Opgesloten

Om 06.00 uur liet ik mijn bandje scannen en begon ik aan de twaalfde Nijmeegse4daagse.

De Waalbrug is een van de hoogtepunten. Op de brug was het fris. Zeker ook vanwege de wind.

De Waaldijk richting Oosterhout. En yep: we zitten in het rivierengebied en in de uiterwaarden lopen paardjes. 

Twee mannen op klompen zag ik. 

In de dorpen is het een kakofonie van volkszangers. Wel even een verschilletje met de afgelopen muziekweek, die ik trouwens wel prefereer qua muziek.

Zover ik er actieve herinneringen aan heb ik is het de eerste keer dat ik bij Valburg op de trein moest wachten.

Heel duidelijk is dat de wandelaars gewoonweg niet willen wachten. Zo gauw de spoorbomen omhoog gingen of eigenlijk nog voordat ze omhoog waren snelden de eerste ongeduldigen naar voren. Alsof ze maanden opgesloten hadden gezeten.

Het was een geweldige dag om te lopen: niet te warm. Soms zelfs net wat aan de frisse kant. Zeker toen er ook nog even een klein buitje viel.

De laatste20 kilometer liep ik samen met Rick. Daarvoor moest ik, nou ja hoe erg is dat, een minuut of 20 wachten op het punt waar de twee routes weer samenkomen.

Zowel Rick als ik hebben geen problemen ervaren met het wandelen.

Mijn wandelschoenen zaten deze eerste dag gewoon perfect.

In ons logement verblijven zes wandelaars en we koken om de beurt. Vandaag ovenschotel met sperziebonen en kip. Heerlijk. Morgen maak ik spaghetti. En dat is speciaal voor de jongste onder ons want die is niet zo gek op groenten. Wel op pasta en pizza.

Morgen wordt er regen voorspeld dus kochten we bij Nijmeegse Jopie nog snel een paar poncho’s. 

We zijn d’r klaar voor.

Met groeten Ton

Ja

Of we wilden helpen met het weghalen van de stoelen en het opbouwen van het podium.

Tuurlijk. Zolang je niet beroemd bent en onredelijke eisen kan stellen zal je toch echt zelf de boel moeten regelen.

En het was gewoon leuk en met een uurtje was het klaar.

Grote kerk en wat een galm/akoestiek.

Vrijdag de laatste lesdag met een voor mij interessante workshop: Russisch orthodoxe kerkmuziek.

En dat was niet alleen interessant maar ook bijzonder omdat we aan het einde van het lesuur ‘gewoon’ een prachtig lied konden zingen. Inclusief bassen die nog ff zonder probleem een octaaf lager zongen.

Nadat we de laatste repetitie in de kerk hadden afgesloten hadden we anderhalf uur over voor een restaurant bezoek. 

Het was allemaal keurig op tijd georganiseerd. Precies tijd genoeg om met de pianiste die speciaal voor het concert met een taxi uit Alkmaar zou komen, uit eten te gaan.

Maar……de taxi kreeg een lekke band en zodoende kwam de pianiste pas kwart voor acht aan in Utrecht. Dat was wel een beetje een bummer.

 

Wij besloten derhalve om dan maar gewoon een snackie te halen en dat aan de gracht op te peuzelen.

Een rustpuntje in een best drukke dag.

En dan om acht uur aanvang.

Twee liederen die door alle zangers en dirigenten die aan deze week deelnamen werden gezongen.

Spektakel. Wat een volume tijdens Het Kyrie uit de Petit messe Solemnelle van Rossini en het Libera me van Duruflé. Wat vond ik dat laatste stuk in het begin toch vreselijk maar al repeterend vond ik het steeds beter te verdragen en tijdens het concert kon ik zelfs even niet meezingen vanwege een golfje emotie. Nou uh: golf.

Dit is atelier een. Voor gevorderde dirigenten die met koor en orkest willen leren werken. Hier zing ik samen met o.a. bevriende Sopraan en Bas.

