Van huiverhoekjes naar dodenakkers.

Het is hier heerlijk. Wel wat heet en plakkerig.

Vanmorgen was het mistig en dat was heerlijk maar uiteindelijk was het gewoon heet en deed ik klusjes in etappes van een kwartiertje met telkens tussendoor een koude douch. Nou uh koud, het water is tegen de dertig graden. 

Die nam ik dan in een border. Ik blijf tenslotte wel zuinig op het water.

Het terras is onder handen genomen. Dat wil zeggen de jasmijn is opgebonden net als de druif. 

De plantenbakken opgekalefaterd en bewatert. 

Ziet er meteen beter uit allemaal.

Gisteren.

Vandaag.

Nou jaaaaa, op foto’s is er nauwelijks verschil te zien.

Ook het acacia terras is gebezemd.

Ik kon wel zien waar ik was gebleven.

Goed, al twee plekken waar weer wat orde heerst.

De potplanten zien er vreselijk uit ook al moet ik zeggen dat sommigen na de watergift van gisteravond al wat zijn bijgetrokken.

Maar niet alles staat op uit de dood.

Van dit doden akkertje naar de killingfields

Van de drie water bakken die ik maakte voor het vertrek naar Nederland zijn er twee over maar ik denk dat ook hier de overgebleven planten het niet allemaal halen.

En dan zijn er natuurlijk ook planten die gedijden tijdens onze afwezigheid.

Daar wordt ik blij van net als van de Sinaasappelboom. Nog niet foto waardig maar hij ziet er gezonder uit dan in al de vijf jaren dat ie hier in de tuin staat.

Anyway. Nog even terug naar de vliegreis van gisteren.

Zitten de buurvrouw en ik al minsten een uur te praten voor dat we elkaar voorstellen. 

Zullen we de mondkapjes ook even afdoen zodat we weten hoe we er uitzien, stelde de buurvrouw voor.

En geloof het of niet maar het was gewoon onwennig alsof het iets heel intiems was.

We moesten er gewoon om lachen.   

Met groeten Ton

Via dooie mussen naar huiverhoekjes

Wat onrustig geslapen.

Tjee, 61 en nog steeds nerveus als ik op pad ga. Wel goed om weer eens alleen te gaan en niet volgzaam en blind achter Rick aan te lopen.

Druk?  Nee hoor. Dit is de coupe in Alkmaar. Wel stapte er na het maken van de foto een jonge vrouw in die al muizen hapjes knabbelend aan een mini pizza broodje ( wat ik, als in het jaar van de hond geborene, in drie happen en twintig seconden had kunnen verorberen) tot Sloterdijk natuurlijk geen mondkapje voor haar mond kon doen. 

Ook op Schiphol was het bijzonder rustig. Slechts drie mensen stonden voor mij bij de douane en binnen drie minuten was ik erdoor. Heerlijk voor een reiziger, minder voor het betreffende bedrijf.

Voor Ryanair stonden er maar drie vluchten op de borden bij de gate en in de wachtruimte die normaal gesproken uitpuilt kon iedereen zonder probleem op zes meter afstand zitten. Heerlijk voor de reiziger, minder voor het betreffende bedrijf.

Het vliegtuig zat bijna vol en iedereen leek zich keurig aan de maatregelen te houden.

De vlucht zelf ging razend snel voorbij. Links zat een zeer prettige en kunstzinnige dame waarmee het al snel ging over kunst en de invloed daarvan op het leven.

Met de aardige biochemicus rechts van me sprak ik over bodemleven, quantum mechanica en de invloed daarvan op het leven.

Ach hoe heerlijk kan het worden.

De afhaal meneer kwam gelijk met mij op het oppik punt op Malaga  aan, direct de auto in en op weg. Wel weer die vermaledijde mondkapjes op want we komen niet uit hetzelfde huishouden. Een beetje warm was dat wel in het zuidelijke Andalusië.

Tot zover ging het allemaal zeer voorspoedig.

Eenmaal bij de Klompen wilde de Jimny toch niet starten. Accu leeg maar met de startkabels van de ophaal man was dat euvel snel verholpen en toog ik direct naar de kust voor boodschappen. Eigenlijk zonder een blik in of rond het huis te hebben gedaan.

