Test

Dit is een testblog. 

De statistieken doen raar en ik heb wat aanpassingen gedaan en wil weten of dat heeft geholpen.

Met groeten Ton

Geschreeuw en gekerm

Eigenlijk doen we best veel ook al blijft het op het blog wat stil.

Inmiddels behoorlijk wat diensten gedraaid bij hortus en hospice. Rick regelde zowel voor onszelf als voor de VVE een aantal zaken. Komt Spanje met rasse schreden op ons af door middel van uitnodigingen voor feestjes, afspraken voor vergaderingen en de vraag of we willen meezingen in een gelegenheidskoor voor de viering van Remembrance day.

Daarnaast bezochten afgelopen zaterdag op Willemsoord het feest ter gelegenheid van de honderdjarige Helderse woningstichting.

Bij nacht en ontij gingen we nog de straat op, 22.30 uur, om de spectaculaire show te gaan zien. Maar het experimentele karakter ervan was aan ons nou niet echt besteed dus gingen we na een half uurtje onder luid geschreeuw en gekerm vanuit de stalen bol op huis aan. Dat gekerm had niets met ons vertrek te maken, wel waarom we vertrokken.

Tja, dan is de volgende dag de dijk meer ons plekje. Zeker met een biertje en een portie bitterballen

en wat staren over zee en Razende bol.

Ik snoeide zelfs nog wat van de planten aan het klimrek die het trouwens boven verwachting goed doen.

Maar wat we hoofdzakelijk doen is relaxen en het verwerken van de indrukken van de reis.

De ervaringen tijdens de reis zorgen ervoor dat we diepgaandere gesprekken hebben. Niet alleen met elkaar maar ook met de mensen om ons heen. Voor mezelf is het dat ik minder oordeel en meer opensta voor wat de ander te vertellen heeft. Ik lijd nogal aan: je hoeft mij niks te zeggen. En dat laatste is beslist geen goed ingrediënt voor een gelijkwaardig gesprek. 
Dus zo kon ik de aanprijzing van onderstaand boekje dan ook als een uitnodiging horen in plaats van: dat weet ik allemaal al.

En het is leerzaam en interessant voer voor de geest. Het past precies in het moment waar we nu zitten.

Met groeten Ton

Blowen

Voor het weer had je niet weggehoeven, zei de buurman uit Heiloo steevast als we terug waren uit Spanje.

Dat kan je de laatste jaren echt niet meer zeggen met de hoge temperaturen. Aan de Spaanse hitte is geen ontsnappen meer mogelijk. Niet hier maar ook niet in het Verenigd Koninkrijk. We belden met de zangvriendin die vier weken in Engeland was geweest. Ik ga nooit meer zo lang naar huis, zei ze, wat een hitte en de huizen zijn er niet op ingericht. Overal vloerbedekking en van die kleine ventilatoren. 

Ze was inmiddels weer in Spanje waar ze genoot van haar koele huis.

Wij denken er wel een beetje hetzelfde over. In ons heerlijke zonnige appartement is het ook wat tropisch op het moment en dan missen we de schaduw van de Acacia best wel. Een grote schaduw gevende boom kan ik niet kopen voor hier, een ventilator wel en dat deed ik gistermiddag en die staat lekker te blowen.

Maar ach; er zijn ook voordelen. Zowel aan het weer als het niet naar Rome fietsen.

Zondagmiddag hadden we een feestje: de 40 jarige bruiloft van mijn vriend en zijn vrouw. Daar waren we vlak voordat we op de fiets stapten voor uitgenodigd maar de uitnodiging moesten we afslaan vanwege de fietstocht.

Dat vond ik zeer spijtig en ook al wist ik dat dat jubileum dit jaar zou zijn had ik er geen rekening mee gehouden. 

Er wordt tegenwoordig veel gefeest maar er lijkt nog maar weinig te worden gevierd. Verjaardagen beslist maar ook jubilea lijken wel minder ‘vierenswaardig’. 

Anyway: vanwege het aangepaste reisdoel kon ik al snel appen dat we er toch bij konden zijn.

