Action

Dat is alweer een tijdje geleden.

Ondergaande zonnen zijn het mooist met een wolk maar met het stabieler wordende weer zien we die steeds minder. Dat is wat in tegenspraak met de weersgesteldheid van de paasweek maar toen was de lucht zo zwaar bewolkt dat er helemáál geen ondergaande zon te zien was.

Gisteravond waren de condities ideaal.

Zeg uh Ton?

Ja.

Die citroenjam verveelt niet he?

Nee. Ook al is de smaak wel wat overheersend.

Uh, ga je nog bijmaken want ik maakte net de laatste pot open.

Vanmiddag was de koorrepetitie en daarna wordt er door een groot deel van het koor nog wat gedronken op het terras dat aan de repetitieruimte grenst.

En ook al kost het me altijd moeite om iets te vragen vroeg ik toch of er een zanger of zangeres met een overschot aan citroenen was. 

En die was er.

We konden meteen mee om te plukken. 

Ik ben blij dat er iemand is die er wat mee doet, zei de zangeres.

Ik gebruik er misschien maar een stuk of tien per jaar en we gaan eind mei ook nog voor een paar maanden weg, als je dan meer wilt, ga vooral je gang.

Nou graag natuurlijk.

Ik kan dus in aktie komen. 11 Kilo citroenen. Onbespoten.

En Rick nam het tweede gordijn mee van het koor. Kan er jij er dan een paar muziek noten op schilderen en misschien ook nog een vioolsleutel?



De laatste weken heb ik de potplanten verplant en die zette ik vanmorgen, na wat extra vertroetelen op een beschermde plek, op de terrassen.

De Iris in de voorste pot is een Japanse soort die ik kreeg uit de Hortus aan Zee. Hij doet het goed hier want er zitten al drie zij uitlopers aan. Voor bloei moet ik denk ik nog wel een jaar wachten maar dat heb ik er graag voor over want de bloemen zijn prachtig.

Met groeten Ton

Over Sijsjes en Drijfsijsjes

Vanmorgen om 10 uur aan de wandel. 28 Kilometer en de eerste officiële training voor de voetreis naar Rome.

Oei het is koningsdag, riep ik in de auto op weg naar de kust en ik heb niets oranje aan. Wat we misschien wel kunnen doen is naar de Nederlandse bar in Caleta. We lopen er langs.

Na een uur lopen stapten we de bar in waar uiteraard al verschillende oranje uitgedoste Nederlanders naar de tv zaten te kijken. We zochten een tafeltje op en kwamen langs tafel met daarop een pan met hete olie waarin oliebollen lagen te bakken.

Wat wil een mens nog meer?

Nou basterdsuiker. Dat kocht ik op de terugweg want bij de bar is ook een supermarktje met typisch Nederlandse dingen. Ik mis niets van Nederlandse etenswaren omdat we toch de helft van het jaar in Nederland verblijven maar basterd suiker mis ik omdat kristalsuiker een ander bak resultaat geeft. 

Dus ook hier ben ik blij mee en kan ik drie kruidkoeken bakken.

Ik probeerde mijn nieuwe pet met oorbeschermers uit en dat was nog geen onverdeeld succes. Bij elk zuchtje wind waaide de klep op als een zomerjurk waarbij mijn sensitieve oren in het meedogenloze zonlicht kwamen. Oei, daar moet nog wat aan gebeuren want de pet zelf zat erg comfortabel.

Als we gaan trainen beginnen we altijd met minimaal 25 km. Geen probleem voor onze toch wel getrainde lijven maar bij het naderen van de auto viel er iets van verzuring te merken. 

En inmiddels thuis, gedoucht en na het doen van een hazenslaapje hebben de benen echt spierpijn.

Meer trainen dus.

Ik kreeg twee reacties op het blog van gisteren over de Koolmees. Een wist dat het een Pimpelmees was en een ander vond toch dat het een Koolmees moest zijn. Na een sessie op Youtube over de verschillen tussen Kool- en Pimpelmees houd ik het net als de Amsterdammers op een Sijs. Drijfsijsjes zien we niet op de berg bij gebrek aan zwemwater.

