Integratie mislukt

Schreef ik ergens in 2018. 

Dat was naar aanleiding dat we ons mateloos irriteerden aan de dirigente van het koor waar we toen zongen. Ze kwam steeds minstens een kwartier te laat. Vervolgens had ze dan nog behoorlijk wat tijd nodig voor de repetitie daadwerkelijk startte.

De laatse keer dat we de repetitie bijwoonden kwam ze zelfs een half uur te laat. Zonder verontschuldiging of uitleg begon ze te repeteren.

Rick en ik keken elkaar aan en wisten genoeg: we zijn hier klaar en verlieten het zaaltje.

Toen we in 2017 besloten om semi resident te worden spraken we uit dat we een redelijke mate van integratie wilden en dat we ons zouden aanpassen aan de hebbelijk- en onhebbelijkheden van de Spaanse manier van leven. Dus ook dat Spaanse kwartiertje, riepen we indertijd in koor.

Nou nee dus. Na anderhalf jaar in het koor zingen waren we er klaar mee. Integratie mislukt. Basta. Daarna zochten we een koor met alleen maar expats en dan voornamelijk Engelsen. Helemaal goed. Toch?

Zo’n seminar dat over integriteit gaat levert altijd wat op. Waarom? Omdat de wijsvinger, ook die van mij, standaard naar een ander wijst en eigenlijk eerst naar mezelf zou moeten wijzen. 

Dat deed ik gisteravond.

Als je in een gebied van je leven geen plezier hebt of je gevoelens van angst hebt, op een vlak geen kracht hebt of wat dan ook waar je niet blij van wordt, is een gebroken belofte daar altijd de bron van.

Goed. Ik heb eigenlijk geen gebroken beloften, zeker niet in tijden van Corona waar nauwelijks afspraken gemaakt worden. Dacht ik.

Tot er een kwartje viel. 

Waarom ervaar ik me dan niet echt welkom in Spanje? Ik spreek nog nauwelijks een woord Spaans, want spreek nagenoeg geen Spanjaarden. We gaan hoofdzakelijk om met buitenlanders en dan bedoel ik niet de Spanjaarden, maar ingezetenen van zo ongeveer de helft van alle Europese landen. 

Gingen we in het eerste jaar hier nog naar de Paasprocessies kijken of maakten we nog wel eens een tripje naar een andere plaats. Nu doen we eigenlijk niks meer. Eigenlijk trek ik me terug op de berg.

Maar ik vermaak me goed in de tuin. Ik heb eigenlijk alles al wel gezien in de buurt en dat reizen kost al met al best wel wat geld. Met deze en nog wat andere excuses houd ik mijn bewustzijn wel rustig. Geen confrontatie met mijn gefaalde integratie en wat daar aan ten grondslag ligt: mijn verbroken belofte om deels te integreren. Daarna heb ik het gewoon opgegeven en daar wordt ik als mens niet gelukkig van of anders gezegd: het is weinig inspirerend.

Integreren vraagt wat. Het is dus helemaal niet zo gek om af en toe te falen. Dat betekent ook dat ik steeds opnieuw pogingen kan doen. En wat me daarbij helpt is om dat vanuit onbevangenheid te doen.

Gisteren en vandaag stonden nog steeds in het teken van schilderen. Maar vandaag gingen we na vier dagen ook weer eens de berg af.

Boodschappendag met als traktatie een broodje eten op de boulevard. En nog een bezoekje aan het tuincentrum. 

Nou zei Rick nadat ik de boodschappen op het aanrecht had gezet: een en al gezondheid.

Maar de andere tas bevatte toch ook nog wat snoeperigs.

De aardbeiplantjes doen het goed ook al is de eerste vrucht die kleurde gaan schimmelen en heb ik verwijderd.

Vanmorgen zag ik ineens dat een vrucht op het kroontje buitengewoon een nieuwe plantje laat groeien.

Nooit eerder gezien.

De knoppen van de vijg zijn gesprongen.

En na de regen kwamen er opnieuw veel paddenstoelen op waarvan ik deze niet eerder heb gezien in de tuin.

Is er een zwamkundige die weet welke soort dit is?

Met groeten Ton

Te moeilijk

Foei foei wat een storm vandaag. Beslist niet mijn weer en schilderen ging niet omdat de verf van de kwast waaide. Tijd voor een binnenklus.

Het patroon van gisteren ging het niet worden.

Kom op, dacht ik, niet zeuren dat het perfect moet zijn. Je bent nu eenmaal geen prof maak gewoon een vierkante hoes.

Doek op de grond. Hond op doek.

