Pluizig

Het gewone leven nam een aanvang.

Ik fotografeerde een leuk vogeltje met pluizig lijfje.

              

En terwijl ik zoek naar de naam van het beestje, volgens mij is dit een roodborst tapuit, is het in Nederland de nationale vogeltelling. 

Die tapuit horen we al jaren maar dit is de eerste keer dat ik hem zo duidelijk zie. Het moet een hem zijn vanwege de witte vlekken en feller gekleurde rode borst.

Verder was het heerlijk weer maar wel wat beslagen. Dat komt door het stof in de lucht en de zonsondergang kleurde daar wat bruin- gelig van.

Omdat het windstil was, was het ook helemaal mijn weertype. We dronken de koffie buiten en ook de maaltijd genoten we daar. De laatste eindelijk weer eens echt koolhydraat arm. Daarnaast deed ik wat tut klusjes in de tuin.

Onder andere haalde ik wat ondergroei weg van de Yucca om weer nagenoeg onbelemmerd zicht te krijgen op kust en horizon. 

Al klooiend zag ik dat de knoppen van bomen en struiken flink zwellen en dat die van de Vijg al zijn gesprongen.

Ja, de lente komt er aan.

Met groeten Ton

Weer onder ons

Nee, het is niet dat we de vlag uithingen toen we vanmorgen de gasten uitzwaaiden. Want wat hebben we leuke, gezellige en ontspannen dagen doorgebracht met elkaar. 

Wel draaide Rick, in het lage elektriciteitsweekendtarief, een paar wassen waarvan de dekbedovertrekken als vlaggen buiten in de halve storm in no time droogden.

En zoals altijd is het stil in huis als gasten weer weg zijn. Daarnaast is het ook weer lekker om ‘je eigen ding te doen’. Dus was er weer een ouderwetse siësta waarbij Leo ook even naast de baas mocht liggen.

Leo heeft ook een heerlijke tijd gehad want die kreeg niet alleen extra aandacht maar was helemaal gecharmeerd van de gast. Het kostte het hondje wel veel energie om de roedel in de gaten en bijeen te houden. Vandaag ligt hij veel op zijn kussen te slapen maar is ook verschillende keren naar het hek gelopen en de trap op naar de gastenkamer om teleurgesteld (dat maak ik er van) terug te keren.

De afgelopen week werd er veel gewandeld.

werden er miniconcertjes gegeven,

bezichtigden we een paar dorpshuizen in Cómpeta, (Geen foto’s en niets gekocht. Wel een ervaring)

en werd er gisteren door de mannen geskied in de Sierra de Nevada.

De gaste en ik bleven thuis, nou uh thuis, we deden wat boodschappen en pikten een terrasje. Bij het afreken bleek dat er niet gepind kon worden. 

Geen probleem, dan rijd ik even naar de bank om wat uit de muur te trekken. Bij automaat 1 werd de transactie afgebroken. Op naar bank twee: onvoldoende saldo.

Kijk, dan raak ik, eufemistisch gezegd, uit mijn humeur. 

Terug naar het restaurant om te melden dat ik morgen kom betalen. Dat is normaal gesproken geen probleem, ook hier niet maar deze eigenaar keek toch wat moeilijk.

Daar liet ik het bij en stapte in de auto (vanmorgen meteen betaald).

Het galgenmaal bestond uit lasagna want de gasten zijn gek op Italië waar ze sinds een half jaar ook een opknap huis hebben.

Ze waren wel onder de indruk van het Spaanse eten, vooral de tappas, de prijzen en de grote hoeveelheid eettentjes.

Als we in Juli naar Rome fietsen maken we natuurlijk met plezier een klein ommetje om de vrienden in Le Marche te bezoeken. En nee: we hoeven dan niet te klussen. 

‘We zorgen dat er een lange tafel onder de olijfbomen staat waar we ‘s avonds gezellig kunnen eten en kletsen.’

Met groeten Ton

Gasten……

Ik maak vanavond het toetje, zei de gast. Hij ging gistermiddag ook mee naar de supermarkt om de ingrediënten te kopen.

