maandag 30 maart 2015

Je zou denken: dat kan alleen maar in Spanje

Als je naar de snackbar gaat en een patatje besteld sta je toch wel raar te kijken als de eigenaar zegt: sorry dat hebben we niet want onze leverancier heeft geen patat in zijn assortiment.

Precies dat gebeurde bij de Kringapotheek toen ik de voorgeschreven medicijnen voor mijn zus kwam halen. Nou ja. Ik ben maar naar mijn Apotheek gegaan en die had het wel.  

Zo. Deze irritatie is er uit. Voor de rest had ik een heerlijke dag. 

Jaren geleden stond er in een roddelblad dat Barbra Streisand eenvoudiger wilde leven en drie van haar zes huizen van de hand deed. Inmiddels beschikken wij ook over drie huizen en leven daarmee net zo eenvoudig als Barbra.

Met de boot van vier uur naar onze nieuwe woonplek op Texel. Het was een beetje winderig en behoorlijk koud dus heb ik binnen, uiteraard met een kopje cappuccino binnen handbereik,  foto's gemaakt van de meeuwen.


Ook wij vliegen een nieuw avontuur tegemoet.


Ondanks dat hij jarig is hoeft Rick niet de drempel overgedragen te worden. 
Het is een leuk appartement, lekker nieuw, met een balkonnetje en een vijver voor het raam. Daardoor is op het plafond de weerkaatsing te zien van de zon die op het kabbelende water schijnt. Kijk, het zijn van die kleine dingen waar ik zo blij van word.
Het meubilair van het blauwgele warenhuis doet wat studentikoos aan maar ik ga morgen naar de tweedehands winkel voor wat aanvullende sfeer spullen.
Ons vaste wal huis staat open voor vakantie verhuur en dat word dan ook meteen mijn werk: ontvangst van de gasten en de schoonmaak van het huis.

Als Egbert maar niet zeeziek wordt van de overtochten.

Met groeten Ton


zondag 29 maart 2015

Het leven vieren

Twee keer per jaar is Egbert bang.

Sinds het overlijden van mijn broer in 1997 hang ik  slingers op met onze verjaardagen. Uiteraard niet omdat ik blij ben dat hij dood is maar omdat ik blij en dankbaar ben dat ik leef.

Drie dagen na het overlijden van mijn broer was mijn vader jarig. We waren als familie bijeen en op een moment begon mijn vader te huilen. 
Wat is er pap, vroeg mijn zus,
Niemand heeft me nog gefeliciteerd, antwoordde hij.
Maar is er iets om je te feliciteren dan?
Ja, ik ben wel jarig vandaag.

Het duurde een paar weken voordat ik voor mezelf tot de conclusie kwam dat dit een belangrijke les was. 
De dood van zijn zoon en zijn eigen verjaardag hebben niets met elkaar te maken. Het zijn twee onafhankelijke dingen en bij beiden mogen er zijn.

Vrijdagochtend ben ik met mijn zus naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis geweest voor een gesprek met haar oncoloog. De uitkomst is dat zij de behandelingen staakt.

Vandaag vieren we de verjaardag van Rick. Dus heb ik de boodschappen gehaald, taarten gebakken en gisteravond de slingers en de ballonnen opgehangen. Verdrietig, dat wel maar dankbaar dat Rick 55 wordt.

En poor Egbert? Die heeft angst voor ballonnen.


Met groeten Ton

woensdag 25 maart 2015

Dodelijk commentaar

Mijn ouders kijken nog steeds af en toe over mijn schouder.

Kom dacht ik, laat ik nou ook eens een paas/voorjaarsdecoratie maken. Dus haalde ik uit het bos een dikke tak en zocht eens goed in de garage of er na de grote opruimwoede van vorig jaar nog wat paasspulletjes waren overgebleven. 

Nadat ik had bedacht wat ik kon doen met alle ingrediënten die ik had verzameld ging ik aan de slag.

Eerst het groene doek om de tak gedraaid. Helemaal leuk maar hoe krijg ik dat in het raam bevestigd?
Aan de gordijnrail misschien? Nee.
Aan de uitzet ijzers dan? Ook niet.
Hoe dan wel? Punaises zijn niet sterk genoeg. Schroeven? Nee dat kan niet. Je gaat toch niet zomaar een paar schroefgaten in die mooie gave kozijnen maken, hoor ik de stemmen van mijn ouders in mijn achterhoofd.
Het duurde even maar toen haalde ik een paar dikke schroeven en tijdens het vastzetten hoorde ik mijn moeder nog zeggen: later, als je groot bent mag je dat in je eigen huis allemaal wél doen. 