Met groeten Ton

Onbenullig

Ik weet er weinig van.

Ja een eend ken ik en een reiger, lepelaar, zwaan, gans, mezen en best nog wat soorten maar welke eend? Wat voor soort mees? Nijlgans of Candese gans? Geen idee.

Maar ik vind ze wel leuk en zeker hier in het Andalusische waar we boven op de berg goed zicht hebben op het vliegende spul want dat is een van de pluspunten om opmeen bergtop te wonen: je kijkt soms boven op de vogels in plaats van onder naar de buikjes te staren.

Deze rover bad gisteravond iets boven ooghoogte op zo’n tien meter van het raam af. Geen idee tot welke stam hij behoort maar ik werd er wel blij van.



De nestpot die ik dom genoeg met broedsel en al meenam om eens goed te bekijken werd niet verlaten door de oudervogels. Inmiddels zijn er jongen want er wordt af en aan gevlogen met snaveltjes vol sappige insecten. Het zijn mezen meldde ik vorige week.

Welke soort mezen broeden er bij jullie, werd er via het blog gevraagd.

Oei, Mezen, antwoordde ik.

Maar dat antwoord vond ik toch eigenlijk wel wat onbenullig. Dus lette ik een goed op de mezen en pakte het handboek er eens bij.

Koolmezen is mijn idee. Maar ze vliegen wel heel snel dus echt zeker was ik er niet van.

Vanmorgen trok ik min of meer camouflage achtige kleding aan en installeerde mezelf in een stoel in de buurt van het nest. Al wat er gebeurde maar geen vogel te bekennen. Ik hoorde ze wel. Dan ben ik toch wat ongeduldig en gaf het op.

Terwijl ik koffie zette bedacht ik dat de stoel misschien toch niet zo strategisch was geplaatst. Direct tegenover de ingang is wellicht wat bedreigend.

Dus ging ik aan de zijkant van de pot zitten maar ook toen durfden ze niet in de buurt van het nest te komen. 

Zouden ze doorhebben dat ik naar het nest zit te staren met dat fototoestel in mijn hand? Zouden ze zo slim zijn?

Toen draaide ik de stoel een kwart slag zo dat ik langs het nest keek en doordat ik de achterkant van het fototoestel kan draaien kon ik ‘om een hoekje kijken’. En ja, met een paar minuten had ik beet.

D’r in ging zelfs te snel voor het toestel.



Maar bij het uit vliegen bleven ze net iets langer zitten.

En het lijken toch echt Koolmezen.

Kijk kan dan kan mijn dag niet stuk.

Maar het kan nog beter.

Eindeloos kan ik de loftrompet steken over mulchen want wat een verschil maakt dat in de tuin. Het zou verplicht moeten worden dat elke commerciële tuinder zijn groen afval over de velden moet verspreiden.

Als ik zie welke veranderingen er in de twee jaar zijn ontstaan nadat ik ben begonnen met het verzamelen van en het opbrengen van groenafval ben ik helemaal verrast. Waarom doet niet ieder een dit?

Door het verteren van het groenafval is er bodemleven ontstaan. Er zitten inmiddels bergen wormen in de aarde, ik zie insecten, hagedisjes, vogels, schimmels en paddenstoelen. Want dat is dan weer zo’n voordeel van een week nattig weer: overal schieten paddenstoelen uit de grond en de omzetting tot compost gaat met vochtigheid ook sneller.

Doordat de aarde lekker nat en daardoor niet langer als beton zo hard is kon ik weer wat aarde weghalen bij de aardverschuiving en verder werken aan mijn stapelmuur om het terras met de fruitbomen te verbreden.



