Precies

Twee weken geleden kocht ik drie regenmeters.

Waarom drie, vroeg de man achter de balie, het regent niet eens genoeg voor een.

Regen valt hier best ongelijk. Hebben wij regen is het bij vrienden een dal verderop droog. Hebben zij ineens ‘heel veel’ regen gehad terwijl er dan hier maar drie millimeter viel.

Maar ja, wat is ‘heel veel’?

Nou uh een flinke laag in de kruiwagen of ongeveer een halve emmer.

Gisteren waaide het behoorlijk hard. En….dan zit ik binnen. Oefende de koorliederen die ik, nu ik weer als bas mag gaan zingen, voor een deel opnieuw moet instuderen. Ook maakte ik, lui op de bank liggend, een stuk of tien sudoku’s die ik trouwens niet allemaal tot een goed eind bracht omdat ik een puzzelboekje heb dat twee sterren moeilijker is. 

Zo tegen een uur of zes zag ik de eerste lenswolken van dit seizoen. Ze ontstaan in koude bovenlucht. Weersverandering? Met regen? 

Zo tegen een uur of negen ‘s avonds begon het te stormen en hoorde ik de buitenstoelen schuiven op het terras. Omdat ik nachtelijke geluiden vreselijk vind maakte ik snel een rondje om het huis om alles wat pal in de wind stond in de luwte te zetten. Terwijl ik daar mee bezig was begon het te spetteren.

Snel naar binnen en toen hoorde ik het lekker regenen. Er kwam zelfs een pink dikke straal uit de regenpijp. Een minuut en daarna was het droog.

Vanmorgen zat er niet eens 1, zegge een, mm water in de regenmeter.

Omdat jij je wellicht Remi voelt nu Rick er niet is, nodigen we je uit voor een lunch, kreeg ik vanmorgen een bericht van de vrienden in het dal.

Hoe leuk is dat?

Tegen lunchtijd pakte ik een van de regenmeters en vertrok richting Cómpeta.

Na de verwelkoming was een van de eerste vragen: hoeveel heeft het bij jou geregend?  

Niet eens een halve millimeter.

Nou bij ons ging het even flink te keer.

Met dat trok ik de regenmeter uit mijn tas en gaf het aan de vriend. Wel met de verplichting om vervolgens in millimeters precies te melden hoeveel het bij jullie heeft geregend.

Genoeglijk en heerlijk gegeten en tegen vieren was ik weer thuis.

Tijd voor een klusje dat ik al wil doen sinds we weer hier zijn: het verspenen van de Aloë zaailingen. 

Zocht toch nog maar weer eens op internet wanneer het de goede tijd is daarvoor.

Het kon. Ongeveer een kwart staat in een diepere bak met extra drainerende aarde. De rest van de zaailingen ga ik in verschillende charges verplanten om het risico te spreiden.

Piccolo zijn ze, de Cyclaambloemetjes. En wat vind ik ze prachtig. Ik groef wat knolletjes op in Italië tijdens de pelgrimstocht naar Rome van drie jaar geleden.

Ze hebben het naar hun zin.

Met groeten Ton

Eindelijk

Gistermiddag bracht ik Rick naar het vliegveld van Málaga. Ik ben dus weer een paar dagen ‘on my own’.

De afgelopen week deed ik weinig vermeldenswaardig want in het verslaan van feestjes en etentjes ben ik niet zo goed. Er was op dat vlak trouwens genoeg te doen. Allemaal gezellig en heerlijk.

Tja en om nu een blog te schrijven over het nat houden van potten en borders of over het gesomber over ‘de wereld’ of de aanhoudende droogte?

Wel leidden we samen een van de lange bloeiende takken van de Bougainville tussen de Cipressen door naar het hek. Maar met deze actie kon ik ook geen blog vullen.

Hier kunnen we wel wat kleur gebruiken en daarbij hoop ik dat het hek langzaam aan het oog onttrokken gaat worden.

Goed, Rick is dus een paar dagen weg en dan moet ik mezelf bezig houden. Dat lukt, zeker nu de temperaturen eindelijk weer werkzaamheden toelaten. 

Er liggen voldoende klussen te wachten.