Een stuk uit The messiah van Händel. En een lied van Libby Larsen een modern stuk: Alaska Spring.

En dit is Rick’s atelier. Alles a capella gezongen.

Prachtige koralen uit: Aus Tiefer Not van Mendelssohn.

Alle vier ateliers zongen vier of vijf liederen en de afsluiting was met het grootkoor.

Een Phillipijns rijst dors lied; Chua-ay. Dat klinkt in onze oren niet alleen vreemd en vrolijk maar is een feestje om te zingen. Het slotlied was Va Pensiero van Verdi.

Tijdens het wegsterven van de klanken van Va Pensiero klonk de eerste slag van het tiende uur precies in het ritme van de muziek.

Niet alleen de pianiste uit Alkmaar kwam luisteren. Ook vrienden uit Amersfoort namen de moeite om te komen. En het was de moeite meer dan waard, zeiden ze.

En daarmee sloten we een mooie leuke, interessante en intensieve week af.

Vanmorgen bespraken we de afgelopen week nog eens door.

Zou jij het volgend jaar weer willen deelnemen, vroeg ik aan Rick.

Het antwoord kwam niet meteen. Het is niet alleen intensief maar je moet echt wel uit de comfort-zone komen. En dan zijn er ook altijd nog wel een paar dingetjes waar ‘je wat van vindt’.

Vervolgens kwam er gewoon een ja.

Daarna het logeerhuis schoonmaken en met de trein richting Den Helder. Dat duurde sowieso een half uur langer vanwege werkzaamheden maar daar kwam nog een half uurtje extra bij vanwege een gemiste aansluiting in Hoorn.

Inmiddels thuis zijn de wassen gedraaid en beginnen er op het logeerbed al stapeltjes te ontstaan voor volgende week.

Met groeten Ton

Snelle jongens

De derde dag zit er al weer op. Jammer; want wat gaat het snel.

We vinden het echt geweldig zo’n onderdompelweek. En dan dat samen zingen met bovengemiddeld goede zangers. Heldere sopranen en diepe bassen. Standvastige alten en zuivere tenoren. Kippenvel krijg ik en soms even een dichtgeknepen keel van ontroering.

Want wat wordt het mooi.

En met het elkaar beter leren kennen wordt het ook nog eens steeds ongedwongener en gezelliger.

Na de les lopen we naar het Cetraalstation waar we dan nog een paar minuten moeten wachten voordat we met korting kunnen reizen.

Gisteren, slenterend door Hoog Catarijne om tijd te rekken, zag ik een winkel van Bart Smit en bedacht me dat ik voor komende vierdaagse toch weer een waterpistool wilde hebben.

Voor de snelle jongens. 

In het Hilversumse verblijven we in het huis van een vriendin. We hebben het huis volledig tot onze beschikking want de vriendin is op vakantie.

En dat is best wel fijn want nadat de aantekeningen zijn uitgewerkt liggen we voor pampus op de bank en vertrekken om 22.00 uur naar boven, slapen als  ossen en worden ‘s morgens wakker met een of ander lied in gedachten.

Anyway: het koken schiet er bij in. Maandag een maaltijdsalade, dinsdag een vette hap in de snackbar en vanavond een Dönner. Morgen zal het niet gezonder worden en vrijdag wordt het sowieso eten in de stad.

Het is gewoon een feestweek.

Met groeten Ton

The day off the living death

De dag stond in het teken van muziek en dan vooral van zingen.

Wel kreeg ik eerst een rolberoerte.

Een foto van Iggy Pop in het NRC bezorgde me bijna een hartverzakking.

Wij begonnen aan onze zang/dirigeer week in Utrecht. En wat was de eerste dag leuk, inspirerend, afwisselend en…..vermoeidend.

Van gregoriaanse inzingoefeningen, tot een Filipijns dorslied. Van hypermoderne vogelimitatie tot dodenlied. Tussendoor een les basis zangtechniek en aan het einde van de dag een samenzang met alle 75 deelnemers. En wat is het heerlijk om met zo’n grote groep mensen die muziek lezen, muzikaal zijn en voor het grootste deel hun partij kennen, samen te zingen. 

