Té veel spanning

Het nieuwe normaal van het weer leidt tot vreemde dingen. 

Vanwege de droogte kwam mijn zelfgezaaide appelboompje in het voorjaar niet in blad. Raar want de takjes waren gewoon buigzaam en toen ik wat van de bast wegschrapte zag ik een mooie groene cambiumlaag. 

Ook onderstaande vijgenstruik kwam niet in het blad. Ik wordt dan altijd wat mismoedig: weer een struik die het niet doet.

Maar nu, na de overvloedige regen van afgelopen maand staan zowel de vijg als de appel in lekker fris, maar wel wat klein, blad. En dat terwijl het nu de tijd is om het blad juist te laten vallen.

Gisteravond kwamen we zo tegen 21.00 uur thuis en voelde het gewoon warm aan. 17 Graden gaf de thermometer aan. Vanmorgen was het rond negen uur al 19 graden en het liep in de middag op tot een abnormale 26 graden. In de schaduw dan he.

Het nieuwe normaal dus.

Anyway: het was goed weer voor een klus. 

Ik verplantte wat Clivia’s en cactussen. Dat doe ik meestal in de kruiwagen waarin ik dan eerst wat compost uit de tuin, grof zand en potgrond mix.

Nadat dat klusje was geklaard zag ik later in het voorbijlopen ineens een hoopje aarde onder de kruiwagen liggen.

Hoe kan dat nou?

Dus woelde ik nog wat door de aarde in de kruiwagen en zag een klein gaatje in het ijzer van de bak. Om dat gaatje zichtbaar te laten worden voor de foto legde ik er eerst de groene gieter onder.

Dat wordt na 18 jaar trouwe dienst dus een nieuwe.

Daarna begon ik met het fijn maken van de takken van de acacia. De dunste takjes als aanmaakhoutjes voor het volgende stookseizoen 

En de dikke gaan als ‘gewoon’ hout in de kachel.

En dan een tricky klusje: een gaatje boren in het wasmachinevenster.

Omdat dat boren in glas best vaak misgaat had ik wat info ingewonnen. De boormachine op een wat lager toerental zetten en…vooral geen druk uitoefenen. 

Het ging helemaal goed dus was ik heel tevreden.

Zitten we wat later aan een kopje soep horen we ineens een luide knal.

Toch té veel spanning in het glas.

Met groeten Ton

Werk aan de winkel

Ze zijn lekker bezig, de mannen die de weg repareren.

Zo zag het er dinsdag uit. Er zijn al wat rotsblokken neergezet als keermuur en ook een gigantische betonpijp is geïnstalleerd. Ik schat dat de pijp twee meter in doorsnede is.

Wel vraag ik me af hoe en waar het water uit de pijp over de kale rots gaat stromen. 

Natuurlijk gaat het me niet snel genoeg maar er is gezegd dat het voor de kerst klaar is. Ook al kan dat 24 december zijn. En ik zie dat het best een grote klus is.

Zo lagen de werkzaamheden er vanmiddag bij.

Gister wandelden we onze maandelijks 28 kilometer naar Torre del Mar en terug waarbij ik een grote blaar opliep. Ik word wel een beetje zat van die rechtervoet. 

Vandaag had ik eindelijk een bel afspraak met de orthopeed. Die gaf de uitslag van de MRIscan van het immer opspelende en ontstekende kleine teentje bij lange wandelingen. Niks raars te zien en ook het bloedonderzoek liet geen aanleiding tot jicht zien. Wel kwam hij met een oplossing voor het teentje: aangepaste zooltjes.

Nou ja, dat is minder ingrijpend dan de door mij voorgestelde amputatie van het kleinnood maar ik vraag me echt af of zo’n zooltje gaat helpen. 

Het al diverse malen aangeroepen universum heeft zich tot nu toe nog niet laten horen.

Waar het universum wel weer is ingesprongen is de recycling bij de vuilcontainers. Gisteren zag ik de twee water jerrycans staan. Die zijn heel handig voor het bewaren van regenwater want vorig jaar vond ik er ook al een en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Dus nu heb ik er drie. Ook lag er een glazen deur van een wasmachine. Daar kan ik dan weer wat mee knutselen.

