Verwend

Als een voorbode was er woensdag een prachtig oranje zonsondergang.

Vijfenzestig.

Ik weet nog dat mijn vader die leeftijd bereikte en ik dacht: wat oud. 

En nu? Nu denk ik dat dat helemaal niet zo oud is. Wel jammer dat ik twee jaar langer op AOW en pensioen moet wachten. Maar ach: leef ik niet al jaren in een door onszelf gecreëerde gepensioneerde wereld.

‘s Nachts om 04.00 uur werd ik al door Rick toegezongen.

Wel wat vroeg maar vanwege het nachtelijk toiletbezoek waren we beiden wakker anders zou ik toch wat minder blij zijn geworden. Kom niet aan mijn nachtrust.

Ik kreeg een mooi gedicht van Rick dat begeleidde de kadoos. Een rugzak, en een grote terracottapot.

‘s Middag kwamen de gasten, zes man sterk. Vanwege de wat sterke wind zaten we aan de luwe kant onder de boom. 

Deze plek werd alom geprezen en waarom we hier eigenlijk met eerdere verjaardagen niet zaten.

Wat kreeg ik nog meer als kadoos? 

Een tuinplant, flessen bubbels, een wijnkoeler, een tegoedbon voor een dagtrip, bonbons en…….champagneglazen.

Met Rick’s verjaardag waren er meer gasten dan dat ik wijnglazen had en kreeg de laatst aangekomen gast wijn uit een theeglas. Daar kwam behoorlijk commentaar op. Dus kreeg ik nu een doos champagneglazen.

Tussendoor stroomden er berichtjes binnen en belde zwager, zus en neef. Met de eerste twee belde ik terwijl ik nog lekker in bed lag. 

Kortom: een leuke dag waarin ik behoorlijk verwend werd. 

Vanmorgen nagenieten en snoepen van de bonbons.

Met groeten Ton.

Dotje

Om het waterdepot op zijn plaats te krijgen sneuvelde er wel een stukje border. Een lastig stukje. Donker en met grote struiken die de aarde hebben ingenomen met hun wortels.

Daar kunnen alleen maar zeer sterke planten staan die niet kieskeurig zijn qua groei-eisen.

Dat zijn Aspisdistra’s. Ik hakte een grote kluit in vier delen en zette die in het vak samen met een Monstera. Die laatste houdt ook wel van een beetje schaduw. 

Een ander klusje. Het paard staat nu bovenop de afgezaagde pijnboom. 

Dat was dus een wel bestede dag en toen mocht het leukste nog komen.

De fik in de kachel. 22 Oktober. Best vroeg want vorig jaar stookte ik voor het eerst op 18 november. Met de weeromslag zijn de temperaturen flink gedaald, gelukkig gaat het samen op met regen. Na de 26 mm van vrijdagavond viel er zondag nacht nog eens 6 mm en vanmorgen drizzelde er ook nog eens 2 de regenmeter in. Al met al stroomde er ook een lekkere berg water het perceel op via de slangen.

De nieuwe wandelsokken hebben een klein probleempje: de L en R op de sokken zijn voor mij bijna niet te zien. 

Met mijn lievelingskleur oranje borduurde ik eerst een mooie L maar dat duurde me te lang dus de R werd gewoon een oranje dotje.

Werk net zo goed.

Met groeten Ton

Interne dialoog

Uiteindelijk begon het om 20.30 te regenen. Hard. Iets te hard naar mijn zin. En te waaien maar dat is altijd te hard naar mijn zin.

Het grootste deel van de 26 millimeter viel in twee uur tijd en daarna druppelde het nog een uurtje na. Dat druppelen gaf een heel knus gevoel terwijl we in bed lagen.

Zo zag het terras er de volgende morgen uit.

Vegen heeft dan geen zin. De slang moet er aan de pas komen om de boel schoon te spuiten.

De rest van de vrijdag stond in het teken van zingen. 

