Zeemandrolletjes

Nee, kou en regen deren me niet maar dat het zo donker is. Zelfs toen gistermiddag de zon scheen had ik het idee dat zij elk moment achter de horizon zou kunnen verdwijnen. En dat was zo rond 12.00 uur.

Nou ja. De agenda zit vol nu ik hier maar een kleine twee weken bivakkeer. Hospice, hortus, dineren bij buuf, bezoeken aan huisarts en tandarts. 

Vandaag een reünie van neven en nichten van moederskant.

Sommige van hen heb ik al jaren niet gesproken dus er werden oude herinneringen opgehaald. Dat begon al vorige week zei een neef die me begroette met hé Ton wat leuk om je te zien.

Uh maar waarom noem je me Ton, wilde ik weten.

Nou, ik herinner me nog dat je het niet leuk vond als we je Tos noemden en dat jij ons dan weer Zeemandrolletjes noemde. (De familienaam is Zeeman)

Oh, maar dat had meer te maken dat jullie er altijd Tos Caballeros van maakte.

Dus werd het weer gewoon Tos.

Met 26 mensen waren we en ik sprak er misschien acht en toch staan er blaren op mijn tong en oren. Zes uur waren zo voorbij. 

Daarna bracht ik nog een bezoek aan mijn schoonzus om haar te condoleren met het overlijden van haar 95 jarige moeder die deze week overleed.

En wat is dan twee uur?

Anyway: het was een dag naar mijn hart. Dagen die ik op de Spaanse berg wel eens kan missen.

Met groeten Ton 

Het werd weer geregeld

Onderweg naar de olijfoliepersing haalde ik zaterdagmiddag bij de ferreteria aanmaakblokjes voor de haard en een tube transparante kit. 

Lekker interresant.

Die kit gebruik ik om de glasmozaïeken te maken maar dat ligt stil omdat ik geen wasmachine ramen meer heb, nog glazen deksels van hapjespannen. Die laatste zijn zeer geschikt om minicactussen in te zetten.

Anyway. Toen ik na het olijf- debacel thuis kwam zei Rick dat we een eet uitnodiging hadden gekregen van vrienden aan de andere kant van de berg. De vriendin vroeg me of ik voor haar ook eens zo’n mooie glazen mozaïek zou willen maken.

Ja, hoor antwoordde ik maar heb geen schalen meer. Als jullie ook zouden willen uitkijken naar wasmachine deuren of hapjespandeksel dan kan ik aan de slag.

Gistermiddag was de bijenkomst voor Rememberenceday in Maro.

We waren nogal vroeg op pad want hadden de taak op ons genomen om het orgel mee te nemen en te installeren. Dat kwam goed uit omdat Rick dan ook meteen zijn solo Nella Fantasia te oefenen waar hij zichzelf op zou gaan begeleiden.

Het zingen tijdens de ceremonie ging helemaal goed ondanks de abominabele akoestiek en hitte. Zoals op de foto te zien is zit het koor in een serre en omdat het gewoon veel te heet is voor de tijd van het jaar was het qua temperatuur wat afzien. De draperingen zorgen niet alleen voor gezelligheid maar ook dat elke vorm van geluid in doeken gesmoord wordt. 

Maar er werden geregeld tranen gedept en neuzen gesnoten en daar doen we het voor.

Het geheel is altijd behoorlijk traditioneel en doedelzakken mogen dan ook niet ontbreken.

Ach en mannen in rokjes hebben toch ook wel wat. 

Waarom ze een mes in hun kousen dragen, wilde ik weten.

Dat is om zich tegen opdringerige mannen te verweren, werd me verteld. Britse humor.

De gezamenlijke lunch was zeer gezellig, lang en lekker. 

Zo tegen vieren op huis aan en dan is het mijn uitje. We komen dan langs vier vuilnisbakken.

Ik wilde graag een paar zwarte bloempotten hebben, een beetje een tussenmaat van een liter of anderhalf inhoud. Daar werd in voorzien.

Ook zag ik nog een stuk hout liggen voor in de haard. Dat bleek bij nadere inspectie een beeldje.

En na wat struinen zag ik ook nog een glazen deksel. Het universum zorgt voor alles.

Mijn dag kan dus niet stuk.

Goed. Eenmaal thuis ruimden we de auto uit en liet ik Rick mijn gevonden schatten zien.

O maar dat beeldje mag niet in de kachel hoor, dat kan mooi op de kast staan en past die glazen deksel niet op de koekenpan? 