Mandje op doek om maten te bepalen. Hond in mandje.

Oei, zitten de krijtstrepen nu aan verkeerde kant? Even omdraaien en vouwen.

Niet alleen op de vingers gekeken door een hondje.

Dit is uiteindelijk het resultaat. Eigenlijk te ruim maar het zal Leo bommen. Zeker met dat extra laagje zachte vulling in het kussen.

Met groeten Ton

Denk

Van de hortulanus kreeg ik in juni een stekje van de Palmbegonia. Omdat ik niet al mijn groen schatten in het vliegtuig naar Spanje kon meenemen bleef de begonia in Den Helder.

De hortulanus voegde nog wel een wedstrijdelement toe: kijken wie hem het eerst in bloei krijgt.

Kreeg ik gisteren een appie van de vriendin die af en toe in ons appartement verblijft.

‘Er bloeit een plant.’

Tuurlijk stuurde ik de foto door naar de Hortus en... it’s not Ton first but second. En dan eigenlijk niet Ton maar de vriendin.

Afgelopen zondag was er regen voorspeld. 3,3 Millimeter. Nu ben ik blij met alles maar drie mil is niet veel.

Het universum was het waarschijnlijk met me eens en liet 12 millimeter vallen. Kijk, daar heb je wat aan.

De lijst met achterstallige klusjes groeide sterk aan en er vallen ook weer klusjes af die we hebben afgevinkt.

Zo maakte ik eindelijk dat kussen voor Rick waar hij lekker zacht op kan zitten.

Een karweitje dat slecht 40 minuten duurde en dat is inclusief de 30 minuten van het wasprogramma.

Omdat de naaimachine uit de kast was meteen maar aan klus twee: een hoes voor Leo’s mandje. Ook al staat er op het etiket dat het mandje in de wasmachine kan is eigenlijk na een wasbeurt de vorm er al aardig uit. Het etiket heeft dus gelijk: het mandje kan in de machine maar dan kan ook de hond erin. Je weet alleen niet hoe die eruit komt.

Ja, maar hoe maak je een hoes voor een hondenmand?

Als ik van de lap stof de vier hoeken tegen elkaar aan zet, kom ik een aardig eind in de richting.

Nou nee, dus. Verkeerd ingeschat.

Er moet aan getornd worden om er weer een platte lap van te maken. En ik dacht slim te zijn en naaide met een kleine steek voor de stevigheid.

Dan eerst nog maar eens goed denken. Denk. Denk.

Hé waar is Leo? Die moest binnen blijven vanwege het schilderwerk. Hij lag niet in de woonkamer en dat is raar want daar zat ik en waar de baas is is Leo.

In de slaapkamer, waar hij eigenlijk helemaal niet mag komen lag meneer lekker in de zon.

Denk. Denk. O, als ik eerst eens een patroon maak.

Ik pakte een stuk papier en vouwde de ‘zestien vierkantjes’. Of ik weer op de kleuterschool zat.

Daarmee kwam ik er niet uit en vouwde 64 vierkantjes. Knipte waar ik dacht dat dat nodig was om het papier tot een hoes te kunnen vouwen.

Na enkele pogingen is dit het geworden.

Morgen verder.

Rick begon ondertussen met het schilderen van de keermuur. Dat doen we met gewone latex in tegenstelling tot het huis dat we met KEIM doen en dat speciaal besteld moet worden.

Met groeten Ton

Spanje versus Nederland

En dat valt vandaag in het voordeel uit van ........

Nederland.

Het was wel goed weer om de schilderwerken af te ronden. Nou tot de verf op was dan.

Ineens leek het dinsdag wel of we een ander hondje hadden. Hij was heel rustig, bijna timide leek het wel. Hij luisterde goed naar zijn commando’s zelfs toen hij iets lekkers stond te snoepen uit de compost vandaan. Ook tijdens het wandelen is hij rustiger en laat soms zelfs een auto voorbij gaan zonder te blaffen. Ook gaat hij regelmatig bij de keuken in de zon liggen terwijl wij dan elders zijn. Heel prettig eigenlijk, maar we vinden het wel bijzonder dat dit ineens plaatsvindt.

Zou het kunnen dat deze overgang te maken heeft met zijn castratie? Deze vond begin oktober plaats. 

Iemand ervaring?

Met groeten Ton

Hangplek

O ja, dat was ook zo.

Woensdagavond had ik de eerste sessie van mijn Landmark seminar die over integriteit gaat. En meteen wordt het duidelijk waar een door mij enigszins ontkend ontevreden gevoel vandaan komt. 

