Caminho Portugues, dag drie

Van Azembuja naar Santarém, 33 km, 43255 stappen.

O, wat sliepen wij heerlijk. En lang ondanks het verzetten van de klok. 

We stapten pas rond zeven uur uit bed. Volgens Rick gaf de regenradar aan dat het na half acht droog zou zijn. Vandaar.

En het was droog en zonnig en windstil. Helemaal mijn weer.

In Competa regende het de afgelopen week langdurig en veel. Wel jammer dat ik er niet bij kan zijn om eindeloos met de waterwerken te studderen. Anyway. De Paasprocessies zijn allemaal afgelast vanwege het slechte weer. En dat is niet voor een beetje regen, de Spanjaarden houden niet van regen, nee er viel tussen de 130 en 240 mm. Het laatste getal is van de vrienden in het dal dat betekent dat er in onze tuin ongeveer hetzelfde kan zijn gevallen.

Daar hebben wij op de camino geen 10% van gehad. Maar wij zijn dan ook mazzelaars.

Nu vind ik de eerste uren van de dag altijd iets rustgevend hebben en dat ervoer ik hier nog eens extra met de damp die uit de sloot opsteeg.

Voor een regenachtige dag is het toch echt wel zonnig ook al waren de regenwolken nooit ver weg.

Na een uur of drie wandelen kwamen we bij de Taag.

In Campino een dorpje met 50 huizen was er een barretje open en konden we wat drinken. We mochten zelf twee stoelen naar buiten dragen en zaten daar even lekker in de zon. Met nadruk op even want na twee minuten begon het te regenen. 

Daarmee brak er een uur aan waarin de poncho’s aan en uit moesten. Niet dat er veel water viel, het was meer ‘kermis in de hel’. We liepen dan ook steeds op de rand van de buiencomplexen.

We gingen de eerste 16 km over mooie paden. 

Het werd steeds dreigender. Bij de huizen op de foto kwamen enkele mensen ons tegemoet lopen en we vroegen hen of het zou gaan regenen?

Nee hoor. Het blijft droog.

Maar geen drie minuten later sausde het van de lucht.

En dit is dan weer een kwartiertje later. Even een pauze en ponchodroogstop. Met pinda’s en cola.

Er zijn weinig bankjes of rustplekken langs de route, maar mijn dag kan met een pelgrimsschommel niet meer stuk. Ik ben gek op schommelen en ik denk dat ik tot mijn zestiende elke dag even op de schommel zat die achter mijn ouderlijk huis stond.

Wonderlijk hoe onze breinen werken.

Ik zag de palen met daartussen twee touwen. Het lijkt wel een sluis, dacht ik maar dan zijn die palen wel erg hoog. Het deed me ook even denken aan een guillotine tot ik er een schommel in herkende.

Ik vertelde dit aan Rick en die zei dat hij dezelfde associaties had gehad.

Op de berg aan de horizon is onze slaapstad te zien. Nog ongeveer 16 km te gaan.

Op dit pad spraken we een intentie uit voor een echtpaar dat rond deze datum beiden 70 jaar wordt en dit vandaag met een familiebijeenkomst viert. Ze spreken uit dat ze dankbaar en blij zijn dat ze dit in goede gezondheid mogen doen en dat dat nog lang zo mag blijven.

In het laatste uurtje moesten de poncho’s toch nog weer aan.

De stad ligt op een berg dus was het ouderwets klimmen aan het einde van de dag. Daar hebben we dan eigenlijk geen zin in, maar met de getrainde lijven liepen we zonder noemenswaardige inspanning omhoog.

In de stad is het altijd eerst oriënteren waar we heen moeten voor het hotel. 

Laten we eerst wat gaan drinken zodat je rustig op de IPhone kan zien wat te doen. Anders blijven we maar doorgaan.

Dus zaten we bij EVA lekker aan de koffie en thee om er achter te komen dat ons hotel 200 meter verderop lag,  maar nog belangrijker: dat ze bij EVA heerlijke gerechten hebben en we daar later ook gingen eten.

Het hotel is helemaal geweldig. Ten eerste werden we bijzonder vriendelijk welkom geheten. Het hotel is dan ook helemaal ingericht voor pelgrims.

Er is een huiskamer, camino info, er staat een watertap, je kunt koffie en thee zetten en…..morgenochtend is er een ontbijtbuffet met broodjes, yoghurt, eieren fruit etc.