Helemaal tevreden met mezelf en het resultaat.


Tjeetje, wat is de volgende stap, zei Rick bij thuiskomst, toch niet een tuinlaaf of zo'n gluurpop?

Met groeten Ton

vrijdag 20 maart 2015

Het kan maar over een ding gaan vandaag.

Ik droomde er vannacht al van en vanmorgen was mijn eerste gedachte: de zonsverduistering.

Wel zag ik een zwaar bewolkte lucht toen ik naar buiten keek maar het zijn de gedachten die tellen: ik ging een zonsverduistering zien. 

En wat zou mijn moeder zeggen in dit soort omstandigheden? De wolken die nu voorbij komen, komen niet voorbij tijdens de zonsverduistering.

Dus zat ik, van alle gemakken voorzien, in mijn serre op de bank twee uren naar de lucht te staren. Er was niet veel te zien. Ja, wolken. Wel zag ik dat rond half elf het buiten nog wat donkerder werd en dat Egbert raar gedrag vertoonde.


Toen begon ik toch ook wel even te twijfelen: zou ik dan echt helemaal niets zien? En ja hoor er kwam een iets minder bewolkt stukje en toen zag ik het zonnesikkeltje. Meteen een foto gemaakt.



En hier een beetje uitvergroot.


Nu had ik gisteren ook al wat geëxperimenteerd met het brilletje en het fototoestel met het volgende resultaat,dus ik wist dat het zou lukken.


En natuurlijk zou een eclips zonder wolken indrukwekkender zijn maar ik ben meer dan tevreden.

Met groeten Ton




dinsdag 17 maart 2015

Gekreukeld



Gisterochtend was dit bloempje nog een knopje. Vandaag is het een bloempje zij het dat de blaadjes nog een beetje kreukelig zijn. Al waren ze van vloeipapier.


Zeg uh, denk jij dat we nog twaalf jaar met deze badkamer kunnen doen, vroeg Rick zondag.
Dat is de verkeerde vraag om aan mij te stellen want ik denk dat we dat kunnen, antwoordde ik.
O, ja. Zeg, ik wil eigenlijk dat je nog wat aan de badkamer gaat doen.
Wat zou je willen dan?
Nou, nieuwe wastafels en nieuwe kranen en misschien een nieuwe douchedeur. O, ja en een nieuwe afzuigkap in de keuken.

Dus toog ik gistermiddag naar Alkmaar met een lijstje en maten maar kon onverrichterzake weer naar huis: alle zaken waren gesloten.
Vanmorgen in de herkansing en...... ik kwam met een nieuwe spijkerbroek thuis en wat folders natuurlijk. 
Morgen meteen bestellen, zei Rick nadat hij mijn foto's en de folders heeft bekeken.

Het hoeft niet zo moeilijk te zijn zeker niet als we zwager vragen de boel te installeren.

Vanmiddag in de tuin gewerkt. Het zware werk werd door de walshakselaar gedaan. Alle takken, zonnebloemstengels en verrotte bamboestengels werden tot snippers gemalen. Daarna de kippenmest uit het nachthok uitgestrooid vervolgens de aarde losgevorkt en aangeharkt. 


Trouwens die kippen zijn een beetje de weg kwijt. Heb ik de mest uit het nachthok in een ton in de tuin gezet zitten ze er steeds uit te snoepen. Gelukkig proef ik niets raars aan de eitjes.


Nu we waarschijnlijk tijdelijk naar Texel verhuizen zit ik nog een beetje met een dillema. Ga ik alleen een bloemenmengsel zaaien of toch ook nog wat groenten.
Pastinaak, bietjes, knolselserij en pompoenen kunnen hun gang gaan zonder dat ik me er elke dag mee hoef te bemoeien. 
De gasten die deze zomer dan in ons huis verblijven kunnen genieten van de bloemen en wij in de winter van de wortels en knollen.

Met groeten Ton









vrijdag 13 maart 2015

Heb ik hier zin in?

Ik mopper nog wel eens op de kwaliteit van papieren zakdoekjes of servetten. Een beetje nattigheid en het wordt pulp. Vooral tijdens een verkoudheid is het vervelend om je neus te snuiten en vervolgens met de snot in je handen te eindigen.