Vanmiddag stonden er twee hardhouten tuinstoelen naast de container. Die zaag ik in kleine stukjes en gebruik ik om de haard aan te maken. Die haard brandde trouwens de hele dag vandaag vanwege een dun randje koude mist dat hardnekkig boven het land bleef hangen.

Bij dit weer hoorde ook een ovenschotel van hutspot met een mosterd-kaas korstje en dan hebben we al met al een heerlijke knusse dag.

Met groeten Ton

Kortsluiting

Het duurde wel een seconde of tien voordat ik het doorhad.

Afgelopen week begon ik de boeken over gnostiek te herlezen. En de gnostiek is voor een groot deel verbonden aan de door de kerk uitgemoorde Katharen in Zuid-Frankrijk, zo tegen de Pyreneeën aan. 

Nu weet ik echt wel waar die Pyreneeën liggen: tussen Frankrijk en Spanje. Vanuit Nederland is dat in het zuiden. Maar al lezend gaan de hersenen hun eigen ding doen. Wat? Pyreneeën liggen toch in het noorden? Hoezo? Die liggen in het zuiden hoor. Nee hoor in het noorden.

Ineens realiseerde ik me dat mijn perspectief van de kaart van Europa naar de Spaanse woonplek is verschoven.

We hebben eigenlijk geen zin om steeds een grote omweg door het dal te maken om naar Cómpeta te komen. Nu zijn er wel weggetjes die vanuit de doorgaande weg rechtstreeks het dal in lopen maarrrrrrr dan moet je over privé terrein en dat willen de boeren niet. Soms hangen er kettingen over die weg of is er zelfs een hek. Daarbij zijn die wegen niet echt geschikt voor een Fiat Panda maar meer voor een vette vierwiel aangedreven auto.

Nu is er ook een weg rond de top van onze berg. Die weg zouden we als alternatief kunnen nemen maar met de overvloedige regen is die weg nagenoeg onbegaanbaar geworden. Dat zag ik toen ik afgelopen dinsdag naar de regisseuse liep om met haar mee te rijden naar de toneelles.

Maar nu werd ons verteld dat dat weggetje is hersteld. Een bulldozer heeft de weg geëgaliseerd en gistermiddag inspecteerden we de route en verklaarden hem voor de Panda geschikt.

Das fijn want dat scheelt 20 minuten minder rijden en ongeveer 120 bochten minder te nemen.

Met groeten Ton

Dit is niet zomaar klaar

Voordat we een paar dagen geleden naar vrienden reden voor de lunch, keken we even bij de wegblokkade.

Oei, dat gaat wel een tijdje duren voordat we daar weer langs kunnen rijden.

Zo op de foto lijkt het wel mee te vallen, maar de beschadigde plek is gauw dertig meter breed en de aarde is weggespoeld tot op de harde rots. Ongeveer een derde van het wegdek is ondergraven. 

Twee dagen later wandelde ik een rondje rond de top van onze berg: La Rabita (700 meter). Ik was verbaasd te zien hoeveel schade er zo hoog op de berg was ontstaan. Normaal gesproken wordt de schade groter naarmate er meer verzameld water langs de bergwanden naar beneden stroomt. 

Er zijn altijd wel stroomgeultjes te zien want die ontstaan nu eenmaal bij regen. Maar nu zag ik dat die geulen, misschien slechts 100 meter onder de top, 

soms drie tot vijf meter doorsnede hadden gekregen. En dan niet een maar een stuk of 15.

Ik sprak een man die aan de andere kant van de berg woont en die zei dat er 200 mm was gevallen tijdens het laatste noodweer. Dat is twee keer zo veel als bij ons viel. En dat op slechts ongeveer 500 meter bij ons vandaan. 

Deze week is het ‘De week van de ouderen’ in Cómpeta. En al drie jaar organiseren we dan met het koor een soort samenzang. 

