Woest

Het zag er wat somber uit gisterochtend. Het bleef bij dreigen en ik maakte een droog rondje dijk.

Het was al een tijdje geleden dat het zo bewolkt was en dan valt het me extra op dat de kleuren zo mooi zijn. Ik geniet dan ook van het jonge lindegroen tegen de baksteen muur.

Bijna net zo mooi als de tulpen die zaterdag ineens voor onze voordeur lagen en dat is dan bijna weer net zo leuk als de oranje tompoucen die de buurvrouw maandag kwam aanbieden.

Tja en vandaag gaat de rem er weer op. De aanwas van coronakilo’s moet maar weer eens stoppen, bijna twee verzamelde ik er. Want ook hier wordt minder bewogen en is er meer tijd om te snoepen. Verklaarbaar vanuit stressvolle tijden en gemis aan sociale contacten. Gewoon wat teveel troostvoedsel  waar ik slecht weerstand aan kan bieden. Zo stond er na de tompouce van de buren ook in de hospice weer van allerlei oranje lekkers klaar. Maar ook in de Hortus wordt de vrijwilliger verwend met zoet.

Misschien geeft het gewicht wel een wat vertekend beeld. Volgens Rick ‘staat er inmiddels een kilo haar op je hoofd’. Ja het kapsel is wat woest.

Ik lijk wel een Spanjaard. Vanmorgen regende het en besloot ik pas naar de hortus te gaan als het droog zou zijn en dat werd het al snel. Heerlijk om weer bezig te zijn en ondertussen wat te kletsen met andere vrijwilligers.

En hoe anders zag vanmiddag het rondje dijk er uit vergeleken met gisteren. 

Of het nu van het beetje regen komt weet ik niet maar ineens zag het geel van de paardeblommen.

Zoals vaker in het voorjaar zit de bewolking dieper in het binnenland en is de kuststrook Helder. Duidelijk te zien. Komt door het relatief koude zeewater.

Met groeten Ton

Settelen

Eigenlijk was ik er afgelopen dinsdag na de aangekondigde ‘geen verlichting’ van de Corona regels wel een beetje klaar mee en had ik woensdag gewoon een kater van de niet uitgekomen verwachting die ik toch wel had. Zelfs nadat ik mezelf had toegesproken dat het universum er echt niet alleen is om het mij naar de zin te maken. Dat moet ik zelf doen en soms met wat hulp van Rick.

Omdat het er nu echt wel een beetje naar uitziet dat we dit jaar niet naar De Klompen kunnen afreizen, ook al blijf ik die mogelijkheid in gedachten houden, steken we meer energie in settelen in Nederland. Klinkt best wel raar voor Nederlanders met een huis in Nederland.

Zo vroeg Rick om een uitbreiding van uren in het verzorgingshuis en mailde hij de Hortus of die al weer open is voor vrijwilligers en zo ja, hoe? De hortus is inmiddels aan het opstarten en ja ik was hartelijk welkom. Wel anderhalve meter uit elkaar blijven, werd er gezegd en dat is samen met één andere vrijwilliger wel te doen met achterstallig onderhoud op duizend vierkante meter. Want zes weken met het allerminimaalste onderhoud door een vaste medewerker zorgt voor een berg werk in de Japanse tuin. 

Maar het was heerlijk. Prachtig weer en paradijselijke stilte op het geklater van de waterval na. De schildpadden lagen op de waterkant te zonnen en sommige koikarpers sprongen boven het water uit. En dan lekker zen, zittend op het achterwerk onkruid uit het mos peuteren. Wat wil een mens nog meer?

Van zus leende ik drie Wasgij puzzels. Best lastig want er is geen afbeelding die je moet namaken en dat vraagt om een andere benadering en zo begin ik maar met het maken van structuren die ik aan de kleuren herken. En als dan een stuk of tien blokjes in elkaar passen zie ik wat het moet gaan worden.

Naast het tuinklusje dat ik deze week afmaakte, de hortus-ochtend en de hospice diensten kregen we visite. Ook weer eens een welkome afwisseling.

Eerst werd de nieuwe auto geshowd, tijdens en daarna kletsten we met de Rome pelgrims Barry en Monique zonder problemen vier uur vol.

