maandag 30 maart 2020

Nu dan echt


Hieperdepiep.........hoeraaaaaaa.

Ik weet het. Toen ik het blog Lijdzaam van vorige week nog eens teruglas was het niet echt duidelijk maar Rick is vandaag pas jarig. Ook al waren we al een hele week bezig met de afmeldingen voor het etentje van de tweeëntwintigste en het feestje van gisteren.



Maar vandaag was het dan echt zo ver. Zestig jaar. Voorwaar een leeftijd om dankbaar voor te zijn waar we ons gezien de huidige omstandigheden nog eens extra bewust van zijn. Dus versierde ik de kamer, haalde ik een Stephanotis om van de geur die we in Spanje mislopen te genieten, vulde ik als kado nog eens twee potten op het balkon en haalde ik de bestelde taart.


He. Zo’n grote taart zonder gasten? 


Twee gasten hadden we. Daan en Tashin die de nieuwe douchecabine kwamen installeren. (Zij aten elk één stuk, onze naaste buren kregen ieder een punt en wij de rest.)
Gisteren sloopte ik de oude uit de badkamer en verwijderde de kitresten zodat de mannen vanmorgen meteen konden beginnen.


Na een uurtje was er een nieuwe afvoer in de vloer gehakt en de douchebak geplaatst. Dat moest een uurtje rusten om cement en kit te laten uitharden. Tja, wat doe jij op je verjaardag?


Zo tegen vieren was de klus geklaard en hebben we een mooie strakke douche, die we trouwens 24 uur niet mogen gebruiken waardoor het ochtendtoilet morgen nog wel plaats moet vinden met een washandje. Maar dan is Rick al niet meer jarig.

Met groeten Ton

zondag 29 maart 2020

Soms zelfs geeneens geen een.

Hola Ton,
Een week niets gepost, je bent toch hopelijk niet ziek?

Nee gelukkig niet maar om in de corona-oorlogstaal te blijven: aan het front weinig nieuws.

Dus wat deden wij zoal in de afgelopen week? Rick werken en ik naar de Hospice. In beide roosters waren wat gaten gevallen. Bij Rick vanwege ziekte en in het Hospice omdat de toch wat oudere vrijwilliger voorzichtig is en liever geen Corona risico neemt. Begrijpelijk en ik vind het heerlijk om iets zinnigs te doen. 

Elke avond als we in bed liggen vragen we we aan elkaar voordat we gaan slapen waarvoor we, over de afgelopen dag, dankbaar zijn. De laatste weken is het onder andere dat we zo relaxed met de omstandigheden en met elkaar omgaan. En ik ervaar de rust die over het land hangt als weldadig. Ik hoop van harte dat we deze tijd gebruiken om eens na te denken of de manier waarop we de laatste dertig jaar leefden wel is wat we willen.

Afgelopen donderdag reisde ik met de trein naar Sopraan om een dagje te helpen in de tuin.
Gelukkig duurde de rit maar een kwartier want ik had wel last van ‘treinschaamte’ ook al zat ik helemaal alleen in een coupé.

Nou had ik dat er graag voor over want wat heerlijk om een dagje te tuinieren.


Wel op anderhalve meter afstand van elkaar blijvend.


Ook al ging dat in het heetst van de werkzaamheden ook wel eens fout. Tja, de foto laat duidelijk zien dat dit soms zelfs geeneens geen een meter is (vrij naar Wim Sonneveld).



Wat is het eigenlijk lastig om zo ver bij elkaar vandaan te blijven als kudde dieren. Hoe vaak leg ik even een hand op een arm of schouder, of reik ik iets aan een ander. Zeg, wil je even helpen tillen? 


De gezamenlijke tuin van de buren en de Sopraan is op kleigrond gelegen en derhalve lekker vruchtbaar. De vaste planten die er nu drie jaar staan zijn uitgegroeid tot flinke pollen en vragen om gescheurd te worden. Dat deden we onder andere met pollen Spirea, stinkende lis, daglelie, schoenlappersplant en deze grote pol Koninginnekruid. Met de spade hakte ik die in zeven stukken en plantte ze achter de heuvel. 



Na gedane arbeid in het zonnetje genieten van cake, koek en koffie.



s’Avonds thuis zat ik heerlijk tevreden en rozig een beetje te dutten. 

Met groeten Ton

maandag 23 maart 2020

Lijdzaam



Vraag en er zal gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal voor je worden opengedaan. Want ieder die vraagt ontvangt, en wie zoekt vindt, en voor wie klopt zal worden opengedaan.

