Gisteren rees ik naar Utrecht

De vier weekend dagen gingen zonder moment van zon of verveling voorbij.

Voor een groot deel vanwege de voldoening die het hospice werk geeft. Ik deed elke dag een dienst en eerste kerstdag deed Rick dat samen met mij. 

Rick’s eerste dienst ooit en het beviel heel goed om samen te werken. Nu is Rick verpleegkundige dus kwam het werk hem niet vreemd voor. Natuurlijk wel wat zoeken naar spullen en soms ook waar de gasten verblijven. 

Toen we een van de gasten op bed hielpen met de po keken we elkaar wel even aan met een blik van: wat bijzonder om dit samen te doen. 

Wellicht voor herhaling vatbaar, vroeg ik later.

Ja hoor.

Een dag zakte de zon toch nog net zichtbaar onder de wolken achter de horizon.

Gisteren rees ik naar Utrecht.

Rees?

Ja rees. Er waren problemen met mijn NS- kortingskaart waar na veel gedoe er toch met de NS gebeld moest worden. Een aller aardigste dame stond Rick te woord maar ze bleef zeggen dat met een flex abonnement de gerezen dagen aan het einde van de maand worden afgerekend en dat dat heel makkelijk was.

Goed. Ik rees gisteren dus naar Utrecht voor mijn vijfjaarlijkse controle voor de hemofilie. Alles goed op een toch wat te hoge bloeddruk na en met de verzekering dat de hemofilie zorg in Spanje goed is en dat ik bij problemen een beroep kan doen op de Nederlandse kliniek. Dat is fijn om te weten voor mijn eventuele residentie na mijn pensionering. 

In de vijf jaar dat ik niet in de kliniek was is er verbouwd en het zag er allemaal weer prachtig uit. 

Al wachtend zag ik iets nieuws aan de muur.

Op een mooi geborduurd kussentje hing de sleutel waarmee Koningin Juliana in 1964 de Hemofilie kliniek in Bussum opende. 

Eigenlijk herkende ik het meteen want als achtjarige verbleef ik daar twee maanden om te revalideren nadat ik mijn arm had gebroken.

Anyway. Alle medicatie is geregeld en kan mijn Dupuytren pink weer geprikt worden. Maar daarvoor race ik volgende week met de trein naar Alkmaar.

Met groeten Ton

Zo makkelijk kan het gaan

Weer helemaal gewend aan het weer.

En…..viel er maar wat van de regen in het zuiden.

De wekkers stonden afgelopen dinsdag op 07.10. Dus werden om we om 06.00 uur wakker.

Zeheg?

Jaha.

Zou je niet liever 12 januari samen met mij terugvliegen in plaats van de zevenentwintigste?

Ja, hoor. Dat lijkt me heerlijk.

En voor 07.00 uur had ik een nieuw ticket.

We aten afgelopen dagen spruitjes met spekjes, zuurkool met worst en morgen staat er erwtensoep op het menu. Daar maak ik een grote pan van zodat we er ook met kerst van kunnen eten. Een kommetje op eerste kerstdag omdat we samen de middagdienst in het hospice draaien en daar dan ‘s avonds mee-eten. Tweede kerstdag eet Rick alleen snert omdat ik dan opnieuw een dienst in het hospice draai.

Natuurlijk zijn er ook fondantkransjes gekocht en is de eerste kerststol op een oortje na gevild. Rick roept stoer dat het bij die ene krans moet blijven maar morgen zijn de winkels ook open. Dus wie weet. Het vlees is zwak tenslotte.

Mijn nieuwe bril kijkt niet fijn dus ging ik terug naar Specsavers. Er werd direct een nieuwe oogmeting gedaan die dezelfde sterkte aangaf. Vervolgens werd gekeken of de varifocus op de goede hoogte zit. Die bleek te laag te zitten. Geen probleem. Er worden zonder kosten nieuwe glazen geslepen.

Werd ik de volgende dag gebeld of ik mijn montuur wilde inleveren zodat de nieuwe glazen op maat gemaakt kunnen worden omdat het model uit de collectie is gehaald.

Oei, vroeg ik: hoe lang duurt dat?

Twee weken in verband met de feestdagen.

