Luizen

Vanmorgen in de hortus kwam ik Sjaak tegen. 

Er zitten behoorlijk wat luizen op de hemerocallis, wil je ze al hebben?

Dat wilde hij en vanmiddag bracht ik ze bij hem thuis.

In de woonkamer stonden meerdere terraria met verschillende soorten tropische kikkers. Helemaal mooi en dan wil ik dat ook. Maar na uitleg en info zag ik er snel vanaf.

En dit kleine kleurige vlekje op de boomstam is een kikker. Nou uh kikker. Kikkertje bedoel ik. Het is ongeveer zo groot als een vingernagel.

Het lijkt mij dat twee luizen wel voldoende zijn voor een heel maal.

Met groeten Ton

Marcééééel, ik gooi je jas in de bossies hoor

Dinsdag opnieuw op pad. 

Weer naar Alkmaar waar we nog fietsbroekjes en een tent wilden kopen bij de Decathlon. Rick had al via de website gepreshopt dus hoefden we niet uitgebreid te winkelen want daar houdt hij niet zo van. 

De tent was niet op voorraad en konden we ook niet zien als showmodel dus besloten we die maar ongezien aan te schaffen. Ook kochten we vier fietsbroekjes met zo’n ingebouwd kussentje. Ík paste ze en zag er vervolgens uit als een baby met een volle luier. 

Misschien kunnen we over die fietsbroek een gewoon kort broekje aan zodat we er niet zo achterlijk uitzien stelde ik voor maar dat raadde de verkoper sterk af. Nou dat zal mooie foto’s opleveren tijdens de reis.

Nog een nieuwe lakenzak en vier paar sokken en klaar waren we.

Omdat we zo tegen 16.00 uur bij vrienden zouden zijn hadden we nog anderhalf uur over. We wilden eigenlijk op het stadsstrand gaan zitten maar dat zag er nogal verwaarloosd uit vanwege personeelsgebrek. We besloten langs de Singel richting het station te lopen en hoorden daar wat geschreeuw. Ineens zijn we 28 jaar terug in de tijd en roepen gelijkertijd: Marcéééél, ik gooi je jas in de bossies hoor.

Ik woonde indertijd aan de Molenbuurt op een huurzolder waarvan op de foto de dakkapel nog net zichtbaar is met zicht op de Singel. Ondanks lekkages en tocht heb ik er heerlijk gewoond. Nooit eerder woonde ik in een stad en het geroezemoes, de knetterende brommertjes of het carillon van de grote kerk deerden me niet. Wel vond ik het constante geschreeuw van zwervers en verslaafden die zich hele dag ophielden op het gras van de Singel onrustig.

Uiteindelijk kende ik ze van naam en kreeg ik ook redelijk door wie bij wie hoorde of wie elkaar wel of niet aardig vonden.

De Marcel uit de titel had een relatie met Yolanda maar die was niet zo heel harmonieus. 

Op een middag werd er heel veel gedronken en werd het zeer onrustig. Yolanda was al met ruzie vertrokken en Marcel vertrok later achterop een fiets van een vriend.

Weer later kwam Yolanda terug en riep steeds Marcels naam maar alles wat er gebeurde: geen reactie van Marcel.

Nu is er ook een garage onder het theater De Vest die aan een zijstraat van de Singel staat en Yolanda had het idee dat Marcel zich daar in schuilhield. 

Ze bleef schreeuwen dat ze Marcel’s jas in de bossies zou gooien.

Het is een zinnetje dat we soms zachtjes roepen als we ergens zwervers zien of nu we weer even op deze plek waren.

We besloten om bij het döner restaurant te gaan zitten dat aan de voet van mijn woonzolder staat. We dronken er koffie en aten een heerlijke börek met op de achtergrond het geschreeuw van een paar dronkaards.

