Pindabaas

Tijd vliegt als je niets doet.

Dus zijn er ineens weer vier dagen om.

Een beetje als mosterd na de maaltijd.

Uiteraard zat ook ik een uur voordat het spektakel zou losbarsten aan de oever van het kanaal. En met mij een stuk of twintig anderen. En dat laatste is nieuw voor mij want nog nooit keek ik met anderen naar een hemels evenement. Nou afgezien van twee vrienden die samen met mij op Texel naar de Perseïden keken.

Maar het spektakel viel wat tegen. Eerst duurde het een uur voordat er überhaupt iets te zien was maar dat gaf voldoende tijd om met de camera te klooien. 

Het viel me tegen om het toestel tijdens de lange sluitertijd stil te houden. Het vliegtuig is daardoor wel heel zichtbaar .



Nou ja, met voldoende licht van dit schip kreeg ik de maan er toch nog zichtbaar op.

En wat doe ik nog meer?

Een beetje op de loungebank hangen en kijken naar de mezen die pindakaas komen pikken. Na een paar dagen zag ik dat alle pindakaas was verdwenen en werd het tijd voor een nieuwe pot.

 En ik hoefde niet lang te wachten.

De schutting dient als wachtkamer.

De afgelopen dagen dag plukte ik ongeveer vijftien kilo bramen. Vanmiddag verwerkte ik een groot deel nadat ik links en rechts potten had verzameld. De grote pindabaaspot bevat een liter bramen puree. Niet dat zo’n grote pot heel handig in gebruik is maar ik ben er blij mee.

Met groeten Ton

Vluchten kan niet meer

Tenminste: daar lijkt het op.

Omdat we de zomer in Spanje vorig jaar toch wel heel warm vonden besloten we dit jaar om juli en augustus in de Helderse residentie te verblijven.

Heerlijk dat gematigde zeeklimaat. Toch?

Maar inmiddels is het hier bijna net zo heet als in Al Andaluz. Wel te vermelden is dat we in Velsen verblijven, we passen op hond Pien, waar het toch wel een paar graden warmer is dan in Den Helder. Daar tegenover staat dat we baden in luxe hier. Nog nooit verbleef ik in een huis met een heuse ijsklontenmaker.

Hoe heerlijk is dat? 

Na twee dagen met de vrienden in huis te zijn geweest, brachten we het hele spul woensdag ochtend naar Schiphol. Om drie uur later vriendin weer op te halen en naar Den Haag te rijden voor een nieuw visum. Les: check altijd nauwgezet je gegevens op het visum. Eén lettertje fout en je kunt het vergeten.

Dus zitten vriend en dochter al op het vakantie adres en kon vriendin er vanmorgen achteraan. 

Wat ik nu weer zo leuk vond is dit.

Bij toiletbezoek in de Vietnamese ambassade zag ik een sticker op de muur met push erop.

Er is duidelijk op ge-pushed maar zonder resultaat.

Want..... dedoorspoelknop zit op het toiletblok.

Het was vandaag zo warm dat Pien zelfs niet eens wilde wandelen. Het kostte dan ook 20 minuten sjokken, zo veel mogelijk schaduw opgezocht, om bij het Noordzeekanaal te komen waar ze eindelijk kon zwemmen. En dat deed ze terwijl wij onze voeten in het water lieten bungelen.

Eenmaal thuis dook Pien in de schaduw en deden wij een heuse siësta.  

Vorig jaar las ik het boek: Wij waren hier van Karen Thompson Walker. Het gaat over de veranderingen in de lengte van de dag. Op onverklaarbare wijze is de aarde langzamer gaan draaien. In het begin heeft het nog weinig invloed op de gang van het leven maar als de dagen, dagenlang gaan duren gebeurt er van alles.

Ik vond het best een beklemmend boek en dat gevoel bekruipt me nu af en toe. Eerst leek het allemaal zo heerlijk: aangenaam warm, geen regen, lekker buiten zijn en nog wat fijne dingen. Maar inmiddels is het gortdroog, is het voor veel mensen té warm en duurt het ook al heel lang. Eigenlijk begint de lol er wel een beetje vanaf te gaan zeker nu de weersvoorspellers verwachten dat dit in de toekomst misschien wel de norm kan gaan worden.

Oei denk ik. Nu leef ik nog met het idee dat het gras na de eerste regen wel weer groen wordt. Of dat we volgend jaar weer gewoon grondwater kunnen gebruiken om de gewassen te besproeien. 

Hoop dan maar dat deze zomer een anomalie is. Mochten er steeds meer van dit soort zomers komen, zullen er toch echt dingen gaan veranderen.

