dinsdag 31 mei 2016

Lonely, en dat het zo mag blijven

Texel staat in de Lonely Planet top 10 van best destinations in Europe.

Vanwege de rust en de mooie ongerepte natuur. 

Op de Hors zag ik wel wat bandensporen. Ze benadrukken hoe rustig en groot het is.


Ik kan de lijst begrijpen maar denk niet dat De Hors een enorme toevloed van voornamelijk jonge Lonely Planet backpackers te verduren gaat krijgen. Ik verwacht dat die in de buurt van de Koog zullen neerstrijken voor een lekker biertje.
Maar je weet het natuurlijk nooit en de nieuwe boot is op de groei gekocht. 


In ieder geval was het vanmorgen heerlijk weer na de regen en het onweer van gisteravond en kwam er ik slechts één ander mens tegen.

Na de Rotterdams bijeenkomst van Japanse pelgrims zijn we trouwens wel in de aftelmodus gesprongen: nog vier maanden en dan verruilen we Texel met Shikoku.


Met groeten Ton



zaterdag 28 mei 2016

Kabouter Buttplug

Daggie Rotterdam. Uh, nou uh vijf uurtjes Rotterdam en zes uur reizen. Maar dat was het meer dan waard.

Een bijeenkomst met pelgrims die in Japan de 88 tempelroute hebben gewandeld.
Samenkomst op het plein bij het centraalstation. En wie wilde kon alvast oefenen met traplopen want dat doe je veel op het eiland Shikoku. De tempels liggen namenlijk vaak op een bergtop.

Dus namen we De Trap naar het dak van het Handelsgebouw.




Bovenop het Handelsgebouw vergeet je eigenlijk al heel snel dat je op negenhoog staat. Het lijkt meer op  een boulevard met geweldig uitzicht.





Vervolgens een lekkere, verlate lunch genoten in het Antoniuspark waar we ons uitgebreid konden laven aan de ervaringsverhalen van degenen die al in Japan waren geweest.

Daarna door de stad naar De kop van zuid gewandeld. En dan kom je prachtige kunst tegen. Bekend van de ophef die het jaren geleden heeft veroorzaakt.


Een biertje op De kop van Zuid. En met het mooie weer konden we dat lekker aan de oever van de Maas doen.


Geweldige dag en wat is Rotterdam een leuke stad.

Met groeten Ton

vrijdag 27 mei 2016

Delen met vrienden valt niet mee

Nog nooit zag ik een onderzeeboot in het wild. Tot vanmorgen dus. In het Marsdiep.


Huis is weer gepoetst, de gasten geïnstalleerd, de aardbeien liggen te rijpen onder een keurig gespannen net en een buurvrouw heeft vijverplanten gekregen. 
Genoeg voor een leuke dag.

Ook blij werd ik van moeder natuur. Na een week of acht zag ik vanmorgen dat een van de zaden die ik meenam van La Gomera is uitgekomen.


Voldoende om de teleurstelling van de groentetuin te compenseren.
Ongeveer de helft van alle bonen is tot op de grond opgevreten door de slakken. Van sommige courgettes en pompoenen waren alleen nog de plaatsen te herkenen aan de compost die ik in de plantgaten had gestopt. Afrikaantjes vinden vrienden slak ook lekker, tenminste de blaadjes want de knoppen laten ze zitten.


Nu lees ik een blog: Moeskers Moestuin en daarin stond dat je eigenlijk de tuin deelt met de andere bewoners zoals slakken, konijnen, vogels en wat al niet meer. En om voldoende opbrengst voor jezelf te hebben dat je ongeveer twee keer zoveel plant als dat je denkt nodig te hebben.
Dus ga ik deze week nog maar wat bonen, courgettes en pompoenen zaaien.

Met groeten Ton

donderdag 26 mei 2016

Geroerde man

Net dat ik het perron op rende gingen de deuren van de trein dicht.
Eigenlijk al voordat ik overhard met mijn schepper wilde spreken zag ik het bankje in de zon.

Kijk, dat zo'n avondje seminar nou met me.
Ook al kan ik niet altijd duidelijk zeggen wat ik nu specifiek uit zo'n sessie haal. In de dagen erna zie ik altijd verschil in mijn gedachten en vervolgens in mijn handelen. Want verander je gedachten over de wereld en de wereld ziet er meteen anders uit.
Dus niets van shit: nou mot ik een half uur wachten maar aanvaarden dat ik te laat was en dan meteen een zonnig bankje zien staan.
Dus slenter ik leisurely naar het einde van het perron en ga zitten. Met mijn ogen dicht zit ik een paar minuutjes te soezelen.

