Jammer en......

Het tuingereedschap is opgeruimd.

De paden geharkt.

De zonnebedjes staan klaar.

De logeerbedden zijn opgemaakt.

Het huis is schoon en zelfs de ramen zijn gelapt.

Extra boodschappen zijn in huis inclusief wijn en knabbels.

Alles in gereedheid en........de gast die vanavond zou komen, komt niet. Oei, dat kan natuurlijk ook. Werkomstandigheden, het werk moet dit weekend afgerond worden. Oei, dat bestaat natuurlijk ook al is dat eigenlijk uit ons systeem.

Nou ja, er wordt een nieuw ticket geboekt, betaald door de baas dat dan weer wel en dat het huis zo lekker schoon is is ook wel weer fijn.

Niet alleen de gast komt wat later.

Vorig jaar stond de Acacia op 13 januari in volle bloei en dit jaar?

De eerste bolletjes beginnen net te kleuren. Is het waarschijnlijk toch koeler dan vorig jaar ook al zou ik dat niet zeggen. Vandaag werd het met 20 graden bijna al weer te warm in de zon.

Nu wordt het komende week zelfs nog wat warmer dus Ellen: Laat de baas snel boeken. Het is hier heerlijk.

Met groeten Ton.

Op de lip zitten

Ook al kunnen we goed op elkaars lip zitten is het ook wel eens lekker om een dagje alleen rond De Klompen te zijn.

Rick ging vandaag skiën in de Sierra Nevada. De sneeuw conditie was optimaal na een week die in het teken van Gloria stond.

Maar vandaag scheen de zon en waren er bijzonder weinig skiërs.

Ook waren er lenswolken.

Nu doen we dit dagelijks: buiten ontbijten onder de acacia maar vandaag, helemaal alleen genoot ik nog net iets intenser van de fluitende vogels, het voorbijschieten van de zwaluwen (volgens mij is het de eerste keer dat ik de hele winter zwaluwen zie) en de biddende havik.

Daarna plantte ik de eikels op de helling, sprokkelde ik wat droog hout uit de boomgaard van de Spaanse buren en zaagde dat in brandbare stukken. 

Ook maakte ik wortelstekken van de Acacia. Weet niet of dit gaat lukken want de wortels die ik onder het worteldoek vandaan haalde zijn wel wat dun. 

En ik stapelde het hout op zodat het de hele zomer kan bakken in de zon. Op de dikkere stukken na zal het meeste kurk droog zijn in oktober/november.

Zowaar lag ik ook nog op een bedje in de zon want het was met 20 graden té lekker om er niet van te genieten.

Maar aan het einde van de middag ben ik het alleen zijn wel weer zat. 

Om zes uur kwam Rick bruinverbrand en voldaan van het skiën thuis en maakte ik nog een paar foto’s van de lenswolken die mooi kleurden in het licht van de ondergaande zon.

Met groeten Ton

Sneeuw in de achtertuin

Nu het weer weer is opgeknapt, wordt duidelijk hoeveel sneeuw er op de Maroma ligt.

En dat in ‘onze’ achtertuin.

Vanmorgen vroeg kleurde het prachtig roze. Kijk, dan begint de dag goed.

Zeker toen ik zag dat de stekken van de Buddleja nieuwe knopjes hadden. De lente komt er aan en de temperaturen lopen de komende dagen op tot rond de twintig.

Rick ging vanmiddag op pad voor het koor. De werkwijze van de nieuwe dirigente valt niet bij iedereen in de smaak dus is er na een enquête besloten om twee koren te maken. Een zal dan een pop/jazzkoor zijn onder leiding van de nieuwe dirigente en het oude gaat Rick leiden. In ieder geval tijdelijk. De repetities gaan beide op maandag plaatsvinden en sommige koorleden zullen bij beide koren gaan zingen. 

