Sinds mijn eerste broer 20 jaar geleden overleed hang ik elk jaar slingers op voor mijn verjaardag. Ook voor die van Rick natuurlijk.
Elke verjaardag is er een die gevierd mag worden.
Toen dit in een gesprek met mijn zus ter sprake kwam zei ze: ik vertik het en hang geen slingers op voor mijn eigen verjaardag. Dus nam ik, als het enigszins mogelijk was, 3 november de balonnen van mijn eigen verjaardag mee als ik naar haar verjaarsfeestje ging.
En ondanks dat zus er niet meer is, haal ik de balonnen pas vier novenber weg.
Er was regen voorspeld. Voor vandaag. Maar gisteravond, toen ik net in bed lag, ging het even helemaal los. Wat een donder en bliksem. Nu was ik als kind bang van onweer en mijn ouders zeiden dat als het ging regenen dat het minder gevaarlijk was. Dus sliep ik pas rustig in als het regende.
En dat deed het gisteravond. Heerlijk die regen. Goed voor de tuin en het land in het algemeen. Toch viel er niet echt heel veel.
Vanmorgen zag het er zo uit. Graag zou ik de vraag “meer of minder regen?” met meer, meer willen beantwoorden.
En gelukkig viel er meer getuige dit radarbeeld.
Tussen de buien door naar buiten om even in het spaarzame zonnetje te zitten en daar zag ik dit wormachtige beestje. Ik ken ze al langer. In de wat nattere herfsttijd komen ze naar binnen en dat is minder want ze stinken enorm. Niet als ze rustig ergens zijn maar als ze in gevaar komen, rollen ze zich op en scheiden ze een vieze geur af.
Als hovenier had ik een hekel aan de geur van Robertskruid en woelmuizen. De geur die de wormen hebben is een kruising tussen die twee: ranzig en gronderig. Maar ook tijdens het werk in de tuin ruik ik ze meer dan regelmatig. Een beetje graven, een steen optillen, een plant uit een pot halen, vaak ruik ik ze.
Zittend op de bank met een kopje koffie zag ik mistslierten langs de berg omhoog komen.
Maar dit is geen mist, realiseerde ik me, dit is rook. En dat was het. En omdat het zo dicht bij was wilde ik het wel even in de gaten houden.
Gelukkig geen probleem.
Iets dat ik al veel langer wilde doen: een spreuk die we in Japan veelvuldig op palen zagen staan op mijn broek borduren. May peace prevail in the world.
Ik vind het een mooie spreuk. Een beetje flowerpower. Niet dat ik die nu zo bewust heb meegemaakt maar ik word met terugwerkende kracht vrolijk van die tijd.
Vandaag was dé aangewezen dag. Zeker ook omdat we nu het dagboek teruglezen van de Japanse pelgrimstocht.
Mijn hand handschrift is abominabel maar tijdens een cursus vrije textiele werkvormen, kwam ik erachter dat het borduren van tekst meer dan redelijk ging.
Uiteindelijk viel er wat mij betreft niet voldoende regen maar er was een prachtige zonsondergang.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten