Ik vind het maar niets als Rick er niet is.
Sinds vrijdag is Rick, samen met een vriendin, in Italië aan het wintersporten.
En ik vind er niets aan zo in mijn eentje. Dat weet ik al een paar jaar maar het word er niet beter op naarmate we langer samen zijn. Zelfs de zorg voor een logéhond vult het gat dat ontstaat niet op. Ook het pak koek waar ik speciaal op zaterdag nog een keer voor naar de supermarkt reed en idem voor een zak drop op zondag gaven geen voldoening. Wel een opgeblazen gevoel.
Maar je kan nu wel ongestoord naar Jessye Norman luisteren, riep Rick nog voordat hij in de bus stapte. Klopt maar na 24 keer de Vier letzte Lieder kei hard gedraaid te hebben werd het zelfs voor mij te veel en ben ik de ramen maar gaan lappen.
Een wandeling over het strand leidde wel wat af. De harde wind en lage temperatuur deden me trouwens enigszins lijden zeker met de wind in mijn gezicht.
Hondjes hebben natuurlijk nergens last van.
Nou ja, in ieder geval niet van te missen baasjes, wel van elkaar. Ze draaien voorzichtig om elkaar heen, grommen niet over voedsel en drinken uit een bak.
Als het té stil is moet ik even ingrijpen want dan ligt Egbert met zijn grote lijf in een veel te klein mandje
en ligt Finky op de grond onder de bank.
Nog maar vijfeneenhalvedag.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Volhouden Ton, ik ken het gevoel ondertussen ook al een beetje...
Een reactie posten