Vanwege het heerlijke weer kon het buiten gevierd worden. En wat is er fijner dan met aardige mensen in tuin en op terras met een hapje en drankje gezellig te praten? Het leek wel een reünie want zo na de pandemie werd voor mij extra duidelijk hoeveel mensen ik eigenlijk heb gemist. Mensen die weliswaar soms wat verder in de sociale kring staan maar die beslist van wezenlijk belang zijn voor mijn gevoel van welbehagen.

Ik was dan ook helemaal in mijn element: veel gesprekjes met verschillende mensen. Ik sliep er ‘s nachts gewoon wat druk van.

Schreef ik in het laatste blog dat de engel ons voorlopig nog aan de reis zou doen denken is ze inmiddels weggeven aan een collega van het hospice. Zij loopt in etappes naar Rome en het leek me wel passend om haar de engel mee te geven.

Met groeten Ton

Dwangbuis

Het werd een lange reisdag maar is dat gek? Al die gefietste kilometers moesten in omgekeerde volgorde worden teruggereisd. 

Om 8.00 uur met de auto naar Senigallia waar we eenmaal op het station nog gezamenlijk een laatste koffie scoorden en ja, dan is het afscheid daar.

Doehoeg, doeg. Oh nog ff een foto.

Voor het eerst in zes weken een lange broek aan en schoenen. Het voelde aan als een dwangbuis.

Met de trein naar Bologna waar we vier uur de tijd hadden om wat van de stad te zien. Daar kwam niks van terecht want het stormde en onweerde er zeer lustig op los.

Wat te doen? Wat meteen duidelijk werd, is trouwens geen nieuw inzicht maar meer iets dat we soms even vergeten, na zo’n tocht zijn we van drukte en grote mensen massa’s vervreemd geraakt. Dus besloten we om meteen naar het vliegveld te gaan. 

Daar werd onze vervreemding niet minder. Wat een drukte. 

Ja, zei Rick, we hebben wel onder een steen geleefd: dit heet gewoon zomerdrukte op een vliegveld dat geteisterd word door personeelsgebrek.

We zochten een zo rustig mogelijk plekje op, aten een salade en yoghurt, iets dat ons een beetje deed denken aan de routine van de afgelopen weken en wachtten rustig af.

Wel met wat vertraging vertrokken we naar Eindhoven en hadden beiden een leuke studente voor een aangenaam gesprek. En dan is zo’n vliegtochtje van anderhalf uur zo voorbij.

Daarna wachten op de bagage, een shuttlebus, een bus naar Boxtel en om van daar met de trein om 23.30 in Den Helder aan te komen.

Tas uitpakken en naar bed.

En nu we weer in Nederland zijn meteen tijd om alle Italianen en semi Italianen te bedanken voor alle hulp en gastvrijheid die we hebben genoten.

De eerste dagen zijn we uit ons hum en zijn snel geïrriteerd. Ook naar elkaar toe maar kennen we van eerdere thuiskomsten. Het doel waar we weken naar hebben toegewerkt is bereikt: wat nu? En er is nog niets nieuws om naar toe te bewegen.

Voor mij is het thuiskomen/ thuis zijn meteen dat ik mijn vrijheid die ik ervaar tijdens het reizen kwijt ben. Ik moet weer van alles. En dat is gewoon gezeur in de grijze hersenmassa want ik hoef niks. Nou ja, bijna niets. Niets om me druk te maken.

Wel zijn we lichamelijk vermoeid en deden gisteren en vanmorgen ettelijke hazenslaapjes op de bank. Boek lezen: ogen die dichtvielen. Podcast luisteren en drie keer opnieuw beginnen omdat ik ‘even wegviel’. Na het eten even een siësta maar dat is eigenlijk normaal.

Tussendoor denk ik terug aan wat deze tocht duidelijk maakte.