Klaar voor een nieuwe week.

Met groeten Ton

Als een vis op het droge

Ik ben er een beetje klaar mee, ik houd niet van wind en zeker niet van die koude wind in april. Zacht wil ik het hebben.

Nou ja, het universum is er niet om het mij alleen naar de zin te maken en echt te klagen heb ik niet. Zeker niet nu het in Spanje al bijna anderhalve maand instabiel weer is met veel bewolking en zelfs regen. Dat laatste is dan weer heerlijk en geeft me het vertrouwen dat de tuin rond Los Zuecos het wel redt zonder me.

Vanuit ons adelaarsnest hebben we door de langzaamaan groen wordende bomen zicht op de scheepsmasten op Willemsoord.

En omdat een rondje dijk me niet trok, leek me het weer eens tijd om wat ‘stad’ op te doen. En we gingen samen, ook leuk.

Op naar Willemsoord dus.

Ik hoorde laatst dat het droogdok op de werf is gerestaureerd zodat er weer schepen onderhouden kunnen worden.

En ja, er lag een schip op het droge. Trouwens, net als de hele samenleving.

Twee zelfs. Er zijn dus twee dokken. Eigenlijk best interessant om hier eens rond te lopen en er waren ook wat luwe plekjes waar we even konden genieten van de zon.

Ook is er kunst. Knowing by hearth van R de Wint.

Als maritiem leek vroeg ik me af waarom deze verdikking in het touw zit. Zag het ook in de touwen van een andere schuit. Iemand???

In dit glazen gebouw staan de resten van een koopvaardijschip. Het schip is in 1948 ontdekt na het droogvallen van de Noordoostpolder.

Het is in drie stukken gezaagd en staat sinds 2003 in Den Helder.

En dat vind ik dan weer zo aandoenlijk om te zien. Een stukje herstelde scheepshuid.

 Natuurlijk was het er uitgestorven. Nou op de werklieden na dan. 

Een mooie heksenbezem.

Rick wilde meelopen en eigenlijk weet het ik dan al. Er is iets. Dus toen hij voorstelde om via de winkelstraat terug te lopen stopten we niet alleen voor een softijsje maar ook om een Palm te kopen.

Ja, als we hier zo lang moet blijven moeten we het ook huiselijk maken.

Met groeten Ton

Elfstedentocht

Mooi vind ik hem wel, die puzzel van de zwaan, maar o, wat een draak om te maken. 

12 Dagen had ik nodig. Ik ben dan ook een man en mannen hebben minder kegeltjes voor kleur in de ogen waardoor ze minder kleurnuances kunnen onderscheiden. Tel daarbij op dat we als mens geen kleurgeheugen hebben en dat we kleuren ‘interpreteren’. Dat laatste is dat ik de zwaan als wit ‘zie’ maar als er een los stukje zwaan op tafel ligt is dat gewoon rose grijs of bruin.

Anyway: hij is af en het hield me van de straat. Net als de tuinklus. Niet een maar twee middagen waren nodig om het gewenste resultaat te bereiken. Heerlijk. Het weer was perfect en.......zandgrond. Ik was bijna vergeten hoe prettig dat is. Niks hakken met een pikhouweel om een plantgat in de grond te maken. Nee, gewoon mijn voet op de spade zetten die dan vervolgens gelijk een warm mes door de boter de aarde inglijdt. Ja, ja ik weet het. Er zitten ook nadelen aan want wat was de grond al weer droog na de februari zondvloed en wat een verschil met de vruchtbare kleigrond in de tuin van de sopraan.

De dagelijkse rondjes dijk begin ik wel wat sleurig te vinden, ook al ziet de zee er altijd anders uit. Ik moet me er steeds meer ‘toe zetten’, zeker ook omdat ik Rick niet meekrijg.

Gisteravond wilden we de film The longest ride zien op tv maar na tien minuten was ik het alweer zat. Ik kan het niet langer opbrengen om anderhalf uur te kijken naar clichés en dat heb ik niet alleen met films maar ook met boeken. 

Dus kreeg ik een mentaal zetje, stapte de bank af en zei: ik ga wandelen waarna Rick de tv uit drukte en met me mee naar de gang liep. 