Lekker he, zo in de zon. Sprak een medewerker van de NS me aan, duidelijk in voor een praatje.
Ja, dit is geen straf.

Ik ga 1 juli met pensioen.
Heeft u voldoende hobbies, vroeg ik wat later in het gesprek.
Ja en hij vertelde voluit over het rennen wat hij deed. Niet alleen marathons maar ook langere afstanden en estafettes en dat vaak voor een goed doel zoals het KWF
"En als je dan het einde van zo'n afstand langs het Sophia kinderziekenhuis loopt en al die kinderen staan buiten nou dan.......... Tja, dat doet dan echt wat met me."

En dan is een uurtje zo om en is mijn dag al weer helemaal goed.

Las ik op FB dat de nieuwe veerpont Tesselstroom gisteravond bij Texel was gearriveerd. Shit, net nu ik in Amsterdam zat.

Maar vanavond tijdens het eten hoorde ik een onbekende scheepstoeter.
Zou dat de nieuwe boot zijn?
Snel mijn bord neergezet en naar de haven gerend en ja hoor: de nieuwe boot.



Met groeten Ton

woensdag 25 mei 2016

Oormerken

Langzamerhand verlang ik weer eens naar een zonnetje. 

Gisteren een lekkere binnenzitstoofpotjesbankhangchocolademelkdag. Maar daarmee raak ik mijn energie niet kwijt dus toog ik 's avonds nog naar het strand bij paal negen.

Weliswaar droog maar grijs, koud en winderig.


De enige kleur kwam van deze drijvertjes die aan een stukje nylondraad zaten.


Kom, dacht ik vanmorgen, ga wat doen op zonlozedag nummer vier. Maar wat?

We zijn inmiddels een beetje aan het aftellen. Nog vier maanden. Niet zozeer dat we het hier zat zijn maar meer dat we naar Japan willen. En het jaartje zon in Spanje trekt ons ook aan.

Maar voordat we weggaan van Texel moet ik toch echt wel naar het Juttersmuseum zijn geweest.
En met somberedag vier leek me dat wel een leuk uitje.

Museum Kaap Skil.
De buitenkant vond ik al prachtig en van het mooie gefilterde licht binnen werd ik helemaal blij.



Ik heb me er goed vermaakt. Een groot deel van de collectie bestaat uit spullen die opgedoken zijn uit de vele scheepswrakken die in de loop der eeuwen zijn vergaan voor de rede van Texel. En van alle opgedoken schatten aan gebruiksvoorwerpen vind ik de glazen flessen het mooist. 



Alleen jammer van die oormerken. Die zijn bijna net zo lelijk als die in de oren van de Nederlandse veestapel.

Met groeten Ton

zondag 22 mei 2016

Met het gemak van de meeuwen

De boot is een drempel.
Dat was toch eigenlijk wel hoe we over de veerpont dachten toen we vorig jaar op Texel gingen wonen.
Daarom wilde Rick ook een huis op het eiland huren omdat hij opzag tegen de lange reistijd van en naar zijn werk.

Inmiddels ben ik het die schijnbaar moeiteloos het Marsdiep over vliegt.



En ik geniet er enorm van om op een boot te zitten en over het water te glijden.

Dus ging ik vrijdag over voor de gasten wissel. Zaterdag naar een verrassingsfeestje voor mijn 65 jarige schoonzus. Morgen naar Burgerbrug voor een repetitie in het kerkje waar we in juni een concert geven met Zinco. Woensdag naar Amsterdam, vrijdag een gastenwissel, zaterdag een etentje en zondag naar de verjaardag van een vriend en Japanse les. 

Vandaag was gewoon een Texeldag. Heerlijk zacht weer met behoorlijk wat regen in de morgen. 's Middags de wandelschoenen aan voor een wandeling naar paal 9.

Waar ik een paar dagen geleden nog dacht om hier de zee te zien was het nu alleen maar mistig.







In de Bollenkamer staan de irissen in bloei.

En voor het hoofdgebouw van de Potvis zijn prachtige voren gemaakt waar het eerste groen van de aardappelen te zien is.


Kortom: altijd wat te zien op 't eiland.

Met groeten Ton

donderdag 19 mei 2016

Wat te doen om de tijd te doden


Dinsdagochtend met laag water naar het strand. Heerlijk zonnig weer en nog lekker rustig. Niet dat ik veel heb gewandeld want was behoorlijk zen. Waarschijnlijk ook omdat ik nog steeds last van mijn heup had van de wandeling van zondag.