Al werkend zag ik ook hier de invloed van de dikke mulchlaag. De bovenste vijf centimeter is inmiddels al mooie rulle donkere aarde. En op de foto is te zien dat er een kuubszak met bladeren ligt om, als de werkzaamheden klaar zijn, te worden verspreid.

Maar dat is voor zondag of later want morgen wordt er getraind voor de reis naar Rome.

Met groeten Ton

Gevallen

Nee, voor het weer hadden ze deze paasvakantie niet weg gehoeven. 

De Heiloose buurvrouw zit in bewolkt Tunesie. De buurmannen van de Holleweg houden vakantie in besneeuwd Castilië en Leon en onze, Nederlandse, buren treffen het ook niet met hun paasvakantie hier.

Regenen doet het trouwens niet. Nou uh nauwelijks dan. 

Meer zon dat dit zagen we vandaag niet.

De houtkachel voorzag ons net als de laatste dagen van warmte samen met havermoutpap en chocolademelk. 

Tussendoor kriebelde de tuin maar ik begin zeker al op een Spanjaard te lijken want die schuwen de regen en blijven met de eerste spetters gewoon lekker binnen. Vandaag hield ik het niet langer en heb de Arroyo de las Galochas verlegd. Want stel dat het nog eens echt gaat regenen kan ik vanuit mijn luie stoel het vloeibare goud beter de tuin in zien lopen.

Zo lag het er vanmorgen bij.





De werkzaamheden werden vastgelegd. Het is nogal een gepriegel om het hergebruikte folie in een nieuw model te krijgen.

‘Proefwater’ om te kijken of de waterloop voldoende afloopt en de kuiltjes een beetje een natuurlijke uitstraling hebben.

Elleboog op de pijp, stenen er bij en klaar is Kees. Uh, dat niet want het opzichtige pijpje heeft camouflage nodig en er moeten nog wat stenen bijgehaald worden en voordat die naar mijn zin liggen is er wel wat water door de arroyo gegaan.

Nu ligt het er zo bij.

Wel met een maar....... deze foto is van een uur of vier en inmiddels is de grote steen tegen de Yuccastam al verplaatst.

Met groeten Ton

P.s. Het vruchtbeginsel van de sinaasappel is van de boom gevallen en ik ben er eindelijk achter, in de nestpot broeden mezen.  

Oma overleden

Echt koud was het niet vanmorgen maar ook vandaag ontstaken we het paasvuur. Legaal en zonder last voor anderen want er zijn geen anderen in de buurt. 

Meestal is het in de weekenden drukker in de campo dan op weekdagen omdat er dan veel deeltijdboeren hun landjes bewerken maar met het hoogfeest van paas is het heel stil.

In februari trok ik met een draaiende beweging de uitgebloeide stengels van de Aloë arborescens  uit de planten. Dat ging steeds goed alleen met de allergrootste plant, degene die zijn naam ‘boomvormer’ eer aandoet, trok ik de hele top er uit. Daar werd ik niet vrolijk van en zei derhalve niets tegen Rick want die houdt erg van grote planten.

Maar natuurlijk regelt de natuur het natuurlijk. Vanuit het hart wordt er gewoon een nieuw hart gevormd.

Zullen we vanmiddag de bron van de rio Guaro opzoeken, stelde Rick voor.

Oei, ik betrapte me op een gedachte aan mijn moeder. Die was gewoon het liefst thuis. Moet dat dacht ik? Ja, anders wil ik zo direct nergens meer naar toe.

Dus togen we met de auto naar ? Hoe kan het anders.....het plaatsje Guaro.

De rivier levert water aan het stuwmeer van Viñuela.

In het dorpje Periana hing een kaart van de regio en duidelijk getekend is de waterval in het dorp Guaro.

Ondanks dat dit dal hemelsbreed misschien 15 km bij ons vandaag ligt ziet het er totaal anders uit. O.a. de wijze van onderhoud van de olijfgaarden doet me denken aan die in de regio van Jaen. Wat ook opviel was de grote hoeveelheid afstervende takken. Soms is er wel wat vorstschade maar dat is dan zichtbaar aan de hele buitenkant van de bomen. Dit is duidelijk van een andere oorsprong.