Ik ben meer van duur dan van kracht, meer van wandelen dan fietsen, meer van Orbi dan Urbi, meer van rust dan van drukte, meer van bomen dan beton,

Pas vanmiddag kwamen we eigenlijk weer tot onszelf en ondernamen we weer wat. Zo kochten we een kado voor een bruidspaar en waren minder succesvol voor een nieuwe douchekop en sudokuboekjes. De kapper knipte mijn haar zeer a symmetrisch wat niet de bedoeling was waarna ik dacht: de helft van de mensheid loopt er wonderlijk onmodieus bij bij dus verklaar ik mijn kapsel als een nieuwe trend. Dat laatste komt meer voort uit het feit dat ik niet naar de kapper durf om te reclameren. Ik zoek nu gewoon naar een andere.

Heerlijk om weer thuis te zijn in de wetenschap dat het allemaal goed is gegaan. Dankbaar voor de mooie ontmoetingen met de mensen die ons vorige tocht hebben geholpen maar ook de nieuwe ontmoetingen, ervaringen en inzichten die bij zo’n tocht horen.

Ook onze dank voor alle reacties op het blog. Ze zijn ons dierbaar.

Het is dan fijn thuiskomen waar de buurvrouw voor de planten zorgde, er een mooie en toepasselijke kaart van zus in de bus lag en een kaart van een bloglezeres.

De engel van Margareth herinnert ons nog een poos aan de wind in de rug, de zon op ons gezicht en de regen op de velden ( niet op ons) want wat zijn we weer beschermd geweest.

Met groeten Ton

Het laatste avondmaal

Er wordt doorgebuffeld door de vrienden. Wij assisteren waar een extra handje nodig is of waar het zwaar wordt.

Gedurende ons verblijf veranderde de badkamer steeds van vorm en grootte. Deuropeningen werden verplaatst, lichtknopjes en lamp zaten opeens op andere plekken, de grootte werd gehalveerd en ook de tegels waren gisteren ineens weg. Gelukkig bleven bad en douche intact en gaan we schoon naar huis. 

Het puin weer geruimd

De berekening voor de nieuwe tegels. Die kunnen pas aangeschaft worden als de Italiaanse vakantie achter de rug is.

Vanaf de muren van Ostra Vetere de zonsondergang. Heerlijke pizza gegeten.

Gisterochtend yoghurt met fruit en koffie.

Wat later een rondje in de omgeving met een bezoek aan een tuincentrum, een restaurant voor koffie en brioche met crema. Wat heerlijk toch allemaal.

Een blik op Ostra Vetere.

En nog een foto van dinsdagavond met ondergaande zon en een aankomende bui. Het is hier prachtig.

Gisteravond werden we getrakteerd op ons laatste avondmaal in een agrorestauarant. Heerlijk gegeten op een bijzondere plek tussen de velden met uitbloeiende zonnebloemen, druivenstruiken en olijfbomen.

Dank Astrid en Conrad voor het gastvrije onthaal en veel geluk met het Italiaanse avontuur.

Zonsopgang om 6.26 uur.

Nu zitten we klaar voor de reis. Nog een kopje thee en dan hup naar het treinstation van Senigallia en dan zit de hele tocht er weer op.

Met groeten Ton

En ik maak soep

Zeker vanwege de adrenaline deed ik zaterdag nog wat klusjes en rustte Rick lekker uit.

Zondag was het precies andersom: ik deed niets 

en pakte Rick samen met de vriendin het te schilderen balkonhek aan.

Nu kan ik niet echt helemaal niks doen dus verzorgde ik de BBQ en deed dat op een voor mij ongekend zentempo. We zaten een paar heerlijk rustige uurtjes buiten maar om tien uur taaiden we af. 

Vanmorgen eerst de was doen in de lavandaria en terwijl die draaide namen wij een heerlijke koffie en een onweerstaanbare croissant gevuld met creme.

Ondanks de feestdag van Maria ten hemelopneming gingen de werkzaamheden hier gewoon door. Naast de schilderwerken werd er door de heer des huizes gehakt en gebroken.

Tussendoor ruimden wij het puin

en maakte ik een grote pan tomatensoep

en plukte een paar kilo rijpe vijgen om jam te maken. Er zitten nog bergen vijgen in de boom en eigenlijk zou ik over een paar weken graag nog eens langs komen voor een jamcampagne.