Egbert is daarentegen gek op papieren zakdoekjes en als ie er op straat een vindt gaat hij er eerst mee spelen en daarna vreet ie hem op. Ik moet dan goed opletten want spelen mag maar opeten niet.
Als hij is uitgespeeld en wil beginnen met vreten roep ik dat hij los moet laten. Dat wil hij natuurlijk niet dus moet ik dat commando wel een keer herhalen. Hij kijkt dan zeer beteuterd maar opent meestal wel zijn bek. De zakdoek plakt dan aan zijn snuit en moet dan een paar keer met zijn kop schudden voordat het op de grond valt. Hij blijft dan nog een paar seconden smachtend naar het natte vodje kijken.

Gisteren had hij er weer een te pakken en rent er enthousiast mee door het park. Laat het vallen, springt er omheen, pakt het weer op en rent weer een stukje. Opeens zie ik dat hij gaat liggen en het wil gaan opeten.
Los, roep ik.
Doei, denkt ie.
Ik laat mijn stem dalen en roept dat hij moet komen. Dat doet ie.
Ik pak hem bij zijn snuit om zijn bek te openen en zie dat het zakdoekje als een propje al helemaal achterin zijn keel zit.
Ik heb de strijd verloren en laat het hem opeten.
Hij is helemaal blij.

Vanmorgen, tijdens het ochtend rondje.

Egbert doet zijn behoefte. Er is iets aan de hand. Hij kijkt me hulpeloos aan: baas er is iets.
Ik kijk naar zijn poeperd en zie dat er iets uithangt.
Hij raakt helemaal in paniek en schuurt met zijn achterste over grond maar dat stukje blijft er gewoon uitsteken.
Wat nu? Heb ik hier zin in?
Ik pak een plastic zakje uit mijn jaszak, houd Egbert aan zijn halsband vast en trek aan het stukje dat uit zijn poeperd komt. Hij piept als ik er een 10 centimeter lang stuk papier uittrek.

Blijkbaar koop ik goedkope zakdoekjes.

Met groeten Ton


woensdag 11 maart 2015

Stofje

Omdat er vanmorgen vanwege de mist van dat prachtige licht was ging ik al vroeg op pad met Egbert en maakte ik deze foto.


En ja hoor, dat ¥j(#ev*+{ stofje zit er nog steeds. Het zit net boven Egbert, rechts van de sloot.

Een paar jaar geleden kocht ik mijn huidige fototoestel. Ik ben er heel blij mee. Het is eenvoudig in gebruik, klein en licht. Maarrrrrrrr...... al tijdens de wandeling door Spanje zag ik steeds een stofje op de foto's verschijnen. Dat stofje zit ergens in het toestel en hoe hard ik er ook op sla: het blijft zitten waar het zit.

Omdat de irritatie inmiddels behoorlijk is opgelopen, besloot ik om vandaag maar eens naar de fotowinkel te gaan.

Er zit een stofje in het toestel en dat is op elke foto zichtbaar. Is daar nog wat aan te doen, vroeg ik aan de verkoper.
Zonder het toestel aan te pakken kreeg ik antwoord.
Ja, maar dat gaat meer kosten dan een nieuw toestel.


Omdat het van dat prachtige weer was, wilde Rick vanavond ook ons vaste uitlaatrondje wandelen: de Dolly route. Genaamd naar de schapen die altijd in de wei staan.

Als ik nou op dezelfde plaats een foto maak dan kan ik mooi het verschil laten zien, dacht ik. Dus zo ziet er het er normaal gesproken uit.


Ook niets mis mee. 

Zelfs het stofje is niet te zien.

Met groet Ton

dinsdag 10 maart 2015

Even schakelen: emigreren

Het hangt al een paar weken in de lucht

Eerst was het twee dagen per week, toen tijdelijk drie, en nu: tot het einde van het jaar vier.

Vandaag was het echt lente, de eerste werkdag in de groentetuin. Het hekwerk van klimop ontdaan zodat daar ruimte is voor bramen en misschien nog wat ander klimspul. De bamboestokken schoongemaakt en gesorteerd, de losse stukken gaas die dienen als klimrek voor de peultjes ontdaan van de laatste restjes verdroogd plantmateriaal. 
Ik ben nu eenmaal meer van de voorjaarsschoonmaak dan van opruimen in de herfst. Bijkomend voordeel is dat al de afgestorven planten lekker tot compost verteren en ik er niet teveel werk aan heb. De kippen hebben trouwens het meeste werk gedaan door alle onkruiden weg te schrapen, insecten e.d. op te pikken en plantenresten in de grond te werken. En als bijkomend voordeel kreeg ik ook nog eitjes.


Lekker daggie dus. Tot Rick thuiskwam.
Joepie, het is nu zeker. Ik ga vier dagen per week op Texel werken maar wil eigenlijk niet elke dag op en neer rijden. Nu kan ik daar een huisje huren tot het einde van het jaar. Wat vind jij daarvan?