Het leek sterk op hoogland en we zagen zelfs een huis van natuursteen daarom leek het zelfs heel even op Galicië maar dat had ook te maken met de donkere wolken en de rotsen.

In Guaro aangekomen vroegen we aan een paar mannen waar de bron van de Guaro was.

Die staat droog.

Droog, zei Rick, maar het is winter.

Ja, maar de gemeente heeft het water afgesloten. 

Afgesloten?

Omgeleid. In ieder geval staat het hier droog.

De mannen keken niet blij.

En dat kunnen we ons voorstellen.

De regen die op de hoge bergen valt zakt in de grond en komt er onderaan weer uit.

Waarschijnlijk is dat later wat gemechaniseerd. In ieder geval kwam het water achter de groene deur vandaan.

En stroomde via dit kanaal

En deze trappen



naar beneden.

Nu ziet het er heel troosteloos uit. We waren niet de enigen die wat gedesillusioneerd waren. Ook enkele Spanjaarden keken zeer beteuterd: wat hebben ze nu gedaan?

Achteraf hadden we nattigheid kunnen voelen bij het zien van deze brug.

Geen druppel kwam er over de drempel.

Was het een deceptie?

Nee. We hadden een mooie route, tankten voor 11 cent goedkoper dan aan de kust en.......oma is dood.

Niet mijn oma want die werd op 12 februari 1895 geboren

Nee een andere oma en een hele berg van haar spulletjes stond bij een container in Periana inclusief een plant in een pot.

En die kan ik onmogelijk laten staan, dus ging ze mee naar huis.

En zette ik in een beschilderde pot met lekkere verse aarde. 

Terwijl ik abuela, oma, verpotte hoorde ik een vogel fluiten. 

Ik moest het boek er bij halen. Het zou een Kuifleeuwerik kunnen zijn. Niet dat dat me nu zo interesseert maar zijn gefluit is alleraardigst.

En ja, eindelijk.

Het regende keihard. Drie minuten. Dat dan weer wel.

Een volle paasdag en dat moet ook want er is er maar een hier. Morgen is het gewoon maandag en gaan we zingen.

Met groeten Ton

Paasvuur

Prachtig heldere avond waar de volle maan sprookjesachtige vlekken op de Middellandse zee liet vallen.

Vanmorgen was er niets helders meer te zien.

Terwijl Nederland zonnig en relatief warm is het hier relatief koel en bewolkt.

Tijd voor ons eigen paasvuur.

Terwijl er de hele week al regen werd voorspeld is er slechts een dag wat gevallen. Wel een lekkere 13 mm volgens de website van het stuwmeer van Viñuela. Maar als het bewolkt is wil ik ook regen hebben. Echte regen. Substantiële hoeveelheden regen. Niet alleen het land en de tuin schreeuwen er om. Ook ik.

Gisterochtend hadden we een repetitie om als kwartet een lied te zingen tijdens het optreden van 21 juni in Cómpeta.

We repeteerden hemelsbreed zo’n drie km van ons huis af en het regende er als een gek. Helemaal blij werd ik er van (vreemd om dit uit mijn eigen mond te horen) Ook terwijl we terugreden regende het nog flink. Wel werd het steeds minder om zo ongeveer tweehonderd meter van ons huis droog te zijn. Groaaarrrrr.

Nou ja. 

Een pleister op wonde: bij ons scheen de zon.

Ook de vandaag bleef de aangekondigde neerslag uit. Niet de bij behorende bewolking.

Maar wie weet. 

Nu zou er toch wat moeten gaan vallen. 

Dit is dezelfde kaap als op de maanfoto.

Inmiddels is het half acht en nog steeds droog.

Maar wie weet morgen.......

Met groeten Ton

Boeddistische rode tomaten

Voor de wandeling naar Rome hebben we nog wat aankopen te doen. Zo wil ik een andere slaapzak. In Japan werd duidelijk dat die te dun was en ik een fleece deken nodig had om bij te warmen. 