Eindelijk. Na meer dan drie jaar nadat ik het me had voorgenomen ga ik naar een zanglerares. We hadden een zangjuf in Cómpeta gevonden maar toen kwam Covid en daarna is zij uit beeld verdwenen. 

Ik ga nu naar een Nederlandse lerares in Torre del Mar. 

Later in de middag hadden we een repetitie met het Remeberancekoor en aansluitend een bijeenkomst met de eigenaresse van de muziekschool in Cómpeta.

En dat allemaal terwijl ik eigenlijk het liefst in de natte en zachte aarde zou willen wroeten.

Goed, dat deed ik vandaag.

Ik wil dan weten hoe diep het regenwater de grond heeft natgemaakt. 

Dat is een wat teleurstellend dun laagje. Op drie plaatsen controleerde ik dat en het was maar een centimeter of  vijf.

Op de plaats waar ik het water van de weg naar toe leidde was het minstens 15 centimeter nat. Dieper groef ik niet maar met dit resultaat ben ik blij.

Goed te zien hoe dik de humuslaag inmiddels is geworden en hoe kruimelig de laag aarde er onder. Daar ben ik heel tevreden over.

Ook zette ik planten in de nieuwe potten en daar gaat altijd een interne dialoog aan vooraf: wat moet er in?

In een mooie pot wil ik een mooie plant. Maar wil dat dan ook zeggen dat een niet zo’n mooie plant dan altijd in een lelijke pot moet staan?

Ongeveer net als dat alleen mensen met mooie benen in een korte broek of een kort rokje zouden mogen lopen.

Dat is niet eerlijk.

Dus staat er een Plumbago, met de belofte om uit te groeien tot een mooie grote plant, in de ene pot.

En een in de andere een Calathea die ik vorig jaar uit een container viste en de stimulans van een knappe bloempot goed kan gebruiken.

Er heeft wel een weeromslag plaats gevonden: het is weliswaar nog steeds zonnig maar de lucht bevat nu een koudje. Een beetje als de eerste mooie dagen in maart in Nederland. Het is dan ook heerlijk om buiten te zijn zonder dat het te warm is in de zon en het ruikt allemaal zo heerlijk fris nu het stof uit de lucht is gespoeld.

In huis was het gisteravond slechts 20 graden. Dat wil zeggen dat ik vandaag de kachel heb schoongemaakt maar met het zonnetje van vandaag hoeft de haard toch jammer genoeg nog niet aan vanavond.

Met groeten Ton 

Catch of the day

Gister aan het einde van de  middag reden we nog even naar de kust. Rick wilde wat kopieerwerk gedaan hebben voor het koor, ik kon meteen boodschappen doen en….wellicht nog wat mango’s scoren.

Nou is het met de mango’s gedaan want ik vond er niet een, de afgelopen week liep het aantal al schrikbarend terug en opkijkend naar de bomen wat hoger boven de weg waren die op een paar vruchten na helemaal leeg.

Jammer natuurlijk maar ik schat dat ik totaal zo’n 40 potten compote heb gemaakt waarvan er 24 op voorraad in de kast staan. De andere hebben we gedurende de oogsttijd opgegeten. 

Voorwaar voorwaar ik zeg u: daar ben ik zeer dankbaar voor.

Verder naar de kust leek ik naast een vuilcontainer een paar bloempotten te zien staan.

Oei, volgens mij zag ik wat bloempotten, riep ik uit.

Dan moet je meteen omdraaien want op de terugweg zijn ze weg, zei Rick.

En ja, een aardewerk pot en twee hoge plastic potten.

Nu was ik met die ene pot al heel tevreden maar die plastic dingen zagen er toch ook nog wel heel goed uit.

Neem alles maar mee werd er vanuit de auto geroepen.

Dus kieperde ik de inhoud van de plastic potten in de container. Tenminste: dat wilde ik maar de inhoud van een wilde er niet uit. Dus even goed kijken wat er nu inzat.

Een tweede aardewerk pot.

Nou ja. Wat een mazzel en beiden potten helemaal heel.

Wat heerlijk toch dat mensen goede spullen bij het vuil zetten.

