woensdag 29 november 2017

Dat was het weer

De voorspellingen gaven vorige week een dag of tien regen aan.
Dat zou mooi zijn want regen is hier meer dan nodig. Het zou vannacht rond 1uur beginnen. En ja ik was wel een keer of tien wakker in de hoop dat ik dan het geruis van vallend water zou horen.
Om 7 uur was het zover. Het heerlijke geluid van druppels in de dakgoot.


De wasmachine deurschaal had ik op tafel gezet om te zien hoeveel water er zou vallen. Maar als de voorspellingen zouden uitkomen had ik de schaal wel een keer of drie moeten legen want zo zagen de voorspelling er vorige week uit.


Verder dan dit zal het niet komen.


En deze hoeveelheid gaat de boel niet redden.



Wel was het tussen de buien door zo heerlijk verstild. En een beetje plagend hingen de meeste wolken boven zee.

Een heerlijke dag gehad. Een beetje onrustig want mijn aandacht ging vooral uit naar de swales en arroyos en hoe die het toestromende water vanaf de weg zouden verwerken. Drie keer moesten mijn doorweekte kleren in de droger want een paraplu werkt op zich wel goed alleen niet als je steeds bukt en aan slangen en stukken plastic moet trekken.

In ieder geval werkte allemaal naar behoren maar dat komt ook doordat de regen vrij rustig naar beneden kwam. En daar blijft het dan waarschijnlijk bij want voor morgen staat er weer een zonnetje en zijn alle regendagen verdwenen.



Tussendoor was het echt binnenzit weer, luisterend naar de evergreen top 1000 met kopjes koffie, chocolademelk en de traditie van pannekoeken bij slecht weer.

Met groeten Ton


zondag 26 november 2017

Lekker Spaans

Wie had nu gedacht dat we in een heus theater in Spanje zouden zingen?

Er gebeurt van alles.

Je zingt voor je eigen plezier.

Zeven uur precies, zei Alba onze dirigent. Dat was de tijd dat we aanwezig moesten zijn. En iedereen was er. Op Alba na dan die kwam een kwartiertje later. 

Een prachtig theater heeft Torrox: Teatro municipal Villa de Torrox.


En groot.


Zingen in een theater heeft veel voordelen. Zo staat er een klein leger aan mannen klaar om van alles te regelen en zaten er brandweer mannen in de zaal om bij brand de boel te redden. Dus werd de plaats op het podium bepaald, belichting gedaan, de sound gecheckt, werd er geoefend met het op - en aflopen, ingezongen en nog wat lastige passages doorgenomen.

Tussendoor doet iedereen zijn eigen ding. Staan we net in te zingen komt een van de partners van de zangeressen met een fototoestel aan en roept dat we op de foto moeten. Alle aandacht voor Alba verdwijnt als sneeuw voor de zon dus die loopt met een onmiskenbaar geïrriteerde blik weg en gaat naar haar vriend de pianist toe. Daar praat ze even mee en komt vervolgens resoluut terug, stuurt het fototoestel weg en gaan we verder met inzingen.

De Spaanse dames laten zich niet zomaar wat zeggen. Duidelijk was de instructie dat er geen spullen mee genomen mochten worden op het podium tijdens het concert. Toch staan er dan in eens een stoel, een fles water een tas en nog wat spulletjes.

Dit is een van de sneaky gemaakte foto’s.


Vervolgens was het tijd voor onvervalste zenuwen en meligheid. Dit terwijl de dames door een visagiste van een mooie kleur werden voorzien. De mannen hoefden dat niet want die waren sufficiënte maron. Voldoende bruin dus.



Ik hang wat ongemakkelijk tussen twee stoelen in maar kijk olijk volgens Rick.

Dan het concert. Zou de zaal vol gaan? Gaat die passage in Dormidito wel goed? En het Slavenkoor dat we uit het hoofd moeten zingen? En oei die Spaanse tongbrekende tekst. 
Er zaten welgeteld 27 mensen in de zaal. Ik heb nog nooit voor zo weinig menesen gezongen, zei Rick tegen Antonio, de pianist. Ach, zei die, je zingt voor je eigen plezier. Dat is het belangrijkst. En die uitspraak kennen we ook van Olaf, de dirigent van Nootzaak.