Hoe leuk kan het zijn?

Nog leuker.

Er zit bij de handdoekenset een matje. Waar is dat voor? Zou het een placemat zijn?

Ik ging het maar even vragen. 

Nee het is een matje zodat je niet met je voeten op de koude tegels in de badkamer hoeft te staan.

 Met groeten Ton

Caminho Portugues, dag twee

Van Verdelha de Baixo naar Azambuja, 34 km, inclusief rondje zusters, 45513 stappen.

Ze zijn er nog: matrassen met die ijzeren spiralen er in. Zonder dagen van 30 km lopen zou ik er niet zo’n probleem mee hebben, maar de heupen zijn toch wat sensitief van de band van de rugzak. Ik was dus wel een keertje wakker tijdens het verwisselen van zijde.

Voor de rest sliepen we heerlijk.

Na vier dagen Portugal valt ons wel wat op: het is armer. De kamers in de hostals zijn niet al te schoon en verkeren in slechte staat van onderhoud. Nu zoeken we ook wel de goedkopere hotels dus begrijpen dat we dan geen 5 sterren kwaliteit kunnen verwachten. Maar loshangende douchestangen, niet schuivende douchewanden, wc brillen die loszitten en waar je dan met bril en al van de pot schuift. Kranen waar geen water uitkomt, armaturen waar geen lichtbollen inzitten, aangeprezen elektrische radiatoren die het niet doen, ramen die niet goed sluiten enz. 

De mensen zijn hier echt wel vriendelijk, toch wordt er weinig gegroet. Wel als wij groeten wordt er vriendelijk gereageerd, maar anders gebeurt er niet zo veel.

Nu ben ik er zelf nogal gevoelig voor, maar heb het idee dat er iets zwaars in de lucht zit hier. Zie weinig levensvreugde.

Of heeft de Fado ons al zijn greep?

Gisteren tijdens het boodschappen doen kon ik ongezien een doosje zoete pinda’s in mijn tas laten glijden zonder dat Rick het doorhad.

Omdat er bij de kassa’s flinke rijen stonden kozen we er voor om de zelfscankassa te nemen en zelfs toen kon ik de pinda’s ongezien scannen. Maar toen de kassa niet verder wilde, omdat hij een fles water niet wilde scannen en we hulp moesten inroepen, moesten alle boodschappen opnieuw onder de scanner.

He, wat moet je met die pinda’s?

Anyway, hij was blij met zijn verjaardagskado dat inmiddels soldaat is gemaakt.

Vanmorgen om half zeven op pad om na vijf minuten al te moeten schuilen voor een fikse bui.

Nadat we verder gingen kwam er een stuk modderpad, waar we beiden geen zin in hadden en besloten om via de weg te gaan.

En dan kom je langs barretjes met koffie en pastel de nata en is het niet Rick’s verjaardag?

Heerlijk was het en inmiddels regende het weer lekker door.

De eerste zeven km door industrie en dat is nooit echt leuk en met regen zelfs nog minder.

Maar na een uur of twee kwam de Taag in beeld. Rustig voor oog en oor want de snelweg hoorden we er niet.

Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, 

Naar rechts kijkend lijkt het echt op Nederland maar ter linkerzijde zijn er bergen te zien met op de voorgrond eindeloze wijken met flats. Dat laatste laat ik maar niet zien.

Om tien uur namen we een pauze in dit barretje met zicht op de rivier.

Sommige stukjes hebben een rustieke uitstraling. Hier terugkijkend merkten we op dat er blauw in de lucht begon te komen ook al regende het nog steeds.

Na een half uurtje was het niet alleen droog, maar werd het ook zonnig en konden de poncho’s uit.

Dat was heel fijn, maar het uitzicht werd ras minder.

Opnieuw veel asfalt, langs de spoorlijn en veel industrie.

Gelukkig ontmoetten we hier twee Australische pelgrims waar we de laatste zeven km mee opliepen. 

Er zijn meer pelgrims. Twee Duitsers, een Amerikaanse dame en nog een Australisch echtpaar.

Dit is een foto naar links waar duidelijk te zien is dat er opnieuw zeer donkere luchten ontstonden.

Om 14.00 uur kwamen we in Azambuja aan en liepen we naar Santa casa misericordia waar de zusters kamers hebben voor pelgrims. Daarvoor liepen we twee km om, om eenmaal aangekomen door de zusters werden weggezonden: we hebben geen kamers.