Een wat onregelmatige verzameling potten, fles en bakje maar het is hier met een verbouwing die gaande is wel wat op kamperen gaan lijken. Maar daar draaien wij onze handen inmiddels niet voor om zolang we maar een echt bed hebben en een stoel om op te zitten.

Hier wordt het schilderwerk geïnspecteerd.

De boeren zijn begonnen met het omploegen van de akkers. Kleigrond is het en wat voor klei? Wat een ontzettend grote kluiten, ze lijken wel groter dan de Apenijnen op de achtergrond en waar ik nog steeds blij van ben dat ik daar niet doorheen hoef.

Met groeten Ton 

We zijn er.

Van Senigallia naar Ostra Vetere. 27 Kilometer.

We waren zeker wat nerveus voor de laatste dag want we sliepen wat onrustig. We hoefden niet zo vroeg op want het was maar 27 kilometer naar de vrienden maar we zaten gewoon half acht op de stalen rossen.

Het was aangekondigd: regen en de lucht zag er inderdaad wat waterig uit. Toch reden we het eerste uur lekker droog over een prachtig paadje langs de rivier.

De rivier stond droog pas hogerop was er wat water. Stilstaand water, dat dan weer wel.

Maar uiteindelijk toch regen. Echte regen en dat hadden we de hele reis nog niet gehad. Anders dan liggend in de tent of ‘s nachts.

Het landschap is weer helemaal zoals ik het mooi vind. Prachtige oude eiken zagen we.

Maar ook nog een allerlaatste klim.

En dan…..

tegen een uur of tien reden we het erf op. We zijn er. Het is volbracht.

Dan is er koffie met taart en heerlijk bijpraten, huis en tuin bekijken en genieten het uitzicht.

Tot….het keihard begon te regenen

en te hagelen.

Nou ja.

Voor ons maar weer een duidelijk bewijs dat wij weer hebben gemazzeld met het weer. Dank aan het universum. Eigenlijk steeds droog gefietst, wind in de rug, redelijke temperaturen en zonder noemenswaardig gedoe.

Ook hier schijnt de zon weer fel na een overtrekkende bui. En dan is een verschil tussen Rick en mij weer te zien: Rick geniet van de rust in de schaduw van de boom en ik ben helemaal in mijn element met een klusje en hark kuilen weg in het grind. Niet langer dan een half uurtje. 

Zo tegen zessen naar een middeleeuws festijn in Montovia.

Uitzicht vanaf de muren.

Het scriptorum waar Rick’s naam werd gekalligrafeerd.

Er was ook nog een vrouw die aan de schandpaal stond.

Fakkelwerpers die de brandende fakkels langs een man uit het publiek werpen.

We aten er een heerlijk stoofpotje van wild zwijn met aardappelpuree. En dat laatste kan dan eigenlijk niet want de aardappel kwam pas na de ontdekking van Amerika door Columbus aan in Europa en toen waren de Middeleeuwen echt al voorbij.

Zo rond half tien waren we weer thuis maar toen was bij mij het licht al uitgegaan na een heerlijke dag.

Met groeten Ton

Stoom afblazen

Van Rimini naar Senigallia. 85 Kilometer.

Gistermiddag na het inspecteren van de kamer waren we ineens terug in Japan waar ik me soms net een reus voelde.

Dit is in een hotel op het eiland Shikoku met een piepklein veel te laaghangend urinoir.

Dit een piepklein badkamertje in Rimini waar zeer inventief is omgegaan met alle onderdelen die er in zo’n ruimte moeten passen. Niet te zien is de douche-stang want die zit net achter de deur. Niet dat daar een doucheruimte achter is, er is slechts ruimte voor die douche stang. Dat wil zeggen dat de ruimte die je ziet de doucheruimte is. Het toilet is tevens ook een bidet. Het bidetdeel kan je omhoog klappen en daaronder zit dan een gewone toiletpot. Wel zit je bij het doen van je boodschappen met je rug tegen de koude metalen onderkant van het bidet. Voor mij was daar sowieso geen ontsnappen mogelijk omdat ik mijn rechter knie niet goed kan buigen en dus wat meer ruimte nodig heb om te zitten.