Geweldig: en er komen nog vier van deze dagen.

Alvast een reminder voor geïnteresseerden: vrijdagavond is er een afsluitend concert in de Nicolaikerk in Utrecht. Het begint om 20.00 uur. Gratis. 

Wat wil een mens nog meer? 

Met groeten Ton 

Daar trapt niemand meer in.

De laatste trainingsdag.

Je gaat zeker op het blog zetten dat het echt je allerlaatste trainingsdag ooit is?

Daar trapt niemand meer in hoor maar het wandelen wordt er niet makkelijker op.

Vanmorgen om zes uur op de dijk om richting Huisduinen te lopen. 

Het waaide stevig en de temperatuur was zo laag dat de fleecies aanmoesten.

Eenmaal op het strand hadden we de wind in de rug. Toch duurde het nog minstens een uur voordat het wat aangenamer begon te worden.

Van verre zag ik dat een meeuw druk bezig was met iets wat op een stuk plastic leek. Kom, dacht ik: ik zal dat plastic oprapen en verder het strand opgooien. Dichterbij gekomen vloog de meeuw weg en zag ik dat het geen plastic was maar een stuk huid. Het zou van een zeehond kunnen zijn.

Het lag in een zeer dun laagje water en je kunt duidelijk zien dat de meeuw, al pikkend in de vetlaag, het lekkers over het zand heeft getrokken.

Niets gaat verloren.

Rick liep naar Alkmaar, 50 kilometer en ik naar Schagen, 28 kilometer.

Vanwege de lagere temperaturen was het zoveel prettiger dan afgelopen maandag op Texel. Mede daardoor geen extra blaren denk ik en de oude deden geen pijn. De nieuwe schoenen bleven aan tot ik weer thuis was.

We hadden een welkome tussenstop bij Sopraan en Bas. Verwend met koffie, thee en koek en…..nog een verlaat verjaardagscadeautje voor Rick. 

De treinreis van Schagen naar Den Helder duurde bijna net zolang als de wandeling. Dat had te maken met een ongeluk op het spoor en het nog op gang moeten komen van inval bussen maar gelukkig ontstaat in dit soort omstandigheden ruimte voor leuke ontmoetingen. Het wachten werd daardoor een fluitje van een cent.

Kortom: een leuke dag.

Mededeling. Aanstaande zondag 6 juli is de Japandag in de Hortus van Den Helder. Het begint om 12.00 uur en eindigt om 17.00 uur. Er zijn allerlei kraampjes met Japanse producten, presentaties en gerechten. 

Met groeten Ton

Niet wat ik wou

Het was dus niet droog vorig week donderdag en het werd dan ook geen rondje Texel.

Vanmorgen dan maar. Hup met de boot van half acht het Marsdiep over.

Het eerste stuk gaat dan over/langs de oude zeedijk die een aantal jaren geleden helemaal ingepakt is met zand.

Eigenlijk nog niet helemaal wakker of alert zag ik een groepje scholeksters komen aanvliegen. Luid schetterend bleven ze een beetje tegen de wind in boven de dijk stil hangen.

O    dacht   ik, ik    kan    wel    een    foto    maken    voor    het    blog.

Hiermee ging al tien seconden verloren maar ze hingen er nog steeds. Telefoon gepakt, weer vijf seconden weggetikt. Telefoon openen en richten. Opnieuw een paar seconden maar nog steeds vladderden ze boven onze hoofden en inmiddels in een strakke formatie van drie vooraan en twee er achter.

Tja, en dit is op het moment van afdrukken. Ook leuk maar niet wat ik wou.

Zo vroeg op het eiland is het nog weldadig rustig. Slechts wat eilanders die richting de boot fietsten en ons allemaal groetten.

Als de Hoge Berg in zicht komt glooit het landschap een beetje.