Tegen 16.00 uur had Rick een hostal geregeld, waarna we eerst een restaurant opzochten voor een pelgrimsmenu. Dat zagen we ergens toen we het dorp binnenliepen. 

Eerst maar vragen wat het kost.

15 Euro zei de dame.

Nu is dat niet heel goedkoop, maar echt zin om verder te zoeken hadden we niet.

Eenmaal aan tafel ging de tv aan met keiharde muziek

We kregen brood, olijven en een drankje. Vervolgens kwam er een bord met patat en stoofvlees. Heel lekker trouwens.

Intussen was er geschreeuw aan de bar. De eigenaresse ging tekeer tegen een klant.

Oei, zei ik tegen Rick, dit is zo’n moment waarop je je realiseert dat je niet op deze plek wilt zijn.

Wat we als nagerecht wilden, kwam de eigenaresse vriendelijk vragen.

Chocolademouse en ananas.

Bij het afrekenen bleek dat het toetje niet inbegrepen was.

Nou, bracht Rick in, je zei dat het 15 euro was. Waarop ze lachte en wij de deur uitliepen.

Kortom: het was een wat wonderlijke dag.

Inmiddels zitten we fris en fruitig in ons kamertje voor een nacht.

Nog een  antwoord op een vraag: de Caminho Portugues is ongeveer 650 km lang.

Met groeten Ton

Caminho Portugues, dag een

Van Lissabon naar Verdelha de Baixo, 28 km, 36795 stappen.

Op het kaartje is dat tussen Alverca en Azambuja.

Verschillende keren werden we gewekt door de regen die op de dakramen kletterde. Zelfs toen we rond zes uur de rugzakken inpakten hing het water nog los in de lucht. Maar mazzel als altijd was het droog, windstil en niet koud toen we aan de nieuwe camino begonnen.

Er is veel verval in de stad en dan halen muurschilderingen het grauwe wel wat op. Beslist moet dit Vasco da Gama voorstellen want die is nogal populair hier. 

Voor een voorspelde zware regendag is het toch verbazingwekkend zonnig. 

Zo vervallen als de binnenstad is zo verzorgd, modern en ruim de buitenwijk. Met kunst. Hier een beeld van Robert Panda, The stupid people project.

Maar wat is stupid? 

Wij waren sowieso in ons element zo langs de waterkant. En misschien omdat het een feestdag is, was het zeer rustig.

In de buurt van de Expo van ‘97.

En wat een verschil met drie dagen geleden toen we in een halve storm en met zwiepende regen de Vasco da Gamabrug overkwamen. 

Waren we al in onze nopjes werd dat alleen nog maar beter. Vanwege het bezoek van de paus vorig jaar is er een wandelpad gemaakt over een slikkengebied. Dit zes kilometer lange plankier is tevens de nieuwe route naar Fatima en Santiago de Compostela waarmee die ongeveer twee kilometer korter is geworden.

Het leek niet alleen op het waddengebied: het rook ook naar.

Ook al is het gebied smal en was de bebouwing steeds in het zicht, het gaf het gevoel om ver van de bewoonde wereld te zijn. Het werd gedurende de ochtend trouwens wel steeds drukker met hardlopers en fietsers waarvan de laatsten zich keurig gedroegen.

De twee dagen rust deden de voeten zeer goed. Ook het mooie weer en een twee km kortere route deden ons besluiten om toch maar 10 km verder te gaan. Dit deel van de route ging ook over dat slikken gebied maar de plankieren zijn hier al een paar jaar eerder aangelegd.

In Portugal kun je je goed in het Engels redden. We hadden gehoord dat je er zelfs beter geen Spaans kunt spreken. Dus deden we krampachtig ons best om niet steeds gracia en buenas dias te zeggen. 

We legden dit voor aan twee dames die we spraken, zij verzekerden ons dat dat niet het geval is. Natuurlijk wordt het gewaardeerd als je wat Portugees probeert maar je mag gerust je Spaans gebruiken. Ook verzekerden ze dat het tegen 15.00 uur zou gaan regenen. En het werd inderdaad behoorlijk bewolkt en kouder maar het bleef droog tot een uur of vier.

Tegen 13.00 uur in het hostal. Na de dagelijkse beslommeringen van douchen en wassen eerst maar eens wat eten. Dat werd het restaurant van Pingo doce. Een supermarkt. Heerlijk was het en dat was niet omdat we honger hadden. Nee, het was echt lekker.