Dus bij terugkomst.

Daar kan morgen wel een bezempie overheen.

En dit huiver hoekje kan ook wel een beurtje gebruiken. Fles kapot, drie dooie planten en een berg blad. Dat laatste is het minst erg.

De druiven daarentegen zien er blakend gezond uit en dat terwijl er geen zwavel aan te pas kwam.

Meneer De Uil lijkt ook weer thuis.

Al vraag ik me af wat dit voor uilen allen zijn. Morgen maar weer eens pluizen want ik zie zo geen botjes of haartjes zitten.

Ach en denk je alles gehad te hebben.

Ligt dit volledig gemummificeerde vogeltje in de haard. Volgens mij een mus. Een echte dode mus dus.

En dan het stilleven in de badkamer.

Omdat we half februari dachten dat we zes weken in Nederland zouden durfde ik de laatste sinaasappels wel op het randje van het bad te leggen. Koel en donker, dat houden ze wel vol net als de aangebroken potjes met augurken, mosterd en curry.

Maar ruim vijf maanden was te veel. De gedroogde sinaasappels liggen in de tuin en de potjes zijn leeg gegooid..

En de laatste is voor Rick:

Tevreden met de groei van de Chinese vernisboom?

Morgen meer.

Met groeten Ton

Das raar

Morgen ga ik dan toch naar Spanje.

Het ticket dat Rick al in januari kocht, werd vanwege de Corona perikelen een week of zes geleden geannuleerd.

Oei, een streep door de rekening maar ach: alles loopt anders dan gepland. Wel belde ik de vriendin met wie ik samen zou reizen. 

Nee, hoor, ik heb geen bericht gehad.

Das raar.

Vervolgens boekte Rick voor mij een nieuw ticket. Uiteraard moest er wel flink bijbetaald worden en vorige week kregen we bericht dat ook mijn terugvlucht twaalf uur naar voren is gehaald.

Nee hoor, zei vriendin: mijn tijd is ongewijzigd.

Das raar.

Anyway. Zelfs met de aandacht van twee verzorgers, Rick heeft de pompoen in beheer maar ik stuur bij, ziet hij er wat vermoeid uit.

Hoe zou de Spaanse tuin er dan uitzien na vijf maanden zonder beheer?

Niet helemaal onbezorgd ga ik op pad.

Hoe zou het gaan op Schiphol? Lange rijen en gedoe met Corona verklaringen? Zit het vliegtuig propvol? En dan dat mondkapje. Dat zal ik morgen bijna de hele dag moeten dragen.

Zou de Jimny na vijf maanden stilstand wel starten? Worden de Corona maatregelen aangescherpt voordat ik terugga naar Nederland, het verandert inmiddels van dag tot dag, of komt er een nieuwe lockdown en zit ik dan maanden vast? Alleen dan hè, want Rick blijft nu thuis.

Nou ja, roep ik mezelf geregeld tot de orde: het is pure luxe en het universum zorgt voor me.

Dus liggen de papieren klaar, is de tas ingepakt en zijn de kadetjes gesmeerd.

Met groeten Ton

De Russen

De laatste dagen doet Den Helder zijn naam als zonnigste stad eer aan.

Dinsdag zou het veel regenen, maar het was aangenaam weer met af en toe een wolk in de lucht.

Woensdag was het gewoon heerlijk zomerweer ondanks de wat sombere weersverwachting. De lucht was strakblauw met wonderlijke vliegtuigstrepen waarvan de buurvrouw uitriep dat ze van ‘de Russen’ waren.

Die uitroep bracht me direct terug naar mijn tijd in de Kibbutz in Israël. Vanwege de koude oorlog waren de Russen de vijand van de vrije wereld.

 De vrijwilligers die daar werkten waren toch vooral wat linksgeoriënteerd. 

Toen er op een dag verschillende straaljagers over vlogen riep ik uit ‘de Russen komen’ waarop mijn collega vrijwilliger geïrriteerd vroeg ‘ waarom toch altijd de Russen?’.

Nou, de Amerikanen kunnen niet komen want die zijn er al, antwoordde ik.

Gelukkig is daar Flight-tracker met een antwoord.

Een militair vliegtuig van de RAF.