Eieren, suiker, frambozen, slagroom, chocolade en …….twee liter vanille-ijs. 

Daar gaat mijn gewicht, dacht ik nog. 

Het is heel gezellig en ongedwongen maar lekkerbekken zijn het. Ze kunnen de hele dag grazen. Restaurants bezoeken en terrasjes pikken zit hen in het bloed. Dus ook de afgelopen week. Klagen doe ik niet maar op het kerst- en oud en nieuwspek komt inmiddels een zichtbare laag te liggen.

Nadat we het Indische eten op hadden sloop de gast de keuken in. 

Uh, hoe splits ik die eieren eigenlijk?

Nadat ik dat had voorgedaan ging hij zelf verder.

Waar staat de mixer?

Uh, die heb ik niet.

Oh, hoe sla ik dan de eiwitten en de suiker?

Met de hand.

O.

Met de garde werd er geklopt. Nou, eigenlijk meer geroerd en als voormalig banketbakker/kok hoorde ik dat er daarmee geen lucht in het beslag geklopt zou worden.

Mag ik je een tip geven?

Natuurlijk.

Ik deed een krachtige slag uit een los polsgewricht voor.

Dat nadoen viel met een frozenshoulder niet mee. Dus klopte ik toch het grootse deel.

Wat ga je eigenlijk maken?

Merengues.

Uh, weet je dat die ongeveer 4 uur in de oven moeten om ze echt droog en bros te krijgen?

Uh, nee.

Dus besloten we om de oven een hogere stand te geven en daarmee de merengues sneller bros en van binnen nog wat te taai te krijgen.

Ruim een uur verder en nadat ik de slagroom had geklopt werd het toetje geserveerd.

Heerlijk was het en….dit is mijn tweede portie.  
Oei, is vraatzucht niet een van de hoofdzonden?

Het hing al een paar dagen in de lucht: wil je dat ik je haren knip?

Dat is natuurlijk heel aardig maar de gaste is te gast en dan hoeft ze van mij niet aan het werk.

Maar vanmorgen werd eerst de gast geknipt een aansluitend kreeg ik een beurt. Oef, of kan ik dat laatste niet meer zeggen na ‘The Voice’.

Over dat laatste hebben we het afgelopen week ook veel over gehad want tja, eigen ervaringen, ervaringen van de dochters en de impact die dat heeft.

Anyway.

Ik ben er helemaal blij mee.

Als Rick me maar herkent als ik hem vanavond ophaal van het vliegveld.

Met groeten Ton

Maar dit is leuker

Eigenlijk vond ik het best goed gaan, die week dat ik alleen op de berg zat.

Natuurlijk bellen Rick en ik wel een keer of drie per dag dus blijven we op de hoogte van elkaars wel en wee. Het lijkt er bijna op dat we nu meer met elkaar praten dan als we op elkaars lip zitten, zei Rick. Maar dat is natuurlijk niet zo, we persen het in drie gesprekken.

Toch was het een welkome afwisseling dat de vrienden afgelopen maandag aankwamen want alleen is toch echt alleen. Zelfs al is er een leuk hondje in de buurt.

Na een twee weekse rondreis door Andalusië: Sevilla, Cordoba, Costa de la Luz, Ronda en Fuengirola, is het nu tijd voor wat rust in De Klompen. 

Ik kreeg een kadoo. Leo is minstens net zo nieuwsgierig als ik.

Een mooie pot uit Cordoba voor onder het nieuwe afdak.

Daar heb ik wat aan.

Net als de tappas die dezelfde avond nog voor me op tafel werden gezet.

Helemaal lekker.

Met de gasten in huis lijkt het druk maar naar het hondje heb ik geen omkijken.

Met het weer treffen ze het. Het is heerlijk zonnig en nagenoeg windstil. En ook al komen ze ‘voor de rust’ wordt er veel gebruik gemaakt van de gehuurde fietsen.

Nee, fietsen heeft voor mij met deze bergen beslist geen aantrekkingskracht

maar toen deze foto’s me werden toe ge-appt kreeg ik toch wel bedenkingen. ‘We zitten aan de taart in het lekkerste taart restaurant’.