Met groeten Ton

Het gaat over niks

Al een paar dagen van te voren was ik er mee bezig. De éénmiljoenste hit op het blog. Dus checkte ik zaterdag avond ongeveer elke paar minuten hoe de teller opliep. Want ik wilde per se een screenshot met 1000000 maken. Nou ja, het gaat over niks maar toch jammer dat ie ineens op 1000010 stond.

Je hebt trouwens niet zomaar een miljoen hits, ik deed er meer dan 11 jaar over. Die tien gingen wel heel snel.

Zondag na de hortus werkzaamheden direct met de trein naar Alkmaar. Daar hadden we een etentje met zus en vrienden. Elk kroonjaar wordt gevierd met restaurant bezoek. Dit jaar voor de vriendin die zestig werd. Eigenlijk was dat vorig jaar maar vanwege corona zijn we een jaar achter komen te lopen met als gevolg dat dit jaar de vriend 65 gaat worden en we twee etentjes gaan hebben.

Niet alleen heerlijk om elkaar weer te zien maar ook meer dan heerlijk gegeten bij Super Thai aan de Gedempte Nieuwesloot. 

Ook daar was personeelsgebrek. De kok kookte niet alleen maar sprong ook bij in de bediening en aan het einde, wij waren de laatste gasten, bracht hij zelfs nog een bestelling weg.

Maandagochtend vroeg op pad. Nu naar Velsen om de fietsen op te halen bij vrienden. Wij mogen hun stalen rossen lenen om naar Rome te gaan.

Nu zitten de vrienden in Italië maar hun dochters verwelkomden ons met koffie. Na uitleg, sleutel overdracht en tips stapten we op om naar Alkmaar te fietsen. Daar lunchten we bij een vriendin en terwijl het al begon te spetteren vervolgden we onze tocht richting Den Helder.

Inmiddels waren de zitbotten er al zat van maar dan is onze woonplek toch echt nog 40 verwijderd.

Het lijf zelf had er qua conditie geen probleem mee. Wel haalde het regengebied ons langzaam in en begon het natter en natter te worden.

Zodoende besloten we om in Schagen maar op de trein te stappen. En dan is het echt zo dat ‘het lekkerste van fietsen in de trein zitten is’. Warm, droog en snel en daarnaast ook nog een leuk gesprek.

Met groeten Ton

Dat zou ik ook wel willen

Een tropische kas en…….veel water.

Aan mijn snuitje is duidelijk te zien dat ik helemaal in mijn element ben.

Zowel gisteren als vandaag staan we als vrijwilligers in de Hortus. Was het gisteren als balie medewerkers en horeca. Vanmorgen, voordat de hortus opende voor publiek gaven we alle kassen en potplanten water. Een klus van twee uur. Bijkomend voordeel is dat dat wordt betaald. 

De wonderlijke wereld die hortus heet. 

Alle vrijwilligers hebben duidelijk iets met planten. Sommigen met cactussen, anderen met epifyten of de Japanse tuin. 

Zijn we aan het werk komen er altijd wel vrijwilligers of bestuursleden langs om nog even te kijken of ‘hun kindje’ er goed bij staat.

En dan zijn er ook vrijwilligers die een hobby hebben die een link heeft met de hortus.

Zag ik vanmiddag ineens Sjaak door de tuin struinen. 

Ik zoek voedsel voor mijn kikkers, vertelde hij.

He, dacht ik, waar heeft ie het over. Ik weet niets van kikkers in de hortus.

Blijkt dat hij thuis tropische kikkers houdt en zocht in de kassen naar groene luizen want die kikkers vinden die zo lekker.

Maar ik kan er niet een vinden.

Ik zag wel zwarte luizen in de palmenkas, zei ik.

Tja, daar zijn er zat van maar die eten ze niet. Ze pakken ze wel maar zo gauw ze merken dat het zwarte zijn spugen ze ze direct uit.

Net na onze thuiskomst uit Spanje bekeek ik de planten op ons balkon en zag dat er groene luizen op de Hemerocallis knoppen zaten. Ik drukte ze handmatig plat maar het is nooit zo dat ze in een keer allemaal weg zijn.