En vandaag was het opnieuw een heerlijke zonnige dag.

Met groeten Ton

14 Juli

Al vijf jaar een speciale dag zelfs zonder militaire parade of publiek.

Een paar dagen al probeer ik, op terugweg van de hospice, een glimp op te vangen van de komeet Neowise maar zonder resultaat.

Dan maar een gracht bij nacht.

Vandaag een vrije dag. Ik maakte een rondje langs de kringloopwinkels en kwam deze Hindutempel tegen. Den Helder blijft verbazen.

Ik was bij het zien ervan net zo verbaasd als bij mijn ontdekking van de Hortus met zijn Japanse tuin.

Trouwens afgelopen weekend maakte ik daar ook nog wat andere foto’s.

De Marsdieppasage. De bogen kwamen vrij bij de ontmanteling van een winkelcentrum en zijn hier mooi hergebruikt.

Het plantenwinkeltje met bij de gele pijl de lantaarnplantjes.

Dit seizoen zijn er stijlkamers gemaakt met planten die in een bepaalde tijd in zwang waren.

De gastheer in zijn domein.

Terwijl Rick op de winkel paste liep ik niet alleen rondjes door de tuin om te kijken of de bezoekers zich aan de Corona regels hielden maar maakte ik steeds rondjes door de kassen. Het leek me leuk als de vlinders op de oranje Hibiscus bloemen zouden gaan zitten zodat het zou lijken of er gaten in de vleugels zouden zitten. Maar nee, die bloemen zijn zeker niet aantrekkelijk.

Nou ja. 

Verder met vandaag.

In de tijd dat we op Texel woonden ben ik meeuwen meer gaan waarderen. Het zijn prachtige dieren. Wel wat lawaaiig en soms ook lastig dat ze vuilniszakken opentrekken met alle viezigheid van dien. Voor de rest weet ik weinig van ze.

Buurman maakte me een paar weken geleden attent op het gedrag van broedende meeuwen. 

“Zie je die meeuw op de rand van het dak? Die zit op de uitkijk want zijn vrouwtje zit te broeden op dat platte dak en als er gevaar is vliegt hij op om de boel te beschermen.”

Nou zag ik helemaal geen meeuw broeden op het platte dak dus deed het af als bakerpraat. 

Maar wat zag ik gisteren?

Moeder meeuw lekker op het schoorsteentje en the kids soezend op de dakrand.

Oei, had buurman natuurlijk gewoon gelijk.

Jonge meeuwen zijn bruin gespikkeld en onhandig. Zo zag ik de afgelopen week (natuurlijk zonder fototoestel) al verschillende jongen in de winkelstraat die waren uitgevlogen en niet terug naar het nest konden vliegen. Luid piepend om voedsel en moeder krijsend in de lucht.

Toch denk ik dat de jonkies zich wel redden. Vanmiddag had ik mijn fototoestel mee en zag dit jong zeer parmantig stappen met iets lekkers in zijn bek.

Met groeten Ton

Elvis uh, Adonis has left the body

Nadat we gistermiddag thuiskwamen van onze hortus dienst kreeg ik een noodoproep voor een avonddienst in het hospice. 

Blij word ik daarvan en ik sprong dan ook meteen op mijn fietsie.

Maar vanmorgen bij het opstaan voelde ik me nog niet echt uitgerust en er stond nog wel een hortus middagdienst op de rol.

Gelukkig werd het vanwege het net iets te mooie weer qua bezoekers niet druk en extra klusjes, anders dan watergeven in de kassen, waren er niet.

Ook een hortus is een universum op zich. De man die ‘s morgens de deuren opent had groenten uit eigen groentetuin mee voor de hortulanus. De laatste bood me weer wat van die groenten aan: ik kreeg twee grote courgettes en een zak vol tuinbonen. Zou jij wat willen hebben?

Nou natuurlijk.

Dus pakte ik een courgette en deelde ik de tuinbonen in gelijke porties. Vliegende kraaien hebben altijd wat.

Eenmaal terug bij de entree dacht ik dat het wellicht leuk zou zijn om alle tuinbonen meteen te doppen. Daar was de hortulanus helemaal blij mee want aan het doppen van tuinbonen zat een licht traumatische herinnering. ‘Ik kom uit een gezin met acht kinderen en als we tuinboontjes aten moesten er veel bonen gedopt worden.’

Zo zat ik rustig een half uur bonen te doppen. 

Uit het plantenverkoophoekje kocht ik een lantaarnplantje.

Helemaal blij mee want die kan wel een beetje verwaarlozing doorstaan en dat leek me wel goed in de wetenschap dat we over niet al te lange tijd weer langer hopen te verblijven in Spanje.

Toen zo tegen vier uur de laatste bezoekers nog wat plantjes wilde kopen, hoorde ik Rick roepen: zijn er nog wat van die lantaarnplantjes?

Ik ging even in de voorraadkas kijken maar nee: van alles maar geen lantaarntjes.

Zou je ons exemplaar willen afstaan, fluisterde hij.

Oempf. Altijd even schakelen: Tuurlijk.

Mensen blij en ik zocht een olifanten plant uit ( plant met grote bladeren op tuinbonen foto).

Ook mooi maar wel kwetsbaarder voor verwaarlozing.

Anyway.

Eenmaal thuisgekomen zakte ik op de bank in een comateuze slaap, maar niet zo diep dat ik niet af en toe wakker werd van mijn eigen gesnurk.

Tja, ik word wat ouder maar daar klaag ik niet over want zeg ik niet altijd:  Wie niet oud wil worden moet jong sterven.

En al zegt mijn zus dat ik nog steeds iets jongensachtigs heb, vond ik de foto die Rick net van mij maakte toch ook wel confronterend.

Ik lig hier op apegapen. Míjn mond open. En die dubbele kin. Is die niet van wijlen mijn moedertje?

En dan die lok. 

Er ist wieder da.

Tja, Adonis has left the body. En hij komt ook niet terug bij het gebruik van botox, fillers, implantaten of wat dan ook.

Met groeten Ton

Uit de dood

Jarenlang keek ik naar Gardeners world op de BBC en opeens was ik het geneuzel over picking-baskets, lovely color schemes en ‘jobs for the weekend’ zat. Zelfs nu ik het programma heb herontdekt vind ik het nog steeds weinig vernieuwend maar wel inspirerend. Klinkt tegenstrijdig, maar toch ervaar ik het zo. Zeker nu we hier in ons gebalkoneerde appartement zitten en ik me wat afgesloten voel van groen, getuigen de filmpjes die kijkers opsturen van grote passie en een frisse kijk op oude materie.

De afgelopen weken zag ik twee inzendingen van jonge mensen die hun hele hele huis afgeladen vol hadden liggen, staan en hangen met planten. Oei, dat wil ik hier ook wel.

Ach en het universum.......

Gisteren waren we gastheren in de hortus en tussen het ontvangen van gasten door, hielp ik de hortulanus in de kassen met allerlei klusjes. Leerzaam en......lucratief want ‘die appels vaart die appels eet’. Koren op de molen van Malle Piet want die ging naar huis met planten en stekken.

Hier de oogst. De planten kreeg ik van de hortulanus maar de stekjes van de vetplanten haalde ik uit de afvalcontainer, net of ik weer even terug in Spanje was. Trouwens, ik vlieg als het meezit 29 juli naar De Klompen om een week of drie orde op zaken te stellen in de tuin.

Nog even over de stekken van de vetplanten. 

De hortus kreeg een uitgebreide plantcollectie van een fanatieke verzamelaar voor de succulentenkas. Bij het opnemen van de collectie werden alle planten bekeken, verplant en opgeschoond en de plantenresten gingen in de container.

Toen de hortulanus zag wat ik meenam vond ze dat ik wel heel veel vertrouwen had in het regeneratieve vermogen van de stekjes.

Maar ik denk dat de meesten het wel gaan doen. Ben een echte planten dokter volgens de Heiloose overbuurvrouw.

Toen we in Juni naar Heiloo wandelden en we bij de overbuurvrouw overnachtten vroeg ze of ik naar de Blauwe regen wilde kijken want die stond sinds april in een pot en wilde maar niet uitlopen. 

Ik krabde wat van de bast af en zag dat daaronder de cambiumlaag nog groen was. Dood was hij dus niet, maar wel raar dat er geen nieuwe blaadjes aankwamen.