Dat is wel lastig want mijn oude reservebril ligt in Spanje.

Geen probleem. U kunt een nieuw montuur komen uitzoeken.

Kijk: dat is nog eens een geweldige service. Hulde.

Met groeten Ton 

Het lag te verstoffen

Ik ben niet zo van een galerij aan de muur met foto’s van mensen die overleden zijn. Vind dat te confronterend of zo. Misschien zijn het er in mijn geval ook gewoon te veel.

Ook heb ik geen altaartje op een kast met portretten van ouders, broers en zus. Zelfs niet als het een beetje weggestopt staat zoals Rick dat heeft met dat van zijn ouders.

Wat ik wel leuk vind zijn voorwerpen die me aan ze doet denken. Gebruiksvoorwerpen of iets waar ik zelf een gedachte aan heb toegevoegd.

Bijvoorbeeld dit hoekje. De kachel kochten we met de erfenis van mijn ouders. En hoe blij kan je zijn met zo’n voorwerp waarmee ik me nog steeds in hun warmte kan koesteren.

Het portret schilderde ik ooit zelf naar een foto die, volgens mij, gemaakt is door Hans van Maanen. Het doet mij altijd aan mijn vader denken omdat hij wel eens een tukkie deed zittend aan tafel en er dan ongeveer zo bij lag. Wel een verschilletje: mijn vader een grote bos krullend haar. Maar toch.

En dan het kleedje op de stoelleuning. Het is gehaakt door mijn moeder. Al minstens dertig jaar geleden. 

Een paar weken geleden waren we even in een bed & breakfast en daar zag ik aan een muur een ingelijst gehaakt kleedje. Ik vroeg de eigenaresse of ik haar een plezier kon doen met een kleedje van mijn moeder. Dat was het geval dus zocht ik in de kast naar schatten die het daglicht al jaren niet hadden gezien. Ik vond de twee gehaakte kleedjes, waste ze en gaf er een aan de b&b dame. De andere hield ik zelf en die ligt nu over de leuning. Dat deed ik pas vandaag want het is de geboortedag van mijn moeder. 

Nog even terug naar zaterdag.

Zo’n concert is best wel een gedoe om te regelen maar het was het allemaal zo waard. Rick kreeg na het concert tientallen reacties en bedankjes. En er werden er ook nog veel doorgestuurd die andere koorleden hadden gekregen. 

De zenuwen spelen bij mij altijd nogal op maar als het concert dan eenmaal begint is dat weg. Ik kan niet anders zeggen dan dat we als koor relaxed zongen en……er geen grote fouten waren. Trouwens drie maanden repeteren is met een uurtje gezongen. 

Na het concert nam het koor ongeveer alle terrassen op het plein in bezit en konden we nog heerlijk zwelgen in het succes.

Voor degenen die het leuk vinden is onderstaande link die van het concert.

https://www.youtube.com/watch?v=g8tKut5Pm68

Met groeten Ton

Wachtstand

Het was een dag in de wachtstand.

Wachten tot we naar het dorp kunnen gaan voor het concert. 

Het voordeel van amateur zijn is dat jezelf alles moet doen en dat we ongeveer twee uur voordat het concert begint al in Cómpeta zijn. Spullen vanuit het repetitie lokaal naar de kerk slepen. Daar alles installeren, kerkbanken verschuiven en stoelen klaarzetten voordat de mis begint. Dan terug naar de repetitieruimte om in te zingen om daarna weer richting de kerk te gaan waar, als het allemaal aansluit, de mis net is afgelopen en wij kunnen beginnen.

Ach en net als vroeger toen ik Bugel speelde in de fanfare was ik ook vandaag de hele dag nerveus voor het concert.

Ik had gezorgd voor wat klusjes die ik zou kunnen doen om te tijd te doden. Er stond nog een vette afwas van twee dagen, de overhemden wachtten nog op een strijkbout, de schoenen konden wel een lik poets gebruiken en mijn wangen zaten onder een vijfdagenbaard. En omdat we zondag kennissen voor de lunch krijgen kuisten we tussendoor ook alvast wat in en rond het huis. 