Dit jaar deden we dat samen met het Spaanse koor Rociero de Almijarra. De voorzitster van het koor vertelde Rick een tijd geleden dat ze zo graag het Slavenkoor uit Nabuco vierstemmig wilde zingen maar dat ze dat niet voor elkaar kreeg. En dat werd dan dé uitdaging voor de samenzang van dit jaar.

Uiteindelijk zat de uitdaging meer in de Spaanse tekst. Terwijl het lied oorspronkelijk een Italiaanse tekst heeft die ‘de slaven’ zingen werd het nu een Kersttekst in het Spaans en die past dan net niet echt goed op de muziek. Maar dat werd omzeild door een extra tel of soms zelfs twee toe te voegen aan de melodie. Geen probleem. In ieder geval niet voor de zangers. Wel voor de muzikale begeleiders.

Ik was te laat voor een foto van de gezamenlijke repetitie die vooraf ging aan de samenzang met ‘De Mayores’. We kwamen een heel eind en om 18.00 uur liep de zaal vol met de gepensioneerden. Een stuk of honderd dus best veel.

Hilarisch was dat Rick eerst wat ademhalingsoefeningen deed waarbij je bij de persoon naast je moest kijken, aanraken mocht ook, of de buik bij inademing opbolde. Dat ging met veel gegiechel en gelach gepaard. 

Daarna samen oefenen. En…..ik kan niet anders zeggen dat een uur later het lied heel goed werd gezongen. Vier stemmig door de koorleden en misschien wat meer eenstemmig door de mayores. 

Daarna zongen de koren afzonderlijk nog een paar liederen.

Het was reuze gezellig en iedereen had het goed naar de zin. Vervolgens deelde de burgemeester, ze stond achter de bar, anijslikeur uit. 

Met groeten Ton

Willing

Mazzel bleven we en zijn zonder kleerscheuren door de overvloedige regen van dinsdag gekomen.

Het is op het ogenblik een genot om te tuinieren. De aarde is kletsnat en daardoor is de bij droogte keiharde betonachtige grond heerlijk zacht. 

Wormen en ander spul krioelen in de bovenste laag, omdat die inmiddels gemengd is met de compost die is ontstaan. Kortom: ik ben wel in mijn nopjes.

Maar kan je dat gevoel dan ook wat langer vasthouden, vroeg Rick.

Tja. Tijdens lange tijden van droogte geef ik de hoop op dat er ooit een een gezonde en goed gedijende tuin zal ontstaan. Het is altijd een beetje schaars qua snelheid in groei en bloei. Maar nu is het weelde.

Ik ben dan ook als een gek aan het verplanten. Al spittend en wroetend in de borders valt me iets op.

Tientallen van deze zaailingen zag ik. De meeste trok ik er uit want ik weet niet wat het zijn en als iets zo gemakkelijk zaait is het meestal een plant die je niet in de tuin wilt hebben.

Dus schuimde ik wat later het internet af en kom tot de conclusie dat het de wilde asperge is. Asparagus acutifolius. Die zie je hier vaak langs de weg  staan en de jonge scheuten worden in het voorjaar geplukt en verwerkt in omelet.

Ik zal er een paar laten staan.

Trouwens: de laatste jaren ontkiemen er steeds meer zaden vanzelf en dat heeft te maken met de kwaliteit van de grond. Die is door alle beplanting en mulch sterk verbeterd met als gevolg dat zaden er beter in kunnen kiemen.

De voorzitster van de gardenclub vroeg me afgelopen dinsdag of ik ‘willing’ was mijn tuin open te stellen voor bezichtiging voor de leden van de club Na overleg met Rick hebben we besloten dat te gaan doen. De club regelt extra stoelen, verzorgt de koffie en versnapering. 

Meteen een reden om met een extra kritisch oog naar het geheel te kijken. Er kan nog wel wat aangepast worden de komende tijd.

Anyway.

De doorgaande weg is nog steeds afgesloten. We kunnen alleen via de weg in het dal naar Cómpeta komen en die is trouwens pas sinds donderdag weer begaanbaar nadat het waterpeil in de rivier weer tot normale proporties is gezakt.

