Zweden

Het leven is zinloos. 

Alleen ik bepaal wat zinvol is in mijn leven.

Hetzelfde geldt voor elk ander mens.

Maar wat zou de zin zijn van 12300 Zweedse hits in een maand op mijn blog? Is dit de dagbesteding van een zonderling? Het gaat dan alleen om het aanklikken want het lijkt me stug dat die persoon al die blogjes heeft gelezen. Soms wel drieduizend per dag.

 

Bij de statistieken is niets te vinden van een website. Geen meldingen van een doorverwijs site. Geen reacties. Niets. Slechts meldingen door Google welke van mijn oudere blogposts zijn bekeken. De meesten tussen de tien en twintig keer per dag. Goed, ik heb wel een bezoekersrecord maar het stemt niet tot tevredenheid.

Ook op andere blogs zag ik dat er melding werd gemaakt van dezelfde wonderlijke sprong in bezoekers aantallen. 

Wel lijkt het sinds gisteren iets rustiger en kreeg ik slechts 80 hits. Vandaag tot nu toe 77.

Ik maakte me vanmorgen zinvol in de hortus. Wel mopperde ik net behoorlijk dat ik geen screenshot meer kan maken met de Ipad.

Met groeten Ton

Aan het front geen nieuws

Nou ja, geen nieuws is vaak goed nieuws. De kranten lees ik derhalve nauwelijks op het moment.

De dagen rijgen zich aan elkaar en de tailles worden ronder. Uit eten hier, uit eten daar en ook de maaltijden die ik mag meeëten in het hospice doen mij net iets meer voedsel op het bord scheppen dan strikt noodzakelijk is. Daarentegen is buuf gelukkig voldoende hersteld want de maaltijden die ik haar en ons voorzette behoren tot de favorieten en dus calorierijke.

Anyway. Morgen gaan we lunchen in Heiloo met de voormalig coördinatrice van de Palliatieve thuiszorg.

Dat combineren we dan meteen met wat andere bezoekjes. Onder andere gaan we naar de Japanse lerares om de compostwormen op te halen. 

Voor haar heb ik dan weer twee mooie Japanse schaaltjes gevonden in de tweedehandswinkel.

Nu maar hopen dat het Japans is en niet Chinees want daar kan ik het verschil niet echt tussen zien.

Ze worden ingepakt in het buitenste laagje van een karton waar waspoeder in zat. Heel toepasselijk hergebruikt, zeker met die fleurige Japanse teensokken.

Ook brengen we het klokje dat ik bij Rataplan kocht naar de vriendin die ooit zo’n klokje kreeg van haar oma.

Natuurlijk moest ik dan wel precies weten welke het van de 20 is. Het kan niet missen: de witte vierkante met de roosjes.

Dan zit de dag wel vol.

Gisteravond stond er een mand met gehaakte kleden in het hospice en wie dat wilde mocht er een uitzoeken.

Tja, voor mij zou dat die met geel oranje en paars zijn maar die werd ook door mijn collega het mooist gevonden en….. ze gunde hem mij.

Ach, eigenlijk heb ik al wel genoeg doeken en sjaals, zei ze.

Hier ligt hij quasi nonchalant gedrapeerd mee te kleuren met de paarse stoel.

Helemaal blij.

Met groetenTon 

Vriend voor het leven

De klokjes maakten veel reacties los.

Ook tijdens het etentje ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van zus met ons vaste eetgroepje. 

Een vriendin herkende op de blogfoto een klokje dat ze kreeg van haar oma toen ze haar eerste communie deed.

Ik ben er jaren geleden nog eens naar op zoek geweest, vertelde ze, maar kon het nergens vinden en nu zie ik het zomaar bij jou staan.

De collectie gaat dus met een exemplaar krimpen.

Buurvrouw lag al twee dagen met rugpijn op bed voordat ze aan de bel trok. Nou, is dat laatste ouderwets taalgebruik. Ze WhatsAppte vanuit haar bed of we boodschappen wilden halen.

Maar hoe doe je dat met warm eten dan?

Uh, uh.

Dus zaten we een paar dagen in het tafeltjedekje circuit.

Gelukkig gaat het inmiddels wat beter en komt ze aan tafel.

Leo is helemaal idolaat van buuf want die neemt steeds twee hondenkoekjes mee waarmee ze hem tot vriend voor het leven heeft gemaakt

Het is al zo dat hij haar herkend als ze haar wandel oefenrondje maakt en dan kwispelend voor het raam zit.

Met groeten Ton

Allergisch bij de tijd

Ik kon ze niet laten staan.

Deze klokjes en wekkers stonden vanmorgen bij Rataplan.