Maar toch dreutelde ik tussendoor wat verloren over het perceel en zag wat zaken die me niet eerder waren opgevallen.

Voordat we eind juni naar het hoge noorden vertrokken en ik alle planten in de opvang zette vond ik de orchideeën er eigenlijk meer dan triest uitzien. De lelijke stukken knipte ik er van af en trok zelfs een hele stek uit de pot en gooide die weg. Kieperde die gewoon over het hek van het terras. Hop, uit zicht.

Vanmiddag controleerde ik het irrigatie systeem en zag dat de uitgetrokken orchidee in een struik was blijven haken. Mijn oog viel erop omdat er een flinke kluwen witte luchtwortels te zien was.

Nou, die heeft het naar zijn zin dacht ik en zag zelfs een nieuwe groeipunt. Ik heb de plant aan een dikkere tak van de struik gebonden waar hij zijn gang mag gaan maar waar hij het op eigenhoutje moet zien te redden.

Iets anders dat ik opmerkte. Een jaar of drie geleden vond ik een grote kluit Tillandsia. Een soort luchtplantje.

Ik zocht info op het internet waar stond dat de planten op het heetst van de dag wat halfschaduw willen. Nu kan de info wel eens wat tegenstrijdig zijn en dus besloot ik om de plant in drie stukken te scheuren en op verschillende plekken in de tuin te hangen. 

De rechterplant komt uit de yucca.

Vanmiddag keek ik eens goed naar de plant die aan de stam van een yucca was gebonden en voor een deel van de dag in de schaduw staat.En die zag er eigenlijk helemaal niet florissant uit. Vervolgens bekeek ik de plant die aan het hek hangt en de hele dag de volle zon krijgt. En dat was best een verschil.

Goed nog een klein uurtje en dan gaan we.

Met groeten Ton 

Je zou er bijna laat voor thuis gaan komen

Er zou vandaag een front overtrekken. 

En dat deed het. Het werd ook meteen negen graden kouder dan gisteren. Die temperatuurverlaging werd overigens goed voorspeld; de verwachte regen daarentegen niet.

Hoe lang hebben we dit huis nou? 

Zeventien jaar en eindelijk hebben we een oplossing voor een irritatie die er al vanaf het begin is.

Als we in het donker thuiskomen is het altijd klungelen om de sleutel in het slot te krijgen. Dat wordt voor een deel veroorzaakt doordat er een beschermkapje over het sleutelgat gedraaid kan worden. Een ander deel is het gebrek aan licht. Zelfs als de lampen van de buren branden kunnen we het slot moeilijk onderscheiden omdat de balken van de pergola hun schaduw precies over het slot laten vallen.

Sinds gisteren hebben we een oplossing. Een lamp op zonne-energie met bewegingssensor. 

Helemaal geweldig. 

Met groeten Ton

‘Tis koeler in huis dan aan zee

Zong ooit Boudewijn de Groot.

Nou vandaag en gisteren was dat hier het geval. Het werd 25 graden terwijl de temperatuur binnen op 23 bleef steken. Dat betekende dat zowel gisteravond als vanavond de haard niet aan hoeft.

Natuurlijk is het heerlijk dat het zulk warm weer is maar het is ook belachelijk heet voor de tijd van het jaar.

Gisterochtend was het om negen uur ‘s morgens al 18 graden. En ook heel fijn: geen wind. 

Wel lag er een vette laag mist op zee. En die bleef daar.

Gisteren hadden we laatste reguliere repetitie voor het concert van aanstaande zaterdag. Een goede repetitie omdat bijna iedereen present was. Daar schortte het de laatste weken nogal aan vanwege ziek en zeer. Ook wij blaften en niesten dat het een lieve lust was en derhalve sliepen we zelfs een aantal nachten apart. Heel ongezellig maar ook dat leed is weer geleden.

Ik ben inmiddels begonnen met het verslepen van de planten ter voorbereiding op het vertrek naar Nederland. Een aantal breng/geef ik weg aan een nieuw lid van het koor dat hier recent is komen wonen. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik minder potten krijg, het worden er zelfs steeds meer. 

Dat komt omdat sommige planten gewoonweg beter groeien in een pot dan in de volle, te droge, grond.

