Hangplek

O ja, dat was ook zo.

Woensdagavond had ik de eerste sessie van mijn Landmark seminar die over integriteit gaat. En meteen wordt het duidelijk waar een door mij enigszins ontkend ontevreden gevoel vandaan komt. 

En nee, het is niet Corona ook al doet dat er geen goed aan. Het is meer het gevoel dat ontstaat bij het zien van dingen die ik nalaat te doen. En dat doe ik zelf. Of nou uh, doe ik nu net niet; dingen doen die ik gezegd had te doen of me had voorgenomen te doen.

Onder andere dat het huis nog steeds niet geschilderd is, dat de schakelaar in het pomphuisje al een jaar stuk is en ik dat omzeil door een verlengsnoer te gebruiken, dat de buitenlampjes het niet doen, dat het hydraulische systeem van de deksel van het toilet niet meer functioneert en daardoor steeds met een luide klap naar beneden dondert. Maar het kunnen ook dingen zijn die ik leuk vind om te doen en ook nog wel wat zaken die ik minder graag openbaar maak, er zijn grenzen aan mijn openheid.

Ook al wist ik direct wat er aan schortte hield ik lekker mijn mond. Waarom? Omdat het heerlijk is om nog even met de kop in het zand te zitten, om nog even niet onder ogen te komen dat het ontevreden gevoel door mijzelf veroorzaakt wordt.

Zeheg?

Jaha.

Heb je nog wat opgestoken van het seminar?

Uh, eigenlijk wel.

Ach en dan is een lijst met zaken die gedaan moeten zo gemaakt. Het wonderlijke is dat het nu niet gepaard gaat met: ik moet, maar met de gemoedstoestand van: ff lekker schoon schip maken. Substitueer de ontevredenheid met ‘wat heerlijk dat dat zo direct weer lekker klaar is’.

Dus namen we vandaag de buitenkast onder handen. Daarvoor was nog genoeg verf in huis en de troep in de kast is al maanden een bron van ergernis.

Eerst alle zooi eruit.

Rick haalde alle spinnen webben en stof er uit.

En begon vervolgens een eigen klus. Het schilderen van de raam uitsparingen in de muur. En dat is vanwege de tralies een wat vervelend en langdurig klusje.

Ik hield me bezig met het schoonmaken en schilderen van de kast.

In de tijd die nodig was om de verf te laten drogen deed ik een rondje huis om slechte plekken in het pleisterwerk te repareren.

En dan, na een kritische blik, de resterende spullen weer de kast in.

En dan zijn er zelfs halflege en lege planken.

Het afval bracht ik vanavond naar de containers. 

Al jaren lagen ook de dumbells van Rick ongebruikt in de kast. Die konden de toets niet doorstaan en gaf ik aan de Marokkaanse man die altijd bij de containers staat om al het ijzer te verzamelen. Helemaal blij was ie.

Al een paar dagen liggen er twee gedumpte vuilniszakken bij het begin van onze toegangsweg. 

Tja denk ik dan: wat een aso’s. Rot op met je zooi. Vervolgens laat ik het liggen want ik ben Gekke Gerrit niet. Eigenlijk geef ik het dan gewoon op. De wereld is toch niet te redden. Ik blijf wel op de berg dan heb ik nergens last van.

Maar nu was er een zak stuk en lag de de halve inhoud inmiddels verspreid over de weg. Tja en als ik dan toch in een flow ben is het cynisme weg. Dus stopte ik, deed handschoenen aan en ruimde de troep op. En het is maar twee minuten werk en ik weet zeker dat ik me anders nog weken lang had geërgerd.

Een van de planten hangers kreeg een nieuwe hangplek.

Helemaal tevreden dus.

Met groeten Ton