Dus nu heb ik aangeboden om de groene luizen aan Sjaak te geven. Hij zet ze dan op zijn net gekiemde sojabonen plantjes waar ze zich dan kunnen vermenigvuldigen en er voldoende voedsel is voor de kikkers.

Kijk, hier houd ik van.

En dan ook meteen maar even reclame maken.

3 Juli is het Japandag. Een aanrader om zowel de hortus te bekijken alsook deel te nemen aan allerlei activiteiten van de Japanse dag. Zie folder.

En…..ik ben er ook samen met Rick.

Met groeten Ton

Gewoon voor de mooi

Na een voorspoedige vlucht en treinreis waren we om 19.00 thuis. 

Want hier is het ook thuis. Eigenlijk meteen. Ook al vond ik het om vier uur bij aankomst op Schiphol gewoon donker. In de zin van een lager staande zon.

Een mooie kaart van zus en een buurvrouw die goed op de plantjes heeft gelet maken het heerlijk thuiskomen.

Tien weken weg uit Los Zuecos lijkt lang maar het verblijf hier is wat gefragmenteerd vanwege de trip naar Rome. Zodoende vandaag meteen van alles geregeld. Bloedprikken, naar de kapper, de apotheek, nieuwe plantjes voor op het balkon, afspraken gemaakt, sandalen gekocht

rondleiding in de hortus gehad omdat we de weekenden water gaan geven en ik deed een rondje langs mijn favoriete winkels. Want de tweedehands winkels zijn het Nederlandse equivalent van de Spaanse vuilcontainers. De vergelijking gaat beslist mank maar wat vind ik het er heerlijk om te struinen.

Ik kocht een mooie 5 liter pan met een stevige bodem en een koperen koekenpannetje. 

Bij thuiskomst keek Rick wat moeizaam na het tonen van mijn vondst.

Hebben we niet genoeg pannen?

Ja, maar dit is een lekkere tussenmaat en er kunnen nu wat slechtere pannen weg. Daar was hij blij mee want hij moppert nog wel eens als er geen plaats is in de pannencarousel of als er een deksel uit valt.

Dus gooide ik twee teflon keoekenpannen in de vuilcontainer en gingen vier pannen/pannetjes naar de recycling. 

Natuurlijk kocht ik ook nog iets waar ik gemakkelijk zonder zou kunnen leven maar vond de kwaliteit zo mooi dat ik gewoon hebberig werd.

Lijkt me Hindoestaans, weegt 1,7 kilo en is 40 centimeter in doorsnede.

Blijf nu met een vraag zitten: moet ik naar Tussen Kunst en Kitch?

Met groeten Ton

Segregatie

Dat klinkt beladen.

Wat ik ga schrijven is geen wetenschappelijk stuk omdat data ontbreken en…..daarnaast is er inmiddels voldoende wetenschappelijk onderzoek dat rammelt dus voel ik me vrij om te schrijven.

Als ik wel eens aan expats hier vraag of er contact is met Spanjaarden is het antwoord heel vaak nee. Soms wel met een naaste buur maar niet met Spanjaarden in het algemeen.

Veelal is de taal het grootste struikelblok ook al wordt vaak gezegd dat ‘het niet makkelijk is om echt contact te maken’. 

Er wordt dan ook veel in buitenlandse groepjes geleefd. Nederlanders bij Nederlanders, Belgen bij Belgen en Britten bij Britten etc.

Wij merken ook dat dat het makkelijkst is. We weten onderling wat cultureel bepaald is en wat wel en niet kan of mag. Aan een half woord heb je genoeg meestal zonder na te denken.

Goed. Ik zeg dan wel eens: we leven gesegregeerd. Een goed voorbeeld is het koor. Dat bestond jaren alleen maar uit expats en er werden alleen maar Engelstalige liederen gezongen. De concerten werden dan ook louter bezocht door buitenlanders. 