Ook is de deksel van de hapjespan omgekat tot vetplantenschaal en die heb ik gemaakt voor de vrienden aan de andere kant van de berg.

Met groeten Ton 

Kleine serie

Met de keiharde wind die er vandaag woei was het niet mijn weer.

Wel waren er de hele dag lenswolken. Die ontstaan als de bovenlucht heel koud is. 

Op hun mooist zijn ze als de zon ondergaat.

17.31 Uur

17.56 Uur

18.05 Uur

18.12 Uur


Met groeten Ton 

Trommelstokken

Aan het spiedend oog mankeert nog niets ook al ben ik niet heel erg tevreden met mijn nieuwe bril.

Afgelopen zondag wandelden we naar Torre del Mar en zag ik vanuit een ooghoek dat er lange peulen aan een boom bungelden.

Hé, dat lijkt wel op zaden van de Moringaboom. En ja. 

Helemaal rijp dus plukte ik er twee.

Ze noemen de boom ook wel drumsticktree vanwege die lange trommelstokachtige zaaddozen.

Mij doen ze trouwens meer denken aan van die driehoekige Toblerone chocoladerepen. Zeker toen ik de zaden verwijderde.

Anyway. Er is weer wat te prutsen met warmte, licht, vochtige aarde en zaden.

Maandagochtend werden we vroeg wakker van regen. Een beetje maar toch. 

Onder de bewolking scheen een klein randje oranje zonlicht en dat zou het enige zonlicht van de dag zijn. Het regende bijna de hele dag met als resultaat vier millimeter regen. 

Nu ben ik blij met alles maar een hele dag regen en toch maar die vier mm is wel wat karig.

Gisteravond begon het opnieuw te regenen en dat eigenlijk zonder dat dat voorspeld was. Vanmorgen zat er, o blijdschap, twaalf millimeter in de meter.

Omdat het heel rustig regende kon bijna al het water dat van de weg stroomde, via de waterwerken de tuin inlopen. 

En wat is dat heerlijk: druipende bomen. In Nederland was ik er in November wel een beetje zat van maar hier is het puur geluk.

Als extraatje konden we genieten van mistsluiers.

Vanmiddag hadden we gasten voor de lunch en die werd sinds lange tijd binnen geserveerd. Bij de brandende haard. 


Met groeten Ton 

Gele kruiper

Nu is het niet zo dat de grond lekker nat en zacht is geworden na de zes millimeter regen die gisteren is gevallen. Maar het is toch echt tijd om wat zaailingen in de tuin te zetten. Niet alle zaailingen want dat is altijd het geval: het zijn er uiteindelijk veel te veel.

Dat wordt weggeven.

Dit zijn de zaailingen van Aloë die ik in het voorjaar zaaide. Het rechterbakje in maart en het linkerbakje in juni. Blijkbaar is maart een betere tijd.

In de rode potjes staan zaailingen van vorig jaar en in de zwarte bak de grootste zaailingen van dit jaar.

De grootse zaailingen zette ik in de tuin. Altijd lastig om de tere plantjes in de harde werkelijkheid van het heersende klimaat te zetten. Maar fingers crossed en ik heb nog een stuk of 100 plantjes achter de hand.

De zaailingen van de cipres die ik in het voorjaar uit het grind viste zijn gezond en groot genoeg om uit te planten.

Deze plantjes moeten aan het irrigatiesysteem om te overleven.

Rustig zitten is aan mij niet zo besteed. En zelfs als ik eens zit, zie ik altijd wel iets wat mijn aandacht trekt.

Drie millimeter schat ik het beestje en toch zag ik het over het grind kruipen dus hup, fototoestel halen en fotograferen. Dat werd niks dus dan maar een steen mee met het beest erop naar een lichtere plek. 

De indentificatieapp kon er niets van maken. 

Is er een lezer met een antwoord?

Met groeten Ton 

Rugzak

We zijn inmiddels weer op de berg aangekomen en werden gisteravond getrakteerd op een mooie zonsondergang.

Een koude bovenlucht met lenswolken die voor de volgende dag regen zou moeten brengen maar……het was vandaag prachtig weer. De regen komt nu morgen.