Het beeldje mag blijven maar als de vrienden vanavond geen glazen schaal of deksel hebben dan wordt die deksel beplakt met glas.

Met groeten Ton

Deceptie

Het waren dagen met prachtige wolken.

En waarschijnlijk had men in het vliegtuig wel wat last van turbulentie aan deze kurkentrekker streep te zien.

Donderdagochtend waren er prachtige lenswolken te zien. Het lijken wel UFO’s.

‘s Middags kwamen de vrienden, die met de olijfoliepers, lunchen. En daar ging het gesprek natuurlijk over. 

En om in stijl te blijven kregen we een oliekannetje. Nu de olie nog. Van olijven uit eigen tuin. Hoe leuk kan het zijn?

Vanmorgen al heel vroeg wakker want voor dit soort zaken ben ik altijd een beetje opgewonden.

De olijven in mijn boom zijn al zwart geworden en daarvan oogste ik 6,523 gram. Ik wilde dat precies weten om te zien hoeveel procent opbrengst olie er zou zijn.

Zijn ze niet mooi?

Na de pluk vanmorgen nog ff een kopje koffie. 11November en wij genieten buiten van de belachelijk hoge temperaturen, we zitten in ‘het kleine zomertje van Sint Maarten’ en in de heerlijke geur van vuurtjes die de boeren stoken.

Aan het begin van de middag reisde ik de berg af het dal in om het oliepers experiment aan te gaan.

Het machien stond al volledig bedrijfsklaar. Eerst de nog groene olijven van de vriend.

Uh, tja, is dat goed? 

Nou uh, het lijkt niet op olie wat er uitkomt.

Dus links en rechts wat proberen ook al is er niet veel te experimenteren met een pers waar je boven olijven in gooit en waar de olie aan de andere kant vanzelf naar buiten zou moeten stromen.

Het werd dus een een grote deceptie. 

Het apparaat wordt verkocht als zaden-en olijven pers maar……..als je olijven uitperst komt er niet alleen olie maar ook water uit. Probleempje: hoe scheid je die?

Nou niet met dit apparaat.

Dus vinden we dat de voorlichting/verkooppraatjes over deze machine niet klopt.

Niet minder dan drek kwam er uit. Nu is dit wel de drek van mijn zwarte olijven maar de drek van de groene olijven zag er slechts een weinig minder onappetijtelijk uit.

Goed, drie manden met vruchten bleven achter op het slagveld en het oliekannetje bleef leeg.

Wel hadden we ondanks de teleurstelling een aangename middag.


Met groeten Ton 

Oogsttijd

Twee jaar geleden besloot ik voor het eerst om de olijven van de vijf door mezelf geplante boompjes te oogsten. Niet dat er een gigantische opbrengst was maar ik vond het toch ook zonde om de mooie vruchten te laten vergaan. 

Op dat moment waren de olijven zo rijp dat ze al zwart waren. Dat was op 13 januari.

Vorig jaar zaten er echt nauwelijks vruchten aan de bomen en viel er niks te oogsten. Maar dit jaar?

Ik schat toch gauw een stuk of veertig olijven. En……al helemaal rijp. Twee maanden eerder dan gewoonlijk.

Ze staan lekker in grof zeezout om de bittere stoffen er uit te halen. Duurt een week of zes.

Nu zijn dit niet alle olijven. Op het perceel staan ongeveer 50 bomen. Ze worden niet onderhouden dus de vruchtjes zijn klein. Niet alleen van de droogte maar ook omdat de bomen niet gesnoeid worden. Ik ga dat ook niet doen want de helling waar ze op staan is super steil en dat is me gewoon te veel gedoe.

Er staan een paar bomen nog net binnen mijn bereik en vanwege de tegenvallende oogsten door de aanhoudende droogte denk ik dat ik die toch ga plukken want de afgelopen dagen heb ik zo links en rechts eens goed op verschillende plekken gekeken hoe groot de olijven in andere boomgaarden  zijn en dan zijn de olijven aan mijn bomen eigenlijk helemaal nog niet zo gek.

Alle beetjes helpen. En….een van onze vrienden heeft een olijfpers en wil de olijven wel persen.

Daar gaan we het morgen tijdens de lunch over hebben.

De afgelopen dagen ben ik wat tuinklussen aan het doen. Het weer is heerlijk qua temperatuur en de wind is ook weer draaglijk. Want wat ging Ciarán ook hier te keer.