Trouwens, ook de pastel de nata is er verrukkelijk.

Met groeten Ton 

Lissabon

We zitten in een alleraardigste kamer en hebben toegang tot een gezamenlijke keuken waar we o.a. thee kunnen zetten.

Kom, zeiden we vanmorgen, we gaan naar de supermarkt voor wat yoghurt en fruit. Zogezegd zo,gedaan. Om 8 uur de stad in. Op weg naar de supermarkt was er zo’n leuk uitnodigend tentje. En om waren we. Lekker met koffie, thee en een heerlijke tosti.

Het mag ook leuk zijn. Toch? Dus hop, nog maar een pastel de nata erachteraan.

Zullen we dan meteen een wandeling langs het water maken?

Wel jammer dat we geen telefoon meehebben, zei ik, nu kan ik geen foto’s maken.

In tegenstelling tot de voorspellingen was het redelijk weer. Niet meer zo koud als gisteren, droog en wat later brak zelfs de zon door.

Op een pleintje gingen we op een bank zitten naast een wat oudere dame. Een Engelse waar we eigenlijk direct een leuk gesprek mee hadden.

Ze was op cruise en het schip lag in de haven. Ongeveer 13 verdiepingen hoog was het, vertelde ze

We moesten meteen aan de twee Nederlandse dames denken die we gisteren in de bus ontmoetten. Zij vertelden dat ze een kamer met zicht op de haven hadden ‘als er niet zo’n belachelijk grote cruiseboot het zicht ontnam’.

Zo tegen 11 uur weer thuis, maar niet voordat er nog twee van die lekkere pastel de nata waren gescoord.

Daarna relaxten we op de kamer en brachten onze spullen op orde.

Zo tegen 15.00 uur wilden we de stad in gaan voor een rondje centrum en voor een Döner kebab. Maar dat stelden we tot een uur of vier uit vanwege de aanhoudende regen.

Eenmaal weer thuis viel na een uur het licht uit.

Na twee wandelloze dagen zijn we toe aan de volgende etappe. De eerste drie dagen zijn relatief kort. We zouden die wat kunnen verlengen, maar omdat de komende dagen regen geven laten we ze zoals ze in het boekje staan.

Het is verbazingwekkend om te merken dat het menselijk lichaam zich na een paar weken volledig heeft aangepast aan het nieuwe regime. In het begin pijntjes, blaren en ongemak van de rugzak. Ook het vermoeid zijn na een lange dag van wandelen, klimmen en dalen. Eigenlijk niets meer van dat alles. Het is ook niet meer dat we direct na aankomst moeten rusten of zelfs slapen. En natuurlijk is het na 25 of 30 km heerlijk klaar te zijn met lopen.

Maar we zijn dus klaar voor het volgend deel.

Hier de route kaart. Niet alle etappeplaatsen staan vermeld, maar het geeft aan waar we ongeveer zijn.

Met groeten Ton 

Ps. Er is nog steeds geen elektriciteit.

Inter caminos

Van Mérida naar Lissabon, 290 km en toch maar 2349 stappen.

Amazing how fast you travel by bus.

We hebben de overvolle herberg overleefd. Met oordoppen dat wel, want wat werd er gesnurkt.

Omdat we vandaag geen wandeldag hebben maar een reis dag, kwamen we pas tegen acht uur uit de slaapzakken. Acht uur, omdat volgens de info de herberg dan sluit voor de grote schoonmaak. Toch was er om half negen nog niemand te zien.

Wij vertrokken naar de bar voor een ontbijt.

Ook vandaag is het zwaar bewolkt, grijs, buiig en ijskoud. Oei, wij en de stad zijn geen perfecte match. We kunnen ons er met mooi weer al moeizaam vermaken laat staan met dit wat gure weer.

Toch een foto van de romeinseboog. Mérida is beroemd om zijn goedbewaarde Romeinse bouwwerken.

Omdat er veel ziek en zeer in de familie en vriendenkring is, wilde ik graag een kaars opsteken in de kathedraal. Dat bleek onmogelijk. Tijdens de mis mag je er niet in en na de mis is ie gesloten. 

Op naar een andere kerk. Gelukkig staan daar de deuren open maar is er wel een rood koord gespannen. 

Nee meneer, wij zijn aan het schoonmaken.

Zou ik wel een kaars mogen opsteken?

Nee, niet nu.

Dat schoot niet op.