En dat is nu zo leuk van een concert: hoe aandachtig je tijdens repetities ook bent, tijdens het een optreden ben je echt alert. Voor Alba moet dit heerlijk zijn geweest want er werd goed naar haar aanwijzingen gekeken. 
De inzetten waren miraculeus gelijk, de crecendi en decrecendi goed uitgevoerd, terwijl die meestal behoorlijk in het slop zitten, en de teksten? Je hoort duidelijk dat internationale uitspraken niet makkelijk zijn.

We zongen een goed concert en je kan gerust spreken dat er tussen de aanwezigen en het koor wisselwerking was. En die 27 mensen in de zaal? Daar hebben we voor gezongen al waren het er driehonderd.

Voor mezelf: Alba zegt vaak dat we ‘sin miedo’ moeten zingen. Zonder angst. Maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik heb altijd wel twijfels: heb ik wel de goede toon in mijn hoofd, wat vinden ze van mijn Spaanse uitspraak tijdens de vier maten solo die ik heb, is het niet te hard, te zacht, zing ik wel gelijk met de buurman of wat dan ook. Ineens dacht ik aan de angst en aan wat de pianist en Olaf zeiden: je zingt voor jezelf. En wonderlijk dan hoe het werkt: de keel ging los en het geluid stroomde vrijelijk naar buiten. Zelfs tijdens het kwartet dat Rick en ik zongen met MariAngeles en Alba.

10 December doen we hetzelfde nog een keer maar dan weer in het kerkje van Caleta de Velez.

Met groeten Ton








zaterdag 25 november 2017

Voor het zingen....

Nee, dat niet.

.......verzette ik nog een berg werk.

Deze foto maakte ik vorig jaar op Shikoku. Prachtige rivier. Er valt dan ook veel regen in Japan. 


Zoveel regen zal hier jammer genoeg niet gaan vallen maar er wordt wel al een week of twee regen verwacht. Daarom ook het werk aan de waterwerken.


Dus was het werk niet alleen in de swales maar ook langs de weg. Als er veel regen valt,  spoelt er letterlijk een rivier over de weg. Het meeste van dat water gaat wat hoger op de berg het dal in maar er komt ook nog best wat langs ons huis. Daar stroomt het meeste dan weer door een buis naar beneden via mijn verdeel punt de swales in maar zelfs dan blijft er genoeg over om stroomgeulen te maken langs onze helling. 

Tijd om een arroyo te maken om dit water gereguleerd naar de swales te krijgen die het meest links op het perceel liggen.


Een ‘voor’ foto.


Stenen weg en gleuf graven. Lees hakken.


De voormalige zwembadrand erin.


Wat kleur aanbrengen.


Wat camouflage aangebracht. Daar zou ik natuurlijk beter mee hebben kunnen wachten om te zien of het allemaal werkt zoals ik het bedoeld heb. Maar het leukste is om het mooi te maken. Jantje ongeduld.


Dit moet nog gecamoufleerd worden ik maar wil niet te veel zwaar werk doen omdat we vanavond het concert hebben met het Coral International de Axarquia. Dus dat is voor morgen.


En zo ziet het er ‘na’ uit.


En de regen van vorige maand zorgt voor nieuwe bloemen.

Met groeten Ton.







donderdag 23 november 2017

Futiel

 Zinloos lijkt het soms. 
Mijn niet aflatende gezwoeg op Moeder Aarde is futiel.Waarschijnlijk is het in verhouding nog minder dan een huisstofmijt die snoept van je huidschilvers.
Eindeloos spitten, grond verplaatsen, stenen verslepen, bomen planten, watersystemen aanleggen, swales maken en wat al niet meer. Uren ben ik er al mee bezig geweest en als je dan naar de berghelling kijk denk ik: wat is er nu veranderd? Wat heb ik nou helemaal gedaan?
Niets lijkt het wel. Dat gepeuter op een berghellingkje is nog geen druppel op een gloeiende plaat. 
Vanaf het terras is het al bijna  niet meer te zien. Laat staan vanaf de weg of vanuit een vliegtuig. Zelfs ons huis hebben we na al die jaren vliegen nog nooit kunnen ontdekken vanuit de plane. Dus dat stukkie omgewoelde aarde, dat veel kleiner is dan het dak van de Klompen is echt peanuts.