En nee, het is niet Corona ook al doet dat er geen goed aan. Het is meer het gevoel dat ontstaat bij het zien van dingen die ik nalaat te doen. En dat doe ik zelf. Of nou uh, doe ik nu net niet; dingen doen die ik gezegd had te doen of me had voorgenomen te doen.

Onder andere dat het huis nog steeds niet geschilderd is, dat de schakelaar in het pomphuisje al een jaar stuk is en ik dat omzeil door een verlengsnoer te gebruiken, dat de buitenlampjes het niet doen, dat het hydraulische systeem van de deksel van het toilet niet meer functioneert en daardoor steeds met een luide klap naar beneden dondert. Maar het kunnen ook dingen zijn die ik leuk vind om te doen en ook nog wel wat zaken die ik minder graag openbaar maak, er zijn grenzen aan mijn openheid.

Ook al wist ik direct wat er aan schortte hield ik lekker mijn mond. Waarom? Omdat het heerlijk is om nog even met de kop in het zand te zitten, om nog even niet onder ogen te komen dat het ontevreden gevoel door mijzelf veroorzaakt wordt.

Zeheg?

Jaha.

Heb je nog wat opgestoken van het seminar?

Uh, eigenlijk wel.

Ach en dan is een lijst met zaken die gedaan moeten zo gemaakt. Het wonderlijke is dat het nu niet gepaard gaat met: ik moet, maar met de gemoedstoestand van: ff lekker schoon schip maken. Substitueer de ontevredenheid met ‘wat heerlijk dat dat zo direct weer lekker klaar is’.

Dus namen we vandaag de buitenkast onder handen. Daarvoor was nog genoeg verf in huis en de troep in de kast is al maanden een bron van ergernis.

Eerst alle zooi eruit.

Rick haalde alle spinnen webben en stof er uit.

En begon vervolgens een eigen klus. Het schilderen van de raam uitsparingen in de muur. En dat is vanwege de tralies een wat vervelend en langdurig klusje.

Ik hield me bezig met het schoonmaken en schilderen van de kast.

In de tijd die nodig was om de verf te laten drogen deed ik een rondje huis om slechte plekken in het pleisterwerk te repareren.

En dan, na een kritische blik, de resterende spullen weer de kast in.

En dan zijn er zelfs halflege en lege planken.

Het afval bracht ik vanavond naar de containers. 

Al jaren lagen ook de dumbells van Rick ongebruikt in de kast. Die konden de toets niet doorstaan en gaf ik aan de Marokkaanse man die altijd bij de containers staat om al het ijzer te verzamelen. Helemaal blij was ie.

Al een paar dagen liggen er twee gedumpte vuilniszakken bij het begin van onze toegangsweg. 

Tja denk ik dan: wat een aso’s. Rot op met je zooi. Vervolgens laat ik het liggen want ik ben Gekke Gerrit niet. Eigenlijk geef ik het dan gewoon op. De wereld is toch niet te redden. Ik blijf wel op de berg dan heb ik nergens last van.

Maar nu was er een zak stuk en lag de de halve inhoud inmiddels verspreid over de weg. Tja en als ik dan toch in een flow ben is het cynisme weg. Dus stopte ik, deed handschoenen aan en ruimde de troep op. En het is maar twee minuten werk en ik weet zeker dat ik me anders nog weken lang had geërgerd.

Een van de planten hangers kreeg een nieuwe hangplek.

Helemaal tevreden dus.

Met groeten Ton

Het houdt wat

Afgelopen maandag stonden we al bij de kapper want we waren onze onverzorgde kapsels wel wat zat, maar er zaten al zes mannen in de zaak. Vanmorgen waren we de eerste en waren we direct aan de beurt. Heerlijk dat de lockdown weer voorbij is. We krijgen morgen zelfs gasten voor de lunch. Tja en dan kijk ik even met nieuwe ogen naar de tuin. Oei, er mag wel wat opgeruimd worden.

Op de hellingen staan amandelbomen. Al volwassen exemplaren. Wilde amandelbomen waarvan de noten bitter zijn en waar ik dus niet veel aan heb anders dan genieten van de bloesem, de schaduw en eventueel het hout voor in de haard. 

Ik vroeg me af of zulke oude bomen nog geënt kunnen worden. En ja dat kan. In maart/april. Nu is het niet zo dat je de boom gaat snoeien. Je gaat ze kandelaberen en daar was ik afgelopen dagen mee bezig.

Maar al behoorlijk wat van die takken en stammen lagen op de oprit om verzaagd te worden tot haardhout. En vanwege die gasten hield ik me daar vandaag me bezig.

Het wordt al weer een behoorlijke stapel.