De stenen potten moest ik nog wel flink poetsen want vanwege het zeer kalkrijke water hier zat er aan de onderrand een behoorlijke laag kalk aangekoekt. Maar met een oud scheermesje en een schuurspons is dat met een minuut of vijf verwijderd. Vanmorgen impregneerde ik de binnenkant en kan ik ze in gebruik nemen.

De plastic bakken zijn 55 centimeter hoog en krijgen misschien een kleurige verflaag en wellicht ook nog wat extra plantgaten aan de zijkanten.

De belangrijkste catch of the day moet echter nog gaan plaatsvinden: regen. 40 Millimeter moet er gaan vallen maar het is inmiddels 18.00 uur en nog steeds kurkdroog. 

Wanneer valt dat beloofde broodnodige water nou?

Met groetenTon

Adictos

De gaste kreeg nog een mooie zonsondergang maandagavond.

Na nog een relaxte ochtend, die trouwens begon met bewolking en wat regen, brachten we haar gistermiddag naar het vliegveld. Zo’n week met een gast vliegt om. Een beetje wandelen, terrasjes pikken, op restaurant gaan, ijs snoepen en kletsen. Heerlijk.

Na de drop-off reden wij naar de Decathlon voor een rugzak

en een pet met brede klep.

We zijn bijna klaar voor de camino Mozarabe en de camino Portugues die we in maart/ april willen gaan lopen.

Nog niet helemaal. Daarom zaten we nog een uurtje te verpozen aan het strand van Malaga. Wachten tot het kantoor van de Vrienden van Sint Jacob openging.

Hier haalden we ons pelgrimspaspoort.

Eerst een formulier invullen dat daarna nauwkeurig werd overgenomen in het grote boek waar alle pelgrims in staan vermeld die vanaf Malaga vertrekken.

En dan is het natuurlijk fijn als je wat Spaans spreekt en wij wat konden opscheppen over onze eerdere camino’s.

Adicto’s, hoorden we een van de mannen zeggen.

Tja, gelukkig wel een onschadelijke.

Na een donatie die voor het onderhoud en bewegwijzering wordt gebruikt kregen we het paspoort. Onze eerste ‘echt’ Spaanse. Alle eerdere verkregen we via het Nederlands genootschap van Sint Jacobus.

Tegelijkertijd zijn gistermiddag twee vrienden vertrokken richting Portugal voor een stuk camino van Porto naar Santiago. Ik gaf ze een Jacobsschelpje mee. Dat peuterde ik ooit, 28 jaar geleden, uit een stroomgeul in de Toscane.

Ik vond het best bijzonder om zo hoog boven zeeniveau schelpen aan te treffen en toen ik terug bij het hotel kwam en mijn schat liet zien aan een van de gasten kreeg ik een terechtwijzing. 

Dat zijn geen schelpen jonge man. Dat zijn fossielen.

Oh.

Drie had ik er en kom dacht ik: geef er een mee aan de vrienden dan nemen Rick en ik de andere twee mee. Ik houd wel van om met wat oud spul en symboliek op pad te gaan.

Dus haalde ik de boormachine te voorschijn om minigaatjes in de schelpen te boren. Dat ging dus faliekant mis. De eerste schelp brak waardoor ik wat schrok en mijn voet verzette. Bovenop schelp twee. 

Anyway.

Vanmorgen hoorden we regen. Slechts een teleurstellend minuutje maar de zon die door de mist en bewolking scheen maakte het helemaal goed.

En ik word altijd vrolijk van parels.

Na weken van voorspelde regen die dan altijd is verdwenen op de dag dat ze zou vallen staat er eindelijk dan voor morgen nog steeds 30 mm in de verwachting.

De slangen liggen klaar.

Met groeten Ton 

Bubbels, altijd goed

Vrijdagmiddag is de repetitie van het koor voor Remembranceday.

Zullen we dan eerst lunchen in het dorp en dan kunnen we ook nog even een rondje lopen.