Maar is het spreekwoord niet: elke dag een draadje......

Het is net als met de tuin, zei Rick, uiteindelijk is die er gewoon gekomen.

En ik doe het met zoveel plezier, ik kan het gewoon niet laten.
Dus toog ik gisterochtend met schep, pikhouweel, snoeischaar en fototoestel naar de werkplek.



Hier de nog ongerepte onkruidlaag met stapelmuur.


En de plek waar het meeste werk gaat plaatsvinden.

Sommige stapelmuren zijn door de jaren heen ingestort en anderen liggen onder een dikke laag aarde dat naar beneden is gegooid tijdens het aanleggen van de weg en de bouwkavels.


Dus groef ik eerst een gleuf waarna ik kon beginnen met het stapelen van de stenen. Deze muur moet de aarde tegehouden die naar beneden komt als ik de swale ga graven. Op deze plek komen een paar bomen.

Laatst zag ik op FB een bericht voorbij komen voor een workshop drystonewalling. De workshop wordt gegeven door een Spanjaard die zich sterk maakt voor de restauratie van terrasmuren. Sommigen zijn al eeuwen oud en de laatste decenia worden ze verwaarloosd en steeds vaker volledig weggevaagd als de berghellingen opnieuw worden ingericht voor de avocado teelt.
Het lijkt me wel wat ook al ben ik al heeeeel tevreden met dit resultaat.


Onder aan de stapelmuren is in de loop der jaren een laag aarde opgehoopt die door de regen naar beneden is gespoeld. Daardoor zijn de terrassen bol geworden waardoor er nog makkelijker water vanaf stroomt en er steeds meer aarde wordt meegenomen.
Daarom wil ik die aarde weer ‘hol’ maken. Dat is veel scheppen en met de stenen die er in zitten is de pikhouweel meer dan nodig.


Op deze plek graaf ik het terras hol om het als swale te gebruiken en als pad.


Dit stuk sluit ik aan op de bestaande swale die op de achtergrond als donker groen streepje zichtbaar is.


En zo ziet het er na twee dagen uit. Nog niet klaar dus. 



Na gedane arbeid is het goed rusten. En.... aten we, ik erg hongerig, onze linzenschotel op het terras bij de ondergaande zon. 

Dat kan in Spanje.

Met groeten Ton









dinsdag 21 november 2017

Ja hoor

Het was weer zover.
En dan weet je weer dat je in Spanje bent.

We repeteren twee keer per week met het koor voor het concert van a.s. zaterdag. Dus daalden we al vroeg af naar zeeniveau.
Na drie dagen op de berg zouden we bijna vergeten dat we in Spanje zijn. Praten alleen Nederlands met elkaar, doen onze eigen dingen, kijken naar Amerikaanse films, eten linzenschotel en lasagne op Noord Europese tijden.
Ik zou na de repetitie eigenlijk wel een menu del dia willen bij El Cruce, zei Rick. Dan doen we weer iets Spaansachtigs.
Maar we zingen toch in een Spaans koor, zei ik. Maar ik wil best uit eten hoor, kwam er snel achteraan voor het geval dat hij zou denken dat ik dat niet wilde. 

De repetitie vinden we beiden echt leuk en zien soms duidelijk de verschillen tussen Nederlandse en Spaanse manieren.
Tijdens de repetitie gaan er gewoon drie telefoons af. En waar je in Nederland zo snel mogelijk het geluid wegdrukt wordt er hier gewoon opgenomen en al pratend wordt dan het zaaltje verlaten.
Iemand die te laat binnenkomt gaat niet gewoon rustig op zijn of haar plaats zitten. Nee er wordt uitgebreid handen geschud en gezoend.
Het is eigenlijk heel gezellig en Spaans. Maar de dirigente roept wel af en toe: PORFI CHICOS.