Deze zaailingen van de cipressen die ik in februari uit het grind viste en heel zen in de potjes zette zijn nu ongeveer twintig centimeter hoog en gezond. Ik plantte ze op verschillende plaatsen in de tuin. Onder andere om meer schaduw voor het waterdepot te creëren. Een lange adem is daarvoor wel nodig maar bomen plant je voor de volgende generatie. 

Ook haalde ik wat planten uit de kweekbakken en zette ik op een hopelijk goede plek in de tuin.

Daarnaast sleepte ik weer eens met de potplanten. Ik ga volgende week naar Nederland en wil voor Rick het water geven eenvoudiger maken. Dus staan de bakken met cactussen op het boventerras want dat is een lekkere droge en zonnige plek. De planten die regenwater nodig hebben staan bij elkaar en ik verplaatste een zooitje planten naar de vrijgekomen plekken in de kweekbakken. De overgebleven potten staan aan het watersysteem.

Lekker overzichtelijk.

Met groeten Ton 

En het bleef droog

Gisteren mijn kado-uitje gehad. 

Een wandeling aan de kust inclusief een lunch.

Afdalend naar playa de Cañuelo waar we bij bar el Paraiso een kopje koffie dronken. Toen hadden we er pas een half uurtje afdalen opzitten want  het hoeft geen prestatie te worden.

Op dezelfde plek maakte ik ook deze foto.

Het was toen nog heerlijk zonnig weer. Wel een stevig briesje maar dat hoort een beetje bij de kust.

Na de stop op weg naar Playa Cantarriján via klifpaadjes.

Het deed me sterk aan de wandelingen van de Vierdaagse van Cómpeta denken maar gelukkig lag het tempo wel wat lager omdat we, bijna als echte Spanjaarden, steeds even stopten om wat te kletsen.

En om te genieten van de mooie kust.

Hier komt de arroyo uit aan het strand en is ook het restaurant gelegen waar we heerlijk aten. We zaten eerst nog buiten onder een afdak maar de wind trok behoorlijk aan en het werd ook steeds donkerder.

Na een uur of drie leek het ons beter om op te stappen voordat het zou gaan regenen.

Het blijft droog hoor, orakelde ik, ik zie nog een sunny spot op zee.

Aan het einde van de kust is de bebouwing van Maro, Nerja en Torrox te zien.

Misschien wel omdat het weer wat dreigend en somber werd viel dit minuscule gele bloemetje op.

Na vijf kwartier lopen waren we weer bij de auto. Een heerlijke, gezellige en waardevolle dag.

Dank mannen.

Met groeten Ton.

Mark

Het is Rick die elk jaar na het overgaan naar wintertijd een week lang blijft roepen: maar in de natuur is het nu…..

Ik heb nauwelijks last van het gedoe met de klok. Op dit jaar na dan want mijn hemel: zondag wilde er maar geen eind aan de dag komen. En dan elke dag een uur te vroeg wakker.

Nou ja. Vroeg in de tuin om afscheid te nemen van de volle maan voordat ze zou verdwijnen in het zonlicht.

Altijd bijzonder om dit schouwspel te zien.

Er waren veel zaken waar ik deze week blij van was, werd en ben. Soms kleine dingen maar ook grotere die er voor zorgen dat ik tegenwicht kan bieden aan het nieuws. En in de meeste had ik geen aandeel. 

Onder andere dat het een onbewolkte avond was en ik vanuit mijn luie stoel vrij zicht had op de gedeeltelijke maansverduistering. Dat we met de helft van het koor gezamenlijk lunchten wat heel gezellig was. Dat er toch nog weer vijf mm regen is gevallen. Dat de schouderoperatie van zus goed is verlopen en last but not least er eindelijk weer eens een geboorte plaatsvond in de familie. De oudste zoon van wijlen mijn broer werd vandaag vader. Van een gezonde zoon.

Met groeten Ton 

Verwend

Als een voorbode was er woensdag een prachtig oranje zonsondergang.

Vijfenzestig.

Ik weet nog dat mijn vader die leeftijd bereikte en ik dacht: wat oud. 

En nu? Nu denk ik dat dat helemaal niet zo oud is. Wel jammer dat ik twee jaar langer op AOW en pensioen moet wachten. Maar ach: leef ik niet al jaren in een door onszelf gecreëerde gepensioneerde wereld.