Er is een initiatief in Spanje om meer dan 2 miljoen eikels te planten: la Gran Bellotada Iberica. Iedereen kan zich opgeven om op een bepaalde plaats te helpen met het planten van eikels. Leek mij ook wel nuttig en leuk om mee te doen maar waarom zou ik onze eigen 6000 meter niet beplanten? Maar de eikels die ik had meegenomen uit Italië en degenen die ik opraapte in Spanje waren voor een groot deel verrot en moest ik op zoek naar nieuwe.

Dus nadat Rick was vertrokken ging ik op zoek naar eikels. Nu is dat niet helemaal de waarheid. Ik zag gisteren een hele berg eikels liggen. Waarschijnlijk van de Spaanse buurman die zijn terras had schoongemaakt. Midden op het terras staat een grote Eik en ik denk dat de buurman de eikels die daar zijn afgevallen bij elkaar heeft geveegd en naast zijn huis onder een boom heeft gegooid. Gisteren kon ik ze niet meenemen omdat ik niets had om ze in te stoppen.

Ik vulde de emmer tot de rand omdat ik zag dat er veel eikels rot waren of gaatjes hadden van de Eikelboorder. Thuis gekomen zette ik de eikels eerst even in het water en haalde degenen die bleven drijven uit de emmer.

Dat was ongeveer 80 % en die gooide ik bij de kleine Eikjes die ik twee jaar geleden zaaide zodat die tijdens het verteren hun voedingsstoffen aan de Eikjes geven.

Niets gaat verloren.

De zakkers controleerde ik secuur en alleen deze bleven over. Daarvan knipte ik er ook nog een paar doormidden om te zien hoe ze van binnen uitzagen. Volgens mij hebben deze een grote kans om te ontkiemen.

Morgen ga ik ze op de helling planten. Ze gaan niet aan het watersysteem en zullen het helemaal zelluf moeten gaan doen net als in de natuur.

Met groeten Ton

Het duurde me te lang

Na, hoe heerlijk, ook nog een natte zaterdag met 24 millimeter regen scheen vanmorgen eindelijk weer de zon. En dat is natuurlijk ook weer heerlijk want na een week bewolking zijn we het ‘Nederlandse’ echt wel zat.

Dus vanmorgen niet eerst de kachel aan omdat we lekker buiten konden ontbijten. Daarna kuiste Rick het huis en ik bereidde de lunch voor want we kregen visite. Twee mannen die het huis huren van vrienden en die ook tijdelijk meezingen met het koor.

Het was zeer genoeglijk en dan zijn vier uur zo voorbij 

De foto is gemaakt met de zelfontspanner en de eerste poging leverde niet het gewenste resultaat op. Maar de tweede poging duurde me te lang dus nam ik alvast een hap van de hartige taart want die laat ik niet koud worden.

Wat sta je leuk op foto zei Rick nadat Maarten ons de foto’s had gestuurd.

O, ik kijk wel hemels maar ik had  mijn mond net vol met taart gestopt.

Met groeten Ton

Verrot

Kom niet aan mijn nachtrust want dan word ik pissig. En er zijn een paar uitzonderingen waarvan het geruis van de regen er één is. Alleen in Spanje trouwens.

Dat dan weer wel. 

En er viel zestien millimeter.

Vanmorgen was het droog en afwisselend bewolkt. Goed weer om de compost bij bomen en planten te strooien. Wat een rijk gevoel geeft dat.

Daarna plantte ik niet alleen de eikels die ik in Italië opraapte tijdens onze pelgrimstocht maar ook die ik vond in Spanje. 

Dat was geen onverdeeld succes. Ik weekte vorige week de eikels een nacht in het water. Volgens het WWW zijn eikels die drijven in het water niet goed meer. Oei, ze dreven allemaal. Dus hield ik ze een paar dagen in een vochtige doek.

Vanmorgen met het idee in het achterhoofd dat de aarde lekker vochtig was daalde ik de helling af met een bakje eikeltjes en een plantschopje. Gaatje maken, eikel erin, gaatje eikeltje pompidompidom, gaatje eikeltje tralalalala, gaatje..... oei, deze voelt wel wat snotterig aan. Ik knijp hard en er spuit bruine smurrie naar buiten. Verrot en de overige ook op een paar na. Geen succes dus. Toen maar wat pijnboompitten geplant. Ik ben tenslotte niet voor een eikel te vangen.