Ach en is daar iets mis mee? Wat mij betreft niet echt maar het is ongeveer dezelfde ervaring die wij hebben als we een week lang niet van de berg afkomen. De relatie met Spanje is dan eigenlijk volledig afwezig. We spreken Nederlands met elkaar, eten Nederlandse gerechten, kijken naar Nederlandse tv en het uitzicht waar we van genieten zou ook in Italië of Marokko kunnen zijn.

Terug naar het koor.

Nadat Rick dirigent werd van het koor en er een mini-committee (bestaande uit vier personen) kwam was een van de eerste dingen die we besloten dat we ook Spaantalige liederen zouden gaan zingen. Het toeval wilde dat er in September een Spaanse dame tot het koor toetrad. Daarnaast wilde Rick graag dat we het Kerstconcert in de kerk zouden geven. Er werd contact gezocht met de priester die er niet afwijzend tegenover stond en officieel mocht het nadat we van de bisschop daarvoor toestemming hadden gekregen. 

Zover als ik weet was dit de eerste keer dat het koor zong voor een gedeeltelijk Spaans publiek. (De priester had de mensen die de mis bezochten gevraagd te blijven voor het concert) En…..we zongen een Spaanstalig kerstlied.

We kregen veel positieve reacties op het kerstconcert waarbij de priester vertelde verrast te zijn dat dit koor in het dorp bestond. Toch ook wel een teken van de segregatie. Cómpeta heeft vierduizend inwoners dus is het nog wel te behappen wat er zoal in het dorp gebeurt.

Nu vanuit de gemeente het idee kwam om een culturele week te organiseren werden ook wij benaderd. 

Het mini-committee had inmiddels contact gezocht met de muziekschool van Isabel, de dirigente en zanglerares van het kinderkoor. Zij studeert aan het conservatorium in Malaga en de vraag was of zij wellicht een pianiste wist die ons koor zou willen begeleiden. Dat lukte en zo kwam er in maart een Spaanse pianiste. 

Al met al komt er langzamerhand wat ‘Spaans’ in het koor wat tot een sfeer verandering leidt. De focus gaat nu ook meer uit naar wat de Spanjaarden wellicht waarderen en waardoor ze naar een concert zullen komen. Dus meer Spaanstalige liederen en bijvoorbeeld samenwerken met een Spaanse club of groep. Dat werd het kinderkoor.

Voor het laatste concert was er ook behoorlijk wat overleg met de loco burgemeester en daarnaast studeerden we twee Spaanse liederen in.

Voor mij was het concert vooral ook geslaagd omdat er een gemixt publiek was, maar ook dat Spanjaarden tijdens het applaus nog eens roepen dat het geweldig was. Kijk en dan word ik wel blij. 

Natuurlijk zijn dit maar mini mini stapjes en wil het nog steeds niet zeggen dat we als persoon of koor volledig opgaan in het Spaanse leven maar het geeft wel het idee dat we ons best doen om in ieder geval een deeltje van het Spaanse leven te zijn. En dat het gewaardeerd wordt. Zo werden we nu gevraagd wat te zingen tijdens de dag van de ouderen in November.

Nou wil ik niet zeggen dat het de afgelopen week niet af en toe heet was maar de voorspelde vreselijke hitte bleef uit.

Zie ik vandaag een mooie foto van de opervlakte temperaturen tijdens de laatste hittegolf. Des te roder des te heter.

Zitten wij lekker in het koelere deel bij de gele pijl. 

Wellicht dat de slogan die de gemeente Torrox voert op waarheid berust: Torrox, el mejor clima de Europa. 

Met groeten Ton

Voorwaar voorwaar, ik zeg u

De astronomische zomer begon vanmorgen om kwart over elf.

En wat hadden wij????????

Regen. Het moet niet gekker worden, zegt men dan, maar van mij zou het wel mogen. 