Na het zingen eerst nog even een kopje koffie met een van de zangeressen en daarna naar het restaurant. Daar waren we rond half drie. Dé Spaanse tijd voor het middagmaal. En waar we meestal zo rond één uur maar een stuk of tien mensen in het restaurant zien barstte de comedor nu bijna uit zijn voegen. Bijna alle tafels bezet met werklui die hier een smakelijke, zeer betaalbare maaltijd nuttigen en enkele buitenlanders. Het serveren van de maaltijden gaat in een hoog tempo. Zo gauw je aan tafel zit staat de ober al klaar met salade en brood. Wat wil je drinken? En na nog een minuut komt er andere ober vertellen wat de menukeuzes zijn. Meestal drie voorgerechten en vijf hoofdgerechten. Het eten wordt dan direct ingezet. Kijk, dat zijn dingen naar ons hart want we houden niet van getut.
In ieder geval hadden we een echte Spaanse dag.

 

En..... ik heb een nieuwe slakom.


Daar kan een mens heel blij van worden. Zeker ook omdat ie niks kost.

Omdat we toch langs de vuilnis bakken gingen wilde ik meteen van de gelegenheid gebruik maken om te struinen. Oei, er was eigenlijk niets van mijn gading. Een beetje teleugesteld liep ik nog maar een rondje om de grote containers en brak in een opwelling snel de deur van een wasmachine af en legde die in de auto.
Je moest wat mee hé, zei Rick toen ik op mijn stoel zat.
Ja, antwoordde ik en voelde me een beetje betrapt. Want ja hij had wel gelijk: ik wilde in ieder geval iets mee.



Maar recyclerend dacht ik een mooie plantschaal te hebben meegenomen maar hij is geconfiskeerd door Rick en opgewaardeerd tot sla kom.

Ook goed: ik kom wel weer eens een andere tegen.

Met groeten Ton

zondag 19 november 2017

Lekker violen


Het was weer tijd voor lekkere taart in Acebuchal. Na een week of vier. Voor Rick dan. Voor mij eigenlijk maar krap twee. Het smaakte er niet minder door.
Het is nu heerlijk om te wandelen. Niet te warm en met allerlei bloeiend spul dat opkomt na de eerste regens.



Violen. Nou uh, violen. Viooltjes. Maar o zo prachtig zoals dat aan de rotsen geplakt lijkt.

Het verbaasd ons altijd hoe snel je een nieuwe structuur hebt eigengemaakt. We hebben er als mens volgens mij ontzettende behoefte aan. Niet steeds na te denken over hoe, wat en wanneer. Gewoon doen wat we gisteren ook deden. Zelfs tijdens een pelgrimstocht ontstaat er heel snel een nieuwe structuur. Ook al zijn de dagen totaal verschillend.

Structuur zie je ook in de natuur.




Laagjes in de rotsen.


En bovenstaande foto is aanslibsel aan de rost. Met de regen komen er stofdeeltjes mee die in ribbeltjes wordt afgezet.

Het lijkt nu echt dat de snippers die in de tuin liggen gaan verteren. Ik zag paddestoelen. 
Ik zocht op internet naar de vertering van organisch materiaal in een droog klimaat. Dat gaat niet echt heel snel. Het spul verdroogt meer dan dat het verteerd. Tja. 


Op sommige plaatsen in de schaduw, o.a. waar de paddenstoelen staan, zie ik dat de grond nog best vochtig is na de laatste regen. Daar verteert het materiaal redelijk. Ik zie zelfs schimmelsdraden.
Kom, dacht ik na het lezen van de berichten op het WWW: als ik nu met een pikhouweel de aarde onder de mulchlaag nou eens wat openbreek, dan mengen de lagen een beetje en gaat de vertering misschien wat sneller.


Tussen het werken met de pikhouweel even rusten. Kom, laat ik eens kijken of ik panorama foto's kan maken in landscape format. En ja na wat zoeken en klungelen is het gelukt. De Middelandse zee en de hoogste berg de Maroma in één foto.



En na een geslaagde dag en mooie ondergaande zon.

Met groeten Ton

vrijdag 17 november 2017

Drollen

De dag voor ik naar Nederland vertrok betrapte ik me op de gedachte dat ik er eigenlijk geen zin in had. Het is tenslotte heerlijk hier in Spanje. Ondanks dat ik Rick al twee weken niet had gezien.

Nu is het ook zo dat als we in Spanje zijn eigenlijk geen moment denken aan ons heerlijke huis in Heiloo. Hetzelfde geldt voor de Klompen die we niet missen als we in Nederland zijn. Dat is maar goed ook en geeft wellicht aan dat we ons op twee plekken behoorlijk prettig voelen.

Met de inspanningen om onze toekomstige nieuwe woonplek in Den Helder tot een eigen stek te maken vond Rick het maar niets om weer naar Spanje te ‘moeten’. Ik had liever nog wat langer gebleven om er meer van te genieten.
En soms gaan dingen dan heel snel want in het vliegtuig zei hij al: wat lijkt Den Helder al weer ver weg.




Zo gauw ik in de tuin bezig ben denk ik sowieso aan niets anders. 
Vanuit de woonkamer vond ik het zicht op de Middelandse zee wat summier worden. Tevens kwam er steeds minder zonlicht binnen en dat is wat ik als Noord Europeaan wil. Zelfs in Spanje en zeker in de winter.
Dus brak ik dertien scheuten van de Yucca af die ter voorbereiding op een nieuw leven op de berghelling wortel mogen maken in een geconditioneerde omgeving. Lekker in een ton met compost en regelmatig water, een beetje in de schaduw en beschut tegen de ergste wind.


In het voorjaar vond ik een stel zoete aardappels die van een vrachtwagen waren gevallen. Ik plantte ze en vanmiddag groef ik er twee op. De anderen zijn niet opgekomen. 
Ze hebben het niet zo heel erg goed gedaan. Het waren nog steeds twee piepers. 
De uitlopers heb ik er af gehaald en in de aarde gezet. Dat zou, volgens internet, een beter resultaat geven. 


En nee, het zijn geen drollen.

Zag vanmiddag een bericht op FB dat er in de provincie Malaga water rantsoenering gaat komen. De spaar bekkens beginnen wel heel erg leeg te raken en  regen zit er nog steeds niet aan te komen. 

Ons huis is niet aangesloten op de waterleiding zoals we die in Nederland kennen of die er in de Spaanse steden of dorpen is. Wij hebben Riego water. Water dat niet gezuiverd is en derhalve geschikt is voor de landbouw. De rekening wordt per twee maanden berekend en betaald. Meestal is dit maar een paar tientjes maar vorige keer was de rekening ineens € 260 . Wel even schrikken. Maar wat het er nog erger op maakte was dat de water meter ongeveer duizend kuub verder stond dan de stand op de rekening. Nu hadden we wel een lekkage op een koppeling. Maar duizend kuub is niet niks. Dat moet je toch ergens zien. Ik vind dit eigenlijk vreselijk omdat er al schaarste aan water is en ik er heel goed op let geen water te verspillen.

Vandaag is de nieuwe rekening afgeschreven en ...... slechts € 32. Daar zijn we weliswaar heel blij mee maar wat is er nu met die meterstand aan de hand?
We zullen toch langs het kantoortje van Patalamara moeten. Wel met het risico dat er alnsog betaald moet worden.
Fingers crossed dan maar en het universum vragen om voldoende regen.

Met groeten Ton




donderdag 16 november 2017

Hoe knus wil je het hebben?

Zitten we gisteravond met een kopje thee op de bank.
Eigenlijk is het hier best wel kaal, zei Rick. No uh, eigenlijk bedoel ik dat het in Nederland knusser is.

Dat heeft denk ik met het weer te maken. De huizen zijn er op ingericht dat het warm en gezellig is. Als tegenhanger van het, bij tijd en wijle, nogal natte en koele weer.