Tijdens het behang afstomen bij de buren hadden we allerlei gesprekken. Onder andere over huisvlijt. Buurvrouw maakt schilderijen en gebruikt daarbij allerlei soorten materialen. Zo maakte ze een portret van het meisje met de parel en verwerkte daar knopen in.

Ik vertelde van de glazen wasmachine deuren en het strandglas en dat ik in en rond afvalcontainers struin naar bruikbaar spul.

Vlak voordat we naar Spanje afreisden kwam buuf langs om te zeggen dat ze allerlei spullen in de garage had staan die niet mee kunnen naar het nieuwe appartement en of ik wilde kijken of ik er iets van zou kunnen gebruiken.

En dat is altijd het geval. Een goede rugzak nam ik mee. Helemaal mijn kleur.

Dat betekent dat ik afscheid kan nemen van mijn ouwe trouwe rugzak die ik beslist vijftien jaar heb gehad.

De vroegste foto die ik kon vinden is van een januari 2013. De nieuwjaarsduik op het strand van Torrox.

Met groeten Ton 

Zeemandrolletjes

Nee, kou en regen deren me niet maar dat het zo donker is. Zelfs toen gistermiddag de zon scheen had ik het idee dat zij elk moment achter de horizon zou kunnen verdwijnen. En dat was zo rond 12.00 uur.

Nou ja. De agenda zit vol nu ik hier maar een kleine twee weken bivakkeer. Hospice, hortus, dineren bij buuf, bezoeken aan huisarts en tandarts. 

Vandaag een reünie van neven en nichten van moederskant.

Sommige van hen heb ik al jaren niet gesproken dus er werden oude herinneringen opgehaald. Dat begon al vorige week zei een neef die me begroette met hé Ton wat leuk om je te zien.

Uh maar waarom noem je me Ton, wilde ik weten.

Nou, ik herinner me nog dat je het niet leuk vond als we je Tos noemden en dat jij ons dan weer Zeemandrolletjes noemde. (De familienaam is Zeeman)

Oh, maar dat had meer te maken dat jullie er altijd Tos Caballeros van maakte.

Dus werd het weer gewoon Tos.

Met 26 mensen waren we en ik sprak er misschien acht en toch staan er blaren op mijn tong en oren. Zes uur waren zo voorbij. 

Daarna bracht ik nog een bezoek aan mijn schoonzus om haar te condoleren met het overlijden van haar 95 jarige moeder die deze week overleed.

En wat is dan twee uur?

Anyway: het was een dag naar mijn hart. Dagen die ik op de Spaanse berg wel eens kan missen.

Met groeten Ton 

Het werd weer geregeld

Onderweg naar de olijfoliepersing haalde ik zaterdagmiddag bij de ferreteria aanmaakblokjes voor de haard en een tube transparante kit. 

Lekker interresant.

Die kit gebruik ik om de glasmozaïeken te maken maar dat ligt stil omdat ik geen wasmachine ramen meer heb, nog glazen deksels van hapjespannen. Die laatste zijn zeer geschikt om minicactussen in te zetten.

Anyway. Toen ik na het olijf- debacel thuis kwam zei Rick dat we een eet uitnodiging hadden gekregen van vrienden aan de andere kant van de berg. De vriendin vroeg me of ik voor haar ook eens zo’n mooie glazen mozaïek zou willen maken.

Ja, hoor antwoordde ik maar heb geen schalen meer. Als jullie ook zouden willen uitkijken naar wasmachine deuren of hapjespandeksel dan kan ik aan de slag.

Gistermiddag was de bijenkomst voor Rememberenceday in Maro.

We waren nogal vroeg op pad want hadden de taak op ons genomen om het orgel mee te nemen en te installeren. Dat kwam goed uit omdat Rick dan ook meteen zijn solo Nella Fantasia te oefenen waar hij zichzelf op zou gaan begeleiden.

Het zingen tijdens de ceremonie ging helemaal goed ondanks de abominabele akoestiek en hitte. Zoals op de foto te zien is zit het koor in een serre en omdat het gewoon veel te heet is voor de tijd van het jaar was het qua temperatuur wat afzien. De draperingen zorgen niet alleen voor gezelligheid maar ook dat elke vorm van geluid in doeken gesmoord wordt. 