De herstelwerzaamheden aan de doorgaande weg zouden zomaar een paar weken kunnen duren, omdat de reparaties te groot zijn voor de gemeente en de provincie de klus nu op zich neemt. 

Na de 100 milimeter regen die afgelopen dinsdag viel, liet de zon zich nog net even zien toen ze onder de bewolking doorscheen. Het voelde wat surrealistisch aan na zo’n dag van zondvloed.

Zo zag de zee er de volgende morgen uit. Al de bruinige vlekken zijn van het rivierwater dat in zee is gestroomd. Dat is wel een teken dat het echt hard heeft geregend. Wel een beetje wonderlijk want dat zagen we tijdens het vorige noodweer bijna niet. De verklaring is dat er de vorige keer meer water in de kuststreek viel en er minder in het binnenland. Nu zou er dus ook meer water landinwaarts zijn gevallen. In het stuwmeer van Viñuela is inmiddels 10 kubieke hectometer water binnen gestroomd.

Nadat het dinsdag weer zo te keer ging zagen mijn tere potplanten er zeer sneu uit.

Twee keer kregen ze een forse hagelbui over zich heen met dit als resultaat.

Ze staan dus binnen in de keuken.

Ik las dit vanmorgen in de krant. Geschreven door Mariët Meester.

Nu zijn deze plantjes niet uit de container maar ze moeten wel gered worden.

Met groeten Ton

Ps. Hier het hele artikel.

Code rood

Gisteren ging de maandelijkse bijeenkomst van de gardenclub  naar Casarabonela waar we de Jardin Botanica de Cactus bezochten.

Ik was aangenaam verrast toen ik de goede staat van onderhoud zag. Niet alleen van paden, borders en planten, maar ook dat bijna overal naambordjes stonden. En dat is zeker voor de buitenplanten van belang want die planten zouden we dus zelf ook in de tuin kunnen zetten.

Dat in tegenstelling van de planten in de kas want die vragen meer specifieke omstandigheden zoals hogere luchtvochtigheid, beschutting tegen wind, drogere omstandigheden maar ook een ander nat/droog seizoen.

De kas was mooi ingericht

en herbergde een groot assortiment vetplanten.

Dit is een van de grootste collecties levendesteentjes in Europa. 

Het dorpje dat zichtbaar is op de foto is Casarabonela waar we de gezamenlijke lunch zouden gaan gebruiken.

Het landschap dieper het binnenland in bij de stad Malaga is heel anders dan dat bij ons.

Niet alleen groener, we konden hier trouwens duidelijk de schade zien van het noodweer van twee weken geleden, maar ook glooiender. Dit is het uitzicht vanuit het dorpje toen we op weg waren naar het restaurant.

Het menu del dia smaakte goed, maar er was nog wel wat gedoe met de soep. Er was keuze uit kippensoep en soep met varkensvlees. Iedereen ging voor de kippensoep. Toen de ober die begon uit te serveren stopte hij bij mijn buurvrouw die een bord vol soep had met flinke stukken kip en groenten. Het rook heerlijk. 

De rest van de tafel moest vervolgens wel tien minuten wachten tot er opnieuw borden met soep aankwamen. We kwamen bedrogen uit: de soep was duidelijk aangelengd en bestond eigenlijk alleen nog uit bouillon. Gelukkig smaakte die wel goed. Het hoofdgerecht compenseerde de soep en het toetje was voortreffelijk.

Dit leuke straatje leidde ons terug naar de bus die ruim twee uur later vertrok dan dat de planning was. Dat had te maken met een wat uitgelopen lunchtijd. Nu was dat geen probleem want het was gezellig en genoeglijk. Wel kwam ik in de klem met de toneelles.

Bij aankomst in Cómpeta had ik een uur voordat de les begon en een uur is te kort om dan heen en terug naar huis te rijden. 

Daarmee werd het wel een lange dag.