Die ingepakte dijk wordt echt elk jaar mooier. De Lagune bij laag water.

Het was heerlijk wandelweer. Zonnig, warm en met een kleine bries om het lekker koel te houden.

Schapen graven gewoon een kuil waar ze in gaan liggen om de temperatuur te regelen.

Dan is het inmiddels twaalf uur en zijn we in De Koog. En daarmee ook meteen in de touristengekte. 

Ook al is het afgelopen jaar hard gewerkt aan prachtige brede fietspaden van betonplaten: ze zijn nog steeds niet berekend op de drukte. Maar ja, dan zouden die paden drie keer zo breed moeten zijn en dat is nu ook niet wat je wilt. 

Er werd nog wel eens gemopperd als het fietsverkeer wat vastliep door onhandig gemanoeuvreer.

Eenmaal De Koog voorbij werd het al weer snel rustig en in het bos lopend konden we genieten van prachtig vogelgefluit.

Die nieuwe paden zijn van beton en in het bos zagen we dat er blaadjes in het natte beton waren gedrukt. En als je er een hebt gezien, zie je er meer.

Dan de nieuwe schoenen. Ik startte er op en de eerste 18 km gingen ok maar daarna leek het me beter om de oudjes uit de rugzak te halen. En tijdens het wisselen zag ik dat ik al twee blaren had.

Nu staat er donderdag nog een trainingsdag op het programma maar ik kijk eerst maar even hoe die blaren zich herstellen. Sowieso gaan er twee paar schoenen mee naar Nijmegen. Daarbij is wellicht het steunzooltje op tijd klaar en ga ik voor een probleemloze vierdaagse.

Anders worden het paracetamolletjes.

Met groeten Ton

Durf

We werden maandagochtend wakker van het geluid van de donder.

Onweer? Dan wellicht ook regen. Dus snelde ik direct mijn bed uit. En ja: regen. Dat moest wel want ik zag een regenboog maar de regen was op voordat het ons bereikte.
Wel was het lekker koel en dat kwam goed uit want ‘s avonds was het zang en dans in de Fabrica de las Bragas vanwege de culturele week. En dan is het echt wel fijn als het niet zo’n hele hete dag is.

Een echt Spaanse avond. Het begint dan met zang door een paar peutertjes. Daarna dans. Ook hier te beginnen met de kruimeltjes, ahhh wat lief, maar dan wel in klederdracht. Daarna gevolgd door steeds wat oudere meisjes waarmee de dans dan ook echt mooi begint te worden.

Zeer on Spaans was dat het allemaal op tijd begon en de verschillende onderdelen ook binnen de afgesproken tijd afgerond werden.

Dus om half acht ‘s avonds stonden wij klaar voor vier liederen, gevolgd door het Flamencokoor. Zeer enthousiast publiek en zeker Bohemian Rhapsody werd gewaardeerd. Maar dat is dan ook wel een temperamentvol lied.

Daarna zongen we met de twee koren en het publiek samen Doña Francisquita. Een lied uit een Zarzuela. En dat was koren op de molen voor alle aanwezigen. Dikke pret. Het moest dan ook twee keer gezongen worden.

Uiteindelijk zou het in de concertzaal natuurlijk gewoon snoeiheet zijn geworden ook al was het net iets minder heet dan zondag maarrrrrrrr er stonden twee grote airco’s te loeien die het aangenaam hielden. 

Gisteravond in het kader van dezelfde culturele week verzorgde de theaterclub drie voorstellingen van 20 minuten. In het Spaans, Engels en het Nederlands.

Hier viel de opkomst van het publiek wat tegen maar ja: het was ook de eerste keer dat we meededen. Ik deed twee dialoogjes in het Spaans en een in het Nederlands. 

Voor de Spaanse was ik wel extra nerveus want om volzinnen in een andere taal mooi rond de mond uit te laten rollen valt nog niet mee. Maar we kregen daar over toch verschillende complimenten.