Daarna ruimde ik al het gereedschap op, veegde de boel weer eens aan, stapelde de lege bloempotten op, maakte keurige hopen van de compost en herschikte de potten met planten. Kortom: lekker bezig.

Het voorjaar laat zich gelden. Zo staan de knoppen van de Vijg op springen en zijn zelfs al de eerste vruchtjes te zien.

Na weken van wachten, het is een periode best koud geweest, zijn de tuinbonen nu echt opgekomen.

Zelfs de worteltjes laten zich zien. Keurig dun gezaaid Ton.

Nou ja, niet overal.

De eerste aardbei begint te kleuren. Hoe leuk is dat?

En tatatatatataaaaaaaa.

Er zitten zelfs bloemknopjes in de sinaasappelboom. Nu zaten er vorig jaar ook al een paar aan maar nu zijn het er veel.

Zou het dan toch eindelijk.........

En nu iets anders. Soms klets ik uit me nek. En wellicht zelfs vaker dan soms.

Schreef ik over Kaapse klaver. Nou dat bestaat niet. Die naam heb ik zelf bedacht. Van de klok en de klepel.

Ik dacht dat van Cape sorrel de vertaling Kaapse klaver zou zijn. Niet dus. Sorrel is zuring. 

En ik heb nog een dwaling. Daar kwam ik zelf achter.

Sneeuwklokjes, schreef ik een paar dagen geleden, nog uit de tuin in Heiloo. Gel.l.

Het zijn lenteklokjes en die heb ik nooit gehad in Heiloo. Ik denk dat ik de bolletjes heb gehad van mijn schoonzus en zwager maar ook daar ben ik niet zeker van.

Het houdt wat met me.

Met groeten Ton

Roundup

Vorige week woensdag maakten we een korte wandeling naar vrienden die in het dal wonen. Om daar met de auto naar toe te rijden duurt ongeveer een half uur. Dat kan veel korter, maar een Spaanse boer heeft de weg die over zijn land gaat afgesloten. Heeft de man waarschijnlijk gelijk in, want we denken dat de weg anders echt wel een sluiproute zou worden.

Wij liepen het weggetje af en dat duurde een kwartiertje. Heerlijke wandeling en het klimaat en de natuur in zo’n dal zijn wezenlijk anders dan op onze top. Zo krijgen de hellingen minder zon en is het er minder droog. 

Na het bezoek klommen we via een iets andere route het dal uit en passeerden we het huis van de bas van het koor. Daar kregen we een zak citroenen. Heerlijk om marmelade te maken.

Gisteren kregen we ook nog eens een zak sinaasappels. Die kwamen dan weer van de buren van vrienden want die kunnen vanwege de Corona niet in Spanje komen.

Anyway. Ik schilde me suf aan het fruit gisteravond en vanmorgen stapte ik al vroeg in het marmeladekookproces.

Dát ging wel goed.

Terwijl de marmelade kookte zette ik de schone potten en deksels in de oven om te steriliseren. 15 Minuten op 125 graden.

Brandt er iets aan, riep Rick.

Uh, nee.

Het stinkt anders verbrand. 

Tja, dan moet ik wel op onderzoek uit. Het kwam uit de oven en toen ik de deur opendeed kwam er ook rook uit.

Nog nooit gehad. Een paar dekseltjes waren gaan smeulen. Nou uh eigenlijk gewoon fikken dus. Tenminste de kunststof binnenranden. Waarschijnlijk is een ander soort kunststof gebruikt in de nieuwere potten want ik heb dit nooit eerder gehad.

Gelukkig had ik potten genoeg.

Een mix dus. Citroen en sinaasappel. Mooi geel, wel wat zuur en bitter.

Het werd sowieso een gele dag.

De eerste narcis staat in bloei. En al gaat het over niks: ik werd er blij van.

Net als van de fresia’s. Die staan in een pot met Clivia’s en die zette ik op het terras om er van te genieten.

Na het gebruik van de neusspray zijn mijn reuk en smaak verbeterd maar nog lang niet normaal. Ik ruik en proef weer meer complexiteit. 

Ik deed afgelopen week een experiment. Eerst nam ik een paar hapjes van een stuk taart. Daarna nam ik een snuifje, wachtte een paar minuten en nam weer een paar hapjes. Ik proefde aanmerkelijk meer. Ik blijf dus af en toe de neusspray gebruiken.