Het eerste interresante wat ik zag was deze inktvis. Eigenlijk nog nooit zo gezien.


En ik denk dat ik een voorkeur voor meeuwen begin te ontwikkelen. 


Op weg naar huis zag ik iets raars. Maar wat? De hersenen moesten echt even werken. 
Zie ik daar nu de horizon boven zee?
Dat kan daar toch helemaal niet?
Nee, het is mist.



Gisteren met de boot van vier uur naar Amsterdam. 
De veerpont maakt een kronkelige route over het Marsdiep. Terwijl de meeuw zich relaxed liet meevoeren draaide de veerhaven met de Schulpengat prachtig achter het beest het blikveld in.


Vanmorgen met de trein vanaf Beverwijk terug naar Den Helder. En wat doet een mens zoal als ie zit te wachten op een station? 
De meesten kijken op hun telefoon.
Sommigen lezen en anderen, zoals ik, kijken verveeld voor zich uit.
En toen zag ik dit: afgeknipte nagels. Alle tien.

Ben maar ergens anders gaan zitten.


Met groeten Ton

maandag 16 mei 2016

Exotisch

Met bootje acht naar de overkant voor twee gasten wissels.

Terwijl ik de deur uitstap vallen de eerste spetters. Mopperdemopper. Hier heb ik geen zin in. Zeker niet omdat ik spierpijn heb van de wandeling van gisteren.
Maar als ik even verder kijk dan mijn humeur zie ik een prachtige bijna volmaakte regenboog. 
Er moet dus wel een gaatje in het wolkendek zitten.



En ja hoor, als ik op de boot zit zie ik van die prachtige zilveren vlekken op het wad.


Maar voor de rest is het een beetje somber.


Gisteren de tweede officiele trainingsdag voor de Nijmeegse. Mijn hemel, wat was het koud. Nagenoeg de hele dag een jas aangehad en het fleece is helemaal niet uitgedaan.
Toch was het een heerlijke zonnige dag.

De eerste orchideeën gezien.


Word altijd blij van die dingen. Eigenlijk al van de naam. Klinkt zo heerlijk exotisch: orchideeën.


En ik zag gras anjers die op een tuunwoldje stonden.

Wat wil je nog meer als mens? 34 Heerlijke kilometers gewandeld. Zonder blaren.
Zelfde route als vorige keer alleen nu met de klok mee.


Met groeten Ton








vrijdag 13 mei 2016

Dwars pisser

Vanmorgen vroeg ga ik even snel nog wat boodschappen doen, lekker voor de drukte uit.

Jammer dan met één kassa open en zeven mensen voor me.

Daar stond ik met mijn fles wijn voor de gasten en de gisteren vergeten pot groene zeep en filterzakjes.
Iedereen mopperen dat het belachelijk was dat er maar een kassa open was en dat de caissière geen inzicht had en om een 'kassabij' had moeten vragen. Ze hebben ook totaal geen inzicht hier.

Mijn eerste gedachte was ook niet geheel fris maar onder het geweld van de negativiteit word ik dan de rust zelve en ga filosofische dingen zeggen.

Met mijn navelstaren van de afgelopen weken zie ik dat ik dit mijn hele leven al doe. 
Iedereen drinkt cola, ik niet. Iedereen naar Spanje op vakantie, ik naar Israel. Niemand van mijn familie die contact had met mijn zus, ik wel. Waren afrikaantjes ( voor de duidelijkheid: plantjes met de Latijnse naam Tagetes) in de tuinwereld uit de gratie. Mijn plantenbakken stonden er jarenlang vol mee. Iedereen laaiend over de Beattles .......

Zo had ik ook een 'tweede moeder': buurvrouw die eigenlijk een beetje een barse vrouw was, waar veel kinderen uit de straat een beetje bang voor waren. Ik at er in de jaren dat ik op de lagere school zat minimaal twee keer per week. En had niet het lef om iets negatiefs over buuf te zeggen.
Mijn broers en zussen hadden me meteen op de kast als ze het volgende rijmpje opzegden.
Buurvrouw Koning 
Holle bolle boning
Holle bolle binkert
Weg met die stinkert

Ach je moet altijd een prijs betalen.