‘s Nachts om 04.00 uur werd ik al door Rick toegezongen.

Wel wat vroeg maar vanwege het nachtelijk toiletbezoek waren we beiden wakker anders zou ik toch wat minder blij zijn geworden. Kom niet aan mijn nachtrust.

Ik kreeg een mooi gedicht van Rick dat begeleidde de kadoos. Een rugzak, en een grote terracottapot.

‘s Middag kwamen de gasten, zes man sterk. Vanwege de wat sterke wind zaten we aan de luwe kant onder de boom. 

Deze plek werd alom geprezen en waarom we hier eigenlijk met eerdere verjaardagen niet zaten.

Wat kreeg ik nog meer als kadoos? 

Een tuinplant, flessen bubbels, een wijnkoeler, een tegoedbon voor een dagtrip, bonbons en…….champagneglazen.

Met Rick’s verjaardag waren er meer gasten dan dat ik wijnglazen had en kreeg de laatst aangekomen gast wijn uit een theeglas. Daar kwam behoorlijk commentaar op. Dus kreeg ik nu een doos champagneglazen.

Tussendoor stroomden er berichtjes binnen en belde zwager, zus en neef. Met de eerste twee belde ik terwijl ik nog lekker in bed lag. 

Kortom: een leuke dag waarin ik behoorlijk verwend werd. 

Vanmorgen nagenieten en snoepen van de bonbons.

Met groeten Ton.

Dotje

Om het waterdepot op zijn plaats te krijgen sneuvelde er wel een stukje border. Een lastig stukje. Donker en met grote struiken die de aarde hebben ingenomen met hun wortels.

Daar kunnen alleen maar zeer sterke planten staan die niet kieskeurig zijn qua groei-eisen.

Dat zijn Aspisdistra’s. Ik hakte een grote kluit in vier delen en zette die in het vak samen met een Monstera. Die laatste houdt ook wel van een beetje schaduw. 

Een ander klusje. Het paard staat nu bovenop de afgezaagde pijnboom. 

Dat was dus een wel bestede dag en toen mocht het leukste nog komen.

De fik in de kachel. 22 Oktober. Best vroeg want vorig jaar stookte ik voor het eerst op 18 november. Met de weeromslag zijn de temperaturen flink gedaald, gelukkig gaat het samen op met regen. Na de 26 mm van vrijdagavond viel er zondag nacht nog eens 6 mm en vanmorgen drizzelde er ook nog eens 2 de regenmeter in. Al met al stroomde er ook een lekkere berg water het perceel op via de slangen.

De nieuwe wandelsokken hebben een klein probleempje: de L en R op de sokken zijn voor mij bijna niet te zien. 

Met mijn lievelingskleur oranje borduurde ik eerst een mooie L maar dat duurde me te lang dus de R werd gewoon een oranje dotje.

Werk net zo goed.

Met groeten Ton

Interne dialoog

Uiteindelijk begon het om 20.30 te regenen. Hard. Iets te hard naar mijn zin. En te waaien maar dat is altijd te hard naar mijn zin.

Het grootste deel van de 26 millimeter viel in twee uur tijd en daarna druppelde het nog een uurtje na. Dat druppelen gaf een heel knus gevoel terwijl we in bed lagen.

Zo zag het terras er de volgende morgen uit.

Vegen heeft dan geen zin. De slang moet er aan de pas komen om de boel schoon te spuiten.

De rest van de vrijdag stond in het teken van zingen. 

Eindelijk. Na meer dan drie jaar nadat ik het me had voorgenomen ga ik naar een zanglerares. We hadden een zangjuf in Cómpeta gevonden maar toen kwam Covid en daarna is zij uit beeld verdwenen. 

Ik ga nu naar een Nederlandse lerares in Torre del Mar. 

Later in de middag hadden we een repetitie met het Remeberancekoor en aansluitend een bijeenkomst met de eigenaresse van de muziekschool in Cómpeta.

En dat allemaal terwijl ik eigenlijk het liefst in de natte en zachte aarde zou willen wroeten.

Goed, dat deed ik vandaag.

Ik wil dan weten hoe diep het regenwater de grond heeft natgemaakt. 

Dat is een wat teleurstellend dun laagje. Op drie plaatsen controleerde ik dat en het was maar een centimeter of  vijf.

Op de plaats waar ik het water van de weg naar toe leidde was het minstens 15 centimeter nat. Dieper groef ik niet maar met dit resultaat ben ik blij.