Dit omgeploegde stukje border vraagt om hulp. Al weken maar het was me te heet.

Stenen weg halen, gleuf graven voor een nieuwe rand, stenen inzetten en aarde egaliseren.

En dan ziet het er weer een stuk beter uit. Zeker nadat ik ook nog de weg wat had schoongespoten. Het leukste, beplanten, laat nog even op zich wachten tot ik geschikte planten heb. 

Dan het houthok. In oktober komt er vier kuub haardhout en met de rotzooi die zich de afgelopen maanden heeft verzameld in het rechter deel krijg ik dat hout niet droog weg gestapeld.

Op zich viel het nog wel mee maar in de kratten zit aanmaakhout en dat moest nog wel in kleinere stukken gezaagd worden. Ook stonden er nog enkele kratten met hout bij het prieeltje. 

Zo, laat de houtboer maar komen.

Zondag lunchten we met vrienden en die brachten wat van hun overvloed mee.

Mango’s en wat voor mango’s? Heerlijke rijpe, geurende mango’s. We aten er al een paar op, de rest verwerkte ik vanmiddag tot moes.

En toen was ik wel klaar met de klussen bedacht ik. Maar verwerkte de tomaten die we ook kregen toch nog maar tot saus.

Ik ben helemaal tevreden met de gedane zaken en had geen tijd om te piekeren.

Met groeten Ton

Ingenieus

Van speeksel en fijngemalen plantendelen maken de papierwespen hun ingenieuze nesten.

Ik vind ze eigenlijk wel te pruimen ook al kunnen ze venijnig steken. Ze vliegen vlak om ons heen als we buiten eten en laten zich met rustige bewegingen zonder probleem weg wuiven.

Nog zo’n mooi soort bouwsel. Er worden eitjes in gelegd. Geen idee van wat soort insect het is maar we komen deze modderklontjes al jaren tegen. Maar altijd solitair en dan onder een uitstekend randje of in een hoekje. 

Toen ik afgelopen week het terras schoonmaakte en ook het afdak eens beter bekeek zag ik ineens een heel conglomeraat van die adobehuisjes. Ik vind dat wel leuk al dat spul rond huis en tuin.

Nu nog een paar zwaluwen want dat zou toch ook mooi onder dat afdak kunnen.

En nog iets.

Een stukje stengel. Ongeveer twee centimeter lang en haaks op de muur geplakt. Moet beslist met opzet gedaan zijn. Ook een insect? Lijkt me wel maar die zet dan wel heel kleine eitjes af.

Met groeten Ton

Het had zo leuk kunnen zijn

Nu moet de lezer me geloven op mijn woord.

Wat zou het leuk zijn als ik van alle stadia foto’s had gemaakt.

Omdat we zoveel mogelijk koolhydraat arm eten nemen we bij de ochtend koffie altijd wat noten met daarnaast afgewisseld enkele stukjes kaas of een beetje eisalade. Vanmorgen waren het nootjes en wat kaas. Waarschijnlijk is bij het snijden van de kaas een stukje afgebrokkeld en op de grond gevallen. Toen ik later terug in de keuken kwam was die kaas volledig bedekt met van die kleine miertjes (geen foto). Dikke looppaden met mieren liepen af en aan van ergens onder de deur naar het terras en vervolgens de tuin in (geen foto). Ik pakte het keukendoekje, maakte het nat en depte de kaas inclusief de mieren op en klopte het buiten op het terras af (geen foto).

Onverstoorbaar, wel pas na een paar minuten, namen de gewone mierenmanieren weer hun aanvang (zie foto). Na een uur was het stukje kaas volledig opgeruimd.

Omdat het lekkers nu buiten lag was er al heel snel van de mierenpaden in huis niets meer te zien. 

Slimme jongens die mieren.

Gisteren deed ik iets cultureels.

In Cómpeta wordt al een aantal jaren een Artwalk georganiseerd. Hoofdzakelijk zijn het schilderijen en wat beeldhouwwerk dat bewonderd kan worden bij de artiesten thuis. Maar dit jaar was er ook een concert. Pianomuziek die gecomponeerd was door een dorpsbewoner en werd uitgevoerd door de pianiste die ons koor begeleidde tijdens het zomerconcert.