Met de fresia’s deed ik hetzelfde. Ik ruik de bloemengeur eigenlijk best goed, maar als ik een tweede keer door mijn neus iets inadem is de geur gewoon verdwenen. Ook nu nam ik een snuifje van de neusspray, wachtte een tijdje en rook opnieuw aan de fresia’s. Geen verschil. Een snuif rook ik goed maar bij een tweede bleef de neus blind en doof. Daar dus geen verbetering.

Maar ik ben al blij dat ik één keer wat ruik, want wat een heerlijke geur. 

Zou je een foto willen maken van die gele velden, vroeg Rick want die vind ik zo mooi.
Tuurlijk.

In de omgeving kan je nu precies zien wie er Roundup gebruikt en wie niet. De velden met de bloeiende gele Kaapse klaver worden niet bespoten en meestal is het dan niet zo dat de betreffende eigenaar ecologisch werkt. Nee, het is dat die percelen gewoon niet gebruikt worden.

Van die Kaapse klaver word je alleen blij op het land van de buren want het is gelijk speenkruid. Je komt er nooit vanaf. Wel is het een goede bodem bedekker in het voorjaar en het ziet er mooi uit.

Met groeten Ton

Hoog boven het dorp

We mogen het dorp weer uit. 

Het gaat de goede kant op met de COVID besmettingen en verschillende dorpen en steden mogen uit de gemeentelijke lockdown. Toch maakten we vandaag een wandeling in de bergen bóven ons dorp en gaan maandag wel naar de kust.

De auto staat onder de bomen iets voorbij de huizen. 

We dachten over paadjes te gaan maar nee, brede weg met af en toe stukken met vrij nieuw beton. 

Op de voorgrond is de berm te zien met planten en kleine struikjes. Dit deel hoog boven het dorp is een jaar of vijf geleden verbrand. Het is dus open en kaal. Af en toe een zwarte boomstronk maar voor de rest weinig van te zien.

Na een kilometer of vier konden we over de bergkam het dal inkijken waar het pad van onze ‘lekkerste taart wandeling’ loopt.

Het is verrassend om de omgeving weer eens te zien vanuit een ander perspectief. 

De piramide achtige berg beklommen we in 2010. Super steil en 1900 meter hoog. 

Het is even goed kijken maar de Corona crisis is hier hoog in bergen toch ook duidelijk te zien.

Waar ik eigenlijk altijd in het midden van de weg loop om de ravijnen niet te zien, loopt Leo op of zelfs vaak over het randje.

Gelukkig zit hij aan een touwtje, zegt Rick vaak want Leo maakt ook wel eens een uitglijder.

De route gaat naar Hotel Casa de la Mina dat trouwens al jaren min of meer gesloten is. Het schijnt wel eens open te zijn voor gasten maar dat wordt niet van te voren gemeld of zo. Zegt men. In ieder geval zat het nu potdicht. Vanaf hier lopen we terug.

Omdat we nu op zo’n 900 meter hoogte zitten kunnen we ruimschoots op onze berg kijken, De Rabita, iets links van de gele pijl. Bij de pijl staat ons huis.

Nu vind ik het meestal mooi wandelen als er bomen zijn of anderszins lekker groene natuur. Hier viel mijn oog op het plukje grote groene bladeren links op de foto. Het is een veelvoorkomend bolgewas, Urginea maritima, en groeit in klusters. 

De kluster hangt al bijna helemaal in de lucht omdat de wand er onder afbrokkelt zoals rechts goed is te zien. Tja, dan zou ik wel even een zetje willen geven of de bollen loskomen. Er lag zelfs een lange tak vlakbij dus duwde ik toch maar eens tegen de bollen. Maar nee, ze zaten te goed verankerd. Wellicht deze route nog eens wandelen na een paar fikse regenbuien. Maar die zijn de komende dagen niet voorspeld.

Met groeten Ton

Zonder sneeuw, met klokjes

Hoge druk in het noorden, lage druk in het zuiden.

Ook vandaag depressieweer met wolken en een beetje regen.

Binnen zitten dus, bij de kachel, met de IPad, Leo aan de voeten en uiteindelijk gewoon wat doezelen.

Voor Leo maakt het geen verschil.

Daarnaast moest ik natuurlijk op de waterwerken letten, deden we of boodschappen doen een uitje was, maakte ik tomatensaus en bakte een worteltaart.

Wat me steeds verbaasd is dat bijvoorbeeld bollen hier in Zuid-Spanje eigenlijk niet eerder bloeien dan in Nederland.

Vandaag zag ik een sneeuwklokje, nog meegenomen uit de tuin in Heiloo, en een paar bloemknoppen van narcissen.

Daarentegen beginnen de aardbeiplantjes ook te bloeien en dat is dan weer veel vroeger dan in Nederland.

Met groeten Ton