Vervolgens naar het busstation, waar we eerst nog een plato combinado soldaat maakten. Daarna met goed gevulde buiken vier uur lang de bus in.

Waren we in Merida nog enigszins mazzel met het weer, was het tijdens de reis werkelijk een grote bui. Tot we in Lissabon uitstapten want toen werd het droog.

We werden zeer vriendelijk geholpen met vinden van de juiste stadsbus waarmee we naar het centrum gingen. Tegenover ons kwamen twee aardige Nederlandse dames zitten waar we gezellig mee kletsten.

Ons appartement voor twee nachten ligt vlak naast de kathedraal en toen we daar langsliepen stonden de deuren open, haalden we meteen een stempel voor het pelgrimspaspoort en brandden we twee kaarsjes.

Een voor de ouders van een van mijn beste vrienden. Zij overleden binnen twee weken na elkaar en aan hen heb ik heel goede en warme herinneringen.

Het andere kaarsje is voor mijn zus, broer en schoonzus. Alle drie tobben met hun gezondheid en ik spreek de intentie uit dat ze een goede kwaliteit van leven houden.

Daarna leek het geluk wel op. De code voor de het appartement werkte niet. Er werd ook niet gereageerd op bellen, sms of email.

Wat nu?

Iets nieuws boeken? Tja. Das ook zo wat.

Eerst maar wat drinken. Daar kreeg Rick het idee om via whatsapp te bellen en zowaar: hij kreeg een dame aan de lijn.

Nee hoor, er is geen reservering.

Wel hoor. Gisteren gemaakt via Booking.

Na nog eens ontkennen bleek er toch wat te zijn binnengekomen.

Kortom: na een uurtje zweten zitten we in een leuke kamer, zijn we lekker fris gedoucht en draait er een pelgrimswasje in de machien.

Het is hier een uur vroeger dus is het voor de lezers wat laat maar hier is ie.

Met groeten Ton

Camino Mozárabe, dag eenentwintig

Van Torrefresneda naar Mérida, 25 km, 37299 stappen.

Week vier. Het gaat razendsnel. De lijven zijn inmiddels een goed geoliede machine en de voetjes, waar ik zeer dankbaar voor ben, geven geen enkel probleem.

Het is geen heel druk bezochte herberg, zagen we gisteren in het grote boek in het gemeentehuis. Wij bleven dan ook wederom de enige pelgrims en sliepen in weldadige rust en stilte. 

Omdat we al zo vroeg op de slaapplek waren hadden we aan het einde van de dag het gevoel dat we een complete rustdag hadden. Ik hield zelfs een siësta van een uur.

Vanmorgen om 07.00 uur op pad. Met jas aan. De eerste keer deze tocht. Wat was het koud. Koelkasttemperatuur en de jassen bleven bijna de hele dag aan. Maar, het was droog dus niks te klagen.

We begonnen met hetzelfde landschap als gisteren: veel kale landerijen maar hier gaan we langs een natuurpark. Blij werd ik ervan. En dan ook nog een foto van de pelgrims in een bleek zonnetje.

Rick wil altijd een ‘Nijmeegse’ momentje. En terwijl ik sta te klooien met ijskoude vingers om de IPhone te ontgrendelen toeterde de voorbij razende vrachtwagen. Hier een fake foto want er is geen vrachtwagen te zien.

In Andalusië zijn deze cactussen bijna volledig verdwenen door de cochenilleluis. Hier staan ze er prachtig bij.

We zien hier trouwens wel veel palmen die door de larven van de palmkever zijn doodgegaan.

Even een foto van ‘terug’.

De bloemen passen wel bij het behalen van, bijna, het eindpunt: gladiolen. Of iets dat er op lijkt.

De meidoorn staat in volle bloei. Zoek het schaap.

Die meidoorn valt behoorlijk op in het landschap en slechts een paar honderd meter verder stond er weer een. Nu met een wat wonderlijke man die met bebloede handen vanwege de doornen de bloesem stond te plukken. 

De bloemen worden gedroogd en gebruikt in een kruidenthee voor de spijsvertering.

Na vier uur wandelen komt het eindpunt in zicht. Mérida..

Inchecken in de herberg. De eerste waar hospitaleros aanwezig zijn. Hospitaleros zijn vrijwilligers die de herberg beheren. We werden vriendelijk welkom geheten en er werd ons een bed aangewezen. Het is een flinke zaal. Dat wordt wel wennen denk ik vannacht. De oordoppen zullen wel nodig zijn.