Maar er werden geregeld tranen gedept en neuzen gesnoten en daar doen we het voor.

Het geheel is altijd behoorlijk traditioneel en doedelzakken mogen dan ook niet ontbreken.

Ach en mannen in rokjes hebben toch ook wel wat. 

Waarom ze een mes in hun kousen dragen, wilde ik weten.

Dat is om zich tegen opdringerige mannen te verweren, werd me verteld. Britse humor.

De gezamenlijke lunch was zeer gezellig, lang en lekker. 

Zo tegen vieren op huis aan en dan is het mijn uitje. We komen dan langs vier vuilnisbakken.

Ik wilde graag een paar zwarte bloempotten hebben, een beetje een tussenmaat van een liter of anderhalf inhoud. Daar werd in voorzien.

Ook zag ik nog een stuk hout liggen voor in de haard. Dat bleek bij nadere inspectie een beeldje.

En na wat struinen zag ik ook nog een glazen deksel. Het universum zorgt voor alles.

Mijn dag kan dus niet stuk.

Goed. Eenmaal thuis ruimden we de auto uit en liet ik Rick mijn gevonden schatten zien.

O maar dat beeldje mag niet in de kachel hoor, dat kan mooi op de kast staan en past die glazen deksel niet op de koekenpan? 

Het beeldje mag blijven maar als de vrienden vanavond geen glazen schaal of deksel hebben dan wordt die deksel beplakt met glas.

Met groeten Ton

Deceptie

Het waren dagen met prachtige wolken.

En waarschijnlijk had men in het vliegtuig wel wat last van turbulentie aan deze kurkentrekker streep te zien.

Donderdagochtend waren er prachtige lenswolken te zien. Het lijken wel UFO’s.

‘s Middags kwamen de vrienden, die met de olijfoliepers, lunchen. En daar ging het gesprek natuurlijk over. 

En om in stijl te blijven kregen we een oliekannetje. Nu de olie nog. Van olijven uit eigen tuin. Hoe leuk kan het zijn?

Vanmorgen al heel vroeg wakker want voor dit soort zaken ben ik altijd een beetje opgewonden.

De olijven in mijn boom zijn al zwart geworden en daarvan oogste ik 6,523 gram. Ik wilde dat precies weten om te zien hoeveel procent opbrengst olie er zou zijn.

Zijn ze niet mooi?

Na de pluk vanmorgen nog ff een kopje koffie. 11November en wij genieten buiten van de belachelijk hoge temperaturen, we zitten in ‘het kleine zomertje van Sint Maarten’ en in de heerlijke geur van vuurtjes die de boeren stoken.

Aan het begin van de middag reisde ik de berg af het dal in om het oliepers experiment aan te gaan.

Het machien stond al volledig bedrijfsklaar. Eerst de nog groene olijven van de vriend.

Uh, tja, is dat goed? 

Nou uh, het lijkt niet op olie wat er uitkomt.

Dus links en rechts wat proberen ook al is er niet veel te experimenteren met een pers waar je boven olijven in gooit en waar de olie aan de andere kant vanzelf naar buiten zou moeten stromen.

Het werd dus een een grote deceptie. 

Het apparaat wordt verkocht als zaden-en olijven pers maar……..als je olijven uitperst komt er niet alleen olie maar ook water uit. Probleempje: hoe scheid je die?

Nou niet met dit apparaat.

Dus vinden we dat de voorlichting/verkooppraatjes over deze machine niet klopt.

Niet minder dan drek kwam er uit. Nu is dit wel de drek van mijn zwarte olijven maar de drek van de groene olijven zag er slechts een weinig minder onappetijtelijk uit.

Goed, drie manden met vruchten bleven achter op het slagveld en het oliekannetje bleef leeg.

Wel hadden we ondanks de teleurstelling een aangename middag.


Met groeten Ton 

Oogsttijd

Twee jaar geleden besloot ik voor het eerst om de olijven van de vijf door mezelf geplante boompjes te oogsten. Niet dat er een gigantische opbrengst was maar ik vond het toch ook zonde om de mooie vruchten te laten vergaan. 