Niet dat er een berg water naar beneden kwam, het meeste viel boven zee, maar het ruikt in ieder geval weer fris. Trouwens tijdens het buitje zakte de temperatuur naar zestien graden. Voorwaar voorwaar ik zeg u: het was gewoon koud.

Toch was het voor ons zondag.

De dag na het concert en we gloeien nog na. 

Het was een geslaagde avond. Er traden drie koren op, een blokfluitgroep en twee solisten.

Tja, als je nog geen grote ster bent met sterallures moet je gewoon je eigen zaal versieren, de stoelen klaarzetten

en de slingers ophangen. Maar dan heb je ook wel wat.

Coro de Cómpeta.

De blokfluitgroep.

Oei, geen foto van het barbershopkoor en de solisten Rick en Isabel. Isabel is de dirigente en zanglerares van het kinderkoor. De samenwerking met haar is zo goed dat er voor de toekomst meer in zit.

Het sluitstuk was het kinderkoor en ik kan niet anders zeggen dat ik onder de indruk was. Nu hebben kinderen nog dat heerlijke onbevangene en dat was niet alleen te zien maar ook te horen. Gewoon vrije expressie.

Gedurende de avond liepen er steeds mensen in en uit. Ik denk dat dat wel iets zegt over de ongedwongenheid van de Spanjaarden. Het leidde niet af van de uitvoeringen maar droeg wel bij aan de relaxte sfeer.

Waar ik zelf heel blij mee was dat direct na het einde van het concert er door een grote groep mensen inclusief toeschouwers meteen werd begonnen met het stapelen van de stoelen en het aftuigen van de versiering, de vloer werd geveegd en het afval verzameld. De zangers en muzikanten ruimden alle instrumenten, standaards, ventilatoren- want het was wel wat warm met 150 mensen in de zaal- op. Binnen een kwartier was er een lege zaal en konden we deur achter ons sluiten.

Op naar El Recreo waar de tapas vanaf 21.00 uur werden geserveerd.

Voordat die werden geserveerd, kregen we te horen dat we van de burgemeester bier en wijn aangeboden kregen vanwege al het werk dat we hadden verricht. Daarbij ook meteen de uitnodiging om in november de avond van de senioren op te luisteren met een aantal liederen.

De tapas waren heerlijk en terwijl we daar van aten, kletsten we met een groot deel van het koor inclusief gasten tot in de kleine uurtjes gezellig na.

Met groeten Ton

Gestoord

Gelukkig werd het hier geen 40 graden. Wel 34 en dat is te doen. Tenminste als je rustig in de schaduw van de acacia in ons ‘buitenkamertje’ kan zitten.

En dat deden we vooral de laatste dagen. Potje thee, sudokus maken, telefoonturen, soms wat doezelen in de stoel maar meestal staren over de Middelandsezee.

Vanmorgen begonnen we vanwege koelte en wat bewolking, er leek wel mist te gaan ontstaan maar uiteindelijk was het gewoon geheel bewolkt, eerst maar met huishoudelijke klussen en het schoonmaken van de auto. Dat gaf ook meteen wat afleiding. Vanavond is het concert en daar zijn wel wat zenuwen aan verbonden. 

Gisteravond zetten we alle stoelen klaar en versierden de zaal waarna we nog wat dronken op het plein in Cómpeta. 

Toch nog maar weer een keer proberen.

Twee weken geleden verzamelde ik opnieuw zaden van een grote Aloësoort. Dat deed ik al een paar jaar en soms komen er ook kiemplanjes maar niet een overleefde. Dat terwijl op internet staat dat het heel eenvoudig en succes altijd verzekerd is. Nu doet ons reizend bestaan geen goed aan een zaailingen leven. Voor het beste resultaat moet je er bij blijven.

Tja.

Als je drie keer hetzelfde doet met hetzelfde slechte resultaat moet je wat anders verzinnen.

Als ik het bakje met zaadjes nou eens in het terrarium zet. De planten die daar in staan, doen het al een jaar gewoon goed. Het is er vochtig en warm en ook is er meer dan genoeg licht. 