Daar zat ik een half uur geïnteresseerd naar te luisteren. En dan vind ik het oprecht jammer dat er zó weinig publiek is. 

Met groeten Ton

Winter?

Los Zuecos waren aan het zicht onttrokken.

Tijd voor een stevige snoeibeurt van de Eleagnus. 

Voor sommige plantensoorten geldt: snoeien doet groeien. Niet alleen de Eleagnus maar ook de Bougainville hoort daartoe. 

Beiden moesten vorig jaar met het plaatsen van het nieuwe afdak bijna voor de helft worden teruggesnoeid en dat is te zien.

De bougainville maakte scheuten van een meter of vier en de bloeiende slierten hangen helemaal aan de binnenkant van de poort terwijl de struik zelf er ver achter staat. Die scheuten laat ik zitten en leid ik langs het hek en in de Cipres. 

De Eleagnus kwam met hetzelfde soort scheuten aanzetten maar dan maximaal een meter of twee. Een beetje veel. Dus opnieuw de snoeischaar ter hand genomen. Ik laat een paar scheuten staan om ze langs de pergola te leiden. 

Het water infuus voor de Acacia begint zijn vruchten af te werpen. Elke dag een gieter met 12 liter.

Zo zien de onherstelbaar verdroogde bladeren er uit.

En zo de bladeren die zich nog wel konden herstellen. Het zijn er niet veel maar ze zitten gelukkig door de hele kruin verspreid. Dat gaat goedkomen.

Zag vanmiddag op weg naar de supermarkt een avocadoboomgaard met ernstige droogteproblemen.

 

De meeste boomgaarden zien er sappig groen uit en de boeren hebben dan hun watertoevoer goed geregeld. (Meestal de vermogender boeren) Niet elke boer heeft dat en die vallen als eerste om.

We zien regelmatig aanplakbiljetten langs de weg om ‘watershares’ gevraagd. Dat zijn shares waarmee je je inkoopt bij een water bedrijf. Het geeft je recht op water, zolang het er is, zei men tegen ons toen wij 12 jaar geleden zo’n recht kochten.

Ook ons is laatst gevraagd of we niet een deel van ons water wilden doorverkopen. Er begint dus echt wel iets te knijpen.

Want water is toch echt van levensbelang. Een paar keer sproeide ik de meest droge borders nat en na een week is er duidelijk resultaat.

Deze Crinum bloeide in 2020 op 6 augustus en nu, nu. Bijna zes weken later. Zag vorige week nog geen bloeistengel dus deze bloem is zeer rap uit de bol geschoten. Alsof hij in de wachtstand stond voor water om dan direct zijn ding te doen.

Eerst maar eens kijken of het bevalt voordat we het gaan aankleden.

We sleepten de twee stoelen van de loungeset naar het boventerras. Dit terras gebruiken we in de winter. Niet dat het nu al zover is maar ach, je bedenkt wat en regelt het.

In de winter met de heersende wind uit het noorden zitten we op het terras boven de keuken het prettigst. De ochtend zon en een weids uitzicht, wat wil een mens nog meer?

Nou, uh, een lekkere fauteuil dus.

En nu zit ik er het blog te tikken. Lekker in de schaduw want het werd nog 29 graden vandaag.

Met groeten Ton

Purrepurrepurrrrr….

Dat er ‘s nachts van alles rond de woning kruipt, sluipt en vliegt weten we en toch is het leuk om een dier te zien dat we niet eerder zagen.

 Foto van internet.

Een bunzing. Ik ben er blij mee. Het betekent in ieder geval dat die dieren hier nog zijn maar misschien ook dat mijn tuin aanpak werkt voor ze en dat ze hier iets te zoeken hebben.

Het zijn de kleine positieve dingen waar ik kracht uit put.

Nou zijn er best veel zaken waar ik kracht uit haal. 

Maandagochtend wilden we nog even snel naar de kust rijden om fotokopieën te laten maken voor de koorrepetitie. Er hebben zich namelijk 8 nieuwe zangers aangemeld en die hebben bladmuziek nodig.

Zodoende stapten we al om negen uur in de Panda: start, purrepurrepurrrrrrrr.

Lege accu.

Wat nu?

