Ik ben niet zo van een galerij aan de muur met foto’s van mensen die overleden zijn. Vind dat te confronterend of zo. Misschien zijn het er in mijn geval ook gewoon te veel.
Ook heb ik geen altaartje op een kast met portretten van ouders, broers en zus. Zelfs niet als het een beetje weggestopt staat zoals Rick dat heeft met dat van zijn ouders.
Wat ik wel leuk vind zijn voorwerpen die me aan ze doet denken. Gebruiksvoorwerpen of iets waar ik zelf een gedachte aan heb toegevoegd.
Bijvoorbeeld dit hoekje. De kachel kochten we met de erfenis van mijn ouders. En hoe blij kan je zijn met zo’n voorwerp waarmee ik me nog steeds in hun warmte kan koesteren.
Het portret schilderde ik ooit zelf naar een foto die, volgens mij, gemaakt is door Hans van Maanen. Het doet mij altijd aan mijn vader denken omdat hij wel eens een tukkie deed zittend aan tafel en er dan ongeveer zo bij lag. Wel een verschilletje: mijn vader een grote bos krullend haar. Maar toch.
En dan het kleedje op de stoelleuning. Het is gehaakt door mijn moeder. Al minstens dertig jaar geleden.
Een paar weken geleden waren we even in een bed & breakfast en daar zag ik aan een muur een ingelijst gehaakt kleedje. Ik vroeg de eigenaresse of ik haar een plezier kon doen met een kleedje van mijn moeder. Dat was het geval dus zocht ik in de kast naar schatten die het daglicht al jaren niet hadden gezien. Ik vond de twee gehaakte kleedjes, waste ze en gaf er een aan de b&b dame. De andere hield ik zelf en die ligt nu over de leuning. Dat deed ik pas vandaag want het is de geboortedag van mijn moeder.
Nog even terug naar zaterdag.
Zo’n concert is best wel een gedoe om te regelen maar het was het allemaal zo waard. Rick kreeg na het concert tientallen reacties en bedankjes. En er werden er ook nog veel doorgestuurd die andere koorleden hadden gekregen.
De zenuwen spelen bij mij altijd nogal op maar als het concert dan eenmaal begint is dat weg. Ik kan niet anders zeggen dan dat we als koor relaxed zongen en……er geen grote fouten waren. Trouwens drie maanden repeteren is met een uurtje gezongen.
Na het concert nam het koor ongeveer alle terrassen op het plein in bezit en konden we nog heerlijk zwelgen in het succes.
Voor degenen die het leuk vinden is onderstaande link die van het concert.
7 opmerkingen:
Ik herken veel in je verhaal over je tastbara herinneringen van je geliefden. Ik zal er eerdaags eens een blog over maken.
Ik heb mooie foto's van mijn moeder, maar die hangen niet aan de muur. Ik zie haar in mijn herinnering altijd voor me zoals ze was, jong, oud, gezond en ziek. Zo'n foto is maar een momentopname. Ik draag iedere dag een ketting die ik van haar heb geërfd. Het is een dikke zilveren ketting, soort slang, glad en tijdloos. Er gaat geen dag voorbij, of het moet op vakantie zijn, dan blijft de ketting thuis, dat ik de ketting niet draag.
Leuk om jouw verhaal weer te lezen, morgen ga ik naar het filmpje kijken, nu ga ik het journaal kijken Ton. Tot volgende keer!
Wat een prachtige blog Ton, vol met warmte en reflectie. Je schilderij is heel mooi en krijgt veel betekenis door het tukkie van je vader.. en het kleedje van je moeder, een weggeven en eentje houden. Fijn dat het zingen, oefenen en optreden weer mooi is afgesloten.
Wat een leuk idee. Ik heb ook zo'n kleedje, niet gemaakt door mijn moeder maar door mijn grootmoeder. Ik denk eens even na over inlijsten
Dus schilderen kan je ook al. Ton, je bent een man met veel talenten! Groeten, Elisa
Mooie herinneringen aan geliefde mensen, wat leuk dat je een kacheltje kocht. Ik erfde een kacheltje en voel ook de warmte van mijn ouders als hij brandt.
Wat een mooi concert gaven jullie, het plezier spat er vanaf. Rick heeft jullie (be)geleid.
"goed (be) geleid" natuurlijk.
Een reactie posten