Nadat ik gevraagd hoe ze de plant had opgepot kwam ik erachter dat ze de plant te diep had geplant en daar houden ze niet van. 

Ik trok de plant voorzichtig omhoog tot de oorspronkelijke kluit gelijk was aan het niveau van de aarde in de nieuwe pot.

Vorige week stuurde ze deze foto.

Met groeten Ton

Loopneus

En nog een samenzang.

Samen met Sopraan hadden we dinsdag een afspraak om te zingen bij W die op Texel een weekje vakantie houdt.

Eigenlijk heb je met een dagje Texel een minivakantie te pakken. Eerst de voorpret, dan het inpakken van de spullen (het leek ons wel handig om het keyboard mee te nemen)

en een bootreisje (waar de meeuwen oude routine van het uit de lucht pakken van broodkorstjes nog niet verleerd waren).

Op het eiland werden we opgehaald en dan is het al rijdend toch een verrassing waar je uiteindelijk belandt.

Nou, op de Bremakkers in een leuk chalet waar we eerst bijkletsten met koffie, en hoe lekker: stroopwafels. Daarna zingen. De terrasdeuren en het raam wagenwijd open voor een goede ventilatie (geen naaste buren). We wilden het risico op C zo klein mogelijk houden, maar met de heersende temperaturen sluit ik een gewone natte neuzen verkoudheid inmiddels niet uit.

Na anderhalf uur zingen lunchen.

Daarna een wandeling door duin en over strand.

Ik plukte er de eerste enigszins zure bramen.

Het bleef qua zon wat achter en wellicht daarom was het nagenoeg uitgestorven.

Wat het is? Geen idee maar het heeft wel mijn favoriete kleur.

Ach en dan is een dag eigenlijk te kort.

Wel wilden we een kwartiertje voor vertrek naar het vasteland bij de boot zijn zodat we nog tijd hadden voor een patatje. 

Dank W en Sopraan voor de leuke inspirerende dag.

We lezen dagelijks het dagboek van de wandeling naar Rome terug. Fijn om her te beleven en daarmee komen er ook weer bijzondere dingen op ons pad.

Zo was ik gisteren in de hospice toen er werd aangebeld.

Ik deed de deur open en begroette een dame die op de stoep stond.

Maar ik ken jou, zei ze direct.

O mag ik u dan even goed aankijken, want er gaat bij mij geen lichtje branden.

Nee, zei ze, je kent mij ook niet maar ik lees je blog. Via via kwam ik daar terecht vanwege jullie pelgrimstocht. 

En dan heb je ineens een gesprek.

Vanmiddag zat ik me wat te vervelen en zette de tv aan en het eerste wat ik zag: Joris Tegen de stroom in.

Daarin gaat Joris Linssen samen met zijn band Caramba op pelgrimstocht in Limburg en zingen ze liederen in ruil voor eten en een slaapplaats. Wij waren binnen een minuut samen met Joris op pad.

Aanrader dus.

Met groeten Ton

Harmonie

Vorig jaar begonnen we deze dag aan onze pelgrimstocht naar Rome. De meest spirituele pelgrimstocht die we maakten. En terugkijkend denk ik ook dat het niet verrassend is dat de gnostiek op ons pad is gekomen en ons zo aanspreekt. Die pelgrimstocht past qua ervaringen perfect in de gnostische traditie.

En deze dag is ook de dag dat we elkaar 26 jaar geleden ontmoetten en we 21 jaar geleden zijn getrouwd.

Feest. Daar hoort een bloemengroet bij

en natuurlijk een tompouce.

Het weer is vandaag wel een stuk plezanter want vorig jaar zag het er zo uit.

Vanmiddag hadden we een afspraak in de hortus. We gaan deze zomer weer enkele weekenden als gastheren bezoekers verwelkomen en de catering verzorgen en kregen info over de Corona regels. 

Daarna nog een uurtje genoten van de oase die een hortus toch is.

Where peaceful waters flow..... zong Chris de Burgh. De Japanse Iris doet daar nog een schepje bovenop.

De slak heeft het ook naar de zin.

In de succulentenkas bloeiden de cactussen. 

Spectaculair.

Met groeten Ton