Met groeten Ton

Circus

Nijmeegse? Welke Nijmeegse?

De laatste blog vanuit Nijmegen vergat ik melden dat ik zelfs de vierde dag geen blaar had. Hoe blij kan een mens zijn?

Had ik vorig jaar na de Nijmeegse nog een dag of vier moeite met lopen vanwege een ontstoken teen. Dit jaar was ik zaterdag gelijk een kieviet en was ik ‘s middags al weer in Alkmaar om te kijken naar de buitentrap van de Grote of Sint- Laurenskerk. Hoog en indrukwekkend.

Ondanks mijn milde hoogtevrees ga ik die binnenkort gewoon beklimmen.

Het circus is inmiddels verder getrokken en staat in Velsen om op hond Pien te passen.

En met een hond wandel je. Dus liepen we door het park en zagen we de torens van de Velsertunnel. Een totaal ander gezicht dan normaal vanuit de auto.

Ze zijn eigenlijk best wel mooi. Zeker zo gespiegeld in het water van het park. (Ff googelen: ze zijn gemetseld met een miljoen, gedeeltelijk geglazuurde stenen in 9 kleuren.)

Het park is smal maar goed ontworpen zodat je daar eigenlijk helemaal niet zo’n erg in hebt. Het loopt van Heemskerk door tot aan het Noordzee kanaal.

En voor verkoeling wilden wij dan ook helemaal, nou uh, een kilometer of zo, naar het Noordzee kanaal lopen zodat Pien lekker kon waden.

Nou, zei Rick, het ziet er  hier wel erg industrie achtig uit.

Ja, maar wat mij opvalt is dat de natuur zijn weg weet te vinden. In dit geval wel met hulp maar toch, ze piept overal doorheen.

 Best een breed kanaal trouwens.

En er werd ook in gezwommen. Wie weet ga ik dat komende dagen ook wel doen met de voorspelde temperaturen.

En de reiger stond eindeloos te wachten op een voorbij zwemmende vis.

Al lopend zag ik iets wat me heel blij stemde: bramen. Heel veel en groot.

Met groeten Ton

Natsok

De laatste dag is ook een beetje van: gelukkig zit het er weer bijna op. Er heerst dan ook een uitgelaten stemming.

Ook vanmorgen wekte de wekker om vier uur. Mijn ogen gingen tegenstribbelend open.

En wat is het vroeg in de ochtend toch eigenlijk heerlijk om te wandelen. Lage zon, lange schaduwen, een beetje mist en vogels die fluiten.

Rustplek met militairen en schaduwen. Die van ons.

Een mooi moeras gebied waar het prachtig sappig groen was.

De molen in Overasselt.

Na drie uur onze vaste stop bij William en Lieke aan de Maasdijk. Goede zang en muziek, heerlijke koffie en huisgemaakte koeken. Gratis, wel graag een donatie voor een goed doel.

En met een mooi uitzicht over de Maas.

Op deze dijk liepen we vorig jaar in stromende regen en onweer. Dit jaar waren de omstandigheden beslist beter.

Denkend aan De vierdaagse zie ik gekleurde linten traag door oneindig laagland gaan. Mijn god: wat een berg mensen.

We stopten regelmatig en aten waarschijnlijk voldoen om een kilo aan te komen. De saté stop was in Mook. En tijdens zo’n stop word ik onrustig van het idee dat al die mensen me voorbij lopen.

Na 7 uur wandelen stapten we de Via Gladiola op. Enigszins eufemistisch zou je kunnen zeggen dat het er druk is. Niet alleen in het aantal mensen dat op de been is maar ook het aantal decibellen dat er geproduceerd wordt. En voor een ietwat vermoeide wandelaar, bij wie het huidje toch wat dun wordt, kan die drukte wat té veel zijn.

De finish is dan ook wel een opluchting.

En zoals elk jaar krijg je de medaille uitgereikt door vrijwilligers die je daarbij ook feliciteren. En zoals elk jaar ben ik dan geraakt en springen er tranen in mijn ogen. 

Ach wat zo’n stukje blik al niet met je kan doen. Of ben ik gewoon een natsok?

We zijn er oprecht blij mee.

Volgend jaar dus gewoon weer, maar nu meteen de kooi in.

Met groeten Ton

Booster hangplek

Als een blok vielen we in slaap en hoentjes fris stapten in het holst van de nacht uit bed. 

Als je om vijf uur op pad bent, lijkt het om half acht al of de halve dag achter de rug is. Toch hangt op de dijk de belofte van de dag nog in de lucht, hoor je het gefluit van vogels boven het geroezemoes uit.

Dit zijn zeer trouwe muzikanten. Zingen kan je tot je tachtigste doen.