Zo rond 22.00 uur was ik thuis en besloot toch om in het donker de waterwerken aan te sluiten want er werd regen verwacht. Daarmee sliep ik meer dan rustig en tevreden, maar vanmorgen bleek dat de nacht kurkdroog was gebleven. Wel kregen we ‘s morgenvroeg een waarschuwing voor code rood maar ook toen was het droog.

In de loop van de ochtend begon het dan toch te regenen. Niks van een code rood te merken. Rustig aan en toen het om half twee even droog was checkte ik de regenmeter: 10 mm. Mooi.

Maar een kwartier later hing het water ineens heel los.

Het water spoot de afvoerpijp uit en dat duurde wel een uur. Het ging zo hard dat we er weer onrustig van werden. Na een uur werd het abrupt droog en vloog ik naar buiten om de boel te checken. Gelukkig geen schade en kon ik heerlijk knoeien met de slangen om het water op wat andere plekken te laten lopen. Bijvoorbeeld naar de sinaasappelboom en de pijnbomen want die kunnen beslist wat extra water aan.

Ehennnnn: 43 mm in de regenmeter. Dat wil zeggen dat er 33 millimeter water viel in een uur. En dat is veel.

In de stad Málaga staan inmiddels veel straten onder water en zijn er mensen geëvacueerd. Dus er is wederom echt wel weer veel overlast en schade. Ook is er weer een aardverschuiving waardoor de doorgaande weg opnieuw is versperd.

Toch is het niet zo’n noodweer als vorige week. Er staat wat wind maar geen storm en we horen af en toe een onweersklap die dan wel hard is.

Ook op het moment van posten regent het flink en af en toe hard. In totaal viel er 58 mm vandaag. En het is nog niet klaar.

We beseffen terdege dat we, in ieder geval tot nu toe, heel mazzel zijn.

Met groeten Ton

Dat werd het dus niet

De afgelopen dagen was het bij vlagen mistig en koud. Geen peil op te trekken. Trui aan, trui uit.

Gistermiddag waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. ‘Voor vrienden van het toneel en de zang.’

Das een extra reden om te gaan. 

Maar wat trekken we aan? Het werd een t-shirt, een overhemd en een trui want het was mistig dus koud.

Maar eenmaal op de feestplek kwam de zon door de mist heen. Dus eerst maar eens die trui uit. 

De mist trok verder op en de zon scheen fel op het beschutte terras dus moest ik me vervolgens ook van het T- shirt ontdoen.

Gezellig was het want iedere zanger kende wel iemand van het acteerclubje en vise versa. 

Er werd ook enthousiast gelobbyd om bij het andere clubje aan te sluiten.

Zo werd ik gevraagd om te komen zingen in een klein zanggroepje. “ Iemand met jouw stem zouden we graag hebben”. Heel vleiend natuurlijk en ik zou wel willen zingen in een klein groepje.

Wat is het repertoire?

Soul en Jazz.

Oempf. Laat ik dat nou echt vreselijk vinden.

En natuurlijk het repertoire Frank Sinatra. Dat was te veel en dan kan mijn snuitje echt niet langer verbergen dat ik dat niks maar ook echt helemaal niks vind.

Ik gruwel er zelfs van.

Maar waar houd jij dan van?

Van klassiek. En ik begin zelfs meer en meer van Barok te houden.

Dat werd het dus niet.

Vandaag gingen we met de Vlaamse vrienden naar de rommelmarkt in Nerja. Wij zijn daar tien jaar geleden voor het laatst geweest en vonden het toen een beetje tegenvallen omdat de meeste stalletjes met zonnebrillen, lederwaren, aardewerk etc gevuld waren. Slechts een paar plekken waar ‘rommel’ werd aangeboden. Maar in tien jaar is er veel veranderd, want het was nu voor 90% tweedehandsspul. En soms ook best leuk en mooi spul.

Maar wat ik het leukst vond was het joch met de gitaar.

Na de markt reden we naar het Burrianastrand in Nerja waar we eerst een koffie dronken en daarna werkelijk heel goed aten in een Thais restaurant.

We zaten zo relaxed te kletsen dat er uiteindelijk geen tijd meer was voor een echte wandeling. Het werd een rondje naar het centrum voor een ijsje.