De komende dagen maar op jacht naar zaden van bomen en ander bruikbaar spul.

Vanmorgen sprak ik de Engelse buren. Die stapten net de auto in om haardhout te scoren. ‘We jagen het er door met deze kou.’

Ze vertelden ook nog dat ze op hun terrein naar oud hout hadden gezocht en de buurvrouw zei dat een stronk van de vijgenstruik die ze een paar jaar geleden hadden omgezaagd zeer goed had gebrand.

Ik ben dus niet de enige die struint.

Ook ons houthok raakt al aardig leeg dus daalde ik opnieuw de berg af maar nu samen met Rick, want het gesleep met takken de berg op is wel zo prettig om niet alleen te hoeven doen.

Er zit trouwens voldoende dood hout in de bomen om de rest van de winter door te komen maar dat vraagt nog wel wat inspanning.

Niet alleen het koudere weer zorgt ervoor dat het hard gaat met het hout. Ook boktorren of andere knagers nemen hun deel.

Tijdens het koken zag ik in een ooghoek iets bewegen. Een padje.

Met groeten Ton

Ik bied je mijn excuses aan

101 Had hij vandaag geworden.

Ik schrijf hier regelmatig over wat mijn moeder zei maar de woorden die het diepst in mijn hart liggen, zijn van mijn vader.

De twee jaren voorafgaand aan het openbaar maken van het seksueel misbruik uit mijn jeugd waren nogal onprettig. Ik raakte steeds verder uit balans, werd boos, opstandig, verbitterd, onverschillig, onaardig en maakte zo ongeveer ruzie met iedereen. Niemand begreep wat er met me aan de hand was en ik? Ik kon er niets over zeggen omdat mijn belager indertijd zei ‘Niets tegen je pappa en mamma zeggen hoor. Het is ‘ons’ geheim’. En dat deed ik. Tot ik gewoon niet meer normaal functioneerde en ik naar een psycholoog ging om orde in de chaos te krijgen.

Op een bepaald moment was het zover om de misbruiker te confronteren. Dat deed ik en de vervolgstap was om mijn ouders te informeren. De belager kwam uit de sociale kring van mijn ouders. Dus zit ik bij mijn ouders aan tafel om een en ander te verduidelijken.

Mijn vader kijkt me op een ogenblik aan en zegt: Ik bied je mijn excuses aan. Ik heb gefaald en heb je niet kunnen beschermen.

Kijk, wat meer zou hij nog kunnen zeggen? Wat zou ik nog meer willen horen? Dit was voldoende voor mij om te weten en verder te gaan in de wetenschap dat mijn vader van me hield maar ook dat hij zichzelf fout maakte.

Ik kan deze woorden nooit zonder emotie aan iemand vertellen en als ik ze zelf weer eens overdenk overvalt me dezelfde emotie.

Terugkijkend zie ik mezelf zitten en zie ik dat ik niets terug zeg. Ik had hem toch op zijn minst kunnen zeggen dat ik zijn woorden waardeerde of zeggen dat hij er niets aan kon doen omdat het zeer stiekem en geraffineerd gebeurde. Nee, ik zei niets. En...... het is nooit te laat om dit alsnog te zeggen.

Pap, wat ben ik blij dat je dit tegen me zei. Zelfs na vijfentwintig jaar haal ik je woorden nog regelmatig terug. En je hoeft jezelf niets te verwijten want je kón het niet voorkomen.

Met groeten Ton

Licht

Natuurlijk hoorde ik het vannacht al een keer regenen en vanmorgen spetterde het nog.

En het blijft regenen hoor, zei Rick.

Een klein streepje zonlicht scheen nog net tussen de zee en de zwarte wolken door dus met de bewolking zat het wel goed.