Aloëzaden kiemen binnen twee weken, staat er te lezen op het www. Ik zou dus nog net wat van de ontkieming kunnen zien voordat we naar het noorden afreizen. Om niet al het kruid te verschieten zaaide ik de helft van de zaden in een bakje en zette dat in de glazen bak.

Mocht er toch iets misgaan kan ik in september een nieuwe poging wagen.

En met een week waren de eerste groene puntjes te zien.

Foto van eergisteren.

En vandaag.

Ik ga er vanuit dat ze het de komende tien weken helemaal naar hun zin hebben, net als wij.

Ze worden in ieder geval niet gestoord.

Met groeten Ton 

Ach en dan zie ik bij thuiskomst dat ik heg blog gewoonweg niet goed heb gepost. Dus dan dan maar om 00.16.

Sommigen mensen wil je gewoon zoenen

Afgelopen dinsdag was de maandelijkse bijeenkomst voor de gardenclub. Een fundraiser waar iedereen stekjes, plantjes, tuinspulletjes, jam, chutneys of wat dan ook kon inbrengen voor verkoop ten goede van de club.

Ik nam drie potten nisperocompote mee en het gele aardewerk met planten.

Meteen na de opening waren de grote poten al verkocht.

De kleinere potjes staan hier nog op de kraam maar die werden ook verkocht. 

Met Engelsen kun je best een leuke dag doorbrengen. 

Ik kon met de voorzitster van de club meerijden naar de marktplaats die in de tuin van een mede tuinier werd gehouden. Derhalve moest ik wachten tot ze na afloop naar huis ging. En dat wachten was niet erg. Er werd al snel geroepen dat de laatsten konden mee lunchen.

En onder genot van een wijntje en zeer genoeglijke gesprekjes plakten er zomaar twee uur aan de bijeenkomst vast.

Wel kreeg ik vanmiddag een mail dat twee van de aanwezigen waren besmet met Covid. Gelukkig was het event buiten en zoende ik slechts een dame.

Ook al riep ik dat ik dat gezoen na de pandemie niet meer zou oppakken ontkom ik er toch ook niet helemaal aan. Sommige mensen wil je gewoon echt begroeten met een zoen.

Nu het koor de beschikking heeft over een elektrische piano is het oude keyboard verloot en Pat won het.

Dat keyboard brachten we vanmorgen naar haar toe en installeerden het en ze is er helemaal blij mee.

Meteen gaf ik haar instructies hoe ze op mijn blog kan komen. 

Ze wilde ons al volgen op onze tocht naar Rome maar kwam tot de ontdekking dat het blog in Dutch was en dat las ze niet. Dus nadat ik een snelkoppeling had aangemaakt en goed had uitgelegd van de vertaalkknop kan ze ons gaan volgen als we naar Rome fietsen.

Daarna lunchten we met ons drieën in La Herradura. Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Want was wat het druk daar. Nergens een parkeerplek en als 83 jarige wil je geen anderhalve kilometer wandelen in deze hitte. Dus zette ik haar af bij het restaurant en zochten Rick en ik naar een parkeerplek. Dat lukte maar duurde een stief kwartiertje.

Nu had Pat goede herinneringen aan het restaurant en dat was ook de reden dat ze daar naar toe wilde maar in de vijf jaar dat ze er niet was geweest is het er niet op vooruit gegaan. Duur en kwalitatief onder de maat en ook al herkende het personeel haar nog en was de bediening prettig was het toch een beetje een tegenvaller. 

De voorbereidingen voor ons vertrek vorderen langzaam. Het watersysteem is nagelopen, de planten staan weer in waterbakken, inclusief de plantjes die ik natuurlijk toch weer kocht op markt van de gardenclub. We zochten in de wandelspullen wat we allemaal nodig hadden of wilden gebruiken. En dat is bij elkaar best een flinke hoeveelheid . Daarvoor boekte Rick een extra koffer bij voor aanstaande donderdag 

Die koffer zou Rick vanmiddag alvast even van zolder halen.