Tja, en als je dan deze foto ziet van de arroyo, kloof of bedding waar alleen water stroomt als het hevig regent, wonen we toch echt in een mooi dorp.

Doet zelfs een beetje tropisch aan.

Goed om weer eens door de ogen van een gast te kijken.

Hoe vaak ben ik al wel niet langs dit piepkleine pleintje gelopen? Altijd word ik er blij van en nog nooit op de plaat vastgelegd volgens mij.

Dan ook meteen maar dit nisje.

We aten wat later een heerlijke pizza en hadden een goede repetitie. 

Daar konden we ook meteen even raad vragen.

We zijn uitgenodigd voor de opening van de nieuwe locatie van de muziekschool van Isabel. Maar geef je dan wat en zo ja wat?

Een fles bubbels is altijd goed werd er gezegd.

Dus togen we nogmaals het dorp in.

Het wijn en specialiteiten winkeltje.

En kwamen thuis  met een mandje met een bubbelfles en wat snoeperij.

Zaterdagavond was de opening. Precies om half zeven hoor, drukte Isabel ons nog op het hart toen we haar in het restaurant tegen het lijf liepen.

Dus stonden er om 18.15 om 18.30 en 18.45 voordat het lint om 19.00 uur werd doorgeknipt. 

Gelukkig hadden we een paar leuke gesprekjes en een uitnodiging om tijdens een kerstfair te komen zingen. Dat laatste gaat het voor mij niet worden want dan zit ik een weekje in het noorden.

Na de opening werden we eerst getrakteerd op een kort maar mooi pianoconcert. Daarna een rondleiding door de verschillende oefenruimtes en aansluitend een copa de vino of twee of drie.

Kortom: afwisselende dagen.

Met groeten Ton

Vertrokken naar het zuiden

De meeste zwaluwen zijn vertrokken en de bijeneters heb ik al een paar dagen niet meer gehoord.  

Vertrokken naar het zuiden net als wandelvriendin Lilianne. Die is hier gisteren aangekomen vanuit het noorden.

Doet ze goed.

Gisteren deden we het rustig aan. Met de gast dan want voordat we haar ophaalden van het vliegveld deden wij inkopen bij de Decathlon. Heerlijk gratis winkelen van de kadobon die Rick in juni kreeg van het koor.

Broek, schoenen, shirts, en sokken. Zelfs voor mij kwamen er nog sokken uit de bon. En….er is zelfs nog geld over. Dat is voor een rugzak voor mij maar daar was net niet genoeg tijd voor want het vliegtuig kwam zeer op tijd aan. 

Die rugzak gaan we volgende week uitzoeken als de gaste weer terugvliegt. Het nuttige en het…ja, ja.

Of het nu de rust van het platteland is of de hoogte waarop ons huis staat: gasten slapen een gat in de dag.

Kwart over negen was het voordat we vanmorgen gestommel in huis hoorden. Wij zaten toen al een uurtje buiten.

En wat doe je met gasten die je kent van de Nijmeegse4daagse? Wandelen. In het natuurpark naar het taartrestaurant.

Daar liep ik vorig weekend langs met mijn vierdaagse en zag dat het restaurant volledig wordt verbouwd en uitgebreid. Maar ook zag ik dat er een groot nieuw terras was wat hoger op de berg en daar zaten we vanmorgen.

Er zijn wel wat tijdelijke voorzieningen en we hadden dan ook een blik op een dixie.

Net als tijdens de Nijmeegse.

Het was nog heel rustig ondanks de nationale feestdag.

Eindelijk namen we weer eens een stuk overheerlijke taart.

Deze stukken hebben het equivalent aan calorieën van een volledig driegangenmenu. Het idee was om later in de middag naar de Chinees te gaan maar die plannen werden al teruglopend afgeblazen.

De middag kletsten we rustig vol in de schaduw van de jasmijn en net werden we getrakteerd op een mooie zonsondergang.

Het leven is goed.

Met groeten Ton

Dat hoeft niet lang te duren

De afgelopen week hing weer aan elkaar van ‘op’ restaurant gaan, gasten ontvangen en uitgenodigd worden. 