De combinatie zwarte wolken en oranje zonlicht deed wonderen met de elektriciteitsmast.

Ook de kleur van blad en bast onderging een metamorfose. Het universum maakt de mooiste lichtshows.

Anyway.

Het was de jaarlijkse keuring voor onze Suzie. Dus poetste Rick gisteren de binnenkant helemaal op en deed ik vandaag de buitenkant.

We checkten ook de ruitenwisservloeistof, het oliepeil, de bandenspanning en de lichten. Dus moest er vanmorgen eerst een ritje langs de garage gemaakt worden voor een nieuwe lamp. Dachten we. Maar de monteur keek, raakte een draadje aan en floep: de lamp deed het.

Wij blij en zagen het als een good omen.

Door naar het keuringsstation, in Motril deze keer omdat het station dichterbij vol zat tot half februari en we dan al weer in Nederland zijn.

Altijd een beetje nerveus. Zou ze er wel doorkomen? Begrijp ik de opdrachten wel die ik krijg van de keuringsman? 

En ja, ze kwam weer helemaal goed door de keuring en ik voerde de opdrachten goed uit (in Spanje rijd je je auto zelf over een keuringsparcour).

Helemaal blij reden we weer naar De Klompen en maakten we een tussenstop bij de supermarkt voor een tractatie. Rick een reep chocolade en ik een zakje pinda's.

Maar eerst kijken hoeveel water er in de regenmeter zat. 24 Millimeter. Kijk, daar werd ik nog blijer van en het regende nog steeds.

Soms ging het zelfs hard regenen en om half vijf zat er 35 millimeter in en werd het droog.

Na het overlijden van de oude buurman in september, kwam vanmiddag zijn zoon, als nieuwe eigenaar, voor een gesprek. De afgelopen jaren verliep het contact niet altijd vlekkeloos en we zien dit als een nieuwe start.

Hoe blij kan een mens worden?

Met groeten Ton

Schaamte

Omdat het weer wat te wensen overlaat is het mooi tijd voor wat binnenklusjes.

Zo zaaide ik een stuk of twintig pijnboompitten en Acaciazaadjes die ik kreeg van zus toen ze uit Australië terugkwam. Ze liggen als zes jaar te wachten om gezaaid te worden maar er stond schaamte tussen.

Waarom niet meteen gezaaid nadat ik ze van zus kreeg? 

Oei, even goed naar mezelf luisteren. Ik liet ze liggen omdat ik het een stom kado vond. Hoe kan je nou een Australische boom in een Spaanse tuin zetten?

Dus liet ik het zakje in de bewaardoos liggen en elk jaar zie ik het en voel schaamte. Schaamte omdat ik inmiddels een vette Acacia in de tuin heb en de permacultuur het gebruik van snelle, kort levende groeiers aanbeveelt.

Na de bosbranden in Australië las ik een artikel dat na bosbranden, Acacia zaden ontkiemen. De zaden kunnen wel vijftig jaar goed blijven dus.......deed ik de zaadjes gisteren in een beker en overgoot ze met heet water. Dat is een bekende methode om de hitte van een bosbrand na te bootsen.

En vanmorgen zaaide ik de gezwollen zaadjes in drietallen in de potjes.

En ik maakte stekken van een Buddleja. De moederplant heeft het al een paar jaar niet naar de zin op de door mij toebedeelde plaats.

Hopelijk gaan de stekken het beter doen. Een lege waterfles doet dienst als minikasje.

Omdat de temperaturen wat lager liggen gaat het haardhout sneller dan ik had gedacht en heel veel ligt er niet meer in het houthok.

Tijd voor Malle Pietje om in actie te komen. Die spiedde de afgelopen dagen overal naar hout. Gratis hout wel te verstaan dus wat sloophout uit de container en een dikke afgebroken tak van de olijfboom op het lege perceel vlak boven ons.