Weet jij waar die rode reistas is?

Ja, in Den Helder boven op de kast in het fietsenhok.

Met groeten Ton

Stinken als een bunzing

Getver, wat een gore lucht hangt er, dacht ik gisteren bij het binnenstappen van de keuken.

Nu ben ik goed in het negeren van signalen die niet bevallen dus liep ik gewoon naar binnen waar ik niets rook.

Goed, na vier keer mezelf betrapt te hebben op ‘wel ruiken, niets doen’ begon ik wat rond te snuffen. Niets te ruiken in de ruimte waar de rolluiken inzitten. Ook het kleine vuilnisbakje rook niet raar. Zou er dan misschien een dood vogeltje in de schoorsteen liggen? In de kachel zelf was daar niets van te merken.

Nou ja, dan gaat het meestal vanzelf weer weg.

Vanmorgen zaten we al vroeg buiten aan de thee en nadat die op was liepen we samen naar binnen.

Wat ruikt het raar zei Rick na een minuut of wat waarna ik even diep insnoof.

Nou, dat is dezelfde geur die ik gisteren rook maar dan buiten bij de keukendeur.

Het komt van jou af, zei Rick wat vies kijkend.

En ja, het leek met me mee te gaan. Toen ik bukte rook ik dat het van mijn voeten kwam.

Nu had ik als puber last van zweetvoeten maar dat is jaren geleden.

Dan moet het van mijn tuinschoenen komen. Die stonden al een paar dagen onaangeroerd bij de keukendeur. Want als Rick er niet is draag ik als gemaksdier zijn slippers om snel in en uit te lopen. 

Ik liep naar buiten en snoof aan mijn schoenen. Het rechter exemplaar stonk als een bunzing. Onze verklaring is dat daar de genetkat op heeft gepiest. Die kat sluipt zeer regelmatig rond het huis en legt ook zijn keutels op de mat. Dat zullen we trouwens nooit zeker weten want ‘s nachts slapen we.

Anyway.

Ik liep er de pelgrimstocht naar Rome mee. Gebruikte ze nog drie jaar als makkelijk in te stappen tuinschoenen maar nu gaan ze weg. En eigenlijk mag dat ook wel want de zolen zijn volledig afgesleten en zitten er gaten in de zijkanten. Ook het binnenwerk is volledig vergaan en gerafeld.

Op zoek dus naar nieuwe schoenen.

De hittegolf.

Temperaturen tot 40 graden zijn er voorspeld. Afgelopen vrijdag zou de hitte al oplopen tot 35 graden met als hoogtepunt maandag en dinsdag.

Nu sliep ik donderdagnacht met de airco aan. 28 Graden was het in de casa. Oei, het wordt de komende dagen wel wat afzien als het nu al zo warm is.

28 Graden is als nachttemperatuur net iets te warm dus koelde de airco terug naar 26 graden. 

Als het overdag heet is wil ik ‘s avonds als het weer wat afkoelt de ramen openzetten voor frissere lucht. Daarvoor leg ik dan eerst de thermometer op het  hekwerk voor het raam aan de schaduwkant want ik wil geen warmere lucht in huis hebben dan de binnentemperatuur.

Toen ik vrijdagavond de buitentemperatuur checkte, was ik nogal verbaasd te zien dat het maar 24 graden was. Dus zette ik de ramen snel open en koelde het binnen lekker af. Derhalve sliep ik heerlijk zonder het gezoem van de airco.

Maar waar is die hitte nou?

Zondagavond kwart voor zeven in de schaduw. Het is eigenlijk, ik durf het haast niet te zeggen, gewoon wat frisjes.

Met groeten Ton

Brand en mislukte verrassingen

Als Rick een paar dagen weg is probeer ik wel eens een verrassing te maken voor als hij weer thuiskomt.