Ik ga de planten water geven als ik het ff niet weet maar Rick gaat bellen en appen.

Mazzeltje, onze garageman had een thuiswerkdag en kwam met een kwartiertje om onze auto te starten om vervolgens achter hem aan te rijden voor een leenaccu. 

Kopieën op tijd in huis dus all was well.

Altijd fijn als er zangers komen die zang ervaring hebben of zelfs noten kunnen lezen en daar zaten er een paar van tussen. Helemaal goed. 

Beter werd het zelfs toen het tijdens de derde helft van de repetitie begon te spetteren. Iedereen opgewonden.

Maar pas in de nacht werden we wakker van het ruisen van water.

Vier en een halve millimeter zat er in de regenmeter. Weliswaar een druppel op een gloeiende plaat maar het rook allemaal lekker fris en de temperatuur was naar een aangename 20 graden gezakt. 

Dinsdag had ik het maandelijks uitje van de Gardenclub. Met de bus naar Mijas om Hacienda Los Arcos Vineyard te bezoeken. Een wijngaard waar men op natuurlijke wijze wijn maakt. Ze hangen het permacultuurprincipe aan. Gebruiken dus geen chemische middelen en proberen het ecosysteem zoveel mogelijk te herstellen. 

Er hingen onder andere nestkasten voor vleermuizen, op de paal links van het midden.

Ze hebben bepaalde plantsoorten geplant die insecten aantrekken die dan weer luizen eten. Er staan vijf soorten druivenstruiken in de gaard die om de vier rijen afwisselend staan geplant. Ook staan er rijen met Vetivergras dat gebruikt wordt om erosie tegen te gaan.

De wijngaard bestaat al een jaar of zeven en er is nog geen fles verkocht omdat de wijn in terracotta vaten rijpt en dat duurt wat langer. En mijn hemel: wat rook het heerlijk in de kelder. 

We kregen tijdens de rondleiding trouwens hapjes en wijn aangeboden, allemaal heel lekker, maar dus niet van eigen teelt. 

Ik werd er helemaal blij van. Grappig was dat het Vetivergras dat gebruikt werd, was gekocht bij een van de leden van de tuinclub. Nu volg ik al een  jaar of twee het wel en wee van Granja Caimito. Dat is een boerderij die met dezelfde principes werkt en hetzelfde Vetivergras gebruikt dat hij kocht bij de gatdenclubbers, maar dan om varkens te houden die de beroemde Iberische ham Pata Negra produceren. 

Na een heerlijke en aangename lunch terug op huis aan.

Daar kwam nog een prachtige toegift.

Vandaag en rustig daggie. Alleen een ritje naar de garageman. Nieuwe accu zit erin en Panda loopt als een zonnetje.

Met groeten Ton

Wat een werk

die amandel oogst.

   

Vijf hele amandelen waarvan ik er ook nog twee van de grond raapte. Vorig jaar viel de oogst al tegen maar dit is wel een dieptepunt. Nee een teleurstellende opbrengst. Met een minuut had ik de oogst binnen. Das dan wel weer fijn op de rustdag.

De aangekondigde regen kan komen. Ik ben er klaar voor om de inmiddels nog maar voorspelde 1 mm de tuin in te leiden.

Als eerste herstelde ik de arroyo die langs de weg loopt en gedeeltelijk moest worden weggehaald tijdens de reparatie van de riolering.

Voor.

Na.

Vervolgens zocht ik alle slangen bij elkaar, sorteerde ze op gelijke dikte en 

verbond ze zo economisch mogelijk aan elkaar. Daarvoor kocht ik wel een aantal verbindingsstukken.

Er lopen nu drie slangen vanuit de zwarte opvangbak helemaal de tuin in. En door de communicerende vaten kan ik het water ook op de wat hoger gelegen borders laten lopen.

Nu nog regen.

Je zou toch denken…….

Met groeten Ton

EHBD

De rook van de brand hing ver boven zee en kleurde oranje in de ondergaande zon. 

Ik maakte deze foto vrijdagochtend om negen uur vanwege de dikke vliegtuigstrepen en zag een nieuwe rookpluim net boven de bergrand uitkomen.

Het brandde nog de hele dag en pas aan het begin van de avond zagen we geen nieuwe rook meer ontstaan. 