Het was even flink werken om het gevaarte naar beneden te brengen en in stukken te zagen. Omdat die tak al een jaar of vier geleden is afgebroken is het kurkdroog en keihard maar vandaag is het huis er in ieder geval warm mee gestookt en waarschijnlijk de komende twee dagen ook nog wel.

want de dikste stukken branden wel een uur of twee.

En wat doet Rick in de keuken? Pannekoeken eten en het regent niet eens. 

Omdat het traditie is om pannenkoeken eten als het regent zijn we al drie dagen onrustig. 

Ha lekker pannenkoeken morgen. Waarna het droog bleef en we konden roepen: morgen pannekoeken.

Maar ook vandaag bleef het droog en besloten we om de traditie te doorbreken.

Im de middag ontstonden er grote aambeeldwolken boven zee en ze kwamen dichterbij. Zou het dan toch?

Nee dus en ging ik de helling af om olijfbomen te snoeien om haardhout te maken voor volgend jaar.

In 2012 kochten we perceel naast ons van meneer Navas. Hij vertelde dat de veertig olijfbomen door hem en zijn vader zijn geplant. Ongeveer zeventig jaar geleden en de sinds de dood van de vader zijn ze niet meer onderhouden.

Na de aankoop ben ik wel een keer een stukje de helling afgekropen maar omdat het zo steil is niet verder dan een meter of vijftig. 

Op de kadastrale kaart staat aangegeven welk gewas waar op de kavel stond ten tijde van de aanplant: olijven en druiven. 

De olijven zijn zo groot geworden dat ze bijna een bos vormen.

De bomen op deze foto snoeide ik in 2017 rigoureus terug en dat hout is nu bijna op.

De plaats van de druiven is in bezit genomen door grassen en kleine struiken. En leuk om te zien is dat er veel gewas staat en als ik in de grond graaf is er een mooie compost laag te zien. Dat biedt meteen perspectieven voor bos aanplant want de successie van planten is hier al gevorderd van eenjarigen naar meerjarige planten en dus zelfs al wat struikjes.

Zo ziet de begroeiing er van dichtbij uit.

Ook is er een overvloedige fauna gezien de vele wildpaadjes die er zijn.

Nadat ik een halve boom had gesnoeid, de takken naar boven had gesjord en in stukken had gezaagd begon het toch wat te spetteren.

Ben benieuwd wat de regenmeter morgen aangeeft.

Met groeten Ton

Het is weer zover

Het is weer zover: hoge druk in het noorden van Europa en de depressies in het zuiden. Al minstens twee weken aangekondigd met grote hoeveelheden regen. 

Tja, maar niet hier. 

Zaterdagochtend leek het wel een regenachtige dag te worden en de enige zon scheen een beetje onder de bewolking door tijdens de zonsopkomst. Maar regen? Niks, noppes, nada. De buien bleven hardnekkig in het binnenland hangen zagen we op de buienradar.

En ook zondag bleef het droog want toen bleven de buien boven het binnenland. Wel was het koud ook al scheen er af en toe wat zon. De zonsondergang was prachtig. 

Voor vandaag was er opnieuw regen voorspeld maar bij het opstaan was het terras droog ook al lag er een laagje poedersneeuw op de bergen rondom.

Prachtig gezicht. Bijzonder ook, ook al komt dit een paar keer per jaar voor. Net of we een beetje in de Alpen zitten.

Vanmiddag een lunchafspraak met vrienden. Een heerlijke onderbreking van bankhangen en in het haardvuur staren.

En wederom werd ik opnieuw blij van een dooie mus. Tegen vieren ging het even hard spetteren. 10 Seconden. De rest van de regen bleef nu boven zee hangen.

Anyway.

Om kwart over vijf kwam de zon er door en dat is dan ook meteen weer een pleister op de wonde.

Nu komt de regen vannacht wordt er gezegd. 

We gaan het zien.

Met groeten Ton

Hunebedden

We zijn weer samen. En zoals gewoonlijk vind ik het stil in huis en tuin.

Gisteren deden we een kleine tour.

