Overzicht

Januari 

Het jaar nog jong en vol belofte. Hoe onbezorgd: twee badderende vogeltjes. Dat vogelbadje is een constante bron van vreugde. Er is altijd wat te doen. 

Februari 

O ja. Er moeten natuurlijk ook stappen gezet worden wil het jaar een goed jaar worden.

Maart

Eindelijk regen. Met gratis kunstmest. Maar wat een bende dat Saharastof.

April

Jammer, vervelend, verdrietig en onrust gevend maar niet alles komt tot een goed einde. Net als het verwelken van deze zaailing werden er dit jaar drie zaken radicaal gestopt of aangepast. Leo werd terug in het asiel geplaatst, Rick brak zijn dirigenten opleiding af en het doel ‘Rome’ werd omgebogen tot Ostra Vetere. Van alles is er van geleerd. 

Mei

Wat we ook doen; het universum gaat zijn eigen onveranderlijke en ongeëvenaarde prachtige gang.

Juni

Geen resultaat zonder inspanning. Drie concerten en een kast om de elektrische piano in op te bergen.

Het doel is om een goed concert te geven maar de weg ernaar toe bestaat uit het plezier dat het anderen geeft om deel te nemen.

Juli

Dit orkest speelde tijdens de Nijmeegse driedaagse. Het staat voor onze dankbaarheid. Mijn hemel: laten we eens zien hoeveel goedheid en medemenselijkheid er is in deze wereld. Meestal vrijwillig en gratis geboden.

Augustus

De foto is te laag in kwaliteit om mijn op onweer staande smoelwerk te zien. Door zoveel schoonheid omringd en dan toch alleen maar mopperen over het bedwingen van zo’n molshoop. Het is als met mijn getob over ‘De Wereld’ waardoor het me op zo’n moment moeite kost om te kijken naar het moois en goeds dat er is.

September 

Het jaar van grote droogte. In aantal mm gevallen neerslag valt het nog wel mee. Het is vooral de langdurige hete zomer periode zonder regen die zorgde voor een record aan bosbranden. Pas in December zou er, na bijna zeven maanden, echt substantiële regen vallen.

Oktober

De inhaalslag na de corona periode zorgde voor veel samenkomsten met vrienden en bekenden. Als gevolg ontmoetten we een berg nieuwe mensen en is ons sociale netwerk flink uitgebreid. Mede ook door onze inzet voor het Coro de Cómpeta. 

Het is een van de redenen om permanent in Spanje te willen wonen en de afgelopen maanden is Rick opnieuw gaan informeren. Duidelijk wordt dat het voor hem geen probleem is. Voor mij gaat het niet lukken om een goede ziektekostenverzekering af te sluiten in verband met mijn Hemofilie. Dus Rick gaat aankomend jaar resident worden en ik zal moeten wachten tot ik in 2025 met pensioen ga en in het Spaanse ziekenfonds kan.

November

Genoeg te genieten. We ontvingen vier keer gasten. Twee kwamen slechts een daggie langs als onderdeel van hun vakantie in Malaga. Twee keer kwamen gasten een week. En allemaal mee-eten, zei Wim Sonneveld. Geen straf.

December

Hollen en stilstaan. In december viel er ineens 150 mm regen. Het leidde op sommige plaatsen tot schade. Gelukkig niet op onze berg. Het doet ons beseffen hoe mazzel we eigenlijk altijd zijn. En dat naast een al bevoorrecht leven in gezondheid, vrijheid en rijkdom.

Wij wensen dat een ieder het nieuwe jaar kan tegemoet treden vanuit het hart.

Met groeten Ton en Rick

Ongezellig

Dat een week zo lang kan duren. 

Voor het gevoel dan.

Rick is pas sinds gisteren koortsvrij en dweilde de afgelopen week tussen bank en bed. Hoestend en proestend en zeer lodderig kijkend.

Slapen deden we beiden slecht. Dat had niet alleen met Rick te maken want het griepje met zeer lichte klachten dat ik de laatste dagen in Spanje opliep bleek wel hardnekkig met kriebelhoest. 

Om nog enigszins tot rust te komen werd er regelmatig gebruik gemaakt van de logeerkamer. Maar wat is het ongezellig en wat voelt het onnatuurlijk aan om alleen in bed te liggen in de wetenschap dat die ander slechts vijf meter verderop ligt. 

De eerste week in het noorden inclusief de kerst is dan ook nogal uneventfull voorbijgegaan. De afspraken die we hadden gemaakt voor het bezoeken van familie en vrienden werden allemaal afgezegd. Nou uh, wel aten we erwtensoep en kerststol en dat is altijd feest.

Daarnaast hielden de diensten in het hospice mij op de been want wat is dat toch vervullend werk. 

Met groeten Ton

Wol

Oempf.

Das wel ff een verschilletje.

Maandagmiddag zaten we nog genoeglijk te lunchen in het Spaanse zonnetje.

Gisteren hadden we zeer voorspoedige reisdag. Staartwind dus slechts 2,5 vlieguren. Op Schiphol kwam de trein met een paar minuten vertraging aan waardoor we de aansluiting op Sloterdijk zouden missen maar daar had de aansluitende trein ook vertraging dus konden we die toch nog pakken. Tien over vier in de middag stapten we ons appartement binnen. Sneller kon bijna niet.

Alleen de overval van de griep ging nog sneller want Rick lag na een klein uurtje al volledig gevloerd met 39,8 graden koorts op de bank. Hem ontgaan vandaag de laagstaande zon, de regen en de kou. Ook miste hij vanmorgen de uitreiking van het kerstcadeau van de Hortus. Zelfs de kou binnen deert hem niet. 

In tegenstelling tot Spanje waar de temperatuur door het stoken van de haard soms bijna de 25 graden aantikt, stoken we hier maar tot 19 graden.

Goed: las net dat er officieel een griepgolf is in Nederland maar Rick heeft een Spaansegriep te pakken.

Ik haalde boodschappen en kreeg bij het afrekenen bijna een hartverknettering. Wat een geld voor een klein tassie voedingsmiddelen.

Nou ja, daarover zeuren heeft geen zin.

Wat later kocht ik bij Jo’s winkeltje wel een mooie lamswollen trui voor 4 euro. Die is inmiddels op het handje gewassen en kan ik morgen aan. Er is maar een ding dat echt comfortabel en warm is en dat is wol.

Met groeten Ton

Zenuwachtig? Ik wel

Ondanks het prachtige zonnige weer, wel wat fris, was het toch wat wachten op het event van de avond. 

We deden nog wel wat opruimklusjes en toasten tegen vieren met een glaasje cava en een hapje op een goed concert.

Ach en dan zou je denken dat Rick zenuwachtiger zou zijn dan ik. 

Niet dus. Terwijl ik geen rust had lag Rick lekker op zijn bedje in de zon.

Nee hoor, zei hij toen ik vroeg of hij dan niet nerveus was: ik hoef alleen maar wat te zwaaien met mijn armen. Het is aan jullie.

Voor het concert verzamelden we in de repetitieruimte voor wat laatste aanwijzingen, peptalk en het officiële afscheid van ons oudste koorlid. 94 Jaar en  25 jaar lid van alle voorgaande koren waaruit het huidige koor ontstond. 

De pastoor van de iglesia de Nuestra Señora de la Asuncion houdt wel van opschieten dus was de mis die om 19.00 uur begon om 19.45 afgelopen en konden wij de kerk in om onze spullen klaar te zetten.

Terwijl we wat rommelden liep de kerk al helemaal vol en 20.10 zongen we het eerste lied. 

De eerste twee liederen zijn trouwens te beluisteren op de facebookpagina van Ayuntamiento de Competa. FF Googelen.

We deden het concert samen met het kinderkoor. 

Ze deden het meer dan goed en kregen een daverend applaus.

Waren er vorig jaar al behoorlijk wat Spanjaarden bij het concert aanwezig waren dat er dit jaar veel meer. Beslist vanwege het kinderkoor.

Omdat we als koor gratis gebruik mogen maken van de repetitieruimte van de gemeente mogen we geen entree heffen voor een concert. Wel mogen we een donatie vragen.

Tja, nu zouden we die donatie graag aan een goed doel geven maar de pastoor heeft bedongen dat als wij het kerkgebouw willen gebruiken de donatie voor de kerk is. 

De donatie bedroeg 480 euro en was daarmee 190 euro hoger dan vorig jaar.

Een ongedwongen en goed concert met een mooie opbrengst.

We konden in opperbeste stemming op de tapas af in El Pampano. Daar konden we gezellig napraten, onderwijl genietend van een glaasje en heerlijke tapas.. 

Tegen enen waren we thuis waar Rick meteen de muziekmappen leeghaalde. Op naar het juniconcert die in het teken staat van Het Lied.

