en de staaldraad die aan de rotswand zat geklonken liet ik niet zo heel vaak los.

De kaarsrecht oprijzende wanden hebben genoeg plekjes waar plantjes kunnen groeien.

Het traject is net geen vijf kilometer lang maar we liepen er twee uur over. Nou uh, dat is geen lopen, dat is bijna flaneren. Want wat is het prachtig.

En nee: ik keek pas naar beneden als ik met mijn ruggetje tegen de rots stond.

Deze rotslagen zijn een kwartslag gedraaid. 

Hier zijn we de kloof uit. Daarmee werd de wandeling trouwens niet minder mooi.

De Caminito is een grote trekpleister en ik kan niet anders zeggen dat het keurig is georganiseerd.

‘s Middags reden we naar Ronda waar we een nacht blijven. Een soort van mini vakantie dus. Maar daarover morgen meer.

Met groeten Ton 

Het haakwerk breidt uit

Gast Damian is er. 

Woensdag was een acclimatiseerdag. Rustig thuis een beetje relaxen in de zon.

Tja, en dan waarschuw je de gast voor de zon die hier toch echt intenser schijnt dan in het hoge noorden.

Maar een half uurtje kan toch wel?

Nee dus. Aftersun moest er aan te pas komen.

Een wandelmaatje wil wandelen. 

Op naar Málaga. In ieder geval de bikkels die de 50 km van de Nijmeegse doen.

Om 07.00 uur de start in Torrox. Nog koel en fris.

En dan na 14 kilometer al het afscheid. Ik loop terug naar het beginpunt en de mannen tippelen verder voor een ‘echte’ training van 45 km.

Gasten maken altijd andere foto’s. Tuurlijk zie ik die Osborn stier echt wel staan, maar denk dan dat een foto niets toevoegt.

Een foto van zo’n sardientjesroosteraar? Zelf ook nog nooit gemaakt. Niks mis mee als sfeermaker langs de route.

Zo tegen 17.00 uur waren de mannen in Málaga om met de bus van 18.00 uur naar Torrox af te reizen waar ik ze om 19.00 uur oppikte om naar ons favoriete Chinese restaurant te gaan.

Zelf was ik tegen 12.00 uur weer bij de auto. Ik twijfelde eerst nog om de hele tocht naar Málaga ook mee te wandelen, maar een bijeenkomst voor een zangavond gaf de doorslag dat niet te doen.

Ik vind het best een uitdaging als man van klassieke muziek om samen met andere zangers een Nederlandstalige zangavond te vullen. Uit de comfortzone dus.

We gaan 15 liederen zingen van o.a. Armand, Clouseau, Toon Hermans en Gordon. 

Ben benieuwd wat ik er uiteindelijk van vind.

Al met al een lange dag voor iedereen.

Vanmorgen bleef ik thuis en had Rick een vergadering van het koor. Ondertussen maakte Damian een rondje door het dorp.

Het haakwerkstraatje haakt steeds verder uit.

Een dag zonder taart is een verloren dag.

Hij heeft wel oog voor detail.

Maar, zegt ie zelf: ik ben hier voor het eerst en vind alles mooi.

Het lijkt wel of die boom op een dak groeit.

Inmiddels is iedereen weer thuis en hangen we in de zon want ineens is het echt maarts weer. Gewoon 20 graden en strakblauwe lucht.

Ook hoorden we Bijeneters en Leeuweriken.

 Met groeten Ton 

Gardenclub

Een beetje doenig was het wel.

Maar wat was het leuk.

Rick installeerde gisteren alle hoekjes waar de gardenclub leden konden zitten. Wel hing er tot het allerlaatst dreiging van regen. 

Maar vanmorgen was het nagenoeg strakblauw en windstil. Hoe fijn is dat?

Vanmorgen begonnen we als eerste klus met het zetten van de bewegwijzering op strategische plekken. Dat is in de campo nodig anders zijn de huizen toch best lastig te vinden.