De eerste stop was voor koffie in Nerja want het mag ook lekker zijn. We maakten een foto op het Balcon de Europa, the place to be voor een mooi zicht op de kust.

Door naar Almuñécar.

We wandelen wat langs het strand,

genoten van een heerlijke lunch en vervolgens van de rust, de zon en het uitzicht.

Daarna nog een drankje op het strand en een klim naar het topje van de grote Peñon.

Vanmorgen was het vertrek al in alle vroegte. Half zes reden ze richting het vliegveld en waren er vier leuke dagen voorbij.

Nee, ook deze keer kan ik niet schrijven: gelukkig hebben we de kaas nog. Nee als echte Drenthen namen ze drie gletscherstenen mee om een mini hunebed te bouwen. Een goed gekozen kado voor een stapelaar als ik.

En waar zou die beter op zijn plaats zijn dan bij Oermoeder en een eik in wording (dat kleine sprietje met groene blaadjes rechts op de foto)?

Met groeten Ton

Deceptie

De gasten arriveerden maandagavond vlak nadat de zon was ondergegaan.

Nee, eerst een foto, voordat de kleur weg is.

Wat is dat toch leuk als gasten voor de eerste keer op de berg komen. Ze zijn altijd onder de indruk van de schoonheid van moeder natuur. En ja we zijn steeds nog dankbaar dat we ooit tegen dit perceel grond aanliepen.

Barry en Monique liepen in 2018 naar Rome en we volgden hen via het blog dat Barry dagelijks schreef. Het was voor ons een bron van inspiratie. Nadat ze weer in Nederland kwamen zochten we ze op in Drenthe. Dat klikte en toen wij vervolgens naar Rome wandelden, spraken we met hen af in Obergünzburg in Beieren. En in het kader van onze nieuwe gastvrijheid nodigden we ze uit om naar Spanje te komen.

Dus worden er veel ervaringen uitgewisseld maar ook wat de impact op het ‘gewone’ leven is van het pelgrimeren.

En zoals ik regelmatig schrijf dat we allemaal op elkaar lijken en zelfs verbonden zijn met elkaar omdat we gemaakt zijn van hetzelfde sterrenstof blijkt ook nu weer hoeveel dingen we gemeen hebben. Soms ziet het er iets anders uit maar in basis: gelijk. 

Zo zijn er veel gezamenlijke interesses.

Ik ben geïnteresseerd in bomen. Hoe groot worden ze, gebruiken ze veel of weinig water, zijn er delen eetbaar, leggen ze stikstof vast, leveren ze stuifmeel of nectar voor insecten, welke dieren leven er van de vruchten of noten.

Barry weet als restaurateur van gebouwen dan weer alles van hardheid van het hout, hoe vet het hout is, hoe de nervatuur is en waar soorten specifiek voor worden gebruikt. Onder andere onze onvolprezen acacia schaduwboom waarvan het hout gebruikt wordt in molens.

Hoe leuk en leerzaam kan het zijn?

Natuurlijk werd er gezamenlijk gewandeld. En natuurlijk naar het lekkerste taart restaurant.

Vandaag had ieder een eigen programma. De gasten bezochten een vriend in Marbella en wij hadden onze eerste koorrepetitie met de nieuwe dirigent.

Dat laatste was wat mij betreft geen succes.

Nieuwe liederen instuderen zonder bladmuziek en naast de melodie worden tweede- en derde stemmen vervolgens naar vrijheid ingevuld. Met deze werkwijze is niets verkeerd en het zal de zanger beslist nieuwe vaardigheden aanleren. Wel vond ik de repetitie lang duren.

Ook ging ik niet met een blij gevoel naar huis en dat had meer te maken met het genre wat de dirigent heeft: Pop en Jazz. Een gruwel in mijn opinie.

Uiteraard kijk ik het een paar weken aan maarrrrrrrr.......... wat in je kop zit, zit niet in je kont, zei mijn vader regelmatig tegen me.

Anyway, we hadden een mooie zonsondergang.

Met groeten Ton