Goed te zien hoe dik de humuslaag inmiddels is geworden en hoe kruimelig de laag aarde er onder. Daar ben ik heel tevreden over.

Ook zette ik planten in de nieuwe potten en daar gaat altijd een interne dialoog aan vooraf: wat moet er in?

In een mooie pot wil ik een mooie plant. Maar wil dat dan ook zeggen dat een niet zo’n mooie plant dan altijd in een lelijke pot moet staan?

Ongeveer net als dat alleen mensen met mooie benen in een korte broek of een kort rokje zouden mogen lopen.

Dat is niet eerlijk.

Dus staat er een Plumbago, met de belofte om uit te groeien tot een mooie grote plant, in de ene pot.

En een in de andere een Calathea die ik vorig jaar uit een container viste en de stimulans van een knappe bloempot goed kan gebruiken.

Er heeft wel een weeromslag plaats gevonden: het is weliswaar nog steeds zonnig maar de lucht bevat nu een koudje. Een beetje als de eerste mooie dagen in maart in Nederland. Het is dan ook heerlijk om buiten te zijn zonder dat het te warm is in de zon en het ruikt allemaal zo heerlijk fris nu het stof uit de lucht is gespoeld.

In huis was het gisteravond slechts 20 graden. Dat wil zeggen dat ik vandaag de kachel heb schoongemaakt maar met het zonnetje van vandaag hoeft de haard toch jammer genoeg nog niet aan vanavond.

Met groeten Ton 

Catch of the day

Gister aan het einde van de  middag reden we nog even naar de kust. Rick wilde wat kopieerwerk gedaan hebben voor het koor, ik kon meteen boodschappen doen en….wellicht nog wat mango’s scoren.

Nou is het met de mango’s gedaan want ik vond er niet een, de afgelopen week liep het aantal al schrikbarend terug en opkijkend naar de bomen wat hoger boven de weg waren die op een paar vruchten na helemaal leeg.

Jammer natuurlijk maar ik schat dat ik totaal zo’n 40 potten compote heb gemaakt waarvan er 24 op voorraad in de kast staan. De andere hebben we gedurende de oogsttijd opgegeten. 

Voorwaar voorwaar ik zeg u: daar ben ik zeer dankbaar voor.

Verder naar de kust leek ik naast een vuilcontainer een paar bloempotten te zien staan.

Oei, volgens mij zag ik wat bloempotten, riep ik uit.

Dan moet je meteen omdraaien want op de terugweg zijn ze weg, zei Rick.

En ja, een aardewerk pot en twee hoge plastic potten.

Nu was ik met die ene pot al heel tevreden maar die plastic dingen zagen er toch ook nog wel heel goed uit.

Neem alles maar mee werd er vanuit de auto geroepen.

Dus kieperde ik de inhoud van de plastic potten in de container. Tenminste: dat wilde ik maar de inhoud van een wilde er niet uit. Dus even goed kijken wat er nu inzat.

Een tweede aardewerk pot.

Nou ja. Wat een mazzel en beiden potten helemaal heel.

Wat heerlijk toch dat mensen goede spullen bij het vuil zetten.

De stenen potten moest ik nog wel flink poetsen want vanwege het zeer kalkrijke water hier zat er aan de onderrand een behoorlijke laag kalk aangekoekt. Maar met een oud scheermesje en een schuurspons is dat met een minuut of vijf verwijderd. Vanmorgen impregneerde ik de binnenkant en kan ik ze in gebruik nemen.

De plastic bakken zijn 55 centimeter hoog en krijgen misschien een kleurige verflaag en wellicht ook nog wat extra plantgaten aan de zijkanten.

De belangrijkste catch of the day moet echter nog gaan plaatsvinden: regen. 40 Millimeter moet er gaan vallen maar het is inmiddels 18.00 uur en nog steeds kurkdroog. 

Wanneer valt dat beloofde broodnodige water nou?

Met groetenTon

Adictos

De gaste kreeg nog een mooie zonsondergang maandagavond.

Na nog een relaxte ochtend, die trouwens begon met bewolking en wat regen, brachten we haar gistermiddag naar het vliegveld. Zo’n week met een gast vliegt om. Een beetje wandelen, terrasjes pikken, op restaurant gaan, ijs snoepen en kletsen. Heerlijk.

Na de drop-off reden wij naar de Decathlon voor een rugzak

en een pet met brede klep.