Maar mag ik dan wel mijn huisbroek aanhouden, vroeg hij.

Ja, als je daar gelukkig van wordt.

En we waren mazzel met een mooie oranje lucht.

Het front dat volgens Marjon de Hond langzaam naar het noorden wegtrok en uit elkaar getrokken werd, was duidelijk te zien.

Een paar meeuwen maken het plaatje compleet.

Rick’s huisbroek kocht ik een paar maanden gelden bij de DEKAmarkt. Kostte een tientje en is heerlijk warm en comfortabel. In Spanje zei Rick dan ook geregeld: ik wou dat ik mijn nieuwe broek had meegenomen.

Nu zit er wat mij betreft één restrictie aan die lelijke huis- of trainingsbroeken: die blijven binnen tenzij je er mee traint. Dus niet voor het gemak in zo’n Johnny of Anita broek de straat op voor een boodschapje of zo.

Gelukkig schemerde het een beetje.

Wel waaide het keihard maar daar hadden zowel Rick als de ganzen geen moeite mee. Ik wel en hoop dan ook van harte dat die windmachines in het oosten eens uitgezet gaan worden.

Als deze periode van straffe oostenwind in januari of februari had gevallen hadden we wel 27 Elfstedentochten kunnen schaatsen.

We liepen in vijf kwartier van huis naar de vuurtoren en weer terug en voelden ons een stuk prettiger dan dat we zouden hebben gekeken naar de film.

Ongeveer als Benny Nijman zong: Elke avond kassie kijken tot hij van verveling omviel van de slaap.

Vanmiddag krijgen we een vriendin op visite die vroeg of Rick haar wilde helpen bij het inzingen van een bandje voor een project van Margriet Eshuis.

Met groeten Ton

Bloemetje van Ali B

En weer een week voorbij zonder blog. 

De tijd vervliegt en er gebeurt weinig. Nou is dat niet helemaal waar. Er gebeurt veel in de wereld maar niet in mijn bestaantje. Nog een paar weken en ik ben hersendood door een gebrek aan prikkels.

Gelukkig had ik een klusje in Heiloo en combineerde dat afgelopen donderdag met een bezoekje in Alkmaar.

Anders zou ik ze bijna gemist hebben: de bollenvelden.

Gezien vanuit de trein waar bij elke stop werd gezegd dat er alleen gereisd mocht worden als dat strikt noodzakelijk was. Voordat ik Anna Paulowna passeerde had ik al tig smoezen bedacht die gingen van een bezoek aan een geestelijk gehandicapte zus tot het bijwonen van een crematie. 

Gelukkig werd en wordt er niet gecontroleerd dus stapte ik in Heiloo opgelucht en ongezien als enige het perron op. 

De klus aan de computer werd in een uurtje geklaard door neef. Vervolgens op naar zus waar we eerst legpuzzels uitwisselde en daarna met een heerlijk gebakje het park in om bij te kletsen.

We zaten elk op de punt van de bank maar al pratend schoof ik steeds verder naar haar op. Wel afstand houden hoor, gebood ze me al een paar keer. Maar ik vind het lastig en onnatuurlijk om die afstand te bewaren.

Zet je gebaksschotel vlak naast je dan schuif je niet zo gemakkelijk op.

Terwijl we zaten te genieten van de zon en de rust kwam er een klein vliegtuigje over dat iets in de lucht schreef met rook. We konden alleen niet zien wat er stond. Het avondjournaal meldde dat er boven verschillende ziekenhuizen hartjes werden gevlogen. Dus ook boven het MCA.

Vrijdag kregen de vrijwilligers in het Hospice, en alle zorgmedewerkers dus ook Rick een potje narcissen van de gemeente Den Helder maar.....

in het Hospice stonden er ook nog boeketten van Ali B klaar. 

Helemaal geweldig en dat terwijl ik het werk met heel mijn ziel en zaligheid doe.

De diensten in het Hospice houden mij op de been. Klinkt wat zwaar maar zo voel ik het wel. En.... morgen ga ik bij een van de vrijwilligers een klus in tuin doen. Helemaal blij mee want aan het aantal diensten in het Hospice zit wel een soort van weeklimiet en die heb ik inmiddels bereikt.