Na de voorstelling snel naar huis om de laatste dingetjes te regelen voor ons vertrek van vanmorgen.

Het werd een gezellige vlucht die extra lang duurde. Vanwege de NAVO top vlogen we via Londen en dat met tegenwind maakte dat de vlucht drie uur duurde.

De gezelligheid kwam van de leuke jonge buurvrouw. En als je zit te kletsen vliegt de tijd.

Inmiddels zitten we weer in onze noordelijke residentie. 

Aan de hijskraan te zien gaat de watertoren aan ons zicht onttrokken worden als het appartementencomplex klaar is dat er gebouwd gaat worden.

Zelf had ik een tussenstop in Alkmaar om naar Beverzwerfsport te gaan voor een paar nieuwe wandelschoenen met extra brede neuzen.

De verkoopster vond het wel van durf getuigen om drie weken voor de Nijmeegse nog nieuwe schoenen aan te schaffen. 

Ach, was mijn antwoord, ik heb sowieso blaren. Het gaat mij om te zien of die pijn bij het kleine teentje wegblijft.

Maar als het weer meezit morgen en het dus droog blijft gaan we een halfrondje Texel doen.

Met groeten Ton

Buitenhuizig

Gisteren was de seizoensafsluitende lunch van het koor. En dat was meteen de vierde buitenhuizige lunch die we deze week te pakken hadden. Wel meteen de laatste van deze tijd in Spanje. We hebben op deze manier zo’n beetje alle vrienden gezien voor ons vertrek.

Anyway. Het was een zeer genoeglijke bijeenkomst en het eten was heerlijk. Ach en wij roepen nog wel eens dat de Spanjaarden nogal luidruchtig zijn nou….we deden er niet voor onder

De dirigent werd met een geldbedrag bedankt voor zijn inzet. Van dat geld wordt een flink deel van de Kurt Thomas cursus betaald. Rick,’s deel dan he. Ik betaal gewoon mijn deel.

Ook de bestuursleden kregen een kadoo voor hun inzet.

En een nieuwe traditie. De koorleden die elke repetitie aanwezig zijn krijgen een eervolle vermelding. Dit seizoen waren dat Noemie en…….ik. Nou ja, ik kan er natuurlijk ook niet echt onderuit.

De Iberische oven, La sartén (de bakpan) en nu ‘de hittefabriek’. Allemaal namen om aan te geven hoe heet het in Spanje is. Gelukkig zitten de veertigers niet hier maar echt het binnenland in. 

We blijven hier halverwege de dertig steken. Ook warm maar te doen. Zeker met het zwembad en de zonnepanelen die de woonkamer koelen. Dat laatste is voor Bassie he.

Met groeten Ton 

Libera me

Alsof we een weekie op vakantie zijn.

Sinds zondag passen we weer op Bas. Dat is op zichzelf al geen opgave maar met de hoge temperaturen is het zwembad een feest. Zeker ook met de kleine waterval die een weldadig klatertje voortbrengt en dat in combinatie met een fraai fluitende vogel. Zij zorgen ervoor dat ik intens tevreden soms wel tien minuten rustig kan liggen.

Hier is het zicht op een berg met oude bomen en dat geeft een beschut gevoel. Nogal een verschil met onze bergtop. Er is dan ook een andere atmosfeer. We horen andere vogels waaronder dus die fraaie fluiter.

Nu was het vandaag ook een beetje uitrusten van gisteren.

Maandag eerst de gewone koorrepetitie. Daarna had ik aansluitend toneelles om vervolgens ‘s avonds aan te sluiten bij de gezamenlijke repetitie met het Spaanse koor

 

Oei. Dat alles met temperaturen die flink de dertig ingingen. Zweten werd het en niet alleen door de buitenlanders.

Maar ach: het was zeer genoeglijk en eigenlijk jammer dat het maar een uurtje duurde.

Daarna de beloning met een glaasje tinto de Verano op een terras.