Terwijl ik ze stond te bekijken en ondertussen stond te dubben of ik ze zou kopen kwam er een medewerker langs.

Ik heb ze net in de stelling gezet. Het zijn hobby- objecten hoor. Ze doen het niet.

Nu vind ik dat geen probleem want hoe leuk ik klokken ook vind het, hoe gezellig het getik, dat laatste is alleen te verdragen bij een ander.

Ik kan simpel gezegd niet tegen getik in mijn eigen huis. Allergisch ben ik er voor.  Zeker als ik naar klassieke muziek luister komt het getik zo sterk naar voren dat ik niet in staat ben om de muziek nog te horen.

Je hebt gewoon last van misofonie, zegt Rick geregeld tegen me als ik weer mopper over een geluidje.

Maar goed. Eenmaal thuis met mijn schat bleek dus dat er veertien gewoon werken. Het is gelijk een kakafonie.

Een keer worden ze dus maar opgewonden.

Met groeten Ton.

Paars en rood

De rust is wedergekeerd.

Ik deed een paar dagen rustig aan. Ruilde zelfs een hospice dienst en zag af van bezoekjes aan de kringloopwinkel. Rick deed de boodschappen en de huishoudelijke klussen. Ik hoefde slechts mooi te wezen en mezelf te laten genezen. Dat laatste ging goed en er traden geen nabloedingen op.

Gistermiddag deed ik wel een middagdienst in het hospice en dat gaf geen probleem met de arm. Met mijn collega vrijwilliger kreeg ik een gesprek over fototoestellen en de korte levensduur ervan.

Maar ik heb nog een pocketcamera liggen die ik nooit meer gebruik. Die mag je gewoon hebben en heb je er in ieder geval een in reserve.

Hoe aardig is dat?

Vanmorgen weer naar Rataplan. Ik ga om de dag even kijken of er nog kleding is die ik kan gebruiken in Spanje. Ik leg een voorraadje aan want in Spanje kan ik passende nieuwe kleding al moeilijk vinden vanwege mijn lengte en in de tweedehandswinkels is dat niet minder.

Maar er was niets dat me aansprak. Wel zag ik een leuke draaistoel waarvan Rick al een maand roept dat ik daar naar moet uitzien. En wat doet het universum dan?

Een mooie paarse draaistoel die heerlijk zit. 

Helemaal tevreden.

De vriendin uit Drenthe stuurde nog een foto van de brand. (gemaakt door een buurman) De foto is vlak nadat wij de Panda weghaalden die naast het houten schuurtje rechts geparkeerd stond. De brandweer is dan nog niet gearriveerd.

Met groeten Ton

Automutilatie

Ook al droomde ik druk, het ging niet over vuur.

Vanmorgen naar de hortus voor mijn wekelijkse ochtend Japanstuinonderhoud.

Zou jij de oevers van de rivier willen opknappen?

Natuurlijk wil ik dat. Zonnetje er bij, wat klooien met water en modder. Wat wil ik nog meer?

De rivier in de Japanse tuin is opgebouwd uit grote rotsblokken, keien en grind. De kleinere stenen die gedeeltelijk in het water liggen zijn glad van algen en mos. Het is daarmee best lastig om mezelf al werkend in balans te houden. En misschien had ik ook nog wel wat last van de gebeurtenissen van gisteren maar al worstelend met een mes om de wortels en uitlopers die van de planten aan de oevers het water ingroeien los te snijden, haalde ik met een wat onhandige move een grote jaap in mijn onderarm.

Het bloedde als een gek.

Dus na anderhalf uur gewerkt te hebben werd ik afgevoerd naar de spoedeisende hulp.

Gelukkig geen aders geraakt en de wond is ook niet diep maar best groot. Het hoefde derhalve niet gehecht maar werd afgeplakt met hechtplijsters en afgedekt met een drukverband. Ook kreeg ik nog een tetanus injectie, een sling om de arm hoog te houden en het advies om rust te houden.

Het houdt wat. Ik en rust houden.

Vanmorgen had Rick contact met de vrienden in Erica. Nog steeds geschrokken maar ze worden goed opgevangen, ze verblijven o.a. een week in een hotel, en de grote schoonmaak in het huis is door de verzekeraar voortvarend ter hand genomen. 

Met groeten Ton

Het is maar goed dat je niet weet wat er boven je hoofd hangt

We deden een rondje Drenthe.

Maar eerst vierden we gisteren onze tweeentwintigste trouwdag en dat we elkaar 27 jaar geleden ontmoetten. Dat deden we met een Tompouce.

Daarna reden we naar Exloo om een oud collega te ontmoeten waar we vier jaar bijpraatten met koffie en gevulde koek. Vervolgens op naar Erica om onze mede Romegangers te zien. Altijd leuk. 