‘s Avonds toen de volle maan opkwam, kleurde die prachtig oranje door de rook boven zee en ook de licht reflectie op het water was oranje. Prachtig. Maar de Ipad wilde het schouwspel niet scherp stellen en toen ik het fototoestel wilde proberen gaf die aan: lege batterij. 

Vrijdag waren we druk. Om half elf vergadering van het koor committee, vervolgens lunchen met Patricia, daarna zingen in het gelegenheidskoor voor Remembrance day en aansluitend een gesprek met twee nieuwe koorleden voor ‘ons’ koor. Helemaal mijn dag en zeker ook omdat het leuk, informatief, gezellig, lekker, onderhoudend en succesvol was.

Er is alweer wat meer rust ontstaan. De schrik is wat gezakt en we zijn hier weer gewoon thuis. Dat laatste gaat trouwens altijd heel snel. 

Door de rust zie ik nu dingen waar ik eerder overheen zag.

Ik ontdekte een trosje witte bloemen van de Stephanotis. Ik plante die vorig jaar onder de Ceder met het idee om hem door de boom te laten klimmen. Omdat de plant nog zo klein valt hij helemaal weg maar de geurende bloemetjes trokken dus nu toch de aandacht.

Ik was ze vergeten. De zaadjes van de Aloë die ik vlak voor ons vertrek nog snel zaaide in een bakje en in het terrarium zette.

Een geweldig resultaat. Beter dan ik had durven dromen, zeker omdat er geen verzorging was voor de kiemplantjes. Het klimaat in het terrarium is dus zeer geschikt. Wel was de aarde wat droog dus heb ik er wat water over geneveld.

Nadat ik Eerste Hulp Bij Droogte verleende aan de water gestreste struik zie ik dat de blaadjes die nog niet helemaal verdroogd waren weer opknappen. Die gaat het wel overleven. Bij de Acacia zie ik nog geen verschil maar ik ga voorlopig onverdroten door met een waterinfuus. 

Vanmiddag een nieuwe brand bij Cómpeta. Bijna op dezelfde plaats als de vorige twee brandjes. 

De brandweer is er hier altijd snel ter plaatse.

Aan de zwarte rook te zien staat er een huis of schuur in brand.

Het overgrote deel van de branden wordt veroorzaakt door de mens. Vanwege onachtzaamheid of opzet. De afgelopen dagen zagen we enkele keren ook dat er vuurwerk werd afgeschoten en zelfs nog een rookpluimpje van een snoeiafvalfikkie. Tsja, denk ik dan: waar zit je met je verstand.

Dingen die nooit veranderen. Net als de weersverwachtingen.

Al weken hebben ze het over de storm Danielle. Veel regen over heel Spanje. Hier zelfs 10 mm. Maar de afgelopen dagen is die hoeveelheid teruggebracht tot 1,7 mm. Toch ga ik de waterwerken installeren want ik neem geen enkel risico op het mislopen van water. Elke druppel telt.

Met groeten Ton

Brand

Het bericht kwam niet als een volslagen verrassing maar was wel veel slechter dan verwacht. Mijn jongste broer, twee jaar ouder dan ik, belde gisteravond met het bericht dat hij uitgezaaide prostaatkanker heeft. Beter gaat hij niet meer worden. Alleen rekken is nog mogelijk.

Meer kan ik er niet over zeggen want het is nog te rommelig in mijn hoofd.

De klussen die ik vandaag deed kwamen uit het potje gedachten verzetten. 

Ik sjouwde wat met potten en planten om het terras weer aan te kleden. Wel deed ik dat met rust en aandacht. Ik nam zelfs van alle grote bladeren het stof af (er vielen vorige week enkele spetters regen, precies genoeg om alles vies te maken). Normaal gesproken zou ik daar geen of minder tijd voor nemen. 

Tevreden met het resultaat en met hoe goed de planten zijn gegroeid tijdens onze afwezigheid.

In het natuurpark woedt een flinke brand.

Ik zag om half drie rook.

Deze foto is van half zes. De brandhaard schuift naar links en het lijkt er niet op dat de brand minder wordt.