Een mooie Bijbelse tekst. Zeer toepasselijk voor de tijd waarin we leven. 
Ik hoorde verschillende mensen klagen dat hen geen hulp was  aangeboden. Maar........ er kan ook om hulp worden gevraagd. 

Het was beslist onze beste ervaring tijdens onze wandeling naar Rome. Dus waarom zou dat in tijden van Corona anders zijn? Blijf dus niet lijdzaam wachten op hulp maar vraag.

Zo, de dominee heeft gesproken.

Nou kwam die dominee vanmorgen vroeg al in de stemming want ik was voor een koude en winderige wandeling op de dijk waar ik werd aangesproken door een keurige man. Het gesprek begon met een koetje en een kalfje maar al snel kwam de here Jesus van stal samen met de goddelijke Corona gesel.



Het schip in het Marsdiep leek zichzelf te wassen.

Vanmiddag wilde Rick ook een rondje dijk wandelen en zaten we eenmaal terug in de stad een tijdje in de zon op een bankje in het park.



Terwijl Rick rustig zat maakte ik een foto van de ontluikende kastanjeboom.


Ondanks dat de zestigste verjaardag van Rick zonder gasten wordt gevierd, wilde hij toch taart.
Maar wat doen we met een hele taart?
Ik wil in ieder geval de naaste buren een stuk aanbieden en Daan, Daan die maandag de douchecabine komt installeren, en dan voor ieder van ons twee punten.
Ach en tijdens het bestellen viel het oog op de tompoucen.
We hebben troostvoedsel nodig, grapte ik.
Nou, u moet niet denken dat u de eerste bent die dat grapje maakte, zei de dame achter de toonbank ietwat zurig.

Anyway, die tompouce was heerlijk.

En de tulpen staan er prachtig bij.




Met groeten Ton

donderdag 19 maart 2020

Texelse Tulpen


Het enige uitje naast de dagelijkse snelle boodschap en een rondje dijk is een dienst in het Hospice. De laatste is wel het meest vervullend.

Meestal zorg ik ervoor dat ik me inrooster als Rick een avonddienst heeft. Maar soms draai ik een dienst als Rick thuis is zodat ie een avond even helemaal zijn eigen ding kan doen. 

Gisteravond ging ik voor het eerst na de kleine handingreep het vrijwilligerspad op.

Tijdens de wandeling naar Rome schreef ik dat: als je naar het universum reikt het universum naar jou reikt. Het hospice is zo’n plaats waar veel wordt ‘gereikt’ en wat doet het universum? Het reikt terug in de vorm van bijvoorbeeld financiële bijdragen. Ook nu stonden er weer twee bordjes van bedrijven die een geldbedrag hadden geschonken. Maar ook in natura, zoals bijvoorbeeld elke maandag bloemen en alle vrijdagen vis van een Helderse vishandel. 

Zo stonden er gisteravond emmers vol met bossen tulpen. In verband met de Coronacrisis kan ook een Texelse bloemenkweker niet van zijn product af en bood hij ze aan voor de vrijwilligers.

Na mijn dienst stapte ik op mijn fiets om naar Rick’s werk te gaan om samen naar huis te fietsen. Na tweehonderd meter schieten de tulpen in mijn gedachte en dat ik was vergeten om een bos mee te nemen. Nou ja, vette pech, dacht ik. Ik ga er niet voor terug. 
Als ik op Rick’s werklocatie ben en op een bank wacht tot de overdracht klaar is, hoor ik wat piepen in mijn broekzak. Oeps. Had ik vergeten om de telefoon van het Hospice in de daarvoor bestemde houder te zetten. Dus snel terug fietsen om het ding af te geven.
Als de deur van het hospice opengaat is het eerste wat de nachtzuster zegt: kom je je tulpen halen?
Nee ik kom de telefoon terug brengen. O maar neem je dan wel meteen een paar bossen tulpen mee. En ja, als zoon van een bollenkweker is een bossie van tien niks. Dus nam ik er drie mee. 

Wel een beetje moeizaam fietste ik met die bossen onder mijn arm op mijn racefietsie naar Rick. Die stond inmiddels met twee collega’s buiten te wachten. Tja en wat doe je dan? 


Er staan tien tulpen in een vaas voor het raam. En al fietsend is waarschijnlijk ook het aangehechte kaartje van de kweker er af gevallen dus weet ik eigenlijk niet eens wie ze heeft geschonken.
Maar dank kweker. Het wordt gewaardeerd, ook namens de collega’s van Rick.

Een hele dag binnen zitten is niet mijn ding dus liep ik vanmorgen eerst een uurtje op de dijk.


Geen hond zag ik.