Elke ochtend veegt Rick het terras omdat er dan een paar duizend uitgebloeide bloemetjes van de Jasmijn liggen. Kom dacht ik vanmiddag: als ik dat stuk schaduwgaas onder de jasmijn hang, vangt die de bloemetjes op.

Nu is dat niet een nieuw idee want ik monteerde dat gaas een aantal jaren geleden ook al. Werkte toen heel goed.

Al werkend hoorde ik ineens een helicopter en dat betekent meestal brand. En dat was er. En vlakbij ook.

Nu is dit agrarisch gebied en dat bevat minder brandbaar spul dan een natuurpark daarnaast is de brandweer hier zeer bekwaam en alert waar het vuur betreft. Ik was dus niet heel verontrust ook omdat de stevige wind van ons huis afstond maar brand hoort echt tot de reële risico’s hier.

Naast twee helikopters waren er ook twee blusvliegtuigjes. De rode wolk is wat het vliegtuig uitgooide.

De helicopters gooiden zakken water over de vlammen. De brand begon in het dal achter de elektriciteitsmast links.

Bluswater konden ze nu dichtbij halen namelijk in het nieuwe waterdepot dat in het voorjaar is aangelegd. Hemelsbreed een kilometer van de fik af.

Na een uur was het onder controle. Tenminste dat leek het want een uur later hoorde ik toch weer helicopters. Ik zag geen rook meer dus ik denk dat het meer nablussen is. Het begon rond 14.00 uur en, het is nu 18.30, nog steeds niet klaar.

Goed, eerst mijn klusje afmaken.

Oei, het doek is te kort. Ineens realiseer ik me dat die jasmijn een steeds groter deel van de pergola bedekt.

Dit gaat niet werken en uur later liggen er alsnog weer bloemekes. Gelukkig zijn er erger dingen zoals brand en mislukte verrassingen.

Met groeten Ton

Het kan weer

Vandaag het grote rioleringsproject.

Natuurlijk was ik al om vijf uur wakker. 

Dat had niet alleen te maken met de werkzaamheden maar ook met de tropische nachttemperaturen die komend weekend alleen nog maar zullen stijgen onder invloed van cycloon Alex.

Om  zeven uur op om een ‘voor’ foto te maken. Nu is dat niet helemaal waar want de geraniums die bij het hek stonden, bracht ik gisteravond al in veiligheid. Wat er trouwens nog van overblijft valt te bezien zo midden in de zomer.

Anyway. De mannen arriveerden half negen. Drie man sterk maar de baas vertrok een uurtje later nadat de werkzaamheden waren besproken. En natuurlijk hadden de bomen geen invloed op het werk.

Tien minuten later

lag er al een boom om. (Links op de foto) 15 jaar groeien in een minuut ongedaan gemaakt. Nou ja, in ieder geval is er weer een berg snoeiafval.

Toen duidelijk was waar de buis loopt werd het beton doorgefreesd. Dat deed Salvador zonder gehoor of gezichtsbescherming. Wellicht heeft dat te maken met zijn naam en hoeft hij niet ‘gered’ te worden.

Daarna het beton in stukken hakken. Nu maakte ook dat behoorlijk wat lawaai maar niet zo indringend als het frezen en nu had Salvador wel oordoppen  op.

En de pijp opgraven.

Duidelijk een gevalletje van wortels in de buis.

Nieuw spul er in waarbij de diverse onderdelen ruimhartig met lijm werden ingesmeerd.

De boel weer dichtgooien.

En dan is het leed geleden. 

Nou uh, leed geleden. Het watersysteem moet hersteld worden, de goot voor regenwaterafvoer is over twee meter weggehaald, het perkje bij het hek is volledig geruïneerd en de sleuf heeft nog een laagje beton nodig. 

Nu komen de najaarsregens normaal gesproken niet eerder dan in september waarbij ik hoop dat dat niet opnieuw pas in januari is. Dus voordat we weggaan herstel ik alleen het watersysteem.

Met groeten Ton