Rick had contact met de Nederlandse buurman. Ze hebben hun huis in de verkoop gezet. 

We hebben de specificaties voor de nieuwe buren aan het universum gestuurd. We zouden graag een homokoppel zien. Aardige, rustige mannen die er permanent gaan wonen en waar we goed contact mee hebben. 

Met groeten Ton

The lucky ones

Je kunt gelukkig veel informatie vinden op het internet. Zo ook over de drukte op Schiphol.

Het is rustig vandaag (gaat over gisteren) wachttijd 90 minuten. 

Och denk ik dan: wat als het druk is? 

We namen toch maar een trein eerder. Op het vliegveld werden we keurig de lange buitentent ingeleid. Er heerste een wat berustende sfeer. Na een minuut of tien schuifelden we dan toch de vertrekhal in en zagen de eindeloze slingerende rij voor de security.

Ik slaakte een diepe zucht maar bleef heel rustig. Komt er een medewerkster van Schiphol op ons af en vroeg of we alleen maar die kleine rugzakjes meehadden?

Ja.

Loopt u dan maar mee, zei ze.

We keken elkaar verrast aan maar volgden haar subiet. Er liepen nog vier andere uitverkorenen mee en we werden bij de security afgeleverd. Met vijf minuten waren we er door.

Hoe blij kan je worden?

Omdat het zo snel ging werd de wachttijd bij de gate wel weer wat lang, 2,5 uur, maar met een kopje koffie, de Ipad, een stoel en een leuk gesprek met een aardig echtpaar was dat geen probleem. 

Het inchecken ging wat rommelig. Een snauwende grondstewardess en veel seat changes zorgden voor veel irritaties. 

Toen ze naar mij snauwde vroeg ik haar om niet zo onaardig te doen.

Ook wij kregen dus een andere plaats maar dat maakt ons eigenlijk niet zoveel uit. We kregen een stoel op rij 31 en liepen als laatsten het vliegtuig in. Door het vliegtuig lopend zien we dat onze ‘oude’ stoelen nog leeg zijn. Das raar. En er waren best nog veel lege plaatsen. Maar goed. Wij lopen naar achteren en daar staan een stuk of tien mensen allemaal te wachten op een zitplaats. Omdat wij de laatsten waren konden de stoelen nu pas weggeven worden. 

You are the lucky guys, zei de steward en nam ons mee naar……

Een plaats met extra beenruimte. Wat heerlijk. En we konden er extra lang van genieten want met tegenwind duurde de vlucht bijna drie uur.

Op Malaga stond vriend Bert al klaar en met een uurtje waren we boven op de berg. Hoe heerlijk kan het zijn?

Het rook naar ‘Het Zuiden’, de cicaden tsjirpten en we hoorden zelfs nog een paar krijsende wilde zwijnen. Goed om weer thuis te zijn.

Het was wel warm in De Klompen. 28 Graden. Te warm om te slapen dus deden we de airco toch maar aan, elektriciteit is hier ook schreeuwend duur, en sliepen dan ook heerlijk.

Vanmorgen.

Thee onder de acacia, op een bedje van afgevallen blaadjes, in de zon en een klein briesje. 

Eerst maar even genieten van de rust, daarna maar eens echt kijken hoe alles er bij staat.

N

Ik ben niet ontevreden. Natuurlijk is overal droogtestress te zien en er zijn planten dood gegaan maar dat is elk jaar het geval. Natuurlijke selectie denk ik dan maar hoe vervelend het ook is.

Waar ik wel wat ongerust over ben is de schade aan onderstaande struik Metrosidero

en de Acacia

Deze zien er slecht uit. Wel kregen ze al extra water maar ik houd mijn hart vast want de omstandigheden worden de komende weken niet echt beter ook al ontstaat er ‘s nachts condens en is de zonnekracht voelbaar aan het verminderen. 

Dat laatste is te zien aan de Drimia maritima die begint te bloeien en

de zon die net om 20.38 achter de bergen zakte.

Ik waste de auto, er vielen vorige week een paar spetters die alles modderig maakten en we reden naar de kust voor boodschappen en een bezoek aan de kapper die zag dat mijn haar wel een beetje raar was geknipt.

Morgen verder met huis en tuin.

Met groeten Ton