Wel wat donkere wolken maar die betekenen niets.

Met groeten Ton

maandag 16 maart 2020

Zie jij ook niet wat ik niet zie?


Hoe het met de hand is?


Nou, heel goed. Het ziet er uit als de klauw van een gevlekte hyena maar daar ben ik al aan gewend. Ik vroeg nog wel aan de behandelend arts of die droge huid in de handpalm een gevolg was van de Dupuytren maar hij had dat in ieder geval nog nooit gezien. Ach, dan blijf ik het gewoon mijn stigmata noemen. 
In ieder geval kan ik de pink keurig strekken en de pijn was zaterdag al helemaal weg. Natuurlijk zijn de oefeningen nog wel gevoelig maar die lijken zoals alle oefeningen gemaakt om onprettig te zijn.

Die reis naar Spanje is nu van de baan. Jammer maar als een echte Stoïcijn kan ik daarin berusten. Daarentegen riep ik vanmiddag de Schepper hartgrondig aan omdat ik mijn cracker met pesto liet vallen. Dat even om te relativeren.
Maar voor ons is naar Spanje gaan dan ook niet als een vakantie waar we al werkend weken naar toe leven. Nee, of we nu gaan of over vijf weken maakt niet uit. We kunnen dan alsnog drie maanden blijven als we willen.
Wel vervelend vinden we het voor de gaste die 8 april zou komen. Ik sprak haar vanmorgen telefonisch en ze was danig van slag vanwege alle coronaconsternatie. Ze zit als 80 jarige in de risicogroep en volgt dan ook stipt de richtlijnen op. 
Maar, zei ze, dat betekent ook dat ik de komende weken nauwelijks bezoek krijg van kinderen en kleinkinderen. Niet op bezoek kan gaan bij mijn zusters die in het verpleeghuis wonen. Eigenlijk doet het me denken aan de oorlogstijd en het maakt me gewoon verdrietig.
Hetzelfde zei ook mijn zus: de komende weken zijn al mijn afspraken gecanceld en ook al kan ik me best alleen vermaken, ik heb wel behoefte aan sociaal contact. 
En zo is het. Ook in de Helderse residentie pak ik wat vaker de telefoon om het gemis aan contact te compenseren. En dan is de soms verfoeide smartphone juist weer een zegen van deze tijd. Net als face time en WhatsApp video want dan lijkt het na twee minuten of je naast de betreffende persoon op de bank zit.

Anyway. We kunnen wel langer genieten van de potten op het balkon.


Het koor in Cómpeta ligt ook stil de komende weken dus de afwezigheid van dirigent Rick maakt daar geen deel van uit. Meer ben ik in gedachten bezig met De Klompen en de tuin.
Een voordeel is dan wel weer dat Rick wat langer de koordirectie lessen kan volgen. En zaterdagochtend zongen we in het practicumkoor voor dirigenten. En wat was dat leerzaam. Terwijl het koor zong kregen de dirigenten in opleiding allerlei aanwijzingen over harmonieleer, slagtechniek, inzingen en hoe ‘voor te zingen’. Allemaal zaken die je als ‘gewoon’ koorlid eigenlijk nooit hoort. Ook kwamen er allerlei dingen naar boven die ik ooit als trompetspeler heb geleerd en reeds lang in het onderbewuste lagen te sluimeren.
Dus als het allemaal weer wat normaliseert kunnen we in april wellicht nog zo’n repetitie meemaken.

Met het prachtige zonnige weer ging ik vanmiddag de dijk op.

En wat zag ik niet?





En ja ik weet dat ze sowieso minder vaak te zien zijn in Den Helder maar de afgelopen dagen zag ik er geen een: vliegtuigstrepen.
Ik denk dat de huidige crisis ook goede kanten heeft. De saamhorigheid is er een van waar de laatste dagen al voorbeelden van zijn voorbijgekomen. 
Het kan geen kwaad om een maand in een min of meer gedwongen retraite te leven. Even terug gaan hoe het ook kan zijn als het leven minder hectisch is. Zoals geen vijftig afspraken per week, rust op de weg, een heldere hemel, even minder consumeren, tijd om na te denken en bewust te worden in welke maatschappij we onszelf hebben gemanoeuvreerd. 

Vorige week werd er gezegd dat Corona een straf was. Gel.l. En wie straft er dan? Wij onszelf. Ik denk dat het ontstaan en de verspreiding van het virus te maken heeft met hoe we de  afgelopen eeuw met Moeder Aarde zijn omgegaan. Net zoals 30.00 kippen of 6000 varkens opeengepakt in een stal, verstoken van licht, vers voer, modderpoelen, frisse lucht of familieverband moeten worden volgestopt met antibiotica om ze überhaupt ‘gezond’ te houden, zijn wij in onze grote onnatuurlijke overbevolkte steden zeer vatbaar voor ziekten.