En buuf was altijd aan het poetsen waarbij ze heel hard neuriede. Ze gebruikte altijd groene zeep, azijn en soda. En deze week hoorde ik dat deze oude schoonmaakmiddelen nog steeds heel goed werken en beter zijn voor het milieu. Nu gebruik ik wel azijn en soms ook soda, voor het schoonmaken van jampotten, maar geen groene zeep.

Dus neuriede ik wat af vandaag. Want groene zeep lijkt me deze dagen toch wel een beetje tegendraads.


De foto is voor de kleur.

Met groeten Ton

donderdag 12 mei 2016

Het komt op als k....

Sinds ik niet meer werk doe ik niets.

Ik word al moe als ik in een week moet doen wat jij per dag doe.


Ik blog de laatse weken vooral over wat ik doe. Daarmee lijkt het alsof ik de hele dag aan het werk ben.
Dat is niet de waarheid.
Het is nu eenmaal zo dat ik niet zoveel kan schrijven over niets doen. 
Nou uh, misschien hoe het is om lamlendig op een bank te hangen, niet wetend hoe de dag om te krijgen of domweg wachten tot Rick thuiskomt om me bij te praten hoe zijn dag is geweest.

Nee ik kan schrijven over wat ik deed. Ook al schrijf schrijf ik liever over wie ik was in relatie met een ander.
Anyway. 
Als pensionado heb ik nooit het idee dat ik werk. Ik doe dingen die ik wil doen en die voelen nooit aan als werk.
Mijn zus zei eens, nadat ik haar vraag over wat ik de laatse dagen zoal had gedaan had beantwoord met: niets, dat zij al moe was om in een week te doen wat ik per dag deed.
Tja, maar zo voelt het niet. 
Ik heb een goeie dag als ik wat om handen heb en dan nog het liefst dingen die toevallig op mijn pad komen. Dus niet de afwas, japans leren of al een week van te voren weten dat ik buurman naar het ziekenhuis moet brengen. 
Mijn moeder zei het al: jij doet de dingen alsof ze opkomen als kakken. 
Bijvoorbeeld het poetsen van een lamp direct nadat ik die in huis heb. Of dat ik tijdens het koken ineens bedenk dat ik nog bonen ga zaaien en dat dan het liefst ook tijdens het koken doe.
Of gisteren. Ik fiets naar Den Burg en bedenk ineens dat het wel tijd is om nu die waterlelie te slachten, terwijl ik alleen wat boodschappen wilde doen en wilde kijken hoe ik die waterlelie moest aanpakken. (er was wel gezegd dat de waadbroek aangeschaft was)
Kortom het lijkt alsof ik altijd maar bezig ben.

Nee, nee, en nog eens nee.
Vandaag: Ik heb niets gedaan. Alleen geleden aan spierpijn van het werk van gister.
Daarnaast heb ik boodschappen gedaan, de groententuin geschoffeld, ben ik bij de huisarts geweest, heb de plantenbakken geprepareerd, planten gehaald en de bakken gevuld. 
Maar ik heb ook tot half negen op bed liggen sudokuën, een half uur ontbeten terwijl ik mijn favoriete blogs, de krant en FB las.
Een kopje koffie op de tuinbank met een boek duurde ongeveer een half uur. Tussen door FBoeken. Een gesprekje met buurman. Een tukkie op de bank. Een vriendin die een bakkie koffie kwam doen en rond half vijf een wijntje op de waterkolk in de voortuin en dan is het ineens zes uur.

Een heerlijke succesvolle dag is dan alweer bijna om.

En ik heb niets gedaan.

Ik heb een heerlijk leven.


De plantjes zijn nog wat klein: rozemarijn, Spaanse margrieten, lavendel en nog wat ondefinieerbaar eenjarig spul waar ik de naam van ben vergeten.

Met groeten Ton


woensdag 11 mei 2016

Zeiknat

Er is een waadbroek dus je kan de waterlelie uit de vijver halen.

Tien uur vanmorgen was ik in het verpleeghuis Hollewal in Den Burg. Waadbroek aan en het water in. Prachtig weer dus helemaal goed. Wel zaten er een stuk of vijf ouderen commentaar te leveren. Niet perse vervelend maar evengoed commentaar. 
Had je dat niet in het najaar moeten doen?
De vorige vrijwilliger deed het altijd anders.
Het is net of u op uw knieën zit.
Doet u wel voorzichtig.
Fijn dat u dit doet want we zagen nauwelijks nog water en de vissen bijna helemaal niet meer.

Toen de directeur ff kwam kijken vroeg ik aan Rick of hij een foto wilde maken.
Natuurlijk. Maar ik zie niks in dat scherm vanwege de zon.