Met groeten Ton

Uitgeblaft

Een onverhard deel van de weg is bij regen altijd heel modderig. Jaren geleden lieten we op die plaats 10 kuub grind storten en dat werkte heel goed. Maar inmiddels zijn de ruimtes in het grind volgelopen met zand en stof en ligt er nu met regen gewoon een sliblaag bovenop het grind.

Als de grond droog is, is het gelijk beton en vind ik het te zwaar om er werkzaamheden te verrichten. Maar met de meer dan honderd  mm regen van de afgelopen dagen was het mogelijk om wat te doen.

Woensdag jongstleden was dat.

Eerst moet ik dan vanaf ons erf 50 meter omhoog. En wat ons altijd verbaasd is hoeveel verschil 50 meter hoger maakt voor het zicht. Een totaal andere kijk op de wereld. Nog los van de mist waardoor het leek of we op een eiland wonen.

Ok. De plicht roept.

Voor foto. 

Een diepe plas. Links achter staat een huis waar twee herdershonden de boel bewaken. En zolang ik bezig was blaften ze als een gek. Altijd leuk om uitgeblaft te worden. Gelukkig zijn het niet mijn bazen. Maar toch.

Na een half uurtje is er een gootje gegraven die het water links de helling laat aflopen. Daarna kon ik een laag stevige modder wegscheppen en  vervolgens veegde ik de overgebleven blubber door de afvoergoot het dal in.

Het ziet er hier nog steeds vreselijk uit maar vanmiddag na een bijna droge nacht en ochtend was het alweer lekker stevig en glad aangereden door het langskomende verkeer. Misschien maar tien passerende auto’s.

De komende maand lijkt het weer gewoon droog te blijven dus hebben de buren er lang profijt van.


De blik staat al op ons vertrek gericht ook al vraagt het concert van morgen nog wel wat aandacht. 

De eerste potplanten staan alweer in de kweekbakken, slangen van de waterwerken zijn voor een deel opgeruimd. Ook in huis zijn er al wat zaken schoongemaakt en ligt er een stapeltje met spullen die we mee nemen naar Nederland. Ik kocht vanmiddag na een grondige inspectie van de al bijna lege koelkast nog wat boodschappen om precies uit te komen met de laatste twee maaltijden die we hier nog nuttigen.

Met groetenTon 

Ongeleid projectiel

Afgelopen maandag hadden we de generale repetitie. Van de pastoor mocht dat in de kerk.

Nu is de kerk hier nogal wat conservatief en er zijn dan ook wel wat restricties: niet op het altaar staan, de planten op de trappen mogen niet verplaatst en de eerste banken, die los staan, mogen we niet achteruit schuiven. Goed, daar kunnen we mee leven ook al is het nu wel wat passen en meten om het koor netjes opgesteld te krijgen.

De repetitie verliep wat rommelig: napraten over het concert van afgelopen zaterdag, nieuwe  omgeving, het kinderkoor was er en zong zijn deel en het was koud in de kerk.

Kortom: er gebeurde van alles.

Nu is er een koorlid dat moeite heeft met zich aanpassen. Zo riep die persoon afgelopen zaterdag steeds na het beëindigen van een lied keihard bravo, bravo. Ach en dat is toch wat raar om zelf bravo te roepen.

Maandag gebeurde er weer wat anders.

We zouden alle liederen zingen van het aankomende concert. 

Na wat aanwijzingen over het vierde lied begon de pianist te spelen. Normaal gesproken is het dan rustig in het koor. Maar niet afgelopen maandag. Dezelfde dame begon zich helemaal in te pakken in een sjaal, omslag deken, muts, handschoenen en nam daarbij alle ruimte in van de naast staande zangers. Onrust dus. Toen Rick haar vroeg om rustiger te zijn, begon ze te mokken en riep ze dat ze het volgende lied niet mee zou zingen omdat ze het stom vond.

Nu hoef je nooit alle liederen mee te zingen maar doe dat zonder gedoe maar dat ging hier niet op. Ze bleef roeptoeteren.

Vanwege dit soort gedoe zegen wij regelmatig tegen elkaar dat zo’n koor leiden Totaal Theater is.

Na aanleiding van alle consternatie kregen we deze reclame foto toe gemaild van een van de koorleden.

 En laat dit nu net de titel zijn van het gewraakte lied: Little Donkey

Anyway.

Gisteren hadden we de kerstlunch met de gardenclub.

Bijzonder aangenaam, gezellig en heerlijk.