Strorollen op de St Jansberg. Die berg hoort niet tot de 7 heuveltjes maar is wel hoger. Vandaar die naam natuurlijk.

De tweede pauze deden we in Berg en Dal. Een jonge vrouw naast ons zit te bellen. Duidelijk met een Noord Hollands accent. 

Kom je uit West-Friesland, vroeg ik nadat ze haar telefoon in haar tas had gestopt.

Ja, oorspronkelijk uit Alkmaar.

Nou, wij hebben jaren in Heiloo gewoond.

He, met mijn ouders heb ik daar ook jaren gewoond. Waar woonden jullie ?

In de Holleweg.

Das ook wat, wij op de Herenweg in het huis van loodgieter Baltus.

Dat is maar 50 meter van onze voormalige woonplek af.

Vervolgens hebben we een leuk gesprek met als resultaat dat we, als de aankoop van haar nieuwe woning doorgaat, volgend jaar bij haar kunnen logeren tijdens de vierdaags van 2019 en we daarna doorgaan naar Rome.

Hoeveel toeval en mazzel kunnen we hebben?

Die zeven heuveltjes zijn geen probleem na de Spaanse bergen. Net als de temperaturen.

De eerste wijken van de stad waar we vanmiddag doorgingen zijn altijd in wit en rood gehuld.

Het ziet er altijd prachtig uit en het is er beregezellig. En er waren voldoende waterpistool momenten.

Deze dames zijn altijd in het rode deel te bewonderen.

Ook vandaag waren we om half twee bij de finnish.



De Nijmeegse wordt gekenmerkt door het vrolijke en vredige karakter. Maar wat er ‘s nachts gebeurt.......? Deze fiets stond in het Kronenburgerpark.

En een blik op de boosterhangplek.

Nog een dag en geen blaren.

Met groeten Ton

Toch een blaar

Wandelden we gisteren al lekker, vandaag liep het helemaal gesmeerd. Temperatuur iets lager? Een mooiere route? Wat meer aanspraak? 

Ik zou het niet kunnen zeggen.

Maar hier zit wel een blij ei.

Al vroeg liepen we een stukje op een onverhard pad. Dat het droog is in Nederland is duidelijk te zien aan het opgeworpen stof.



Een deel van de route ging door het bos en dat is niet alleen mooi maar ook een stuk koeler dan b.v. in de stad.

Zei ik gister dat ik het niet zo heel erg heb met de namaak Andre Hazeses klopt dat vandaag nog steeds. Ik word blij van fanafare - en harmonie orkesten en daar zijn er best wel veel van. De beste zijn de militaire orkesten die zorgen som door de zuiverheid voor kippenvel.

 


Ook hier geldt weer dat, willen we de wereld gezond en koel houden, er meer bomen geplant moeten worden.

Wijchen was het drukste dorp in de route. Dit is lastig te zien op de foto maar er staan duizenden mensen langs de weg die klappen, zingen, snoep aanbieden en allerlei etenswaren verkopen.

Ook voor andere vormen van entertainment wordt gezorgd.

Wandelen mag ook leuk zijn en wat is er leuker op roze woensdag......prachtige gladiolen.

Ons varend onderkomen ligt in de Waalhaven en de route liep daar vandaag langs. Kom, dachten we zo rond een uur of vier, laten we de laatste wandelaars aanmoedigen want juist degenen die zo laat zijn hebben dat het hardst nodig.

En eigenlijk was het best triest om te zien. Sommigen strompelden, soms tegen beter weten in, langs om nog op tijd binnen te komen. 

Ik denk dat deze dame het niet heeft gered de foto is om 16.44 genomen en de sluiting is precies om 17.00. En van ons punt af is het toch echt nog 20 minuten lopen. Dat laatste in een ‘normaal’ wandeltempo.

Dit was de allerlaatste wandelaar maar die liep in de wetenschap dat hij te laat zou aankomen.

Vijf minuten later kwamen de benenwagens langs die vol zaten met uitgevallen wandelaars.

Tja en ik heb toch een blaar opgelopen. En nee, gelukkig niet aan mijn teentje maar op mijn wijsvinger. Omdat het ook vandaag lekker warm was, werd er door veel kleine jongetjes en wat oudere jongens vaak met water pistolen op de wandelaars gespoten. Voor mij de reden om terug te schieten. Omdat de randen van het waterpistool nogal scherp zijn kreeg ik al oorlogje spelend een blaar op mijn vinger. Inmiddels zijn met een nagelvijl de scherpe randjes verdwenen en ben ik klaar voor blaar vrije dag 3.

En nu op naar bed want ook morgen starten we om 5 uur.

Met groeten Ton