Het najaar is hier een feestje. Met heerlijk weer en de teruggekeerde rust na het drukke zomerseizoen.

We zaten hier nog een kwartiertje op het Balcon de Europa, staarden wat uit over zee terwijl een gitarist (achter het kanon) leuke liederen speelde.

Kortom: we hadden een fijn weekend.

Met groeten Ton 

Opgelost

Waar in Den Helder de zakken met plasticafval worden opengereten door meeuwen gebeurt dat hier waarschijnlijk door rondzwervende honden of katten.

Het zou natuurlijk handiger zijn om die zakken dan in de achterbak van de auto te leggen, maar die zakken ruiken niet zo lekker. Vandaar.

Dinsdag ging de zon nogal omfloerst en bijzonder geel onder. Beslist de invloed van saharastof.

Gistermiddag brachten we de gaste naar het vliegveld. De week is omgevlogen want gezellig.

En dan is de dag er na altijd een beetje stil. 

Tijd voor wat klusjes. De auto werd gewassen, de logeerkamer gepoetst en ik verwerkte de laatste kweeperen en mango’s tot moes. 

Vervolgens: De Boom

Tja, kijk er nog maar even goed naar want het silhouet gaat drastisch veranderen.

Weten we het wel zeker?

Ja. 

Dus begon ik te zagen. Er zat nog een dode tak in en een lange kale tak met slechts aan het einde wat bladeren. Daar begon ik mee. Vervolgens de dikke tak die me eigenlijk al een paar jaar in de weg zit en de sinaasappelboom in de schaduw zet.

Maar daarna?

Zou je toch niet die twee rechtopgaande takken kunnen laten staan zodat we nog iets van schaduw hebben?

Tuurlijk.

Dus is dit nu het resultaat. We nemen een risico want……

In de hoofdstam zit een dikke vette scheur. Het zou dus zomaar kunnen dat het geheel met flinke wind in tweeën gespleten wordt.

Nu de kroon voor het grootste deel is verdwenen krijgt de jonge loot, die ik al vier jaar koester, zon genoeg om een flinke groeispurt te maken zodat we met een paar jaar weer lekker in de schaduw kunnen zitten.

Tenminste: dat hopen we.

Nog even over de mysterieuze keutels.

De Doodshoofdrups doet zich nog steeds te goed aan het blad van de Jasmijn.

De wonderlijke keuteltjes op het terras kunnen niet anders dan van de rups zijn. Ze verplaatsen zich namelijk gelijk met de rups.

Met groeten Ton

Bijzondere keuteltjes

De gaste geniet met volle teugen van haar week in Los Zuecos.

Het is gezellig samen. We doen rustig aan want ze is hier om verwend te worden en te herstellen van een operatie. Wel ‘moet’ ze zingen want dat doen we alle drie graag.

Tijdens het zingen ontstond het idee om een zangweek te gaan organiseren. Natuurlijk belden wij meteen onze vaste zangers en pianiste die meteen riepen dat ze gaan komen. 

De gaste kent dan weer een alt die wellicht interesse zou hebben. 

Kortom: het is bruisend.

We liepen gisteren van restaurant naar terras, van de Aperol spritz gingen haar ogen zelfs even dicht, maar de voeten moesten wel in de Middelandse zee. Dus liepen we ook nog even aan het strand.

Het weer is zeer aangenaam, zeker voor de mens die regelrecht uit het noorden komt.

De hagelbui deed geen goed aan de planten.

De papyrus, die het zeer goed doet en inmiddels in een grote bak staat, ziet er zeer triest uit.

Deze hang vetplanten hadden heel erg pech. Ik verzette ze afgelopen maandochtend van uit de schaduw van het afdak naar de luwe en zonnige zuidkant van het huis. En laat dan net vanuit het zuiden die hagelstenen komen. Alle witte puntjes op het blad zijn beschadigingen.

De planten met zachte bladeren hebben het meest geleden.

Gelukkig is de natuur krachtig en het gaat allemaal weer herstellen.