Zo tegen tien uur kwamen de hulptroepen voor de plantenkraam, de cakekraam en het boekenstalletje. Dat boekenstalletje is de bibliotheek van de club.

Omdat er tegenwoordig veel Nederlanders zijn hier zijn, waren er vanmorgen ook zeven present. Dus nam Rick de Nederlandse tuintour voor zijn rekening en ik de Britse.

Leuk om zo door je eigen tuin te gaan en te vertellen wat de uitdagingen waren om tot dit resultaat te komen. En hoe vaak klonk er niet instemmend gemompel. “Ja, bij mij ging in het begin ook veel dood”.  Of  “Ik dacht ook een sappig groene tuin te maken onder de Spaanse zon”.

Na de rondleidingen was het gezellig nakouten in de zon onder het genot van koffie, thee en versnaperingen. Dat laatste: gebakken door de leden en gekocht en vervolgens verorberd door de leden. De opbrengst van dat alles vloeit in de clubkas en komt ten goede aan de BBQ in de zomer en de Kerstlunch in december.

En dan de afsluiting. Iedereen stond happy te wezen zonder door te hebben dat de eerste spetters begonnen te vallen.

Nou ja, binnen een kwartier waren de gasten weg en ruimden het bestuur en wij de spullen op.

Karen gaat een verslag maken van de meeting en vroeg of ik nog foto’s had van hoe de tuin er in het begin uitzag. Dus ging op zoek en vond deze van 2012.

Wel een verschil met deze van vandaag.

Met groetenTon 

Gezellige tijden

Ze maken nog geen zomer want het is wat fris vanwege storm Martinho die overtrekt. Maar de zwaluwen zijn gearriveerd. Eergisteren zag ik de eersten.

Deze pad liet zich ook zien. Nu is mijn gehoor wat aan het afnemen maar Rick was niet verbaasd het beestje te zien want ‘ik hoor hem vaak kwaken’.

Deze lamp op zonne-energie kregen we van vrienden. Ze werken goed en blijven ‘s avonds ook lang branden.

Nou zag ik van de week dat het zonlicht een beetje vreemd door het bolletje scheen.

Bij nadere inspectie zag ik dat er water in het bolletje zat. 

Na overleg is besloten de tuinclub bijeenkomst door te laten gaan. Storm Martinho trekt meer westwaarts langs het Iberisch schiereiland en daarmee is hier 80% van de voorspelde neerslag uit de boeken verdwenen. 

Tijdens de zondvloed van de laatste weken heb ik niet zo veel meer gedaan in de tuin. Hij ziet er trouwens heerlijk sappig groen uit,  maar dat is ook ten dele vanwege de wilde planten. Lees onkruiden. Er is dus nog wel wat te doen.

Rick liep te slepen met tuinstoelen en tafeltjes.

Wat ga je doen, wilde ik weten,

Nou ik maak alvast leuke zitjes voor aanstaande dinsdag.

Kortom: lekker bezig

De komende week is sowieso wat vol met leuke dingen. Zo hebben we het weekend twee dagen gasten voor de lunch, de gardenclub op dinsdag en dezelfde avond halen we een gast op van het vliegveld. Als die gast weggaat komen er de zelfde dag vrienden uit Nederland aan. 

Met groeten Ton

Listo

Spaans voor klaar.

Vanwege het regenachtige weer van de laatste weken begon ik met het beplakken van een wasmachine raam. Het raam is asymetrisch en is aan een kant lager dan aan de andere kant.

Nou ja, succulenten hebben weinig aarde nodig, dus is het niet erg als er maar een laagje van 6 centimeter in kan.

Ik was, niet heel erg slim, met het beplakken van de binnenrand begonnen. Om vervolgens de buitenkant te doen zette ik de schaal omgekeerd op een pan.

Nadat ik klaar was met beplakken moest er gevoegd worden en kom, dacht ik: gebruik die zakjes nou die je ooit uit de containers viste. Het is voegmortel voor natte ruimten of zwembaden. Heel geschikt voor schalen die buiten moeten staan.