Daarbij komt dat het een heel laag toilet was en ook de wastafel hing ongeveer op kniehoogte. Ik voelde me dan ook bijna een reus in het benauwde hokje.

We sliepen heerlijk met de airco aan want het was behoorlijk warm op de kamer.

Vanmorgen een uitgebreid ontbijt waardoor we laat, 7.30 pas op pad gingen.

Het was behoorlijk bewolkt en het leek ons dat er regen in de lucht zat. En dat was ook zo. Het spetterde bijna de hele ochtend maar echt nat werden we er niet van. Wel klam. We deden twee keer een stop voor koffie als het wat harder begon te spetteren. Zo heeft elk nadeel ook een voordeel. Want wat hebben ze hier een heerlijke koffie. Hier staat Spanje dan toch echt met 1-0 achter.

Nog een groot voordeel was de sterke wind die we in de rug hadden. We vlogen over de fietspaden langs het strand.

In de route zaten ook nog 170 hoogte meters en na de grote vlakte van de Po was dat weer ff wennen zou ik moeten schrijven. Maar dat was het totaal niet. De rust van het vlakke land deden de benen goed en ik fietste met gemak een lange klim. Alles went en het lichaam past zich moeiteloos aan.

Er waren tijdens de tocht verschillende vragen over oranje hesjes, het gebruik van fietshelmen, handschoenen en dergelijke.

Ik heb daar een idee over. Een idee als in een stokpaard en behoorlijk wat weerstand. En ik weet: vergelijkingen gaan altijd mank.

Het is altijd een punt van discussie of vrouwen zich sexy mogen kleden of dat ze dat niet zouden moeten doen omdat de man zich dan niet ‘zou kunnen beheersen’. En daar wordt meestal geen overeenstemming over bereikt. Het gaat over verantwoordelijkheid en gedrag.

Hetzelfde geldt voor veiligheid op straat. Alles in het verkeer is gebaseerd op de auto. Als die maar door kan gaan en zijn eigen ding mag en kan doen. De auto die het grootste deel van de verkeersdoden veroorzaakt. Natuurlijk is het mijn verantwoordelijkheid om goed zichtbaar te zijn en op te letten op de andere weggebruikers en dat ik me aan de verkeersregels houd enzovoort. Maar is het niet zo dat je een probleem bij de kern aanpakt?

Vanmiddag rijden we over een rustige weg in een dorp. Iets voor ons geeft een auto aan linksaf te willen slaan en stopt. Twee auto’s daarachter stoppen keurig. Pas als de linksafslaande auto gaat rijden ontstaat er een onveilige situatie want de twee wachtende auto’s gingen rijden om met een boog om de afslaande auto heen te gaan.

Rick is daar dan al voorbij maar ik werd dus keurig de berm ingedrukt. Instinctief sloeg ik keihard op het zijraam van de auto. Er werd direct geremd. Wel werd ik na tien meter uitgescholden door de bestuurder van de auto waarbij ik lekker in het Nederlands mijn stoom afblies.

Geen oranje hesje of wat dan ook zou deze actie van de chauffeurs hebben beïnvloed. Ze zijn zich bijzonder onbewust van hun rijgedrag en wellicht is daar nog wat te winnen in plaats van allerlei maatregelen op te leggen aan andere weggebruikers. Zie ook het blog ‘Afgesloten’ van een paar dagen geleden.

Anyway. Morgen nog 27 kilometer naar de vrienden en daar kijken we naar uit. Het gewone leven kruipt langzaam aan naar binnen. Uitnodigingen voor visites, het verzoek om een aantal liederen te zingen tijdens de remeberanceday en ook het hospice en de hortus komen met vragen om diensten te draaien. 

Met groeten Ton 

Ps. Wat lees ik net in het NRC?