Het gaat er altijd heerlijk ongedwongen aan toe en zo zaten we samen met Monique en Barry heerlijk op de waranda van de door Barry in Amerikaanse stijl gebouwde schuur te genieten van de zon en het dinner. Na het eten was er nog genoeg tijd over om net de grens over in Duitsland een paar oude eiken te bekijken.

1000 Jaar oud zei Barry.

En inderdaad de bomen waren indrukwekkend.

Helemaal mooi. Maar uh weet je zeker dat sommigen 1000 jaar oud zijn, vroeg ik. We waren laatst in Zuid Frankrijk en daar zagen we een eik van ongeveer 600 jaar en die was eigenlijk indrukwekkender.

Nou voor zover ik weet staat dat op de infoborden.

Tot we op de terugweg de info zagen staan en ik er toch een beetje als ongelovige Thomas een blik op wierp. 500 Jaar vermeldde het bord waarna ik mijn gelijk wilde halen en dit aan Barry liet zien.

Uh, ja maar dan moeten die borden er dus er al 500 jaar staan.

Het was een heerlijke wandeling.

Vanmorgen zouden we rond half elf naar onze buren rijden die op de camping staan in de buurt van Dwingeloo. O, zei Barry gisteravond, dan kunnen we morgenochtend nog een uurtje met de boot over het kanaal varen als jullie dat willen.

Natuurlijk wilden we dat en zo werden de wekkers op 7.30 gezet.

Om half zeven sloeg Leo aan.

Foei. Stil.

Rust.

Twee minuten later.

Tring, tring.

Hond blaffen en ik leek ook wel stemmen te horen.

Ik deed de slaapkamer deur open en hoorde Monique in paniek roepen dat we uit bed moesten komen.

Het volgende kan ik niet meer navertellen gewoon om dat er te veel in te korte tijd gebeurde.

De schuur waar we gisteravond nog zo heerlijk zaten te kletsen stond werkelijk in lichter laaie.

De foto is al van een kwartier nadat we buiten stonden en de brandweer al was begonnen met blussen.

Toen we naar beneden gerend waren met Leo onder de arm wilde ik via de achterdeur naar buiten maar dat was onmogelijk niet alleen door de hitte maar bijna nog meer door de overweldigende aanblik van de bulderende muur van vuur.

En daar sta je dan totaal ontredderd in je nachtkleding.

Gelukkig geen gewonden en ook de hond Maurice die door alle hectiek weg was gerend, werd later door de buren onder hun hoede genomen.

Zo tegen een uur of negen was de brand meester en werd ook duidelijk hoeveel schade er aan het woonhuis was ontstaan. Alle ramen gebarsten door de hitte en ook de houten betimmering had in brand gestaan. 

Ik heb soms het naïeve idee dat bij calamiteiten je nog kan afgaan wat ‘normaal’ was. Zoals gewoon door de achterdeur naar buiten gaan. Of langs de schuur naar het achtererf gaan om te zien of het varkentje geen gevaar zou lopen. Je kon nog niet op twintig meter afstand langs het vuur gaan vanwege de hitte en de overvliegende asdelen.

Dat alles nog los van de shock waar je in belandt.

Wel weer mooi om te zien was dat we door een van de buren werden opgevangen en wat te eten kregen.

Tja en dan krijgen Barry en Monique hulp, info en wat al niet meer van brandweer, politie en verzekering.

Zo rond half elf hebben we afscheid genomen, die boottocht houden jullie nog te goed, en zijn we naar Dwingeloo gereden waar we behoorlijk aangedaan aankwamen. Mijn hemel dit gaat niet in koude kleren zitten.

We werden hartelijk ontvangen, kregen niet alleen alle aandacht om ons verhaal te vertellen, maar ook een heerlijke lunch en later nog een borrel tegen de schrik.

Nu hangen we op de bank alsof we een kater hebben en lopen de gebeurtenissen van de dag nog maar weer een keertje na.

Met groeten Ton

Soms is een flinke stap voorwaarts een stap achteruit.

Vanmiddag had ik een afspraak bij de plastisch chirurg in Alkmaar om mijn door Dupuytren kromgetrokken rechterpink opnieuw te laten behandelen.

Aardige arts, legde precies uit welke behandelmogelijkheden er zijn en welke voor mij wellicht de beste zou zijn. Naar aanleiding van zijn vraag welk beroep ik uitoefende: geen/pensionado, ontstond er een gesprek over zingeving.

Anyway: half juli kan ik onder het mes.