Nou ja, ik heb gesproken.

Wat ik wel zag.


Zij met zicht op Texel.


Een roedel ganzen.


Een zeehond. Ik zag er meerdere trouwens maar die wilden niet wachten tot ik mijn fototoestel had ingesteld.


En mooie golfjes waar het uitgaande tij uit het Marsdiep op het water van de Noordzee botst.


En de eerste bloesem.


Met groeten Ton

donderdag 12 maart 2020

Beurs

Oef, die Van Gaasteren puzzels zijn niet eenvoudig. Zeker zonder voorbeeld.
Het duurde dan ook drie dagen voordat deze  in zijn geheel op tafel lag. 


Tijdens het in elkaar zetten van ‘Get well soon’ dwaalden de gedachten steeds af naar het echtpaar waar ik de puzzel afgelopen zondag van kreeg. De man van het echtpaar kreeg enkele weken geleden te horen dat hij aan een spierziekte lijdt. Voorwaar weer even om bij stil te staan.



Dan stelt mijn doorgeprikte Dupuytren streng niets voor. Nu stelde het ook niet veel voor want alleen de prik van de verdoving was onprettig en de behandeling zelf was in een poep en een zucht voorbij.
Kijk maar naar je hand zei de arts na twee minuten punniken.
Ah,  ik zie drie kleine gaatjes. Is dat alles?
Nee, je moet naar je pink kijken, die is helemaal gestrekt.
Ik was helemaal verbaasd.
Daarna wilde de dokter weten wat ik als tuinier van de klimaatverandering vond.
Maar hoe weet u dat ik tuinier ben, wilde ik weten.
Nou ik lees altijd eerst de dossiers en jij bent hovenier.
En het is dan gewoon leuk om met een gelijkgestemde over permacultuur, herbebossing en plukbossen te praten.


Dit autootje stond gisteren voor de deur. Zou het bedrijf de na de heersende virusuitbraak de C van de bedrijfsnaam hebben afgehaald?

Met het nieuwe pakket aan maatregelen dat vandaag werd afgekondigd, wordt ons vertrek naar Spanje wel wat onzeker. En onze gratis boekengeschenk treinreis naar Roermond van zondag a.s. hebben we afgeblazen. Zelfs over het feestje van Rick’s zestigste verjaardag dubben we.
Wel haalde ik in navolging van een groot deel van de rest van de Nederlanders een pak toiletpapier ook al zei ik steeds dat het een beetje raar is om toiletpapier te gaan hamsteren bij griep. Het is tenslotte geen NORO.


Maar inmiddels, zittend op de bank onder een dekentje voelt de handpalm wel wat beurs aan. 

Met groeten Ton

woensdag 11 maart 2020

Gebrandschilderd glas


Nee, ik ben geen fan van graffiti. 
Het gros van dat geklieder valt in de categorie: ik zet overal mijn naam dus ik besta. Het menselijke equivalent van het dierlijke plasje om het territorium af te bakenen 

En nee: ik vind het nog steeds vandalisme.




Met groeten Ton

donderdag 5 maart 2020

The Ground

Ik weet het. Ik zeur dat het saai is hier maarrrrrrr......... Had ik gisteren dan niet een geweldig daggie uit?

En dat daggie uit is inmiddels op zes blogs besproken. Eigenlijk op zeven maar een blogster moest verstek laten gaan vanwege ziekte en nee: geen Corona. En al die blogs staan in de kolom links. Klikken dus.

De jaarlijkse bijeenkomst van ons blogclubje in Utrecht. Wederom in Bar Beton. Eigenlijk maakt het niet uit waar we zitten want het gaat om het gezelschap en dat was goed.
En waarover spraken wij, want we lezen elkaars blogs dus weten we best wel wat van en over elkaar. Toch blijft er meer dan genoeg over.
Zo kwam onder andere de invloed van het geloof op ons leven ter sprake. 
Ik ben katholiek opgevoed en natuurlijk moesten mijn broers en zussen naar de kerk op zondag en baden we voor en na het eten. Probeerden mijn ouders ons de normen en waarden die daarbij horen aan ons over te brengen. Maar van grote dwang of zwaarte heb ik nooit iets gemerkt. En ik dacht dat dat eigenlijk normaal was. Nee dus. Er kwamen best wat voorbeelden van katholieke verstoting, uitsluiting en dreiging met hel en verdoemenis boven tafel.