Anyway. Er wordt veel gezongen op het ogenblik want zowel Rick als ik moeten ieder acht liederen instuderen voor de zangweek in Utrecht. En……..niet al die muziek is even toegankelijk. Neem bijvoorbeeld het Libera me van Duruflé. Alleen de dood kan uitkomst bieden. Maar daar gaat het dan ook over.


Met groeten Ton 

Lesje geleerd

Het was vandaag weer tijd voor de Nijmeegsetraining.

Vannacht om drie uur op en hup om half vier in de auto.

De Spaanse buren die wat verder weg op de berg wonen hebben twee herdershonden die de boel bewaken. De honden worden goed behandeld en er is blijkbaar altijd voer genoeg want sinds een jaar heeft een klein wit zwervertje er haar thuis gevonden. 

Tja, dan is te voorspellen wat er gaat gebeuren: het witte teefje is bezwangerd door de ongecastreerde herdershond. Het gevolg zijn twee leuke hondjes die net als de andere honden als een gek blaffen en tegen het hek opspringen als je langsrijdt.

Goed. Vanmorgen om half vier reden we langs het hondenpandemonium want zo kun je echt wel noemen. Maar twee van de kleintjes waren blijkbaar losgebroken en kwamen ons ineens keihard tegemoet rennen. Precies op een punt waar de weg nauw is en steile kanten heeft met als gevolg dat een van de twee toch echt met zijn kop tegen de auto aanknalde. We hoorden een kefje. Dus de auto stilgezet en gekeken naar het hondje maar die was in geen velden of wegen te zien.

Het hield ons wel bezig.

Zo rond half tien vanmorgen reed ik voorzichtig langs het huis van de Spanjaarden. De twee losgebroken hondjes liepen nog steeds op de weg maar een van de twee schoot direct de helling af. Het was dus goed afgelopen wel lijkt het erop dat een van de hondjes een les heeft geleerd.

De afgelopen dagen heb ik het water systeem helemaal nagelopen en is weer tip top in orde. Ook schilderde ik de laatste gele KEIMverf op het houthok en het huisje van het waterdepot.

Blij dat die klussen geklaard zijn.

Tijdens het controleren zag ik wel ineens dat er eikels aan het eikenboompje komen. Zes stuks in totaal. Een mijlpaal vind ik het.

Zo zag de bloei er uit.

Met groeten Ton 

Beslagen

En dan is er ineens een hele week voorbij 

Weinig nieuws om te delen. Om nou het zoveelste etentje te verslaan.

Maar vandaag een uitje met de gardenclub. Een bezoek aan bodega Jarel. Een kleintje die ligt tussen de dorpen Cómpeta en Canillas de Albaida.

Het is wonderlijk weer. Beslagen luchten en ‘s morgens mist. Gewoon koud eigenlijk met 22 graden.

Wat heeft dit nu met het gardenclub uitje te maken?

We kregen eerst uitleg over de verschillende druivensoorten en over de bakken die je hier ziet. Daarin worden de druiventrossen een paar dagen te drogen gehangen zodat een deel van het vocht eruit verdampt waarmee het suikergehalte hoger wordt en ze er dus goede dessertwijn van kunnen maken.

Maar ook over het microklimaat. Dicht bij zee maar net zo dicht bij de hoge bergen (2200 meter). En de invloed van de zee botst vaak tegen dat van de bergen en dat is nu net wat er de laatste dagen aan de hand is. En…..ze zijn daar niet blij mee want de vochtige warme lucht zorgt onder andere voor meeldauw. Gelukkig komt dit niet vaak voor maar een paar dagen van dit weer kan zeer nadelige gevolgen hebben. Wel zijn de boeren heel blij met de overvloedige regens die in de winter vielen waardoor er voor de wijnstokken voldoende water in de grond zit.

Dan in de bodega uitleg van het productieproces. De dame in het witte shirt deed de rondleiding in het Spaans en de man in het groene shirt vertaalde het naar het Engels.

De pers uit 1907. 