Ach als ik er maar opsta dan bewerk ik de foto wel. 
En inderdaad: ik sta er op. Maar dan ook net. En het lijkt wel of ik kniel. Niet op violen maar op een bed van waterlelie.
Hier is het nog niet zo diep omdat ik echt bovenop de plant sta. Drie uur later sta ik tot mijn middel in het water.
11 Kruiwagens met plantendelen heb ik weggewerkt en ik ben nog niet op de bodem dus volgende week de klus afmaken

Een waad broek werkt heel goed en toch, je kan het op de foto eigenlijk al zien aankomen, was ik uiteindelijk tot op de sokken nat. Elke keer als ik onder water een stuk van de plant afzaagde schepte ik met het borststuk van de broek meteen wat water mee.
Nou ja, het was heerlijk weer.

Nu zit ik in huis nummer een om zo direct door te gaan naar Amsterdam voor cursusavond zes.

En zag ie er vorige week zaterdag zo uit.


Vandaag was dit de aanblik. En man wat ruik zij lekker. Dat wordt vannacht genieten op de zolder als de geur via de dakramen naar binnen komt.


Kortom, ik ben het best als ik wat heb te doen.

Met groeten Ton

dinsdag 10 mei 2016

Gehaktballen zonder gehakt

Na het gepoets op het vaste land kon ik vandaag weer wat doen in huis nummer drie.
Nu is dat niet zo groot dus was dat met een uurtje spic en span.
Maar in het kader van de huiselijkheid kwam Rick met de vraag of we weer een zo'n lekkere shoarma taart konden eten.


Een jaar of acht geleden aten we geen vlees. Niet omdat we tegen het eten van dieren waren maar vanwege de varkenspest, gekke koeienziekte en de salmonellakip. 
Dit was klaarblijkelijk onvoldoende reden om het vol te houden want een biefstukje tijdens een etentje in een restaurant monde als snel uit in 'normaal' ook weer vlees eten.

Maar ik was goed in het maken van de lekkerste gehaktballen zonder gehakt. Ook mijn shoarmataart zonder shoarma was een succes verhaal. 
Maar als ik zussen uitnodigde om te komen eten werd er wel eerst gevraagd of het betreffende gerecht ook de specifieke ingrediënten bevatte.
Zelfs een paar weken geleden met zus in Spanje kwam de vraag naar boven of de Shoarmataart wel shoarma zou gaan bevatten.
Tuurlijk zei ik maar ik maak hem nu zonder korst omdat we niet zoveel koolhydraten willen eten.
Uiteindelijk werd het na overleg een taart met een bladerdeeg korst.

Vanmiddag jutten op het wad. Daar zijn weer totaal andere dingen te vinden.


In ieder geval dingen van alle tijden.


En omdat het toch over eten gaat een foto van Crambe maritima. Zeekool.


En op de dijk was het een waar buffet. Met laagwater zijn er voor de meeuwen voldoende schaaldieren te vinden die ze dan op het asfalt laten vallen waarbij de schalen breken om het lekkers er vervolgens lmakkelijk uit te trekken.

Met groeten Ton

maandag 9 mei 2016

De moeder van Jan Smit zou zich thuis voelen


Nadat ik vanmorgen eerst alle noodzakelijke klussen had gedaan snel naar buurman voor hulp bij het openmaken van de fittingen. 
Er zit dus ergens een lipje dat je moet indrukken. Daarna kan je hem opendraaien.

De rest ging van een leiendakje. Ding in elkaar gezet. Opgehangen en gelijk een kersboom opgetuigd.


De klok kreeg ik dertig jaar geleden van zwager (man van mijn overleden zus) toen ik in mijn eerste huis ging wonen en allemaal tweedehands spullen had. 
Past er goed bij, zei hij.
Nu samen met de lamp van zus en zwager is het een setje.


Maar toen Rick gisteravond vroeg of 'het goud' mettertijd ook mee gaat naar Spanje liet het antwoord net iets te lang op zich wachten.
Want vind ik hem nou echt mooi? 
Dat niet. 
Maar heb ik er mooie herinneringen aan? 
Ja.
En dat is toch ook wat waard.

Met groeten Ton


zondag 8 mei 2016

Hangen zal ie

Schreef ik gisteren dat alles een mens gelukkig kan maken, vandaag lijkt dat geleuter.

Natuurlijk ging ik vanmorgen al weer vroeg door met het schoonmaken van kroonluchter. 