Bij de uitnodiging stond vermeld dat Festive headwear would be welcome. Dus maakte ik gisterochtend een leuk hoedje van goud-papier, wat kerst glitter en een hartje. Ik was helemaal tevreden en bleek de enige te zijn. 

Het mocht de pret niet drukken.

Het lijke Nederland wel. Regen, regen, regen en nog eens regen. Gelukkig valt het meestal rustig en gestaag uit de lucht. Gisteren viel er 7 mm. En vanmorgen kwam daar nog eens 5 bij. 

Zullen we vanmiddag naar de rivier lopen om te zien of er na alle regen meer water in staat?

Goed idee. 

Tegen de tijd dat we vertrokken was het nagenoeg droog maar tegen de tijd dat we bij de parkeerplaats waren regende het toch best hard. Ach en dan is de beslissing om met de auto door te rijden makkelijk gemaakt.

Langs de doorgaande weg zagen we al veel kleine aardverschuivingen, niet meer dan een halve kubieke meter.

Maar in het natuurpark waren die verzakkingen wel wat groter. 

Eenmaal bij de rivier waren we onder de indruk van het watergeweld dat er geweest moet zijn. Niet dat er nu watergeweld was, het stroompje was niet zichtbaar groter dan twee weken geleden.

Maar er moeten grote hoeveelheden water doorgespoeld zijn om deze schade aan te richten. Zo is het zand dat rechtsonder te zien is meegevoerd door het langs de berghellingen naar beneden stromende water.

Voor de auto langs links naar beneden stroomde ook zelfs water. Dat wil zeggen dat het water niveau minstens twee meter hoger moet hebben gestaan.

Alle planten lagen plat.

Dit is dat pad. Ook dit is volledig bedekt met zand.

Dit is terugkijkend met rechts het riviertje dat hier parallel loopt aan het pad. Allerlei takken en bamboe stokken bleven steken achter de boomstammen.

Kortom: genoeg regen voor het moment zou ik zeggen.

Net keek ik nog even hoeveel regen er totaal in de meter zat: 27 mm. 

O ja, nog twee paddenstoeltjes die ik in het park zag.


Met groeten Ton 

Het truitje zat wel heel strak

Wat mij betreft is dit een voorbeeld van een wereld waarin ik niet blij word.

We zongen gistermiddag tijdens de kerstmarkt in Torrox Costa.

Omdat de dirigent er natuurlijk als eerste wilde zijn stond ook ik om 15.15 uur in de tent. De tijd van ons optreden zou 16.00 zijn. Wel werd er meteen gezegd dat we pas om 17.00 uur konden beginnen want er was nog een optreden tussen gekomen. 

Goed: een Spaans kwartiertje kan ik inmiddels wel hebben maar een onaangekondigd uur vindt mijn humeur lastig. 

Anyway: het podium was nog leeg, ook al stonden erachter zes zangeressen te wachten totdat de mannen van het geluid de problemen met de versterking probeerden op te lossen.

Die versterking was ook heel erg nodig want aan het begin en het einde van de tent stonden allerlei attracties voor kinderen. En die attracties maken doorgaans veel lawaai. Een nadeel van een tent is dat de wanden het geluid zowel niet buiten als binnen houden.

Ondertussen was er in de tent zelf, zo’n honderd meter lang, via loudspeakers muziek te horen. En dan vooral ook loud. Zo loud dat de speaking van anderen moeizaam te horen was.

Ook dit is wel een beetje Spaans. In bars staan regelmatig twee tv’s op verschillende zenders aan en is er ook nog muziek te horen. Tel daarbij op dat Spanjaarden veel en hard praten en de akoestiek te wensen overlaat omdat alles betegeld is. 

Zo tegen vieren zongen de dames een paar leuke liederen. Maar door het omgevings-lawaai was er vijf meter vanaf het podium bijna niets van te horen.

Om half vijf kwam er een zangeres op het podium. Met een eigen orkestband en een installatie die aangesloten werd op de versterking van de organisatie.

Vervolgens was het hel.

Niet dat ze slecht zong maar het geluid overtrof met gemak de 103 decibels.

Daarbij komt ook dat het niet mijn stijl van muziek was. Veel ultrahoog gekrijs vanwege het té strak aantrekken van de stembanden. Die stembanden stonden net zo strak als de kleding die de zangeres aanhad.

Ze had een meterslang kapsel op haar hoofd van gevlochten staartjes en droeg een spijkerbroek die werd opgehouden door een soort van jarretels. Daarnaast een kort truitje dat vrij zicht bood op een diep in het spek ingebedde navel. Goed: de meeste mannen vonden het prachtig. Ook onze jonge pianist keek zeer gebiologeerd. 