Druiven worden in een dunne laag op zo’n ronde mat gelegd. Daarbovenop een mat met opnieuw een laag druiven net zolang tot de stapel anderhalve meter hoog is. Daarna wordt er langzaam geperst. Dat kan wel tot een uur duren en begint het proces opnieuw.

Daarna tijd voor een proeverij. Drie wijnen. Een droge rose, een zoete witte en als laatste een dessertwijn. Niks mis mee.

Waar wel wat mis mee was, was het numbersboard. Mijn naam stond wederom niet op het goede nummer. Dus ging de plant helaas aan mijn neus voorbij.

Maar een leuke ochtend gehad.

Ik combineerde mijn ritje naar het dorp met een extra oefenrondje met mijn toneelmaatje. Over twee weken, tijdens de culturele week, doen we met de theaterclub een paar monologen in het Spaans. En ondanks dat ik de tekst uit het hoofd ken, rollen de zinnen gewoonweg niet vloeiend uit de mond. Het gaat te langzaam terwijl de Spaanse woordsnelheid behoorlijk hoog ligt. Dus is veel oefenen echt nodig.


Met groeten Ton 

Perverts

Ik kan nog steeds geen reacties plaatsen op het blog. Heb wel een melding gedaan bij blogger.

Vroeg op voor een realistische training voor de Nijmeegse. Dat wil zeggen on 04.00 uur starten bij de vuurtoren van Torrox.

Ik durf het eigenlijk niet te zeggen maar het was koud: 18 graden. Koud vergeleken met de afgelopen week dan he.

Om te wandelen was het heerlijk. Nou zou ik sowieso zo rond 09.00 uur weer terug zijn met mijn rondje van 28 km dus nagenoeg geen hitte of echte zon krijgen.

Rick deed de route naar Málaga stad. 45 Kilometer. Hij had wel last van de harde wind die veel stof meenam.

Spanje is toch een beetje een preuts land, we waren dan ook echt verbaasd dat we een compleet blote man zagen die een plas deed tegen een boom in een parkje waar we langs liepen. We keken waarschijnlijk wel te lang naar de mans zins want die riep meteen dat we ‘perverts’ waren. 

Ach zou wijlen mijn moeder roepen: je wordt eerder door een strontkar overeden dan door een degelijke wagen.

Leuker was dan dat we dit zelfgemaakte vaasje met boeket zagen staan.

Ontwapenend. 

Het werd de hele dag niet warm. De temperatuur bleef op 21 graden steken door stevige wind uit zee en een beslagen lucht.

Ik zat dan ook heerlijk in de serre bij te komen. Trouwens deze keer geen ongemakken.

Met groeten Ton

De oven staat aan

Het feest seizoen is losgebarsten. Lunches en dinners her en der, drankje met tapas wat verder weg, verjaardag aan de ander kant van het dal en morgen een gecombineerd verjaardag- samenzijnfeestje. 

De zomer is ook losgebarsten. Wat zeg ik? De Iberische oven staat op standje zes. Zelfs ik loop in een korte broek en dan is er echt iets aan de hand. Nu draag ik op het erf soms wel een korte broek maar ga er eigenlijk nooit mee de berg af. (Beentjes te dun naar mijn zin.)

Maar nood breekt wet en met 35 graden in de schaduw is een broek met lange pijpen morgen echt niet te doen. En morgen worden nog hogere temperaturen verwacht.

Vanmorgen haalden we de oudere dame van het koor op voor een lunch op onze berg. Maar wat te doen met de hitte? Hebben we eigenlijk een ventilator?

Uh, nee. Dus stopten we bij de plaatselijke ‘Bijenkorf’ en kochten er dit leuke exemplaar.

Tijdens de lunch in de schaduw op het terras stond ze lekker te blazen. Helemaal goed.

Inmiddels staat ze binnen want met 29 graden is het wel fijn als de lucht een beetje in beweging is.

Windie noemen we haar.

In de serre konden we natuurlijk niet zijn vandaag. 