Tja. Dan wordt het weer geen moestuin dit jaar, antwoord niet heel enthousiast, en ik ben nu net zo lekker in de tuin aan de gang.
Kan je geen wilde bloemenmengsel zaaien? Dan zit het er evengoed netjes uit. 
Moeiteloos kwam de practische oplossing uit Rick's mond rollen

Tja. Het voelt een beetje als emigreren. Wat ga ik daar doen? En hoe moet het met de kippen en de cycas zaden? Vrijwilligerswerk voor de VPTZ kan ik dan niet meer doen. Gelukkig zijn we gestopt met zingen bij Nootzaak dus daar zit geen belemmering meer.

Nou ja, een hele zomer lang op Texel klinkt niet echt als een straf. 

Met groeten Ton







maandag 9 maart 2015

Rick heeft het zeer naar zijn zin gehad in Italië.

Ik kon hem gisterochtend al om half tien ophalen bij het kantoor van de PWN. Dat gaf ons tijd genoeg om uitgebreid bij te kletsen zodat ik zonder wroeging 's middags een wandeling kon gaan maken voor het goede doel. 

Heerlijk 10 km gewandeld door de duinen bij Wijk aan Zee. Het voorjaarsweer viel door de harde wind een beetje tegen maar in de duinen was het heerlijk. De Schotse Hooglanders lagen er in ieder geval rustig bij.


Na de wandeling nog gezellig een biertje gedronken en vervolgens besloten om ook nog te eten
in een leuke strandtent.

Rick at de laatste snert van het seizoen.
Ik voelde met wel beetje eenzaam met een restje opgewarmde erwtensoep, kreeg ik bij thuiskomst te horen.


Vanmiddag zag ik toch duidelijk tekenen van het voorjaar. Egbert nam zijn eerste duik in een sloot en zag ik de eerste bloemetjes van het speenkruid.


De sapstroom in de bomen is nu ook op gang gekomen. Deze bomen zijn twee weken geleden gesnoeid en sinds gisteren bloeden ze.


Ook zag ik de eerste blaadjes van de meidoorn en op de radio hoorde ik het bericht dat het eerste kievietsei is gevonden.



Met groeten Ton




King's Singers

Enkele maanden nadat ik Rick had ontmoet kreeg hij een paar kaartjes voor een concert van 
de King' s Singers. Van wie? De King's Singers. 
Nooit van gehoord maar omdat we beiden nogal van de klassieke muziek zijn nam Rick de kaartjes met plezier aan en togen we naar Roozendaal. 
Het werd een lange avond. Rick wilde eigenlijk in de pauze al naar huis maar dat vond ik een stap te ver dus hebben we de hele voorstelling uitgezeten. Wat saai en lelijk.

Twintig jaar later.
Zeg, hebben jullie zin om mee te gaan naar een concert van de king's Singers? Natuurlijk.
Vier jaar zangles en zingen in twee koren hebben onze smaak en interesses nogal veranderd en zijn de mannen ons lichtend voorbeeld. Dus toog ik afgelopen zaterdag, zonder skiënde Rick, met Nootzaak naar Den Haag.
Wat zongen ze prachtig en ook de de podium presentatie leek in het niets op die van de zes schijndoden van twintig jaar geleden. De samenstelling van het koor is inmiddels dan ook al volledig veranderd.  En vooral de bas was niet slechts alleen prettig om naar te luisteren.
Heb ik genoten? Ja, van de zuiverheid, de helderheid, de techniek en het plezier van de zangers.

Was er nog een minpuntje dan?
Nou ééntje en die is natuurlijk heel persoonlijk want achter me hoorde ik een man zeggen: "Voor mij mag dit nog uren duren."

Waarom zingen ze alleen maar Closeharmony?
Als je nou met elkaar zo mooi zuiver kan zingen waarom ga je dan alleen liederen zingen die met opzet vals gecomponeerd zijn?

Maar over twintig jaar ga ik beslist weer. 


Met groeten Ton



vrijdag 6 maart 2015

Klein geschapen


Soms weet ik het ook niet meer en wil ik me onredelijk boos maken. Of zoals Youp zou kunnen zeggen: je zou er om kunnen lachen als het niet zo in en in triest was.