Met groeten Ton

Heiligenschijn

Zelfs in Den Helder, omringd door het frisse zeewater, werd het heerlijk warm. Zo liep ik zaterdagavond voor het eerst dit jaar zonder jas nog een lekker tweede rondje.

Een schip met dit soort openingen heb ik nog nooit gezien.Toen het dichter bij kwam herkende ik de bladen van windmolens. Het zijn er 20.

Tja en marine schepen.

Bij Rataplan kocht ik enkele weken geleden puzzels. Van tulpen word ik wel blij en morgen gaat ie mee naar zus.

De tulpenaanvoer bij het hospice gaat door. En dit is helemaal mijn soort. 

Dweilen zijn het, zei Rick die liever van mooie recht gesteelde tulpen houdt. 

Maar ik vind ze prachtig. En nog mooier vind ik het als ze tijdens het uitbloeien de kelkbladen laten vallen en er een ring van blaadjes op de grond ligt.

Gisterochtend was het heerlijk zacht en nog fijner: windstil. Slenteren deed ik bijna. Anderhalf uur over vijf kilometer en dat zonder rugzak. Maar wat was het mooi met die glinsterende dauwdruppels.

En ik blijf het fascinerend vinden; de heiligenschijn. Hier wordt het effect nog versterkt door de plek met grover gras.

Gras tussen tegels of stenen.Voor velen een gruwel. Ik vind het een prachtig effect. Moeder natuur laat zich niet kisten.

Een klassiekertje: aalscholver op paal.

Gebrand ben ik op het zien van zeehonden of bruinvissen. De laatsten zijn minder algemeen maar die waterhonden zie ik bijna dagelijks en met mijn getrainde oog spot ik ze van verre. Deze keer zag ik een zeehond samen met een zeemeeuw.

Ik moest nog een meter of driehonderd lopen om een redelijke foto te kunnen maken en bijzonder genoeg bleef de zeehond met zijn kop boven het water. Eindelijk maakte ik een foto waarbij ik behoorlijk inzoomde.

En wat bleek nadat ik het resultaat op mijn schermpje bekeek: is de zeehond een paaltje. Ha, ha. Wat een getraind oog.

En zo windstil was het.

Met groeten Ton

Gegeven paarden

Het rondje dijk is elke dag hetzelfde en altijd anders.

Dinsdag was de lucht strak blauw, de zee glad maar moest het jassie toch dicht blijven.

Woensdag was een stuk minder aangenaam ook al piepte de zon tussen een paar wolken door.

En kreeg ik een staartje van deze bui op mijn kop.

Maar was er even later ook de beloning van gebroken licht en een zeehond maar die kreeg ik niet op de foto.

Die ochtendlijke wandelingen zijn heerlijk en ik tel ze bij mijn zegeningen. Zeker als we horen van onze kennissen in Spanje.

Omdat we hier waarschijnlijk nog wel wat langer zullen blijven verzamel ik zo langzamerhand wat planten. Zo kreeg ik gisteren drie amaryllis bollen bij de bloemenwinkel die niet werden verkocht Altijd leuk en als ze uitgebloeid zijn kan ik ze meenemen naar De Klompen. 

Ik vraag me dan wel weer af waarom er dan zo met zo’n bol gekl..t moet worden? Een dikke laag gekleurde paraffine eromheen en een stuk ijzer in de kont. Raar dat ze het dan niet zo goed gaan doen. Ik trok dus eerst dat stuk ijzer eruit en pelde de laag paraffine er af. Zijn ze alle drie beschimmeld en is er een helemaal verrot. Nou ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken dus staat de beste tussen de oranje bloeiende plantjes, die de vrijwilligers kregen bij de Hospice.

In het Wijko emmertje staat een zaailing van een pompoen en die gaat in mei in een grote pot op het balkon maar we gaan er vanuit dat we de vruchten hier niet gaan zien.

Voor het eerst in honderd jaar heb ik een paas tak in huis. De enige gele versiering die ik had waren veters die we vorig jaar tijdens de Nijmeegse kregen.

Nu nog een paasstol.

Met groeten Ton