De foto staat op zijn kop. Dat is omdat ik de zak per ongeluk aan de onderkant openknipte. 

Tja, het is gratis maar vind ik het mooi? De stukken glas vallen wat weg door de eenduidige kleur van de specie.

Nadat ik de buitenkant met witte specie had gevoegd vond ik het contrast eigenlijk best mooi

Wat plantjes drin en klaar.

Ik ben tevreden.


Ook tevreden zijn we dat de mannen vandaag terugkwamen om de afdeklaag voor de serre te storten.

Morgen kunnen we erop zitten, maar voor het installeren van het stalen frame is minstens een week uitharden nodig.

Goed. Dan kunnen we morgen beslissen of de gardenclubmeeting volgende week dinsdag door kan gaan. Nadat depressie Laurence afgelopen dagen overging en veel regen liet vallen komt morgen Martinho over met meer water.

Het stuwmeer van Viñuela is van 36 Hm3 naar 67 Hm3 gegaan. Voorwaar voorwaar ik zeg u: dat is een flinke sloot water. Zeker als je weet dat er ongeveer 15 Hm3 per jaar wordt verbruikt.

Met groeten Ton 

Rain in Spain

Gisterochtend kwamen de mannen om de betonvloer te maken.

Het was droog en ze gingen voortvarend van start.

Eenvoudige bekisting. Dat is wat we vaak zien. Het hoeft niet echt heel precies want als de boel klaar is stukadoren ze de oneffenheden/foutjes weg.

Hier is het inmiddels wat gaan spetteren en zijn de mannen aan het schuilen, maar na een half uur, Spanjaarden hebben een hardgrondelijke hekel aan regen, gingen ze naar de werkplaats. Wel om na een drie kwartier weer terug te komen omdat de zon scheen.

Dit was het resultaat toen we terugkwamen van de koorrepetitie. Best groot.

Een beetje regen doet het beton geen kwaad.

Het regende als een gek vannacht. Er zat vanmorgen 40 mm water in de meter. Ik liep wat later de weg omhoog om te zien of er nog schade was ontstaan maar kon niks zien. Wel zag ik heel duidelijk, ook omdat ik hier ongeveer 50 meter hoger sta dan ons huis, de grote bruine vlekken in zee waar de rivieren uitstromen.

Ook vandaag hingen de wolken net boven land.

Voordat de serre geïnstalleerd wordt willen we de gele muren overschilderen met KEIMverf. Die verf wordt alleen in Torre del Mar verkocht en wordt daar dan op kleur  gemaakt. En dat vroeg onze lijfelijke aanwezigheid want kleur uitzoeken op een computerscherm leek ons wat tricky.

Nadat we de verf hadden besteld wilde Rick wel even in het zonnetje aan de boulevard zitten. Dat is ongeveer bij de rode pijl in bovenstaande foto.

Ik schat dat het na drie minuten begon te miezeren en we verkasten we naar een tafel onder de luifel. Om ook daar na een paar minuten, maar echt het restaurant in te gaan.

De obers weten precies wat ze doen moeten. De luifels worden ondersteund met extra steunen en de doeken worden regelmatig opgeduwd om de plassen op het doek weg te laten lopen. Ook een dakgoot in het restaurant werd ondersteund met palen, omdat die gevaarlijk doorzakten. Daarnaast kwam er direct een dame met een watertrekker om het onder een muurtje binnenlopende water weg te trekken. 

Het team was goed op elkaar ingespeeld. Je zou ook;  zeker als Nederlander kunnen zeggen: doe wat aan dit terugkerend fenomeen. 

Maar dit vinden we nou zo leuk aan Spanje. In ieder geval zolang het bij een ander is.


Zowel op heen- als terugweg zagen we overal kleine waterstroompjes de bergen afkomen. Alles gorgelde, spletterde, klaterde, murmelde en klotste. De grotere beken en rivieren bulderden. Het deed ons sterk denken aan Galicië.

Eenmaal weer thuis.

Kom je ook in de serre zitten?

Met groeten Ton