"De penislengte wordt ook beïnvloed door het ras: Aziaten hebben gemiddeld de kleinste, gemiddeld 9 tot 10 centimeter, zwarten met gemiddeld 14 centimeter de grootste. Het blanke (Kaukasische) ras zit daar met gemiddeld 12-13 centimeter tussenin." Citaat van de website gezondheid.be


Er is nogal wat te doen over die massa verkrachtingen in India en met de documentaire die daar over is gemaakt. Ook de verdachte die vanuit de gevangenis roeptoetert dat het de schuld is van die losbandige vrouwen en dat het hun eigen schuld is dat de worden afgemaakt nadat ze zijn verkracht. Hadden ze maar rustig moeten blijven liggen.
Zo heeft ieder zijn eigen redenen waarom wat hij/ zij doet eigenlijk helemaal niet zo erg is.

Even een overstapje naar het Nederlandse duo wat terecht staat voor berovingen, overvallen en vrijheidsberoving. Geen onduidelijke overtredingen van wat we normaal achten. Nu is de strafmaat te hoog want er is eigenlijk helemaal geen excessief geweld gebruikt. Ze waren eigenlijk heel aardig voor de slachtoffers. 

"De advocaten verzetten zich onder meer tegen de aanklacht van poging tot doodslag. Het slachtoffer uit Meppel, dat gewond was achtergelaten in een bos bij Lelystad, is volgens hen niet in levensgevaar geweest. Karga wees erop dat "het pannetje" waarmee de vrouw was geslagen, van het relatief lichte aluminium was gemaakt." Citaat uit het NOS bericht op internet.

In ieder geval een opsteker voor de verkrachters in India, de verkrachtingen zijn eigenlijk helemaal niet erg want "we hebben de kleinste lulletjes van alle mensen."


Met groeten Ton

woensdag 4 maart 2015

Koeienstaartensoep

Wat een genot om geen tv te hebben.

Wat een genot om een tablet te hebben.

Uitzending gemist, wat een uitvinding.
Want wat doe ik nu Rick in Italië zit? Keuringsdienst van waarde kijken. Alle afleveringen. Ik ben inmiddels in seizoen 2008 aangekomen. En wat worden we geflest. Mijn vertrouwen in de industrie ben ik volledig kwijt geraakt. Toch heb ik ook nieuwe inspiratie opgedaan. Koken. En dan vooral het langzame deel. Gisteren ben ik naar de slager gegaan om ossenstaart, oeps  pardon, koeienstaart te kopen en heb daar een heerlijke bouillon van getrokken. Zes uur lang hoefde ik niets anders te doen dan af en toe in de pan kijken of ik geen bubbeltjes zag en natuurlijk naar het tablet kijken.
Vanmiddag nog een fles Vinho Madeira gehaald en groenten die ik vervolgens uiterst fijn gesneden heb. En zo rond een uur of zeven at ik een overheerlijke koeienstaartsoep.

Een ander ding dat ik komende zomer ga doen is zelf paprikapoeder maken, in Spanje. Is ook zo'n langzaam proces maar daar heb ik dan ook vakantie voor.

Sinds gisteren durft Finky in de mand van Egbert dus zijn de heren aan elkaar gewaagd. Wel moet ik zeggen dat hij nog wat minder op zijn gemak ligt in vergelijking met Egbert.




Met groeten Ton

maandag 2 maart 2015

Substitutie

Als ik met Rick in Italië ben, zou jij dan op Finkie willen passen?

Ik vind het maar niets als Rick er niet is.

Sinds vrijdag is Rick, samen met een vriendin, in Italië aan het wintersporten. 
En ik vind er niets aan zo in mijn eentje. Dat weet ik al een paar jaar maar het word er niet beter op naarmate we langer samen zijn. Zelfs de zorg voor een logéhond vult het gat dat ontstaat niet op. Ook het pak koek waar ik speciaal op zaterdag nog een keer voor naar de supermarkt reed en idem voor een zak drop op zondag gaven geen voldoening. Wel een opgeblazen gevoel.
Maar je kan nu wel ongestoord naar Jessye Norman luisteren, riep Rick nog voordat hij in de bus stapte. Klopt maar na 24 keer de Vier letzte Lieder kei hard gedraaid te hebben werd het zelfs voor mij te veel en ben ik de ramen maar gaan lappen. 

Een wandeling over het strand leidde wel wat af. De harde wind en lage temperatuur deden me trouwens enigszins lijden zeker met de wind in mijn gezicht.


Hondjes hebben natuurlijk nergens last van.

Nou ja, in ieder geval niet van te missen baasjes, wel van elkaar. Ze draaien voorzichtig om elkaar heen, grommen niet over voedsel en drinken uit een bak.
Als het té stil is moet ik even ingrijpen want dan ligt Egbert met zijn grote lijf in een veel te klein mandje


en ligt Finky op de grond onder de bank.


Nog maar vijfeneenhalvedag.


Met groeten Ton