Aan het front geen nieuws

Nou ja, geen nieuws is vaak goed nieuws. De kranten lees ik derhalve nauwelijks op het moment.

De dagen rijgen zich aan elkaar en de tailles worden ronder. Uit eten hier, uit eten daar en ook de maaltijden die ik mag meeëten in het hospice doen mij net iets meer voedsel op het bord scheppen dan strikt noodzakelijk is. Daarentegen is buuf gelukkig voldoende hersteld want de maaltijden die ik haar en ons voorzette behoren tot de favorieten en dus calorierijke.

Anyway. Morgen gaan we lunchen in Heiloo met de voormalig coördinatrice van de Palliatieve thuiszorg.

Dat combineren we dan meteen met wat andere bezoekjes. Onder andere gaan we naar de Japanse lerares om de compostwormen op te halen. 

Voor haar heb ik dan weer twee mooie Japanse schaaltjes gevonden in de tweedehandswinkel.

Nu maar hopen dat het Japans is en niet Chinees want daar kan ik het verschil niet echt tussen zien.

Ze worden ingepakt in het buitenste laagje van een karton waar waspoeder in zat. Heel toepasselijk hergebruikt, zeker met die fleurige Japanse teensokken.

Ook brengen we het klokje dat ik bij Rataplan kocht naar de vriendin die ooit zo’n klokje kreeg van haar oma.

Natuurlijk moest ik dan wel precies weten welke het van de 20 is. Het kan niet missen: de witte vierkante met de roosjes.

Dan zit de dag wel vol.

Gisteravond stond er een mand met gehaakte kleden in het hospice en wie dat wilde mocht er een uitzoeken.

Tja, voor mij zou dat die met geel oranje en paars zijn maar die werd ook door mijn collega het mooist gevonden en….. ze gunde hem mij.

Ach, eigenlijk heb ik al wel genoeg doeken en sjaals, zei ze.

Hier ligt hij quasi nonchalant gedrapeerd mee te kleuren met de paarse stoel.

Helemaal blij.

Met groetenTon