Op dat moment waren de olijven zo rijp dat ze al zwart waren. Dat was op 13 januari.

Vorig jaar zaten er echt nauwelijks vruchten aan de bomen en viel er niks te oogsten. Maar dit jaar?

Ik schat toch gauw een stuk of veertig olijven. En……al helemaal rijp. Twee maanden eerder dan gewoonlijk.

Ze staan lekker in grof zeezout om de bittere stoffen er uit te halen. Duurt een week of zes.

Nu zijn dit niet alle olijven. Op het perceel staan ongeveer 50 bomen. Ze worden niet onderhouden dus de vruchtjes zijn klein. Niet alleen van de droogte maar ook omdat de bomen niet gesnoeid worden. Ik ga dat ook niet doen want de helling waar ze op staan is super steil en dat is me gewoon te veel gedoe.

Er staan een paar bomen nog net binnen mijn bereik en vanwege de tegenvallende oogsten door de aanhoudende droogte denk ik dat ik die toch ga plukken want de afgelopen dagen heb ik zo links en rechts eens goed op verschillende plekken gekeken hoe groot de olijven in andere boomgaarden  zijn en dan zijn de olijven aan mijn bomen eigenlijk helemaal nog niet zo gek.

Alle beetjes helpen. En….een van onze vrienden heeft een olijfpers en wil de olijven wel persen.

Daar gaan we het morgen tijdens de lunch over hebben.

De afgelopen dagen ben ik wat tuinklussen aan het doen. Het weer is heerlijk qua temperatuur en de wind is ook weer draaglijk. Want wat ging Ciarán ook hier te keer.

Deze zaailingen van de cipressen die ik in februari uit het grind viste en heel zen in de potjes zette zijn nu ongeveer twintig centimeter hoog en gezond. Ik plantte ze op verschillende plaatsen in de tuin. Onder andere om meer schaduw voor het waterdepot te creëren. Een lange adem is daarvoor wel nodig maar bomen plant je voor de volgende generatie. 

Ook haalde ik wat planten uit de kweekbakken en zette ik op een hopelijk goede plek in de tuin.

Daarnaast sleepte ik weer eens met de potplanten. Ik ga volgende week naar Nederland en wil voor Rick het water geven eenvoudiger maken. Dus staan de bakken met cactussen op het boventerras want dat is een lekkere droge en zonnige plek. De planten die regenwater nodig hebben staan bij elkaar en ik verplaatste een zooitje planten naar de vrijgekomen plekken in de kweekbakken. De overgebleven potten staan aan het watersysteem.

Lekker overzichtelijk.

Met groeten Ton 

En het bleef droog

Gisteren mijn kado-uitje gehad. 

Een wandeling aan de kust inclusief een lunch.

Afdalend naar playa de Cañuelo waar we bij bar el Paraiso een kopje koffie dronken. Toen hadden we er pas een half uurtje afdalen opzitten want  het hoeft geen prestatie te worden.

Op dezelfde plek maakte ik ook deze foto.

Het was toen nog heerlijk zonnig weer. Wel een stevig briesje maar dat hoort een beetje bij de kust.

Na de stop op weg naar Playa Cantarriján via klifpaadjes.

Het deed me sterk aan de wandelingen van de Vierdaagse van Cómpeta denken maar gelukkig lag het tempo wel wat lager omdat we, bijna als echte Spanjaarden, steeds even stopten om wat te kletsen.

En om te genieten van de mooie kust.

Hier komt de arroyo uit aan het strand en is ook het restaurant gelegen waar we heerlijk aten. We zaten eerst nog buiten onder een afdak maar de wind trok behoorlijk aan en het werd ook steeds donkerder.

Na een uur of drie leek het ons beter om op te stappen voordat het zou gaan regenen.

Het blijft droog hoor, orakelde ik, ik zie nog een sunny spot op zee.

Aan het einde van de kust is de bebouwing van Maro, Nerja en Torrox te zien.

Misschien wel omdat het weer wat dreigend en somber werd viel dit minuscule gele bloemetje op.

Na vijf kwartier lopen waren we weer bij de auto. Een heerlijke, gezellige en waardevolle dag.

Dank mannen.

Met groeten Ton.