Met groeten Ton 

Decadent

Heel decadent ging ik twee weken geleden naar Den Helder. Voor een feestje: het 20 jarig bestaan van het Hospice.

Het was het waard. Zet mij met 160 gelijkgestemden in een ruimte. Drankje en hapje/buffet erbij en ik ben helemaal in mijn element. En dan hoeft er voor de rest geen entertainment bij want ik wil praten. En gepraat werd er. Trouwens ook gedanst en gezongen en bergen foto’s gemaakt.

Het feest begon om 15.00 uur (dat wil dan zeggen dat ik er een kwartier eerder was) in Fort Westoever. Een fraaie oude locatie en er wordt ook heerlijk gekookt daar.

Natuurlijk zijn er ook jongere vrijwilligers maar de gemiddelde leeftijd ligt toch echt rond de 70. En wat zijn ze aardig en zorgzaam. 

Nog twee van mijn favoriete collega’s. Ik kijk wat eigenaardig want had net schielijk een iets te hete bitterbal in mijn mond gestopt. Dat liep trouwens goed af.

Ik kreeg zelfs een huwelijksaanzoek.

Wil je met me trouwen?

Maar ik ben al getrouwd. 

Da’s jammer.

Eindtijd was gezet op 22.00 uur en wie liep er toen nog vrolijk rond? Moi.

Gelukkig niet alleen. Wel is het een van de allerlaatste foto’s.

De volgende dag voelde mijn keel rauw en klonk mijn stem een octaaf lager. Te hard en te veel gepraat, maar dat had ik er graag voor over.

Ik haalde ook nog de kersttas met kado bonnen op en de chocoladepaashaas. Die laatste is allang op. 

Van de kado bonnen kunnen we ergens in juli/augustus nog lekker ‘op restaurant’ in het Fort.

Kortom: helemaal leuk.

Met groeten Ton 

Hooiwagens

Nog een maand hier en toch voelt het aan als dat we aan het afronden zijn. Nou, uh afronden?

De gele muren bij de entree zijn geschilderd. 

De toneel lessen zijn gestopt. Gisteravond de laatste avond waar alle groepen, Engelse- en Nederlandstalige, samen kwamen. 

En dan is het echt leuk om te zien dat de menselijke emoties toch echt dezelfde zijn ondanks dat het er soms net iets anders uitziet.

We speelden dezelfde scenes, ieder in zijn eigen taal. Voor de Nederlanders geen probleem, omdat we het Engels gewoon volgen. De Engelsen moeten het doen met wat wij Nederlanders aan emoties en gebaren in ons spel leggen.

De Engelse groep legt wat meer humor in het drama dat we spelen. Wij Nederlanders lijken toch echt wat serieuzer. Wellicht een beetje Calvinistisch?

Nee, niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik meestal de enige man ben in het dinsdagavond groepje, speelde ik dezelfde scene steeds met een andere persoon. Gisteravond had de regisseuse me dan ook drie keer ingedeeld voor diezelfde scene en drie keer met een totaal ander resultaat. Leuk om te doen, maar ook om later te horen wat voor uiteenlopende meningen er over waren.

Napraten met een drankje is altijd goed. En met een paar tapas erbij ben je dan zo in de late uurtjes beland.

Het afronden zit meer in het huiselijk onderhoud. Na gisteravond toegezegd om tijdens de Culturele week ook nog mee te werken aan een voorstelling. Ook met het koor hebben we nog een klein concert in dezelfde week. Dus nee, voor beide hobby’s niks afronden.

We hebben een explosie van hooiwagens.

In de serre werd er al een beestje ingebed in het kitwerk. Toen zaten er al best wat rond het huis maar nu….

Op het muskietengaas.

In de hoeken bij de ramen. In totaal telde ik zeven van dit soort clusters.

Deze einzelgänger zit liever in zijn eentje in het gordijn.

Met groeten Ton 

Ps. Opnieuw kan ik geen reacties geven. Ook niet op andere blogs van Blogger.