We zijn bijna klaar voor de camino Mozarabe en de camino Portugues die we in maart/ april willen gaan lopen.

Nog niet helemaal. Daarom zaten we nog een uurtje te verpozen aan het strand van Malaga. Wachten tot het kantoor van de Vrienden van Sint Jacob openging.

Hier haalden we ons pelgrimspaspoort.

Eerst een formulier invullen dat daarna nauwkeurig werd overgenomen in het grote boek waar alle pelgrims in staan vermeld die vanaf Malaga vertrekken.

En dan is het natuurlijk fijn als je wat Spaans spreekt en wij wat konden opscheppen over onze eerdere camino’s.

Adicto’s, hoorden we een van de mannen zeggen.

Tja, gelukkig wel een onschadelijke.

Na een donatie die voor het onderhoud en bewegwijzering wordt gebruikt kregen we het paspoort. Onze eerste ‘echt’ Spaanse. Alle eerdere verkregen we via het Nederlands genootschap van Sint Jacobus.

Tegelijkertijd zijn gistermiddag twee vrienden vertrokken richting Portugal voor een stuk camino van Porto naar Santiago. Ik gaf ze een Jacobsschelpje mee. Dat peuterde ik ooit, 28 jaar geleden, uit een stroomgeul in de Toscane.

Ik vond het best bijzonder om zo hoog boven zeeniveau schelpen aan te treffen en toen ik terug bij het hotel kwam en mijn schat liet zien aan een van de gasten kreeg ik een terechtwijzing. 

Dat zijn geen schelpen jonge man. Dat zijn fossielen.

Oh.

Drie had ik er en kom dacht ik: geef er een mee aan de vrienden dan nemen Rick en ik de andere twee mee. Ik houd wel van om met wat oud spul en symboliek op pad te gaan.

Dus haalde ik de boormachine te voorschijn om minigaatjes in de schelpen te boren. Dat ging dus faliekant mis. De eerste schelp brak waardoor ik wat schrok en mijn voet verzette. Bovenop schelp twee. 

Anyway.

Vanmorgen hoorden we regen. Slechts een teleurstellend minuutje maar de zon die door de mist en bewolking scheen maakte het helemaal goed.

En ik word altijd vrolijk van parels.

Na weken van voorspelde regen die dan altijd is verdwenen op de dag dat ze zou vallen staat er eindelijk dan voor morgen nog steeds 30 mm in de verwachting.

De slangen liggen klaar.

Met groeten Ton 

Bubbels, altijd goed

Vrijdagmiddag is de repetitie van het koor voor Remembranceday.

Zullen we dan eerst lunchen in het dorp en dan kunnen we ook nog even een rondje lopen.

Tja, en als je dan deze foto ziet van de arroyo, kloof of bedding waar alleen water stroomt als het hevig regent, wonen we toch echt in een mooi dorp.

Doet zelfs een beetje tropisch aan.

Goed om weer eens door de ogen van een gast te kijken.

Hoe vaak ben ik al wel niet langs dit piepkleine pleintje gelopen? Altijd word ik er blij van en nog nooit op de plaat vastgelegd volgens mij.

Dan ook meteen maar dit nisje.

We aten wat later een heerlijke pizza en hadden een goede repetitie. 

Daar konden we ook meteen even raad vragen.

We zijn uitgenodigd voor de opening van de nieuwe locatie van de muziekschool van Isabel. Maar geef je dan wat en zo ja wat?

Een fles bubbels is altijd goed werd er gezegd.

Dus togen we nogmaals het dorp in.

Het wijn en specialiteiten winkeltje.

En kwamen thuis  met een mandje met een bubbelfles en wat snoeperij.

Zaterdagavond was de opening. Precies om half zeven hoor, drukte Isabel ons nog op het hart toen we haar in het restaurant tegen het lijf liepen.

Dus stonden er om 18.15 om 18.30 en 18.45 voordat het lint om 19.00 uur werd doorgeknipt. 

Gelukkig hadden we een paar leuke gesprekjes en een uitnodiging om tijdens een kerstfair te komen zingen. Dat laatste gaat het voor mij niet worden want dan zit ik een weekje in het noorden.

Na de opening werden we eerst getrakteerd op een kort maar mooi pianoconcert. Daarna een rondleiding door de verschillende oefenruimtes en aansluitend een copa de vino of twee of drie.

Kortom: afwisselende dagen.

Met groeten Ton