Van grote troosteloosheid

Het bleef droog gisteren. En er scheen zelfs nog even een flauw zonnetje.

Als we dat hadden geweten dan had de gardenclub bijeenkomst wel door kunnen gaan. Maar ja, je weet het niet. De tuin was natuurlijk wel nat. Net niet drassig.

Vandaag een lunch afspraak in Torre del Mar.

Mocht het nou toch onverwacht droog zijn, kunnen we er wel naar toe wandelen, was ons idee.

En droog was het en bleef het. Wel bewolkt en koud met een straffe wind tegen.

Bijzonder zo’n besneeuwde piek die zichtbaar is vanaf het strand.

Alle rivieren die we overstaken, voerden water en dat is niet vaak. Dit is de Rio Güi.

We liepen een hoog tempo en dat gaf ruimte voor een extra stop.

Laten we hier gaan zitten, stelde Rick voor.

Bar Pensionista. Voor ouderen dus. Nou ja, in oktober pensioneer ik dus zo groeien we daar langzaam naar toe.

Het ging er zeer ongedwongen aan toe en…..de prijzen liggen lager dan in de reguliere bars.

En weer door. Het meeste water ging door de Rio Algorobo.

Wat ons nog wel opviel is dat sommige rivieren modderig bruin water hadden en andere juist helder. 

Na de toneelles werd gevraagd of we interesse hadden in boeken omdat er door iemand werd ontspuld. 

Er zat niks van mijn gading tussen maar, vroeg ik, mag ik er een paar meenemen om in de minibiebs langs het strand te zetten.

Tuurlijk mocht dat en zo zette ik twee keer twee boeken in de kastjes.

De veredelde Nederlandse snackerette was dicht vanwege ziekte dus weken we uit naar een Grieks restaurant.

Beslist een goede keus. We aten er heerlijk en gezellig. Wel is het na een langere pauze wat lastig om weer ‘in de benen’ te komen.

De terugweg nam dan ook een kwartier langer.

Dit schept wel verwachtingen is het niet?

Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hier te gaan staan met een dure camper.

Van grote troosteloosheid, zou Maarten van Rossum zeggen. 

Met groeten Ton 

Ps, Geen blaren.