Je wilt toch nog naar zo’n paasprocessierups, zei Rick een paar dagen geleden.

Ja,

Misschien kunnen we dat combineren met de Decathlon in Malaga.

Bijzonder want Rick is niet van winkelen en die processies: ach, wel leuk maar hij heeft ze wel gezien.

Dus togen we naar Malaga en werd ik, het duurde even voor ik het doorhad onder het motto: winkelen mag toch ook wel een beetje leuk zijn, al rijdend naar Sultan geleid. Een dönner kebabrestaurant waar we twee jaar geleden eens toevallig wat aten en Rick dus niet vergeten was.

Heerlijk was het.

En dan denk je dat het ‘s avonds niet druk is in een sport supermarkt. Nou, dat was het wel. Toch was het niet moeilijk om hulp te vragen aan het personeel want het leek of ze het allemaal leuk vonden om een paar buitenlanders te helpen. En veel hulp hadden we nodig en zijn op een slaapzak na voor mij, goed geslaagd.

Dit is de opbrengst zoals die ik vanmorgen vastlegde.

 Voor beiden een regenjas, flatteuze oranje poncho’s en fleecevesten. Schoenen en een wandelbroek voor Rick.

We zochten nog naar rode poncho’s vanwege de herinneringen maar kozen toch voor de oranje omdat die als een jas aangedaan kunnen worden. Niets vonden we vervelender dan die krengen over onze hoofden te moeten trekken waar, vanwege de enorme lappen stof, terwijl de eerste spetters al vallen, je het gat waar dat hoofd door moet niet kan vinden en je ook nog hulp nodig hebt om de cape netjes over je gebochelde rug te trekken. En als je ze nat, zoals bij buiige dagen, aan moet doen is het nog erger.

Over de herinneringen: in 2009 wandelden we voor de tweede  keer naar Santiago en werden op een buiige zeer koude ochtend stiekem op de foto gezet door Eva Gruber. Wel groetten we elkaar en maakten een kort praatje maar wat later zagen we elkaar weer en liepen de hele dag samen verder. Ze had het plan opgevat om een boek over de camino te maken en vroeg of ze de foto’s van de twee boeddhistische rode tomaten mocht gebruiken en ja, dat mocht.

Maar naar Rome gaan we als twee oranje mandarijnen ook al hopen we ze niet te hoeven gebruiken. Tenminste als de zomer net zo droog wordt als die van vorig jaar maar ‘ behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst’.

Anyway.

Na deze winkel sessie reden we terug richting De Klompen en stopten in Vélez Malaga voor een processie. Eigenlijk waren het er drie waarvan die met de trono van Jesus in de hof van Getsemané, die van de Maria ontmoette op het Plaza Mayor. En daar stonden we toevallig.

Toen de processie wat verder weg was dacht ik, waarom beweegt die boom zo?

Moeder en dochter.

Als ik dat kleine meiske zie staan, zie ik mezelf als achtjarig jochie met mijn trompetje bij fanfareorkest Eensgezindheid uit Egmond Binnen.

Zou het daarom zijn dat ik altijd sta te snotteren naast zo’n processie?

En wat speelden ze?

En wie kwam er langs?

Na de ontmoeting achteruit het plein af.

Opperste concentratie en ik waande me, zeker na de brand van Onze Dame, even in de Middeleeuwen.

Vannacht viel de eerste regen en vanmorgen zag het er zo uit.

Boven zee.

Boven land.

Recht boven ons.

Duidelijk op de rand dus bleef het de rest van de dag gewoon droog.



En zag het er prachtig uit.

En terwijl wij op het terras boven de keuken koffie dronken, kwam dit vogeltje op ooghoogte in de top van de cipres zitten. Volgens mij is dit hetzelfde soort vogeltje dat in januari in het mini pijnboompje broedde.

Met groeten Ton