Er liggen al een aantal dagen van dit soort dingetjes op het terras.

Het zijn keuteltjes van een beest hoor, zei Rick.

Maar dat kan niet want ze zijn zo bijzonder ingewikkeld van vorm. Het zou dan moeten zijn dat hij door een spuitmondje heeft gepoept. Ik denk eerder aan zaaddoosjes of zo, ook al zou ik niet weten waarvan want het kan op die plek alleen van de Jasmijn zijn.

Nu veeg ik die dingetjes steeds van het terras af maar toen ik vanuit mijn stoel opnieuw zo’n ‘zaadje’ zag liggen dacht ik dat ik wellicht eens omhoog moest kijken.

En dat deed ik en meteen viel mijn oog op deze grote vette groen gestreepte rups, de enig mogelijke maker van de keuteltjes. 

De foto liet ik determineren via ObsiDentify en het is voor 89 % zeker de rups van een Doodshoofdvlinder.

Foto van internet.

Vanmorgen was ie verdwenen en het zou zomaar kunnen dat ie zich heeft ingegraven om te verpoppen. Mochten er morgen opnieuw toch keuteltjes op het terras liggen is het mysterie nog niet opgelost.

Met groeten Ton

Blijkbaar…..

We zijn hier enorm gemazzeld. 

We mopperen wel eens dat we hier net op de grens zitten bij tijden van regen. Komt de regen vanuit zee komt het soms net niet ver genoeg het land in en blijft het droog. Zou het vanuit het oosten komen trekt het over en valt de regen ten westen van de stad. Vanuit het zuiden komt het niet voorbij de stad. Kortom: het is hier te droog. Maar met deze gigantische depressie was het een groot voordeel om hier te zitten. Er viel zeer gematigde regen. Er is hier wel wat schade maar dat zijn relatief kleine ook al is het voor de getroffenen vervelend.

We zijn dus dankbaar. Wel is de acacia afgeschreven. De hoofdstam is onder de uitgebroken tak nog bijna een meter dieper ingescheurd. 

Wel schoten er ineens hele bossen paddenstoelen de grond uit.

Gezonde aarde begint het te worden. 

Trouwens de nestzwammetjes zijn geruisloos verdwenen. 

Het weer had toch behoorlijk impact op het gemoed. We beseften best hoe nietig en kwetsbaar je als mens bent als de natuur zijn kracht toont. We waren een soort ‘van slag’. Zo gingen we woensdagmiddag uit lunchen maar voordat we weggingen kookte ik nog even snel een paar kipfilets maar vergat de kookplaat uit te zetten voordat we vertrokken. Toen we thuiskwamen stonk het huis als een gek naar gecremeerde kip. En een echt heel vreselijk vieze geur. En dat dan vlak voordat we de gaste zouden ophalen. 

Om de stank zo snel mogelijk uit huis te krijgen zetten we alle ramen en deuren open en poetsten we zoveel mogelijk deuren, tegelwanden en vloeren met natte doeken af. Waarmee de stank minder penetrant werd.

Toen we de deur uit stapten om naar het vliegveld te gaan, liep Rick tegen de hordeur aan die natuurlijk uit zijn rails schoot. 

Blijkbaar zijn we in gedachten nog met ander dingen bezig

Bij terugkomst van het vliegveld en het huis dus weer een paar uur dicht was geweest was de geur opnieuw meer dan onprettig.

De volgende dag stond dan ook in het teken van gordijnen en beddengoed wassen.

Inmiddels is het nagenoeg weggetrokken ook al denk ik dat de afzuigkap nog een flinke beurt nodig heeft.

De gaste vermaakt zich uitstekend ook al liet gisteren het weer nog wat te wensen over. Zo ging ze, als sopraan, graag mee naar de repetitie van de Nederlandse zangers van het koor. We studeren twee nummers in De Zee van Toon Hermans en Pastorale van List en Shaffy.

Vanmorgen was het heerlijk zonnig en kwamen Rick en Ellen slechts naar binnen voor de pannenkoeken.