Omdat de rolluiken een week lang dicht waren was de binnen temperatuur gezakt naar een miezerige 17 graden. (vandaag is het alweer opgewarmd tot 20) Eerst de vloerverwarming in de badkamer aan gezet. De airco in de woonkamer blies toen al warme lucht. Maar een huis is niet zomaar op kamertemperatuur. En omdat we het dagboek teruglezen van de Japanse pelgrimstocht dacht ik meteen aan die heerlijke fleece deken. Dus zaten we met een kopje thee in de stroom aircowarmte onder een dekentje.
Hoe knus wil je het hebben, zei ik tegen Rick.


Anyway. We hadden een voorspoedige en snelle overtocht met prachtig zicht op de besneeuwde Pyreneeën. Wel was het een zeer luidruchtige vlucht. Zo veel lawaai hebben we nog nooit gehad. Het was weliswaar een gezellige drukte maar wat sprak de groep Spanjaarden die achter in het vliegtuig zat luid.

En wat is het toch lekker om het ontbijt in het zonnetje op het terras te nuttigen. Helemaal blij word je ervan.

Wel meteen naar de zang want 25 november is het concert in de schouwburg in Torrox. Heerlijk om gemist te worden. Want als twee van de vier zingende mannen in Nederland zijn is dat wel een aderlating voor ‘de bodem’. We werden dan ook door alle dames gezoend.

De middag ging op aan de tuin. Water geven, zaailingen controleren, onkruiden uittrekken, checken of er processierupsen nesten waren en nog wat klusjes. 

Ook prettig is dat de zon pas om tien over zes ondergaat en dat ook nog eens mooi doet.



Met groeten Ton

woensdag 15 november 2017

Het zit er weer op.

En dan zitten de zes dagen Nederland er weer op.

Een berg werk verzet. Appartement is nagenoeg bewoonbaar. Alles lekker fris geschilderd. Was het nodig? Eigenlijk niet. Wat een keurige, nette, georganiseerde vorige eigenaar is Job.
Tijdens de overdacht bij de notaris bleek dat het energielabel niet bij de akte zat. Geen probleen zei Job: ik stuur hem even. En met twee klikken op de smartphone was het label geleverd. Kijk: mensen naar mijn hart. Zal wel komen omdat ik zelf wat rommelig ben.

Anyway. Moest er wel geschilderd worden? Nee maar uiteindelijk wil je dat als je ergens woont, je zeker weet dat het vuil dat accumuleert dat van jezelf is. Nou, dat gaat lukken.

Best wel inspannend allemaal en nu had Rick op marktplaats ook nog een mooie eethoek zien staan. We willen graag een iets kleinere tafel met comfortabeler  stoelen. Nu had ik niet zo’n zin om ‘s avonds ook nog eens met de fiets naar Egmond te gaan. Gelukkig mochten we met de auto van buurvrouw voor de te bezichtigen eethoek. 
Komen we op het adres aan, man deed open, Rick zegt dat we voor de tafel komen. 
Man zegt: niet hier. 
Rick belt met de de dame waarmee hij de afspraak had geregeld. 
O, ja, mijn vader spreekt geen Nederlands. Ik zal hem nu bellen.
Ik ben er dan eigenlijk al klaar mee maar na een minuut of vijf konden we dan toch de spullen bekijken. Het gaat het niet worden.



Inmiddels zitten we in de trein naar Schiphol. Op naar de zon zullen we maar zeggen en naar een paar weken niets doen voordat we in december echt aan de verhuizing beginnen.


Met groeten Ton








zondag 12 november 2017

Onherkenbaar


En het zag er allemaal al keurig uit en toch? Toch ga je schilderen. Je eigen geur moet aan een huis komen, alle hoekjes en gaatjes wil je kennen, net zolang totdat je het helemaal kent. 
Nu is dat punt nog niet bereikt en zag het er vrijdagmiddag al uit of er bom was ontploft.
Stopcontacten eraf, gordijnrails verwijderd, het schilderijen ophangsysteem gedemonteerd, lampen weggehaald, scheurtjes in de muur gedicht, wat reparaties gedaan aan het spuitwerk van de muren en toen moesten de mannen nog komen.

Het moet altijd erger voordat het beter wordt.

Dus stond het huis zaterdagochtend om negen uur vol met trappen, emmers verf, kleden, gereedschappen en twee mannen.