Gelukkig blijven ze nog een week en komt Rick zondag weer thuis. Voldoende tijd dus voor een wandeling naar hetzelfde restaurant.

Met groeten Ton

Badwater

Vanwege de wind was ik de laatste dagen veel binnen. 

Tijd genoeg om eens in de gebruiksaanwijzing van het fototoestel te duiken. Ik had niet direct iets waar ik naar wilde zoeken maar al bladerend kwam ik

langs ‘fotograferen door het raam’ en dat was een probleem waar ik eerder tegenaan was gelopen.

Op het terras staat een waterbak voor de vogels. Ze drinken er dankbaar uit maar badderen er ook vaak in. Leo, niet vies van badwater, drinkt liever uit het vogelbadje dan het schone water uit zijn drinkbak in de keuken. Als ik buiten op wacht zit, komen er geen vogels want dan ik zit te veel in het zicht. Vanuit de keuken kan ik het goed zien en hebben de volgels geen weet van me maar de foto’s die ik dan neem zijn niet blogwaardig. Maar nu de camera instellingen zijn gewijzigd is het gelukt.

Bij de foto hieronder stelde het toestel scherp op de spijlen van het hek. Nu maar eens zoeken of daar ook iets voor is.

De Aloë arborescens is eigenlijk een betere plek om vogels te fotograferen. Ze zijn er niet weg te slaan. Soms zitten er wel vier tegelijk op de plant en ze hebben het gemunt op de nectar. Er zit blijkbaar veel van dat zoete vocht in de bloemen want er ontstaan zelfs natte plekken op de bladeren die onder de bloemen zitten.


Vanmiddag viel de wind weg en deed ik een buitenklus. 

Maandag komen er vrienden logeren en ja, dan wil ik het wel een beetje toonbaar hebben. Dus de terrassen en het oprijpad zijn weer ontdaan van blaadjes, zand en stof. De potplanten die in de waterbakken stonden, staan deels weer in het zicht en zo wordt het weer gezellig rond het huis.

En er viel me iets op. 

Een jaar geleden maakte ik een nieuw plantvak in het grind terras. De linker palm is kleiner dan de rechter

Nu is het andersom. Ik herinner me dat ik voor de rechter palm flink moest hakken om een redelijk plantgat te krijgen. Voor de linker ging het een stuk makkelijker omdat de rots daar zachter was. De linker heeft het dus beter naar zijn zin.

En waar ik heel blij van word: de orchideeën komen voor het tweede jaar op. Er is  zelfs al een bloemknopje te zien.

 Met groeten Ton

Bitter in de mond

Het moest er maar eens van komen.

De eerste olijfbomen plantte ik direct na de oplevering van het huis. Ruim 15 jaar geleden. En zoals bijna alle planten en bomen die ik toen plantte hadden ze een zeer trage start. Ik denk dat de eerste echte groei pas na een jaar of vier was en de eerste olijven deden er nog wat langer over.

En al die jaren liet ik ze gewoon aan de boom zitten tot ze er zwart geworden vanzelf afvielen. Nu heb ik nooit meer dan een kilo of vijf gehad schat ik dus ook veel te weinig om ze te oogsten en ze tot olie te laten persen. 

Wel vind ik het eigenlijk altijd wel een soort van verspilling dus kom, dacht ik vorige week: ga eens zoeken op internet naar het hoe en wat van olijven inmaken.

Nu heb ik de beschikking over zwarte olijven en dat zijn niet mijn favoriete maar voor de groene ben ik gewoon te laat.

Vorige week zaterdag plukte ik de eerste vruchten. Zocht de door vogels aangepikte, de half groene of op andere wijze ongeschikte exemplaren eruit. 

Van de door mij goed bevonden vruchten sneed ik het vruchtvlees voorzichtig in zodat het zout er goed kan indringen.

Daarna deed ik ze in een pot en goot er brijn in.

En dat ziet er dan zo uit. 

Vandaag goot ik het donker gekleurde water er uit en deed er een sterkere zout oplossing in. Natuurlijk proefde ik er een. Mijn hemel: wat zout en wat ontzettend bitter. Maar goed, daarom staan ze ook in zout water om die bittere smaak er af te halen.