Met mijn zingeving zit het de komende maanden wel goed. Vanwege de COVID is een aantal vrijwilligers gestopt en met de vakantietijd in het verschiet is het ook in het hospice soms puzzelen hoe de roosters vol te krijgen. BEL MIJ; Whatsappte ik naar de coördinatrice en dat deed ze dus staan er weer wat extra diensten in de agenda.

Van onze voormalig lerares Japans kreeg ik een flinke portie compostwormen aangeboden. Ik kan ze ophalen vlak voordat we naar Spanje gaan. Dus zoek ik op het WWW naar tips om zelf een wormenhotel te maken. Dat kan met plasticbakken en waar kan ik die beter kopen dan bij de tweedehands winkel. Daar ging ik vanmorgen al vroeg naar toe. Maar niks bakken wel iets anders. Iets waar ik eigenlijk helemaal niet zo heel veel mee kan doen maar waar ik wel heel blij mee ben want het is een kwalitatief mooi gemaakt ding.

Een roetsvrijstalen jerrycan. Hij gaat mee naar Spanje. En ja, er staat al drie weken een doos in de slaapkamer om spullen in te doen die we mee terug nemen.

Met de ex-camera van zus ben ik aan het experimenteren en daarvoor ging ik naar de hortus waar ze net de koikarpers aan het voeren waren. Volgens mij een mooie scherpe foto.

Wel anders dan die van het melkpak waarvan ik in alle tijd en rust toch ook een scherpe foto zou kunnen maken.

Soms is een goeie stap voorwaarts een stap achteruit.

Met groeten Ton

Gered

Er zijn van die dingen die ik gewoon niet begrijp.

Het eindeloze verongelijkte gezeik, gedram en gezeur van sportverenigingen en festivalorganisatoren over de beperkingen die golden, staat in schril contrast met de 1,7 miljoen mensen die in koren zingen en in orkesten spelen. Nagenoeg nooit iets over gehoord anders dan hoe vreselijk besmettelijk het samen zingen in een zaaltje zou zijn.

Met alle verlichtingen die er zijn gemaakt is dit een repetitie van een koor hier in de buurt. De gemiddelde leeftijd is boven de 60 en ik ga er vanuit dat iedereen wel gevaccineerd is. Toch wordt er nog steeds buiten gerepeteerd omdat niet elke kerk zangbijeenkomsten toestaat en er moet anderhalve meter afstand worden gehouden.

Dat is wel een verschilletje met de inmiddels volledig losgeslagen voetbal bijeenkomsten en zuipfestijnen. En ook al gaan de ziekenhuis opnamen nog niet omhoog het aantal besmettingen wel. Goed dat laatste komt dan wel ten goede aan de groepsimmuniteit.

Misschien is het toch tijd om ook voor koren en orkesten de boel wat op te soepelen. 

Wil je van die wastabletten halen, vroeg Rick, dat is veel makkelijker dan dat losse poeder.

Ik doe dat niet van harte want vind dat ten eerste een stuk duurder. En ten tweede zit er dan altijd wasverzachter in en dat komt het milieu nou ook niet direct ten goede en ondanks mijn slechte reuk vind ik het te sterk ruiken.

In de supermarkt zag ik een aanbieding en besloot dan toch maar om die wash pads te kopen.

Wat moet je met die afwasmachine tabletten, wilde Rick weten.

Ik was dus verblind door een aanbieding.

Tegen de aanschaf van een nieuw fototoestel hik ik nog steeds aan. Ik wil wel graag een nieuwe hebben en vind dat eigenlijk ook niet echt een probleem want ik beleef er ook veel plezier aan maar wat ik stront vervelend vind is dat die toestellen maar een jaar of drie meegaan. Moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat een toestel het in mijn handen niet makkelijk heeft. Zeker tijdens de pelgrimstochten wordt er veel van ze gevraagd.

Ik zou dus eigenlijk een kwalitatief stoerder toestel moeten aanschaffen maar die zijn dan weer wel veel duurder dan de pocketcamera’s.

Dinsdag waren we in Alkmaar en bezochten we ook mijn zus. Tijdens het gesprek kregen we het ook over mijn aan te schaffen nieuwe fototoestel.

Wat zoek je dan, vroeg zus. Ik heb nog een digital compact camera. Ik gebruik hem niet meer want hij is me te zwaar en mijn IPhone maakt eenvoudig goede foto’s.

Ik kreeg dus een hele doos mee.

Bleef wel of het oudere toestel nog adaptable zou zijn met de Ipad waar ik altijd het blog op maak. En dat is zo. Het kostte me slechts een USB camera adapter. Duur woord voor stekkertje dat dan de € 34,95 weer rechtvaardigt. Made in China voor € 0, 30 mopper ik in stilte.

Goed ik ben gered.

De eerste foto is van Pa Meeuw.

Met groeten Ton