Zoals zo vaak zijn we weer mazzel: vijf minuten nadat we binnen waren kwam er een hoosbui naar beneden.

Na het installeren eerst de brug over naar het busstation voor een ticket naar Lissabon. Morgenmiddag om14.00 uur vertrekken we.

De oude brug.

Zo tegen het einde van een Camino ontstaat altijd het gevoel van’o help, het is bijna over’. Hebben we er wel bewust genoeg van genoten? Wat gaan we nu doen? Maar nu is er ook spanning en verwachting voor het nieuwe. Want een camino in Portugal zal beslist andere uitdagingen en inzichten geven.

De camino vanaf Lissabon heet Camino Lusitania. De camino Portugues begint in Porto.

We zijn de Spanjaarden dankbaar voor de vriendelijkheid die we al wandelend ontvingen en de welkome gastvrijheid die we kregen in de herbergen.

Ook dank voor alle leuke reacties op dit deel van onze tocht.

Met groeten Ton 

Camino Mozárabe, dag twintig.

Van Medellín naar Torrefresneda, 16 km, 22039 stappen.

Een vroege post want 16 km wandelen geeft heel veel tijd in de middag. Zeker in een dorpje, gesticht in 1995, waar niet zoveel te doen is.

Eerst wat antwoorden op vragen.

Landkaart met de meeste etappeplaatsen. Morgen is trouwens de laatste dag want dan komen we in Merida aan.

De Pelgrimsgroet bestaat uit de woorden Buen Camino. Soms wordt dat zelfs vanuit een auto geroepen, maar ook in dorpen en steden zeggen mensen dit in het voorbijgaan. Regelmatig is er dan ook een kort gesprekje waar we vandaan komen en wat de volgende slaapplaats is.

De woorden betekenen niet alleen een goede wandeling, maar is ook een verwijzing naar een goed leven.

Nog even over gisteravond.

We sliepen in een keurig hotel met een prachtige kamer met heerlijke bedden en echte handdoeken. Niks mis mee.

Toch sliepen we heel rommelig want zo’n hotel is gehorig met zijn lange stenen gangen. En dan doen klemmende deuren, ruisende waterleidingen, laat arriverende gasten en schreeuwende kinderen geen goed voor de rustende pelgrim. En natuurlijk begrijpen we dat er geen stilte kan heersen om negen uur ‘s avonds, maar daar heeft een pelgrimsherberg dan wel weer een voordeel.

Vanmorgen om half zeven in hotelbar voor een ontbijt. Heerlijke tostada met tomatenpuree en ibericoham en een kopje koffie en thee.

We zouden vandaag in Merida kunnen aankomen, maar dat vraagt een dag van 41 km wandelen en daar heb ik niet zo’n trek in. We kunnen het wel in tweeën splitsen door bijvoorbeeld vandaag 25 km te doen en morgen 16. Maar dan moeten we overnachten in een hotel. We kozen er dus voor om vandaag 16 km te doen en in de herberg van Torrefresneda te slapen en morgen, de laatste dag van onze route, de resterende 25 km te wandelen.

Er stond regen in de voorspellingen en het is al twee dagen meer of minder bewolkt, dus waren we mentaal voorbereid op regen. Maar mazzel als altijd bleef het de hele wandeling droog.

De route liep wat zigzaggend door de velden waar nu niet echt veel moois te zien was.

Er was nog wel een hoogtepunt.

Dit ieniminie schildpadje liep op het midden van de weg en we zetten hem/haar ongedeerd aan de overkant in het gras. Hopend dat we hem daar een plezier mee deden en hem voor een mogelijke voortijdige dood hebben behoed.

Daarna twee km op een drukke doorgaande weg voordat we in het slaapdorp aankomen.

We werden zeer vriendelijk welkom geheten en geholpen in het gemeentehuis. 

De herberg is in een verlengstuk van de kerk en lekker knus. 

Er kwam na een kwartiertje een dame om nog wat te poetsen, maar toen zaten wij al in de bar voor een koffie en een thee.

We kunnen daar vanmiddag vanaf een uur of drie een plato combinado eten voor 8,50 euro en internetten en we mogen de hele dag blijven zitten zei de aardige vrouw achter de bar.

Hier zitten we lekker in het keukentje bij de kachel te genieten van een glaasje thee.

Met groeten Ton