Want dat werd het hoofdgerecht nadat ik aan de gaste gevraagd had wat ze wilde eten. Rick viel haar meteen bij.

Dus stonden gezamenlijk aan het aanrecht te eten. 

Vanmiddag maakten we een kleine wandeling maar toen was het mistig en bewolkt.


Met groeten Ton

Noodweer deel 2

Na het posten van de vorige blogpost Noodweer begon het opnieuw te spoken. Keiharde regen en wind en wederom onweer.

Dit keer ook met flink wat hagel. Nou flink voor hier want nog nooit zoveel hagel op het terras gehad.

Toen het even wat minder hard onweerde mocht ik naar buiten om te zien hoeveel water er in de meter zat: 36 mm. En dat is veel in twee uur in dit bergachtige gebied.

Maar wat ik ook zag was dit.

Een grote dikke tak van de acacia is afgebroken. Dat vinden we dus echt jammer. Morgen maar eens kijken hoe de boom eruitziet als ik de tak heb weggehaald. Ik ben bang dat het evenwicht wel helemaal weg is. Net als die heerlijke schaduw die ze in de zomer gaf.

Na dit korte wat rustiger moment ging het onverdroten verder en viel er nog eens 18 mm bij.

Maar toen leek de rand van de depressie te zien en inderdaad met een klein uur was het droog en rustig weer. 

Kijk en dan komt iedereen zijn holletje uit.
Ook wij. 

Zeg? Volgens mij hoor ik het gebulder van de rivier in het dal.

Nu ben ik wat minder goed van gehoor maar inderdaad; daar leek het er wel op.

Zullen we zo direct dan naar de rivier gaan?

Goed idee.

Maar dat bleek het niet.

Want ook al is de weg goed verhard met beton en we eigenlijk geen problemen hadden verwacht, hadden we totaal geen rekening gehouden met aardverschuivinkjes.

Zo stonden we na tien minuten rijden al vast. Echt vast.

Nou ben ik niet bang voor wat viezigheid en stevige handarbeid. Dus de boel met de hand uitgraven. Gelukkig reden we daar wat naar beneden en stroomde het water onder de auto door. Ik kon gebruik maken van de waterkracht en ik kwam een heel eind maar…..niet genoeg om de auto los te krijgen.

Na een kwartier kwam er een auto aan. Tja, die kon er natuurlijk niet langs.

Niet erg hoor, wij wonen in het huis daar. Ik zal een schep voor je halen.

En dat was wel heel fijn want mijn vingertopjes bloedden al.

Een klein uur waren we wel bezig maar hier zijn we de, toch bijna verwaarloosbare hoeveelheid blubber, gepasseerd. Wel nadat de bestuurder samen met Rick de auto nog wat extra hadden geduwd.

En dan rijd je door want je kan niet terug door diezelfde blubberzooi. Toch?

Uiteindelijk kwamen we bij de rivier.

Nee, hoor, zei de man die daar rondliep. Het water is te diep en de stroming te snel. Zeker met jullie kleine auto.

Wat nu?

Terug dan maar. Was de onaantrekkelijke conclusie.

Maar dat ging helemaal goed.

Of het langsstromende water een deel van de modder had weggespoeld of dat er inmiddels meer auto’s doorheen waren gereden, maar we konden er nu zonder probleem terug doorheen rijden.

Pfoe. Eind goed al goed. Maar dit soort ramptoerisme/ondoordachte gekkigheid gaan we niet meer doen.

Zelfs als we rivier hadden kunnen passeren hadden we toch niet zonder terugrijden thuis kunnen komen. Want wat bleek toen we thuis waren? De weg tussen ons huis en Cómpeta is afgesloten vanwege een grote aardverschuiving en een deel van de weg is daar het dal in gezakt.

Anyway. Voor mij is het ergste dat de toneelles dus niet door kan gaan vanwege de wegblokkade.

Nou ja, morgen maar weer kijken. Eerst de auto kuisen want die is heel erg bemodderd. Ook van binnen en we krijgen morgenavond een gast.

Met groeten Ton