Omdat ik het vaak schreef weet bijna iedereen dat ik een snoeperd ben dus kreeg ik bijna alle koekjes aangeboden die bij de koffie en thee werden werden geserveerd. Maar sinds ik op mijn suiker inname let sla ik al die aanbiedingen vriendelijk af. En dat gaat eigenlijk best makkelijk.

Vorig jaar was ik er voor het eerst bij en tja wist ik dus niet dat de dames allemaal leuke kleine zelfgemaakte attenties hadden meegenomen. Oeps, en ik had natuurlijk niets mee. 
Ook deze keer waren er met liefde en aandacht gemaakte kleinigheidjes. 


Thuis gekomen maakte ik eerst een foto van de presentjes waarbij ik ineens bedacht dat hetgeen ik had gemaakt er natuurlijk niet bijlag en ook niet eerder een foto van had gemaakt. 
Een kaart die gemaakt was van Verkade albums van Thijsse, een kaart met eigen foto,  een gehaakte pannenlap, een doosje met paaseitjes en een doosje suikervrije snoepjes. 
En waar ik gisteren keurig en standvastig alle koekjes had afgeslagen werd eenmaal thuis de verleiding van de paaseitjes mij te groot. Het blauwgestreepte doosje is dus leeg.


Maar gelukkig posten de medebloggers foto’s waar ook mijn presentje opstond.

Nadat in januari de datum voor de bijeenkomst vast stond ging ik in Spanje aan de slag om een eenvoudig zelf in elkaar te zetten leuke originele attentie te bedenken. Er moest in ieder geval een aandeel inzitten van Malle Pietje en als echt kind van mijn moeder ‘moest het ook praktisch en bruikbaar zijn’.
Elke keer als we vanuit Spanje naar Nederland gaan, zitten er van die heerlijk geurende stukken handzeep in mijn rugzak. Dus dat die een geschenk zouden kunnen zijn kwam al snel naar boven. Maar ja, van gewoon een stuk supermarktzeep geven word een mens niet opgewonden.
Het moest in een soort jute zakjes. Maar waar haal ik jute vandaan. 
Nou MP haalde uit de containers een soort van bedsprei om te gebruiken om de terrastegels te beschermen als we de muren gaan schilderen (ooit) en daar maakte ik zakjes van.
Wel een heel gedoe want ik wil dat eigenlijk perfect gedaan hebben. Allemaal uniform en met hele kleine steekjes in elkaar gezet. Maar de stof is zo los geweven dat de naden steeds losrafelden. Wat dan weer een aanslag is op mijn geduld en uiteindelijk het humeur. Anyway. Uiteindelijk had ik keurig zeven zakjes die allemaal verschillend waren en waar een koordje in moest om ze dicht te trekken. 
Daarvoor trok ik lange draden uit het sprei en draaide die met behulp van de boormachine in elkaar tot touwtjes.

De geschiedenis herhaalt zich want dit jaar was Sjoerd er voor de eerste keer bij en die .......... 

Kortom: dank dames en heer. Het was me zeer aangenaam en ik kan er weer een paar dagen tegen.

Ik kwam in een leeg huis omdat Rick aan het werk was maar die had in de tussentijd mijn muziekboek aangevuld met bladmuziek. Nieuwsgierig als ik ben moet ik daar dan meteen in kijken.
Want was is er?
Omdat Rick in Spanje het koor leidt als, tijdelijk, dirigent is hij hier in Nederland begonnen aan de studie koordirectie. Dat is niet alleen voor hem interessant maar ook voor mij want ook ik struin door de boeken met Muzikale stijlgeschiedenis, Eenvoudige algemene muziekleer en In koor: natuurlijk zingen. 
Ook ga ik meezingen in het Dirigenten Oefenkoor en daar is die bladmuziek voor.
En wat een mooie liederen zitten ertussen.

Vooral deze. Beslist zeer religieus maar wat een prachtige melodie. The Ground van de Noorse componist Ola Gjeilo.

https://www.youtube.com/watch?v=AMzvVeE4mec


En het was al een prachtige dag.

Met groeten Ton

dinsdag 3 maart 2020

Officiële opening


De zon scheen vandaag. Dus opende Rick meteen officieel het terrasseizoen. 

Voor mij meteen het moment om even in ‘de tuin’ te werken want dat was wel nodig.



De potten met buxus zien er eigenlijk al twee jaar nogal armetierig uit.


De buxusmot heeft ook hier toegeslagen.


Dus weg met met de kwijnende zooi.



Na een stief kwartiertje is er kleur van violen, primula’s en de belofte van narcissen.

Met groeten Ton