Heel voorzichtig, nauwelijks merkbaar in het begin, kroop het gevoel naar binnen dat het werk van gisteren toch beter had gekund.
Er leek zich nog steeds aanslag te bevinden op metalen stangetjes. 
Dus ging ik voortvarend van start met een schuursponsje voor sanitair. Die schuurt maar krast niet. Een veel beter resultaat als gevolg. In plaats van hier blij mee te zijn bekruipt mij het gevoel gisteren toch echt gefaald te hebben.
Niet aan denken dacht nog.

Uh, zeg, zei Rick, is het misschien makkelijker als je eerst alles loshaalt, dan schoonmaakt en vervolgens weer in elkaar zet?

De spreekwoordelijke druppel. Ik schiet volledig in mijn oude denkpatroon dat ik dom ben en niet eerst eens nadenk maar als een dolle begin. Humeur zakt naar enkel niveau.

Na een minuut of vijf heb ik mezelf weer onder controle en ga ik weer verder.
Ja het is inderdaad makkelijker om eerst de hele lamp uit elkaar te halen en de afzonderlijke delen goed schoon te maken. 
Als een zonnetje zo schoon, niet alleen de lamp maar ook het humeur.


Voordat ik hem in elkaar wil zetten ga ik eerst even kijken hoe ik hem ga ophangen.
Oei, ik zie helemaal geen bekende draadjes uit het plafonddoosje komen. 
Even aan buurman vragen. Die kwam meteen kijken en heeft iets ingewikkelds gedaan met draadjes. Iets met doorverbinden of zo. 

Ik kan weer verder. Lamp aangesloten. grr&$)oar. Een van de drie gloeilamen doet het niet.
Draai ze wat vaster, zei Rick.
Dat doe ik dan, maar er gebeurde niets.
Ik voel al wat geborrel.
Lamp losgehaald. In de keuken haal ik ook de de fittingen er van af. Ziet er allemaal goed uit dus zet ik het geheel weer in elkaar. Twee van de drie lampen geeft licht. Oeps, nu nog maar een.
Gloeilampen van plaats verwisseld om te zien of het daar in zit.
Nee dus.
Draadbreuk dan?
Alles uit elkaar gehaald maar krijg de fitting niet gedemonteerd.
Genoeg. Volledig gefaald en tussen mijn wenkbrauwen ontstaat een diepe groef van boosheid.

Rick ziet het gebeuren en probeert mij op te beuren.
Laat mij maar een half uur meuten, zeg ik maar als ik dat zeg heb ik normaal gesproken aan een minuut of tien genoeg. Zeker toen er ook nog een schaalltje vers fruit werd geserveerd.

Inmiddels is de rust al weer lang weder gekeerd, zijn de kristallen schoon en ga ik morgen even langs buurman voor advies.


Want hangen zal ie.

Met groeten Ton


zaterdag 7 mei 2016

Alles kan een mens gelukkig maken

Zeker als het een heerlijke zomerse dag is.

Je mag me er op aanspreken maar ik zal nooit meer zeggen dat ik geen geduld heb.
In ieder geval als ik iets leuk vind.

Vanmorgen om 9 uur zat ik al buiten met de de kroonluchter. Want eigenlijk wil ik hem voor morgenavond in de gang hebben hangen. Gepoetst en gewreven. Maar of dat me gaat lukken weet ik niet. Heb pas een derde gedaan en ben 6 uur bezig geweest.
Nu hoop ik erop dat er geen boeking komt voor maandag want dan kan ik tot vrijdag hier blijven. Niet alleen voor de lamp maar ook om wat slechte plekken in het houtwerk van het huis te repareren.

Als bijkomend voordeel kan ik dan ook genieten van de geur, die al voorzichtig begon los te komen, van de blauwe regen.


Wat me ook elk jaar weer blij maakt is de combinatie van de rood uitlopende beuk met het blauw van de bloemen.

Na het eten zijn we naar Egmond aan Zee gereden om een terrasje te pikken. 


Het was een drukte van belang. Toch was er voor ons weer een plekje om te parkeren. Rick ging naar de parkeermeter, gooide er een euro in en drukte op de knop voor een bonnetje. Is betaald parkeren tot 7 uur en het was drie minuten voor zevenen. Had met 10 cent gekund dus. 

Op het strand werd volop gegeten, gespeeld, geluierd, gewandeld en plezier gemaakt. Wij keken vanaf het terras naar de wolken die ontstonden en de zon die prachtige Jacobsladders maakte.




Met groeten Ton