Allemaal gezellig, onderhoudend en lekker.

De gasten die we ontvingen kwamen niet alleen aan met een route boekje voor de camino die we in aankomend maart en april willen gaan wandelen maar ook met een zakje chocopepernoten.

Die zijn net, onderwijl het blog typend, opgepeuzeld.

Dat hoeft niet lang te duren zeggen we dan. In ieder geval ging het veel sneller dan het vullen va het deposito. Dat duurde drie volle dagen. Daar waren we toch wel wat teleurgesteld over. De wateraanvoer gaat hier inmiddels een stuk trager dan voorheen. Nu is 7 kuub ook een berg water. Bij ‘normaal’ gebruik is het depot waarschijnlijk toch steeds redelijk snel weer aangevuld.

Het is ook wel goede avond voor pepernoten want de lucht betrok vanmiddag en het werd fris. 

Nu maakt me dat niet zoveel uit, als het maar gaat regenen. Dat wordt al weer weken aangekondigd maar zonder een spatje te hebben zien vallen.

Maar wie weet worden we vannacht verblijd met een fikse bui. De waterwerken liggen er klaar voor.

Met groeten Ton

Depot

Gisteren kwam de loodgieter om het depot aan te sluiten.

We hadden toch besloten om het te laten doen. Je wilt niet dat de aansluitingen lekken om dan later al het water weg te laten lopen om dat lekken te verhelpen.

Het was niet onze onvolprezen Eduardo maar zijn rechterhand Salvador. Het was met een uurtje klaar maar ik had wel alles voorbereid. 

Spullen uitpakken.

Klein werkplekje. Maar alle spinnen en webben waren weggepoetst, het vloertje geveegd en ik had een gaatje gehakt om de slang doorheen te leiden.

Rick mocht de kraan openen. Meteen liep de helft van het water uit het oude depot het nieuwe in. Dat ging lekker snel maar het depot is nog steeds niet helemaal vol.

We kregen ook de nieuwe voorraad hout. Wij zijn klaar voor de winter.

En de winter gaat ook hier aankomen. Ik sliep de afgelopen nacht voor het eerst onder een dun fleecedekentje. Vanmorgen was het bewolkt. Wat mij opviel is die wonderlijke oranje kleur aan de horizon.

Vandaag besteedde ik aan het wegwerken van de slang en het aanhelen van de muurtjes. 

Ik ben nog niet klaar en…… niet helemaal tevreden met het gestapelde. Maar het zijn zo ongeveer de laatste stenen waar ik mee moest werken.

Morgen verder.

Met groeten Ton 

En klaar is het weer

Gisteravond bij thuiskomst geen zin om nog een blog te schrijven. 

Toch wel vermoeid van de wandelingen en daarnaast zakten de twee biertjes die ik dronk tijdens het eten van, overigens heerlijke vegetarische paella, behoorlijk in de benen.

‘s Morgens bracht Rick me naar de start waarna de groep meteen vanuit het dorp omhoog klom naar de Puerto de Collado waar ook de koffiestop was. Er zat toen al wel een uurtje klimmen op.

Hier zit ik al lekker in de schaduw met mijn bakkie.

Maar kreeg deze foto meteen toegestuurd. Gemaakt door de koffie dame.

Hoe leuk is dat?

Het is een prachtige omgeving.

Een groot deel van de wandeling liepen we over de onderhoudswegen. Heerlijk om lekker om me heen te kijken en te kunnen kletsen.

Maar ook genoeg paadjes voor de afwisseling.

Wel stevig klimmen.

En dan steeds pauzetjes in de schaduw.

De afdaling terug naar het dorp. Wel een diep gat zo.

Eenmaal bij de finish kreeg ik van Rick een kadootje.

Wat lief.

En later werd mij ook nog  een medaille omgehangen.

Ik heb genoten van de wandelingen en de gesprekken die ik met totaal onbekenden heb gehad. 

Het was allemaal keurig georganiseerd.

Volgend jaar weer.


Met groeten Ton