Het zegt dus wellicht iets over mezelf.

De outfit paste wel bij het overgrote deel van haar repertoire dat ze zong maar tijdens het zingen van het Ave Maria schuurde haar verschijning toch een beetje.

Toen het vijf uur was deed ze nog gretig drie toegiften en daarna konden wij het podium beklimmen.

Inmiddels zou er dan normaal gesproken stoom uit mijn oren komen maar ik was tussendoor een half uurtje in de auto gaan zitten om de overdaad aan prikkels te ontlopen en even bij mezelf te komen. 

Uiteindelijk gaat het over niets, zeg ik dan.

We zongen goed en ons optreden werd gewaardeerd door de twintig mensen die de moeite namen om binnen een straal van vijf meter vanaf het podium te komen. Het overgrote deel van de aanwezigen, toch wel gauw 200 man, heeft het niet of nauwelijks meegekregen. 

Toch heb ik heerlijk gezongen. Zeker nadat ik me had bedacht dat het een goeie oefening was om plezier te hebben in zingen ondanks de omstandigheden. 

Uiteindelijk zing je voor je eigen plezier en pas als dat goed zit kan je de toeschouwer ook een fijne tijd bezorgen.

En dat vind ik nou zo leuk aan Rick: met enthousiasme de boel aan de gang houden.

Daarna dronken we nog een glaasje gluhwein en staken we de draak met de hele gang van zaken inclusief ons eigen optreden.

Vanmorgen viel er in alle rust opnieuw regen. 19 Millimeter maar zo tegen een uur of elf werd het droog. Tijd om naar buiten te gaan.

Prachtig die wolkensluiers.

Rond een uur of een werd het zonnig en zat Rick buiten. Ik doolde wat door de tuin en zag overal zaailingen o.a. van wilde lupine en cerinthe.

Ook de orchideeën kwamen de afgelopen dagen boven de grond. 

Tja, wat water allemaal doet. 

En warmte want het is nog steeds zeer aangenaam.

Verwacht binnenkort dan ook de paddenstoelen te zien.

Met groeten Ton 

Weet je nog….

hoe blij we waren met de eerste regen?

Je ziet het wel eens in films. Mensen die blij zijn met de eerste regen na een periode van droogte. Maar als toeschouwer hoor je de verontrustende muziek want wanneer stopt die regen? Wanneer slaat de vreugde om in verdriet na verwoesting van huis en haard.

Vandaag kwam voor ons die gedachte even naar boven.

Vannacht had het al behoorlijk lang maar rustig aan geregend. Vanmorgen zat er 27 mm in de meter. Mooi resultaat. Zeker omdat er voor vandaag maar 16 in de verwachtingen stonden.

Met tussenpozen was het ‘s morgens droog afgewisseld met een drizzel. Totdat het ineens als een gek te keer ging. Harde wind, onweer en een stortbui  van jewelste.

We werden er gewoon bang van. Want als het hard regent raast het water als een snelstromende rivier over de weg. Modderbruin water met een berg zand en gruis vanwege de erosie van de doodgespoten berghellingen. 

Het ging zo hard dat het water over de rand van de dakgoten naar beneden kletterde.

Helemaal rechts op de foto is net links van het witte kozijn het water te zien.

Das raar, dacht ik: het regent weliswaar als een gek, maar ik zag net toch nauwelijks water door de regenpijp de arroyo inlopen. 

Dus snel de trap gepakt om de goot te inspecteren en ja: afvoer verstopt. Snel de takken en blaadjes weggehaald.

Rick maakte snel een foto van de uitloop.

Nu duurde die hoosbui gelukkig maar een minuut of tien en ontstond er geen schade. Toch zat er net na de middag nog eens 36 mm in dus in totaal meer dan 60 mm. En de hele komende week staat nog in het teken van depressies.

In ieder geval had ik een heerlijke dag met veel getut aan slangen want die raken soms verstopt door zand en ze moeten steeds op andere plekken in de tuin uitstromen.

Gelukkig is het morgen op een paar mm na droog. 

Hoop ik want ze zitten er wel eens naast en we hebben het kerstconcert op de kerstmarkt in Torrox Costa en met slecht weer laten bezoekers het hier meestal afweten.

In ieder geval was er voldoende regen voor de pannenkoeken traditie. Voor Rick dan, want ik kan me steeds makkelijker aan de koolhydraatarme lifestyle houden en at bloemkool curry.