Trouwens: bitterstoffen uit plantaardige producten hebben gezondheidswaarde. 

Nu moet het twee maanden op een donkere koele plek staan. Dan kan ik proeven of ik ze eetbaar vind anders nog een keer water verversen en langer wachten.

Een andere manier is om de olijven droog in zout te zetten. Het zout onttrekt het vocht en de bitterheid aan de vrucht. Uiteindelijk krijg je dan gedroogde olijven.

Voor dit proces adviseert men grof zeezout zonder jodium. Dat haalde ik gisteren.

Ook nu alleen de gave vruchten gebruikt. De rest is een makkie: op een doek leggen en bestrooien met zout. Afdekken en elke week voorzichtig omschudden.

We gaan het zien. Lekker of niet: ze komen uit eigen tuin, zijn onbespoten en niet geloogd.

Met groeten Ton

Amandel pannenkoeken

Ach en dan was het gisteren en een groot deel van vandaag andersom.

De hele dag van die dikke grijze luchten maar waar je dan net onder door kan kijken en ziet dat het boven zee zonnig is.

En dan tegen zessen piept de zon er onder en baadt alles nog even in het oranje licht.

Gelukkig klaarde het vanmiddag op maar het werd niet warmer dan 11 graden. Wel een duidelijk verschil met maandag dus.

Dus ook vandaag weer binnen bij de haard met…….

Pannenkoeken.

Ik kreeg een reactie van Renske op het blog van maandag. Met een link naar een recept voor koolhydraatarme pannenkoeken.

Met amandelmeel en dat had ik gelukkig in huis. Nou uh, ik had amandelen, uit eigen tuin, en die maalde ik met een elektrisch koffiemolentje tot meel.

Eitjes erbij, wat zout en stevia, water en gesmolten boter.

De eerste mislukt meestal maar de smaak was goed ook al voegde ik aan het beslag nog wat extra stevia en zout toe.

Kijk, dit ziet er al beter uit.

En de gekookte bosvruchten maakten het helmaal af.

Voor herhaling vatbaar. Dank Renske.


Met groeten Ton

Je kunt het toch niet voor je houden

Je kunt het toch niet voor je houden, zei Rick me vanmiddag.

Al vanaf augustus eten we geen of nauwelijks koolhydraten maar dat stond met de feestdagen wel wat onder druk.

Nu ik alleen in Spanje zit vind ik het eigenlijk best lastig om weer in het gareel te lopen. Alleen op de berg word ik niet gestimuleerd en word ik makkelijk in bekoring gebracht. Het vlees is zwak.

We bellen regelmatig met elkaar en bespreken dan ook of we ons redelijk aan de dieet voorschriften houden. 

Ja hoor, vertelde ik Rick. Tot nu toe heb ik me keurig gedragen maar of ik het de hele dag volhoud weet ik niet en denk niet of ik je het anders vertel.

Waarop hij zei dat ik m’n mond toch niet kan houden. En dat is zo. Mijn ouders zeiden het al.

Nou ja. Ik bakte dus net twee pannenkoeken. En ze waren heerlijk.

Net als de dag trouwens want ook dat kan ik niet niet in het blog schrijven.

Het was ongewoon warm. 20,5 Graden in de schaduw en het rook heerlijk naar….. Ja wat eigenlijk.

De reuk is weer redelijk terug ook al is het niet wat het ooit was. Ik leek wel toverhazelaar te ruiken maar die staan hier echt niet. Voor de sinaasappelbloesem is het nog te vroeg. Geen idee dus of het is fantoomreuk.

De eerste amandelbomen staan al wel in bloei maar die hebben geen geur.

Die amandelen bloeien trouwens ongeveer twee weken eerder dan vorig jaar.

Het amandelboompje in de tuin bloeit later. De modernere cultivars worden gekweekt om later te bloeien en zodoende minder last te hebben van vorstschade. 

De knoppen beginnen al wel te zwellen.