Mag ik een foto van jullie maken voor op mijn blog, vroeg ik aan de superschilders toen ze lekker op dreef waren.
Als we maar onherkenbaar zijn, was het antwoord.



Nou, dat is wel heel erg onherkenbaar.

Er mocht dus meer lijf op.



En tijdens het werk werd het hoogste lied gezongen


Ondanks het werktempo lukte het niet om in een dag alles klaar te hebben en komen ze dinsdag terug.

Dat gaf ons de tijd om vandaag rustig de keuken uit te soppen, de boel in de woonkamer weer te installeren, en de eerste huiselijkheid aan te brengen.

Dus staan de schapen op het schap en hangen de eerste, te lange gordijnen aan de rails. Haalden we de eerste verhuiskaarten uit de brievenbus, kregen we visite en deden we een powernap op de bank. 
Er gaat veel energie in zitten blijkbaar. 



En al tuttend wordt het meer en meer onze plek.

Met groeten Ton

vrijdag 10 november 2017

Eindelijk

Het duurde bijna langer om van Schiphol naar Heiloo te komen dan van Malaga naar Amsterdam. Twee keer overstapen inclusief een gemiste aansluiting deed me in totaal ongeveer een uur lang wachten. En dan zijn de Nederlandse perrons zonder wachtruimte heel koud. Zeker als het miezert en je vergeten bent om een jas mee te nemen.
Maar dat leed is al weer lang geleden. Want hoe snel ben je weer gewend aan het Nederlandse. Alsof de kou, de lage stand van de zon, de regen en de wind een deel van je DNA zijn. De hoge temperaturen in Spanje ervaar ik, weliswaar heerlijk, nog steeds als bijzonder. Ik denk zelfs dat het nooit echt vanzelfsprekend zal worden.
Kortom: het is hier ook weer heerlijk en vertrouwd.

En tadadaaaaaaaa: de overschrijving van huis nummer drie. Tja. Ik roep altijd dat we maar op een stoel tegelijk kunnen zitten of dat je maar een broek aan je kont kunt hebben. En dan wel drie huizen bezitten. Voor zes weken maar. Maar toch.


Eerst met de verkoper het huis opleveren. En leuk om te zien met hoeveel liefde hij over zijn’oude’ huis sprak. Je kunt aan alles zien dat hij er vijftien jaar heel precies mee is omgesprongen. We hebben hem gezegd dat we heel blij zijn met de aankoop van het appartement.



Natuurlijk aten we na de overschrijving eerst een taartje en koffie met makelaar Andries van Blokdijkmakelaars. We zijn zeer tevreden met hoe hij onze belangen heeft behartigd. Maar daarna keken we zeer tevreden uit onze oogjes op de bank.

Wel onwennig om zo hoog boven de grond te bivakeren maar mooie luchten.

Vorig jaar sliepen we aankomende nacht in de schaftkeet van de tunnelwerkers in Japan op onze oranje opblaasmatrassen. En vannacht slapen we er weer op want we wilden perse hier slapen. Een van de matrassen kreeg bobbels omdat de luchtkamers kapot gingen maar daar hebben we een nieuwe voor gekregen. Niets staat een goede nachtrust in de weg.


Ook lekker: de supermarkt is driehonderd meter lopen.


En..... sateh op Texel. Er is leuk contact ontstaan tussen ons en de dame in de snackbar. We kregen in de tijd dat we op het eiland woonden een keer een nogal persoonlijk gesprek. Toen we in Japan waren en we nog tempels hadden waar we geen wensen voor hadden, kregen we het idee om voor haar een wens uit te spreken. Weer terug in Nederland hebben we haar de wens verteld. Ze was helemaal ontroerd.
Toen we in September in Nederland waren en op Texel bij vriendinnen gingen eten zagen we haar bij toeval en vertelden dat we 10 november de sleutel van het appartement kregen en we dan sateh op Texel zouden gaan eten.
Oh, dat zet ik in mijn agenda zodat ik kan zorgen dat ik dan werk.



En als kadootje kregen we een ijsje. En de dag kon al niet stuk.

O, ja, tussendoor hebben we ook nog wat geklust.

Met groeten Ton