Met groeten Ton

Trompetteren

Als verlaat Sinterklaas kado kregen we gisterochtend 10 mm regen. Daar kunnen geen chocoladeletters of gevulde muizen tegenop.

Gelukkig had ik alle waterwerken geïnstalleerd. Daar twijfelde ik eerst over want hoe vaak heb ik die troep wel niet klaargezet terwijl het droog bleef.

Het mooie is dat er meer aankomt. De hele komende week worden er depressies verwacht die met redelijke zekerheid regen geven. Hoeveel is afwachten maar de slangen liggen klaar.

Dat het goed werkt is te zien aan de kleine stukjes rommel die werden meegevoerd met het water van de weg.

Anyway.

De kasten saga is voorbij.

De bij een lokale leverancier bestelde kast werd vorige week afgeleverd en door drie koorleden in elkaar gezet.

Rick en ik fabriceerden er later een slot op zodat we de elektrische piano er veilig in kunnen zetten en we die voortaan niet meer steeds heen en weer hoeven te slepen. 

Maar ondanks dat de kast gebruiksklaar is kwam de piano maandag toch weer naar De Klompen. 

Aanstaande zaterdag zingen we namelijk op de kerstmarkt in Torrox Costa en daar gebruiken we onze eigen piano. Maar volgende week maandag gaat hij dan toch echt in the closet.

Wij gingen vanmiddag even inspecteren bij de kerstmarkt.

Er is zelfs een schaatsbaantje, wel van kunststof en een sneeuwkanon dat schuimvlokken produceerde. Eigenlijk heel kneuterig en gezellig. Het jochie vermaakte zich uitstekend.

In tegenstelling tot wat eerder werd gezegd is het podium niet buiten maar binnen in de grote tent. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het verwachte slechte weer. Spanjaarden houden niet zo van regen en vaak worden feesten afgelast bij de eerste spetters.

Dat zingen is trouwens volgens het programma ‘trompetteren’ want we staan aangekondigd als:

 Met groeten Ton

Spektakel

Ik ben de laatste tijd wel wat teleurgesteld door de weersverwachtingen. Regen die steeds maar wordt aangekondigd en nooit komt.

Se kennuh het ook niet, roep ik regelmatig gepikeerd en teleurgesteld.

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik gisternacht wakker werd van het geluid van regen. En niet eens voorspeld.

Hoe heerlijk is dat?

Vijf millimeter zat er gisterochtend in de pluviometro.

De genetkat en de bunzing die regelmatig rond het huis sluipen zijn altijd zeer op hun hoede. Als ik een van de twee zie en ik zeg iets te luid tegen Rick dat de genetkat voor het raam loopt, zet ze het op een rennen.

Ook een onverhoedse beweging van een van ons is voldoende om ze te laten vluchten.

Gisteravond zat ik lekker naast de kachel op mijn IPad te lezen en zag uit een ooghoek de genetkat. Ik fluisterde naar Rick en maakte ondertussen met bedachtzame bewegingen een foto. 

Maar het was te veel voor het dier en die draaide zich subiet om, om weg te rennen.

En dit is het resultaat.

Het lijkt wel een wasbeer. 

De Aloe-zaailingen gaan goed.

Wel is er een verschil in kleur en grootte te zien tussen de twee bakjes. Nu heb ik de zaailingen in de grote bak als eerste verspeend, maar die in de kleine bak slechts een week later. Dat zou wat mij betreft het verschil niet verklaren. Misschien is de diepte van de bakken wel de reden. 

Anyway: aan een van de blaadjes zijn de eerste ieniminnie stekels te zien en dat terwijl het plantje maar anderhalve centimeter hoog is.

Aan het eind van de middag reed ik naar de kust voor de wekelijkse boodschappen. Terugrijdend de berg op zag ik grote bruinige wolken achter onze berg omhoog komen.

O jee, dat is een flinke brand en nog dichtbij ook, dacht ik geschrokken.

Zo snel mogelijk reed ik terug om te zien wat of waar. 

Deze foto maakte ik ongeveer halverwege en kon nog niet zien waar de brand was.

Pas nadat ik berg rondde zag ik dat het ‘slechts’ gewone wolken waren. 

Er viel wat regen uit dat werd beschenen door de laatste zonnestralen die het licht braken.

Eenmaal aan onze kant gekomen werd het volledige spektakel zichtbaar. 

Royaal beschenen door onderstaande ondergaande zon.

Wat maakt moeder natuur toch mooi spektakel.

Met groeten Ton