Het begint dus al wat lente achtig te worden. Ik zag zwaluwen maar die vertrekken niet altijd allemaal naar het zuiden dus dat is niet een echt teken maar ik word altijd vrolijk van die beestjes.

Andere vogeltjes waren druk aan het kwetteren en achter elkaar aan het jagen. Er werd ook veel gebadderd in de waterbak. Tijd dus om nestmateriaal op te hangen.

Leo verhaart het hele jaar als een gek en elke keer als ik hem kamde deed ik de haren in een netje. Net als de haren van mijn baard trouwens. Kijken of ze van de laatsten blij worden.

In onze afwezigheid regende het hier een aantal dagen en dat is goed zichtbaar aan de planten. Die hebben zich hersteld.

De Aeoniums zien er lekker sappig uit met hun mooie groene bladrozetten.

Maar deze ziet er als enige armetierig uit en het zou me niet verbazen als hij het loodje gaat leggen.

En de eerste bloemen van de Delosperma. Enigszins schreeuwend van kleur maar dat mag de pret niet drukken.

Met groeten Ton

De duivel en de grootste hoop

Vorige week fietsten we 10 km op Texel. Dat is natuurlijk een afstandje van niks. Wel stond er behoorlijk wat wind en daags erna had ik een gevoelige knie. Dat kan ook niet anders. Die knie heeft last van slijtage en dat is geen nieuws voor me.

Met de pelgrimstochten die we om de paar jaar wandelen heb ik altijd last van de knie. Maar….alleen in het begin. Na een km of driehonderd is het gewricht helemaal gewend aan het wandelregime. Het lijkt er dus echt op dat wat de artsen zeggen waar is: bewegen, bewegen, bewegen. 

Met een Nijmeegse, waarvan we hopen dat ie dit jaar eindelijk weer georganiseerd kan worden, en een fietstocht naar Rome is het dus wel zaak om weer in beweging te komen.

We wandelden minder omdat de stimulans om te trainen ontbrak. Daarnaast gebruiken we als excuus dat het met Leo niet ontspannen wandelen is. En fietsen doen we in Spanje helemaal niet vanwege de bergen. Mij niet gezien als plattelander.

De knie krijg dus weinig ruimte voor oefening. Tijd om in actie te komen.

14 Kilometer naar het lekkerste taart restaurant leek me wel wat. 

Wel  met een beloning natuurlijk. Browny.

We kregen een tip om de riem van Leo niet in de hand te houden maar vast te maken aan de riem van onze broek. En dat deed ik.

Het werkte goed. Natuurlijk trekt het kleine ongeduldige monstertje steeds aan de lijn maar daar had ik nu niet zo’n last van. En het is heerlijk om twee handen vrij te kunnen bewegen.

Dus hop het natuurpark in waar het super rustig was. Slechts drie fietsers, twee off-road motoren en vier wandelaars kwam ik tegen.

Het is altijd even afwachten hoe het riviertje er bij ligt. Zeker met de regen van vorige week.

Verassend genoeg lag er na jaren weer eens een soort van bruggetje. Een heel een eenvoudig bruggetje en heel kort ook. Dat kan omdat er toch langzamerhand steeds minder water stroomt vanwege de aanhoudende neerslag tekorten en dat er extra water afgetapt word om het stuwmeer van Viñuela te voeden.

3 December kon ik deze rookpluim zien van een brand in het natuurpark. Wat later hoorden we dat er ook schade was aan huizen die daar staan.

Vanmorgen kon ik de bewuste plek duidelijk herkennen.

Iets meer naar links was enkele jaren geleden ook al brand. Veel groter trouwens.

De duivel schijt altijd op de grootste hoop, zei mijn moeder altijd. Nu kan ik niet zeggen dat wij ‘de grootse hoop’ hebben maar we hebben wel een hoopje dat meer dan genoeg is. Toch waren we aangenaam verrast dat Rick gisteren bericht kreeg van Ryan-air dat we het geld van de gecancelde corona vlucht van anderhalf jaar geleden terug kregen. We hadden dat al als verloren beschouwd. 

En wat vond ik vanmorgen? 

Een euro munt.

Die duivel toch.

Met groeten Ton